(3)

Kitap Tanïtan Kitap (3) 

Kitap Tanıtan Kitap 

(3) 

www.derindusunce.org 

Fikir Platformu 

1


Bu kitap Derin Düşünce Fikir 

Platformu’nun okurlarına 

armağanıdır. 




2




3




4


İçindekiler 

Varoluşçuluk’a İki Ayrı bakış: Sartre ve İbn Arabî (Suzan Nur Başarslan) ................................................ 7 

Bir Liderin Doğuşu: Recep Tayyip Erdoğan (İbrahim Becer) .................................................................. 12 

Kadim Bilimler ve Bazı Modern Yanılgılar - René Guénon (Alper Gürkan) ............................................ 16 

Şerhu Esmâillâhi’l-Hüsnâ / Sadreddin Konevî Hazretleri (Mehmet Yılmaz) ......................................... 19 

İslam’ın vizyonu / Hamza Yusuf (Ekrem Senai)...................................................................................... 23 

Mutlu Günler / Samuel Beckett (Tuba Sarıgül) ..................................................................................... 34 

Jerusalem / Markar Esayan (Suzan Nur Başarslan) ............................................................................... 39 

Vefa Apartmanı / Sadık Yalsızuçanlar (Suzan Nur Başarslan) ................................................................ 43 

Maya / Leyla İpekçi (Suzan Nur Başarslan) ............................................................................................ 49 

Liberalizmden Sonra / Immanuel Wallerstein (Mehmet Salih Demir) .................................................. 53 

Islam Without Extremes / Mustafa Akyol (Mustafa Vardar) ................................................................ 59 

Yeni Kapitalizm Kültürü / Richard Sennett(Mehmet Salih Demir) ........................................................ 61 

Cemil Meriç’in Düşünceye Uzanışı: Saint-Simon*(Alper Gürkan) ......................................................... 66 

Kötülük’ten Güzellik çıkar mı? – C.Baudelaire’in şiirleri, O.Dix’in gravürleri (Mehmet Yılmaz) ............ 69 

Ve’l–Asr / İsmet Özel (Cemile Bayraktar) .............................................................................................. 79 

Yanlış Cumhuriyet / Sevan Nişanyan (İbrahim Becer) ........................................................................... 81 

Küçük Güzeldir / Ernst Friedrich Schumacher (Mehmet Salih Demir) .................................................. 84 

Kırık parçalar / Marilyn Monroe (Mehmet Yılmaz) ............................................................................... 89 

Jerusalem*de Eskimeyen Bir Çığlık: Baba, Beni Neden Terk Ettin? (Alper Gürkan) .............................. 97 

Hayek’in Kölelik Yolu’nda otostop… (Mehmet Salih Demir) ................................................................. 99 

İnsan Öldürenler Sevilmeye Muhtaçtır (Mehmet Yılmaz) ................................................................... 107 

İçimde biri mi var? - Lübbü’l Lübb (Mehmet Yılmaz) .......................................................................... 109 

Yalnız Bir Yazar Olarak Peyami Safa’nın Fikriyatı /1 (Alper Gürkan) ................................................... 113 

Binbaşı Ersever’in itirafları / Soner Yalçın (İbrahim Becer) ................................................................. 117 

Tarihin Ak Sayfaları: Cengiz Aytmatov’un Babası Ve Kırgız Halkının Dramı (Erden Özkant) ............... 121 

Adına yola çıktığımız halkın başına bela olduk! (İbrahim Becer) ......................................................... 125 

Bir Teslimiyet Yolculuğu ve Trenin Tam Saatiydi / Heinrich Böll (Alper Gürkan) ................................ 128 

Dünya Nimetleri’nden Yeni Nimetler’e, Andre Gide (Suzan Nur Başarslan) ....................................... 130 



5


Önsöz 

Yazmak vermektir. Bir “alan” yoksa vermek de yok demektir. Düşünen ve hisseden insanlar 

insanlıklarından bir iz bırakmak isterler. Ne bir kibir ne de bir başka zayıflıktır bu. İz bırakmayan insan 

bir eksiklik hisseder, tamam olmamış, yarım kalan bir şeyler vardır. Nefes alıp da vermemiş gibi olur, 

sevinip de gülmemiş, üzülmüş ama ağlaması engellenmiş gibi hisseder kendisini. 

Heinrich Böll, Sadık Yalsızuçanlar, Jean-Paul Sartre, Leyla İpekçi, Samuel Beckett, Peyami Safa, 

Immanuel Wallerstein, Marilyn Monroe veya Baudelaire... Neden yazdılar o satırları? 

İnsanları birleştirirken zaman ve mekân engellerini ortadan kaldıran bir eylem yazmak... ve tabi 

okumak. Farklı ülkelerde yaşamış, farklı kaygılarla yazmış olsalar da bütün yaza(r/n)lar birer insan ve 

bir iz bırakmak, günü gelince başka insanlarca okunmak isterler. 

Evet... Yazmak vermektir. Bir “alan” yoksa vermek de yok demektir. 

Kitap tanıtan kitaplarımızın üçüncüsünü ilginize sunuyoruz. 

Not: Daha önce aynı seriden çıkan iki kitabı da buradan indirebilirsiniz: 

Kitap Tanıtan Kitap 1 

Kitap Tanıtan Kitap 2 



6


Varoluşçuluk’a İki Ayrı bakış: Sartre ve İbn Arabî (Suzan Nur Başarslan) 

Açıklamaların ve nedenlerin dünyası, varoluşun dünyası 

değildir, der Sartre Bulantı(1) adlı eserinde (s.192). Gösterge 

dahi gösterdiği şeyin ne olduğunu anlatmaya yardımcı 

değildir. İşlevi hakkında fikir verebilir ama o varlığın ne 

olduğunu anlamayı sağlamaz. Bulantı’nın atkestanesinin 

köküydüm ben adlı varlığın duyumsanmasının yaşandığı 

bölüm mekân ve zamana dair çıkarımların kahramanın 

bilincinde keşfidir ve bize şunu açımlar: Hareket denen şey, 

ol’uş halidir ki iki oluşun ortaya çıkardığı sonuç, hareket ve bu 

süreci algılayış ise zaman’dır; bu da zaman ve hareket denen 

kavramların aslında olmadığı ve her şeyin ol’uş halini algılayışa 

bu tanımların verildiği sonucuna götürür. İbn Arabî de bunu 

Füsusu’l Hikem’de(2) şöyle ifade eder: …onlar Allah’ın her 

solukta(kün emri) belirdiğini görür. Oysa belirme 

tekrarlanmaz. Öyleyse onlar, her belirtinin yeni bir yaratılış 

demek olduğunu ve eski varoluşu giderdiğini gönül gözüyle 

görürler. İlahi tecellinin bir varoluş giderip yenisini getirmesi, 

ilkinin gidişi anında varlığın yok olmasıdır. Yeni bir varlığın yaratılışı da başka bir İlahi belirmenin onu 

oluşturmasıdır (s:105). Buradan da çıkacak sonuç, yaratım-yok oluş-yaratım şeklinde her an yeni bir 

belirmenin yaşanması zaman-mekân dediğimiz şeylerin olmadığıdır ki bu da bizi Sartre’ın dediklerine 

ulaştırır. Cartoon gibi, çizgiler öyle süratlidir ki, bir önceki resim/Belirme bellekte vardır ama asl olan 

yok olduğudur. Geçmiş bellek, gelecek ise yoktur. Hiçlik de bir aşama tıpkı var oluş gibi. Onunla 

algılanabiliyor. Yani neden’e mahkum. Yokluk/hiçlik de bu anlamda varlık / yaratılandır. Varlık 

tecelliyse/ soluksa/kün emri, bu tecelli onu hem kelime yapıyor hem de bu kelimenin sonucunda 

varlık. Yokluk da bir kelime ve aynı işleme tabii. Ayan-ı sabitedeki bilginin kün’lenmesinden sonraki 

tecellisi, yaratım/varlık’tır. Ve var oldukları anda yokluğa mecburdurlar. Öyleyse hakikat tüm bu 

nedenlerin dışında, ona tabii olmayan ama onunla nisbet edilerek anlaşılan, -oysa aklı aşmadan 

hakke’l yakîne ulaşılamayacak - bilgi’nin ya da hâlin ötesindedir. Tam bu noktada Sartre varlık’ı 

hiçlik’e bağlayarak, onu akılla tanımlayarak, onu Tanrı’dan kopararak ve insanı var olan maddede 

maddi başlangıçla sınırlayarak Arabî’den ayrılır. 

Ayan-ı sabite, kısaca maddi başlangıçtan önceki bilgi alanıdır ve bu alan Yaratıcı’nındır. Her varlık bu 

alanda yokluk halinde ama bilgi şeklinde bulunmaktadır. Her var olacağa dair bilginin ve onun isim 

olarak varlığının yer aldığı bir alandır. Buna yakın bir ifadeyi Miguel de Unamuno’nun La Niebla/Sis(3) 

adlı eserinde görürüz: “Bize ne ad verirlerse adımız odur. Homeros zamanında insanların ve 

nesnelerin ikişer adı vardı: birisi insanların taktıkları ad, öteki de tanrıların verdikleri ad. Tanrı beni 

nasıl adlandıracak?” (s:9) der. Arabî de isimlendirme konusunda paralel bir görüş ortaya koyar, fiziki 

dünyada verdiğimiz/kullandığımız isimlerin dışında, ayan-ı sabitedeki isimlendirmeden bahseder. 

Arabi’nin görüşüne geçmeden isimlendirme hakkında şunları ifade etmek gereklidir. İsimlendirme, 

maddi dünyada anlamların kavramlaşarak kabı/libası olma işlevini yüklenir ve onları genellemeyle 

dolayımlı da olsa fiziki alanda belirgin hale getirir. Fiziki alana ait olmalarının ispatı, şey’lerin, her dilde 

farklı göstergelerle -harflerin birleşimi olan kelimelerle- ifade olmalarıdır. Harfler anlamsız şekillerdir 

ve seslerin kendisi değildirler sadece onu imlerler. Seslerin birleşmesiyle oluşturulan kelimeler de 

şey’in/varlığın kendisi değildirler. Bu noktada bir varlığı isimlendirmek onun kendisini kendisi olmayan 

şeyle anlatmak demektir. Aslında bu durum yaratılmış olan her şey için aynıdır. İnsanın kendisi de bir 

kelimedir ve her ne kadar farklı farklı kelimelerle var olsa bile aslında varlığın kendisi değil, onu işaret 



7


edendir. Arabî bu noktada “Varlıkların tümü, sonsuz olan Allah’ın kelimeleridir. Onlar ‘kün/ol’ 

buyruğundan meydana gelmiştir. Kün ise Allah’ın kelimesidir.” der. Kelimelerin fiziki âlemde çokluğu, 

tıpkı görüntünün çokluğu gibidir ve aslı niteler. Ayan-ı sabitede nasıl tüm bu yaratılmışların bilgi 

düzeyinde bir yeri varsa, bu isimlerinin de var olduğunu ve fiziki âlemde çoğullanarak farklılaştıklarını 

gösterir. Ayan-ı sabitedeki bilginin kün emri ile varoluşu ve tecelli ile varlık sahasında kendisini 

gösteriminden başka, gayb dediğimiz ve zaman-mekânla bağlı insanın henüz elde etmediği bilginin 

ona ulaştırıldığı yollardan biri, dejavu dediğimiz hâlin tezahürüdür. Dejavu, gaybî bilginin rüya veya 

yakaza… kaydında gösterilmesi ve bunun fizik gerçekliğinde yaşanırken hatırlanmasıdır. Bu noktada 

dejavu, o bilgiyle üçüncü kez karşılaşılmasının idrak edilmesi anlamına gelmektedir: Bilgi sahasında, 

rüya/yakaza… ile görüntü şeklinde fizikötesi sahada, fiziki alemde yaşayarak ve yaşandığı anda bu 

bilginin hatırlanması ile. İnsanın yaşayacağı hâli yani geleceğe dair yaşantıyı önceden yaşaması ve 

geleceği geçmişte yaşaması anlamına gelir ki bu noktada, henüz fiziki âlemde var olmayan bir şey 

nerede var olmaktadır, sorusunu akla getirmektedir. Bu soruya İslam’ın verdiği cevap, gayb, yani 

Allah’a ait bilgi alanındadır. 

Sartre varoluşçuluk felsefesini tanımlarken bir yanılgıyı felsefesinin temeline oturtur. Varoluş özden 

önce gelir, der ve bunu madde/fizik dünyayı merkeze alarak felsefesini onun üzerinde şekillendirir. 

Oysa varoluş değil, özdür önce gelen. Bu öz, Yaratıcı’dır. İbn Arabî “o öz bizim tek varlık dediğimiz 

şeydir… cevher, Allah’tan gayrı değildir…” (F.H / s:190) der. O’nun soluğu/kün emri ile varlığa ait bilgi 

fiziki âlemde var olma aşamasına geçer. Bu varoluş tecelli ile olur yani varlık, Yaratıcı’nın isimlerinin, 

sıfatlarının göstergesidir. Bu göstergelerin en önemlisi, isim ve sıfatların birçoğunu içeren, onu zahir 

hale getiren insandır. Zat’ın/Öz’ün tecelli ile bir’den/tek’ten ikiliğe, çoğula ulaşması sonucu insanın 

varlığı vücûd bulur. İnsana dair öz, O’na ait öz’ü zahir/görünür kılmasından ötürü ve O’ndan 

yaratılmasından dolayı yaratıcının özünden/ruhundan farklı değildir. Öyleyse insanın özü -asıl öz’den 

parça olması itibariyle- önce, varlığı sonradır. Bu yargı, tabiat dediğimiz diğer tüm yaratımlar için de 

aynıdır. 

Nedenlerin dünyası, asl olan değil, Asl’a nispet olunan, O’nun görüntüsü olandır. Görüntü çoğuldur ve 

O’nu imler, O’ndan gayrı değildir ama O da değildir. Varlık, O’dur, O’nun görüntüsüdür ama O/Zat 

ayn-ı varlık değildir. Ya da görüntü olmak hasebiyle varlık, O’nu imlese, gösterse bile, varlığın kendisi 

değil, sadece yansımasıdır. Bu noktada varlık O’ndan gayrı değildir ama O da değildir ve var olan 

aslında sadece O’dur. Varlık ayn-ı Hak olsa da Hak, ayn-ı varlık değildir ve olamaz, çünkü bu nokta 

yaratılanın tanrılaştırılması ve ona yaratım gücünü vermek demektir. 

“Gelgelelim, benim bağlandığım tanrıtanımaz varoluşçuluk daha tutarlıdır. Ona göre, eğer tanrı yoksa, 

hiç olmazsa, ‘varoluşçu özden önce gelen’ bir varlık vardır. Bu varlık, bir kavrama göre 

tanımlanmazdan, belirlenmezden önce de vardır. Bu varlık insandır. Heidegger’in deyişiyle, ‘insan 

gerçeği’dir. Varoluş özden önce gelir. İyi, ama ne demektir bu? Şu demektir: İlkin insan vardır; yani 

insan önce dünyaya gelir, var olur, ondan sonra tanımlanıp belirlenir, özünü ortaya çıkarır.” (V / s:39) 

diyen Sartre, felsefesiyle öz’ü ‘insan’ olarak merkeze alarak onu özne kılmış, varoluşunu madde 

dünyasında konumlandırarak asıl öz’ü ikincil plana düşürmüştür. Bu, özü/insanı ilahlaştırır ama 

tasavvuftaki gösterge, yansıyan olarak değil; ayn-ı Zat’tır, yaratandır anlamında. Bu anlayış, insanı, 

nedenler dünyasının içinde nedenin aslı kılan, onu ayn-ı Hak kılan tasavvufi anlayışın tersine, insan’ı 

merkeze alan ve yaratıcıyı kabul etmeyen ya da insanın var ettiği Tanrı anlayışını ifade eder ve 

madde/fizik dünyayı her şeyin merkezine alır. (Not:Sartre doğadaki varlıklar için önce öz sonra varlık 

derken de, bu özü sonradan yaratılmış, insan yapımı nesneler/görüngüler için kullanmaktadır ki, 

dediği doğruyu imler gibi görünse de mahiyeti gene yanlıştır.) Oysa yaratılan, sonradan olan, başka 

bir varlığa bağlıdır ve kendisine nisbetle O’na ulaşacak olandır. Suret olarak O’nu göstermekle ya da 

O’ndan başka bir şeyi göstermemekle, O olmak aynı değildir, Görüntü, gösteren ve özne üçlük 

oluşturur: Özne’nin görüntüsü, yaratılmışlar -özellikle insan- ; gösteren isimler/tecelli ve Özne’nin 

kendisi yani Yaratıcı. Özellikle Batı’da Tanrı’nın varlığı, insanın O’nu yaratımı şeklinde bir anlayışla 

vücûd bulsa da şu nokta gözden kaçırılır. Bu zorunlu oluş, Arabî’nin ifadesiyle, insanın kendi nefsiyle 



8


değil, kendisinin dışında bir nedenle olmasıdır; bu da düşünce farklılığının temel noktasını oluşturur: 

İnsana bağlı bir Tanrı yaratımıyla, Tanrı’ya bağlı bir insan yaratımı farklılığın temelidir. O’nun nefsini, 

bizimle anlatması, yani kendinde Hakk’ı bilmek tasavvufta nisbet olarak ele alınırken, kendinden 

dolayı Tanrı’yı var etmek Batı’nın yaslandığı en önemli görüşlerden biridir. Bu bakış da belli bir 

noktaya kadar Batı aydınını, felsefecisini, düşünürünü tasavvufa yaklaştırsa da en önemli noktada 

kırılmalara neden olur ve hiçlik, saçma, varoluşçuluk gibi felsefelerin sonucunu oluşturur. 

Sartre’da ‘hiçlik’in verilişi, eşyanın İlahi tarafa bakan yönünün reddedilerek eşyayı tek boyuta 

indirgenmesi ile öne çıkar. Sadece görünüm’ün varlığa ait olgu olmasıyla: Görünür olan, ‘akıl’ 

penceresinden bakış, görünür olmayanı reddediş, Tanrı’yı bu denklemden çıkarış, a posteriori bilginin 

temel kabul edilişi… ile. Bulantı romanının kahramanı Antoine Roquentin, Descartes’in 

“Düşünüyorum, öyleyse varım”ıyla, “Düşünüyorum, öyleyse hiçim”e ulaşır ve hiçliği aynı mantıkla 

ispatlar. Birinin varlığı ispatladığı yerde diğeri hiçlik’i ispatlar. Çünkü hiçlik de bir tasarıdır/düşüncedir 

ve o da ötekiler gibi bir varoluştur. Roquentin, hiçlik duygusunu yaşadığı, varlıkla birlik olma hâli sona 

erdiğinde varoluşun gerçek sırrını çözdüğünü düşünerek parktan ayrılır. Oysa bu hâl bile (Çokluktan 

Tek’e ulaşma) zaman-mekan’ı aşma/oluş’u idrak etme, fiziksel algının ötesinde metafizik bir hâldir. Bu 

hâli yaşattığı kahramanı ile bile Sartre, Descartes felsefesinin dışına çıkar ve onu yanlışlamış olur. Tam 

burada Varoluşçuluk(4) adlı eserinde Marksçıların ve Katoliklerin eleştirilerine verdiği cevapta 

eleştirel bir üslupla şöyle der Sartre: 

”Kişioğlunu tek başına ele alıyormuşuz -bunu komünistler söylüyor-, bütünden koparıyormuşuz. 

Çünkü öznellik(subjektivite) olarak görüyormuşuz onu; çünkü yalnızca Descartes’in ‘Düşünüyorum 

öyleyse varım’ sözüne dayanıyormuşuz; çünkü yalnızca kişioğlunun tek başına kendini kavradığı anı 

göz önünde tutuyormuşuz. Bundan ötürü de yöremizdeki insanlarla bağlantı kuramıyormuşuz; 

dışımızda yaşayan ve cogito ile yanına varılamayan kimselere dayanışma gösteremiyormuşuz.” 

(Varoluşçuluk/s:34) Oysa Sartre’ın yarattığı Roquentin karakteri Sartre her ne kadar kabul etmese de 

tam bu eleştirilere uygun bir profil çizmektedir. 

Descartes’in düşünüyorum öyleyse varım(cogito ergo sum), dıştan çok conconlu bir cümledir ama 

onu soyduğunuzda parlak şeker jelatininin içindeki bozuk ürünle karşılaşırsınız, hele de bu cümlenin 

Tanrı’nın ispatında kullanılması daha büyük çıkmazlara neden olur. Bu yüzden Spinoza bu cümlenin 

açmazlarını ve hatalarını açımlar. Aynı geleneği takip eden Goethe ve Gide de Descartes’in bu 

ifadesini çürütmüşlerdir. Gide, “Duyumsuyorum öyleyse varım”ı felsefesinin merkezine koyar. 

Burada, Gide’in Yeni Nimetler’de(5) yaslandığı Spinoza felsefesini açımlamak gerekliliği ortaya çıkar. 

Gide’in doğaya bakışı ve onu Tanrı olarak nitelemesi(natura naturans) panteizmden yani Spinoza 

felsefesinden etkilenimdir. Descartes’in Düşünüyorum öyleyse varım’ıyla Tanrı’nın varlığının 

ispatlanamayacağını ispat etmeye çalışır ve Tanrı’ya inanışın kanıtlarda değil, kanıt dışında her şeyde 

O’nu bularak olacağını ifade eder. Bu kısımda Spinoza felsefesinden yararlanarak bu anlayışa 

Goethe’den ulaştığını ve Tanrı’yı yasalarla ispatlamanın gereksizliğine inandığını belirtir(Y.N / s:166). 

Spinoza’nın yaptığı gibi -Spinoza, Euklides geometrisinde kullanılan yöntemi /uzay yerine Tanrı 

görüşünü koyarak/ kendi görüşünü kanıtlamak için kullanır(6) (F.T / s: 292-306)-, kendi varlığını 

bulduktan sonra Tanrı kavramını aramaz, Tanrı idesini mutlak çıkış noktası olarak ele alır. Tanrı ile 

evren/doğa arasında farklılığın kalktığı, evrenin Tanrı’nın kendisi olduğu bu anlayış, Tanrı’yı varoluşun 

koşulu anlamına getirir ve Tanrı’nın eseri, Tanrı’nın kendisi olarak kabul edilir. Ancak biraz daha ilerde 

inançtan bahsederken, “Arkadaş; hiçbir şeye inanma, kanıtsız benimseme hiçbir şeyi.” (Y.N / s:198) 

derken, kendisi ile çelişir. Burada Bacon ile Spinoza arasında bir gelgit yaşadığı görülmektedir ki 

aslında Spinoza da Bacon’dan etkilenerek kendi felsefesini (erdemin asıl güç olması) bilgiye 

dayandırır. İnsan olmasaydı Tanrı olmayacaktı şeklindeki “yaratım olmasaydı yaratıcı olmayacaktı” 

tezi (bağıntı-bağımlılık); Spinoza’nın Occasionalistlerden ayrılan felsefesinin yansımasıdır. 



9


Occasionalistlere göre “Tanrı ‘yaradan’dır ama Spinoza’ya göre Tanrı evreni yaratmamıştır, evrenin 

kendisidir yani nesnelerin özünde bulunur.” (F.T / s: 298) Nesneler olmasa Tanrı’nın varlığının da 

anlamını kaybettiği bir inanış biçimidir bu. İnsanın düşüncesiyle var olan bir Tanrı düşüncesi ile bu 

görüş açıklanır. Bu kısım aynı zamanda İslam tasavvufundaki algının da zıddıdır. Çünkü ayna 

metaforuyla, Tanrı’nın varlığıyla görünür hâle gelir yaratılanlar, yaratım/nesne/modus olmasa da 

Tanrı vardır. 

Ali Şeriati ise, İnsanın Dört Zindanı’nda(7) bu cümleyi özellikle dile getirerek, Descartes, Gide ve 

Camus’dan bahseder. İfadelerinin doğruluğunu sadece “var olma’yı (imek/sein/buden/beşer olma ya 

da sadece fiziki varlık olma) kanıtlasalar bile ‘insan olma’yı (imek’i, insanlık aşamasına erişmiş 

bulunmayı/idrâk) henüz kanıtlamış değildirler.”(İ.D.Z / s:24) şeklinde açıklar. Yani çözümü, insan’ı 

beşer “imek” ve insan “olmak” olarak beden - ruh olarak iki bölüme ayırarak verir ve bu cümleyi 

“sonsuza doğru sürekli ve ebedi bir gelişim süreci içinde” olan insan için kabul etmez. 

Descartes’in “Şüphe etmek düşünmektir. Düşünmek vâr olmaktır. Düşünüyorum o hâlde varım”ın 

neden yanlış olduğunu açımlayalım tek tek. Bunun ilk nedeni, varlık’ın ise/o hâlde… gibi şart 

bağlamıyla düşünme eylemine bağlanmış olmasıdır. Bu sadece metafizik alanda değil fizik alanda da 

kendisini çürüten bir sonuçtur. Düşünme yetisi olmayan diğer varlıkların varlık’ları (var olduklarından 

şüphe edip, var olduklarını düşünmeyecekleri için) yok’a kalbetmektir. Taş var olduğunu düşünmediği 

için taş değildir anlamı çıkar. Şu ileri sürülebilir burada, taşın taş olduğunu düşünememesi taşın kendi 

varlığını bilmemesidir ama taş, insan onun taş olduğunu düşündüğü için vardır. Öyleyse insan onun 

varlığını düşünmeseydi yok olacaktı. Ancak bu düşünme sisteminin sonucu Tanrı’ya kadar ulaşır -ki bu 

ikinci nedendir- ve Tanrı’nın varlığı sadece biz O’nu düşündüğümüz için vardır(bağıntı-bağımlılık), 

anlamına gelir. Sartre’ın yaptığı gibi, bu ifade sadece maddi dünya sınırlandırılarak ele alınırsa, doğal 

olarak varlığın ispatı olarak kullanıldığı gibi yokluk’un ispatı olarak da kullanılabilen çift anlamlı(Tanrı 

vardır/Tanrı yoktur) bir yapıya bürünür. Oysa İslam’da insan dışında yaratılmış bütün varlıkların iki 

yönü vardır; biri zahirî/beden/bizim gördüğümüz, diğeri ise batınî/ruh/Allah’a bakan yönü. Varlık’a 

sadece beden/bizim gördüğümüz taraftan bakmak, onu tek boyuta indirgemek ve onun yaratılış 

hikmetini eksiltmektir. Evrende bulunan her varlık, İbn Arabî’nin deyişiyle “canlıdır. Çünkü varoluş 

âleminde her varlık, Allah’ı zikretmektedir. Fakat onların tesbihi anlaşılmaz. Bu, sadece manevi keşif 

yoluyla anlaşılabilir. Allah’ı ancak diri olan varlık zikreder. O hâlde her şey diridir.” Zahiri yönüyle 

varlık, sadece insana hizmet etmekle kalmaz, asıl işlevi olan Yaratıcı’nın tecellîsinin sonucu olarak 

insan’ı Yaratıcı’ya ulaştıran bir işlev yüklenir ki bunun için de Arabî “Sonradan olma varlığın oluşması 

ve kendisini var kılan Yaratıcı’ya muhtaç bulunması, onun kendi nefsinde mümkün oluşundandır. 

Çünkü varlığı Bir başkasının varlığına bağlıdır. Böyle olunca ihtiyaç bağışla bağlıdır ve yaslandığı 

Yaratıcı’nın kendi zatında varlığı zorunlu olması ve kendi nefsiyle varlığında hiçbir şeye muhtaç 

olmayarak her şeye karşı mustağni olması gerekir. O da, sonradan olma varlığa Kendi Zat’ıyla varlık 

kazandırandır. Öyleyse öteki varlıklar O’na nisbet olunmuştur.” (F.H / s:16) diyerek, diğer varlıkların 

nisbet görevini ifade eder. Amaç sadece yaratılmış olanın varlığını bilmek değil(bu noktada taşın taş 

olarak varlığını bilmemiz onu taş/varlık yapmak için yeterli değildir), ona/varlık’a Kendi Zat’ıyla varlık 

kazandıran’ı bilmektir. 

Üçüncü neden, varlığın şartı olan düşünmek, insanın kendi varlığı için kendisini özne konumuna 

yükseltmesi anlamına gelmektedir. Oysa varlık, Allah’ın, “”Ben gizli bir hazine idim. Bilinmek için 

mahlukâtı yarattım. Mahlûkatı yarattım ki, bana bir ayine olsun ve o âyinede cemalimi göreyim.” 

hadisinde ifâde edildiği gibi, istemek/dilemek eylemlerinin sonucunda görünür olmuş ve düşünme, 

O’nun bilinmeyi istemesi nedeniyle insana ver‘il’miştir. Burada insan edilgendir, eylemden 

etkilenen/nesne; eylemin yapıcısı/yaratıcısı değildir. İnsan ister düşünen bir varlık olarak yaratılsaydı, 

ister de düşünemeyen, hatta kainat dediğimiz bu âlem ister yaratılsaydı, ister de yaratılmasaydı, bu, 



10


Allah’ın Zat’ını etkilemeyecek, tecelli edilen isimlerin, sıfatların bizim tarafımızdan bilinmemesi 

dışında hiçbir farklılığa neden olmayacaktı ki bunun nedeni de, tekrarlıyorum, sadece Allah’ın 

bilinmeyi istemesidir. Bu bilinme insan’dan değil, O’ndan kaynaklanır ve Yaratıcı’nın âleme/insana 

değil, âlemin/insanın Yaratıcı’ya ihtiyacı vardır. “O’nun âleme ihtiyacı yoktur. Kendisine ihtiyaç 

görülen her isim, ister ihtiyaç duyanın benzeri olarak âlemde olsun ister aynı Hak olsun İlahî adlar, 

âlemin kendisine muhtaç bulunduğu her bir isimdir ki, O da eşsiz ve tek olan Allah’tan başkası 

değildir.”(F.H / s:80) Düşünme bu noktada sadece istenen bilinme için bir araçtır ve O’ndan verilen bir 

araçtır. İnsan, düşünme’yle kendi’sinin ya da Tanrı’nın varlığına ulaşAmasa da, hatta düşünEmeseydi 

dahi, varlık Tanrı’nın dilemesiyle varlık olarak görevini ifâ edecekti. Kısaca insan, varlık âleminde özne 

değil nesne; düşünme yetisi ise, Yaratıcı’nın eylemi yani varlık için Özne’nin bilinmesi için bir araçtır, 

şart/koşul değil. Koşul, O’nun bilinmeyi istemesidir. 

(1) Jean Paul Sartre, Bulantı/La Nausée, çeviren: Selahattin Hilav, Can Yayınları, 12.Basım, İstanbul, 

2010. 

(2)Muhyiddin İbn Arabi, Füsus’ul Hikem/Hikmetlerin Özü, çev:Abdülhalim Şener, Sufi Kitap, 3.baskı, 

İstanbul, 2010. 

(3) Miguel De Unamuno, Sis/La Niebla, çev: Yıldız Ersoy Canpolat, Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları, 

İstanbul, 2006. 

(4) Jean Paul Sartre, Varoluşçuluk/L’existentialisme est un humanisme, çev: Asım Bezirci, Say 

yayınları, 19.baskı, İstanbul, 2005. 

(5) Andre Gide, Yeni Nimetler, çev: Tahsin Yücel, Can Yayınları, İstanbul, 2007. 

(6) Macit Gökberk, Felsefe Tarihi, Remzi Kitabevi, İstanbul, 1996 

(7) Ali Şeriati, İnsanın Dört Zindanı, çev:Hüseyin Hatemi, İşaret yayınları, İstanbul, 2007. 



11


Bir Liderin Doğuşu: Recep Tayyip Erdoğan (İbrahim Becer) 

Tayyip Erdoğan’ı gelmiş geçmiş tüm liderlerden ayıran birçok fark 

varsa da bir ayrıntı çok önemli: Seveni çok seviyor, sevmeyeni nefret 

ediyor. Doksanlı yılların ortalarından bu yana, müsait olduğum 

müddetçe kendisini defalarca canlı izleme şansına sahip oldum. Diğer 

Liderlere göre mimikleriyle, fizyonomisiyle, vücut diliyle hatta sert 

diliyle farklı bir Lider profili çizer Tayyip Erdoğan. 

Kendisine yapılan suçlamalar arasında ülkeyi bölmekten tutun da 

vatan satmaya, oradan Laik cumhuriyeti temelden sarsmaya kadar 

sayısız maddeler olan bu adamın geldiği noktaya bakılacak olursa, 

Türkiye için ciddi bir sorun var: Bahse konu tüm bu suçları işlediğine 

inanılan Tayyip Erdoğan’ın, ülke genelinde % 50′ye varan 

iştirakçilerinin durumu ne olacak? 

Ben yine de %50′lik “ihanet-i vataniye suçuna iştirak eden kitleye” 

değil de, en severden daha vatansever kitleye bir iyilik yapayım. Gelin 

size düşmanınızı tanıtayım; göreceksiniz, Tayyip Erdoğan ne sadece Ergün Poyraz’ın kitaplarında 

anlatılan bir gizli tarikat üyesi ne de Vural Savaş’ın bahsettiği gibi habis urla beslenen vampirler 

tayfasından. 

Ben ilke olarak düşmanlıkla beslenmeyen biri olsam da yine de “taraf” olmadığım insanlara 

küfretmekten ziyade anlamaya çalışan bir insanım. Bunun bir değil, birden fazla faydasını gördüm 

şimdiye kadar; en büyük faydası da, aynı görüşü paylaşmadığım halde çok insanla hala yüz yüze 

bakabiliyoruz. İletişim yollarını kestirip atmak, diyaloğun getirdiği çok renkliliği, monoloğun soğuk 

cenderesine hapsetmek pek akıl kârı değil çünkü. 



12


Elimde Tayyip Erdoğan’ı, yakın tanıklarının gözlemleriyle anlatan güzel bir kitap var: Bir Liderin 

Doğuşu: Recep Tayyip Erdoğan. Bu kitaptan önceki okuduğum kitap da Ahmet Davutoğlu’nu anlatan, 

“Hoca” adlı eserdi ve o da çok nitelikliydi. 

“Yandaş olduğun için bu adamların burada reklamını yapıyorsun” diyen dostlara da selam olsun. Şu 

anda okuduğum kitabın, Cem Ersever tarafından yazılan ve Abdullah Öcalan’ı anlattığını hatırlatırım. 

Şimdi kitabın sayfalarında gezelim biraz… 

Harun Karaca anlatıyor: 

“1987 Genel Seçimlerinde, Beyoğlu Zeytinburnu Bölgesinden Milletvekili adayıydı. 

Kampanyanın en yoğun olduğu günlerde, Zile’den konferans daveti almıştı. Vakit sorunu vardı ama 

ısrar edilince geri çeviremedi. O akşam bir ev sohbetine katılacaktı. Sohbet bittikten sonra, geceleyin 

yola çıkacağız, ertesi akşam konuşmasını yapacak ve aynı akşam geri döneceğiz. Gece yarısına doğru 

sohbet bitince gidip aldık Tayyip Bey’i. Yola çıkmak üzereyiz: “az kalsın unutuyordum, benim eve 

uğramam lazım” dedi. “Hayırdır?” dedik. “eve kömür çıkarmam lazım” dedi. 

‘Bir Liderin Doğuşu: Tayyip Erdoğan’, son zamanlarda okuduğum tartışmasız en iyi biyografik 

eser. Hoş, beni ilgilendirmez ama Tayyip Erdoğan’ın siyasi rakiplerinden biri olsaydım bu kitabı bir 

kerede bitirirdim. İçinde barındırdığı resimleri de dâhil 390 sayfalık bu kitabı okumam bir günümü 

aldı. Kitap, Hüseyin Besli ve Ömer Özbay tarafından yazılmış. İçinde, girişte de örneğini verdiğimiz 

küçük anekdotlarla, “bu adam aslında kim, derdi ne, nereden gelip nereye gitmek ister?” gibi sorulara 

cevap aramakta. 

Kitap, Tayyip Erdoğan’ın şahsında yakın tarihe de ışık tutmakta: Necip Fazıl’la ilişkisi, 

başarısız olduğu seçim süreçleri, Hoca ve Ak Saçlılarla alttan alta çekişmesi, 28 Şubat ve hapse düşme 

süreci, medyanın kendisine karşı yürüttüğü linçe karşı tevekkülü, Ak Partinin kuruluşu ve ‘muhtar bile 

olamaz’ denilirken Başbakan olması… 

Kadınların özellikle seçim döneminde aktif olarak kullanılması olayını ben her zaman Refah 

Geleneğinin bir alametifarikası olarak değerlendirmişimdir. Meğer bunu, teşkilatlardan gelen tüm 

itiraza karşı ilk kullanan Tayyip Erdoğan’mış. Hatta Ekrem Erdem, ilk kadın üyenin 1987 yılında, 

tamamen tesadüfen partiye kaydedildiğini anlatıyor: ” …Bir ev sohbeti sonrası, ev sahibine partiye 

kayıt olması için baskı yapıyorduk. Ne desek adam bir mazeret buluyor ve kayıt olmamak için bin 

dereden su getiriyordu. O sırada mutfaktan, “beni yazın” diye evin kızının sesi geldi. Doğrusu, 

“kadınları üye yapmıyoruz” demeye dilimiz varmadı; formu doldurtup kızımızı üye yaptık. Ne var ki 

uzun süre kayıt defterine işleyip İl’e gönderemedik. Sonunda, “biz gönderelim de İl Yönetimi ne 

yapacağına karar versin” dedik. Onlar da olumlu karşılayınca Şişli Teşkilatı olarak ilk kadın üyemizi 

kaydetmiş olduk. Beyoğlu seçimlerinde en büyük yenilik, kadınların sahaya ilk defa inmesidir”. 

Yazar Sibel Eraslan’ın da buna benzer bir anısı var: “…Hiç unutmam, o günlerde Marmara Çalışma 

Ekonomisi öğrencilerinden kız kardeşimle Fatih’te bir öğrenci iftarına gitmiştik. Konuşmacı Tayyip 

Bey’di. Konuşmaya başlar başlamaz kardeşimin gözlerinden yaşlar akmaya başlayınca şaşırmıştım, 

ülke ekonomisinden bahsediyordu oysa. Nedenini sorduğumda, kız kardeşim: ” böylesine davudi bir 

ses ve içten bir hitabeti hiçbir hocamdan işitmemiştim şimdiye kadar” dedi. 1989′da beni, çay içmek 

için İstanbul İl Başkanlığına davet etti. Başörtüm yüzünden çalışamıyordum. Davete icabet ettim ve 

çay içmek üzere geldiğim partiden, kadın kollarını başlatmak üzere ayrıldım”. 



13


Kitapta geçmişe ışık tutan anekdotlardan birisi de Hoca’yla ilgili olanıydı benim için. Hoca’nın ‘tek 

adam’ mizacı, o yıllarda fısıltı gazetesiyle dillendirilse de işin boyutlarını öğrenmek bu günlere 

nasipmiş. O günlerin Refah Teşkilatında, Tayyip Erdoğan’ın başkanlığını yaptığı İstanbul İl 

Başkanlığıyla, Genel Merkez arasında usul yönünden ciddi bir çekişme vardır. Tayyip Erdoğan’ın 

kendine özgü yöntemlerine Genel Merkez şüpheyle yaklaşmaktadır. 94′ yerel seçimleri öncesidir ve 

İstanbul Belediye Başkan adaylığı için Genel Merkez’in aklından henüz partiye yeni katılmış olan Ali 

Coşkun geçmektedir. Oğuzhan Asiltürk’ün ağzından, “İstanbul dükalığını yıkacağız” tehdidi dilden dile 

dolaşır o sıralar. Hoca, perde gerisinden izlediği bu mücadeleye el koyar ve her iki aday için anket 

yaptıracağını söyler. Fakat Ali Coşkun, “anketten ben çıkmazsam, benim için züldür” der. Fakat Tayyip 

Erdoğan dik durmakta ısrarlıdır ve sözünü esirgemez: “Ali Coşkun, ‘anketten ben çıkmazsam, benim 

için züldür’ diyormuş. Peki, bize ne oluyor? Kendimizi bildik bileli bu hareketin içindeyiz, on senedir bu 

teşkilatın başkanıyım. Şimdi bize diyorlar ki, ‘anket yapacağız ve seni yeni gelen biriyle yarıştıracağız’. 

Biz, bu bizim için züldür demiyoruz, Hayırlısı Allah’tan diyoruz”. 

Düğümün çözüleceği yer bellidir; Hoca’ya müracaat edilecektir ve öyle de olur. Gerisini 

Ahmet Ergün anlatıyor: “…dilimin döndüğünce ‘neden Tayyip Erdoğan’ın aday olması gerektiği’ 

konusunda tezlerimi sıraladım. Yaptırdığımız anketten bahsettim. Yarım saat boyunca ben anlattım, 

Hoca sözümü kesmeden beni dinledi. En sonunda “bitti mi” diye sordu. ‘bitti sayenizde’ dedim. 

Gözlerine bakmaya cesaret edemiyordum. ‘sayenizde ha’ diye söz başladı ve hiç susmadan devam 

etti: ” Siz, hangi hakla, benden, genel merkezden habersiz böyle bir çalışma yaptınız. Partimizin adını 

kullanarak insanlara soru sorma hakkını kim verdi size? Ali kıran baş kesen mi sandınız kendinizi, 

kimsiniz siz? İznimiz olmadan insanlara sorular sorarak kul hakkı yediğinizin farkında mısınız siz? 

Derhal tövbe ediniz! Tövbe de yetmez; soru sorduğunuz insanları bulup, onlardan tek tek özür 

dileyecek hatta helallik isteyeceksiniz…” 

“Sessizce kalkıp huzurdan çıktık, hilafsız kulaklarımıza kadar kızarmıştık” diye devam ediyor Ahmet 

Ergün 94′ Yerel seçimleri Dönemini anlatırken. 

Kitabın en güzel yanı da, olayları dönemin tanıklarının ağzından, onların şehadetiyle 

anlatması. Kitap, bu yönüyle akıcılığını hiç kaybetmeden ilk sayfadan son sayfaya kadar temposunu 

korumakta. Ben sadece birkaç hikâyecik aktarabildim. Kitabın içerisinde onlarca tanığın anlattığı bir o 

kadar olay, o günler hakkında okura bilgi vermekte. Kitap, Tayyip Erdoğan’ın serüvenini en baştan alıp 

Başbakan olduğu gün noktalamaktadır. Benim için kitabın en çarpıcı bölümü de, o anın bir tanığının 

anlattığı olay oldu. 

Mustafa Gündoğan anlatıyor: “…Pınarhisar Cezaevinde son akşamdı. Tayyip Bey zati 

eşyalarını toplarken “Başkanım”, dedim. ‘Hamdolsun bu da bitti. Hiç ara vermemiş gibi yolunuza 

devam edeceksiniz ve inşallah bir gün, bu ülkenin Başbakanı da olacaksınız. Lakin biz o günlerde 

yanınızda olmayacağız”. Tayyip Bey neşeliydi, bana gülerek: ‘Bak Mustafa! İşte sana söz: Eğer bir gün 

Başbakan olursam ilk görüşeceğim kişi sen olacaksın”. 

Aradan zaman geçer ve Tayyip Erdoğan nihayet Başbakan olur. Yine Mustafa Gündoğan anlatıyor: 

”…Başbakanlık makamının bulunduğu katta, neredeyse adım atacak yer kalmamıştı. Milletvekilleri, 

Bakanlar, Parti üst yöneticileri herkes oradaydı. İçlerinde İlkokul mezunu olan belki de tek ben vardım. 

Fazla göze batmadan bu okumuş adamlara bakıp, ‘hepsi de okumuş, iyi yerlere gelmiş büyüklerimiz’ 

diye geçirirken gözlerim, huzurlu bir yorgunlukla kendini makam koltuğuna bırakan Tayyip Bey’e 

takıldı. Ne yalan söyleyeyim, keyiflenerek: “Hey Yüce Mevlam! Bize bugünleri de gösterdin ya, emanet 

verdiğin canı hemen şuracıkta alsan ne gam” dedim. Sonra aklıma Ceza evindeki son gece 



14


konuşmamız geldi. Bu arada kutlama telaşı bitmiş, ortalık nispeten sakinleşmişti. Tayyip Bey, 

‘Arkadaşlar, beni biraz yalnız bırakır mısınız’ dedi. Diğerleriyle odayı terk etmeye hazırlanıyordum ki 

bana dönüp eliyle işaret etti: “Mustafa, sen kal!”… 

Sadece bu vefaya şahit olmak için bile bu kitap okunmaya değer. Bir de Tayyip Erdoğan’ın 

yasaklı olduğu dönemde, Abdullah Gül ve Bülent Arınç’ın Başbakanlığı birbirlerine ikram ettiği bölüm 

var ki… 

Gerçekten okunmaya değer… 



15


Kadim Bilimler ve Bazı Modern Yanılgılar - René Guénon (Alper Gürkan) 

Ayraç Dergisi’nin 27. sayısında (Ocak 2012) yayımlanmıştır. 

1921′de Paris’te yayımlanan “Hindu Doktrinlerine Genel Giriş” adlı 

bir kitap, o günlerde oldukça popüler olan benzerlerine göre ilginç 

bir maksada binaen kaleme alınmıştı. Bu kitap da piyasadaki 

birçokları gibi Hindu dininden bahsediyor ve bu dinin kendine has 

gelenek ve hakikat anlayışını dile getiriyordu. Diğerlerinden onu 

farklı kılansa amacıydı: Yazar, İbrahimî dinleri artık sıkıcı bulan 

Hıristiyan Avrupa’ya seslenmek ve bu sayede “aşkın olmasından 

ötürü evrensel ve değişmez” gördüğü Geleneği, Batıya oryantalist 

olmayan bir üslubla açıklamak gayesindeydi. Üstelik bu yazar, bir 

Hindu değil, Müslümandı: 1912′de İslam’a intisab etmiş büyük 

Fransız düşünürü René Guénon’du… 

Okültizm, teosofi, Budacılık, Tasavvuf gibi kavram ve olguların 

doğruluklarından şüphe taşıyan anlatımlarla Avrupa’da sıkça boy 

gösterdikleri bir dönemde yeni bir perspektifle zuhur etti Guénon. 

Kendisinin de girip çıktığı ve sonradan “gayr-i sahih” olarak değerlendirdiği yollardaki tecrübelerini 

orijinal kaynaklarla karşılaştırdı ve inisiyatik görünümlü yolların ihtiva ettiği yaklaşımları masaya 

yatırdı. Neticede bu yolların, sahih bir geleneğe yaslanmadan sadece gelenekten arda kalan bilgi 

kırıntılarıyla inşa edilmiş olduğunu ve temel söylemlerinde dâhi tesbit edilebilen yanlışlıklarını ifşa 

etti. 

İranlı mütefekkir Seyyid Hüseyin Nasr’a göre, “Doğu’nun geleneksel doktrinin bugünkü Batıda tam 

anlamıyla tanıtılmasındaki merkez kişi René Guénon’dur. Guénon, bu görev için Geleneğin bizzat 

kendisi tarafından seçilmiş ve bu görevi üstün bir kişiliğin entelektüel işlevi olarak yerine getirmişti(r).” 

(Nasr,2001:112) Bu amaçla kitaplar neşretmesinin haricinde, kurduğu Etudes Traditionneles ve La 



16

Gnose dergilerinde yazılar kaleme almaya, uzlaşmacı ya da polemikçi bir tavırdan ziyade 

doğruluğundan emin olduğu yolunda kimselere aldırmadan dikkatle ilerlemeye devam etti. 


Çeşitli dergilerde yazdığı bu yazıların tematik bir derlemesi olan Kadim Bilimler ve Bazı Modern 

Yanılgılar*, onun özellikle modernler tarafından anlaşılamayacağını vurguladığı geleneksel ilmin 

tabiatına bakışlarını içerir. XX. Yüzyılın en önemli metafizikçilerinden birisi olarak kabûl edilen 

Guénon’un modern felsefenin temellerini sarsan yaklaşımı esas olarak bilginin mahiyetine dairdir. Bu 

nedenle tartışmalarına epistemolojik bir temelden başlar ve moderniteyi önce bilgi üzerinden 

eleştirir. Bu yönden modern bilimin gerçek bir bilgi olarak kabûl edilemeyeceğini vurgular. “Zira, 

modern bilim doğru şeyler sunsa bile yine onları sunuş tarzı haklı değildir.” Ona göre bunun sebebiyse 

modern bilginin dayandığı profan, yani din dışı olan bir bakış açısının ürünü olmasıdır. Çünkü, “bu 

bakış açısı temelde eşyayı hiçbir müteal ilkeye dayandırmaksızın ve bunları hiçbir ilkeye bağımlı 

değillermiş gibi tasavvur etmeye dayanır.” 

Guénon aynı gerekçelerle ve metafiziği fiziğin ilkesi olarak görmesi sebebiyle bilgiyi eylemden de 

üstün görür. Yani ilim amelden üstündür. Nitekim Hind kast sisteminde Brahmanlar da Kşatriyalardan 

yine aynı sebeple üstündür. (Ki İmam-ı Azam da bunu böyle söyler. Şer’î olmasa da geleneksel bir 

devlet olan Osmanlı’da askerî seferlerin ve sulhün Şeyh’ül İslam tarafından gerekçelendirilmesinde ve 

tasdik edilmesinin altında da aynı sebep yatmaktadır. Veya Orta Çağ’da kraliyet berât ve tasdiklerini 

de Papa vermektedir. Maddî otorite ma’nevî otoriteye tâbidir.) Ma’nâ maddeyi kuşattığı için 

ma’nâdan uzaklaşmış bir maddiyatın son tahlilde bir değeri de yoktur onun için. Modern bilimin 

temel hata ve sapması işte burada başlar. Çünkü modern bilimin dayandığı temel saikler, kadîm 

geleneklerde sahip olunan bilgilerin bile ampirik olduğunu savlayacak kadar ileri gitmiş ve deneyimin 

sahasına dâhil edemediği hiçbir bilgiyi meşrû kabûl etmemiştir. Nitekim metafiziğin tekliğe vurgu 

yaparken madde ilimlerinin sürekli bir bölünme ve çoklukla meşgul olmasının da sebebi yine budur. 

Lütfi Bergen epistemolojik cemaatten bahsettiği bir yazısında bilgi ve inancın birbirinden 

ayrılamayacağını vurgular, böylece metafizik bilginin tekliğine gönderme yapar ve “Bilmek özel bir 

inanç formudur.” der, “Bilim her durumda inançla iç içedir ve daha yerinde bir deyişle inançlar 

şebekesi (web of beliefs)dir. Bilimsel bilgiyle dogma ya da inanç birbirine zıt şeyler değildir.” 

(Bergen,2011:21) 

Bu değerlendirme de göz özüne alındığında, “Acaba Guénon postmodernist sayılabilir miydi?” sorusu 

akla gelebilir. 

Guénon modern bilgiyi eleştirirken bunu mehazları yine modern olan bir eğilimle yani postmodern 

bir tutumla yapmaz. Muhakkak ki modern bilgi hakkında, “onun bilginin bütünlüğünü temsil 

etmeyeceğini ve modernlik meşruiyetiyle” (Lyotard,2000:26) alakasını Guénon’a yakıştırmak mümkün 

olabilir. Ancak bilgiyle sorunu bununla sınırlı, bundan ibaret değildir; modern bilgi onun için tam 

anlamıyla bir sapmanın esas noktasıdır. Bu bağlamda postmodernitenin dayandığı belirsizlik, bilginin 

metalaştırılması, şüphecilik gibi kavramlar da Guénon’u açıklayamaya kâfi gelmeyecektir. 

Kadim Bilimler ve Bazı Modern Yanılgılar‘da Guénon, kendisi için tek ilgi alanı olarak kabûl ettiği 

metafiziğe dair olan ilk bölümde “Rûh ve Akıl”, “Ebedî İdeler”, “Tek Tanrıcılık” gibi konulara eğilir. 

Birinci bölümün belki de en önemli makalesi olan “Kendini Bil”de tradisyonun felsefeyle kesiştiği bir 

alanda Sokrat’tan beri söylenegelen bu ifadeyi ele alır ve onunla tüm varlık anlayışına bir açıklık 

getirmeye çalışır. Hakikî bilgi ve bilgeliğin insanın özünde bulunabileceğine dayanan ma’rifeti 

filozofların sezmesine dair tesbitlerini aktarır ve bu sözle anlatılmak istenenin, İbn Sina tarafından 

“Sen kendini bir hiç zannediyorsun, oysa dünya sendedir.” sözüyle ya da “Kendini bilen Rabbini bilir.” 



17

hadisiyle tamamlandığını vurgular. İnsan bu sayede “derûnî özüne, yani varlığının merkezine 

ulaştığında Rabbini de bilmiş olacaktır.” 


İnsanın bu bilme mecrasında yolunu tenvir edecek tüm metodları içeren inisiyasyon sürecine 

değinen ikinci bölümdeki makalelerdeyse Guénon; mesleklerin aslını, matematiksel remizleri, 

tradisyonel san’at kavrayışını ele alır. San’atlar ile meslekler arasındaki ayrımın modern bir ayrım 

olduğuna değinirken san’atın özünü de hakikatin muhtelif düzeyleri arasındaki tekabüliyete 

dayandırır. Plastik ve fonetik san’atların törensellik bağlamında yerleşik ve göçebe halklara 

dayandığına değinen düşünür, toplumun gelenekle ilişkisi ölçütünde sembolizmin güçlenip 

yaygınlaştığını vurgular. 

Tek kelimeyle simgeler, “her şeyden önce tefekküre, olabildiğince derin ve geniş bir kavrayışa 

dayanak oluşturmaya yöneliktir, ki bu her simgeselliğin varoluş nedenidir.” Modern san’atlar 

hakkında da doğal olarak menfîdir: (San’atta) “en ufak ayrıntıya varılıncaya dek her şey bu amaca 

(büyük sırlar, küçük sırlar a.g.) uygun olmalıdır, yalnızca dekoratif nitelikte olan ya da yalnızca süs 

niteliğinde olan herhangi bir şeye yer verilmemelidir.” Diye yazar. 

Üçüncü ve son bölümde bazı yaygın modern yanılgılara değinen yazar ağırlıklı olarak değer, ölçüler 

gibi modern sapmanın nicel yönüne eğilir. Yukarıda aktardığımız modern bilgi kuramıyla olan 

hesaplaşmasını içeren makalelerin en dikkate değeri olan “Tradisyonel Öğretiler Karşısında Profan 

Bilim” de bu bölümde yer alır. Zaten genel olarak bu büyük düşünürün fikirlerinin bir çatısı 

niteliğindeki son makale, kitapta ele alınan meseleleri de özetler mahiyettedir. 

Martin Lings tarafından bir velî olduğu ileri sürülen René Guénon, modern dünyanın krizinde yolunu 

arayan herkes tarafından diğer tüm eserleriyle beraber bütünlüklü olarak ele alınıp tartışılması, 

değerlendirilmesi ve üzerinde dikkatle durulması gereken özel birisidir. Bu yönüyle Kadim Bilimler ve 

Bazı Modern Yanılgılar kitabı da onun özellikle modern tutum ve düşünceler karşısındaki fikirlerinin 

özünü oluşturması bakımından en kıymetli eserlerinden birisi olarak okuyucuya onun hakkında 

oldukça geniş bir bilgi verecek ve bir yol gösterecektir. 

* René Guénon, Kadim Bilimler ve Bazı Modern Yanılgılar, İnsan Yayınları, İstanbul, 2000. 

Kaynakça 

Nasr, Seyyid Hüseyin (2001), Bilgi ve Kutsal, İz Yay., 2.Basım, İstanbul 

Bergen, Lütfi (2011), Sözlük: Kelimelerin Allah’a Varan Mücadelesi, Değirmen Dergisi, Sayı:28, Ankara 

Lyotard, Jean François (2000), Postmodern Durum, Vadi Yay., 3.Basım, Ankara 



18


Şerhu Esmâillâhi’l-Hüsnâ / Sadreddin Konevî Hazretleri (Mehmet Yılmaz) 

Günümüzden yaklaşık 2500 yıl önce “her gün doğan güneş farklı bir güneştir” diyordu Efesli bilge 

Heraklitos (Hράκλειτος). Bir sembolizm ya da felsefî bir derinlik aramadan, en düz, en yalın haliyle 

işitelim bu sözü. Heraklitos’tan bu yana 2500 x 365 farklı güneş doğmuş olabilir mi? 

İçinizden tekrar edin bir kaç kez, “her gün doğan güneş farklı bir güneştir”… İnandırıcı geliyor mu 

size? Yoksa itiraz mı ediyorsunuz? Tersini ispatlama imkânınız var mı? Her gün doğan güneşin 

hüviyetinin değişmediğini, hep o AYNI güneş olduğunu kim iddia edebilir? İsterseniz bir kaç gün üst 

üste çekilmiş güneş fotoğraflarına bakın. Yüzeyde meydana gelen lekelerin, patlamaların yeri ve 

büyüklüğü değişiyor sürekli. Neredeyse her saniye farklı bir güneş görüyoruz. Heraklitos’un bir başka 

sözü geliyor akla: “Aynı nehirlere girenlerin üzerinden farklı sular akar”. Var mı bir itirazınız? Şu 

halde AYNI olmaktan ne anlıyoruz? Değişime, yıkılmaya, ölüme direnen, kesafet ve metanet sahibi, 

ölmeden ayakta duran bir güneş mi anlıyorsunuz? Bırakın asırları, tek bir gün içinde bile bizi 

aydınlatan güneşin (?güneşlerin) AYNI kaldığını söylemek imkânsız. 

Ya siz? Her gün AYNI insan mısınız? Bazen sakin, 

bazen heyecanlı, bazen hüzünlüsünüz. Bir gün 

borçlu, bir gün zenginsiniz. Kâh mağdur kâh 

suçlusunuz. Saniyede 2000 hücre ölüyor 

vücudunuzda. Her gün batımı en az 50 milyar 

hücrenin ölümünü noktalıyor. Saçlarınız uzuyor, 

tırnaklarınızı kesiyorsunuz. Belki zayıfladınız? Eski 

pantolonları giyebiliyor musunuz? Çocukluk fotoğraflarınızı açın bakın, ne kadar da büyümüşsünüz. 

Ama “ben çocukken” diye söze başlamak size garip gelmiyor. Bir zamanlar… evet çocuktunuz. 10 

kiloluk bir beden-diniz ya da o bedenin içindeydiniz. Demek ki saç, kaş, göz, boy-kilo vb arazların 

ötesinde, değişmeyen bir hüviyetiniz olduğunu peşinen kabul ediyorsunuz. Erkek, Türk, 80 kilo, 

muhasebeci, İstanbullu ve koyu Fenerbahçe taraftarı değilseniz… kimsiniz siz? 

Hatırlar mısınız? Barış Manço öldüğünde gazeteler şöyle yazmıştı: “Barış Manço hayatını kaybetti.” 

Yani anahtarlarını veya kredi kartını kaybetmiş gibi. Ölüm haberinden Barış Manço’nun yok olduğu, 



19


hiç olduğu, dünyaya adeta hiç gelMEmiş gibi olduğu anlaşılmadı. Ölmüş olsa da Barış Manço hâlâ 

vardı. Hüviyetini değil sadece hayatını kaybetmişti. Bu yani. Hepimizde değişmeyen, AYNI kalan bir 

BEN var ama… nere(m)de o? “Ben” kimdir? Gerçek hüviyetim nedir? 

“bir kazada kolumu ya da iki bacağımı birden kaybetsem? %50 Eksilsem? Bir futbolcu için gerçek bir 

dram, ya benim için? Kitap okumama, kızlarımla oynamama engel değil. Mesleğime engel değil. Oy 

kullanmama? Bacaklarım olmasa da TAM, EKSİKSİZ bir vatandaşım. Gerek kendim gerekse ailem, 

devlet ve toplum bacaklarımın kopmasına rağmen Ben’de kalan, eksilmeyen bir şeyin varlığını kabul 

ediyor. Haklarım ve ödevlerim de TAM, EKSİKSİZ. *...+ ampiristlerin algıya, deney ve gözleme dayalı 

duruşlarının sonuna kadar gidersek çok kaygan bir zemine varıyoruz: “Şeyler ancak 

algılanabiliyorlarsa vardırlar”. Algıya dayalı objektif, ölçülebilir varlık iddiaları Zaman selinin akışına 

bir saniye bile dayanamıyor. Bunun için 5 duyu ile etraftan topladığım bilgiler sürekli değişirken, 

yazmakta olduğum şu yazı bile Zaman içinde AYNI kalamazken “Ben” kim oluyor da yıllar boyu AYNI 

kaldığını iddia ediyor?” (Varlık bir harftir, sen onun anlamısın) 

Evet… Bu hafta tanıtmak… değil de sadece dikkat çekmek istediğim bir kitap var: Sadreddin Konevî 

Hazretleri‘nin yazdığı Esma-ı Hüsna şerhi. Kıymetli insan Ekrem Demirli’nin tercüme ettiği harika bir 

eser. Tanıtmak istemiyorum zira kendi aciz kelimelerimle sizlere vakit kaybettirmekten korkarım. 

“Heykeli dikilecek insanların o heykele ihtiyacı yoktur” diyordu bir düşünür. Böyle kıymetli eserlerin 

de övülmeye, tanıtılmaya, açıklanmaya ihtiyacı yok. Müellifin okura duyduğu merhamet zaten her 

satırda hissediliyor. Tasavvuf’un ya da Esma-ı Hüsna’nın ehemmiyetini anlatmaya çalışmak da büyük 

edepsizlik olur diye düşünüyorum. Bu yüzden sadece “dikkat çekmek” istedim. Gerçek perdesini 

aralayıp Hakikat’e yönelmek… Bunun yolları var. Hepsi bu. 

Ibn Ajiba’nın Mi‘raj al-tashawwuf ilā haqā’iq al-tasawwuf adlı eserinin Fransızca tercümesine yazdığı 

önsözde Jean-Louis Michon Tasavvuf’un hem bir sanat hem de bir ilim olduğunu söylüyor. İslâm’ı 

kabul ederek Ali Abd al-Khaliq ismini alan ve ehl-i tarik olan Jean-Louis Michon‘a göre Tasavvuf 

yöntemleri, terminolojisi (istilahat) tecrübe edileni insana aktarması veçhiyle bir sanattır. Fakat aynı 

zamanda Tasavvuf bir ilimdir. Zira Hakikat’in keşfine yönelmiştir. 

Bir zaman önce yine Kitap Tanıtımı serisinde Ganiyy-i Muhtefî Hazretleri’nin Nefesler adlı eserine 

dikkat çekmiştik, sadık okurlarımız hatırlayacaklar. Bu hüviyet meselesini anlatmak için yine o 

eserden istifade edelim. “Hüviyet” adlı nefes bize soru olsun, cevabı da Şerhu Esmâillâhi’l-Hüsnâ’dan 

gelsin. Bir keman konçertosu gibi… Ya da tecahül-ü ârif sanatı diyelim; nasıl isterseniz… 

“Bir parçacık balmumu: özel kokusu olan, 

Yumuşakça ve sarı, hem kolayca yoğrulan 

Bir cisimdir ki sonlu, sınırlı hacma mâlik; 

Onu emrâza karşı eczâ da kılmış Hâlik. 

İyice cıvıklaşır ısıtırsan sen bunu, 



20


Hacmı artar, aklaşır rengi de enikonu. 

Görünüş de değişir değişince tüm a’râz; 

Ama, hüviyyet için, bu aslā olmaz maraz. 

O, hüviyyeti mahfûz, gene bir balmumudur. 

Biraz daha ısıtsan bir sıvı eder südûr. 

Buharlaşır, daha çok ısıtsan: sıvı kalmaz. 

Buhar hâlinde bile hüviyyet tâdil olmaz. 

Buna benzer bir misâl için düşün insanı! 

Yaşlansa, hasta olsa ya da azalsa kanı, 

Ameliyât da olsa, hattâ taşısa protez, 

İnsanlığı değişmez! Elhak, muhkemdir bu tez! 

Şu hâlde a’râz ile hüviyyet ayrı şeymiş. 

A’râzın gizlediği hüviyyeti kim bilmiş? 

Bir şeyin a’râzı çok ama hüviyyeti bir! 

Bunu idrâk etmeli olmadan mütekebbir. 

Mâdem ki bu a’râzın ardında hüviyyet var, 

Ve a’râz perdeleri olmakta sana duvar, 

Bir kere de sormalı: “Görünen bu âlemin 

Nedir ki hüviyyeti ve dayandığı zemin?” 



21

Sadreddin Konevî Hazretleri’nin Şerhu Esmâillâhi’l-Hüsnâ adlı kitabından alıntılar 

EL METÎN, sf. 161 


Mânâlardaki MeTaNet cisimlerdeki kesiflik gibidir. HAKK’ın metanetinin bir yönü O’nun ALLAH ismini 

lafızda veya yazıda başka birinin kendisiyle isimlenmesinden korumuş (muHaFaZa etmiş) olmasıdır. 

Böylece bu isimden ebedi olarak sadece HAKK’ın hüviyeti (kim?liğı, =identity, AYNI-lığı) anlaşılır. 

Binaenaleyh, HAKK’a bu isimden başka daha iyi bir delîl yoktur, bunun yegâne istisnası insân-ı 

kâmildir. Çünkü insân-ı kâmil ALLAH’a bu kelimeden daha iyi delâlet eder. 

Bu nedenle HAKK insân-ı kâmili “kelime” diye isimlendirmiştir. Buna göre ALLAH’ın kelimesi ancak 

insân-ı kâmil ile konuşur (NuTuK eder); buna karşın insan kelimesi ise kendiliğiyle konuşur. Şu halde 

insan kelimesi HAKK’ın hüviyetine delalet eden en güçlü delîldir. Hz. Peygamber (S.A.V) şöyle 

buyurmuştur: “ALLAH’ın velileri görüldüklerinde ALLAH’ın hatırlandığı kimselerdir.” 

EL HAY, sf. 177 

EL HAY sadece HaYat sahiplerinin vasıflanabilecekleri özelliklerin kendisine nispet edilmesinin 

kesinliği nedeniyle EL HAY’dır. Kadim ve HAY’ın hayatı karşısında duran herkesi aydınlatan güneş için 

güneş ışığı gibidir; bizatihi HAY’ı da kim görürse canlanır ve hiç bir şey ondan gizli kalmaz. 

Her şey canlıdır. Eşyanın hayatı mutlak EL HAY’ın hayatının onlar üzerindeki bir feyzi olduğuna göre 

a’yân-ı sabite, sâbitlikleri halinde canlıdırlar. Şayet onlar canlı olmasalardı HAKK’ın celâline layık bir 

kelâm ile “Kün! / Ol!” sözünü duyamazlardı. 

Binaenaleyh a’yân-ı sabitenin bu kavli işittikleri ve HAKK’ın emrine icabet ettikleri sâbit olduğuna 

göre onların HaYat sahibi oldukları da kesinleşmiştir. Onların hayatlarını ise sadece kâmillerden 

muhakkik olanlar idrâk edebilir. 

EL KAYYÛM, sf. 179 

EL KAYÛM her nefsin elde ettiği şey üzerinde kâim oluşu nedeniyle kayyûmdur. *...+ Kayyumluk 

lizâtihî HAY’ın bir sıfatı ve na’tı olduğuna göre EL KAYYÛM her durumda EL HAY’a eşlik etmiştir. Hiç 

kuşkususz EL HAY ismi kendilerine sirayet ettiği için herşeyde hayat bulunduğu sabit olmuştur. Şu 

halde herşey “hay / diri” olduğu gibi, aynı şekilde her şey kendilerine kayyûmluk sirayet ettiği için 

kâimdir. 

Şayet bu özellik manevî-ulvî hakikatlere sirayet etmemiş olsaydı vücûdî varlıklar a’yan sabitlik 

hallerinden harice çıkamazlardı. Şayet kayyûmluğun nefeslerdeki eseri olmasaydı basît harflerin 

sûretleri zuhûr etmezdi. Delalet ve işaret eden harfler birleşmemiş olsaydı vücûdî kelimelerin zuhûru 

söz konusu olmazdı. 



22


İslam’ın vizyonu / Hamza Yusuf (Ekrem Senai) 

”…Bu insanlar yaşamlarını bu işten kazanıyorlar ve bu yüzden 

anlattıklarına inansalar da inanmasalar da para kazanmak için 

anlatmak durumundalar. Dine inanmadan din anlatan birçok insan 

var. Bu yaklaşım dini öğrenmek isteyenler açısından bir problem. [...] 

Arnold Toynbee’nin ifadesiyle Papa 80 yıl boyunca müslümanlara 

cizye ödemiştir. Yani Katolik Kilisesi’nin İslam egemenliği altında 

olduğu bir zaman yaşanmıştır. İslam, kuzey iklimlerine, Danimarka’ya 

kadar ulaşmıştır. Vikingler Müslüman olmuşlardır, Vikingler İspanyol 

ve Portekiz Müslümanlarına karşı savaşmış, bu sırada bazıları 

Müslüman olmuş, bazıları Danimarka’ya dönmüş, bir kısmı da 

İspanya’da kalmış ve Norman olarak İngiltere’yi işgal etmişlerdir. 

İrlanda bağlantısı da çok ilginçtir. İrlandalıların Müslümanlarla 

bağlantısı çok eskidir. Protestanlığın İrlanda’ya gelmesinden daha 

eskidir. İrlanda’da Arapça yazıların bulunduğu manastırlar 

görülmüştür. İrlanda kiliselerinin bir kısmında 

‘Bismillahirrahmanirrahim’ levhası bulunmuştur. İrlanda müziği 

Endülüs Arap müziğinden etkilenmiştir ki bu da Fars müziğinden etkilenmiştir…” 

Hamza Yusuf’un İslam’ın Vizyonu kitabıyla ilgili yaptığı bir değerlendirme konuşmasının tercüme 

edilmiş deşifresidir. 



23


Bölüm 1 

Murata ve Chittick’ın ‘İslam’ın Vizyonu’ kitabı üzerinden konuşmaya çalışacağım. Bu kitabı daha once 

müslüman olmayan bir öğretmen grubuna anlatmıştım. Giriş bölümü okuduğum en iyi İngilizce 

metinlerden biri. İslam geleneğine ait derinlemesine bir tahlil yapıyor. Bu kısmı birkaç defa okudum, 

neden bu kitabı bu kadar sevdiğimi hatırladım. Sadece müslüman olmayanlar değil, müslümanlar için 

de oldukça faydalı bir kitap. Batı’da dine iki yönlü bakış olduğundan bahsetmesi takdire şayan 

konulardan biri. Sözlükte adına ‘dini gelenek’ deniliyor, üniversitede hikaye etme yaklaşımı (narrative 

approach) ve tanımlama yaklaşımı (descriptive approach) tabirleri kullanılıyor. Tanımlama yaklaşımı 

en yaygın olanı, Antropolojik yaklaşım, dinin toplumda nasıl tezahür ettiğini gösteren bir yaklaşım. 

İnsanlar nasıl yaşıyorlar, dinlerini, dinlerinin gereklerini nasıl ifade ediyorlar. Bu yaklaşım insanların 

fiillerini içermekle birlikte din tarafından tesis edilmiş uygulamaları da içeriyor. Aynı zamanda tuhaf 

şeyleri de içeriyor çünkü insanoğlu garip şeyler yapar ve bunları genellikle din adına yapar ve bir süre 

sonra bunlar dinin bir parçası olarak görülür. 

Din uzmanı perspektifinden, kendini adamış insanlardan bahsediyorum. Çünkü Batı’da adanmış 

uzmanlar olduğu gibi, Dr.Cleary’nin ifadesiyle ‘cüzdan uzmanı’ da çok var. Bu insanlar yaşamlarını bu 

işten kazanıyorlar ve bu yüzden anlattıklarına inansalar da inanmasalar da para kazanmak için 

anlatmak durumundalar. Dine inanmadan din anlatan birçok insan var. Bu yaklaşım dini öğrenmek 

isteyenler açısından bir problem. 

California Üniversitesinde din derslerine katıldım. Bir gelenek içinde bulunan, o geleneğe inananların 

anlattığı dersler çok farklıydı. Zen Budizmine derin ilgisi olan dindar bir Katolikten aldığım ders 

böyleydi mesela. Dine inanmayan kişilerin sınıflarında ise, ne kadar objektif olmaya çalışsalar da, bir 

problem vardı. Aslında bu insan doğasının gereği. Bizler her şeye filtrelerle bakarız. İslam’a bakış da 

bu filtrelerden geçer. Müslümanlar dinlerini anlasalar da, anlamasalar da dinlerine savunarak 

bakarlar. Bazı Müslümanlar vardır ki bence dinin mesajını anlasa, dinden çıkabilir, çünkü onun dünya 

görüşüyle uyumsuzdur. Bazı Müslümanlar da vardır ve bence çoğunluk böyledir, dini öğrenmeye 

başladıkça bu onların kanaatlerini kuvvetlendirir. Bazı Müslüman olmayanlar İslam’ı araştırdıklarında 

müslüman oluyorlar. Bazıları ise, İslam’a karşı daha çok bileyleniyor. Bazıları ise müslüman olmamakla 

birlikte geleneğe derin saygı besliyorlar. Yani herkes filtrelerden bakıyor ve bu kitabın giriş 

bölümünde de bu durum anlatılıyor. 

Kitapta şöyle diyor: “Müslümanların İslam’ı öğrenmeye ihtiyaçları var, çünkü dinleri hakkında çok az 

şey biliyorlar ve genellikle savunma konumundalar” ve bu tespit kesinlikle doğru. Müslümanların 

çoğu dünya algısına yansıyacak derin bir din bilgisine sahip değil. Birçok Müslümana en temel soruları 

sorun, aldığınız cevaplar sizi şaşırtacaktır. Batılılar da hiçbir şey bilmiyorlar ama insiyaki olarak 

düşmanlık besliyorlar, böyle bir ortamdayız. Dr.Cleary’nin ‘Zen Cohen’ kitabında bahsettiği şeylerden 

biri bu. Kendini çok liberal, açık fikirli, ön yargısız gören Amerikalılar konu İslam olduğunda en keskin 

önyargılarını sergileyebiliyorlar ve bunu kesinlikle hiçbir bilgi sahibi olmadan yapıyorlar. Başka bir 

konuda konuşsa kendini önyargılı hissedeceği, adaletsiz olacağını düşüneceği halde konu İslam olunca 

kantarın topuzu kaçıyor. Birçok insandaki bu düşmanlık çok ilginç. Bu düşmanlığın birçok sebebi var. 

Tarihi sebepleri var. İslam yüzyıllarca dünyanın büyük bir bölümünde en büyük güçtü. Bu sebeple, 

bazı insanlar Müslümanlarla uyum içinde yaşarken, bazıları böyle değildi. Örneğin Çinliler ile 

Müslümanların güzel bir ticari ilişkileri vardı. Biliyorsunuz Çin birçok müslüman ülke ile komşudur ve 

Çin’in büyük sayılabilecek bir kısmı müslüman olmuştur. Çinlilerin İslam’la çok erken zamanlarda 

tanıştığına dair bilgiler vardır. Bir Çinli alim, kitabında, Çin’den bir delegenin Medine’de 

Hz.Peygamberle (SAV) görüştüğünü, bir başka delegenin ise Ömer ibn Hattab (RA) ile görüştüğünü 

anlatır. Yani Çinliler çok erken bir zamanda İslam’la tanışmışlar ve Müslümanlarla gayet iyi ilişki 



24


kurmuşlardır. Savaşlar da olmuş, 8.yy’da bazı Çinli kağıt üreticileri savaşta esir edilmiş ve Bağdat’a 

götürülerek Müslümanlara kağıt yapmayı öğretmeleri istenmiştir, Kağıt 1. yüzyılda Ts’ai Luin adında 

bir Çinli tarafından bulunmuştur ve bu buluşundan dolayı tarihin en önemli kişilerinden biri kabul 

edilir. Müslümanlar Afrikalılarla da genellikle iyi ilişkiler içinde olmuştur. Birçok Afrikalı Müslüman 

olmuştur. Kara Afrika’da, güney Afrika’da iyi ilişkiler kurulmuş, bunun yanında kölelikten dolayı bazen 

düşmanlıklar da olmuştur. Ama çoğunluğu Müslüman olmuştur. Batı Afrika’da da köle ticaretiyle ilgili 

bir düşmanlık olmuştur. Nijerya’nın Ebo bölgesi veya Euroba’ya inmişlerdir. Ve Euroba’nın çoğu 

Müslüman olmuştur ama düşmanlık da vardır, yani bazı bölgelerde iyi ilişkiler gelişirken bazı bölgeler 

problemli olmuştur. 

Batı genellikle İslam’la düşmanca bir ilişki içinde olmuştur. Başlangıçta durum her zaman böyle 

değildi, tarihin bazı sayfalarında, mesela İspanya’da, müslümanların, Hristiyanların ve Yahudilerin 

uyum içinde yaşadıkları ve kültürel gelişimin göze çarptığı bölgeler de vardı. İtalya’nın büyük bir 

bölümünün Müslüman egemenliği altında olduğu bir zaman dilimi olmuştur ve Arnold Toynbee’nin 

ifadesiyle Papa 80 yıl boyunca müslümanlara cizye ödemiştir. Yani Katolik Kilisesi’nin İslam egemenliği 

altında olduğu bir zaman yaşanmıştır. İslam, kuzey iklimlerine, Danimarka’ya kadar ulaşmıştır. 

Vikingler Müslüman olmuşlardır, Vikingler İspanyol ve Portekiz Müslümanlarına karşı savaşmış, bu 

sırada bazıları Müslüman olmuş, bazıları Danimarka’ya dönmüş, bir kısmı da İspanya’da kalmış ve 

Norman olarak İngiltere’yi işgal etmişlerdir. İrlanda bağlantısı da çok ilginçtir. İrlandalıların 

Müslümanlarla bağlantısı çok eskidir. Protestanlığın İrlanda’ya gelmesinden daha eskidir. İrlanda’da 

Arapça yazıların bulunduğu manastırlar görülmüştür. İrlanda kiliselerinin bir kısmında 

‘Bismillahirrahmanirrahim’ levhası bulunmuştur. İrlanda müziği Endülüs Arap müziğinden 

etkilenmiştir ki bu da Fars müziğinden etkilenmiştir çünkü birçok Müslüman müziğinin kaynağı 

burasıdır. Bu tarihin büyük bir kısmı bilinmiyor. Bilinmemesinin sebebi birçok insanın tarihi kaynakları 

okumaması. Tarihçiler sadece belirli alanlara yoğunlaşıyorlar. İslam konusuna ilgi duyanlar doğal 

olarak Müslümanlar ve ne yazık ki tarihle ilgilenen çok az müslüman var. Nabil Matar’ın kitabı 

‘İngiltere’de İslam’ önemli bir kitap fakat sadece bir başlangıç çünkü İngiltere’de bir Müslüman 

dönemi vardı, üzerinde ‘Bismillahirrahmanirrahim’ yazılı paralar basılmıştı. Renegadolular vardı, 

bunlar Avrupalıydı , Müslüman olup ülkelerine döndüler, İngilizler Fas gibi yerlere gittiler. Müslüman 

olan bir İngiliz vardı ve Fas’ta bakan oldu. Tarih çok geniş bir alan, bütün bunları incelemek gerekiyor. 

Düşmanlık dönemleri olmuştur, çok düşmanca olmayan dönemler olmuştur ama genel kural olarak 

Avrupalılar Müslümanları kendilerine derin tehdit olarak görmüşlerdir. İspanya’da, İspanyolların 

işlerin yolunda olduğunu söylemesinin bir ifadesi ‘kıyıda hiç Fas’lı yok’ demektir, bir diğer ifadeyle 

ortalıkta hiç Müslüman yok. Hala güney İspanya’da işler yolunda demek yerine bu ifade kullanılır. 

Ayrıca Roland şarkısı var. Sizlerden edebiyat okumuş ve Newton antolojisi gören varsa, Roland 

şarkısını okumuşsunuzdur. Roland şarkısı Roland’nın Faslı müslümanlardan geri alınışı anlatır. Charles 

Martell, 8.yüzyılda Müslümanları savaşta püskürtmelerinin nasıl bir dönüm noktası olduğunu anlatır. 

Geri dönerler, Batı Avrupa’daki seferleri durdururlar ve sonraki 800 yıl İspanya’ya odaklanırlar. 

İspanya’daki İslam, Avrupalı İslam’dır ve diğer tarafta Osmanlılar cihad fikrini ve İslam’ı kılıçla yayma 

fikrini tekrar getirmişler ve Hristiyan-Doğu Avrupa’ya seferler düzenlemişler ; Viyana’ya kadar 

gitmişlerdir. İnsanlar bilmez belki, kruvasan (croissant) Viyanalı bir fırıncı tarafından müslümanları 

yenilgiye uğrattıktan sonra crescent (hilal)’I yenmenin ve yemenin zevkiyle hazırlanmış bir yiyecektir. 

Tarihten gelen bir düşmanlık vardır ama genellikle birçok Batılı insan, birçok doğu Avrupalı gibi 

tarihle ilgilenmez. Ama bir ülkede yaşıyorsanız büyük ihtimalle Haçlı Tavşan 

(http://en.wikipedia.org/wiki/Crusader_Rabbit) gibi karikatür karakterlerle büyümüşsünüzdür. El Cid 

(http://en.wikipedia.org/wiki/El_Cid) gibi filmlerde faslılar hep kara yağız ve vahşi gösterilir. Eski 

filmlerde mesela ‘Rudolph Valentino’nun The Sheik’de 

(http://en.wikipedia.org/wiki/The_Sheik_(film)) Müslümanlar oldukça romantiktir ama sonunda 



25


karakterin aslında Arap olmadığı ortaya çıkar, o bir Avrupalıdır ve Avrupalı kızı alması en doğal 

hakkıdır. Düşmanlık fikri ciddidir ve Müslümanlar bu konuda düşünmelidir fakat Batılılar da İslam’a 

daha az düşmanlıkla bakmak konusunda kendileri ile mücadele etmelidir. Bu zor. Bu kitap İslam’I 

Müslümanlara doyurucu bir şekilde anlatmaya çalışıyor ve bunu gayet iyi yapıyor. Sizlere problemli 

birkaç noktayı aktarmaya çalışacağım, bunun İslam’ın anlaşılması açısından önemli olduğunu 

düşünüyorum. Bu sınıfta bu dersi vermemin sebeplerinden biri İslam hakkında unuttuğumuz 

şeylerden birini aktarmak, holistik geleneği. Bu bütünselliktir. Kur’an der ki, ‘siz kitabın bir kısmına 

inanıp bir kısmına inanmıyor musunuz?’ İslam’I Kabul ederseniz, ona teslim olursunuz. Bunun anlamı 

bütünsel dünya görüşüne teslim olmaktır. Dünyaya Müslüman gözüyle bakmaktır, dünyaya Batı 

üniversitelerinin veya Batı dünyasının perspektifiyle bakıp görüşlerini bulandırıyorlar ve durumun 

vehametinin farkında bile değiller. Yaratıcı ile irtibatı kopuk birçok Müslüman var. Günlük 

hayatlarında aşkın olanla hiçbir ilişkileri olmuyor; yaşamları ruhsallıktan, anlamdan tamamen uzak. 

Bir başka ilginç nokta şu: William Chittick’in en azından bir süre geleneksel medrese eğitimi aldığını, 

ve bu yüzden geleneksel metinlerin tercümesi konusunda usta olduğunu biliyorum. Çünkü yaptığı 

tercümeleri okudum ve bu işi ne kadar ustalıkla yaptığının farkındayım. Klasik metinlerin başlangıç 

okuyucuları için çok zor olduğu söyleniyor. Bunlar farklı bir kültürel çevreden gelen insanlar için 

yazılmamış, yazarlarla aynı paralelde düşünen, aynı dünya görüşünü paylaşan kişiler okuyacak diye 

yazılmış kitaplar. İmam Gazali’nin 6.yüzyıl Doğu İslam’ını anlattığını unutup kendi standartlarını 

imama uydurmaya çalışmak, doğru ve adil değildir. Diğer taraftan İmam Gazali geleneği günümüzde 

de kullanabileceğimiz bizimle ilgili, evrensel şeyler söylüyor. Diğer taraftan İmam Gazali’nin kitabında 

günümüzle ilgili olmayan, kendi zamanı ve bölgesiyle ilgili bölümler de var. 

Bu kitapların ileri düzey entelektüel bilgiye sahip kişiler muhatap alınarak yazıldığı söylenebilir. Lisans 

düzeyi eğitim sistemimizde nadiren gördüğümüz, lisans altında ise hiç görmediğimiz bir eğitim tipi bu. 

Geleneksel İslami metinlerle uğraşan biri, örneğin İmam Gazali, birçok eserinde - hepsinde değil 

çünkü bazı eserlerini halk için, herkesin anlayabileceği şekilde yazmıştır- okuyucunun gramer, retorik, 

mantık, diyalektik, nazım ve nesir konusunda eğitimli olduğunu farzeder. Matematik konusunda siz 

zaten bilgilisinizdir. Kitabını yazarken bu varsayımlara göre yazar, dolayısıyla Arapça bilseniz bile 

mantık bilmiyorsanız ortalama Arapça okuyucunun anladığı anlamdan çok farklı bağlamda bir şey 

söylediğini anlamanız mümkün olmaz. Onun anlamı farklıdır, teknik bir kelimedir, teknikle ilgilidir. 

Klasik metinlerle çalışmak için kişi klasik eğitimden geçmelidir, bunu yapmazsanız anlayamazsınız. Bu 

yüzden klasik metinlerde çok büyük tercüme hataları görüyoruz çünkü insanlar metni incelemek için 

gerekli temel bilgilere sahip değiller. 

Metinler bir konunun ana hatlarıdır. Geleneksel metinler üzerine açtığımız sınıflardaki öğrencilerimiz 

bunu bilmelidir. Metinler sadece ana hatlardır. Anlamların veya yorumların mandallandığı iplerdir. 

Geleneksel Müslüman dünyanın bilgiyi iletme şekli budur. Gramer öğrenmek bir şiiri anlamak için 

yeterli olmaz, yorum ilmini de öğrenmek gerekir. Tüm örnekler çalışılmış olmalıdır ki kurallar anlamlı 

hale gelsin. Şimdi öğrenciler kütüphaneden kitap alıp ertesi hafta bırakmak nedir bilmiyor. O kitabı 

satın almıyorsun, onu elle kopyalamak ve bir ustayla kelime kelime aylarca, yıllarca çalışmak gerek. 

Şahsen bazı metinleri, yayınlanmadığı ve bulunamadığı için elle kopyalamak durumunda kaldım. 

Bundan çok faydalandım ve böyle bir imkanım olduğu için mutluyum. Oturup hocamla kelime kelime 

metin yorumladık. Onlarca kitabı hocam ile bu şekilde çalışmanın etkisi büyük oldu. Şeyh Muhammed 

bu şekilde yüzlerce kitabı bitirdi. Babasıyla birlikte 400 kitabı mütalaa ettiler. İyi bir eğitim aldıysanız, 

tek başınıza mütalaaya başlamadan once en az 30-40 kitabı bir hocayla birlikte mütalaa etmiş olmanız 

gerekir. 



26


Bir ilginç konuya daha temas edeceğim. Birçok çağdaş Müslüman ‘eskimiş malzemelerle’ 

uğraşmaktan bıkmış gibi görünüyor. Entelektüel miraslarını kenara itmeye ve bunu bilimsel çabalarla, 

mesela sosyolojiyle değiştirmeye çalışıyorlar. İslami mirasın gereksiz ve Kur’an’ın yeterli olduğunu 

söyleyerek bu insanlar zamanın ruhuna teslim oluyorlar. Eski yorumları dikkate almayanlar, metinleri 

günümüz baskın dünya görüşü ışığında ele almak durumunda kalıyorlar. Bu, kendi zamanını büyük 

geleneğin ışığında aydınlatan büyük otoritelerin takip ettiği yoldan çok farklı bir yol. Antik geleneğin 

güzelliklerinden biri, 12.yy’da yazan bir yazar, 3. Ve 4.yy yazarları ile aynı dünya görüşü ile yazıyor ve 

yorumda bir süreklilik var. Zamanın ayartmalarına boyun eğmiyorlar. Modernlerin yaptığı şeylerden 

biri herşeyi kendi zamanı içinden değerlendirmeleri. Sonra bu insanlar arkalarına bakıp ne kadar 

komik sonuçlara ulaştıklarını görüyorlar. Bu yüzdendir ki 19.yy’a baktığınızda kafatası bilimi kişiliği 

anlamanın en güncel yoluydu ve insanların kafatasındaki şişkinliklerden karakter analizi yapıyordu. Bu 

19.yy’da son derece bilimsel görünüyordu. Bugün dile getirilen fikirlerin de 50-100 sene içinde benzer 

bir duruma düşeceği beklenebilir. Bu tehlikelerden sadece biri. 

Kitapta bahsedilen bir diğer konu da şu: Entelektüeller ilgisiz detayları tartışmak için büyük zaman 

harcıyorlar. Müslüman alimler bazı şeylerle ilgili çok fazla detaya girmişler ve bunların ilgisiz konular 

olduğuyla ilgili bir anlayış var. Aslında onların tartıştıkları günümüz dünyasında da tartışılmaya devam 

ediyor ve devam eden anlamsal analizler var. Dilin derinlemesine analiziyle ilgilenen insanlarımız var. 

Tarihte böyle müslümanlar bulursunuz. Gramer konusunda en olağanüstü alimler Irak’ta 3.,4. Ve 

5.yüzyılda ortaya çıkıyor. Bir doktora tezi var, modern dil teorisinin, aslında 3.ve 4.yy’da Irak’ta 

çıktığını gösteriyor. Bunları çalışan dil bilimciler bunları okumuş ve kendi fikirlerini ortaya koymak için 

kullanmışlar. Mark Twain şöyle der: ‘eskiler en güzel fikirleri bizden çalmışlardır’. Eskileri okumak 

kadim bir hiledir. En popüler yazarların bazılarına baktığınızda, ve klasiklerle karşılaştırdığınızda 

malzemeyi nereden aldıklarını ve ama bunları nasıl güncel gibi sunduklarını ve nasıl yeni hale 

getirdiklerini görürsünüz. Epictitus, ‘bana 2000 yıl once Roma’da yaşamış bir köle nasıl yardım 

edebilir?’ diye soruyor kitabında. 

Son olarak diyor ki; “biz yazarların kendi lensleri vardır. Bazıları bizi İslam’ın vizyonunu İslam 

entelektüel geleneğinde ve özellikle Sufi geleneğinde aradığımız için yadırgayabilir ama İslam içindeki 

bu perspektiflerdir ki geleneğin en bilinçli yansımasını sağlar”. Çalıştıkları entelektüel gelenek, klasik 

gelenek. Sufi gelenek, insanların hakkında kötü konuştuğu Sufi gelenek değildir. Eski alimler, büyük 

alimler kendi ruhsallığı içinden köklenen bir perspektife sahip olmuşlar ve İslam’ın yorumu ve 

açıklamasını buna dayanarak yapmışlardır. Bunun adı tasavvuf ilmiydi. Dolayısıyla bu bir keşif değil, 

bu geleneğin bir parçası ve onların gösterdiği de bu. 

Şimdi giriş bölümünde dinin Hz.Peygamber vasıtasıyla (SAV) gelen Kur’an ile kurulduğunu söylüyor. 

Müslüman, Allah’ın iradesine teslim olan ve İslam dinini takip edendir. Kur’an Hz.Peygamber (SAV)’e 

Cibril ile iletilmiş olan kitaptır, ana tema bu. Ayrıntılamak için, 1400 yıldan fazla bir zaman önce 

Mekke dışında bir tepede , bir insan meditasyondaydı ve melek ona gelerek ikra (oku) dedi ve bu 

vahyin başlangıcı oldu. Her şey buradan ortaya çıktı. Bu temeldir. Dolayısıyla Kur’an her şeyi böyle 

yörüngeye soktu ve şimdi gezegenimizde her 5 insandan biri Kur’an’ın Allah tarafından gelen vahy 

olduğuna inanıyor. Yani bu melekten vahy alan bir insan ile başladı. Müslüman’lara göre, 

Hristiyanlardan farklı olarak, Kur’an sadece Arapça’dır. Bir hristiyan genellikle İncil’den konuşurken, 

‘incil’de böyle diyor’ diye konuşur. Bir Müslüman hiçbir zaman eğer İslam’ı gerçekten anladıysa Yusuf 

Ali’nin tefsiri için böyle söylemez. Der ki ‘mealde diyor ki’. Hiçbir zaman ‘Kur’an diyor ki’ demez. Bunu 

dememelisiniz çünkü çeviri sonuçta bir yorumdur ve hiçbir Müslüman Kur’an’ın herhangi bir mealini 

kesin kabul etmez. Kur’an’ın kesin bir çevirisi yoktur, bu Arap dilinin doğasıyla ve dilin genel doğasıyla 

ilgilidir. Her dilde farklı yorumlar mümkündür. 



27


Geçenlerde iki yıllık çalışma sonucu İmam el Busuri’nin 160 mısralık şiirini çevirmeyi tamamladım. Bu 

şiiri üç defa tekrar tekrar çevirdim, önce harfi harfine çevirdim ve sonra birine gönderdim benim için 

düzenledi, birçok değişiklikle geldi, ikinci bir defa çalışmak durumunda kaldım ve bir daha üzerinden 

geçtim ve son defasında tamamen yeniden çevirmiş oldum. Bir noktada farkettim ki sürrealistik 

Arjantinli bir yazar olan ve değindiği motiflerden biri olayların sürekli yeniden tekrarlanması olan 

Borehey Horeheads’in bir hikayesinde sonsuza kadar çeviri yapmaya devam eden bir karakter olarak 

pekala yer alabilirdim çünkü her zaman yeni olası bir anlam vardır. Her zaman başka bir anlama 

gelebilen kelimeler vardır. Eşanlamlı sözcükler kitapçığına bakarsanız aynı kelimenin birçok farklı 

karşılıkları olabileceğini görürsünüz. Kur’an Arapçadır, ‘Biz bunu Arapça indirdik’ buyruluyor. Bu 

Arapça Kur’an’dır. Bu yüzden Kur’an Arabidir ve bir de Kur’an meali vardır. Meal Kur’an diye 

isimlendirilemez. 

Bu çok önemlidir. İncil’in birçok farklı yorumu vardır. Yeni Amerikan versiyonuna bakarsanız, ve sonra 

King James’e bakın, tamamen farklıdır, bazen mana tamamen değişir. Dolayısıyla neyi takip 

ediyorsunuz ve ne anlama geldiğine kim karar veriyor? Açıkça Kur’an’ın birçok yorumu vardır ama 

eğer 15 farklı ilmi tamamladıysanız -Ibn Cuzai’ye göre 12- Kur’an’a hakim olabilir ve ancak ondan 

sonra yoruma kalkışabilirsiniz. Bu ilimleri tamamladığınızda, yorumunuz Arap diliyle uyumluysa ve 

Hz.Peygamberin (SAV) söyledikleriyle çelişmiyorsa, bu kabul edilebilir bir mealdir. Yani Kur’an farklı 

yorumlanabilir, hep öyle olmuştur ve olmaya devam edecektir. Kur’an’ın ilk zamanlarda Farsça’ya 

çevrildiğinden bahsediyor ki doğrudur ama notlarda satır arası olmuş, aslında bunlar halk için 

yapılmamış, kurallar için yapılmıştır, yani Kur’an’ın yorumu halka verilmemiştir. Katolik Kilisesi de aynı 

fikri takip etmiştir. İncil’I Latin dilinde tutmuşlar ve Luteryanlık ve Protestanlığa kadar lisanlarına 

çevirmemişlerdir, çünkü İncili okumadan once farklı ilimlere hakim olmak gerektiğini, aksi taktirde 

yanlış yorumlamaların olabileceğini düşünmüşlerdir. Ve sonra Kur’an’ın 7 katman anlamından 

bahsediliyor. ‘Kur’an 7 farklı harfte indirilmiştir’ hadisine atıfta bulunuyor. Bunun ne anlama geldiğine 

dair tartışma var ama bir hadiste Hz.Peygamber (SAV) buyurmuşlardır ki ‘herbir ayetin iç, dış ve öte 

anlamları vardır’. Sadece dış, zahiri manalarını kabul ederseniz ezoterist olursunuz. Sünni 

Müslümanlar daima Kur’an’ın hem batıni, hem de zahiri olduğunu ve hiçbirinin reddedilemeyeceğini 

düşünmüşlerdir. Kur’an avama, sıradan insanlara da havassa, sofistike insanlara da, felsefecilere de 

krallara da köylülere de çobanlara da hitap eden inanılmaz bir medeniyet yaratmıştır. Bu Kur’an’ın en 

güçlü ve çekici özelliklerinden biridir. Her kademeye seslenir ve ortak bir temelde hepsini buluşturur. 

Kur’an 100 yıl içinde Çin’den İspanya’ya farklı diller konuşan coğrafyalara -dili Arapça olmasına karşınhitap 

edebilmiştir. Çünkü onların sadece kulaklarına ve dillerine değil kalplerine ve akıllarına hitap 

etmiştir. Çünkü insanoğlunun paylaştığı en temel anlamdan bahsetmektedir ve Kur’an bu yüzden 

evrenseldir. 

Diğer gelenekleri okuduğunuzda farkedeceğiniz şeylerden biri şudur ki, kutsal metinlerinde coğrafya 

ile ilgili birçok bilgi vardır, ormanda yaşamakla ilgili mesela, İslam’da ise, Kur’an’a baktığınızda 

okyanus üzerinde seyahat eden adama seslenir, halbuki Araplar okyanusta gezmemişlerdir, 

okyanusun ortasında dev dalgalar içindeki gemicilere seslenir. Ayrıca çölde gezen adama seslenir. 

Dağlarda seyahat eden, yaşayan, tarımla uğraşanlara, çobanlara seslenir. Tüccarlara seslenir, ticaret 

yapan insanlara seslenir, elle iş yapan insanlara seslenir, herkes kendini Kur’an’da bulur ve Kur’an 

herkesle konuşur. 

İslam’ın birleştirici etmenlerinden biri hepimizi Arapçaya davet etmesidir, dolayısıyla Hristiyanlar 

mesela Kore dilinde, Japonya, Lehçe, Sanskritçe ayinler yaparlar ama Müslümanların ibadetleri, tek 

dildedir ve hepimiz onu paylaşırız. Yani hangi camiye gitseniz, aynı Kur’an’ın okunduğunu duyarsınız, 

farklı bir Kur’an duymazsınız ve bu bizleri birleştiren bir faktördür. Kur’an hakim olarak yeni Ahit 

kadar olsa da ittifakla Eski Ahitten de Yeni Ahitten de çok farklıdır. Bu kitapların ikisi de birçok farklı 



28


insan tarafından toplanmış derleme kitaplardır, Kur’an ise tek bir insana verilmiştir ve bu konuda 

ittifak vardır. Her ne kadar Patrician Crone gibi Kur’an’ın Hz.Peygamber (SAV)’in vefatından sonra bir 

kurul tarafından toplandığını ve onların eklemek istediklerini eklediklerini, çıkarmak istediklerini 

çıkardıklarını söylemeye kalkışanlar olduysa da. Bu aylık Atlantic Dergisiydi, birkaç sayı çıkardı. Bu 

teoriler Oryantalist geleneği araştıran oryantalistler tarafından dahi reddedildi ve Patricia Crone bir 

derece çark etti. Üç-dört yıl önce söylediklerini artık söylemiyor. Doğu sahilinde ders veriyor, aslında 

SOAS’deydi. Aynı şeyleri söylemiyor çünkü Oryantalist topluluktan çok tepki aldı. Bu fikirler gayr-i 

Müslim İslam akademisyenleri tarafından bile kabul görmüyor. 

Nicholson, Arberry’ye Arap edebiyatı tarihini öğrettiği kitabında der ki, itiraf etmeliyiz ki Kur’an 

kesinlikle Peygamberden nakledilen sözlerdir. Müslümanların ve özelde Arapların geniş hafızalarını 

bilenler bilir ki bu kitap ezberle nakledilmiştir. Size bir örnek vereceğim. Muhammad Hasan El Dudu 

buraya geldi ve burada bir ders de verdi. Kendisi fotoğraf hafızasına sahiptir ve birçok hadis kitabını 

ezbere bilir. Buhari’yi kalbiyle ezberlemiştir. Bende Buhari’nin el yazma bir nüshası var, alıp baktı ve 

ilk sayfada iki hata buldu ve bana gösterdi. Bu yüzden müslüman geleneğinde güven insanadır, 

sadece kitaplara değil ve insanlar bunu anlamıyor. İnsanlar güçlü hafızalara sahip olmak için 

uğraşmışlardır, buna önem vermişlerdir ve hafızalarını bilgiyi muhafaza için adamışlardır. Ezberler 

metnin kendisinden çok daha güvenilirdir. Katipler hata yapar ama Hafız yapmaz. Hata yapabilir ama 

hatasını anlar, eğer gerçek hafızsa. Bu yüzdendir ki hiçbir gerçek Hafız onu düzeltene ihtiyaç duymaz. 

Onu tek başına bırakın kendi başına çalışır. Hepimiz bunu gördük, teravihte güçlü bir hafızın arkasında 

namaz kılmış olanlar bilir. Hafız, Kur’an’I kalbiyle hıfzedendir. 

En kısa sure 10 kelimedir ve en uzunu 6000′in üzerindedir. Bunların herbirine ayet denir ve anlamı 

işarettir. Bununla ilgili detaylara giriyorlar. Kur’an ile İncil arasındaki ilginç farklılıklardan biri Kur’an’ın 

Allah’tan bahsetmesidir. Şimdi Kur’an’ın bu geleneklerden farklılaştığını duymak bazılarına sürpriz 

gelebilir ama incili okursanız, İncil Tanrıdan çok da bahsetmez. Tarihten, kabilelerden, insanların 

problemlerinden, ailelerden, birçok şeyden bahseder ama İncilin bölümlerinde birkaç sayfadan başka 

tanrıdan bahsedildiğini göremezsiniz. Kur’an’da ise bahsedilen konudan bağımsız olarak hepsi Allah’a 

bağlanır ve bunun yollarından biri yüce isimlerinin kullanılmasıdır. Ayetler, O’nun merhametli, Kerim, 

Her şeye gücü yeten olduğu şeklinde biter. Kur’an daima her konuyu en önemli konu olan Allah’a 

getirir ve bu yüzden kırmızı yazılmış Kur’an’a bakarsanız farkedersiniz ki herbir sayfada Allah’ın adı 

vardır. Kırmızı yazılı İncil’e bakarsanız İncil’in Tanrıdan bahsetmediğini görmek size şaşırtıcı gelebilir. 

İncil’I eleştirmek için değil, iki kitap arasındaki bu bariz farkı ortaya koymak adına söylüyorum. 

Burada bahsettiği konulardan biri de şu: Ana dili Arapça olanlar Kur’an’la bir mülkiyet ilişkisi 

kuruyorlar, bir diğer deyişle ‘o benimdir ve başkasının değildir, özellikle Araplarındır’ şeklinde. ‘Eğer 

Arapça bilmiyorsanız, Araplar sizing kur’an’I anlayamayacağınızı düşünür’ diyor. Şahsen bunun doğru 

olduğuna inanmıyorum. Arap olmayan birçok insan var, Arapçayı bilmiyorlar ama birçok Arap’tan 

daha fazla hayatlarını Kur’an’a gore yönlendiriyorlar. Güney Asyalı insanlar biliyorum anne babalarını 

Kur’an okurken ağlarken gören ama okuduklarının ne anlama geldiğini dahi bilmiyorlar ama biliyorlar 

ki bu Allah’ın sözü ve bu onları etkiliyor çünkü Allah’ın vahyini okuyorlar. Meşhur hikayedir bir acem 

kur’an’I duyup ağlamaya başlıyor ve bir Arap ona ‘sen Acemsin ve nasıl Kur’an’I duymakla ağlarsın?’ 

diye soruyor. O da cevap veriyor: Benim dilim Acemdir ama kalbim Arabidir. Kalp, aklın 

anlayamayacağı şeyleri anlar. Bu da önemlidir. Genel kural şudur ki İslami dünya görüşünde temeli 

olmayan bir kişi, Kur’an’ın mealini okursa önyargılarını onaylar ve bu maalesef çok doğrudur. Kur’an’a 

önyargılarınızla giderseniz aradığınızın ta kendisini bulursunuz, bunu biliyorum, yapıyorlar ve işte 

ortada. Arıyorlar ve aradıklarını buluyorlar; siz bir şey arıyorsanız başka şeylere kör kesilirsiniz , yani 

Kur’an’a önyargılarınızı onaylatabilirsiniz. Kur’an’ın size konuşmasına izin vermezsiniz. İşte bu yüzden 

Kur’an ‘bu muttaki insanlara bir rehberdir’ der ve sonra der ki ‘bu kitabın içinde şüphe yoktur’, daha 



29


baştan pozisyonunu açıklar. Bu kitap hakkında şüpheniz varsa, size fayda sağlamaz. Allah’ın bir vahyi 

olduğuna otomatik olarak inanmazsanız size bir faydası olmaz. Otomatik olarak Allah’ın vahyi 

olmadığına şartlanmışsanız o perspektifle okumaya başlarsınız. Ama ona gidip bilmek istiyorum bu 

‘Allah’ın vahyi midir?’ diye giderseniz, şüphe değil ama bir şey bilmiyorsunuz ve basitçe kendiniz 

görmek istiyorsunuz, şüphecilikle objektiflik farklıdır ve bu yolları seçtiğinizde tamamen farklı 

deneyimler yaşarsınız. 

Bir diğer konu kur’an ve Kur’an’ın dünya görüşünün Arap diliyle kesinlikle bağlantılı olmasıdır. Arapça 

Semitik bir dildir, Hz.Musa ve Hz.İsa’nın (AS) konuştuğu dildir. Onlar da Semitik diller konuşmuşlardır. 

Aramice ve İbranice kök yapı olarak Arapça’ya çok benzer. İbrani alimleri İbrani dilini yorumlamak için 

Arapça sözlükleri kullanmak durumunda kaldıklarını ifade etmişlerdir. Çünkü Hahamlar Arami 

dilindeki eski ahit tefsirleriyle uzun uzadıya uğraşmayı yasaklamışlardır. Sözel gelenekleri vardır ve 

yazıya dönüştürmekle ve sözlükle uğraşmazlar. Araplar sözlük yazmaya hemen 8.yüzyılda 

başlamışlardır. Bu ilk sözlük İngilizce sözlükten farklı olarak son derece sofistikedir. Biz ilk 

sözlüğümüzü 16.yüzyılda yaptık ve kötü bir sözlüktü. Araplar isenİslam’dan hemen 100 sene sonra 

son derece sofistike sözlükler yazıyorlardı. Arapçayla ilgili bir diğer konu onun şiirle korunmuş 

olmasıdır. Hz.Ayşe sadece tek bir şiirden 12,000 mısra ezbere biliyordu. Bu abartı değil çünkü ben 

şahsen 12,000 mısradan fazla ezbere bilen insanlar gördüm ve bunun abartı olmadığını biliyorum. 

Sonra Kur’an’dan bahsediyor kitap. 114 kısımdan oluşuyor. Sürekliliği olmayan bir kitap ve bu Batılı 

insanlar için bir handikap. Çünkü Yaratılışla başlayan ve tarihle devam eden kitaplara alışmışlar. 

Kur’an’ı okursunuz ve o yaratılışla başlamaz. Allah’ın başlamak istediğiyle başlar. Eli Lam Mim’le 

başlar. Bunun anlamını kimse bilmez ve bence bu Kur’an’ın Allah kelamı olduğunun en büyük 

delillerinden biridir. Çünkü kimse bunu düşünemez, anlamını kimsenin bilmediği harflerle başlamayı. 

Her bilenden daha iyi bilen olduğunu göstermek için. Kitaba alçakgönüllü yaklaşmalısınız çünkü size 

diyor ki ‘siz her şeyi bilmiyorsunuz. Çok az şey biliyorsunuz’ ve bunu hatırlamak önemli. 

20.sayfanın altında Peygamber (SAV)’in intiharı düşündüğü şeklinde görüşler bulunduğunu söylüyor. 

Bu doğru değil, intiharı düşünmedi. Çok endişeliydi ve bu da peygamberliğin delilidir çünkü yalancı 

peygamberler sizi Tanrı tarafından gönderildiğine ikna etmeye çalışır, fakat Hz.Peygamber (SAV)’in ilk 

karşılığı ‘bana neler oluyor?’ olmuştur. Bu eşi tarafından onaylandığında ve Varaka, eşinin kuzeni, 

tarafından, neler bittiği anlaşıldı ama başta çok endişeliydi ve derin bir şok içindeydi. Bunu 

kabullenecek cesareti başlangıçta yoktu, ama kelimenin bu anlamıyla gönülsüz değildi. Şaşırmıştı ve 

sorumluluğuyla ilgili endişeliydi. Bunu Kur’an’da görebilirsiniz. Der ki ‘vahyi ezberlemeye çalışma’ 

çünkü unutacağından veya tamamını alamayacağından korkuyordu ve kendini büyük bir borç 

yükünün altında hissediyordu. 

Hz. Peygamber (SAV) Arap Yarımadasında doğmuştu. Putperest bir ortamda doğmuştu. En baştan 

putperestliği reddetmişti. Putları sevmemişti, putlara yemin etmemişti, putlar önünde eğilmemişti. 

Allah’ın birliğine veya tevhide karşı doğal bir eğilimi vardı. Arap yarımadasında Haniflik diye bir 

gelenek vardı, Arapça’da hanif ‘doğal olarak Tanrı’ya yönelen’ demektir. Bu insanlar Tanrının bir 

olduğunu biliyorlardı, onlar kendilerini Hz.İbrahim’in dinine inananlar olarak görüyorlardı. Yahudi ve 

Hristiyanlığı benimsemediler ama Tanrının tekliğine inandılar. Bu şekilde birkaç kişi vardı ama çok da 

yoktu. Parmakla sayılamayacak kadar çoktu ama çok büyük bir önem verilmiyordu bu dine. 

Hz.Peygamber (SAV) bu geleneğe yöneldi ama 40 yaşına kadar vahy almadı ve sonra gerçek rüyalar 

görmeye başladı. Tepeye çıkar, insanlardan kendini soyutlar ve putperestliğin kirletici ortamından 

kendini uzak tutardı. Bu kendi başına olduğu vakitlerden birinde vahiy geldi. Arap kabileleri 

kendilerini, ve bizler de Arapların Hz.İsmail’in soyundan geldiğine inanırız. Hz.İsmail, Hz.İbrahim’in 

oğludur. Hz.İsmail ilk çocuğudur. Hz.Hacer’in oğludur ve İncil’e gore büyük bir milletin babasıdır. 



30


Tevrat böyle diyor. Martin Lings diyor ki Tevrat kutsal kitaptır, uydurulmuş değildir ve Tanrı dindışı bir 

şeye büyüklük atfetmez. Bir diğer deyişle, büyük bir milletin babası olacak, bunun anlamı Tanrıya 

boyun eğen büyük bir millet olacak, bir ümmet olacak demektir. Birçok insan bunu bilmez, ama 

Minmodes, Nihamidies, Tevrat’ın birçok büyük yorumcusunun resmi yahudi öğretisi, Hz.Peygamber 

(SAV)’in ilahi vahy almış olduğu şeklindedir. Onlar bunun Allah’tan olduğuna inanmışlardır ama bize 

gelmemiştir diye düşünmektedirler. Bu durumun Hz.Zekeriya’nın kehaneti olduğuna inanırlar. Bunu 

Orta Doğu politikasından etkilenmemiş Yahudi teoloji kitaplarında bulabilirsiniz. Yahudiler, 

Hz.Zekeriya’nın ‘Yahudilere öğretilen Doğu ve Batı’ya yayılacaktır’ sözünü bu öğretinin Hristiyanlık ile 

Batı’ya ve İslam ile Doğu’ya yayılması olduğu şeklinde yorumlarlar. Hristiyanların dininin yarım 

olduğunu, diğer deyişle anlayışlarının teslis ile gölgelenmiş olduğunu, ama Müslümanlar’ın Tanrı’nın 

birliği konusunda tam anlayışa sahip olduklarını ve onların Mesih’in gelmesi için dünyayı hazırlamak 

için daha iyi bir pozisyona sahip olduklarını düşünürler . 

Bazı büyük hahamların düşüncesi İslam’ın Allah’ın takdir ettiği bir araç olduğu ve Mesih’in gelmesi 

için dünyayı hazırlamanın bir yolu olduğu şeklindedir. Bizler Mesihin Hz.İsa olduğuna inanırız, 

Hristiyanlar da öyle inanır ama böyle bir pozisyon olması da hayli ilginç. Hz.Peygamber (SAV), 

Hz.İsmail’in soyundandı, 40 yaşında vahiy geldi, önce bunu gizli tuttu ve bir noktada Allah ona çıkıp 

insanlara dini tebliğ etmesini söyledi ve O da emredileni yaptı. Arapların buna verdiği karşılık ‘bunlar 

eskilerin hikayeleridir’ demek oldu, Bir diğer deyişle bunlar peri masallarıdır… Günümüzde de 

yaklaşımın bununla benzeşmesi ve Kur’an’ın bu çeşit bir karşılık bulması hayli ilginçtir. 

Bahsettikleri konulardan biri de Neml suresinde de bulunan ‘bu bizden öncekilere de yapılan bir 

tehditti (27:68) -yani Yahudiler ve Hristiyanlardan bahsediyor- ‘bunlar geçmişlerin masallarından 

ibarettir’. Araplar mesajı böyle reddederler. Hz.Peygamber (SAV) için dönüm noktası hicrettir. Ona 

gönderilen bir delegenin ricası üzerine 13 yıllık baskının ardından hicret edip, Yesrib’e gitmiştir. Evs ve 

Hazrec, bu şehir Yesrib ismiyle anılmadan birkaç jenerasyon önce bu şehre göç etmiş iki Yemen 

kabilesidir. Burası hurmalıkların olduğu bir tarım şehridir ve birbirleriyle savaşmaktadırlar, sürekli 

savaşıyorlardı. Kabile arası kavgalar vardı ve bundan çok yorulmuşlardı, bu vahşeti bitirmek 

istiyorlardı. Orada yaşayan ve ticaretle uğraşan ama aynı zamanda hurmalıkları da olan bir Yahudi 

toplumu vardı. Medine’de piyasayı kontrol altında bulunduruyorlardı ve Araplara sürekli son 

Peygamberden bahsediyorlardı. Bu şehirde ortaya çıkacağını ve tüm putları temizleyeceğini ve dini 

yenileyeceğini. Bu Yahudiler gelecek olanın Yahudi bir Peygamber olmasını umuyorlardı. 

Hz.Peygamber (SAV) çıktığında birbirlerine ‘belki de bu, Yahudilerin hakkında bahsettiği kişidir’ 

dediler ve gidip kendileri görmek istediler. Gidip gördüler ve Müslüman oldular. Sonra Hz.Peygamber 

(SAV) oraya göç etti, ve göç edenlerle Medine insanları arasında inanılmaz bir kardeşlik bağı oluştu. 

Hicret İslam’ın genişlemesinin ve şehirleşmesinin başlangıcıdır, müslüman takviminin ilk yılıdır. Bir 

bakıma müslümanlar için zamanın başlangıcıdır. 

Üç ana kaynağımız var: 

Kur’an, ki, vahiy olduğuna inanırız, Allah Peygamberine (SAV) Cibril vasıtasıyla indirmiştir. 

Peygamber vasıyasıyla (SAV) gelen vahiy. Buna hadis denir. Bunun anlamı Peygamber ilhamla 

konuşur (SAV). Tanrı’nın ilhaıyla konuşur. Kendi tutkusuyla konuşmaz, bu ona gelen bir 

vahiydir. Hadisleri dahi vahiydir. Böyle inanırız, hadisler içinde gereksiz, fazla hiçbir söz 

bulamazsınız. Tüm hadislerin Müslümanların hayatı için anlamları ve etkileri vardır. Hadisler 

üç ana kategoriye ayrılabilir: 

1. Ahad, tek kişi tarafından rivayet edilmiş olanlardır, Bunlar diğerlerinden daha az 

güçlüdür. 



31


2. Mütevatir, çok kişi tarafından aktarılmış hadis demektir. Bunlar Peygamber (SAV)’den 

gelmedir ve mutlak inanç olarak Kur’an ile aynı statüye sahiptir, bunları 

reddedemezsiniz. Buna örnek olarak Peygamber (SAV) savaşta kadınların ve 

çocukların öldürülmesini yasaklamıştır. Bu birçok kişi tarafından rivayet edilmiştir. 

Bununla ilgili o kadar çok rivayet vardır ki yanlış olmasına imkan yoktur. Bu yüzden 

alimler üzerinde ittifak etmişlerdir. 

3. Hadis-I Kudsi Allah’ın vahyidir ama Hz. Peygamber (SAV) bunu hadis olarak 

aktarmıştır. Kur’an’la aynı konumda değildir, namazda okunamaz ama onun 

doğrudan Allah’tan geldiğine inanırız. Bunun bir örneği şudur: Peygamberimiz (SAV) 

diyor ki, Allah diyor ki, ‘İnsanoğlunun her bir ameli kendisi içindir, sadece oruç 

müstesna. O Benim içindir.’ Çünkü Allah gerçekte tek yemeyen ve içmeyendir. 

Dolayısıyla oruç tuttuğunda bir eylemde bulunuyorsun, ve bu Uluhiyete en yakın şey 

çünkü sadece Allah yemez ve içmez, biz hepimiz yemek içmek zorundayız. Bu bir 

yorum, başka bir çok yorum var. 

Kur’an’ın sonsuz olduğuna ve yaratılmamış olduğuna inanırız. Bu Kur’an’ın manası demektir, diğer bir 

deyişle kitaptaki harfler, kelimeler değil. Bizler, bu iki kapak arasındaki Kur’an’ın Allah’ın yaratılmamış 

sözü olduğuna inanırız. Bunu diyebiliriz ama bunu söylediğimizde bunlar harfler ve mürekkep 

anlamında değildir. Kelimelerin taşıdığı anlamlardır. 

24.sayfada Hz.Ali hakkında, görüşünü bildirmediğinden bahsedilmiş. Şia görüşünü veriyorlar. Bu 

Sünni görüşü değildir. Bizler İmam Ali’nin Ebu Bekir’e biat ettiğine inanırız ki, ve burada onu söylüyor, 

ve Şia bunu itiraf eder. Hz.Ebu Bekr’in raşit halife olduğuna ve Hz.Ebu Bekr’in Hz.Ali’den faziletli 

olduğuna inanırız. Sahih Buhari’de bir hadiste Hz.Ali açıkça Hz.Ebu Bekr’in kendisinden faziletli 

olduğunu ve Hz.Ömer’in de öyle olduğunu söyler. 

Müslümanlar birçok farklı dinle birlikte yaşamışlardır. Dinlere baskı kurmamışlardır. Dört durumda bu 

baskı olmuştur ama alimler buna karşı çıkmışlardır. Bunlar kendi politik avantajları için durumları 

maniple eden, kısa görüşlü hükümdarlar tarafından yapılmış ve büyük problemlere sebep olmuş 

olaylardır. Ama genel olarak Müslümanlar’ın diğer dinlere düşmanca davranmadıklarını söyleyebiliriz, 

Kiliselerini, Sinegoglarını ve Tapınaklarını bozmamışlardır, bunlara Zerdüştler, Hindular ve Budistler 

dahildir. Afganistan, Müslümanlar oraya gitmeden once derin bir Budist geleneğe sahipti. Aslında 

Bugh Buda mantığının merkeziydi ve bu mantıkçılar Müslüman oldu. İslam teolojisine Yunan 

mantığında olmayan bazı Budist mantık formülasyonları tanıttı. Yunan mantığında ne a, ne de b 

senaryosu yoktur, Budist mantığında vardır. Geleneksel İslam teolojisinde ne a, ne de b’nin olmadığı 

durumlar vardır. Bunun Budist mantıkçıların etkisiyle ortaya çıktığını düşünüyorum. Aslında ben bir 

makale yazdım ‘Budistler İslam’a nasıl yardım etti’ diye ve bu konuyla ilgiliydi ama iyi bir eleştiri 

süzgecinden geçirmeden yayınlamamaya karar verdim. 

Bir diğer önemli konu şudur ki genellikle Müslüman hükümdarlar insanların müslüman olmalarını 

istememişlerdir. Müslüman olmalarını istemeyişinin sebebi gelir kaybına uğramaları ve ayrıca İslam’ın 

eşitlikçi yanıyla uğraşmak durumunda kalmalarıdır ve bu bir gerçektir. Buna inanmıyorsanız, İslam’ın 

romantik ütopik bir versiyonuna sahipseniz, bilin ki bu fantezidir. Tek yapacağınız tarih okumaktır. 

Müslümanlar tarihlerinde son derece dürüsttür. Müslüman olmak için Arap kabilesine girmeniz 

gerekirdi ve bunu bitiren Beni Ümeyye zamanında Ömer bin Abdülaziz oldu. Ondan once Arap 

kabilesinden olmanız gerekiyordu. Bir mevlaydınız ve bu düşük bir pozisyondu. Irak’ta bir hareket var, 

ismi Şuhubiye, anlamı insanların hareketi veya halk hareketi ve bunlar Arap olmayanlar, bıkmışlar ve 

buna karşı ayaklanmışlar. Yani öncelerde problemler vardı. Etnik problemler vardı, kabile sorunları, 

bunlar insanlığın problemleridir. Ulema bunlarla hep mücadele etmiştir. Bu ülkede 100 yıl once 



32


Hahamlar ve Rahipler anlaşmalar yazıp siyahların köleliğinin incile gore uygun olduğunu 

belirtmişlerdi. Bunu bulabilirsiniz, size garanti ederim, kölelikle ilgili kitaplara bakın. Müslümanlar 

bunu hiçbir zaman yapmadılar, ulemanın metinsel olarak baskıyı meşru gördüğü bir tarihimiz yok. 

Böyle bir şey mevcut değil. Tam tersi, bunlara şiddetle karşı çıkmışlardır. Jahil, siyahların beyazlara 

tercih edilmesinin sebeplerini yazmış kitabında, kendisi de siyah bir adamdır ve kitabında bunu 

kanıtlamaya çalışır. Tarihsel olarak baktığınızda birçok siyah büyük insan vardır. İbn-ül Cevzi’nin Tenvir 

el Gubiş adında bir kitabı var, ‘etiyopyadaki siyah insanların erdemleriyle ilgili karanlıkların 

giderilmesi’. Bu Irak’lı imam tüm kitabını siyah insanların erdemlerini göstermeye ayırmış ve kitapta 

bahsettiği şeylerden biri, İsrailoğullarının siyahların Ham’ın lanetlenmiş soyundan olduğuna dair 

görüşünün hiçbir kaynağa dayanmadığını ve Kur’an’ın bunu reddettiğini göstermektir. Sonra der ki 

‘siyahların kara derili olmasının sebebi şudur ki, Güney yarımkürede uzun sure yaşadıkları için 

koruyucu bir deri oluşmuşlardır. Bugün insanlığın ulaştığı bilimsel bir analizi bize yüzyıllar öncesinden 

sunuyor. 



33


Mutlu Günler / Samuel Beckett (Tuba Sarıgül) 

”…hiç sürünmedim hayır rahvan rahvan hayır sağ bacak sağ kol ha it 

ha çek on metre on beş metre hayır hiç kımıldamadım hayır hiç acı 

çektirmedim hayır hiç acı çekmedim yanıt yok HİÇ ACI ÇEKMEDİM 

hayır kimseyi terk etmedim hiç hayır kimse terk etmedi beni hiç hayır 

işte yaşam bu yanıt yok İŞTE YAŞAMIM BU BENİM çığlıklar peki…” 

(Samuel Beckett, Acaba Nasıl?) 

Ölüm insan varlığının mutlak yok oluşu mudur yoksa sonsuz yaşama 

atılan ilk adım mıdır? Varoluşsal problemlerin ortaya çıkış noktası belki 

de insanın ölüme yazgılı olarak dünyaya gelmesiyle başlar. 

Heidegger’in ifadesiyle ‘Ölüm bir varoluş tarzıdır, böyle bir tarz varlığın 

doğar doğmaz taşımayı üstlendiği bir varoluş biçimidir.’ İnsan 

varoluşunun (Dasein) kendi özünü bulabilmesi de ancak ölüm 

karşısındaki çaresizliğinden, korku ve kaygıdan kurtularak, ölüme karşı 

durması sonucu gerçekleşebilmektedir. 

Ölüm, bir yandan insan yaşamının kısa kesitinin anlamlandırılmasına katkı sağlarken, diğer yandan 

yaşamın anlamsızlığının, boşunalığının farkındalığını da sağlamaktadır. ‘Sonlu varoluş’ insanın 

bilincinde olduğu fakat çoğu zaman ‘unutarak’ yaşamak zorunda kaldığı, mutlak bilgisine hiçbir zaman 

sahip olamayacağı bir durumdur. Her şey bir muammadır; ne olacağı, nasıl olacağı… Hâlbuki yaşarken 

öyle değildir, her şeyin pratikte olmasa bile teorikte bilgisine haizdir (!) insan. Hangi durumda ne 

yapacağı önceden düşünülmüştür, belirlenmiştir. Ama ölüm ilktir, herkesin ilk ve son tecrübesidir; 

kimsenin kimseye ne olduğunu anlatamadığı, akıl veremediği, deneyimlenemeyen, başkasının 

tecrübesinden yararlanılamayan, herkesin tek başına yaşantıladığı / yaşantılayacağı bir gerçekliktir. 

Mutlak son, başkalarının ölümü üzerinden çok da anlaşılamamaktadır. Ölen yakınına ağlayan insan, 

çoğu kez kendi ölmediği için mutluluk da duymaktadır. Her acı gibi, başkasının ölümü de zaman içinde 

unutulan, alışılan bir duyguyken, insanın kendi ölümü dünyadaki yaşamının geri dönüşsüz sonudur. 

Yaşam içerisinde bu sonun dilsel ifadesi her ne kadar ölümün ‘kabul edilmiş’ olduğunu gösterse de, 

son kertede endişe ve korku duyulan, nasıl ölüneceği, acı çekilip çekilmeyeceği, ölümden sonra ne 

olacağı kaçılan, tedirgin eden, çıkışsız bırakan sorunsallardır. 

İnsanın kendini yaşam içerisinde gerçekleştirmesi ancak doğum ve ölüm arasındaki zaman diliminde 

mümkündür. Heidegger’e göre zaman, ölüm benimsendiği ölçüde kavranabilir. Doğum öncesi ve 

ölüm sonrası zaman dışıyken, ‘yaşam’ geçmiş ve gelecek zaman üzerinden şekillenir. Zira yaşanılanlar 

ve yapılacak olan tüm planlar ölüme odaklanılarak gerçekleştirilir. Bu noktada ölüm hep erken gelen, 

insana daha fazla şey yapacak ‘zaman’ tanımayan bir olgu olarak kabul edilir. 



34


Ölüm, aklın en büyük yenilgisi olarak da kabul edilmektedir. Çünkü ‘üstün akıl’ ölümü açıklamaktan 

acizdir, bu yüzden ölüm karşısında tüm güvenilirliğini kaybeder. Modern düşünce ve rasyonalizm 

ölüme karşı duramaz, genel - geçer kavramlarla onu açıklayamaz. İnsan ölümün gerçek olduğunu bilir, 

fakat düşüncenin kavrayamadığı tek şey kendi var-olmayışıdır. (Bauman, s.27) Merleau- Ponty bunu 

‘Kendimi yalnızca ‘önceden doğmuş’ ve ‘bugün de yaşıyor’ olarak kavrayabilirim; doğumumu ve 

ölümümü yalnızca kişilik-öncesi ufuklar olarak kavrayabilirim’ şeklinde açıklarken, Sigmund Freud ise 

‘Kendi ölümümüzü hayal etmek gerçekten de olanaksızdır; bunu her hayal etmeye kalkıştığımızda, 

aslında o anda bile bir seyirci konumunda olduğumuzu algılayabiliriz.’ der. 

Tüm bu ölüme, yaşama, tanrıya, zamana dair soru işaretlerinin, İkinci Dünya Savaşı’nın acılarını en 

ağır biçimde yaşayan Avrupa Toplumu’ndaki yansıması ise varlığın anlamı üzerinden kendini 

göstermiştir. 

Akla olan inancını yitiren, her türlü dinsel ve etik değeri de hayatından çıkaran birey hem topluma, 

hem de kendine yabancılaşarak yaşamayı saçma bir eylem olarak görmeye başlamıştır. Dönemin 

sanat anlayışı da bu toplumsal değişimden etkilenmiş, hayatın uyumsuzluğu, anlamı üzerine 

sorgulamalar başlamıştır. 

Kendi yarattığı insanların birbirlerini yok etmesine göz yuman, masum insanların çektiği acılara engel 

olmayan bir Tanrı’nın varlığına olan inanç yok olmuştur. Tanrı’nın yitirilmesiyle ölümden sonraki 

yaşama olan inancı da kaybeden bireyin, doğum ve ölüm arasındaki sınırlı zaman diliminde kendini 

nasıl anlamlandıracağı ve var edeceği en büyük sorun haline gelmiştir. Kendi iradesi dışında ‘dünyaya 

fırlatılmış’ insan bu saçma varoluşu neden ve nasıl sürdürecektir? 

Tüm bu ‘saçma varoluş’ durumunun tiyatroya etkisi Absürd Tiyatro akımıyla kendini gösterir. 

İrlanda’lı yazar Samuel Beckett, bu akımın en önemli yazarlarından biri olarak, özellikle Tanrı 

kavramının yok olmasıyla, yabancılaşmayı, zaman ve uzamın yitirilmesiyle de ne geçmişini hatırlayan 

ne geleceğe dair umudu olan bireyin trajik durumunu anlatır oyunlarında. 

Yazar 1960 yılında yazdığı üçüncü ve son uzun oyunu Mutlu Günler‘de toprağın ve gökyüzünün 

sonsuzluğunu simgeleyen bir çölün ortasında sıkışıp kalmış, hareket alanı kalmamış Winnie ve 

Willie’nin anlamsız ve amaçsız bir dünyada varoluşlarını sorgular. 

Mutlu Günler, Beckett’in diğer oyunlarında olduğu gibi birbirini var eden iki karakter üzerine 

kurulmuştur. Godot’yu Beklerken’in Estragon ve Vladimir’i, Oyun Sonu’nun Nagg ve Nell’i ile Hamm 

ve Clov’u gibi Mutlu Günler’de de Winnie ve Willie oyun boyunca birbirlerine muhtaç iki karakter 

olarak çizilmiştir. 

Winnie elli yaşlarında süslü bir kadındır. İlk perdede beline kadar toprağa gömülü olan Winnie, ikinci 

perdede ise artık boğazına kadar toprağa batmıştır, boynunu bile kımıldatamaz haldedir. Kocası Willie 

ise altmış yaşlarında, bir tepenin ardında ara sıra görünür ve sürünerek hareket eder. 

Mutlu Günler’de Beckett’in diğer oyunlarında olduğu gibi Winnie ve Willie’nin başına hiçbir şey 

gelmez (Winnie’nin toprağa biraz daha batması dışında), ellerinden bir şey gelmez, kendi kendilerine 

konuşan bir uzlaşıya varamayan iki sakat ve mutsuz kişi olarak oyundaki yerlerini alırlar. Semih 

Kaplanoğlu’nun ifadesiyle ‘Beckett’in diğer oyunları veya romanlarında karşılaştığımız, varoluşlarıyla 

hiçbir şeyi değiştirmeyen, bu nedenle de sürekli olarak kendilerinin ve başkalarının kimliklerini, varlık 

nedenlerini sorgulayan insanlardır. Winnie toprağa gömülü haliyle, Willie de sadece emekleyerek 

hareket edebilmesiyle ‘kapatılmış’ olduğu çölde ‘ilahi zil’ sesiyle yönlendirilen yaşamı’ temsil ederler. 



35


Oyunda sonsuz evrende göğsüne kadar toprağa gömülü Winnie ve sürünerek hareket eden Willie, bir 

anlamda varoluşsal çıkmazı simgeler. Karakterlerin durumuyla uyumsuzluk oyunun isminin ‘Mutlu 

Günler’ oluşuyla gösterilir. Trajik durumunu görmemek için sürekli kendi kendine söylemler bulan 

Winnie, acı ve üzüntüden kaçmakta, toprağa battıkça mutluluğu artmakta, ölüme yaklaştıkça hayata 

daha da fazla bağlanmaktadır. Bilinç ve beden çöküntüsü içerisinde, iyimser (!) bakış açısını korumak 

için çok daha fazla çaba göstermek zorundadır. Trajik durumuna katlanmasını sağlayan ‘mutlu günler’ 

ifadesi de, içi boş bir söylem olarak kalmaktadır. 

‘Bugün mutlu bir gün olacak, eninde sonunda, yeni bir mutlu gün.’ 

Winnie bir anlamda zil sesiyle periyotlara ayırdığı bir zaman geçirme oyunu oynamaktadır. Varlığı 

kendine ağır gelen Winnie, halinin ironikliği, komikliği ve trajikliği içinde durumunu katlanılır kılma 

çabası içindedir. Kalkış ziliyle uyanır, gününe dua ederek başlar, yaşam enerjisiyle ve neşesiyle 

durumuyla tezat oluşturacak bir duygu durumu içerisindedir. 

Bu tezatlık ölüme yazgılı olan insan yaşamının ne denli trajik olduğunun bir resmidir aslında. 

Winnie’nin içinde bulunduğu korkunç durumu sorgulamayıp, farkında değilmiş gibi davranarak günlük 

ritüellerini yapması, bir anlamda ‘yaşama uğraşı’sı hem komiktir hem de dehşet uyandırmaktadır. Bu 

bir anlamda öleceğini bile bile yaşayan insanoğlunun günlük yaşam içindeki uğraşılarının boşunalığını 

görünür kılarken, Horatius’un ‘Ne gülüyorsun, anlattığım senin hikâyen!’ sözünü akla getirir. 

Winnie, yatış ve kalkış ziline göre gün içerisindeki döngüsünü oluştururken, zamanın insan 

yaşamındaki yeri ve işlevi üzerine de sorgulamaya neden olur. Fakat diğer yandan kalkış zilinin 

doğumu, yatış zilinin ise ölümü simgelediğini de söyleyebiliriz. Bunu unutarak yaşamaya çalışmanın, 

düzene karşı çıkmanın ne kertede mümkün olduğu ise yine bir soru işareti olarak karşımıza çıkar. 

‘İnsan işitmezlikten gelemez ki. (Susar). Kaç kereler. (Susar). Kaç kereler kendi kendime söylemişimdir, 

işitme, Winnie, işitme şu zili, hiç umursama, gönlünün dilediği gibi, uyuyup uyanmana bak sen, ya da 

sana en faydalı olacak bir şekilde, aç kapa gözlerini, böyle yap her zaman. (Susar) Ama hayır. 

(Gülümser) Daha değil. Hayır hayır.’ 

Winnie, ölümü bilerek fakat yokmuş gibi davranarak, iki çalan zil arasındaki zaman aralığında, 

mütemadiyen konuşarak kendini onu dileyen Willie üzerinden var eder. Konuştukça varlığına ve 

yaşadığına olan inancı büyür. Willie’nin onu dinlemesi ya da anlaması değildir önemli olan, onu 

duyması yeterlidir. Cevap bile beklemez çoğu zaman. Bilinçli bir düş üreterek, dayanılmaz yalnızlığını 

katlanılır kılmaya çalışır. Evli olmaları ise ikisinin yalnızlıklarına bir çözüm getirmekten çok uzaktır. 

‘Ah evet evet, yalnız kalmaya bir alışabilseydim, Hani şu sürekli konuşmamı dinleyecek tek kişi bile 

olmasaydı yanımda. (Susar) Senin çok dinlediğini düşünerek böbürleniyor değilim Willie, Allah 

göstermesin. (Susar) Senin belki de hiçbir şey istemeyeceğin günler. (Susar) O zaman, senin cevap 

vermediğin, belki de hiçbir şey dinlemediğin anlarda bile hep konuştuklarımdan bir şeylerin işitildiğini 

sanır, bir çölün ortasında sırf kendi kendime konuşmaktan kurtulurum. Çünkü aklımdan bile 

geçiremeyeceğim, bir an için olsun katlanamayacağım bir durumdur bu. (Susar) Bana konuşmaya 

devam etme gücünü bu düşünce veriyor. (Susar) Oysa sen ölmek üzere olsan, ya da eski deyimle çekip 

gitsen beni bırakıp, o zaman ne yaparım, ne yapabilirim bütün gün, demek istediğim uyanma ziliyle 

yatma zili arasında? Dudaklarımı ısırarak önüme bakar dururum ancak.’ 



36


Willie ise Winnie konuştukça, onu dinledikçe var olur. Bu noktada birbirlerine muhtaçtırlar. 

Birbirlerini tamamlayarak bütün o anlamsızlığın içinde korkuyu unutmaya, farkında değilmiş gibi 

davranarak yaşamaya çalışırlar. 

Winnie konuşmadığı zamanlarda ise içinde gündelik eşyaları bulunan çantasıyla uğraşır. Diş fırçası, 

ruj, tırnak törpüsü, ayna, müzik kutusu ve tabancasının olduğu çantasına bağlılık Winnie’nin 

nesnelerle kurduğu ilişkinin tezahürüdür. Özellikle ayna varlığının kanıtı için elzem bir nesnedir. 

Görmek ve duymak hala hayatta olduğunun, ‘var’ olduğunun en önemli kanıtlarındandır. 

Fakat eşyalar içinde bulunan diş fırçasının üzerindeki ‘garantili’ yazısını defalarca okuyarak Winnie, 

insan yaşamının belirsizliğine rağmen cansız bir nesnenin ömrünün öngörülebilir ve biçilebilir 

olmasının algıda yarattığı korkunç travmayı görselleştirir. 

Çantadaki tabanca intiharın oyun kişileri için mümkün olduğunu gösterirken, kullanılması her şeyin 

anlamsız olduğu bu varoluş düzeni içerisinde intiharı anlamlı kılmamak için kullanılmaz. Silah oyun 

kişileri için sadece bir alternatiftir, fakat Beckett’in oyun kişileri hiçbir zaman bunu çözüm olarak 

kullanmazlar. 

‘Senin orada olduğunu bilmek benim için büyük rahatlık, ama bıktım artık senden. (Susar) Seni 

dışarıda bırakacağım, bunu yapacağım sana. (Tabancayı sağ yanına koyar.) Orada kal, bugünden 

sonra orasıdır senin yerin.’ 

Winnie’nin monoloğa dönen konuşmaları, onun düşünmesini engelleyen, onu varoluş yükünden 

kurtaran yegâne araçtır. Can sıkıntısıyla çoğu birbirinden kopuk, anlamsız sözler sarf ederken, dilin 

iletişimi sağlayan bir araç olduğu kanaatini de sorgulamaya neden olur. 

Oyun kişilerinin ölümü unutup, yokmuş gibi yaşayarak onu kendilerinden uzak tutacaklarına olan 

inançla, hem kötüleşen durumlarına rağmen şükrederler hem de şikâyet etmekten korkarak 

kendilerince umutlu söylemler bulma çabası gösterirler. 

‘Şikâyet edemem. Hayır hayır, etmemeliyim. (…) Ara sıra gelen hafif bir baş ağrısı. Bir gelir, bir gider. 

Çok şükür, binlerce şükür. Dualar belki de boşa gitmiyor’ 

Fakat kaçınılmaz ve mutlak son onları beklemektedir. Gökyüzünün sonsuzluğu ölümsüzlüğü 

simgelerken, onlar oraya ulaşmayı hayal ederken, insan toprağa bağımlıdır ve ölümlüdür. 

‘Hani burada bir güç beni böyle tutuyor olmasa göğe doğru hızla uçar gidermişim duygusu durmadan 

büyüyor içimde. Belki bir gün yer beni bırakıp salıverecek, çünkü bu çekim öyle büyük ki, evet, bütün 

çevremi çatır çatır kırıp yerinden söktüğü gibi beni yukarılara sürükleyecek. Sen hiç böyle bir duyguya 

kapıldın mı, Willie yukarıya emilme duygusuna?’ 

Mutlu Günler, Willie’nin şık kıyafetler içerisinde sürünerek Winnie’ye ulaşma çabasıyla son bulur. 

Varoluşlarının kanıtı konuşma ve dinleme eylemi sonlanırken, Beckett’in karakterleri varlık ve yokluk 

arasındaki o ince çizgide buluşurlar. 

Varlığının farkında olan ve bir ömür boyu bunu kanıtlamak için çaba harcayan insan, şimdi ölümü 

nasıl karşılayacaktır? Ölümü kavrayabilecek midir? Onu mutlak bir yok oluş mu bekliyordur yoksa 

sonsuz yeni bir yaşam mı? Tanrı var mıdır? Modern insan, tüm yaşam pratiğini neredeyse bilimsel 



37


verilerle ortaya koymasına karşın son kertede ölümü anlamlandıramaz ve açıklayamaz. Beckett ise 

varoluşun zaten başlı başına anlamsız olduğunu söyler. 

‘Bu dünyanın anlamı olduğu aslında bizim bir kuruntumuz. Biz bu dünyanın, bu dünya üzerinde 

yaşayan bizim yaşamlarımızın bir anlamı olduğunu varsayıyoruz ama aslında böyle bir anlam yok. Bu 

anlam arayışı bizim dünya üzerinde kendi varoluşumuzu anlamlı kılma çabalarımızın bir uzantısı. Biz 

böyle bir anlamı bulmaya zorunluyuz, yoksa anlamsız olduğunu kabul edersek her şeyin, bu ’saçma’ 

varoluş durumuna katlanamayız, yaşam bizim için bir cehennem halini alır, nitekim de bu yakıcı 

sorunun peşine düşenlerin yaşamları bunaltıcı bir cehennemdir. Peşine düşmek de bir eylemlilik 

halidir, aslında böyle bir eylemlilik hali de yok, biz edilgeniz, ve varoluşun gerçekliği bize kendini 

dayatır: Ben anlamsızım der bu varoluş, boşuna bir anlam bulmaya çalışma!‘ 

Aslında Beckett’in anlamsız kabul ettiği bu varoluş, bir yandan hayatın hakikatini anlamamız ve 

görebilmemiz için düşünme çabası içerisine girmemizi sağlar. Zira her şeyin aynı gibi göründüğü bu 

sonsuz çölde aslında hiçbir şey aynı kalmamaktadır. Varlığın yüküyle yola koyulan insan, yaşam boyu 

bir çıkış noktası bulmaya çalışır. 

Ölümün mutlak son mu yoksa çıkış noktası mı olduğunun ayırdına varmak ise kişinin hakikatle 

yüzleşmesi sonucunda anlaşılacaktır. Aydınlık ve karanlık, yaşam ve ölüm… İşte tam da bu noktada 

zaten insan ya hiçlikle yüzleşecektir yahut sonsuzlukla. 

KAYNAKLAR 

1- Samuel Beckett, Mutlu Günler 

2- Ayşegül Yüksel, Samuel Beckett Tiyatrosu 

3- Ümran Türkyılmaz, Beckett’in Mutlu Günler Oyunu Üzerine Bir İnceleme 

4- Burcu Doğan, Samuel Beckett’in ‘Mutlu Günler’ Adlı Oyunundaki ‘Winnie’ Rolüne Çalışma Süreci 

5- Zehra İpşiroğlu, Uyumsuz Tiyatroda Gerçekçilik 

6- Zygmunt Bauman, Ölümlülük, Ölümsüzlük ve Diğer Hayat Stratejileri 

7- Emmanuel Levinas, Tanrı, Ölüm ve Zaman 

8- Martin Heidegger, Varlık ve Zaman 

9- Semih Kaplanoğlu, Problemsizlik Özlemine Karşı: Mutlu Günler 



38


Jerusalem / Markar Esayan (Suzan Nur Başarslan) 

Canı çok yanar. Canın çok yanar. Ah, canın çok yanar. O can 

yanmasının adı, sonra korku olur. O korku hep ayrılığı hatırlatır. 

Geldiğin güvenli yeri, kovulduğun cenneti… 

Ben bir başkasıdır diyordu Rimbaud öğretmeni Georges Izambard’a 

ve Paul Demeny’e yazdığı mektupta[1] şair olmaktan bahsederken. 

Öteki olmaktan çok, kendindeki öteki’yi, başkası’nı arayışın ve 

buluşun ve kendi’nde öteki’nin bulunmasını isteyen bir romandır 

Jerusalem[2]. Bir çocuğun aileden ayrılıp yatılı okula gitmesinin 

hikâyesi temelinde anlatılan, bir çocuğun kendine ve dünyaya bakışı, 

onu anlamaya, anlamlandırmaya çalışması, değerleri birey üzerinden 

topluma yayarak kendinden yola çıkışı, kendince bu dünyaya tavır 

alışı, kendince adaleti savunuşu anlatılmaktadır. İç dünyayla paralel 

verilen dış dünya; oidipus kompleksiyle bütünleştirilen kopma, ayrılık 

ve bunun Mesih İsa’nın yalnızlığıyla örülü iç içe geçmiş anlatımı; 

birey, aile, çevre, toplum ve tüm bu unsurların birbirini etkileyişi ile 

şekillenmiş bir dünyaya davet eder Jeusalem, bir çocuğun dünyasına. 

Sekiz yaşındaki bir çocuğun sekiz ay süren ayrılığının, korku’larıyla yüzleşerek -ve aslında ona 

yenilerek- bu ayrılığın açtığı yaralarla başka’laşarak tamamladığı bir öykü bu. Günah ve ceza, korku ve 

cesaret, bencillik ve cömertlik, intikam ve af, güven ve güvensizlik, merak ve sıkıntı… Kendi ben’inin 

evreninden evrene bakış, kendi hatalarından insanlara varış, kendi inancından inançlara, varlığından 

varlıklara… Bir’den çok’a uzanan bu öyküde, Ermeni-Türk olmak, Yahudi-Müslüman-Hıristiyan olmak, 

yakında ve uzakta olmak, kavuşma ve ayrılığı yaşamak… İlk ayrılıktan (cennetten dünyaya), doğuma, 

anneden/aileden kopuştan çocukluktan kopuşa… kadar katmanlı ayrılıkların irdelenmesi: Anneden 

kopuşla Oidipus kompleksinin baskın varlığının çocuğun dünyasında şekillenmesi ve bu ayrılıktan ‘ilk 

ayrılık’a ulaşılmasıyla romanın fizik düzeyden fizik ötesi sorgulamaya ulaşarak ayrılık’ın farklı 

katmanlarda incelenmesi… 



39


Roman iki düzlemde karşımıza çıkar: birey ve iç dünya; sosyalleşme ve dış dünya. İstanbul ve 

Jurusalem bu anlamda bu iki düzlemin verildiği gösterge mekanlar olurlar. Aynı düzlemi yazar, 

kahramanları ile de yapar: Ekrem ile Filistinli Müslümanların hayatının gözleminin yapılması kadar, 

Mesih İsa’nın son yolculuğunun aktarımında da işlev görerek çift işlevde karşımıza çıkmasını; 

Vasken’le Anadolu’dan ayrılmak zorunda kalan Ermenilerin ve dostluğun verilmesini sağlar. Yani 

mekân ve kahramanlarına iki işlev yükleyerek romanını katmanlı hale getirir ve bu katmanları 

kahramanında birleştirerek iç ve dış dünyayı başarılı bir şekilde verir. Mekândaki bir diğer başarısı ise, 

eserin anlatmak istediği öteki vurgusunu aktarabilmek için yazarın kimlik sorununu verebileceği en iyi 

yeri seçmesidir. Kahramanın diğerleri için her anlamda aidiyeti ile öteki oluşu (İstanbul, Türkiye, , 

anne Türk baba Ermeni, zengin…), öteki’nin dünyasındaki kişilerle öteki’lere dokunuşu ( Filistinli 

Ekrem, Türkiye’den sürgün edilen Ermeni Vasken…) tam da bu karmaşık, kozmopolit dünyada çok 

daha rahat açımlanacak bir etki sağlar romana. 

Kahraman anlatıcı bakışı ve iç-monologlarla ilerleyen roman, anlatıcı kişinin sekiz yaşının sekiz ayını 

anlattığı ama ileriye yönelik verdiği bilgilerle geçmişe dair anlarını anlattığı anı-roman özelliği 

taşımaktadır. Yazarın hayatından da izler taşıyan roman bu noktada otobiyografik bilgiler de 

içermektedir. Roman tematik anlamda ayrılık ve yalnızlık üzerine yoğunlaşır. Yazar kavuşmadan 

bahsederken şöyle der: “Bu ikisi birbirini tamamlayan şeyler. Bir geriye dönüş, yuvaya dönüş, cennete 

dönüş, rahme dönüş, vatana dönüş… Kitabın ana temalarından birisi de bu elbette. Aşk, sevgiliye 

dönüş, Allah’a dönüş. Hep bir dönüş var. Bir yerde bir mükemmellik vardır. Biz başta onun içerisinde 

bir şekilde yer almışızdır, oradan doğmuşuzdur. Ama o bizden alınmıştır. Buna ayrılık deriz.”[3] 

İnsanın yalnızlığına odaklanır gibi görülen romanın en önemli yanı ise, bireyden topluma bakışın 

verilerek, sosyolojik tespitlerin bu dünyayla aktarılmasını sağlamış olmasıdır. Birey kendi 

dünyasındaki olayların tespitini yaparken bunu topluma da aktararak olayların neden ve sonuçlarının 

değerlendirilmesini okuruna çok daha rahat aktarma yolunu bulur. İnsana dair dünyanın “Çocuk ve 

anlam dünyası” merkezinde çok yönlü sorgulandığı romanda şu kavram ve olgularla da karşılaşırız: 

Güven, aidiyet, Ermeni ve Hıristiyan olmak, baba ve çocuk, isim, öfke, suçluluk, kaybolma, korku, 

kelimeler, iyi-kötü, terk edilme, cezalandırılma, suskunluk, hasret, dışlanma, Tanrı’ya bakış, 

Jerusalem’in anlamı, an-hafıza-rüya, kimlik, sosyal farklılık, dinler, kader, masumiyet ve bozuluşu, 

gerçekler ve bunlara bakış, intikam, tamamlanamamışlık duygusu, utanç, dostluk, günah ve bedelini 

ödemek/kefaret, güç, saygı, hayat ve ölüm, savunmasızlık, taciz, yabancı ülke, aile, kaçış, isyan, 

adalet, eşitsizlik, sevgi… 

Bu dünya, yazarın isimsiz bıraktığı, büyükbabasıyla aynı ismi taşıyan bu çocuğun dünyası, girift, 

sorgulamalarla dolu, isyan kadar teslimiyetle dolu… Bu çocuk, her çocuk gibi olan bu çocuk, ailenin, 

güvenin, sevgi ve korunmanın içinden ayrıldığında birden büyümek ve olgunlaşmak zorunda kalan bu 

çocuk, korku ve özlemiyle kabuslar görüp altına kaçıran, terk edilme ve cezalandırılma olarak gördüğü 

bu ayrılıkla, hayatının merkezine terk edilmeyi, yalnızlığı koyan bu çocuk, her duygusunu abartarak 

yaşayan ve kendi mantık örgüsünde keskin analizler yapan, eleştirel bakış açısıyla insan ve 

geleneklere bakan, çıkarımlarıyla sadece kendisini değil toplumu da irdeleyen, kendince olaylara ve 

olgulara tavır alan ve kendi adalet sistemi olan bu çocuk, gittiği gibi ailesine dönemeyen ve 

yabancılaşan bir çocuk. 

Aslında yazarın kahramanını çocuk olarak seçmesi kahramanın kimliğinin değil dünyasının önemli hale 

gelmesine yardımcı olarak okurunu kimliklerinden soyundurur. Bunda da yabancılaşmanın daha çok 

yaşanacağı Tanrısal bakış açısının yerine seçtiği kahraman anlatıcı bakış açısı etkili bir işlev yüklenir. 

Çünkü hangi kimlikte olursanız olun, bir çocuk aileden ayrılıp da yabancı bir şehre, ülkeye gittiğinde, 

başkası için öteki olur ve bunları yaşaması kaçınılmazdır ve yazar da size bunları ben anlatım ile en 

rahat şekilde ifade etme olanağını bulur ve bunu hissetmenizi sağlar. Bu çocuk ayrılığı yaşayan bir 



40


çocuktur, ayrılığı her yaşayan gibi, herkesin bir gün yaşadığı gibi: yalnızdır, üzgündür, öfkelidir, 

boşluğunu tamamlayamamıştır… Sevgi arsızıdır evet, ama kızamazsınız, hak ettiğini ister. Evet, abartır 

duygularını ama kim abartmaz? Evet, gerçekle hissettiği farklıdır ama yalnızlık kimi etkilemez? Ve 

çocuktur her şeyden önce, her çocuk gibi güveni, sevgiyi, aidiyeti tek yerde ister: Ailede. 

Ve bu çocuk, çocuk dünyasından aslında büyüklerin dünyasının krokisini çıkarır, küçük farklılıklarla 

yaşananların aynı olduğunu okurunun yüzüne çarpar. Bu noktada sizi Sineklerin Tanrısı’na yaklaştırır 

ama ondan farklıdır. Kim olduğunuz, kimliğiniz, dininiz, bulunduğunuz yer önemli olmaktan çıkar. Sizi 

kendi evreninde, içinde bulunduğunuz evrenin gerçekliğiyle daha naif ama keskin bir üslupla 

yüzleştirir. 

Nietzche’nin eserine ismini verdiği Ecce Homo, Platus’un İsa Mesih’i ölüme mahkûm ettikten sonra 

onu gösterip söylediği sözdür: İşte o adam! Bu yüzden bu cümle, mahkûmiyetin, işkencenin, ölümün, 

yalnız kalmanın metaforudur. Yalnız yürünen yol ve kalabalık içindeki teklik. O olma, diğeri, öteki… 

Ecce Homo olmayı göze almalı yol çıktığında öyleyse, öteki olmayı, yalnız kalmayı, kalabalığın izlediği 

ama sessiz kaldığı adam olmayı… ve eserin leitmotifi şu olur: Eli eli, lama şabaktani! Kalabalık içindeki 

yalnızlığı anlatır eser. Ve Jerusalem’deki bu yolculuk, bu gidiş ve dönüş, ilk gidiş ve dönüş’ü(cennet), 

ilk gidiş ve dönüş’ü(aile), gidiş ve dönüş’ü(Mesih İsa’nın) imleyerek çoklu bir yolculuğu tek bir yolculuk 

üzerinden anlatır. Bu yolculuk, yazarın sanata bakışının göstergesi olur aynı zamanda: Yolculuğu 

kendinden kurmacaya kaydırarak, sanatı bir’den çoğa ulaştırarak, kurgusundaki gerçeklikle kendi 

gerçekliğini farklılaştırarak, farklı karakterleri eserinde irdelerken onları kendi ötekisi gibi, öteki kendi 

yaparak. 

Esayan, “Sanatın da doğal itkisi içini açmaktır. Yalnızlığını paylaşmak, yalnızlığını paylaşarak 

çoğalmaktır. İnsan içini dökmek ister. O yüzden resim yapar, müzik yapar, anlatır, roman yazar. Diğer 

insanlar da öyle; kendimizi açmaya çalışarak yaşıyoruz. Burası önemli ama burda dahî bir mahrem 

sınırı olması gerekir. Çünkü mahrem bizim varlığımızın, özgünlüğümüzün, tekliğimizin sığındığı bir yer. 

Onun tamamen açılması ve her şeyin gösterilmesi işi bir pornoya dönüştürür. Farklılıkları eritip 

tektipleştirme olur. Durmamız gereken bir yer var. Ben bunun iyi ve gerekli bir şey olduğunu 

düşünüyorum.”[4] diyerek sanata bir sınır da çizer ve onu mahreminin ötesine taşıyarak eserle kendi 

arasında bir uzaklık oluşturarak eseri postmodern çizgiye taşır ve yazılıp bittikten sonra eseri 

okuyucuya bırakır. Artık yazar değil, Jerusalem’in kahramanıdır kendisini anlatan. Kimi yerlerde hangi 

parçanın yazara ait olduğunu merak etseniz de aslında bunun bilinmemesi kahramanın kurgusal 

gerçekliğinin en güzel yönünü oluşturur ve onu hayatımızın gerçekliğine dahil eder. 

İşte tam bu noktada, Jerusalem’deki sekiz yaşındaki bu çocuk, hayatınızın içinde, sizin bir tarafınızı 

oluşturan, özdeşlik kurabildiğiniz ve ondan yola çıkarak kendinizdeki farklı parçalara ulaşabildiğiniz 

tarafınız olur. Ben’iniz bir başkası olur. Onda sadece ben’inizi değil, sürgün ettiğiniz diğer parçalarınızı 

da bulursunuz. Ve bu parçalarınızı bütünleyemeden, onu ben’de birleştiremeden, hayatınızın 

parçalarında ben’inizi inşa edemezsiniz tam anlamıyla. 

Ve ona bir isim vermek gerekseydi, yazar hangi isimler arasında gitti geldi bilmiyorum ama ben ona, 

Hisus derdim. Küçük Hisus…[5] Yalnızlığının göğünde kalabalığı izleyen, küçük, mahzun çocuk… 



41


[1] Arthur Rimbaud, Illuminations, Cehennemde Bir Mevsim, Çeviren: Erdoğan Alkan, Cumhuriyet 

Dünya Klasikleri Dizisi, Çağdaş Matbaacılık, Şubat, 2001. 

[2] Markar Esayan, Jerusalem, Timaş yayınları, İstanbul, 2011 

[3] http://www.sabah.com.tr/Cumartesi/2011/08/06/yazar-markar-esayan-buyumeyi-basaramamiscocuklariz 

[4] http://www.sabah.com.tr/Cumartesi/2011/08/06/yazar-markar-esayan-buyumeyi-basaramamiscocuklariz 

[5] Ermenice İsa 



42


Vefa Apartmanı / Sadık Yalsızuçanlar (Suzan Nur Başarslan) 

“ modern çağın gezgin derviş yazarı için” 

“hissediyorum ölümün 

gençleştirici akışını 

ve direniyorum fırtınalarının 

ortasında yaşamın cesaretle…”[1] 

Yalsızuçanlar’ın kaleminden bir yürek komşuluğu sızar her zaman, 

anlattığı kişiyle arasında oluşan ve bunu; yürek deryasına sızan 

kelimelerle aktarır. İç yolculuğunda hep konukları vardır. Konukları, 

onların yaşadıkları, cümleleri, izlenimleri… salınırken onun yürek 

coğrafyasında kelimeleri sizi bazen Anadolu’nun naif bir ezgisine, bazen 

yüzyıllar öncesinin hikmetine, bazen dünün serencamında izler bırakan 

dervişine, mürşidine, kâmiline, bazen de irfan damlasından içmiş bir 

filozofun durağına ulaştırır. Ama Sevgili’si her eserinde yüreğinin baş ucundadır, sohbeti aslında sizle 

görünürken O’nunladır. 

Size dünü bugünle anlatırken, “Gönül deniz dil kıyıdır. Gönülde ne varsa kıyıya o vururmuş. ” [2] 

sözünde olduğu gibi, yürek denizinden öyle büyük bir yürek ve zihin coğrafyasının taşıyıcılığını yapar 

ki, kıyıya İbn Arabi’den Heidegger’a, Harakani’den Wittgenstein‘a, Üstad Bediüzzaman Said Nursi’den 

Derrida’ya, Lale Müldür’den Nietzsche’ye, Yunus Emre’den Sartre’a, Hz. Mevlana’dan Schuon’a, Fethi 

Gemuhluoğlu’ndan Tarkovsky’ye, Kemali Baba’dan Zola’ya, Hacı Bayram- ı Veli’den Eliot’a, Sezai 

Karakoç’tan Dostoyevsky’ye, Nazım Hikmet’ten Goethe’ye, Tanpınar’dan Marx’a, Turgut Uyar’dan 

Hishamatsu’ya, Hatayî’den David Lynch’e, Cüneyd-i Bağdadî’den René Guénon’a, Mustafa Tatçı’dan 

Lao Tzu’ya, Pir Sultan Abdal’dan Flaubert’e, Feridüddin Attar’dan Şah İsmail’e … sayılamayacak kadar 

çok inci vurur. Kendisinin “Yazmak yaşamak, yaşamak yazmaktır.”[3] dediği gibi, yazar ve yaşar; yaşar 



43

ve yazar. Eserlerinde kendi dünyası da görünür, ama bu görünürlük ol’ma hâlinin çilesinin 

göstergesidir, gölgesidir çoğu kez. 


Eserlerinin bir diğer özelliği ise anlattığı kişi ile, yapısal biyografi yazarının kurduğu ilişki -yazılan kişi ile 

yazarın kurduğu özdeşlik- gibi bir ilişki kurmasıdır. Zweig ya da Selim İleri gibi. Bu noktada Dem, 

Gezgin, Anka, Cam ve Elmas bu özdeşliğin en çok yansıdığı eserleridir, özellikle Dem ve Gezgin. 

Modern çağın gezgin derviş yazarı olan Yalsızuçanlar’ın keşkülünün / kaleminin özelliği; diyar diyar 

gezip yaşarken, yaşarken yazarken ve yazarken yaşarken, yollar arasında, ötesinde; iç ve dış arasında, 

ötesinde; olmakla ölmek arasında, ötesinde; okumak ve yazmak ikliminde yağmurunun, bereketinin, 

mürekkebinin eksilmemesidir. 

Tevazunun, kendindenliğin, huzur veren sûretin ve kendini sırlayan bir sîretin bütünüdür 

Yalsızuçanlar. Onunla yola çıktığınızda, ondan ulaşırsınız varılacak yere, anlatılan kişiye. Hayatlar öyle 

iç içe geçmiştir ki, hem o hem diğeri, hem iç hem dış, hem burası hem ötesi, hem geçmiş hem şimdi… 

kalemin ucundan kağıda akar. Kalemi tutan elin yüreğinin atışı, izidir anlatılan. Gözlerinizle dinlersiniz 

atışını yüreğin. Kalemin ve kelimenin, yazarın ve okurun yüreği iç içe geçer. Meriç nasıl yüreğinizi ve 

ruhunuzu daraltıp sizi çıkmaza sokmakta mahirse, Yalsızuçanlar da sizi genişletip yollar açmakta 

mahirdir. Ama o genişlemenin bir bedeli vardır; önce bedeli ödersiniz, daralırsınız, kıskıvrak 

bağlanırsınız kelimelerin zindanında, genişleme ardından gelir. 

Vefa Apartmanı’nda yazarın Tevfik İleri ile kurduğu özdeşlik Üstad Bediüzzaman Hazretleri ve İbn 

Arabî ile karşılaştırıldığında daha mesafeli. Saygılı, anlamaya çalışan, ama o olmaktan, onda kendini 

bulmaktan çok, kendindeki sorgulamaların öne çıktığı, İleri’nin anısı üzerinden bir dönemin neden 

olduğu sonuçların birey üzerinden anlatıldığı bir içerikle eser kaleme alınmış. Eserin ilerleyen 

kısımlarında bu yürüyüş cam kırıkları üzerinde yol almaya dönüşmüş yazarın yüreğinde. Zaman… cam 

kırıkları üzerinde yürümek gibi… diye yazıyor Yalsızuçanlar ve evet kanayarak yürümüş o yolu. 

Geçmişle ân’ı birleştirerek aldığı yol, neden yazıyorum’un sorgulamasına dönse de anılar dehlizinde 

zamanı kaybetmiş yer yer, onu birleştirerek, onu öteleyerek. İçindeki gürültünün ağırlığı bir yağmurla 

hafifler gibi görünse de kelimeleri tüm ağırlığınca eserde bırakmış yazar, yüreğini kelimelerde, 

kelimelerle bırakmış. 

Bu cam kırıkları ile yürüyüşte yüreğinden kıyıya vuran inciler şunlar: 

Lale Müldür, Saatler, Geyikler ve Leylirumi’den dizeler; Necip Fazıl, Zindan’dan Mehmed’e Mektup; 

Cahit Zarifoğlu, Yaşamak(hatırattan), Hızla Akan Irmak; Üstad Bediüzzaman Said Nursî, mektubu ve 

savunmasından; Hemşin deyişleri, 1985-86′da Erol Haberci tarafından derlenmiş; Ahmet Mithat, 

anekdot; Tevfik Fikret, Balıkçılar; Fethi Gemuhluoğlu, Dostluk Üzerine ve oğluna mektup; Politzer, 

Felsefenin Başlangıç İlkeleri; Nazım Kurşunlu, Dumanlıda Telaki Var, Fatih, Çivi Çiviyi Söker, Merdiven, 

İpler Elimizde Değil; Semih Kaplanoğlu, Bal; Leyla İpekçi, Ateş ve Bahçe; Asaf Halet Çelebi, İbrahim; 

Mustafa Özeren Efendiden alıntı; Heidegger, Tarihsellik; Hatayî, nefesler; Nazım Hikmet, Bugün Pazar; 

Necip Fazıl, Çile; Samiha Ayverdi, Yusufçuk, Sırra Yolculuk, İnsan ve Şeytan; Sabahattin Ali, 

Mahpushane Türküsü; Alvarlı Efe Hazretleri’nden anekdot; Niyazi Mısrî, nefesler; Wittgenstein’dan 

cümle; Turgut Uyar, Ayrılık, Islak Çeltik; Yunus Emre, ilahiler; Mustafa Kutlu, Mavi Kuş; Aslı Tohumcu, 

Taş Uykusu; Ümit Yaşar Oğuzcan, Beni Kör Kuyularda; Hacı Bayram Veli, manzume; Kenan Rıfaî’den 

anekdot; Sezai Karakoç’tan bir dize; Zeynep Yalsızuçanlar, şiir… 

Vefa Apartmanı, bir anı-roman; içindeki günce, mektup, deyişler, türküler, alıntı cümleler, ilahiler, 

nefesler, şiirler, menkıbeler, manzumeler, vecizeler, anekdotlar, filmler, kitap kapağı, metinlere ve 



44


yazarlarına atıflar, fotoğraflar, ayet, hadis, kıssa, gazete haberi, izleme raporu, mahkeme tutanakları, 

şahitlikler… ile. Birçok türün iç içe geçtiği bu anı-romanda, kimi alıntılar aynen verilirken kimisi ise 

sadece hatırlatılarak verilmiş. Yalsızuçanlar, “Hani Hatayî buyurur ya, üryan kaldı.”derken okuruna, 

“Sen nefsini öldür olagör yeksan 

Varlık gömleğini eylegil üryan 

Yedi iklim dört köşede lâmekân 

Erenlerin sırrı Nur ile görüş” nefesini hatırlatır. Çoğu yerde, isim verilmeden alıntılanan dizeler 

arasında dolaşırken kimi tanıdık bir dizeye gelip, bildim bu şairi, deseniz de kiminde araştırma yapma 

ihtiyacına girersiniz yazarın ve anlatılan kahramanın dünyasına girebilmek için. Sadece bununla da 

kalmaz Vefa Apartmanı, Tevfik İleri ve ailesinin dünyasındaki birçok eser ve sanatçı ile de karşılaştırır 

okuru. İleri ailesinin dünyasına baktığınızda, Hatayî’den Mevlana’ya, Arif Nihat Asya’dan Yaman 

Dede’ye, Behçet Kemal Çağlar’dan, Namık Kemal’e, Samiha Ayverdi’den Cemalnur Sargut’a, Irving 

Stone’dan Derrida’ya, Kenan Rıfai’den Bediüzzaman Said Nursî’ye, Yahya Keman’den Necip Fazıl’a, 

Robert Hichens’ten Şadiye Osmanoğlu’na, Descartes’ten Suut Kemal Yetkin’e, Halit Ziya’dan Fuzulî’ye, 

Halide Nusret’ten Ahmet Hikmet Müftüoğlu’na… birçok isim ve eserle karşılaşılır. Yazarın ve ailenin 

bu zengin dünyası içinde yolculuk ederken, okur; yazarın, İleri’nin ve edebiyatın dünyasında kulaçlar 

atar. Kimi zorlanır bu yolculukta kimi de akıntı onu varması gereken sahile bırakır. 

Mekân, anlatıcı kişi ve anlatılan kişiyi aktarmak için iki düzlemde karşımıza çıkmış. Anlatıcı kişinin 

bulunduğu mekânlar; geçmiş ve şimdideki Ankara, Bolu dağı iken anlatılan kişi yani İleri ve ailesinin 

bulunduğu mekânlar Erzurum, Hemşin, Samsun, Çanakkale, Kayseri, İstanbul ve Ankara. Tüm bu 

mekânlar arasındaki merkezse, anlatıcı kişi ve İleri ailesini, geçmişle ânı buluşturan Vefa Apartmanı. 

Vefa Apartmanı bu anlamda, salt bir mekân olmaktan çıkarak tarihin tanıklığını yapan, yaşamış ve 

yaşanmışlığıyla varlık kazanan bir karakter gibi romana girmiş. 

Vefa Apartmanı, bugünden başlamış, Sadettin Öktem Hoca, onu anlatan öğrencisi ve Ali isimli 

kahramanı ile. Eser, Sadettin Hoca ve öğrencisi ile bitse de şimdi, Ali üzerinden anlatılmış. Ali, aynı 

zamanda şimdi ile geçmişi birleştiren bir işlev görerek okuru bugünde tutarken, Tevfik İleri’nin 

hayatını anlatma, aktarma işlevini de görmüş. Özellikle bu kısımlarda, yazarın tercih ettiği -yor/ - 

yordu’lu zaman kipi geçmişin şimdi yaşandığı izlenimi uyandırarak bugün’ü ve geçmişin bugün’ünü 

aktarmada eserin en başarılı yönlerinden birini oluşturmuş. 

“Gece bedenin kırık. Rahat uyuyamıyorsun. Abraham Lincoln’un hayatını anlatan Aşk Ebedidir 

romanına başlıyorsun… Sabah iyi kalkmıyorsun. Terlemişsin… Kahvaltıdan sonra Harbiye’de ve 

Yassıada’daki yemeklerin parasını ödemeniz için imza alınıyor. Haziran sonuna kadar yüzaltmış lira 

borcun tahakkuk etmiş…” (s:281) Eserde İleri’nin hayatı kronolojik olarak aktarılsa da, mektup ve 

güncelerde kronoloji takip edilmemiş ve anlatılan konunun seyrine göre konunun geçtiği zamana dair 

metinler seçilmiş. 

Anlattığı gerçek kişilerle roman, anı-roman özelliği gösterse de, Ali karakteri ile, kurmaca olma 

özelliğini de koruyarak iki farklı gerçeklik yaratmış. Tarihsel gerçeklik ve kurgunun gerçekliği. 

Kurgunun gerçekliğinde karşımıza çıkan Ali/anlatıcı kişi aslında yazarın kendi dünyasının yansıması. 

Hatta en sonda şiiriyle karşımıza çıkan Zeynep, yazarın kızı. Tıpkı “Madame Bovary benim!” diyen 

Flaubert gibi. Oysa nasıl Flaubert Emma’ya farklı bir karakter biçerek kendini ondan sıyırmışsa, yazarın 

yarattığı bu kahraman da hem odur hem de o değildir. Tıpkı aynadaki görüntümüz gibi, hem biziz hem 

de değiliz. Görünen biziz(sadece görüntümüz) ama görüntü biz değiliz. 



45


Yazar eserinde bir metnin/konunun roman olması için ne gerekir’i sorgular, roman-günah ilişkisini 

açıklayarak (s:69). Yazdığı karakter bu gerekirliğin dışındadır ve insan beklentilerinin -roman için- çok 

uzağındadır çünkü. Roman ve günah… Bunu, Tanpınar ve Meriç de destekler şu tespitleriyle. 

Tanpınar, “Müslüman dininin ilk günahı kabul etmemesi, binaenaleyh insanın baştan mahkum 

olmaması, …dinde günah çıkarmanın bulunmaması ferdin kendi içine eğilmesini daima men eder. 

Medeniyetimizin gözü önünde gelişen Rus romanının büyük hususiyetlerinin Ortodoks kilisesindeki 

aleni itiraf müessesesine neler borçlu olduğunu biliyoruz.”[4] diyerek, roman türünün Batı’da hızla 

gelişip bizde sonradan ortaya çıkmasının sebeplerini belirtir, yani dini etki ve günah’a bakış. Meriç ise 

bunu “İnanmış bir toplumda, pürüzlerini yok etmiş bir toplumda, hayali çözüm yolları aramaya ihtiyaç 

duymayan bir toplumda romanın ne işi var?”[5] şeklinde belirtir ki, o da dinî etkinin romana 

etkisinden bahsederek romanla günah arasında paralellik kurar. 

Öyleyse yazar günah’tan beri duran, millet sevgisi ve aile babası olan kahramanını nasıl anlatacaktır? 

Burada bir başka kapı açılır önümüze. 

İsmet Özel’in; 

“Bize ne başkasının ölümünden demeyiz 

çünkü başka insanların ölümü 

en gizli mesleğidir hepimizin 

başka ölümler çeker bizi 

ve bazen başkaları / 

ölümü çeker bizim için.”[6] şiiri, başka hayatların bizi çekmesi, romanın neden bu kadar hayatımızın 

içinde oluşuna anlam verebilir, hatta Andı’nın dediği gibi, “ölüm” yerine “hayat” kelimesini 

koyarak[7] okursak, bu, romanın yazılış amacı, roman için ne gerekir’e cevap vermek adına yeterli bir 

açıklama olacaktır: Hayat ve ölüm. Gizli yüzlerimiz var. Kilitli odalarımız. Anılarımız, acılarımız… 

Tevfik İleri’yi de önemli yapan, anlatılmasını gerekir kılan, onun hayatı ve ölümüdür. Hayatını adadığı 

ideali “memleket sevgisi” ve o ideale kurban ettiği hayatı. Anlatılmalıdır ki, hayatından geriye şerefli, 

namuslu bir ad bırakan kişi iftiharla anılsın. Anıları, acıları kilitli odalar ardında kalmasın. Ayrıca, 

yaşadığımız toplumun genetik kültürü, mesnevi ve kasideler, münacat ve naatlar, mevlid ve halk 

hikâyeleri ile zengin bir mirasın zenginliğine sahiptir: Sevginin, doğruluğun, hakikatin, kahramanlığın… 

şiirsel anlatılarına. Ve bu gelenek romana taşınarak, romanı farklı bir alana taşımalıdır: Bizim olana, 

bizden olana, Hakikat’in alanına. Batı romanı, baba’yı öldürmek zorundadır, onu aşmak için. Türk 

romanı ise baba’sızdır - Osmanlıda roman yoktur, ilk örnekler Batı’dan taklit ya da uyarlamadır- ; bu 

yüzden Türk romanı Batı’ya ve geleneğine karşı çıkıp onu aşmaya çalışsa da, etkilenme endişesi[8] 

dönem dönem yaşanıyor gibi görünse de, günümüze geldiğimizde karşımıza çıkan sonuç, baba’dan 

nefret değil, babasızlık veya üvey baba sendromudur. Bizim olan, bizden olan ve hakikatle araya 

girmiş olan nefs perdelerinin sayısını azaltmak işlevine soyunan romanımız, geçmişini günüyle 

birleştirerek, geleneği evrenselle, hakikat’in kapısını çalarak ve bizi o kapıdan içeriye alarak, ona bu 

topraklarda yeni bir anlam yükleyerek kendine has bir libasla arz-ı endam eden bir roman hâline 

gelebilir. Bu noktada Yalsızuçanlar’ın romanları, bu sendromdan kendisini kurtarmış ve romanının 



46

kendine has havasıyla onu hakikat’in alanına/hizmetine sokan romanlardandır. Tıpkı Vefa 

Apartmanı’nda olduğu gibi. 


Vefa Apartmanı Tevfik İleri’nin hayatıdır. Hemşinli Tevfik’in. Hafız Celal Efendi ve Fatma Hanım’ın oğlu 

olan Tevfik İleri İstanbul‘da Yüksek Mühendislik Okulu’nu bitirdiği 1933 yılında Vasfiye Hanım’la 

evlenmiş, ilk çocuklarını kaybetseler de sonraları Cahide, Cahit, Ayşe adlarında üç çocukları olmuştur. 

Öğrenciliğinin son yılında Milli Türk Talebe Birliği başkanlığını yapan İleri, mezuniyetten sonra 

Erzurum’da karayolları mühendisliği, Çanakkale‘de, Samsun‘da bayındırlık müdürlüğü yapmıştır. 1950 

seçimlerinde Demokrat Parti milletvekili olarak TBMM‘ye girmiş, Ulaştırma Bakanlığı, Milli Eğitim 

Bakanlığı, Devlet Bakanlığı ve Başbakan Yardımcılığı ve Bayındırlık Bakanlığı görevlerinde bulunmuş, 

TBMM başkanvekilliği de yapmıştır. Din derslerini ilkokul programlarına sokmuş, kapatılan İmam 

Hatip Liseleri‘nin yeniden açılmasına öncülük etmiş, Yüksek İslam Enstitüsü kurmuş, Köy Enstitüleri‘ni 

yeniden düzenlemiş, Atatürk ve Orta Doğu Teknik üniversitelerinin açılışını gerçekleştirmiş, Boğaz 

Köprüsü projesini ihale seviyesine getirmiş, ancak 60 İhtilâli nedeniyle proje yarım kalmıştır. 27 Mayıs 

1960 darbesinin ardından Yassıada mahkemelerinde idama mahkûm edilmiş, cezası ömür boyu hapse 

çevrilmiş, Kayseri bölge cezaevinde mide kanseri olması üzerine Ankara Hastanesine kaldırılarak, 31 

Aralık 1961 günü vefat etmiştir. 

İleri’nin günlüklerine, mektuplarına, çocuklarının özellikle de Cahide Hanım’ın anlattıklarına 

baktığımızda eşine aşkla bağlı, idealist, memleket sevgisiyle dolu ve onun için hizmet eden, ailesine 

emeklilik maaşı bırakabilmek dışında paraya önem vermeyen, yaşadıklarına “Allah kerim“dir diyerek 

inanç penceresinden bakan, hapisteki tüm o kötü koşullar içinde dahi, “nasıl şükürden acizim” 

diyebilen, imtihanda olduğunun bilinciyle Allah’a dualar eden, aile özlemiyle yanan ve elli kelimelik 

mektupları özlemle bekleyen, kaderine razı olan, adaletin O’nun huzurunda olacağını bilen ve yüksek 

mahkemesini içinde taşıyan, çevresini teselli eden, “İnsan olan ağlar.” diyerek ağlamanın 

kıymetinden haberdar, şerefini, haysiyetini, namusunu ayaklar altından kurtarabilmek için Allah’a, 

“en büyük hâkim olan milletime hesabımı vermeden beni hasta etme.” diye yalvaran, tek ümit kapısı, 

eğriyi doğruyu bilen Allah’ın kapısı olarak hesap gününü bekleyen iftihar edilecek bir insan, bir baba, 

bir eş o. 

“Size mal mülk, servet bırakmadım. Bütün hayatım boyunca bir tekaüdiye maaşı bırakmaya çalıştım. 

Tecelli eden Adalet onu da kuşa çevirdi. Ne yapayım. Kader böyle imiş. Yalnız, size şerefli, namuslu, 

erkek bir ad bırakabildim. Hiçbir zaman başınız yere bakmayacaktır. Bununla müteselliyim, siz de 

bununla iftihar edeceksiniz.” diyor ateşler içinde yandığı gecenin sabahında Tevfik İleri mektubunda. 

İşte Vefa Apartmanı’nda Sadık Yalsızuçanlar iftihar edilecek bir hayatın öyküsünü, adak olarak 

sunulan bir hayatı dile getiriyor. Zweig’in “Ne kaçınabilir, ne geri durabilir: Adaklar işaretlenmiştir.” 

ifadesiyle, adak olarak sunulan insanlar vardır insanlığa. Kurban olarak İbrahim’e teslim olan 

İsmail’dirler. Kelimeleri bıçak olur boyunlarını uzattıkları ama yazgı onlara bir koç göndermez 

göklerden, onları bu sunak taşında kurban olarak seçer.[9] Toprağa canlarını emanet ederler ama 

ruhun kanatları onları acele edip de erken geldikleri bu kış yerinden[10] asıl bahara taşır. 



47


Ölüm tırtılı kelebeğe dönüştüren ipekten bir koza olmalı, ruhu bedenden kurtarıp onu yeni kanatlarla 

özgürleştiren… ve kimi insanlar ölümleriyle özgürlüğe kavuşurlar, hem ruhları hem de isimleri özgürce 

salınır hayatın içinde, dışında ve üstünde, İleri gibi. 

Tevfik İleri, Sadık Yalsızuçanlar’ın kalemiyle yeniden hayatın içinde. Hatta bizim hayatımızın 

ulaşamayacağı zamanlarda dahi onun içinde olmaya namzet. Kalemin vefası, zamanın ve insanın 

vefasıyla denk düşerse, birçok iklimde anılacak bir isim artık Tevfik İleri. Vefa Apartmanı’nın bir diğer 

vefa örneğiyse Vasfiye annenin ellerine ulaşmış olması ve onun bu esere tanıklık ettikten sonra 

cemâle gitmesidir. Ruhları şâd olsun… 

Ve vefanın, edebin, tevazunun, ismiyle müsemma olan modern çağın gezgin derviş yazarı öyle bir 

iklimin yağmuru ki,[11] gönül deryasının göğünde inciler saçan keşkülü, liri; sükût ve kelâm, naif ve 

üryan, daraltan ve genişleten, ölen ve olan, yok ve var, kelâm ve sükût…tur. Yağmur, cam, billûr, 

fanustan bir yazardır. 

Vefa Apartmanı incelemesini, romanın sonunda hissettiğim duyguyla bitirmek istiyorum. Çünkü 

romanı bitirdiğinizde o kadar farklı duyguları iç içe yaşıyorsunuz ki, kelimeler şairin[12] dediği gibi 

kifâyetsiz kalıyor. Romanın bitişinde okuruna yaşattığı duygu ise ancak Kleist’in şu dizeleriyle 

kelimelere dökülebilir: 

“…Bitiriyor şarkısını; bitmektir dileği onunla birlikte 

Ve bırakıyor lirini elinden gözyaşları içinde.”[13] 



48


Maya / Leyla İpekçi (Suzan Nur Başarslan) 

”kaktüs mezarlığındaki cam kırıkları üzerinde yürüyen Maya için” 

Maya Leyla İpekçi’nin ilk romanı. 1998 yılında Milliyet Sanat dergisinin 

düzenlediği “İlk Kitap, İlk Baskı” adlı roman yarışmasında birincilik 

ödülü alan Maya, gözden geçirilmiş yeni baskısıyla[1] bundan on üç yıl 

sonra İpekçi’nin hazırladığı önsözle yeniden okurlarıyla buluşmuş bir 

eser. İpekçi önsözde Maya’nın oluşumu sırasında etkilendiği ve Maya 

ile ünsiyet kurduğu eser ve filmleri anarak birçok esere ve filme 

göndermede bulunmuş: Agota Kristof’un Büyük Defter’inden, Romain 

Gary’nin Onca Yoksulluk Varken’ine, Joanne Greenberg’in Sana Gül 

Bahçesi Vadetmedim’inden Ingeborg Bachmann’ın Malina’sına, 

J.D.Salinger’in Çavdar Tarlasında Çocuklar’ından Nietzsche’nin Ecce 

Homo ve Böyle Buyurdu Zerdüşt’üne… filmlerden ise Carlos Saura’nın 

Besle Kargayı adlı filminden, Mike Van Diem’in Karakter’ine ve David Helfgott’un Shine’ına. 

Yazarın hayatından izler taşıyan Maya, onun yazarlığının başlangıcı, üslubunun ilk verimi, ona dair 

ipuçları barındıran bir eser. Önsözde kendisinin de “katmanlı yapı, iç ses akışı, hakikati metaforik 

olarak ele alma biçimi, bundan sonraki romanlarıma giden en kestirme yolu imliyordu şüphesiz.” 

şeklinde belirttiği gibi, gerçekten de İpekçi’nin eserlerinde karşımıza çıkan çok katmanlı yapı, roman 

kahramanının hakikatle kurduğu ilişki ve iç yolculuğu bu eserinde de kendisini gösteriyor. Hakikatle 

kurulan ilişki yazarda sonraları ben’den varoluş’a, varoluş’ta asıl neden’e dayanan bir serüveni içerse 

de Maya da bu ben’in kendini fark edişi, ona anlam yüklemesi, ben-dünya karşıtlığında arayış’a 

girmesi ve bu dünya’da ben’in yenilgisi, yaralanışı, var’amayışı ile özel bir yerde duruyor. Asıl neden’e 

ulaşmak için ben’in varması gereken yer’i imlemesi bu özel’liğin ilk unsurunu oluşturuyor. İkinci 

olarak İpekçi’nin kurduğu dil’le, çocuk dilinden ergen diline/günlük dil, ondan yetişkin diline, bunu 

yaparken günlük dili aşarak üst dile ulaşması ve sade, apaçık başlayan metnin metaforlar denizine 

dalması ve gerçekliğin, bilinçaltı gerçekliği ile karışarak kırılması ya da çeşitlenmesi(dış gerçeklik-iç 

gerçeklik-iki gerçekliğin iç içe girmesi), gerçeklik algısının çoğullanması metnin ikinci özel’liğini 

oluşturuyor. Gerçekliğin çoğullanmasını yazar, dili ve üslubuyla başarıyor. Üçüncü özel’liği ise, dil ve 

üslupla varılan bu işlevin, metnin temasını ya da kurgusunu taşıyan ve onu zenginleştiren, 

derinleştiren bir görev yüklenmesi. Maya sevgisiz, yalnız, şiddetle büyümeye çalışan, ol’amamış 

bireyin öyküsü, onu çocukluğundan geleceğine taşıyarak bu ol’amamanın sebepleri ile birlikte 

verilmesiyle. Burada dikkat çeken diğer unsursa, çocukluğun ve ilk gençlik döneminin sebeplerinin 



49


Maya’nın dilinden verilirken bunun acılar üzerinden sömürü amaçlı olarak kullanılması değil, acılar 

üzerinden bireyin yalnızlığında kendi gücüyle ayakta kalabilmesi ve kendi evrenini kurma arayışından 

vazgeçmemesini anlatmak için kullanılmış olması. 

Eser sadece iç dünyaya dokunmamış. Dış gerçeklik, geri planda/fonda karşımıza çıkan olayların 

Maya’nın gerçekliği ile verilmesiyle dönemin metne sızmasına yardımcı olmuş, 70′lerde çocukluğunu 

yaşayan, 80′lerde gençliğini geçiren kahramanın bu olaylara bakışı, ondan ‘kendince’ etkilenişi ile 

bütünlük içinde bir iç ve dış dünya verilmiş. Bu da kahramanın havada kalmasına engel olmuş ve 

soyut bir dünyada yaşayan bir karakter yerine, somut dünyada yer alan, dıştan ve 

evden/aileden/çevreden etkilenen, iç dünyasıyla dış’a karşı mücadele veren, bu mücadele esnasında 

kendi dünyasını, karakterini kurmaya çalışan bir kahramanın doğmasını sağlamış. Dış gerçeklikte 

karşımıza çıkan müzikler, bunların pikapla çalınışı, okunan kitaplar, televizyon, okul hayatı, siyasi 

olaylar, dışarı çıkma yasakları… tüm bunlardan etkilenen ve onları etkileyen bir kahraman Maya. 

Maya, Mehmet amcanın deyişiyle bal damlası’nın dünyasını oluşturan ve içe sızan dış etmenlerden 

bazı müzik eserleri ve kitaplar şunlar: Fatoş ile Basri, Güngörmüşler, Asteriks, Gizli Yediler, Afacan 

Beşler, Teğmen Langelot’un Serüvenleri, Kızıl Maske, cep fotoromanları, Hümeyra’nın 45′liği, Sessiz 

Gemi, Timur Selçuk’un bir şarkısı, Nilüfer ve Esin Afşar’ın parçaları. 

Eser iki ana bölümde karşımıza çıkmış: Anneden Utanmak (13 bölüm ), Babadan Korkmak ( 14 bölüm 

olarak ). Kısa ama yoğun bir eser. Maya’nın ikinci sınıfından başlayan zaman dilimi (8 yaş), onun 27 

yaşına kadar devam ederek, toplam 19 yılı içeren bir iç konuşma/monolog olarak karşımıza çıkıyor. Ve 

bu 19 yıl, üç ayrı dilin esere yansımasına neden olmuş: Çocuk dili, günlük dil ve üst dil. Mekân olarak 

çocukluğun geçtiği ev, okullar, Mehmet amcanın dükkânı, Arnavutköy’deki ev… dış ve iç mekânlarla 

İstanbul seçilmiş. Mehmet amcanın dükkânı, güven-sığınılacak yer-kaçış; çocukluğun geçtiği ev ise, 

kaktüs mezarlığı yani güvensizlik-dönüş şeklinde zıt konumlanmış ve bu iki mekân, çocukluğun 

merkezine yerleşerek Maya’nın bilinçaltında derin iz bırakmış yerler olarak karşımıza çıkmıştır: Kaçış 

ve dönüş, güven ve güvensizlik, ilgi ve ilgisizlik, huzur ve sıkıntı… 

Kaktüs mezarlığı, Maya’nın geleceğini etkileyen, korkularının merkezi olan, aşamadığı bir duvar, halıya 

sarılı bir ölü… şeklinde tüm sorgulamaların kaynağını oluşturur. “kaktüs mezarlığındaki cam kırıkları” 

Maya’da, aidiyetsizlik, yalnızlık, terk edilme, huzursuzluk, öteki olmak, normal olamamak… kısaca tüm 

bunların toplamının metaforudur ve ‘Çocukluk’u imler. Metaforlarla alınan yolculuk özellikle eserin 

ikinci yarısında bilinçaltı korkuların şimdi’yi etkilemesi esnasında kendisini yüzeye vurur. Bazen rüya, 

bazen kabus, bazen sanrı… şeklinde. İç ve dış gerçekliğin iç içe geçtiği bu bölümde olaylar gerçekliğini 

yitirir ve olayların Maya’daki anlamı metnin merkezine oturur. Yaşanmış olmaları değil, Maya’nın 

etkilenimi ve onları algılaması temayı çoğullar. Babanın ölümü de bu anlamda soru işareti olarak kalır 

okurda. Ama şu bilinir, baba ölmek zorundadır, kaktüs mezarlığından çıkabilmek için Maya’nın 

yapması gereken babayı gerçek/metaforik olarak öldürmektir. 

Maya bir türlü kaktüs mezarlığındaki cam kırıklarından yürüyüp de özgürlüğüne kavuşamaz. O geçmişi 

öldürmedikçe, onun akıl duvarındaki görüntülerini asılı olduğu duvardan indirmedikçe, aklını geçmiş 

için feda etmedikçe özgürlüğüne kavuşamayacaktır. Feda eder o da, aklı, geçmişi. Onları sonraya 

erteler, ama bu sefer onlarla baş aşağı kaymak için değil, hızla onların yanından geçmek için. 

Kim mi Maya? Anne ve babasından şiddet gören, onlar tarafından önemsenmeyen, önemsenmek, ilgi 

çekmek için kendisine zarar veren, mutsuz, sürekli evden kaçarak Mehmet amcanın dükkânına 

sığınan, arkadaşları tarafından alay edilen, kelimeleri, kavramları, davranışları iyi-kötü olarak kendi 

dünyasında kendince tek başına anlamlandırmaya çalışan, kimseye kendisini, yaşadıklarını 



50


anlatamayan, kimi yalan söyleyen, kimi de hırsızlık yapan bir çocuk. Sevgi ve güven isteyen bir çocuk, 

her çocuk kadar; ama sevgi ve güveni diğer çocuklar gibi bulamayan, annesinin ölümüyle çocukluğu 

biten bir çocuk. Bu yüzden diğerlerini öteleyen, onların arkadaşlığını isterken onlardan uzak duran, 

onları küçümseyerek kendi savunma mekanizmasını kuran, güven ve sevgi açlığını yemek yiyerek, 

devamlı yiyerek kapatmaya çalışan bir çocuk. 

Diğeri, öteki, normal olmayan ama olmak isteyen… İlklerini hep tek başına yaşayan, sosyalleşmeye 

çalışan, değer görmek isteyen, öteki olmaktan kurtulmaya çalışan bir genç. Kendi çabalarıyla 

derslerinde başarılı olan, sınavlara giden, başkalarının yardımla gerçekleştirdiğini, kendi olanaklarıyla 

sessizce yerine getiren, arkadaş, sevgili, dost, baba, anne… gibi tüm aidiyet içeren kavramları tek tek 

yitiren ve her gün aynı eve, aynı yalnız, şiddet dolu, güvensiz eve, babaya dönmek zorunda kalan genç 

kız . “…benim için tam olabilecekken eksik kalmış bir aşkı simgeliyor. Devamına izin verseydim, hiçbir 

şey farklı olmayacaktı.” diyerek gençlik aşkını, mahkum olduğunu düşündüğü yalnızlığa dönüşle 

bitiren; kimi inatçı, kimi pervasız, kimi yanlışı bile isteye yapan, öç almak isteyen ama sonunda hep 

kendisi zarar gören biri. 

Büyüdüğünde kendi evini ve dünyasını kuran, belki de ilk defa onu farklı bir sevgiyle saran insanı 

geçmişinin cam kırıkları yüzünden kaybeden, ilk olamayan, öncelik isteyemeyen, “insan ancak 

yanında sırtını dayayabilecek biri bulduğunda dayanmaya ne çok ihtiyacı olduğunu düşünüyor” diyip 

sorgusuz birine dayanmak isteyen, dayanamayan “Bense sevdiklerim ıssız adalarda başkalarıyla mutlu 

olsun diye, hep kendi verimli topraklarımdan vazgeçtim. Öncelik istemekle, istisna olmakta geç 

kaldım.”[2] diyen bir genç kadın o. Sellere gömülmüş tarlayı beklemekten usanmayan sersem bir 

korkuluk gibi[3] bırakıldığını hisseden, oysa sevmek için sevgilerini hep geçmişte bırakmaya yazgılı bir 

kadın. ” …babaların bırakıp gitmeye hakkı yoktur.”[4] dese de bırakılan, defaatle bırakılan ve “…hiçbir 

çocuğun bırakılmasına, terk edilmesine izin veremem bundan sonra. Bir çocuğu bırakmak bir hayatı 

bitirmek gibi.”[5] diyerek çocukluğunu geride bırakamayan, Tan’ın çocuklarının yaşadıkları hislerin 

bilinciyle sevgisini gölgede yaşayan ve bu yüzden “Yine de kalbimin bir tarafı o kadar yalnız ki!”[6] 

diyerek hiçbir sevgide bütünlenemeyen, “Birlikte daha uzaklara gidebileceğim kimse yok.”[7] 

duygusuyla sevgi yolunu yalnızlığın gölgesinde yaşayan bir kadın. Çünkü sevdiklerini yokluğunda 

sevmeyi başarabilen biri Maya, annesini rüyasında görüp de mezarını ziyaret ettiğinde, ölüm ve 

sorgulamanın yaşandığı ân’ın ardından anladığı bu duygu, onun tüm sevgilerinin kılavuzu olur 

sonrasında. Tüm sevgileri yokluğa karışır, anılarında sevgi olarak imlenir, yaşamında sevgi varlığını 

kısa aralıklarla gösteren bir güneş gibi kalır, hemen batmaya yazgılı bir güneş gibi. Bu yüzden 

“…yokluğunda sevmeyi sürdüreceğim… Hem zaten insan sevdiklerini unutmuyor, sadece 

yokluklarında yaşamaya alışıyor.”[8]der, oysa sevdiği için üzülmeye razıdır, yoksa onu sevmiş olmanın 

ne anlamı kalır[9], diyerek. 

Annesini yitirir, Mehmet amcayı yitirir, Sarp gider, Baran biter, Tan gitmeye yazgılıdır, baba 

ölmek/gitmek zorundadır. Hayatını şekillendiren tüm insanlar, ellerinden kayar. “Neden hiçbir 

sevdiğime sahip çıkamıyorum? Nedir bendeki bu uğursuzluk? Bağlanmak istediğim herkes yok olup 

gidiyor.”[10] çığlığını atar Maya. “…ama eminim ki beni bıraktığı yerde olmayacağım… Kimseye ait 

değilim ben ve kimse için kendimden vazgeçmeyeceğim.”[11] diyen genç kız, kendisinden vazgeçer 

kadınlığında ama geçmişi onu bırakmaz. Yine de açık bir kapı vardır eserin sonunda Maya için. Tüm bu 

yokluk, güvensizlik, sevgisizlik… kısaca aşamadığı çocukluk, bu cam kırıkları, ay ışığında bir görünüp bir 

kaybolan bu koridorlar, yeniden cilalanacaktır; ama baş aşağı kaymak için değil, hızla yanından geçip 

gitmek için… 

Maya, Leyla İpekçi’nin ilk romanı, üslubuyla sonraki eserlerinden daha farklı bir yerde. Belki de 

kurduğu dil-karakter ilişkisiyle yazarın en sade ama yoğun, çocuk dilinden üst dile geçişiyle ve 



51


gerçekliğin çeşitlenmesiyle çok katmanlı, ben-varlık sorgulamasıyla sonraki eserlerinin özünü içinde 

taşıyan, otobiyografik özellikleri barındırmasıyla yazarın dünyasına ait ipuçlar içeren, metaforik 

anlatımıyla (özellikle ikinci bölümde) olayı değil, hâl’i kurgulayan, ben’de öteki’ni bulan, ben’den 

çıkılan yolculukta iç-ben’i dış’la bütünleyen, temasını olaylarla değil, dil ve üslupla zenginleştiren, 

trajik olanı trajik olmadan anlatan, hâl’den çözüm üreten(hâlin kendisinin çözüm oluşu) ve 

var’amayışın var olmaya giden yolun kapısını açmasıyla… okunması gereken bir roman. 

Leylin karanlığının aydınlığa ulaşan kapısında şafaktan önceki karanlık Maya. İpekçi yolculuğunun ilk 

durağı. Hem İpekçi’nin, hem de okurunun… 

[1] 

Leyla İpekçi, Maya, Timaş Yayınları, İstanbul, 2011. 

[2] 

s: 141. 

[3] 

s: 116 

[4] 

s: 95 

[5] 

s: 88 

[6] 

s: 92 

[7] 

s: 83 

[8] 

s: 78 

[9] 

s: 133 

[10] 

s: 94 

[11] 

s: 78 



52


Liberalizmden Sonra / Immanuel Wallerstein (Mehmet Salih Demir) 

”Liberalizmden Sonra“, bir fütüroloğun 

yeryüzünde hâkim konumdaki liberal anlayışın 

ilerde bir gün sona ermesinin ardından, 

dünyanın alacağı yeni şekil ve gerçekleşmesi 

muhtemel hadiseler hakkındaki öngörülerin 

yer aldığı bir inceleme değil. Kitabın yazarı 

Immanuel Wallerstein, sosyalist bloğun 

dağıldığı ve her tarafta liberalizmin zaferinin 

kutlandığı bir ortamda, yani 1990′ların başında 

zaten bu süreci yaşamaya başladığımızı öne 

sürüyor. Sosyalistlerin sosyalizm için ağıt 

yakmaya, liberallerin ise ellerindeki “nihai 

doğruların” zaferinden göğüsleri kabararak 

gurur duymaya başladığı bir zamanda yazar, 

tam tersine aslında liberalizmin mezarının 

kazılması gerektiğini iddia ediyor. Doğrusu öyle bir atmosferde cesaret isteyen bir duruş bu. 

Wallerstein, tarihe bakışını oldukça geniş bir perspektif üzerine kuran bir yazar; olayları uzun vadeli 

belirleyen dip dalgaları anlamakta ve akışlarının yönünü kestirmekte oldukça mahir. Bir süre önce 

“Hayek’in Kölelik Yolu’nda otostop” yazısı vesilesiyle uzunca alıntı yapmıştık söz konusu kitaptan. 

Ancak ne kadar uzun olsa da alıntılar, Wallerstein’ın bu çalışması, daha dikkatli ve özenli bir okumayı 

hak ediyor. Birkaç kez gözden geçirdikten sonra ben de kitabın epeyce bir bölümünün altını çizdiğimi 

fark ettim. Kitabı okuduktan sonra kendinizi liberal, sosyalist ya da muhafazakâr olarak adlandırırken 

biraz daha dikkatli olmanız gerektiğini fark edeceğinizden eminim. Belki de bu sıfatlara hiç ihtiyaç 

duymadan kimliğinizi tarif etmenizin daha doğru bir tavır olduğunu düşüneceksiniz. 



53


Kitabın ana tezi çok kısaca, SSCB’nin dağılışının sanılanın aksine aslında liberalizmin sonunu 

getirdiğidir. Bunu açıklamak için Wallerstein, doğmalarından itibaren dünyanın hem coğrafya hem de 

nüfus bakımından büyük çoğunluğuna farklı tonlarda renklerini veren liberal, muhafazakâr ve 

sosyalist ideolojilerin gerçek mahiyetlerinin ayrıntılı bir tahliline girişiyor. Müntesipleri tarafından 

çoğunlukla şiddetli itirazlarla karşılansa da, bu üç ideoloji arasındaki gizli akrabalığı görmek bir hayli 

ufuk açıcı ve ezber bozucu. 

Aktaracaklarımın bir kısmı kuru ve sıkıcı ansiklopedik bilgiler gibi gelebilir, ancak liberalizmin, tarihin 

iki yüz yıllık yoğun kalabalığı içerisinde nasıl olup da kendisine daima bir yol açıp, bugünlere kadar 

gelebildiğini gözler önüne sermek açısından önem arz ediyorlar; ayrıca bunun özgün ve farklı bir 

okuma olduğu kanısındayım. 

Hikâyeyi en baştan alalım. Birbirine taban tabana zıt olduğu düşünülen ve uğrunda taraftarlarını 

zaman zaman şiddetli çatışmalara sürükleyen bu ideolojiler, ilkin ne zaman doğdu? Nasıl bir zihinsel 

iklimin ürünüydüler? Yazar, başlangıç noktası olarak 1789 Fransız İhtilali’ni alıyor ve özellikle 

liberalizme tam tamına iki yüz yıllık (1789-1989) bir ömür biçiyor. 

I. Wallerstein’e göre Fransız Devrimi, on yedinci yüzyılın Newton’cu biliminin ve on sekizinci yüz yılın 

ilerleme kavramlarının ilahlaşmasını, kısacası modernlik denen şeyi ifade ediyor. Devrimin insanlar 

üzerindeki en önemli etkilerinden biri, değişimin, yeniliğin, ilerlemenin, bilhassa siyasi değişimin 

normalleşmesi, hatta kaçınılmazlığı algısı olmuştur. İnsanlık tüm yönleriyle sürekli değişiyordu, 

değişmeliydi, ilerlemeliydi. Son iki yüz yıllık dünya tarihinin ruhunu tarif edin deseler, hiç tereddütsüz 

din, dil, ırk, millet ayrımı yapmaksızın herkesin ilerleme fikrine duyduğu kati inançtır diyebiliriz. İşte 

bu yeni inanç, bir karmaşa ve telaş ortamına yol açtı. Mezkûr ideolojiler de, devrimin sonuçlarından 

olan bu yeni karmaşayı salimen atlatmak için halk yığınlarının geliştirdiği tepkilerdi. Her üç ideolojinin 

de aynı annenin çocukları olduğu daha en başından ortaya çıkıyor. 

Önce sahneye muhafazakârlar çıktı, devrimin ahlaki ve geleneksel değerleri aşındırdığı iddiasıyla. 

Geçmişe özlemlerini ifade ettiler ve bu anlamda “gericilikle” yaftalandılar. Sonra liberaller değişime, 

ilerlemeye olan kuvvetli inançları nedeniyle akılcı “reformlar” yoluyla “bireyi” mutlu etmenin 

yollarının aranması gerektiğini savundular. 1848 Devrimlerinden sonra da sosyalistler siyaset 

meydanındaki yerlerini aldılar. 

Liberaller kendilerini her zaman siyasi yelpazenin merkezine oturttular. En “mutedil”, en “evrensel” 

değerler/doğrular onların ellerindeydi. Çoğunlukla tuzu kuru, çöreği büyüklerin desteğini aldı 

arkasına; yani sayıca az ama nüfuzu ve parası çok olanların. Sosyalistlerle liberaller arasında amaçları 

bakımından baştan beri bir fark yoktu. Her ikisi de modernliğin nimetlerinden azami ölçüde 

faydalanmayı istiyordu. Tek fark, bunu gerçekleştirmek için sosyalistlerin ilerlemeyi biraz daha 

hızlandırmak adına devrimci bir yol benimsemiş olmalarıydı, o kadar. Muhafazakârlar da zamanla, 

yavaş ve temkinli olmak kaydıyla ilerlemeye inanmaya başladılar. Bu iki ideoloji gitgide liberalizmle 

yakınlaştı ve böylece onun varlığını sürdürmesini çok kolaylaştırmış oldular. İktidarda olmadığı 

zamanlarda bile, farklı kılıklarda hep liberal ideoloji vardı başta. 

Liberalizmin muhafazakâr bir cübbe altında kendini nasıl gizleyebildiğine Türkiye’den örnek 

verebiliriz. Türkiye’de dindar kesimin yakın siyasi tarihimizde hayırla yâd ettiği dönemlerin, liberal 

ruhun en canlı olduğu zamanlara karşılık geldiğini hatırlayalım. Alt sınıfa mensup büyük kitlelerin 

çevreden merkeze aktığı ya da İslami kesimin iktidarda pay sahibi olmaya başladıkları şeklinde 

sosyolojik analizler yapılırken, aslında bir şekilde halkın dikkatinden gizlenen şey, liberalizmin bu 

kesimlerin desteğini almak için kılık değiştirmiş olduğu ve muhafazakâr ile liberal ideolojilerin gayri 



54


meşru evlilikleriydi. Muhafazakâr kesim ya da alt sınıflar tüm idealleriyle, hayalleriyle ve projeleriyle 

kendilerinin iktidarda olduklarını vehmederken, esasen suflörlüğü liberal doktrin yapmıştır. Ambalaj 

aynı kalmış olsa da muhteviyat büyük oranda değişmiştir. 

Her üç ideolojinin ortak karakterini sadece devlet karşısındaki tutumlarına göz atarak dahi 

anlayabiliriz. Tüm bu ideolojiler, devlete karşı her zaman toplum/halk yanlısı olduğunu öne sürerler. 

Liberallere göre devlet birey aleyhine kötüdür, muhafazakârlara göre devlet geleneksel gruplar 

aleyhine kötüdür, sosyalistler için ise devlet toplum aleyhine sadece burjuvanın yürütme organıdır. 

Ne zamana kadar peki? Tabii ki iktidarı ellerine alıncaya kadar. Çünkü siyasi programlarını 

gerçekleştirmek için “geçici olarak” devlete ihtiyaç vardır ve bunun için mücadele edilmelidir. 

İktidara geldikten sonra ideolojilerin mahcup bir edayla durumlarını meşrulaştırmak için devlete 

yükledikleri anlam da değişiyor hemen. Devlet, liberallere göre bireyin haklarının gelişmesi için; 

muhafazakârlara göre geleneksel hakları korumak için; sosyalistlere göre ise toplumun genel iradesini 

yansıtacak şekilde hareket edeceğinden gereklidir. Bu “dönüşlerinin” neticesinde ne oluyor? Modern 

bürokratik devlet, hangi ideoloji başa gelirse gelsin her seferinde biraz daha güçleniyor ve 

palazlanıyor. Kime karşı? “İnsana” karşı elbette. 

Peki, nasıl oldu bu; bir buçuk asır boyunca dünya üzerinde hayatiyetini nasıl devam ettirebildi, 

liberalizm? Cevap: halk yığınlarına göz boyayıcı tavizler vererek ve sisteme entegre edip 

uysallaştırarak. “Hiçbir şeyin değişmemesi için her şeyin değişmesi gerektiği” kuralı devreye girdi. İlk 

taviz genel oy hakkı ve refah devleti oldu. Bu yollarla yığınlar iktidarda pay sahibi oldukları vehmiyle 

avutulmalarının yanında, ekonomik artı değerden hak ettikleri payları yeteri kadar aldıklarına 

inandırıldılar. Halklara ayrıca en fiyakalısından bir “milli kimlik” gömleği giydirilince, uysallaştırılmaları 

ve güdülebilmeleri çok daha kolay oldu. Önemle hatırlatırım ki, pek çok ülkede bu işlerin ekseriyeti, 

liberal partilerin iktidar dönemlerinde gerçekleşmedi. Ancak liberal zihniyet hep gizli başroldü. 

Yazar teknoloji modernliği ile özgürlük modernliğini birbirinden ayırarak ele alıyor ve böyle yapmakla 

çok can alıcı bir noktaya temas ediyor. Liberalizm, “ötekilerin” teknolojik anlamda modernleşmesine 

pek ses çıkarmamıştır, hatta desteklemiştir diyebiliriz. Bu onun, özgürlük anlamında modernleşmeyi 

hasıraltı edip gözden uzak tutmasına yaramıştır. Özgürleşme modernliği her şeydir ve 

gerçekleştirilememiştir. Teknoloji modernliği ise aldatıcı bir tuzaktır. ( s. 134 ) 

Ülke düzeyinde sıradan insanın, uluslararası arenada ise sömürülen güçsüz ülkelerin gerçek bir 

özgürlüğe kavuşmaları fikri, liberallerin sinirlerine dokunmuştur her zaman. Teknolojik 

modernleşemeye “evet”, özgürlüleşme anlamında modernliğe “hayır”… Bazı Asya ülkelerinin zengin 

ve teknolojik açıdan ileri ve modern olmalarına rağmen, hala gerçek bir özgürlük ile tanışamamış 

olmalarının nedeni budur bence. Ayrıca Arap Baharı dolayısıyla Batı dünyasının paniklemesinin bir 

sebebi de sanırım Arapların, mücadele yoluyla gerçekleştirildiğinde en hakikisinden bir özgürlük ve 

demokrasi elde etmeleri ve bu kazanımlarının kıymetini bilecek olmaları ihtimalidir. Hem ayrıca, 

hakkı, kendisine “verilen” değil, bizzat kendisi “alan”, “koparan” insanı gütmek, kontrol etmek eskisi 

gibi kolay olmayacaktır. 

Burada bir ara söz olarak önemine binaen demokrasi ve liberalizm ilişkisine biraz yakından bakalım. 

İşte Wallerstein’ın sözleri: 

“Demokrasi temel olarak otorite-karşıtı ve otoriterlik-karşıtıdır. Siyasi süreçte her düzeyde eşit söz 

hakkı ve ekonomik-sosyal mükâfatlarda akılcı reform vasıtasıyla kaçınılmaz ve sürekli bir iyileşme 



55


vaadinde bulunan liberalizmdi. Demokrasinin derhal özgürlük talebinin karşısında, liberalizmin 

yaptığı öneri, ertelenmiş bir umuttu… Liberalizmin dayanağı, sunduğu umuttu. ( s. 47 ) 

Liberalizm daima aristokratik bir doktrindi, “en iyinin yönetimini” öğütledi. Kuşkusuz liberaller “en 

iyi”yi öncelikle doğuştan gelen statüyle tanımlamamışlardır; bunun yerine eğitim başarısına göre 

tanımlamışlardır. Böylece en iyi olan, kalıtsal soylular değil, meritokrasinin üyeleriydi. Ancak en iyi, 

daima bütünden daha küçük bir gruptu. Liberaller tam da bütünün yönetiminden -demokrasi- kaçmak 

için, en iyinin yönetimini -aristokrasi- istediler. Demokrasi liberallerin değil, radikallerin hedefiydi… 

Liberalizmin bir ideoloji olarak ortaya konması, bu grubun egemen olmasını önlemek içindi. ( s. 

241) 

Tarihsel gerçeklerle uyumlu tespitler. Oy hakkını, iktidarda söz hakkı elde etmek isteyen ezilen alt 

sınıflar, hali hazırda bunlara sahip olanlardan ve onlara karşı talep eder. Nitekim öyle de olmuştur. 

Zaten ayrıcalıklı keyfi gıcırlar, durduk yere neden diğerlerine “oy hakkı” bahşetsinler ki? 

Arasöze bir arasöz daha açalım izninizle. Bir şeyden “hak” olarak söz etmeye başlamak bir ilerleme 

gibi kabul edilir genellikle. Ama durum kesinlikle göründüğü gibi değil. Tam aksine, herkes için var 

olan bir şeyin, artık bazılarının aleyhine bazılarının imtiyazı haline geldiği anlamını içerir. “Hak”, bir 

takım insanlar -ki genellikle çoğunluktur bunlar- bazı evrensel nesnelerden/şeylerden mahrum 

edilmeye başlandığı için söz konusu olmaya başlar. Örneğin bilgi edinme hakkı veya eğitim hakkı, 

birileri bundan uzak tutulduğu için bir ‘hak’ olarak adlandırıldı. Kadın haklarından, kadının maruz 

kaldığı şiddet ve dışlanma gözden sakınılamayacak kadar arttıktan sonra ancak söz edilir oldu. 

Bir toplumda çokça ‘hak’tan bahsedilmesi ve bunları korumak için kurumlar ihdas edilmesi, artık 

geçmişte kalmış olsa da toplumda özgürlüklerden uzaklaşma ve baskı eğiliminin ne denli güçlü 

olduğunun bir işaretidir. Pozitif, negatif ya da aktif hakların bu anlamda bir farkı yok. Aslında ileri 

demokrasinin göstergesi gibi sunulan “hak”ların bolluğu, tam aksi bir gerçeği ima etmekte. 

Hatırlayalım, “insan hakları”, savaş ve sömürgecilik aracılığıyla milyonlarca insanın boşu boşuna, 

anlamsızca ve zalimce katledilmesi sonrasında ortaya çıkmış bir kavram. 19. yüzyılda da liberalizm, 

demokrasiyi kerhen ve kademeli olarak bir mükâfat gibi vermiştir; eşitler arasındaki bir hak olarak 

değil. ( Önce küçük mülkiyet sahiplerine, sonra mülksüz erkeklere, en son ise kadınlara, tedricen oy 

hakkı tanınmıştır, Batı’da) 

I. Dünya Savaşı’na kadar vaziyet buydu. Akabinde de değişen bir şey olmadı. Bolşevik Devriminden 

sonra liberalizmin en güçlü rakibi olarak sosyalizm/Leninizm meydanda boy gösterdi; ya da öyle 

zannedildi. Amerika’da klasik liberal ilkelere dayanan Wilson’culuk, bireysel özgürlüğü uluslararası 

arenada “ulusların kendi kaderini tayin ilkesine” tahvil etti, refah talebini ise “ulusal kalkınmacılığa.” 

Leninizm de aynı ilkeleri, küçük yöntem farkları dışında aynen benimsedi. 

Sömürge ülkeleri “ulusal kalkınma” hedefleriyle oyalanmaya başladılar. Eğer çok çalışılır ve doğru 

devlet politikaları uygulanırsa, bir gün bu az gelişmiş ülkeler gelişmiş ülkelerle aralarındaki mesafeyi 

gerçekten kapatabileceklerini düşündüler. Bu ümit, iki kutuplu dünya sisteminin uzunca bir süre 

bozulmadan ayakta kalmasına yardımcı oldu. Fakat bu politika da iflas etti. Bir ya da birkaç ülkenin 

kalkınması mümkündür, ancak dünya üzerinde eş zamanlı bir kalkınma imkânsız. Çünkü “sermaye 

birikim süreci, artı değerin hem mekânsal olarak, hem de sınıflar açısından eşitsiz biçimde dağıldığı 

hiyerarşik bir sistemi gerektirir.” (s. 161 ) Her iki kutup da, bağlılarının bu umutlarını ve ötekine 

duyulan korkularını diri tutarak kendi varlıklarını kaim ve daim kıldılar. 



56


Kısacası, her iki kutup da güçlerinin meşruiyetlerini birbirlerine borçluydu. Liberalizm ve sosyalizm bir 

madalyonun iki yüzü gibiydi. Kaderleri de bir… I. Wallerstein’in SSCB’nin dağılışının, varlığı kendi öteki 

kutbuna bağlı olan liberalizmin sonunu getirdiğini iddia etmesinin nedeni, işte tam da bu zımni 

ortaklıktır. Komünizmin çöküşü, bir ideoloji olarak liberalizmin nihai başarısının değil, liberal 

ideolojinin tarihsel rolünü sürdürebilme kabiliyetinin kesin biçimde zayıflayışını temsil ediyor. ( s. 11 ) 

Bütün bu yüz elli yıllık dönem boyunca liberal aydınların durumu neydi? Onlar derin felsefi 

analizleriyle idealist bir tutum içinde bireyin tamamen özgür yaşadığı, liberalizmin en pür haliyle 

realize olduğu bir dünya hayal ede durdular; aynı anda büyük sermayedarlar ise devleti de arkasına 

alarak imtiyazlı mevzilerinden hiç ayrılmadan ” tabi, tabi aynen öyle, birey özgür olmalı; demokrasi 

süper, liberalizm şahane bir şey” diye diye deveyi havuduyla yutmakla meşgul oldular. Ve aslında 

aydınların hayal ettiklerinin tam zıddı bir dünya ortaya çıktı; her yerde ve daima, bugün olduğu gibi. 

Peki, şimdi ne olacak? Liberalizm, bu gerçekten yeni dünyada kendisine nasıl bir yer edinmeye 

çalışacak? “Hiçbir şeyin değişmemesi için her şeyi değiştirmeye çalışan” bir ideoloji, zihinlere sızmak 

ve/veya oradaki yerini muhafaza etmek için oy hakkı, parlamenter sistem, ulusal bağımsızlık, 

kalkınmadan sonra, insanlığa vereceği son ‘sus payı’ ya da ‘rüşvet’ ne olacak? 

Bu saydıklarımızın kötü ve arzu edilmeyen şeyler olduğunu kastettiğimiz sanılmasın sakın. Bunlar, bir 

toplumun hakiki özgürlüğü, demokrasiyi ve ekonomik refahı, onurlu ve adilce elde edebilmesinin 

önünde engel olacak şekilde sunuldular her daim; önce kendi alt sınıflarına, sonra da geri kalmış 

dünya ülkelerine. Bu gerçek, egemenlerin ikiyüzlülüğünü aklımızdan hiç çıkarmadan, ekonomik refah 

ve özgürlük konularında onlardan gelecek yeni düşünme biçimlerine, politik ve ekonomik önerilere - 

hatta belki dayatmalara- karşı temkinli ve dirayetli olmamızı gerektiriyor. 

Tüm ideolojilerin dayandığı zeminin kaydığı bir dönemde, diğerlerinin dışında liberalizm yine nasıl en 

avantajlı konumda kalacağının hesaplarını yapacaktır muhakkak. Birkaç yüz yıllık neredeyse genetik 

kodlarımıza işlemiş modern dünya paradigmasının ön kabullerinin dışında düşünebilmek zor olsa da, 

bunun imkânlarının araştırılması büyük önem arz ediyor. Aksi takdirde tarihi, farklı görünümler 

altında tekrar etmeye mahkûm olacağız. 

Kendi içlerinde ne kadar tutarlı olsalar ve tereddütsüz kabul edilecek bazı önermeler içerseler de, bu 

ideolojilerin içinde nefes aldıkları atmosfer artık başka bir atmosfer. Bu yüzden günümüz 

problemlerine kendi bütünlükleriyle çözüm üretememeleri ve bir kriz yaşamaları, gerilemeleri 

kaçınılmaz. Söz konusu ideolojilerin bir araya gelerek farklı versiyonlarını icat etmeleri boşuna değil. 

Sosyal demokrasi, muhafazakâr demokrat, hatta son dönemlerde ülkemizde solcu Müslümanlar vs… 

Bir türlü söz konusu zihniyet kalıplarının dışına çıkılamıyor. Sıklıkla duyarız: “artık Soğuk Savaş 

döneminin ezberleriyle düşünmeyin, dünya değişti” diye. Cümleyi şöyle kurmak daha doğru olur 

sanırım: “artık Fransız Devrimi’nin ezberleriyle düşünmeyin, dünya değişti.” Çok geç kalınmadan 

bugünkü anlamıyla kapitalist dünyanın sonrası için kafa yormalıyız. 

Türkiye özelinde konuşacak olursak, önümüzdeki yılların entelektüel tartışmalarının önemli bir kısmı 

liberal doktrin ile muhafazakâr, daha doğru bir ifadeyle İslami anlayış arasındaki uyum ya da çatışma 

noktaları üzerine olacaktır kanımca. Eski solcular sosyalizmin cenaze duasını okumakla ve hatıralarını 

yâd etmekle meşguller; biraz da geçmişin muhasebesiyle. Bundan sonraki dönemlerde memleketteki 

siyasi iklim nasıl olursa olsun İslam ve dindarlık, aydınlar açısından görmezden gelinemez, ihmal 

edilemez bir öğe olarak denklemde yerini alacaktır, almalıdır. 



57


Ülkemiz açısından ayrıca şunu da belirtmeliyiz ki, büyüme oranlarının, ihracat rakamlarının, kişi 

başına düşen milli gelirin vs. olumlu seyri, gerçek bir özgürlüğün, adil bir sistemin teminatı değiller. Bu 

anlayış onlarca yıl ulusal kalkınma yanılsamasıyla gerçek özgürlüğün, refahın ve adaletin 

yakalanamamasına hizmet etmiş liberalce bir uydurmadır. Aldanmayalım. Türkiye’nin büyümesini, 

zenginleşmesini isteriz elbette; ama aynı zamanda bu gerçek hakkında yeterli farkındalığa sahip 

olmasını da. 

Teorik çerçevede devletin liberal ilkelere riayet etmesi, her zaman -aslında çoğu zaman- halk 

nezdinde herkesin tek tek arzu edilen bir özgürlüğe kavuşmasını garantilemez. Hukukun üstünlüğüne 

inanmak, iktidarı sınırlamak, her bireye eşit vatandaşlık hakları “vermek” vs. liberaller için özgürlüğün 

yeterli koşulları. Ancak tüm bunlara karşılık toplumda bir kesim hala dışlanıyor olabilir, özgür ve her 

konuda fırsat eşitliğine sahip olmayabilir. Bir şeyi zihinsel olarak kurgulamak ve sonrasında uygulama 

görevini devlete vermek, onun beklenen karşılığının toplumda tıpa tıp doğmasını sağlamaz. Liberal 

düşüncenin de gün gelip totaliter bir rejime dönüşebilmesinin bir nedeni de budur. ( Bkz: Özgür ol! Bu 

bir emirdir!) 



58


Islam Without Extremes / Mustafa Akyol (Mustafa 

Vardar) 

Türkiye’nin en aklıselim genç gazetecilerinden ve 

muhafazakâr basında hakikati nereye giderse gitsin 

kovalayan yegâne kalemlerden biri olduğuna inandığım 

Mustafa Akyol‘un ”Islam Without Extremes” yani 

mealen “Aşırı uçları olmayan İslam” adlı kitabını İngilizce 

metninden okudum. Böyle bir sosyolojik başyapıtı kısa 

bir makalede ele almak haksızlık oluyor. Alınıp okunması, 

kafası sürekli meşgul bir Müslüman zihni için mutlaka 

yapılması gereken bir egzersiz. Bugünlerde örneğine çok 

rastlayamayacağınız türden bir yapı sökümü çalışması. 

Doğru bildiğimiz yanlışların ve yanlış bildiğimiz doğruların beyanı… 

Bugüne kadar okuduğum en akıcı kitaplardan biri. Düşünce tutarlılığı, kavramları vasat ve anlaşılır bir 

biçimde açıklaması, yani eski tabirle su gibi bir anlatım berraklığına sahip olması, kitabın zamanın 

farkında olunmadan okunmasını sağlıyor. Sıradan bir ilgili okurdan akademisyene değin var olabilecek 

en geniş yelpazede herkese rahatlıkla hitap edebilecek kadar açık ve derin bir kitap. 

Temel olarak, İslam dininin ana kodu Kuran’ı Kerimde birçok kez çeşitli şekillerde tekrar eden akıl 

etmez misiniz? sorusunun niçin giderek siyaset kurumlarınca biat etmez misiniz? şekline 

döndürüldüğünü oldukça net argümanlarla açıklayan yazar, hadis ve çeşitli rivayetlerin gücünü 

kötüye kullanarak tiranlığın (bugünkü yıkılan diktatörlüklerin ve otoriter yönetimlerin) şeriat içinde 

nasıl hakim kılındığını tarihsel süreç içersin de detayda boğulmadan fakat yüzeysel de kalmadan 

aktarmayı başarmakta. 

Mustafa Akyol kitabın giriş bölümünde çekirdek İslam ümmetinin tecrübelerini ve Kuran-ı Kerimin 

geldiği toplumsal yapının güzel bir analizini yapıyor. Kuran neyi değiştirdi? sorusuna oldukça çarpıcı 

cevaplar veriyor. 



59


Akyol, 12.yy başlayarak Müslümanların bir akli tutulma ve gerilemeye girdiğinin geleneksel/toplumsal 

nedenlerini, Bağdat’ın Moğollarca daha sonra Endülüs’ün Aragon ve Kastilya birliğince hunharca yok 

edilmesiyle de maddi nedenlerini düşünce tarihine bağlı kalarak işliyor. Burada da küçük bir eksik 

olarak Haçlılara hiç değinilmediğini belirtmek yararlı olacaktır. Gelenekselcilerin asıl zaferini sağlayan 

Haçlılardır. İslam dünyası, her canlının ve toplumun en temel refleksi olan “hayatta kalmak” adına 

giderek şiddetini ve barbarlığını arttıran bu onursuz saldırılara karşı “müctehid” den çok “mücahit” 

yetiştirmek zorunda bırakılmıştır. (Belkide hala devam etmekte olan bir olgu) Buda kitap içerisinde 

aktarılan tarihsel süreçte not edilmeliydi. 

Mustafa Akyol’un dokunduğu tarihsel ve felsefi konulara daha önce sosyal ve politik olarak hiç 

dokunulmadığına eminim. Mesela kadınların sünnet edilmesi gibi bir vahşetin İslami köklerden ne 

denli uzak ama kabile ve geleneksel dokunun nasıl bir devamı olduğunun tespiti önemli bir örnek 

kitapta. Kitap bu gibi eklektik geleneksel alaşımların dinin ana mesajından nasıl ayırt edilebileceğine 

dair de rehberlikte sunuyor. Kısaca bu konuda büyük bir boşluğu layıkıyla doldurduğuna kuşkum yok. 

İlerleyen kısımlarda Akyol, seküler otoriterlik ve şeriat otoriterliğinin nasıl aynı zihinsel iklimin ürünleri 

olduğunu tarih içinden kronolojik örneklerle bizlere gösteriyor. Böylece baskıcı otoriter bir kafanın 

neyi yorumlarsa yorumlasın, onu kendine benzettiği ve onu bir araç haline getirebildiğini görüyoruz. 

Kitabın yazılış amacı ve hedef kitlenin daha çok Batılı zihinler gibi gözükmesi sebebiyle bazı 

anlaşılabilir küçük derinlik eksiklikleri de var. Bu üslup, bir eksik gibi gözükse de belkide ümmet içinde 

kendine yabancılaşmış büyük bir topluluğunda metne nüfus edebilmesini sağlayacak. Bu olası faydası 

yanında bunların kitabın ana konusu olamaması (hatta başlı başına kitap konusu olması) nedeniyle 

kabul edilebilir eksiklikler olarak görüyorum. Yinede Türkçe kitapta bunlar eklenirse daha derin bir 

kavrayış için tetikleyici olabilir. 

Kitabı okumaktan büyük zevk aldım. Kaynakçanın detaylı olması ayrıca büyük bir hizmet. Kitabının 

kısa zamanda dünyada özellikle Batı’da temel bir referans kaynağı olacağını düşünüyorum. Tarihsel 

bağlamda getirdiği açıklamalar ve onların güncel yansımaları kesinlikle İslam hakkında oluşan büyük 

ön yargının parçalanması adına büyük bir hizmet gerçekleştirecek. Mustafa Akyol’un yaptığı işin atom 

parçalamaktan zor bir iş olduğunu herkes anlayamayabilir ama bu işi de layıkıyla yerine getirdiğini 

düşünmekteyim. Umarım bu kitap, konu hakkında daha da iyi kitaplar yazılmasına vesile olur. Bu 

kitap tam bir zihinsel yapı sökümü…bir silkinme… Batı için yazılmış bir metin gibi algılanıyor olsa da 

aslında her taraftan kuşatılmış bir ümmete kendi özündeki akli ve insani ilkeleri hatırlatma çabası. 

Kitabı satın almak için Amazon linki; http://www.amazon.com/Islam-without-Extremes-Muslim- 

Liberty/dp/0393070867 

İngilizce bilmeyen okurlar için müjde! Türkçesi çok yakında yayınlanacak. 



60


Yeni Kapitalizm Kültürü / Richard Sennett(Mehmet Salih Demir) 

Richard Sennett‘in “Yeni Kapitalizm Kültürü” kitabı, Yale Üniversitesinde etik, siyaset ve ekonomi 

konularında yaptığı konuşmalarına dayanak teşkil eden notlarının derlendiği bir eser. İnce olması 

küçümsenmesine sebep olabilir, ancak bu tam aksine onun kıymetini arttırıyor. Başlı başına uzunca 

bir makale konusu olabilecek çok sıkı ve özgün tespitlerini çok çarpıcı birkaç cümle ile özetleyebilen 

Sennett, hiç sıkmadan ve yormadan nasıl sosyoloji yapılabileceğinin örneklerini veren bir yazar. 

Akademik incelemelerin tatsız tuzsuz soğuk dilinin aksine, edebi ve akıcı bir üsluba sahip. Güçlü bir 

anlatımı var. Zaten çalışmalarına bakınca üç tane de roman yazmış, çok üretken bir yazar olduğunu 

görüyoruz. 

Biraz yakından bakmak için eğildiğimiz kitap hakkında şunu en baştan belirtmeliyiz ki, “yeni 

kapitalizm” adlandırması bizi yanıltmasın: ‘Yeni’ tabiri, yeni olanın eskisinden köklü bir kopuşla 

bambaşka, yepyeni bir kapitalizm türüne evirildiği anlamına gelmiyor. Sadece kapitalizmin kendini 

sürekli kılabilmesi yeteneğinin bir tezahürü olarak, onun yeni bir safhasına girdiğini ifade etmekte bu 



61


tanımlama. Diğer bir adı da “örgütsüz kapitalizm” olan yeni kapitalizme, esnek üretim anlayışı 

çerçevesinde, sadece zaman öyle icap ettirdiği için iş ve çalışma hayatının yeniden düzenlenmesidir 

diyebiliriz. Özünde değişen pek bir şey yok kısaca. Yüksek kar, sınırsız sermaye birikimi, verimlik, 

rekabet gibi kapitalciliğin en asli itkileri oldukları yerde öylece durmaya devam ediyor. 

Kitapta yeni kapitalizmin dönüştürdüğü kurumların/iş hayatının doğurduğu yeni kültür ortamında, 

bireylerin karşılaştıkları psikolojik ve ahlaki sorunlar analiz edilmiş. Sennett, 1970′lerden sonrasına 

tarihlenen bu kurumsal değişim devranını ve akabinde olanları mercek altına almaya şu soruyu 

sorarak başlıyor: “İçinde yaşadıkları kurumlar parçalanırken insanları hangi değerler ve pratikler bir 

arada tutabilir?” Ancak bu sorunun cevabının tamamının sadece bu kitabında olmadığını 

söylemeliyim. Aynı konuda yazılmış bir diğer kitabı “Karakter Aşınması”nda yazar, deneysel 

çalışmalarla daha sistematik ve detaylı bir biçimde yeni kapitalizmde işin kişilik üzerindeki etkilerini 

irdeliyor. Bu açıdan birbirini tamamlayan çalışmalar. 

Her iki kitabın sayfalarını çevirdikçe, hemen her düzeyde birçok özel şirket çalışanı tanıdıklarımın 

derinden yaşadıkları kıstırılmışlık, kapana kısılmışlık ve huzursuzluk hissini daha iyi anlamaya 

başladım. Onları yıpratan korku ve kaygılarının kaynağı hakkında fikir edindim. 

*** 

Yeni kapitalizm kültüründe kurumların geçirdikleri değişimi çözümlemeden evvel Sennett, Weber’in 

“demir kafes” olarak isimlendirdiği bürokrasinin bir resmini sunuyor okuyucuya. 19. yüzyılın 

ortalarından itibaren şirketler, askeri örgütlenme modellerini uygulayarak nispi bir istikrar sağladılar. 

Bu modelde herkesin rütbesi, unvanı, tanımlanmış bir görevi ve yetkileri bulunmakta. Sivil toplumun 

militaristleşmesi süreci toplumların uysallaştırılmasında çok yararlı bir işlev gördü. Toplumsal 

hiyerarşide bir konumu olduğuna inandırılan işçi, kendini hiçbir yere oturtamayan işçiye göre çok 

daha az tehlikelidir. Ussallaştırılmış bürokraside mevkisi tanımlanmış birey, uysallaştırılmış bireydir. 

Toplumsal kapitalizm olarak adlandırılabilecek şeyin kurucu politikası işte buydu. Bunun en önemli 

faydası da bürokrasinin piyasaların istikrarsızlığı önünde bir engel olmasıydı. Çünkü karın sürekli 

kılınmasının yolu istikrardan geçiyordu. 

Yeni ekonomi bu bürokratik hapishanenin parmaklıklarının koparılmasıyla insanların daha özgür 

olacağı iddiasını taşıyordu. Oysa örgütsüz kapitalizmde kurumlar yeniden yapılandırılırken 

merkezileşmiş iktidar da yeniden biçimlendirildi. Merkez ile çevre arasında bürokratik olmayan bir 

hiyerarşinin kurulmasıyla otorite zayıflatılmış gibi görünse de, aslında iktidarın gücü azalmadı. İktidar 

sadece daha az görünür oldu, perde ardına gizlendi; elbette gelişen teknoloji sayesinde. 

Göz göze diz dize temasın yerini iletişim teknolojilerinin de gelişmesiyle daha dolaylı, ‘ses’siz, emir 

veren ve alanın gittikçe muğlâklaştığı bir örgüt biçimi aldı. Yeni şirket tasarımında işçi-yönetici-işveren 

arasındaki mesafe de sürekli arttırıldı. Otorite ve denetimin niteliği de değişti. Bürokrasinin katı emir 

komuta zinciriyle organize edilmiş şirketlerine karşılık, esnek çalışma yaşamının özgürlüğü arttırdığı 

yanılsaması oluşturuldu. 

Çoğu zaman bilgisayar ekranlarından yürütülüyor iş yaşamı. Şirket içindeki hemen hemen tüm 

ilişkiler ve iletişim bilgisayar ekranından sağlanıyor. Bürokrasinin aşılmaz duvarlarını yıkmak 

iddiasındaki yeni esnek şirket türleri, teknolojiden, aşılması imkânsız koskoca bir duvar ördü. Sağır, 

kör ama elleri ayakları sizi sımsıkı tutan canlı bir varlıkla karşı karşıyayız adeta. Size sadece iş emirleri 

yağıyor bilgisayarlarınızdan ya da akıllı cep telefonlarınızdan. 



62


“Kim bu yeni yönetici?” sorunuza tam cevap alamadan onun yerine bir başkasının geçmesi çok 

muhtemel. Ekranın diğer tarafında size iş paslayan, talebinize onay veren ya da reddeden kişi belki 

her gün otobüste, durakta ya da bir kafede karşılaştığınız biri. Ama birbirinizi tanımıyorsunuz. George 

Soros’un dediği gibi “insanlar ilişki kurmak yerine işlem tesis ediyorlar artık.” Kendisini seveceğiniz ya 

da kendisinden nefret edeceğiniz biri bile yok ortada. Belli bir şahıs değil çünkü o. Önceden açık açık 

tanımlanmış işlem protokolünün bir parçası sadece. Herkes gibi, bugün var yarın yok. 

*** 

Eski kurumsal yapıların yıkılıp da yerine esnek örgütlerin ikame edilmesi Sennet’e göre üç toplumsal 

eksikliğe yol açmıştır: işçiler arası enformel güvenin azalması, düşük kurumsal sadakat ve kurumsal 

bilginin zayıflaması. 

İstikrar, güven ve dayanışma duygularını yitirmekle yüz yüze çalışanlar. İş arkadaşlığı gerçek bir 

arkadaşlık değil çoğu zaman. Bu durumdan yakınan pek çok insan tanıdım. Başkaca ortamlarda 

tanışma imkânı olsa iyi dost olabilecek insanlar, şirket içi rekabetin acımasızlığı içinde gizli rakiplere 

dönüşebiliyorlar. Davranışlarda sunilikten, gülüşlerde sahtelikten, takdir ve övgülerdeki 

samimiyetsizlikten muzdarip, çalışanlar. 

Toplumsal güven ve istikrar büyük yaralar aldı. Sıkı fıkı ömürlük dostluklara fırsat olmuyor. Örneğin 

bir bankanın herhangi bir şubesine üç sene arayla baktığınızda çoğu personelinin değişmiş olduğunu 

görürsünüz. Ya yerleri değişmiştir, ya da işten ayrılmışlardır. Kimse bir diğerinin yaşam öyküsünün 

bütününe şahitlik edemiyor. Böylelikle deneyim ve değer birikimi ve bunların aktarılmasına da imkân 

bulamıyor insanlar; bir anlatı oluşturamıyorlar. Esneklik, beraberinde kişisel ve toplumsal bütünlüğün 

ciddi derecede tahribatını getirdi. İlişkiler kırılganlaştı. İstikrarsızlık ve güvensizlik bireylerin ruhlarında 

kök saldığında, bütüncül ve dengeli bir kimlik ve karakter oluşumu zorlaşmakta. 

*** 

Bu yeni kültür ortamı makbul/ideal insan tipini de değiştirdi. İnsanlara, kendilerini sürekli 

yenilemeleri, potansiyellerini arttırmaları salık veriliyor. Bu kurala uymayanlara yer yok. Hızlı değişim 

karşısında bir sabitesi, bilhassa ahlaki bir sabitesi olan insanların bu yeni iş hayatında uzun süre 

ayakta kalma şansları yok. İçine doğru derinleşebilen, sorgulayabilen, ilkeli ve kararlı bir biçimde belli 

değerler bütününün limanına demir atmış kişiler çabucak elenirler. Yeni tür makbul/ideal insan, 

yeniliğe açık olabilmeli, değişime ayak uydurabilmeli, risk alabilmeli ve en önemlisi bağımlı olmamalı. 

Sadakat fazlasıyla romantik ve irrasyonel bir tavır; hem işçi hem işveren açısından. Kendini bütünüyle 

adamak zihinsel ve toplumsal hareketliliğe ters. 

Çocukluğundan itibaren, kulağına, vakar, tevazu, teenni, sadakat, vefa, diğerkâmlık vb. güzel ahlak 

umdeleri fısıldanan bir kişinin bu yeni kültürde ömrü uzun olmuyor. Sahipleri, ortakları, yöneticileri, 

zikredilen bu ahlakları içselleştirdiklerini iddia eden insanlardan müteşekkil olsa dahi, şirketin 

menfaati, yani karlılığı, büyümesi söz konusu olunca, tiksindirici bir riyakârlık ve taklitçi bir bilgiçlikle 

size “realist” yüzlerini gösterebiliyorlar. 

Genç insanların karakter oluşumu sırasında, iş dünyasında kariyer yapmak için risk almak gerekliliği 

vurgulanır oldu. Üniversitelerde verilen eğitimi de genelde öğrencileri risk almanın başarıya giden 

yolda vazgeçilmez olduğuna ikna etmek yönünde. Bir öğrenci, memurluğu aklından geçiriyorsa şayet, 

karakteri hakkındaki yargının korkak, uyuşuk, riski sevmeyen, güvenlik arayışı içinde, zayıf iradeli vs. 

şeklinde olacağından çekinerek bunu ifade bile edemez. Makbul/ideal tip girgin ve atak olandır, 



63


memurluğu tercih eden değil. Kriz dönemlerinde bunun tersine eğilimler gözlenmesi ayrı bir tartışma 

konusu. 

*** 

Yeni kapitalizmde yetenek algısında da önemli değişimler meydana geldi. İstikrarsızlık ve sürekli 

değişim yeteneklerinizin kısa sürede demode olmasına yol açıyor. Bunun doğurduğu sonuç ise 

insanların tedirgin bir ruh hali içinde “işe yaramazlık kâbusu” yaşamaları. Bu kâbus ilk kez 

kentleşmeyle beraber ortaya çıktı. Toprağından koparılmış insanın kentlerde karşılaştığı ilk 

sorunlardan biri bu işe yaramazlık kâbusuydu. Herkes vasıfsız işçiydi. Eğitimle bir yetenek elde etmek, 

uzunca bir süre en önemli hedef olarak bu sınıf arasında rağbet gördü. 

Bugün de iyi bir eğitime rağmen bir kez kazanılan herhangi bir beceri bir ömür boyunca istihdam 

edilmenizi, işsiz kalmamanızı garanti etmiyor hala. Yeteneksizleşip ıskartaya çıkarılmak kâbusu sona 

ermiş değil henüz. İşe yaramazlık kâbusunu modern bir tehdit olarak şekillendiren üç kuvvet var 

yazara göre: küresel emek arzı, otomasyon ve yaşlanmanın yönetimi. 

Esnek örgütlenme biçiminde firmaların dünyada emeğin ucuz bir köşesine kolaylıkla 

konuşlanabilmesi, kendi ülkesindeki eğitimli işçinin yeteneklerini boşa çıkartabiliyor. Otomasyon, ya 

da makineleşme ise bu kâbusu besleyip büyüten en önemli etken bence. Bir işin ustası, onu el emeği 

göz nuruyla en iyi yapan kişi iken, makineleşmenin yaygınlaşması ile beraber, artık sadece o makineyi 

kullanabilen, hangi tuşun, düğmenin ne işe yaradığını bilen insan oldu. İnsanın yerine makinenin 

istihdam edilebilmesi işe yaramazlık endişesini daha da pekiştirdi. 

Yaşlanma ise bir diğer yetenek yitimi sebebi. Esnek örgütlenme biçiminde bireylerin istihdamını daim 

kılabilmesi piyasanın değişen koşullarına kendilerini uyarlama yeteneklerine bağlı. Yaşlandıkça bu 

esneklik ve kıvraklık kaybolur. Tecrübe birikimi de artık eskisi kadar önemli değil. Çünkü tecrübenin 

değeri, istikrarlı ve çalışanı ile uzun süre beraber yürüyebilen bir kurum türünün varlığını gerektirir. 

Üstelik taze becerileri ucuza satın almak eskisini eğitmeye yeğlenir genellikle. 

*** 

Yeni kapitalizm kültürünün tüketim olgusu üzerinden farklılaşan bir yönü de var: Marka tutkunluğu… 

Bu tutkuyu besleyip sürdüren, kişinin tahayyülünde kurduğu benliğin asla tamamlanamamasıdır. Kişi 

alış veriş merkezleri arasında mekik dokur. Birbirinden çok az ayrı olan eşyaları satın almakla doyum 

arar. Satın alır, kullanır; kullandıkça tutkusu zayıflar. Gardırobu ağzına kadar doluyken insana giyecek 

pek bir şeyinin kalmadığını düşündüren hissin elektriği buradan geliyor. 

Sahip olduktan sonra sönen şevkinin bütünüyle kaybolmadan yeniden harlanmasını sağlanır. Reklam 

işte burada devreye girer. Reklamcılık insanların arzularını biçimlendirir ve sahip oldukları ile hiçbir 

zaman tatmin olmamış hissetmeleri sağlanır. Evet, tüketici kesinlikle bütünüyle tatmin olmamalıdır; 

buna izin verilmez. Ancak tatminsizliğinin bir gün sona erebileceğine dair inancının da ayakta kalması 

gerekli. Hem bir koşuşturma/harcama hem de için için hissedilen bir eksiklik/tamamlanmamışlık. 

Tüketici masum bir kurban değildir burada. İmaj oluşturma/markalaştırma çabasında üreten ve 

tüketen el ele vermiştir çünkü. Tüketime ve dolayısıyla üretime hız kazandıran gücün kaynağı 

burasıdır. Markalaşma, reklam, moda… Nefsimizle/zaaflarımızla işbirliği halinde hareket edip, 

tüketirken aslında kendi kendimizi tüketmemize neden oluyorlar. Köleliğin en hakiki hali budur 

bence… 



64


*** 

Yazıyı Richard Sennett’in kitabı hakkındaki kendi özet yorumuyla bitirelim. “Yeni kapitalizmin 

havarileri üç konuyu -iş, yetenek, tüketim- kendi ele alış biçimlerinin modern topluma daha fazla 

özgürlük kattığını iddia ediyor. Bu insanlarla aramdaki çekişme onların ‘yeni’ yorumunun doğru olup 

olmadığı konusunda değil; kurumlar, beceriler ve tüketim kalıpları gerçekten değişti. Benim iddiam, 

bu değişmelerin insanları özgürlüğe kavuşturmadığı.” 

Konuyla ilgili destekleyici birkaç okuma: 

Karakter Aşınması ( Richard Sennett) 

http://sbe.dpu.edu.tr/21/17.pdf 

http://www.sbe.deu.edu.tr/dergi/cilt10.say%C4%B11/10.1%20ayta%C3%A7%20ilhan.pdf 



65


Cemil Meriç’in Düşünceye Uzanışı: Saint-Simon*(Alper Gürkan) 

”On beş gündür kuru ekmek yiyorum. Odamda ateş yok. Kitabımın 

kopya masraflarını karşılamak için elbiselerimi de sattım. İlim aşkı, 

insanlığı mutluluğa kavuşturmak, Avrupa’yı buhrandan kurtarmak 

arzusu beni bu hale düşürdü. Niçin yüzüm kızarsın, eserimi tamlamak 

için yardım istiyorum…” 

Çaresizlik içinde yazılmış bu satırlar fakirlikten boğulan bir 

mütefekkirin, Saint-Simon’un kalemindendir. Ömrünü adadığı 

fikirlerini, yazılarını, kitaplarını bastırmak için çabalamış durmuştur. 

Tıpkı, Türkiye’de bir asır daha yazılmayacağına inandığı bu düşünürü 

anlatma ihtiyacı hisseden Cemil Meriç’in uğraşları gibi. O da kitabını 

yayımlayabilmek için benzer sıkıntılar yaşar: Ümit Meriç’ten 

öğrendiğimize göre kimse kitabı basmak istemez, kendisi bastırmaya 

niyetlenir, sonra Vedat Günyol talip olur, dili tırpanlar, üslûbu yok eder, epeyi uğraşır velhasıl… 

İlham verici bir fikir adamı olan Lütfi Bergen, belki de buradan hareketle bir yazısında Meriç’le Saint- 

Simon arasındaki bazı benzerliklere değinir. “Sefalet, işsizlik, ilim adamı yalnızlığı…” [i] Bu durum, 

esasında bu iki önemli düşünürün kaderlerinin ve eserlerinin menfî ve müşterek paydasıdır. Nitekim 

ümitsizlikten intihar eden ve bir gözünü kaybeden Saint-Simon’un çıkardığı Endüstri Sistemi için Meriç 

şöyle yazar: “Hep aynı düşmanca sessizlik, hep aynı rezil ilgisizlik…” 

İlginç birisidir Saint-Simon: Bir Malta şövalyesiyken geleneklere meydan okuyup liberal öğretilere 

sarılır, asker olur, Amerikan Bağımsızlık Savaşı’na katılır, yaralanır, dönüşte Meksika’da iki okyanusu 

birleştirecek bir proje hazırlar ama ilgi görmez, 1789′da köylülerden yana devrim safındadır, 

kontluğundan feragat eder, satın aldığı toprakları köylülere dağıtır, ömrü boyunca aç biilaç yaşar, 

dergilerini çıkaran liberal finansörlerle sosyalist fikirleri yüzünden arası açılır, sosyolojinin ilmî 

temellerini atar, fikirleri uğruna karısından ayrılır. 

”Bütün velîler gibi tanınmadan yaşadı, küçümsendi ve ölünce ışık oldu…” 

İlk sosyolog 



66


Sosyoloji Notları’nda Cemil Meriç’in “Araplarla gelen müsbet ilimlerin kilisenin duvarlarında gedikler 

açması“na dayandırdığı Fransız Devrimi, Giddens tarafından çağımızın politik dönüşümlerinin bir 

sembolü olarak kabul edilir. Çünkü Devrim’le beraber toplum baştan aşağı yeniden şekillenmektedir. 

Batı, feodalizmden kapitalizme ya da gelenekselden moderne doğru bir evrim geçirmektedir. 

Tarihte ilk defa olarak “sanayi” vasfıyla tesmiye ettiği bu toplumu, içinde bocaladığı anarşiden 

kurtarmak ister Saint-Simon. Bunu yaparken, Durkheim’e göre XVIII. asrın filozoflarının hayalî, ütopik 

sistemleri yerine hakikati inceleyip geleceği sezmeye çalışır, devrimden sonra Fransa’yı hangi sosyal 

düzenin huzura kavuşturacağını araştırır. Metafizik felsefenin şekilci genellemeleriyle bilimlerin dar 

uzmanlık alanları arasında yeni bir düşünceye yer açılabileceğini ilk olarak Saint-Simon’un öne 

sürdüğünü yazar. Umumî kültürle, manevî düzeni tesis etmek, sonra pozitif metodu kullanarak, 

toplumu doğa bilimlerinin bir nesnesi gibi ele alarak yeniden inşa etmek amacındadır. Böylece madde 

ilimleriyle insan ilimleri arasında fark kalmayacaktır. Bu yüzden Durkheim’e göre, sosyolojinin 

kurucusu olarak pozitif sosyoloji yönteminin Comte’a atfedilmesi bir hatadır: “Yeni bir tarihî metod, 

pozitif felsefe, sosyalizm… Hepsini tek kelimede toplamıştı Saint-Simon: Endüstriyalizm.” O, bu yeni 

ilme “sosyal fizyoloji” der. Sonra talebesi Comte tarafından adı sosyoloji diye ilan edilir. 

Meriç’e göre Saint-Simon Endüstri Devrimi’nin ve sosyalizmin ideologu olmakla beraber sosyolojinin 

kurucu düşünürleri olan Comte, Durkheim ve Marx’ın da hocasıdır. Bazıları tarafından Saint-Simon’un 

gerçek devamcıları olarak Proudhon ve Marx anılır yalnız. Onlar Comte’u pek hayrla anmazlar: 

Birisinin “okudukça midemi bulandıran hayvan“, ikincisinin “ilmine saygım yok” dediği Aguste Comte 

da hocasını saygıyla anmaz. Saint-Simon için “hiçbir borcum yok o adama, kendisinden hiçbir şey 

öğrenmedim” diye yazar. Ama bu Meriç’i tatmin etmez. Ona göre, düşünce tarihinde Ödip 

kompleksinin en şaheser örneği ya da bir Yahuda İskaryot olan Comte, ölünceye kadar aynı vehmin 

kurbanı olarak kalır: Orijinal değildir, belki üslûp onundur ama fikirler Saint-Simon’undur. 

On dokuz yaşında mühendislik okulundan kovulan Comte, ümitsiz ve işsizken sığınır Saint-Simon’a. 

Önce sekreteridir, sonra yazı arkadaşı olur, üstadın yıllardır tekrar ettiği fikriyatını geliştirir, beraber 

yeni bir felsefe geliştirmeye gayret ederler, ceza mahkemesinde beraberce müdafaa hazırlarlar. Yolun 

başındayken yazdığı mektuplarda, “tanıdığım en olgun insan, tutarlı, âlicenap, er geç anlaşılacak bir 

düşünür” diye metheder hocasını. Sonraları, “hayâsız cambaz, her türlü değerden mahrûm bir 

şarlatan” diye yazar… 

”Tarihin çökmeye mahkûm ettiği müesseseleri yerle bir eden Fransız Devrimi” ve endüstriyle ilgili 

incelemeler yapan Saint-Simon, çağdaş toplumu endüstriye dayanarak yorumlayan sosyal bir felsefe 

kurmak amacındaydı. Tüm hedefi, ilmî metod olarak kabul ettiği pozitivizmi sosyal hayata uygulamak 

ve bu ilme dayanan bir politika kurmaktı. 

Meriç, Saint-Simon’u incelerken onun sosyolojinin de çekirdeğini oluşturacak araştırmalarının 

odağına bakar, ütopik sosyalistlere. Yani en iyimser yaklaşımla, Saint-Simon kadar ütopist olan ve 

çağdaş Batı düşüncesini belli bir sınıfın belli bir dönemdeki ihtiyaçlarına göre ayıklayan ve aktaran bir 

fikir adamı olan Marx’tan önceki tüm sosyalistlere… 

İlk sosyalist 

Saint-Simon da diğer sosyalistler gibi doğuştan gelen hiçbir imtiyazı kabul etmez; endüstriyel eşitliği 

savunur, herkesi topluma kattığı değer ölçüsünde kıymetlendirir. Marx’tan evvel “mülkiyette 

değişiklik yapılmadan toplum düzeninde herhangi bir değişiklik yapılamaz” diye yazar. Mülkiyet 

çalışanların olacaktır ve herkes çalıştığı kadarıyla yetinecektir. Vatandaş kavramını soyut bulur, bunun 



67


yerine toplumu üreticilerden müteşekkil görür. Toplum, bal arıları ve eşek arılarından oluşmaktadır 

ona göre. Çalışan sınıfı ön plana çıkarır ve aylaklar olarak nitelediği toprak sahipleri ve askerleri 

mülkiyetten mahrûm eder. Rekabetin yerine işbirliğini koyar, tüketimi üretimin emrine verir. Bu 

sebeple iktisada yeni bir vazife yükler ve fakirleri göz önünde bulundurarak toplumu yeni baştan 

düzenlemek ister. 

Toplumun her yönden yenilenmesi icap etmektedir ona göre. Önceki asrın filozoflarının inançları 

yıkmaktaki aceleciliği manevî temeli çökertmiş ve toplum darmadağın olmuştur çünkü. 

Endüstriyalizmin manevî bir arka plana da ihtiyacı vardır. Bu sebeple modern ilimlerle çatışan 

Hıristiyanlığın çökeceğini söyleyip toplumu etik temelinde yeni bir Hıristiyanlık anlayışına davet eder, 

hümanist bir panteizmdir bu aslında… 

Meriç’e göre, kendi tarihiyle hesaplaşan Batı’nın derslerine kulak verilen iki hocası vardır, Proudhon 

ve Saint-Simon. Çağımızın gerçek habercisi dediği Saint-Simon’un yaşamı ve düşüncelerine 

odaklanma sebebiyse, onu bir asrı dolduran düşünce olarak nitelemesidir, çünkü çağımız onunla 

başlamaktadır. Ona göre, “Saint-Simon’a kadar hiç kimse insanın iktisadî ve sosyal faaliyeti üzerinde 

böylesine ısrarla durmamış, emeği öylesine yüceltmemiş, aylaklığı yermemiştir.” 

Ki kendisi de Kırk Ambar’da Saint-Simon’la ilgili bu eseri, devrim sonrası Fransası gibi bir fetret 

dönemi yaşayan Türkiye’nin alt üst olmuş değerler levhasına bir katkı, bir aydının Batı düşüncesine, 

düşünceye uzanışı olarak niteler. 

* Cemil MERİÇ, Saint-Simon: İlk Sosyolog, İlk Sosyalist; İletişim Yay.,İstanbul, 1996 

1[1]Lütfi Bergen; “Cemil Meriç’in Endüstriyalizmi: Saint Simon” 



68


Kötülük’ten Güzellik çıkar mı? – C.Baudelaire’in şiirleri, 

O.Dix’in gravürleri (Mehmet Yılmaz) 

“Meşhur ozanlar şiir diyarının çiçekli bölgelerini çoktan 

bölüşmüşlerdi. Kötülük’ten Güzellik’i çıkarmak ise zordu. Gene 

de hoş geldi bana bu durum.” 

Böyle demiş Baudelaire. Demiş ve zor bir soruyu miras olarak 

bırakmış ünlü kitabı “Kötülük Çiçekleri” ile. Elle tutulur, gözle 

görülür bir Kötülük gerçekten var mıdır? Yani İyilik’in zıddı 

olarak, bir anti-madde gibi Kötülük’ün varlığından söz edebilir 

miyiz?… Bu o kadar net değil. (Bkz. Kötülük’ün zıddı İyilik değildir bahsi, Derin Zaman kitabı ) 

Mesele zaten kitabın isminden itibaren başlıyor: Kötülük Çiçekleri. Zira orjinal metindeki “Les Fleurs 

du Mal“ soyut bir kötülük değil şeytan, iblis vb anlamlara geliyor Fransızcada. (örn. malin) Başka 

dillere çevirenler de böyle düşünmüş olmalı, ingilizce başlık “Flowers of Evil“. Zaten şairin kendisi de 

söylüyor: 

“Her insanda sürekli iki arzu vardır; biri Tanrı’ya doğru, öteki şeytana doğru. Tanrı’ya sığınış, bir 

yükselme isteğidir; şeytanın yahut hayvanlığınki ise bir iniş mutluluğudur.” 

İyi ama iniş ve çıkışı neden aynı aynı kefeye koydu şair? “İniş Mutluluğu” yerine düşme acısı ya da 

utancından bahsedebilirdi. Neden iyilik ve kötülüğe bu eşit mesafeli duruş? Tensel hazlar, dünyevî 

zevkler, maddî tatmin ile mutluluk arasında ayrım yap(a)mayan bir pozitivizm kokusu yayılıyor bu 

satırlardan. (Bkz. Pozitivizm Kitabı) Bir yandan içinde yaşadığı asrın acıları ve gebe olduğu şiddete 

üzülüyor Baudelaire. Hem topluma acıyor hem de kendisine. Babasını 6 yaşında kaybetmenin ızdırabı, 

çok sevdiği annesinin bir başka erkekle evlenmesinden duyduğu öfke dinmiş değil. Izdırap zaman ve 

mekân tanımıyor. Hatıralar yaşlanmıyor. Ama Baudelaire bu acıları ve pişmanlıklara bir mânâ 

veremiyor. Fıtraten açlığını hissettiği iyilik, sadakat ve şefkât arzusu nereden geliyor? Annesine kızma 

hakkı var mı? Hakları çiğnenen işçilere neden acıyor? Neden bu adalet özlemi? 



69


Elbette Mutluluk ve tatmin birbiriyle karıştırılMAması gereken çok farklı iki kavram. (Bkz. “İnsan 

maymunlaşabilir mi?” adlı bölüm, Derin insan kitabı) Ama Baudelaire bu iki çekim gücünü 

birleştirmiş adeta; “iniş utancını” değil de, “iniş mutluluğunu” 

tercih etmiş. Aradığı sorulara cevap bul(a)mamaktan yorgun 

düşen şair nihilizmin soğuk ve karanlık çölünü son durak sanıp 

iniyor aklın treninden: 

Ey ölüm, koca kaptan, artık gitme zamanı! 

Ey ölüm! haydi, bizi boğdu bu memleket!.. 

…. 

Bu girdap, Cennet veya Cehennem, dalalım 

Yeniyi bulmak için bilinmeyenin dibine!.. 

Sanırım… “Kötülük Çiçekleri” şairin kendi acılarını dile 

getirdiği bir şiir kitabı değil. Varoluş’u, Hayat’ı ve Ölüm’ü 

sorgulayan her insanın geçtiği dikenli yollarda atılmış adımlar 

bunlar: 

“Sadece et ve kemikten mi ibaretiz? Yokluktan gelen ve ölümle yokluğa giden, çok zeki de olsa SADECE 

VE SADECE bir maymun türü müdür insan? BİLİM DIŞINDA bir insanlık yoksa, Aşk yoksa, Sanat yoksa, 

Güzellik yoksa ve Adalet yoksa Hayat‘ın anlamı nedir? Aşık olmak hormonal bir abartıysa, iyilik 

enayilikse, neden birbirimizin gırtlağına sarılmıyoruz ekmeğini almak için? Neden bir çocuğa tecavüz 

edilmesi midemizi bulandırıyor ve neden fakir bir insana yardım etmek istiyoruz? Taj Mahal’in, 

Ayasofya’nın, Notre Dame de Paris’nin değeri bir arı kovanı veya termit yuvasına eşdeğer ise, Mesnevî 

boşuna yazıldı ise neden Hitler’i lanetliyoruz ve neden Filistin’de can veren bebeklere üzülüyoruz? 

Maymun olmanın (veya kendini öyle sanmanın) BİLİM DIŞINDA, psikolojik, siyasî, ahlâkî, hukukî öyle 

ağır sonuçları var ki…” (Bkz. Maymunist imanla nereye kadar? isimli kitap) 

Kötülük’ten Güzellik’i çıkarmak 

Yazının başında bir sözünü aktarmıştık şairin, şöyle diyordu: “…Kötülük’ten Güzellik‘i çıkarmak ise 

zordu. Gene de hoş geldi bana bu durum.” Bu söz aslında büyük bir yanılgıyı gösteriyor bizce. 

Baudelaire Güzel’i çıkarmıyor, Kötü’yü, daha doğrusu İyi’nin yokluğunu “görünür” hale getiriyor. 

Çünkü YOK’u görmek kolay değil. Yiyeceklere nazaran bir insanın açlığı gibi Kötülük’ün varlığı. Bir borç 

gibi negatif, bir düşkırıklığı. YOKLUK da var, bir isim koyabildiğime göre… Ama borcum cebimdeki para 

kadar VAR değil, terk edilmek ve yalnzlık kollarıma sardığım kadın kadar gerçek değil. Entelce 

söyleyecek olursak çirkin‘i estetize ediyor Baudelaire. Ama Güzellik değil bu estetizasyon, alakası 

yok!… Örneğin “Bir Leş” adlı şiirden bir kaç mısra: 

Ruhum, anımsa gördüğümüz şeyi,güneş 

içindeki günde, erken; 

Çakıldan yatağında öğürtücü bir leş 

Bir patikayı dönerken, 

… 



70


Kokmuş kanında vızır vızırdı sinekler, 

Oradan tabur tabur kara 

Kurt akıyordu, bir yoğun sıvıya benzer, 

Bu canlı paçavralara. 

Biraz daha açalım: Korkunç derecede üzücü bir durum düşünün: Bir tecavüz, bir cinayet, bir işkence 

sahnesi… Buna maruz kalan veya “sadece” seyirci olan bir insan bile olan biteni doğru dürüst 

göremez. Korkudan, aceleden, tiksinme duygusundan… Ama bir filmde böyle bir sahne varsa, hele 

bazı “mühim” anlar ağır çekimle uzuuuuuuun saniyelere yayıldıysa “iğrençlik” daha bir görünür 

(=anlaşılır) olur. Çığlıklar, darbeler, sıçrayan kan damlaları… Bir çok insan bu yüzden şiddet içeren 

filmlere ilgi gösterir. Çünkü merak duygusu tiksintiyi bastırabilir. Polisiye filmlerdeki çatışma, dövüş 

ve araba takibi sahneleri de böyledir. Değişik açılardan aynı kavgayı öyle bir seyrettirirler ki adama 

adeta kavga etmiş gibi olursunuz. Meselâ Gece Yarısı Expresi‘nde “zavallı” Amerikalıya işkence yapan 

Türk polisleri, Er Ryan’ı Kurtarmak filminin ilk dakikalarında karaya çıkan askerlerin vurulması, 

Matrix‘te “uçan” insanların etrafında dönen kameralar… 



71


Bu görüntüler merakımızı öyle “güzel” doyurur ki gerçekten Güzellik’e dair bir şey gördüğümüzü 

sanırız. Aslında bu tür sanat(?) eserleri Güzel’i anlatmaz ama korkuyu, şiddeti, vahşeti “güzel” anlatır. 

Merakımızı TATMİN eder, bilme/anlama açlığı bir çukur, bir delik gibidir. Filmlerin kanlı şovları o 

merak deliklerine “cuk” diye oturur. Bunun için “güzel” gelir bize. 

Dikkat ederseniz yazımıza eşlik eden ressam Otto Dix(1) tablolarındaki gibi bir teknik kullanıyor 

Baudelaire. Dix’in fırçasıyla yaptığını şair kelimelerle yapıyor, göze hoş gelen şeyler ile pislikleri, 

iğrençlikleri yan yana koyuyor: 

Güneşin parlayan ışıkları altında bir çiçek gibi açılmış hayvan leşi, 

Çimenlikte etin keskin kokusu, 

Oynaşan, eti öper gibi yiyen kurtçuklar vs. 

Şiirin ilk kıtasındaki “şehvetli kadın” metaforu ile son kıtasında kendisinin de bir gün öleceğini 

hatırlaması hayat ve ölümün gece-gündüz gibi müteakip oluşuna bir isaret mi? Yoruma açık. Ama 

şiirin bende uyandırdığı his manevî bir umuttan çok maddî bir umutsuzluk oldu. Bu bakımdan daha 

çok düzene, geleneğe, alışılmışa isyan eden bir nihilizm kokusu aldım Leş şiirinde. Karl Marx’ın Alman 

İdeolojisi‘nde yaptığı gibi “yerin dibine batsın düzeniniz, 

devletiniz, dininiz…” diyen bir başkaldırı var. Ama sonrasını 

düşünmeden kaldırılmış her baş gibi başka düzenlere boyun 

eğmeye mahkum bir baş bu. Güzel’i anlatamıyor şair ama 

ızdırabını güzel anlatıyor, işte bunun için “estetizasyon” 

üzerinde israr ediyorum: 

Hem bıçağım hem de yara! 

Hem yanağım hem de tokat! 

Hem kurbanım hem de cellat 

Ezen ve ezilen çarkta. 

Tıpkı Türk şair Ahmet Erhan’ın dizeleri gibi: “Bana 

yarınlardan, doğacak güneşlerden söz ederler, ben bugünleri 

yakıştıramazken kendime”… 

Kanlı ihtilallerin, devrimlerin, savaşların kasıp kavurduğu bir Avrupa’da bilime, rasyonaliteye tapan bir 

medeniyetin(!) çocuğuydu Baudelaire. Bunalımlı devirlerin insanıydı. “Tanrı öldü” diyen Nietzsche, 

“Gökyüzünü tepetaklak edip yere indirmek” isteyen Marx, vicdanın sesine “ne malum?” diye 

şüpheyle cevap veren Hume, karamsarlığı bir yaşam biçimi haline getiren Schopenhauer ile çağdaştı. 

Fayda ve Tatmin denen dünyevî referanslar Hakikat’in, Mutluluk’un yerini almaktaydı.Panoptik(2) 

cezaevlerinin mucidi Bentham‘ın faydacı fikirleri Avrupa’nın genlerine işliyordu. 

Rasyonalite’nin barış ve refah getireceğine iman eden bu yol bizi Hiroşima ve Nagazaki’ye, bugün ise 

Irak’ın işgaline kadar götürdü. Hannah Arendt‘in Kültür Krizi’nde söylediği gibi atom bombasını 

yapmak ve yüzbinlerce sivili öldürmek için çok RASYONEL sebepler vardı. İnsanlık Arendt’in tabiriyle 

bir fay hattının üzerindeydi. Bilim’e taptıkça, dünyaya bağlandıkça Ölüm’ün hakikatinden 

uzaklaşıyoruz. 

Kâinat’ın şiiri ve Baudelaire 



72


Havada uçan bir ördeğe baktığında bir avcı, bir aşçı ya da bir şair aynı şeyi görmez. Çünkü Baudelaire 

gibi sanatsal duyarlılık sahibi olan insanların gözleri bizimkilere benzemez. Bunun sırrını vermiştir şair 

“Albatros” adlı şiirinde. Açık denizlerde, mavi göklerde hiç durmadan saatlerce uçabilen bu deniz 

kuşları yere indiklerinde hantal ve komiktir. Uçarken erişilmez ve olağanüstü görünen kuş (sanatçı), 

rızık peşinde yere indiğinde (kalabalığa karıştığında) acınacak duruma düşer. Baudelaire bu mısralarla 

sanatçıların toplum tarafından anlaşılmadığını, yalnız kaldığını anlatır: 

Bu mavilik kralları, beceriksiz ve mahcup, 

Sarkıtırlar acınacak bir halde büyük beyaz kanatlarını 

Yanlarında sürüklenen kürekler gibi. 

… 

Şair, fırtınada uçan ve yaya gülen, 

Bu bulutlar kralı gibidir tıpkı, 

Yeryüzüne sürülmüş yuhalar içinde, 

Engel olur yürümesine dev kanatları 

Neden böyle olur? İnsan etrafını çevreleyen dünyaya iki farklı gözle (iki farklı akıl ile) bakabilir: 

Parçalayan, Et-Göz ve birleştiren, Derin-Göz. Bunlardan hangisini kullanırsanız diğeri kapanır. Et-Göz 

bizim biyolojik yaşantımız için gereklidir. Aş, eş ve iş bulmamızı sağlar. Fayda ve tehdit odaklıdır. 

Eşya’yı görür. Bölünen, ölçülen tartılan alemin varlıklarını bilir. Derin-Göz ise parçalanaMAyan 

varlıkları görmek içindir. Aşk, Güzellik, Adalet… Nasıl çalışır ikisi ibr arada? Açalım: 

“…bir çok insan gözlerini süpermarketlerde fiyat “okuyan” barkod okuyucusu gibi kullanıyor. Diğer 

insanları birbirlerinden ayırd etmemize yarayacak yanlarını görüyoruz sadece. Bıyık, gözlük, giysiler, 

saç şekli… Bıyığını kesmiş bir tanıdığa yabancı gibi bakmamız acaba ne kadar masum? Peki eşini bir 

para kazanma makinesi ya da çocuk doğurabilen bir hizmetçi olarak gören insanların körlüğü ve 

mutsuzluğu da hayvanî-gözlerini fazla açmış olmaktan kaynaklanmıyor mu? Düşünmek lâzım 

üzerinde… 

Doğaya ve cansız cisimlere de böyle bakıyoruz çoğu kez. Susamışsak görüyoruz suyu. “Hayvanları çok 

severim, ızgara lüfere ve fırında kuzuya bayılırım” diyen mizahçı geliyor aklıma. Hafızamız bile böyle 

işlemiyor mu? En çok zevk aldığımız ve korktuğumuz şeyleri hatırlıyoruz. Hafızamız herşeyi eksiksiz 

kaydeden bir tutanak değil. Hayatta kalma gayretimiz sonucu bize madden 

faydalı/zararlı olabilecek şeyleri hatırlıyoruz çoğu kez ve bu da bir tür körlük 

teşkil ediyor kanaatimce. Kendi hayatımızı seçici şekilde hatırlıyoruz. 

“Güzel” kelimesi bu sebeple faydalı şeyler için yani yanlış kullanılıyor çoğu 

kez: Güzel bir kadın (=çekici), güzel bir yemek (=lezzetli)… Oysa zekâ 

duvarını delebilecek hakiki güzellik faydanın bittiği yerde başlıyor…“ 

(Güzellik Matkabı bahsi, Derin İnsan kitabı) 

Bu noktada şu soruyu hiç utanıp sıkılmadan sormak lâzım: Baudelaire gibi şairlerin benzetmeleri bir 

rastlantı mı dır? Yoksa elle tutulur, gözle görülür dünyadan daha “derinlere”, Hakikat’e bir yol mudur? 

Meselâ kuşların bize özgürlüğü çağrıştırması, sırtlan ve akbabaların fırsatçı insanları hatırlatması, 

gecenin umutsuzluk vb simgesi olması… Bütün bunlar kültüre, inanca göre değişen, göreceli 

semboller midir? 



73


”Bizim” Baudelaire Wagner’in müziği üzerine yazdığı bir denemede bu soruya güzel bir cevap vermiş: 

“Kâinat gizli şifre ile yazılmış bir metin ise şair bir şifre çözücüden başka kim olabilir? Her şiir 

gerçeklerin bir okuması, bir tercüme, çözülen bir şifredir…Gerçek müziğin 

farklı zihinlerde benzer duygular uyandırması şaşırtıcı değil; sesler şekilleri 

ve renkleri çağrıştırmasaydı şaşırtıcı olurdu. Biçimler ve renkler melodileri 

ilham eder. Seslerle renkler karşılıklı benzetmelerle hisleri ve fikirleri 

dönüştürür. Varlıklar sanatçıların zihninde benzetme yapacak ilhamlar 

uyandırır. Çünkü Tanrı Kâinat’ı bölünemez ve karmaşık bir bütün olarak 

yaratmıştır. Sanatçıların benzetmeleri rastgele değildir. Her şey birbirine 

tekabül eder, bir ahenk vardır. Kâinat’tı bir kitap, yazılı bir metin gibi kabul 

edebiliriz. Bu metnin bir dili vardır. Ama karmaşık ve çok zengin bir dildir bu. Her varlık (sembol/harf) 

hem farklı şeyler anlatır hem de hepsi aynı şeyi söyler…”(kaynak: Modern şiir üzerine denemeler - 

Octavio Paz- ) 

Evet… Böyle diyor şair. Sembollerin, renklerin göreceli bir “boyutu” da var tabi. Bir hayvan farklı 

ülkelerde kurnazlığı, saldırganlığı ya da bir başka özelliği temsil edebilir. Kültürel ve dinî referanslar 

elbette bir “parazit” oluşturacaktır. Zaten her şekil ve her renk ile insandaki tüm duygu ve düşünceler 

arasında bire bir paralellik aramak büyük hata olur. Zira bu “Kâinat Kitabı” denen metni kendi beşerî 

kalıplarımıza sığdırmak anlamına gelir. Bu şekilde Sanat’ı bilimselleştirmek, objektif, herkes için aynı, 

ölçülebilir vs kalıplara koymak ise Sanatı öldürür. 

Sanat’ın bize insanlığımızı, hürriyetimizi bildirmesi/buldurması üzerine bir çok makale yayınladık 

geçmişte. Meselâ: 

Güzellik Matkabı Zekâ Duvarını Deler mi? 

Çirkin Cumhuriyet ve Mânâ’sız Maneviyat 

Kuşların sırrı: Sanat’ta ayrıntı (7) 

Ayıp sanat olur mu? 

Bu 4 makalede Baudelaire’in kısaca değindiği Birlik/Teklik hissi konusunda çok ilginç detaylar 

bulabilirsiniz. Tabi ki başka sanatçılar ve başka filozofların eserlerinden kesişimlerle birlikte. Biz 

makalemizi Henri Bergson’dan bir alıntı ile bitirelim : 

« …Sanat’ın amacı nedir? Eğer Hakikat dosdoğru gelip hissiyatımıza ve şuurumuza çarpmış olsa, eğer 

çevremiz ve kendimizle doğrudan iletişime girebilmiş olsak, zannederim Sanat faydasız olurdu ya da 

hepimiz sanatçı olurduk çünkü ruhumuz Kâinat’ın musikîsi ile sürekli bir Tevhid halinde titrerdi. 

Hafızamızın yardım ettiği gözlerimiz Mekân’ı oyar, taklidi imkânsız tablolar kesip çıkarırdı. Bir bakışta 

İnsan bedeninin canlı mermerinden ilkçağ heykelleri kadar güzel heykel parçaları yakalardı. 

Ruhlarımızın derinliğinde kimi zaman neşeli, çoğu zaman da hüzünlü ama hep özgün bir müzik 

duyardık… iç yaşamımızın sürekli ezgisini… Aslında bütün bunlar bizim etrafımızda, içimizde ama hiç 

birini ayrı ayrı hissetmiyoruz. 

Bizimle Tabiat arasında… hayır! Bizimle şuurumuz arasına bir perde girmiş. Sıradan insanlar için kalın 

bir perde, sanatçı ve şair için ince, neredeyse saydam bir perde. Hangi peri kızı dokumuş bu perdeyi? 

Bir tuzak mı? yoksa iyilik için mi dokunmuş? Yaşamak gerekiyor ve yaşam çevremizi sadece 

ihtiyaçlarımız doğrultusunda hissetmemizi gerektiriyor. Yaşamak eylem demek. Uygun tepkiyi vermek 

amacıyla hissetmek, faydası ölçüsünde hissetmek çevreyi. Öteki hislerin karanlıkta kalması ya da bize 

“karartılmış” biçimde ulaşması gerekiyor… Bakıyorum, gördüğümü sanıyorum, dinliyorum, 



74


duyduğumu sanıyorum, kendimi inceliyorum ve kalbimin derinliklerini okuduğumu sanıyorum. Oysa 

gördüğüm ve duyduğum sadece hislerimin beni yönlendirmek üzere dış alemden süzdüğü bilgiler. 

Kendim hakkımda bildiklerim yüzeysel, ancak eyleme dönüşebilecek olanlar. Yani hissiyatım ve 

şuurum bana Hakikat’in sadece faydalı ve basitleştirilmiş bir kısmını aktarıyorlar. Bana açtıkları 

pencerede faydasız olan her şey silinmiş, faydalı benzerlikler abartılmış, yaşantımın ilerleyeceği yollar 

önceden çizilmiş. » (Sanat‘ın amacı ve Henri Bergson: Sanat‘ta Ayrıntı(9)) 

Yazıda adı geçen şiirlerin tam metni 

Bir Leş 

Ruhum, anımsa gördüğümüz şeyi,güneş 

içindeki günde, erken; 

Çakıldan yatağında öğürtücü bir leş 

Bir patikayı dönerken, 

Bacaklarını dikmiş bir kadınca, azgın, 

Ateşli,zehir dökerek, 

Açıyordu buğular kaynaşan bir karın 

Öyle edepsizce, gevşek. 

Güneş parıldıyordu pişirip kotarmaya 

Üstünde bu çürüntünün, 

Geri verebilmek için büyük Doğa’ya 

Çattığından yüz kat üstün; 

Ve gök bakıyordu bu yaman iskeletin 

Açmasına çiçek gibi. 

Bayıldım sanırdınız, çimenlikte etin 

Kokusu bir keskindi ki. 

Kokmuş kanında vızır vızırdı sinekler, 

Oradan tabur tabur kara 

Kurt akıyordu, bir yoğun sıvıya benzer, 

Bu canlı paçavralara. 

Her şey dalga gibi alçalıp yükselirken, 

Atılırken çıtırtılarla, 

Gizli bir soluktan şişmiş yaşıyordu ten 

Sanki çoğala çoğala 

Bir garip müzikle yansıyordu bu dünya 

Yel gibi, akarsu gibi, 

Tohum gibi, harmancının hoş bir uyumla 

Kalburunda çevirdiği. 



75


Biçimler silinip düşe dönüyordu tam, 

Beliren bir taslak vardı 

Unutulmuş tuval üstünde, sanki ressam 

Belleğinden tamamlardı. 

Kaygılı köpek, kayalar ötesinden 

Kızgın bizi gözlerdi de 

Kollardı koparacağı anı yeniden 

Kalan parçayı geride.. 

-Siz de bu pisliğin olursunuz bir eşi, 

Bu kokuşmaların, iğrenç, 

Gözlerimin yıldızı, ömrümün güneşi 

Siz meleğim, tutkum, ergeç ! 

Öyle olursunuz, çok incelikli ece, 

Tamamlanıp son duanız 

Kemikler içinde çürümeye gidince 

Çayır, ot altında yalnız. 

Sizi öper gibi yiyen kurtçuğa, canım! 

O zaman şunu söyleyin : 

Tanrısal özünü, biçimini sakladım 

Dağılan sevgilerimin 

Albatros 

Çok kere, eğlenmek için, gemi tayfaları 

Tutarlar albatrosları, bu geniş deniz kuşlarını, 

Tuzlu girdaplar üzerinde kayan gemiyi 

Takibeden ağır yolculuk arkadaşlarını. 

Döşemeler üzerine bırakıverdiler mi onları, 

Bu mavilik kralları, beceriksiz ve mahcup, 

Sarkıtırlar acınacak bir halde büyük beyaz kanatlarını 

Yanlarında sürüklenen kürekler gibi. 

Ne çirkin, ne kadar sümsük olur bu kanatlı seyyah, 

O ki vaktiyle o kadar güzeldi, ne gülünç ne sallapatı 



76


Biri piposuyla usanç verir gagasına, 

Öteki taklit eder, topallayarak, vaktiyle uçan bu sakatı. 

Şair, fırtınada uçan ve yaya gülen, 

Bu bulutlar kralı gibidir tıpkı, 

Yeryüzüne sürülmüş yuhalar içinde, 

Engel olur yürümesine dev kanatları. 

Otto Dix’ten Gravürler 

Dipnotlar 



77


1° Otto Dix de tıpkı Baudelaire gibi insanların riyakârlığından, savaştan vs öyle yılmış, öyle bıkmıstır ki 

bu çirkinlikleri Alman halkının yüzüne çarpmak istemiştir. Sefaleti, fuhuşu, yaşlılık ve ölümü konu alan 

bir çok tablosu, gravürü vardır. 

2° “…Az sayıda gardiyanın çok sayıda mahpusu gözetlemesini sağlamak üzere “denetim evi” 

anlamında panopticon adını verdiği daire planlı bir yapı tasarladı. Bu tasarım birkaç katlık tek odalı 

hücrelerden oluşan bir halka üzerine kuruluydu. Her hücre bu halkanın iç kısmına açıktı ve halkanın dış 

cephesindeki duvarda birer pencere vardı. Halkanın ortasında mahpuslardan tamamen saklanmış 

konumdaki gözlemcilerin kaldığı bir nöbet kulesi yer almaktaydı. Panopticon’un temelinde yatan ilke, 

tek odalı hücrenin içindeki sakine saklanacak hiçbir yer bırakmaması, buna karşılık dış cephedeki 

duvarın penceresinden gelen dış ışığın kuledeki nöbetçilere mahpusun her hareketinin iyi aydınlatılmış 

bir siluetini izleme olanağını sağlamasıydı. Bentham’ın yaklaşımına göre, gözlemlenen her yanlış 

davranışının ceza getireceğini bilen, ama davranışlarının aslında ne zaman gözlemlendiğini bilmeyen 

mahpusun aklını başına toplayarak her zaman izleniyormuşçasına davranmaktan başka çabası yoktu. 

Böylece mahpus bizzat kendi hareketlerini kollamak durumunda kalacaktı…” (Vikipedi‘den) 



78


Ve’l–Asr / İsmet Özel (Cemile Bayraktar) 

“…Herkes uyumadan önce ertesi sabah kendini teşhis edebilmek 

için tedbir alıp ayak bir ip bağlamaz. Çoğu kimse sağ salim 

uyandığı takdirde uyumadan önce bıraktığı eski “ben”ini bulacağı 

hususunda kesin bilgi sahibi olduğunu kabul eder. Bu kabulünde o 

kadar ileri gider ki, gerektiğinde müracaat edeceği “eski ben”ini 

hesaba katmadığından her gün bir başka benle yer değiştiren 

benini hep aynı sanır. Öyle sandığı için de hayatının tutamak 

noktasının ne olduğunu veya hangi nirengi noktaları esas alınarak 

hayatının devam ettiği hakkında bir fikre sahip değildir. Hep aynı 

sandığı beniyle olaylar içinde yer aldığı zehabına kapılır. Gerçekte 

olaylar onun benlerini önüne katıp sürüklemektedir. 

Birisinin aklına şöyle bir soru gelebilir: Avrupa’daki ilk ünü dahi 

çocuk oluşundan ötürü yayılan Wolfgang Amedeus Mozart otuz 

beş yıllık ömrü boyunca Allah’ın kendisine bahşettiği olağanüstü 

yeteneği kullanmaktan öte ne yapmış? Ne mi yapmış? Her gece 

uyumadan önce ayak bileğine bir ip bağlamış bana kalırsa: Ich lege mich nie zu Bett, ohne zu 

bedenken, dass ich vielleicht den anderen Tag nicht mehr sein werde. (Ertesi gün belki 

olmayacağım düşüncesini taşımaksızın asla yatağıma yatmam.) Mozart’ın ömrünce taşıdığı düşünce 

“her gün yeni bir ben” düşüncesinden başka bir şey değildir. 

Her gün giderek her an yeni bir benle yaşadığımız halde ömrümüz boyunca aynı benle yaşadığımız 

izlenimi ediniyoruz, çünkü Allah Tealâ benlerimiz arasındaki bağı sürekli olarak bizim lehimize 

işleyecek şekilde tesis ediyor. Aramızdan bazıları kendisine verilen “ben”, hamd ile karşıladığının 

nişanesini sunmak üzere uyumadan önce ayak bileğine bir ip bağlıyor. Bu demektir ki kâinattaki 

konumunun, kendisine verilmiş olan beninin özelliğinin bilincinde olduğunu telâffuz ederek lisan-ı hal 

ile ortaya koyuyor, dışa vuruyor. Aramızda bazıları da var ki dışa vurulmuş bilinci kendi yapısına 

aktarıyor. Yani komşusunun ayak bileğine bağladığı ipi kendi ayak bileğine geçiriyor. Sebebi ne olursa 

olsun bu davranışı yanlış bulmuyoruz, bulamayız. Bilincin bir bünyeden diğerine aktarılmasında hiçbir 

hata yok. Hangi suretle olursa olsun belki yapılması kaçınılmaz ve gerekli olan da o. Ne var ki, bu 

aktarma işiyle birlikte bir sorumluluk da doğuyor. 



79


Bir insan kâinattaki kendi konumunu doğru veya yanlış, isabetle veya noksan olarak tasvir 

etmemişse ve ortaya koyduğu tasvir başka bir insan tarafından edinilmiş, benimsenmişse bu iki insan 

arasında hakikatin araştırılması yönünde bir çalışma başlatılmış demektir. Yani bilincin bilinçle 

kurduğu ilişki nihayete erdirilmiş bir işi değil, henüz girişilmiş bir işi belirtir. Esasen bilinçten bilince 

aktarılmış tasvirler yeni sorular getirmek üzere işe yarar. Eğer ben komşumun ayak bileğine bağladığı 

ipi (tasviri) kendi bileğime geçirmişsem bu andan itibaren komşumu yeniden tasvire de memur 

sayılırım. Hele komşum “sen ben olduğuna göre, ben kimim” sorusunu soracak derecede bir sevgi 

sunmuşsa bana…” 

Bu satırları ilk okuduğumda 17 yaşımdaydım, hayatta bağlanabilecek iplerin ve hatta ayak bileklerimin 

bile olduğunu fark edemeyecek kadar genç… 

Bugüne kadar kaç kez ayaklarıma ipler bağlandı, kaç kez çözüldü, kaç kez başkasının ayağına 

bağladım, bilmiyorum, bilemem, bilemezsiniz ancak Özel’in bahsinde olduğu üzere bugün bizde 

mevcut olan “benimiz” hepsi bugüne kadar olanın bir yekûnudur. 

Kendinizi defalarca kaybedip, sonra tekrar bulmanızla yani yeni benler edinmeniz arasında sayılar 

katlanmış olabilir ve her gün kendinizi yenileyerek, bir ben oluşturmuş olabilirsiniz. 

Bir anne ile konuşuyordum, 1-2 yaşlarında bir kızı olan bir anneyle, çocuğuyla iletişimini, eğitimini 

sordum, “ondan çok şey öğreniyorum, her gün yeni bir şey öğreniyorum” dedi. Evladı ayak bileklerine 

bir ip bağlamıştı. 

Her gün birbirimizin ayak bileklerine ipler bağlıyoruz, sonra onları çözüp bir başkasına bağlıyoruz. İş 

arkadaşımız, alış veriş yaptığımız market, doktorumuz, yazılarımıza yorum yapan okurlar, dahası 

zihnimize bir “soru” düşüren yazarlar, bir mucize olarak her gün yeni bir ben oluyoruz. Allah’ın 

yaratması durmuyor, devam ediyor. 

Neden yazdım bunları, söyleyecek neyim var, anlattığım nedir, nereye varacağım? Varacağım bir yer 

yok, bu yazının son cümlesi de yok, burası kitabın ortası, burada sadece fark etmek var, farkında 

olmak, her gün yaptığımız hiçbir şeyin aslında çok şey olduğunu anlamak var. 



80


Yanlış Cumhuriyet / Sevan Nişanyan (İbrahim Becer) 

“Bir fikre, bir zümreye ağız tadıyla ancak bu şekilde 

muhalefet edilebilir”. 

Sevan Nişanyan’ın “Yanlış Cumhuriyet” adlı kitabını ilk 

okuduğum zaman hissiyatım buydu. “Her türlü muğlak 

ifadelerden, komplovari yaklaşımlardan uzak kendisinin 

sorup, kendisinin cevapladığı Atatürk ve Kemalizm üzerine 

51 sorudan müteşekkil bir kitap. 

Bir anlamda MFÖ’nün o meşhur “sen neymişsin be abi!” 

şarkısına atıf yapar gibi bir kitap “Yanlış Cumhuriyet”. Bir 

yanda en güzel, en adil, en cesur, en şık, en moda 

Cumhuriyeti ben kurdum diyen bir Laik koro, diğer yanda 

ona cevap veren sakin bir Sevan Nişanyan. 

Atatürk’ün bizzat kendisinin olmasa bile takipçilerinin 

kendisi adına yaptıklarını eleştiren çok sayıda kitap 

okudum. Sadık Albayrak, Hasan Hüseyin Ceylan, 

Abdurrahman Dilipak, Rıza Nur ve eserleri ilk aklıma gelenler. Yine de geçen zaman zarfında ciddi bir 

eksiğim vardı; olan biteni Kemalist Güzelleme tadında yapmayıp, bir parça da olsa tarafsızlıkla 

anlatacak Yazar okumamıştım karşı cenahtan. Hakkımı yemesin, Turgut Özakman’ın Türklerin 

çılgınlığına atıfta bulunduğu kitabını okumak için paraladım kendimi. “Gözyaşları eşliğinde okudum” 

diyen Okurlara diyecek sözüm yok, ben başaramadım ve bütün iyi niyetime rağmen bitiremedim o 

kitabı. Falih Rıfkı Atay’ın “Çankaya” isimli kitabını yarıladım bu aralar. Ortak noktalar bulabilmek adına 

her iki kitabın da satırlarını çizdim, önemli pasajları işaretledim. 

Falih Rıfkı’dan çok şey öğrendim: Bandırma Vapurunun salaş olmadığının teyidini aldım, İsmet 

İnönü’nün Samsun’a çıkmamak için ayak sürüdüğünü öğrendim, “orduya dayanan bir partinin halkın 

teveccühüne mazhar olamayacağını” dillendiren Mustafa Kemal’i öldürmek için İttihatçıların tetikçi 

tuttuklarını öğrendim. Henüz bitiremediğim için “Çankaya” hakkında konuşmak için erken. Belki bir 

dahaki sefere bahsederiz. Bugün “Yanlış Cumhuriyet” hakkında konuşalım. 



81


Bir Tarihçi olmaması hasebiyle iddiasız olduğunu önsözünde belirtmesine rağmen Kitap bir anlamda 

‘tanıdığım kadarıyla’ Yazarının kişiliğini yansıtmakta: İnatçı değil belki ama kendinden emin. Şöyle ki 

“galat-ı meşhur” denilen bir deyim vardır Osmanlıcada. Türkçeye çevirirsek “gerçeğin yerine 

kullanılan ünlü yanlışlar” şekline bürünen deyim. Yazar, büyük oranda mesaisini herkesin üzerinde üç 

aşağı beş yukarı ittifak ettiği yanlışları sorgulamaya ayırmış kitabında. Birkaç örnek vermek gerekirse; 

Cumhuriyet demokrasinin vazgeçilmezi midir, Türkiye Cumhuriyeti Laik midir, Atatürk’ün kurduğu 

rejim demokrasi midir, Osmanlı teokratik midir, Milli mücadeleye karşı çıkanlar vatan haini midir gibi 

sorular önemliydi benim için. 

Kitabın yazım tarihi 1993 olmasına rağmen yayımlamak için 2007 kışına kadar bekliyor Yazar. Kitabı 

yayımlamaya onu iten sebepse Hrant Dink’in öldürülmesi oluyor. Yazar, kendi ifadesinde “Türkiye’nin 

toplumsal yaşamını karartan büyük gölge ile yüzleşmenin, bir kişisel tercih ya da temayül meselesi 

değil can alıcı bir yurttaşlık görevi olduğunu 19 Ocak 2007′den sonra daha iyi idrak etme imkânı 

buldum” diyor. Toplumun önemli bir kesimini ilgilendiren böylesi bir konunun, geçen 14 kocaman yıla 

rağmen güncelliğinden bir şey yitirmemesi de sorunlarımızın çözümünde ne kadar durağan bir seyir 

izlediğimizin göstergesi. 

522 sayfalık bir kitabı tanıtmanın zorluğu esas alındığında içeriğe gelince, Yazar ilk sorusu olan ” M. 

Kemal, dünyada eşi olmayan bir anlayışın temsilcisi midir?” sorusuyla başlıyor. O yılların analizini 

yapan Yazar, Avrupa’nın tümünde bir diktatörler geçidinin yaşandığını örnekleriyle vererek, çevre 

etmeninin tek adamlığa zaten müsait olduğunu belirtiyor. Kanıt olarak da CHP’nin olmazsa olmazı 

olan altı okundaki umdelerin, diğer dikta yönetimleriyle paralelliğine işaret ediliyor. Cumhuriyet’in 

kuruluşunu idrak ettiğimiz bugünlerde çevrenin de etkisiyle Mustafa Kemal’in demokratik macerası 

anlatılıyor ilk bölümlerde. Şu paragrafta olduğu gibi: ” M. Kemal Paşa iktidara seçimle gelmemiş, 

yaşamı boyunca gerçek ve serbest hiçbir seçime katılmamıştır. Kurduğu Parti, cumhuriyet tarihinin ilk 

serbest seçimlerinde hezimete uğramış ve daha sonra girdiği her seçimde de yenilgiyle çıkmıştır.” 

Yurdun her yanını demir ağlarla örmek konusundaki iddialara da dudak bükmekte Yazar. Okuru 

rakamlara boğmamak adına şu kadarını söyleyelim, Abdülhamit döneminde demiryolu artış oranı % 

324, 1950′ye kadar Cumhuriyet’in yekûnu % 87. Bu rakamlar kaybedilen imparatorluk toprakları 

çıktıktan sonra esas alınmıştır. Savaşın diğer mağdurları olan Almanya ve Sovyetler Birliği’ne oranla 

kalkınma hızının mütevaziliği de bir başka iddia. 

Peki yaşadığımız günlerin yükselen değerlerinden olan demokrasi ve özgürlükler konusunda nasıldır 

Kemalizm’in performansı Yazar’a göre? Pek iç açıcı olduğu söylenemez. Rakamlarla ifade etmek 

gerekirse, 1908-1914 yılları arasında sadece İstanbul’da yayımlanan gazete ve dergi sayısı 798′dir. Bir 

bu kadar rakam da taşra baskısına ilave edilebilir. Cumhuriyet Rejiminin 1922-1925 yılları arasında 

aldığı önlemler sonucunda İstanbul’da dört, Ankara’da bir gazete kaldığını belirtiyor Yazar. Bir başka 

çarpıcı rakamsa sivil toplum örgütleri hakkında gelmekte; “…1908′den itibaren Türkiye’de kurulmuş 

olan siyasi parti ve dernekleri saymak imkânsızdır. Örneğin sadece İstanbul’da ve sadece kadın 

haklarına ilişkin olarak kurulan dernek sayısı Tunaya’ya göre 14, başka araştırmacılara göre 23 veya 

29′dur. Cumhuriyetin ilanını izleyen yıllarda ise devlet partisi dışında hiçbir siyasi parti ve derneğin 

kurulmasına izin verilmemiş; 1924′de kurulan muhalefet partisinin kanlı bir şekilde yok edilmesinden, 

ve en son 1931′de Türk Ocakları’nın feshinden sonra Türkiye’de CHP dışında nitelikli hiçbir siyasi 

kurum kalmamıştır…” 

Rejimin uzun vadede başarısını da sorgulayan Yazar bu konuda da ümitsiz: “…Yakınçağda din 

özgürlüğü yerine ikame edilmeye çalışılan düşünce özgürlüğü kavramı, buna oranla pek cılız bir 

alternatiftir. Çünkü, düşünce özgürlüğü toplumun çok dar bir alanını kapsayan elit kesimi ilgilendirir; 



82


oysa dini inanç en mütevazi insanların bile ortak malıdır. Siyasi düşünceleri için hayatlarını feda 

edecek insanlar nadir çıkar; oysa dini inançları için tarihte yüz binlercesi kendini seve seve aslanlara 

atmıştır. Düşüncenin neşrini yasaklamak kolaydır: Kitap ve gazete toplatılır, bir süre protesto edilir, 

unutulur. Oysa kutsal kitapları yasaklamayı ya da kilise, havra ve cami kapatmayı deneyip, uzun 

vadede başarılı olmuş bir rejimi tarih henüz kaydetmemiştir…” 

Kitapta bu şekilde altı çizilesi pasajlar ziyadesiyle mevcut. Güzel tarafı da Yazar’ın bir ideolojiye hizmet 

amacıyla bu satırları yazmayıp, aksine Araf’ta durmaya özen göstererek iddialarını rakamlarla, 

kaynakçalarla temellendirme gayreti. Yazar’ın “Kişiye tapınma geleneği” hakkında açtığı bölüm ve bu 

geleneği Atatürk heykelleriyle ilişkilendirdiği bölüm de bunlardan biri. “Kişiye tapınma geleneğinin bir 

Osmanlı geleneği” olup olmadığını soran Yazar devam ediyor: “…1871′de Fuller’e yaptırılan ve 

Beylerbeyi sarayının büyük salonuna yerleştirilen, Abdülaziz’in atlı heykeli dışında, yanılmıyorsak, 

Osmanlı Padişahlarına ait heykel yoktur. Türkiye’de bir devlet başkanının kamusal alana dikilen ilk 

anıtı, Gazi’nin emir ve takdirleriyle 1926′da Sarayburnu’na dikilen Atatürk anıtı olmuş ve bunu 

diğerleri takip etmiştir. Atatürk’ün heykel konusuna duyduğu ilgi, genellikle Batı Kültürünü 

benimseme çabasının bir parçası olarak değerlendirilse de yapılan işin Batı Kültürel geleneği içindeki 

konumu sanıldığı kadar net değildir.” 

Bu pasajın ardından “heykel” konusunun tarihsel sürecini sıkmadan anlatan Yazar, Türkiye’deki 

durumun bir ölçüde Sovyet pratiğiyle özdeşleştiği sonucuna varır. “…Eğer ilk Stalin anıtları gerçekten 

1926′dan önce yapılmışsa, iktidardayken kendi anıtını yaptıran, a) 20. Yüzyılın ikinci siyasi lideri ve b) 

Tarihin ilk Cumhurbaşkanı olmak ayrıcalıkları Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanına ait olmalıdır. 

Avrupa’nın 20.yy. tarihinde bu hadisenin bir başka örneğine rastlayamıyoruz. Mussolini ve Hitler’in 

özel koleksiyonlarındaki birkaç eser dışında anıt-heykelleri yapılmamıştır. Keza, Türkiye 

Cumhuriyeti’nin yer adlandırma politikası da Sovyet patiğiyle örtüşmektedir. Ankara Hükümetinin 

onayıyla 1922 Eylülünde Kemalpaşa, Mustafakemalpaşa, Kemaliye ve Mustafapaşa adlarını alan Nif, 

Kirmasti, Eğin ve Sinasos kasabaları, Türkiye tarihinde ideolojik gerekçelerle ( somut bir bayındırlık 

eseri sözkonusu olmaksızın) iktidardaki devlet reisinin adını alan ilk yerleşim birimleridir…” 

Kitaptan çok şey öğrenmek mümkün. Mesela, CHP’nin 1935 tarihli programı neden sözlükle birlikte 

yayımlanmış, Nutuk neden Osmanlı Türkçesinin başyapıtlarından biri sayılmalı, Yüzyılın başında 83400 

kelimelik Türkçe bugün nasıl 26500 rakamlarına geriledi, Cumhuriyetin ilk yıllarında gerçekten okul ve 

öğrenci sayısında bir artış oldu mu, Türkiye’nin bazı açılardan diğer İslam ülkelerinden ileri oluşu 

Kemalist rejimin eseri midir, Batı uygarlığı tek dişi kalmış canavar mıdır gibi sorular ve cevaplarını bu 

kitapta kıyaslamalarla, rakamlarla bulabilirsiniz. 

İşin ne denli zor olduğunu en başından belirtmiştim. Bu kadar hacimli bir kitabı, bu kadar dar bir 

çerçeveye sığdırmak imkânsız. Kitap, 51 soruya sıkmadan, delillere dayanarak 51 cevap arıyor. 

Meraklısına yazılmış bir kitap değil, Yazarının bir tarihçi edasıyla değil de entelektüel bir bakış açısıyla 

yazdığı bir kitap olduğu izlenimi verdi bana. “ben bilirim” anlayışından ziyade “sakın yanlış biliyor 

olmayasın” üzerine bir çalışmanın ürünü büyük ölçüde “Yanlış Cumhuriyet”. 



83


Küçük Güzeldir / Ernst Friedrich Schumacher (Mehmet Salih Demir) 

…Fakat Güzel Hala Mümkün Değil 

Geçen sene bir ekonomistten şöyle bir anı dinlemiştim: 

Krizden sonra ABD’de dünyanın önemli finans kurumlarından 

birinin üst düzey yöneticisi ile sohbet etmiş. Sormuş bizim ki: 

“Kriz kendisini uzun bir süre öncesinden bozuk giden 

rakamlarla göstermeye başlamıştı; fark etmediniz mi? Neden 

önlem almadınız? Cevap vermiş üst düzey yönetici: “Evet, fark 

ettik. Hepimiz krizin çıkacağına neredeyse kesin gözüyle 

bakıyorduk. Ancak herkes para kazanırken siz tedbir alıp 

kazancınızın azalmasına sebep olursanız bunu patronlara 

ortaklara, yatırımcılara açıklayamazsınız. Kriz çıkıp da herkes 

kaybetmeye başladığında ise bunu anlatmak çok daha 

kolaydır.” Modern kapitalist sistemde krizlerin neden 

kaçınılmaz olduğunun özeti bu kısacık konuşmada gizli. 

Açgözlülüğün, kanaatten yoksunluğun ve sınırsız büyüme 

ihtirasının sonu… “Bu kadar kazanç bize yeter” denilemiyor 

kapitalist düzende. Schumacher, modern kapitalist 

sermayedara “bu kadarı bana yeter” dedirtecek bir ahlakın izlerini arıyor, “Küçük Güzeldir” kitabında. 

Vicdanlı ve insaflı bir adam, Schumacher. İnsancıl… Kitabın alt başlığı hem fikirlerinin hem de kitabın 

özeti gibi adeta: “Önceliği İnsana Veren Bir Ekonomi Anlayışı” Modern ekonomik ilişkilerin insanı 

kıvrandıran çarklarının arasına biraz merhamet ve diğerkâmlık zerk etmenin yollarını arıyor, 

önerilerde bulunuyor. Schumacher yarı dinsel ve mistik bir tatla insanın açgözlülük ve kıskançlık 

huylarından arınması gerektiğini söylüyor. Schumacher, kabuk bağlamış, fakat bugün küresel kriz 



84


sebebiyle tekrar deşilmiş olan yaralara bundan yaklaşık kırk yıl önce parmak basıyor. İktisada ahlakı 

sokmak istiyor. 

Bu öneriyi çok klişe ve modası geçmiş, günümüz gerçeklerine aykırı bulan insanlar ekseriyette. 

Muhteris, limitsiz, doymak bilmezlerin yanında, zihni “reel politika ve ekonomik gerçeklerin” 

“gereksiz” gerekliliklilerinden malul beyinlere çok uzak; “arkadaş sen ne saçmalıyorsun, nerde 

yaşıyorsun?” dedirtecek; yüzüne müstehzi bir tebessümün kıvrımlarını konduracak öneriler bunlar. 

Finansın, teknoloji ve açgözlülük ile birleşip küresel çapta kontrolsüz bir canavara dönüşmesinden 

önce kaleme alındığı için kitap, ‘insan’ın daha çok makineleşme/sanayileşme karşısındaki durumunu 

ele alıyor. Ama hiç tereddüt etmeden tespit ve tavsiyelerini günümüzün bankacılık ve finans 

sektörüne de tıpatıp uyarlayabiliriz. Derdiniz insan olduktan sonra, ne tür iktisadi ilişkiler ağını tahlil 

ettiğinizin bir önemi yok. İnsan aynı insan, ruhu aynı ruh… 

Yalnızlık ve yabancılaşma karşısında insan psikolojisinin haleti 

hep benzer; ülkenin, milletin ve çağın bir ehemmiyeti 

bulunmuyor. 

Büyük Buhran’dan sonra Keynes‘ten yaptığı bir alıntıyı, 

tartışmak üzere kendine bir başlangıç noktası yapıyor, yazar. 

1929 Buhranı klasik iktisat anlayışının karşılaştığı ilk ciddi krizdi. 

Sermaye birikim modelinin/amacının esasına dokunmadan 

sistemin kendi kendini tedavi etmesinde Keynes’in önemli 

katkıları olmuştur. Ömrüne ömür katmıştır kapitalizmin, Keynes. 

Ekonominin geleceği hakkında tahminlerde bulunan Keynes, 

“herkesin zengin olacağı günlerin pek o kadar uzak 

olmayabileceği sonucuna” varıyor. Ondan sonra “yine 

amaçların, araçların üstünde ve iyiyi kullanışlıya yeğ tutacağımızı” ekliyor. 

“Fakat ayağınız denk alın!” diye sürdürüyor. “Bütün bunların gerçek olması için zaman henüz 

gelmedi. En azından daha bir yüzyıl boyunca kendimizi ve başkalarını iyinin kötü, kötününse iyi 

olduğuna inandırmalıyız; çünkü kötü işe yarar, iyi işe yaramaz. Açgözlülük, tefecilik ve ihtiyatlılık 

daha bir süre için tanrılarımız olmaya devam etmelidirler. Çünkü ancak onlar bizi ekonomik 

gereksinimlerin tünelinde gün ışığına çıkarabilirler.” ( s. 17 ) 

Gördüğümüz gibi Keynes zamanımızın kapitalcilerden daha açık sözlü davranmış. Modern 

kapitalciliğin değişmeyen karakterini gözler önüne seriyor, Keynes. Onlarca soru sorulabilir sistemin 

bu çarpık doğası hakkında. Mesela “bu kadar zenginlik bize yeter, hadi artık açgözlülüğü terk 

edelim” diyecek bir insan/toplum/şirket var mıdır?” diye sorulabilir. Yazar, yoktur böyle bir 

insan/toplum/şirket diyor. Haklı olduğuna şüphe eden var mı? 

Çağımız ekonomileri, üzerinde yeteri kadar düşünülmemiş anlamsız bir “büyüme” saplantısı içindeler. 

Bir önceki yıla göre bir şirketin karını ya da bir ülkenin GSMH’ sini arttıramamış olması derhal önlem 

alınması zaruri ciddi bir hastalık belirtisi… Sınırsız büyüme hırsının meydana çıkardığı krizleri aşmak 

için daha fazla büyümek gerektiği söylenip duruyor. Sadece krizden kurtulmak için değil, her şey 

yolunda giderken bile herhangi bir arızanın doğmaması için hiç durmadan sürekli büyümeliyiz. Kar 

ruhumuzun gıdası… Karsız yaşayamayız diyor büyük büyük şirketlerin büyük büyük CEO’ları… Neden 

peki? Nedeni yok… Kimse “açgözlüyüm, muhterisim, kıskancım, doymak bilmiyorum, herkesi yenmek 

istiyorum” demez ki… Herkes ikiyüzlü bir sessizlik içinde koskoca bir yalan üzerinde zımni bir 

mutabakat sağlamış durumda. 



85


Çağımızda sermaye, yeni sermaye üretmek amacıyla üretiliyor. Sorduğunuzda alacağınız cevap 

genelde aksi de olsa, sermaye kullanımındaki başlıca amaç sermayenin kendisini büyütmesidir. 

Aslında, bu çok saçma ve düpedüz ahmakça bir tutum. Bu sistemde, geçmiş birikimler yalnızca daha 

fazla sermaye biriktirmek için kullanıldığı ölçüde sermaye kabul ediliyor. Sermayeyi sırf biriktirmiş 

olmak için biriktirmek, insanlık tarihinde her zaman vuku bulmuştur, yeni bir şey değil. Ancak bu 

biriktirme hırsı hemen her zaman kötü ahlakın bir şubesi sayılmış, kerih görülmüş ve kötülenmiştir. 

Modern kapitalist dünyada ise doğal, makul, makbul ve meşru addediliyor. Hatta teşvik ediliyor ve bir 

devlet düzeni, bir rejim ismi olarak sistemleştiriliyor. En büyük fark burada. Birçok dini ve mistik 

öğreti içinde nehiy edilen gayri ahlaki bir tutum, çağımızda kurumsallaşmış bir vaziyettedir. 

İnsanoğlunu kendi kendine esir eden de bu yaklaşımdır. Özgürlük yolunu kapatan servet değil servet 

tutkunluğudur; zevkli şeylerin tadını çıkarmak değil, bunun için kıvranmaktır. ( s. 43) 

Kurumsallaşmış açgözlülüğün en çarpıcı etkilerinden biri çalışanlar üzerinde gösteriyor kendini. 

Karlılığı arttırmak ve “olmazsa olmaz” büyümeyi sağlamak gayesiyle maliyetleri azaltmak için, üretim 

süreçlerinden insan öğesi çıkartılabildiği ölçüde üretim sorununda çözüme yaklaşıldığına inanılıyor. 

Makinelere yatırım yapmak, çalışması için işçilere para ödemekten daha ucuz olduğu sürece 

makineleşme yolunda ilerlemede hiçbir sakınca görülmüyor. Sanayinin ideali, canlı etkeni ve hatta 

insan etkenini bile eleyerek ortadan kaldırmak ve üretim sürecini makinelere devretmektir. ( s. 84) 

Ekonomizmi putlaştırmanın kaçınılmaz sonucu insanın önemini yitirmesidir. ( s. 88 ) 

Sanayinin/üretimin/ekonominin bütün ilerlemesi insansız bir ekonomiye doğru akıyor. İş gücü en 

düşük düzeyine indirilmeye çalışılıyor, maliyetleri azaltma adına. Makine başında kalan son insanlar 

da asli unsur değil; makineye/üretim süreçlerine eklemlenmiş bir parça gibi. Gitgide silikleşiyor insan, 

hükümsüzleşiyor devasa mekanizmalar karşısında. 

Geçenlerde bir liberal yazar sevinçle ve neşeyle dolu şunları yazıyor köşesinde: “Sanayi Sonrası 

Dönem, işi, işçiyi, çalışmayı, çalışma saatlerini boşa çıkarmaya devam ediyor… Çünkü Sanayi Sonrası 

Dönem ya da Bilgi Çağı için tek ölçü, ‘ yeni buluş’… Dolayısıyla patent ve inovasyon… Patent ve 

inovasyon, çünkü ‘beyinsel icatlar’, kol gücünden çok daha büyük zenginlik üretiyor… ‘Buluş çağına’ 

uyan kazanıyor, uymayan kaybediyor.” Araştırma-geliştirme çalışmalarının ve patentin önemine 

değindikten sonra, bunların olmazsa olmaz parçası sayılan “sayısı azaldıkça kalitesi artan ‘iş gücü 

niteliği’ni konuşmamız gerektiğini ekliyor. 

Mutluluk saçarak bildiriyor yazısında değindiği gelişmeleri. Sormak lazım: “insan” bu 

değerlendirmenin neresinde? Sadece insan değil “doğa” bu anlayışın neresinde? Hümanistim demek 

ve çevre örgütlerine destek vermek düşüncelerinizi temize çıkarmaya yetmez. Hayatınızın merkezine 

sadece zenginlik üretmek/sermaye biriktirmek yerleşmişse ve tek gayeniz ‘para yapmak’ olursa, iki 

seçenek arasında kaldığınızda, pek fazla tereddüt etmeden insan ve doğayı gözden çıkarabilirsiniz. 

Ayrıca ülkemizde de bu gayri insani anlayış yeterince benimsenmediği için dövünüyor, söz konusu 

yazarımız. Gözünü Batı’dan kıl kadar saptırmadan mütemadiyen oradan ülkemize “ilim ve hikmet” 

transfer eden aydınlarımız nerede yaşadıklarını, kime hitap ettiklerini, hangi değerlere sahip insanlar 

arasında olduklarını unutuyorlar. Batı’da biçilmiş gömleği olduğu gibi bizim insanımıza giydirmeye 

çalışıyorlar. 

Herkes gibi Schumacher de ‘eğitim şart’ diyor ve fakat burada bırakmıyor. Ekliyor: Nasıl bir eğitim? 

Eğitimin amacı nedir? Eğitimin önemi bahsinde Schumacher can alıcı bir noktaya dikkat çekiyor. Tek 

başına bilginin, örneğin bir know-how’un bir başkasına iletilmesi midir amaç? Bu bilgiyle beraber 

sağduyu, vicdan ve bilgelik de aktarılmazsa ne işe yarar o bilgi? Ne tür felaketlere sebep olur hatta? 



86


Atom bombasını icadı ve neticeleri hakkında iki saniye düşünmemiz yeterlidir, ne tür felaketlere 

sebep olacağının anlaşılması için. Daha fazla eğitim, ancak daha fazla bilgelik ürettiği ölçüde 

yararlıdır. (s. 61) Ekonomi, hele uygulamalı ekonomi bilimi, kesin bir bilim değildir; aslında çok daha 

büyük bir şeydir, ya da olması gerekir: insanın bilgeliğinin bir parçası. (s. 181 ) 

Bütün bir 20. yüzyıl zihniyeti, 19. yüzyıl pozitivizmi ile kirlenmiştir. Bilgiyi yalnızca kendisi adına 

üretmek, amaçsızca üretmek, “bilgiyi bilim için üretmek” bu dönemde yaygınlık kazanmaya başlamış 

bir tutum. Amacından saptırılmış bir bilimdir bu. Hakikat gibi bir derdi yok bugünkü bilimin. Pekâlâ bir 

bilgisayarın sabit diskine de aktarılabilecek bilgiler istifleniyor dimağlarda. Teknik bilginin zihinlerden 

zihinlere biraz daha arttırılarak aktarılmasına indirgenmiş durumda, modern bilim. Bu halin ekonomi 

bilimindeki sonuçları, insanın tamamen dışlanması, yabancılaşması ve kurbanlaştırılması şeklinde 

tezahür ediyor. Ekonomi biliminin metodolojisi niceliksel ifade edilebilenin sınırlarına mahkûm 

edilmiştir. Niteliksel yaklaşımlar, normatif iktisat-pozitif iktisat ayrımını keskin bir şekilde vurgulayarak 

ekonomiden dışlanmaktadır; insanca bir değerlendirmeye yer yoktur bu bilimde. Fakat şunu hiç 

hatırımızdan çıkarmamalıyız: “Eğitim metafiziğe yer vermediği sürece bize yardımcı olamaz.” ( s. 70 ) 

Yer çekimi yasasını bilmiyor olmak hayatta ne kaybettirir insana? Hemen hemen hiçbir şey… Ama 

dini ya da edebi bir eseri hiç okumamış olmak dünyanın ve hayatın kavranmasında çok büyük bir 

eksiklik sayılabilir. 

Yazarın kalkınma ile ilgili tavsiyelerini çok naif bulabilirsiniz. Kitabın yazıldığı zamanlar Dünya 

Bankası’nda yeni bir dönemin başladığı ve yoksullukla mücadele söyleminin yaygınlık kazandığı 

dönemlerdi. Yazarın iyi niyetli ve safça önerilerde bulunması çok doğal; bunlar aynı zamanda isabetli 

önerilerdir. Ancak bu değişimin mimarı olan insanlar onun kadar iyi niyetli ve saf düşünceli değillerdi 

galiba. Zengin ülkeler tarafından yoksul ülkeler için planlanan kalkınma programları, yoksul ülkelerin 

kendine yeterli olmalarına ve kendi güçleriyle gelişmelerine engel olan üretim ve tüketim 

yöntemlerine kaymalarına sebep oldu. Sanki amaç o ülkenin yoksulluktan kurtulması değil, zengin 

ülkelerin kendileri için mamul malları ve sermaye malları ihraç edebilecekleri zengin bir pazar; aynı 

zamanda ucuz hammadde ithal edebilecekleri güçsüz bir tedarikçi ortaya çıkarmaktı. Bunun için 

gerektiğinde hiç çekinmeden ülkelere borç da verilmiştir. Yoksul üçüncü dünya için sağlanan 

kaynaklar istikrarlı ve sağlıklı toplumlar çıkardı mı? 80′li yıllardan itibaren belli aralıklarla ortaya çıkan 

borç krizlerine bakılırsa bu sorunun cevabı pek de müspet verilemez. 

Kitabın ana fikrinin önemi küresel kriz sonrasında alınan önlemlerde kendini daha açık bir biçimde 

ortaya koydu. “Batmayacak kadar büyük banka” gibi laflar işitmeye başladık. Bazı finans kurumları 

öylesine büyümüş ki, kendi haline bırakıp iflaslarına izin verseniz bir dert, kurtarsanız ayrı bir dert. 

Siyasi karar organları ikna edilerek kurtarılmaları sağlandı. Ne yapıldı peki? Likidite bolluğunun 

meydana çıkardığı kriz piyasaya daha fazla likidite enjekte edilerek bankalar kurtarıldı ve kriz 

savuşturulmaya çalışıldı. Kısacası aşırı büyüme hırsının tıkandığı noktada, bu saikı hiç sorgulamayı 

dahi düşünmeden aynı amaç peşinde nasıl durmaksızın koşmaya devam edilebileceğinin yolları 

aranıyor. 

Kitabın arka yüzünde Times Literary Supplement kitap hakkında ” Dr. Schumacher, okuyucuyu 

esinlendiriyor, dürtüyor. Üstelik tartışmayı kazanan tarafta yer alıyor gibi…” şeklinde bir not düşmüş. 

Dönüp geçmişe bakıldığında cümlenin ikinci yargısının gerçekleşmemiş olduğunu görüyoruz ne yazık 

ki. Kazanan küçük ve güzel olmadı. “Küçük hala çok güzel bizce”, ancak dünyanın en büyük 

bankalarının kurtarılıp krizden daha da büyütülerek çıkarıldığını gördükten sonra “küçük hala 

mümkün değil” diye düşünerek umudumuzu yitirme noktasına geliyoruz. Yaklaşık seksen yıl önce 

Büyük Buhran ve Keynes’in yazdıklarına, kırk yıl önce Schumacher’in temenni ve tavsiyelerine; ondan 



87


kırk yıl sonra ise bugünkü konuşulanlara bakarak özünde hemen hemen hiçbir şeyin değişmediğini 

görüyoruz; korkarım bundan kırk yıl sonra da benzer şeyler konuşulacak… 



88


Kırık parçalar / Marilyn Monroe (Mehmet Yılmaz) 

“..Sadece bir kaç kırık parçamız bir gün diğer insanların kırıklarına temas edecek. Gerçek bundan 

ibaret. Bir tek insanın gerçeği. Sadece “prezentabl” kırıklarımızı paylaşabiliriz. Bu yüzden hemen her 

zaman yalnızız *...+ Neden olaylar gerçekten olmuyor da bir rol oynuyormuşum gibi geliyor? Neden bu 

işkenceyi hissediyorum? Neden kendimi diğer insanlardan daha az insan hissediyorum? Kendimi hep 

insan-altı bir varlık gibi hissettim…” (Marilyn Monroe’nun 1961′de psikanalist Ralph Greenson’a 

yazdığı mektuptan) 

Marilyn Monroe’nun hayatı boyunca küçük kâğıtlara, günlük sayfalarına not ettiği şiirlerin, 

yayınlanmamış mektuplarının derlendiği bir kitaptan bahsetmek istiyorum bugün, “Kırık Parçalar”. 

(Fragments) 



89


Seks sembolü”, bütün gerçek kadınlardan daha “dişi” bir star, vücud hatlarını abartan korseleri, dar 

giysileri ile kadın değil, bir kadın karikatürü olarak yaşamış bu insanın hayatı neye benzeyebilir? 

Dişiliği abartıldıkça insanlığı örtülen, platin saçlarıyla sarışınlardan daha sarışın olan “Marilyn” gerçek 

adını dahi kullanamayan genç bir kadındı… Kendisi olmak ile toplumun ona biçtiği rol arasında, 

mandalla ipe asılmış bir çamaşır gibi edilgen, rüzgâra ve güneşe mecbur, şunları not etmiş defterine: 

“hiç bir zaman mutlu olmayacağımı biliyorum ama neşeli 

olabilirim….Ey Hayat! Senin iki yönünü takip ediyorum, havaya 

asılıyım, daha çok aşağıya düşer gibiyim… Ama kuvvetliyim, 

rüzgârdaki bir örümcek ağı gibi. Kırağı ile varlığım kuvvetleniyor, 

soğuk ve ışıltılı. Ama inci dizili çizgilerim bir tablo gibi rengârenk. Ah 

hayat, seni aldattılar…” 

Kendisi için mutlu olamayan, “ötekilerin” ondan beklediği gibi neşeli 

görünmeye çalışan bir kız Norma; ötekiler için “Marilyn” rolü oynayan 

Norma Jean Baker. Mânâsız bir harf, içi boş bir elbise gibi 

hissediyormuş kendisini. Biyografisinden öğreniyoruz ki “Erkekler 

sarışınları tercih eder” ya da “bazıları sıcak sever” gibi filmlerin 

kahramanı çekimlerden sonra Los Angeles üniversitesine gidiyormuş, 

kütüphanesinde 400′den fazla kitap varmış. 

Sanırım yazmak Marilyn için bir kaçıştı, en makyajsız haline, kameralardan, alkışlardan uzak, “orijinal” 

benliğine geri dönüş. Kendi olmak imkânını bulduğu nadir anların tadını çıkarıyordu yazarak. Daha 

çocuk sayılacak yaşta bile sürekli yazan, hisleri, umutları ve ızdırapları ile şuuru arasına mesafe 

koyabilen, tepki değil fikir üreten bir genç kız var karşımızda. 1943′te 17 yaşında iken şunları yazmış: 

“Kendini iyi tanımak ya da tanıdığını düşünmek o kadar da iyi bir şey değil. Başarısızlıkların 

üstesinden gelmek için herkesin biraz gurura ihtiyacı var” 

“Ben” kimdir? 

İskoçyalı filozof David Hume’un(1) bunalımlarını hatırlıyoruz Marilyn Monroe’yu okurken. Hume’u ve 

Derin İnsan kitabında bahsettiğimiz “benlik” hissini: 

“İşte BEN’lik tuğlası bu. Filozofun akıl yoluyla keşfettiği, mü’minin vahiy yoluyla inandığı (çamurdan 

bedene üflenen…) ve şizofrenin kafasına bir saksı gibi düşen, BEN’in bir yanılgı, bir vehim olduğu 

gerçeği. Ama bu gerçek ile karşılaşmak için mü’minin gerekli hazırlığı yapmış ve tahkikî iman ile 

donanmış olması gerekiyor. Filozoflar? Onların da her zaman hazır olduğu söylenemez. ”İnsan 

Doğası” (A Treatise of Human Nature) isimli çalışmasının birinci kitabının sonuç bölümünde David 

Hume şöyle yazıyor: 

“Gemisi batmış, boğulmak üzere olan bir yolcuya benziyorum. Kimim? Bir hiç miyim? Hiç bir 

Hakikat’im yok. Diğer insanlardan tecrid olmuş durumdayım. Kaybolmuş. Ne mutlu ki doğa beni bu 

melankoliden çekip çıkarıyor ve tavla oynamaya itiyor… Bir kaç saat eğlencenin ardından bu 

düşüncelere geri dönecek olursam soğuk buluyorum onları ve yeniden içine girmeye gönlüm yok.” 

İnsanları “BEN” yapan şeylere biraz daha yakından bakın: Doktor, Erkek, Genç, Bekâr, Eskişehirli, 

zayıf, Tavla sever, sigara kokusundan nefret eder, dostları var, komşuları, akrabaları… Hep 

başkalarına göre, topluma, kurumlarına, geleneklere göre inşa edilmiş bir kim?-lik. Bir an için 



90


çevresindeki herkesin o yokmuş gibi davrandığını farz edin: insanların ona bakmadığını, ondan yardım 

istemediğini hatta selâm vermediğini canlandırın gözünüzün 

önünde. Söylediği sözler dipsiz bir kuyuya atılmış taşlar gibi. Ses 

bile vermiyor. Günlük hayatın, alışkanlıkların ve bedensel 

hazların verdiği güven duygusunun silindiği bir dünya. Kim?-lik 

yok. “Kim?” sorusuna cevap bir sessizlik. Aynaya bakıyor ama 

kendini göremiyor.” 

Yatak odası gazetecilerinin ağzını sulandıracak detaylar yok 

Marilyn Monroe’nun notlarında. Mahremiyet yok, samimiyet 

var. yazdıkları gerçekten çok içten. Kendini, hayatı ve insanları 

anlama gayretinde bir insancık duruyor karşımızda. Izdırap 

içinde kıvranan, yardım isteyen, kimseye kin tutmayan biri. 

Kendine biçilen “sarışın fıstık” rolünü mükemmel oynuyor; 

mükemmeliyetçi bir aktör, her çekimden önce başarısızlık 

korkusuyla tir tir titreyen bir çocuk adeta. Sevgi dilenmekle 

geçirmiş ömrünü, yüzüne fırlatılan kürklerin ve pırlantaların 

altında nefessiz kalmış. Et-kadın’ın içindeki insan-kadını aramış, 

belki de kalbindeki boşluğu kitaplarla doldurmaya çalışmış? 

Obur insanın pastalara saldırması gibi kitaplara saldırmış, okumuş, yercesine, yutarcasına okumuş. 

Ya yazdıkları? Büyük bir edebî eserden bahsedebilir miyiz? Sanmıyorum. Daha çok “kederli bir 

palyaçonun seyir defteri” diyebiliriz. Dışarıya verdiği “pozitif görüntü” ile iç dünyasında yaşadığı 

fırtınalı hayat arasında kalmış. Sürekli “içine” bakmış ve yazmış; can çekişen bir kadının kalbinden 

gelen “kadınsal” izleri kâğıda dökmüş… 

Hem kadın hem de yazar 

Derin Düşünce sitesi kurulduktan sonra kadınların yazma 

konusunda bir avantajı olduğunu fark ettim. Hanım 

yazarlar ile tanıştıkça bu olumlu “önyargı” pekişti. Siteye 

örnek yazı gönderen yazar adaylarının isminden 

anlaşılmasa bile yazdıklarından bir hanım olduğu derhal 

seziliyordu. Neden? Nasıl? Bilmiyorum. Ama öyle. 

Kadınlarda biz erkeklerin sahip olmadığı bir tür “duygusal 

zekâ” var. Erkek yazarlar kelimelere, kavramlara 

muhtaçlar. Ama mânâlar kelimelere hapsoldukça 

Mânâ’dan uzaklaşıyor. Erkekler beyin ile yazıyorlar. 

Kadınlar ise kalp ile. Erkeklerin yazdıkları üst üste konmuş 

tuğlalara benziyor. Bir plan ve program dahilinde, giriş, 

gelişme, sonuç, ana fikir, yan fikirler… Kadınlar ise 

ressamlar gibi bir fırça darbesiyle anlatıyorlar 

kalplerindekini. Açıklanmayan, “sadece” yaşanabilen, 

sezgisel şeyler yazıyorlar. Bir keman konçertosuna 

benzetilebilir kadınların yazdıkları. Sesler iç içe geçmiş. Hangi fikirden ne zaman çıktınız, hangi 

duyguya ne zaman daldınız, bilmiyorsunuz. (Bir daha ki sefere duygusal bir film seyrederken karınızın 

ya da kız kardeşinizin göz pınarlarında bir damla yaş görürseniz bu sözlerimi hatırlayın.) 



91


Evet… “bizim” Marilyn de bir kadın yazardı. Ya da yazan bir kadın? Ne olursa olsun beyniyle değil 

kalbiyle düşünen bir insandı Marilyn. İlk kocasından ayrıldıktan sonra şunları not etmiş meselâ: 

“…idealize edilen gerçek aşkın sureti yok olduğunda hissedilen… fırlatılmış ve reddedilmiş olmanın 

verdiği ağır bir ızdırap…” 

Marilyn’in yazdıklarından değil ama onu yakından tanıyanların sözlerinden anlıyoruz ki modern 

dünyada yaşamak için fazla hassas bir kadınmış. Kendisinden istenen her şeyi vermiş, insanlarda biraz 

samimiyet ve gerçek sevgi aramış ama nafile. Son kocası Arthur Miller onun bu hassasiyetine şu 

sözlerle işaret ediyor: 

“…Hayatta kalmak için daha riyakâr biri olmalıydı, ya da en azından gerçekçi. O ise sokağın köşesinde 

durmuş, insanlara şiirlerini okumaya çalışan bir şaire benziyordu, gelip geçen kalabalık onun 

elbiselerini yırtarken…” 

YaşaMAyanlar nasıl ölür? 

Dünyaya geldiğimizde “ben” olduğumuzu bilmeyiz. Açlığımıza, üşümemize, korkumuza derman olan 

“anne” bize dokunarak vücudumuzun sınırlarını da öğretir. 

Yüzümüze gülümser, adımızla hitab eder. BEN fikri oluşmaya 

başlamıştır artık. Vücudumuzun boşlukta bir yer kapladığını 

fark ederiz. O yer “benim” yerimdir, bana özeldir. Tıpkı adımız 

gibi, Ben’e ait, SADECE Ben’e ait. “Anne” bizim için ilk “öteki” 

olur. Ve tabi diğer aile fertleri. Okul, cinsiyet, mahalle, millet 

derken yavaş yavaş BEN‘liğimizi inşa ederiz. Kim?-liğimizi 

oluştururuz. Çocukluktan Ölüm’e dek AYNI olarak kalacak bir 

“BEN” fikri, “Kim?” sorusunun cevabı, bir ” identity“… 

Ama adı üstünde bir inşa sürecidir bu. Doğuştan gelen bir şey 

değildir. Bir şeyler ekleyip çıkarırız. Hem ait olduğumuz grupları 

taklid ederiz hem de “Özel” olmak isteriz. Aidiyetler güven 

verse de toplum içinde eriyip yok olacak kadar başkalarına 

benzemek… hoş değildir. 

Fakat bazen işler yolunda gitmez. Marilyn gibi bazı çocuklar 

ayaklarını yere sağlam basamazlar bir türlü, onlar için hayatın toprağı kum gibi gevşektir. Tutunamaz 

kökleri. Zaman’ın geçmesi yetmez yaşamaları için. BEN’liklerini inşa edemez o çocuklar. Yaşamaya 

başlayamazlar bir türlü: 

“Kimse onun bir hayalet olduğunu tahmin edemezdi. Yaşayan bir ölü için fazlasıyla güzeldi o, 

fazlasıyla tatlı, çekici. Hayaletlerin sıcaklığı olmaz. Soğuk çarşaflar gibidirler ya da korkunç bir 

karaltıya benzerler. Keşke aldanmasaydık. Bizi büyüleyen, böylesine avucuna alan ve bize zevk veren 

bu güç neydi? Tuzağa düşmüştük. Onun çoktan ölmüş olduğunu anlayamadık. 

Aslında Marilyn Monroe tam olarak ölmüş sayılmazdı. Biraz ölmüştü. Neşeli görüntüsünün içimizde 

uyandırdığı zevkten körleşiyorduk: YaşaMAmak için ölmüş olmak gerekMiyordu. O doğuşundan 

itibaren yaşaMAmaya başlamıştı. Annesi bir “piç” doğurduğu için insanlıktan kovulmuştu ve son 

derecede mutsuzdu… Bebekler insanların kanunla çizdiği yerler dışında yaşayamazlar. Norma Jean 

Baker daha doğmadan kanun dışı olmuştu. Bunalım içindeki annesi bebeği ile ilgilenebilecek 



92


durumda değildi. Küçük Norma soğuk yetimhanelerde ve geçici ailelerde kaldı. Sevgiyi öğrenmek 

zordu.” (Hayaletlerin fısıltısı, B. Cyrulnik) 

Sevgiyi ve mutluluğu öğrenemedi “bizim” Marilyn. Ama faydayı, tatmini ve tatminsizliği öğrendi. 

Beşerî Marilyn bir şekilde beslenip büyüyor fakat içindeki “insanî” Marilyn açlıktan kıvranıyordu. 

Etrafındaki insanlar ondan faydalandılar. Karşılığında Marilyn’e istediği faydayı, lüksü, şöhreti vs 

verdiler. Ama bu beşerî bir ticaretti. “insanî” Marilyn yine açtı. Sevgisizlik neticesinde Kendine 

güvensizlik, bunun doğurduğu korku ve boşluk hissi büyüdükçe büyüdü. Marilyn’in ifadesiyle güzel 

sözler bile sorun teşkil ediyordu: 

“Tuhaf ama biri bana iltifat ettiğinde içimi bir endişe kaplıyor. 

Izdırap duyuyorum çünkü bu iltifatı hak etmediğimi düşünüyorum, 

gerçeğin ortaya çıkmasından korkuyorum” 

Delirmek 

Gerçek şu ki şizofren, melankolik, depresif diye etiketlediğimiz 

insanların bir çoğu gerçekte hasta değiller. İnsan’a dair bir 

Hakikat’i hissediyorlar ama anlam veremiyorlar. BEN duvarında 

öyle büyük bir yarık öyle beklenmedik bir anda açılmış oluyor ki 

Hakikat’in ışığı gözlerini kör ediyor! Korkarım intihara yeltenenler 

ve cinayet işleyenlerin büyük bir kısmı da buna dahil. Günlük 

hayatın tekdüze akışından meydana gelen dekorun yıkılması bu insanlarda sonsuz bir güvensizlik hissi 

doğuruyor. Korku ile saldırganlaşıyorlar. Ya başkalarına ya da kendilerine karşı. Biz “normaller” canına 

kıyan birisinin haberini alınca makul ve mantıklı bir açıklama arıyoruz, aşk acısı, işsizlik, çevre baskısı… 

Oysa Mutlak Korku İnsan’ın kimyasında var, pusuda bekliyor. Uygun koşullar bir araya gelince “bir” 

şekilde gösteriyor kendisini. (Bkz. Korku Matkabı bahsi, Derin İnsan Kitabı) 

Özetleyecek olursak, deliler hasta değildir tıbbî mânâda: 

“Delilik bir uydurmadır yani deli olduğunun farkında olmayan hasta 

uydurması. Doktor ile hastanın şuurlarını birbirinden ayıran mesafe 

ile tıbbî uzmanlık bilgisini hastanın cahilliğinden ayıran mesafe farklı 

şeylerdir. Ne doktor her şeyi bilen “sağlıklı” taraftadır ne de hasta 

kendi varlığını unutacak denli “hastalıklı” tarafta. Hasta kendi 

anormalliğini kabul eder ve hastalığını anlamlandırır. Bu anlam 

hastanın şuuru ile, ötekilerin dünyası ile arasına koyduğu kapanmaz 

bir mesafedir. Ama ne kadar net görürse görsün, hastanın 

yapamadığı şey doktorun perspektifinden bakmaktır. Doktor hastalığı 

objektif bir süreç olarak ihata eder. Hastanın anormalliğini kabul ya 

da reddedişi, yorumlayışı hep içeridendir, onsuz değildir.” (M. 

Foucault, Maladie Mentale et psychologie, sf. 56) 

Marilyn Monroe da çocukluğundan itibaren maruz kaldığı baskılar 

altında kendi iç dünyasına hapsolmuştu. Biz normallerin “delilik” dediği şey kuluçkaya yatmıştı. 

Foucault’nun tabiriyle söyleyecek olursak “anormalliğini yorumlayışı içeridendi, Marilyn-siz değildi”. 

Kısaca Marilyn giderek delirmekteydi. Yazdığı notlarda bu görülebiliyor. Düşünceden kopma, 

şiirsellikten, çarpıcı metaforlardan deliliğe doğru bir kayma vardı hayatında. Meselâ: 



93


“Ey sessizlik! Sükunetin başımı ağrıtıyor. Kulaklarımı delip geçiyor ve tahammül edilmez sesler sakince 

başıma vuruyor. Simsiyah bir ekranda beliren yaratıkların gölgeleri en sadık dostlarım oldu. Kanım 

devinim içinde yolundan sapıyor, dünya uykuda; ah huzur, seni istiyorum. Bir huzur yaratığı olsan 

bile.” 

Neden bu gidişe direnemedi? Neden hayata tutunamadı Marilyn? Tanıtım yazımızın giriş kısmında 

sunduğumuz sözlerini hatırlayın, “..Sadece bir kaç KIRIK PARÇAMIZ (ing. Fragments) bir gün diğer 

insanların KIRIKLARINA temas edecek” diye başlayan satırları. Marilyn aslında çok önemli bir gerçeğe 

işaret ediyordu, “benlik” dediğimiz şeyin gerçekten de “kırık” parçalardan ibaret olduğuna. Sağlıklı bir 

çocukluk, “normal” anne-baba sevgisi içinde bu parçaları birleştirebilecek gücü buluyoruz biz 

“normal” insanlar. Hatta kendi “parçalarımızı” o kadar iyi birleştiriyoruz ki onu bölünmez bir bütün 

sanıyoruz. Adına “Benlik” dediğimiz gerekli vehim böyle oluşuyor. Ama çocukluğunda büyük 

travmalar yaşayanlar bu “birleştirmeyi” beceremiyor, tahammül edemedikleri gerçeğin yerine 

yalandan bir dünya kuruyorlar: 

“…Ailesiz çocuklar cemiyetin gözünde ailesi olanlara kıyasla daha kıymetsizdir. Bu çocuklara tecavüz 

etmek ya da sömürmek o kadar da büyük bir suç sayılmaz. Çünkü 

bunlar tam anlamıyla çocuk sayılmazlar… Kimileri böyle düşünür. Küçük 

Marilyn bu saldırgan ortama rağmen ayakta kalabilmek için fanteziler 

oluşturmaya başladı. Bazen gerçek babasının bir sinema yıldızı 

olduğunu söylüyor, bazen bir kraliyet ailesinden geldiğini iddia 

ediyordu. 

Sürekli yetimhane ve geçici aile değiştirmek ve cinsel istismar 

neticesinde Marilyn gerçekten sevilmeyi hak eden bir insan olduğunu 

fark edemedi. “Normal” insanların sevgi dilini hiç bir zaman 

öğrenemedi. Cinsel olgunluğa eriştiğinde onunla birlikte olmak isteyen 

herkese “evet” diyordu. Cinsel olarak kullanmayanlar için Marilyn altın 

yumurtlayan bir tavuktu. Satılık, kiralık… bir et idi. Marilyn’i gerçekten 

sevenler bile onun iç dünyasına giremediler. Öylesine çekici, öylesine 

parlaktı ki. Erkeklerin gözleri kamaşıyordu. Et-Marilyn “büyük aşklar” yaşarken insan-Marilyn 

çocukluğunun bataklığında yalnız başına debelenip durdu. Tutunacak bir ip arıyordu, biz ona bir kaç 

pırlanta atıyorduk zaman zaman. Ölü doğan Marilyn ona biçilen ET rolünü mükemmel oynadı, biz 

onun hayaletine taptık. Marilyn hiç bir zaman hayata giremedi; kendisi olamadı…” (Hayaletlerin 

fısıltısı, B. Cyrulnik) 

İntihar etmek 

Marilyn Monroe “delilikte” ilerledikçe bir tür “derinlik 

sarhoşluğu” yaşamaktaydı. Çok derine dalmış ve yönünü 

kaybetmiş bir dalgıç gibiydi sanırım. Kendisi için ne istediğini, 

neyin iyi, neyin kötü olduğunu bilemeyecek duruma 

geliyordu. 5 ağustos 1962′deki ölümünden 4 yıl önce, 

1958′de titreyen elleriyle şunları yazmıştı: 

“Help! Help! Help! Hayatın yaklaştığını hissediyorum. Oysa 



94


istediğim tek bir şey var, ölmek” 

Paramparça olmuş iç dünyasında, kırık bir aynada makyaj yapmaya çalışan bir kadın gibi… Ötekilere 

kabul edilebilir parçalarını sunmakla geçen bir ömür; çok uzun ve çok kısa bir ömür. Marilyn kendi 

tabiriyle ses çıkaran plastik bir oyuncaktı. “içi boşlukla dolu” bir oyuncak. Görünen dünyada “gerçek” 

aşkı, dostluğu aramak, MUTLAK MÜKEMMEL’i “ötekilerin” insafından sormak… Ölürken bile herşeyini 

verdiği “ötekileri” düş kırıklığına uğratmak istemedi. Dünyanın Marilyn’de kıymet verdiği yegâne şeyi 

yani vücudunu bozmayacak bir ölüm seçti. 

Chicago şehrinde 8 metre yüksekliğinde bir heykeli dikildi Marilyn Monroe’nun. Etekleri 

havada, Seven year itch filmindeki o ünlü pozuyla. Hayatı boyunca “ben bir et değilim” diye ağlayıp 

duran kız çocuğu artık öldü. Ama ona ısrarla “sen bir etsin, bizi ilgilendiren tek şey senin etin” diyen 

bir anıt var artık. Chicago’ya gelen turistlerin en büyük eğlencesi plastik Marilyn’in bacaklarının 

arasında geçip resim çektirmek. Dişiliği abartılmış, eşyalaşmış bir kadın karikatürü ve altında poz 

veren, cinselliğe indirgenmiş bir erkek karikatürü. Öldükten sonra bile insan yerine koymadığımız 

Marilyn Monroe’nun hayaletini Chichago sokaklarında ağladığını duyar gibiyiz: 

“Neden bu işkenceyi hissediyorum? Neden kendimi diğer insanlardan daha az insan hissediyorum? 

Kendimi hep insan-altı bir varlık gibi hissettim…” 



95


Dipnotlar 

1° David Hume’un kelimeleri ile Marilyn Monroe’nun hissiyatı arasındaki çarpıcı benzerliğe bakın: 

“Bu parça parça algıları sentezleyerek bir aynılık (sameness) oluşturuyoruz zihnimizde. Bütün 

yaptığımız benzerlik ve illiyetten istifade etmek. Benlik sadece hissedilen (feeling) ama 5 duyu ile 

algılanmayan bir şey. Netice olarak Benlik sözlerle ifade edilen zihni bir oluşum, bir ilişkidir. Bellek, 

kimliği (identity) üretmez, keşfeder. *...+ İlliyet (causality) yani sebep-sonuç ilişkileri, determinizm ve 

kimlik insanların hayata tahammül etmek için ihtiyaç duyduğu vehimlerdir (illusions). Dil katılığı 

sebebiyle Varlık’ın değişimine rağmen aynı kalan hakikî Ben’i anlamaya engeldir.” ( A Treatise of 

Human Nature) 



96


Jerusalem*de Eskimeyen Bir Çığlık: Baba, Beni Neden Terk Ettin? (Alper Gürkan) 

İspanyol yazar Michel del Castillo, “Terk edilmiş çocuklar masallar uydurmaya yazgılıdırlar.” der. Şu 

bir gerçektir ki çocuğun yalnız ve küçük yüreği, dünyanın ıstırabıyla 

ancak masallar sayesinde mücadele edebilir. Dünyanın dört bir 

yönünden akan coşkun ıstıraba set çekemeyeceğini bildiği için 

çocuk, onun coşkunluğuna bırakır kendini ve büyümeye akar. Bunu 

beceremeyip de barajlar kurmaya çalıştığındaysa anlar ki 

büyümüştür artık. Ve artık hayat, içinde akılan bir mecra değil, 

“mücadele edilen” bir şeydir: Sürükleyen, sürüklerken acı veren ve 

nihayet bir izbede terk eden, öldüren. 

Bu kader yüzünden küçük planda kurgular, kahramanlar, 

canavarlar ve arkadaşlar arasında yaşarken büyük planda aile, 

toplum, din gibi güçlü aidiyet bağları kurmak için çabalar insan. 

Hepi topu bu iki plan arasındaki gerilimde yolunu bulmaya çalışan 

bir cambazdan başka bir şey olmadığını, Nietszche’in tanrıyla 

maymun arasında gördüğü kadar olduğunu öğrenir zamanla… 

* * * 

Markar Esayan’ın Jerusalem’i de bunu öğrenmenin hikâyesidir. Bu küçük ve büyük planlara aynı anda 

odaklanarak geçmişle geleceğin, çocuklukla büyüklüğün, hayalle gerçeğin bir arada sunulduğu 

postmodern bir hikâye. Terk edilmiş ve meçhul olduğu kadar meşhur bu çocuğun anlattığı, sevdiği ve 

bildiği tek dünyadan bambaşka bir gerçekliğe geçişinin hikâyesi. 

Roman boyunca kumruların bile kendinden daha yerleşik olduğunu hisseden, “esmer, çelimsiz, sessiz, 

dikkat çekmeyen” bu çocuğun işlediğinden emin olduğu günahların bedeli olarak gönderildiği 

yolculuğuna çıkarılıyor okur. “Bir paket gibi” teslim edilip teslim alınırken sadece kendisinin bildiği ve 

duyduğu bir dille içine kapanıp onun yalnızlığını yaşayışında zamansal ve mekânsal yolculuğu… Diğer 

taraftan da toplumların, cemaatlerin ve ülkelerin görünmeden kaynayan kazanlarının fokurtusu da 

her daim satır aralarında. 



97


”Piçliğin” ve “gâvurluğun” batıni temerküzünden ibaret saydığı varlığından başka bir şeye sahip 

görmüyor kendini. Üstelik her zerresine sirayet etmiş olan terk edilmişlik hissi yüzünden bir sürgün, 

bir tecziyeden ibaret hayat ona göre. Kudüs’te, Golgotha tepesinde insanlığın günahlarının kefaretini 

ödemek için yine insanların sebep oldukları acılarla yüzleşirken kovulduğu Cennet’e, “Beni neden terk 

ettin?” diye seslenen tüm çocukların müşterek kahırları var sırtında. Roman boyunca kahramanın 

özdeşleştirildiği Mesih’in Göklerdeki Baba’nın çocuğu olması inancıyla paralel olarak o da koparıldığı 

anne ve babasının bir çocuğu neticede. 

Annesinden koparılan sıradan bir çocuk mu? Yurdun koparılan bir Ermeni mi? Babası tarafından terk 

edilen küçük İsa mı? Âdem’in cennetten kovulmasıyla başlayan sergüzeştini hatırlayan bir âdemoğlu 

mu? 

”Bütün çocuklar yalnız doğar… Canı çok yanar. Canın çok yanar. Ah, canın çok yanar. O can 

yanmasının adı sonra korku olur. O korku hep ayrılığı hatırlatır. Geldiğin güvenli yeri, kovulduğun 

Cennet’i… “ 

Esasen bu yolculukla gideceği yerde bir sürgün değil, öğrenci olacaktır. Türk olan annesinin 

gönülsüzlüğüne rağmen Ermeni olan babasının maksadı, onun Ermeniceyi ve inançlarını düzgünce 

öğrenmesini sağlamaktır. Dörde bölünmüş Kudüs’teki bir manastırda yatılı okuyacak ve kendini, 

aslını, özünü tanıma imkânı bulacaktır. Nitekim okuldaki öğrenciler 1915′teki Ermeni soykırımı 

nedeniyle İran, Irak, Lübnan, Suriye gibi ülkelere dağılmış olan Anadolu Ermenilerinin çocukları, 

torunlarıdır. Tıpkı romanın kahramanı gibi yurtlarından koparılan bu çocukların da mirası onunkiyle 

aynıdır. Zaten bu miras sayesinde Esayan, savaşların ve cennet dışı zamanların yürekleri törpüleyip 

nasırlaştırdığı bir dönemde yaşayan kahramanı üstünden çağa tanıklık da ederek, Kudüs’teki 

keşmekeşi, İsrail-Filistin davasını, Türkiye’deki siyasi karışıklıkları da sığdırır Jerusalem’e. Hemen hepsi 

Ortadoğu’nun ıstırabıyla kavrulmuş kahramanların çevrelediği, korkuları nedeniyle saldırganlaşan 

toplumların döngüsel şiddete saplanıp kaldıkları ve belki bu yüzden “Allah Baba’nın hiçbir duayı 

işitmez olduğu” bir dünyanın metaforik başkenti olan Kudüs’ün hikayesidir hepsi. 

* * * 

Roman boyunca sekiz yaşında bir çocuğun “müjde”sini okumaktan ötürü üslubun da naif bir libasa 

büründüğünü söylemek mümkün. Buna ilaveten bütünsel manadaki sağlam kurgusu, çok katmanlı ve 

çoklu okuma imkânı veren akıcı anlatımı Jerusalem’i iyi bir roman yapıyor. İnsanlığın umumi hislerinin 

müşahhas vurguları bazan öyle noktalara ulaşıyor ki, hikâyenin tamamı olmasa bile hissettirilen 

gerçeklikten ötürü ciddi bir otobiyografik ağırlığın olduğu düşünülüyor. Ama yazarı bunu inkâr ediyor. 

Beyan esastır… 

Günlük yazılarındaki rikkat ve hassasiyetiyle de tanığımız Markar Esayan kendi suretine de yansımış 

olan duyarlılığını, edebi bir lezzet ve evrensel imgeler eşliğinde sunuyor okura bu romanla. Kısa süreli 

bir ayrılıktan sonra “Lema şabaktani”den “Ve’dduha”ya açıyor insanı. Böylece masallar uydurmaya 

yazgılı varoluşumuzla yeniden yüzleşme ve özlediğimiz masallarda yeniden dirilme ümidi de vererek… 

Jerusalem, Markar Esayan; Timaş Yayınları, Haziran 2011, İstanbul. 



98


Hayek’in Kölelik Yolu’nda otostop… (Mehmet Salih Demir) 

”…Demokrasi ve liberalizm ikiz olmayıp, büyük ölçüde zıt oldukları unutulmamalıdır. Liberalizm 

demokrasiye karşı icat edilmiştir. Liberalizmi doğuran sorun, 

önce merkezde, daha sonra bütün olarak dünya sisteminde 

tehlikeli sınıfların nasıl zapturapt altında tutulacağıydı. Liberal 

çözüm, kesintisiz sermaye birikimi sürecini ve onu destekleyen 

devlet sistemini tehdit etmeyecek düzeylerde kalmak şartıyla, 

siyasi iktidara sınırlı bir erişimin ekonomik artı değerin sınırlı 

paylaşımının bu sınıflara bahşedilmesiydi…” (I. Wallerstein) 

Friedrich von Hayek‘in eserlerinden “Kölelik Yolu”nu biraz daha 

detaylıca anlamaya ve anlatmaya teşebbüs ettiğimde, her biri 

ciltler dolusu tartışmanın konusu olabilecek kavramların altında 

kalemimin ezileceğini hissettim. Çünkü kitap, liberalizm hakkında sadece bir meseleye hasredilmiş 

küçük bir risale değil. Liberal doktrine panoramik bir bakışla hemen hemen her şeye değinmiş, bazı 

konuları da fazlaca detaylandırmış, Hayek. Liberal düşünce evrenine ait ferdiyetçi anlayışa dayanan 

kavramlar ile kolektivist düşünceden türeyen kavram çiftlerini kıyaslayarak, hep özgürlük ve bireyi 

yücelttiğine inandığı fikirler lehine duruş alıyor yazar. Kitapta, demokrasiden hürriyete, planlı 

iktisattan serbest teşebbüse, güvenlik özgürlük ikileminden totalitarizme, faşizmden sosyalizme kadar 

pek çok kavramın liberalce yorumlanmasını bulmak mümkün. 



99


Hayek’in fikriyatının özünde birbirine zıt iki temel yaklaşımın karşılaştırılmasının etkileri görülür 

daima. Hatta tüm tezlerini iki kavramın karşıtlığı üzerine inşa etmiştir denilebilir. Bu karşıtlığın bir 

ucunda, “kurucu akılcılık” (constructivist rationalizm) diğerinde ise “kendiliğinden oluşan düzen” 

(spontaneus order) yaklaşımları bulunmakta. Kurucu akılcılık, toplumdaki herhangi bir arızanın 

giderilmesi için, toplumun akıl temelinde sil baştan yeniden tasarlanması gerektiğini söyler. Bu 

tasarım, topluma baştan aşağı köktenci bir müdahaleyi ima eder ve Hayek’e göre bütün baskıcı, 

totaliter rejimlerin kaynağı burada yatar. Kendiliğinden oluşan düzen ise, bir toplumda hali hazırda 

geçerli olan sistemlerin/kurumların belli bir evrim sürecinden geçerek deneme yanılma yoluyla 

oluşmasını ifade eder ve Hayek için en makbul olan da böyle kendiliğinden oluşmuş 

sistemlerdir/kurumlardır. Hayek, “Kölelik Yolu”ndan itibaren tüm eserlerinde ‘kendiliğindenliğe’ karşı 

bu ‘kurucu aklı’ eleştirmiş ve dünya görüşünü bu eleştiri üzerine bina etmiştir.* 

Kitabın ana fikri hakkında tek bir cümle kurmamız gerekirse şunu söyleyebiliriz: “İktisadi hürriyetin 

olmadığı yerde gerçek hiçbir hürriyetten söz edemeyiz.” Bir cümle ile biraz daha açmak istersek, 

şunu ekleyebiliriz kitabın esas tezi hakkında: “Avrupa önce iktisadi hürriyetini kaybetti; liberal 

değerlerden hızla uzaklaşınca çok kısa bir sürede kendisini totaliter, baskıcı rejimlerin kucağında 

buldu. Bu yola bir kere girildi mi sonunda mutlaka kölelikle karşılaşılacaktır.” 

Hayek, kitabının önsözünde, onun ayak izlerini takip eden ve benzer fikirleri savunan birçok aydında 

göremediğimiz bir dürüstlük ve açık sözlülükle, kitabın ‘siyasi bir kitap’ olduğunu ve kitapta ‘işaret 

edeceği noktaların belirli nihai değerlerden kaynaklandığını’ yazmış. Bu önemli, zira her fikrin, en 

evrensel olduğu iddia edilenin bile önceden bir şekilde belirlenmiş epistemolojik ve ontolojik bir 

temel üzerine inşa edildiği hakikatini kabule pek kimse yanaşmak istemez. Hemen herkes, ileri 

sürdüğü fikirlerinin ön yargılardan tamamen arınmış, herkesin kabul etmesi gereken evrensel 

değerlere dayanan vazgeçilmez erdemler olduğunda ısrarcıdır. Bunu nasıl detaylandırırım diye 

düşünürken, birkaç sayfa sonra daha takdim yazısında Atilla Yayla’nın 1995 Türkiye’sinde yerelevrensel 

değerler üzerine tartışmalara atıfla yaptığı bir eleştirisi ile karşılaştım. Şöyle yazıyor Yayla: 

” …Sosyalleşme sürecinde insanlar yaşadıkları toplumların bireylerinde tezahür eden toplumsal 

değerleri ve özellikleri alırlar. Bundan kaçınmaları mümkün değildir. Ama insanların içine doğdukları 

veya onlara aktarılan değerlerin her zaman için değerli ve mutlaka korunması gereken cinsten olduğu 

söylenemez. Asıl önemli olan, insanların, kemale erdikten ve kendi değer sistemlerini yargılamaya 

başladıktan sonra yaptıkları bilinçli seçimlerdir. Bu bazen yerelin reddini gerektirebilir…”( s. 14) 

Yerli değerleri özümsemiş kişilerin evrensel kıymeti olan şeyler üretemeyeceği iddiasına karşı 

yukarıda alıntıladığım pasajdaki gibi bir karşı tez öne sürülebilir. Bunda bir beis yok. Ancak bir çelişki 

var burada. Söz konusu pasajı dikkatle okuyunca kendi bindiği dalı kesen örtük bir varsayım hemen 

göze çarpıyor. 

Zihninizi çocukluğunuzdan itibaren size belletilen tüm değerlerden arındırmak, fikirlerden ayıklamak 

istiyorsunuz. Ne için peki? İçine doğduğunuz toplum dâhil olmak üzere her türden değerler 

hiyerarşisini reddetmek, sorgulamak ve sonrasında “bilinçli tercihler” yapabilmek için. Peki nasıl? 

“Kemale erdikten” sonra… İşte kendi içinde çeliştiğini söylediğimiz örtük varsayım tam da burası. 

Kemale nasıl ereceksiniz? Kemale ulaşma yolunda hiçbir değere başvurmadan, tutunmadan, elinizde 

alet edevat olmadan nasıl ilerleyeceksiniz? “Akıl yoluyla” cevabını kabul edemeyiz, zira akıl da belli 

değerler silsilesine tabi olarak işler. 

Descartes’çı bir yaklaşımla bir üzüm sepeti gibi olan zihni tamamen boşaltmak ve her türlü değerden 

tamamen azade olmak mümkün mü? Kendi değerler sisteminizi sınamak için neleri kıstas alacaksınız? 



100


Bu sorulara yukarıda alıntılanan pasajdaki çelişkiyi ortadan kaldıracak şekilde cevaplar vermek 

mümkün görünmüyor. Bu yüzden karşıt iki fikir çatışmadan önce, bu fikirlerin dayandığı değerler 

sisteminin ve paradigmanın tahlil edilmesinin, eğer orda uzlaşma sağlanırsa sonuca daha kolay 

gidileceğini, aksi takdirde tarafların konuşmalarının sonuçsuz bir körler dövüşüne döneceğini 

düşünmüşümdür, hep. Kısacası Yayla’nın pasajda savunduğu yöntemle önce kemale ermek, ancak 

ondan sonra bilinçli tercihler yapmak mesnetsiz boş bir hayalden ibarettir kanaatimce. 

Hayek’e dönelim. 

Hayek Almanya’yı felakete sürükleyen Nazizim düşüncesinin nasıl olup da onca destek bulduğunu ve 

nihayetinde iktidar olduğunu tespit etmenin gerektiğini sorarak başlıyor. Cevap ararken de, böylesine 

zalim bir rejime Alman milletinin ‘genetik/ırksal’ fenalığının sebep olduğunu iddia etmenin 

tehlikesine karşı peşinen uyarmayı ihmal etmiyor; totalitarizmin aslının Alman ırkına mensubiyetle bir 

ilgisinin bulunmadığını, İtalya ve Rusya ile de ortak noktaları olan sosyalist fikirlerin hâkimiyeti 

olduğunu ekliyor. Sanayileşmiş ülkeleri ikinci bir dünya savaşına sürükleyen çılgınlığın içinde, “Alman” 

olan her şeye muazzam bir nefretin ortasında, bu itidali göstermesi takdire şayan bir tavır olduğunu 

teslim edelim hemen. 

Sosyalizm/kolektivizm eşittir köleliktir ona göre. Liberalizm henüz “kemale erip nihai noktasına varıp 

olgunlaşmadan”, yanlış adamların dilinde yanlış tanıtılmış ve Batı, liberal değerlerden uzaklaşıp 

köleliğe yani sosyalizme doğru adım adım yürümüştür. İktisadi hürriyet terk edilince, onsuz 

düşünülemeyen şahsi ve siyasi hürriyet de kaybedilmiş. Kaybedilen sadece liberalizm değil, Batı 

medeniyetinin Roma’dan beri üzerine bina edildiği “bireysellik” mirası. Terk edilen yol liberal değerler 

ve Hayek’e göre Avrupa ülkeleri bu “erdemlerden” uzaklaştıkları ölçüde totaliter rejimlere 

savrulmuşlar. 

Desteklediği siyasi doktrin ne olursa olsun birçok Avrupalı düşünürde olduğu gibi, ilerlemeci ve Eurocentrik 

tarih anlayışı Hayek’te de hemen göze çarpıyor. Bu yaklaşıma göre, Avrupa düşüncesi bir 

zihniyet olarak Roma’dan beri ‘kesintisiz’ bir şekilde birikimli olarak ilerlemiş ve bugünkü Avrupa’yı 

inşa etmiş. Avrupa Birliği gibi yaklaşık altmış yıllık ömre sahip bir örgüte rağmen, bugün için bile her 

bakımdan homojen ve ortak hareket eden bir Avrupa’dan söz edemiyoruz. Son krizde bunun pek çok 

örneğini gördük. Bu bakış, sahici bir tespitten ziyade bir temenniyi ifade ediyor sadece. 

Hayek’in demokrasi hakkındaki görüşleri de bazı insanları, şaşırtabilir ve üzebilir. Şu sözlerine 

bakalım: 

“…Maksadımız asla demokrasiyi fetiş hale getirmek değildir… Demokrasi esas itibariyle, dâhili sulhu 

ve ferdi hürriyeti korumak için bir vasıta, faydalı bir usuldür. Bir vasıta olarak da, asla hatadan salim 

değildir. Unutmayalım ki, mutlakıyetçi bir idare altında bazı demokrasilerdekinden daha fazla fikir ve 

kültür hürriyeti bulunduğu vakidir. ( s. 114) 

İşte böyle. 20. yüzyılın liberal şahlarından olan Hayek’in görüşü bu. Kullandığımız her üç kelimeden 

birinin demokrasi olduğu ve neredeyse tüm fiillerin, politikaların meşruiyetini ancak demokrasi ile 

temin edilebileceğimize inandığımız günümüzde, yazarın bu sözleri pek çok insanı şaşırtabilir. İyiye, 

güzele, erdeme dair her ne varsa demokrasi çuvalına sığdırmaya çalışıyoruz. Biraz fazla yükleniyoruz 

galiba bu kelimeye. Hayatın ve insanın tüm karmaşıklığına ve derinliğine cevap vermesini, bütün 

sorunları çözmesini bekliyoruz demokrasiden. 



101


Diğer rejimlere göre şu anda en az çatışma doğuran, kararlara ve sonuçlarına itiraz edilmeyen rejim 

demokrasi; bunu tarihi tecrübeler gösteriyor. Ama tek başına her şey olmadığını ve yersiz bir kutsallık 

atfedilmemesi gerektiğini düşünüyorum. Yolumuz demokrasi yolu olabilir ve bunun için canla başla 

çalışabiliriz. Üstelik ikinci sınıf değil, A kalite bir demokrasi için… Ancak onun dahi 

fetişleştirilmemesini, hele hele kesinlikle amaç haline getirilmemesine dikkat edilmeli; zira 

unutulmamalı ki, araçların amaç haline geldiği noktada, totaliterliğin kapısından içeri girilmiş 

demektir. Demokrasilerden diktatörlükler de doğmuştur… Yazar da şu cümlesiyle buna dikkat 

çekiyor: 

“Demokrasinin en fazla tehdide maruz kıymet sayılması ve bütün dikkatlerin münhasıran demokrasi 

üzerinde toplanması yolundaki moda, tehlikeden ari değildir…(s. 115) 

Yazarın demokrasi hakkındaki görüşlerini aktarmaktaki amaçlarımdan biri de, şu zamanda liberalizm 

ve demokrasinin birbirine özdeş kelimeler olarak kullanılmasına bir itiraz getirebilmek. Bugün 

liberaller için bu iki kelime ayrılmaz bir ikilidirler ve onları totaliter rejimlerin tam karşısında 

konumlandırarak tekellerine almışlardır. Hayek onları doğrulamıyor gördüğümüz gibi. 

Düşünsel düzeyde liberalizm-demokrasi tartışmaları ara ara yapılıyor. Tarihsel olarak da liberalizm ve 

demokrasi özdeşliği konusunda meselâ Wallerstein‘ın da bazı itirazları var. “Modern Dünya 

Sistemi”nin yazarı ve sistem karşıtı hareketlerin önemli isimlerinden Immanuel Wallerstein’ın, 

“Liberalizmden Sonra” isimli kitabından Muhafazakârlık, Liberalizm ve Sosyalizm akımlarını nasıl tahlil 

ettiğine bakalım. Bu üç ideoloji, Wallerstein‘a göre Fransız Devrimi ertesinde ortaya çıkan yeni siyasi 

ve ekonomik düzenle ilgili sorunların üstesinden gelebilmek için geliştirilen cevaplardır: 

”…Bunlardan liberalizm evrenselci olduğunu iddia ederek, kendisini daima siyasi arenanın merkezine 

yerleştirmiştir…” 

“Ulusal planda liberal devletin ve dünya çapında liberal devletlerarası sistemin ana teması, öncelikle 

devlet vasıtasıyla, akılcı reformculuktu… Liberaller devleti, reformlar dalgasının sürekli kılınabilmesi ve 

doğru yönde ilerletilebilmesinin tek etkili ve akılcı mekanizması olarak görmeye başladılar.” 

”1848-1914 döneminde liberal program, merkez bölgelerdeki çalışan sınıfları genel oy ve refah 

devleti vasıtasıyla uysallaştırmaktı. 19. yüzyıl liberalizminin kapitalist dünya ekonomisinin merkez 

ülkelerine yönelik siyasi projesi, üç yönlü bir akılcı reform programı sunarak tehlikeli sınıfları 

uysallaştırmaktı: Oy hakkı, refah devleti ve ulusal kimlik. Beklenen ve tahmin edilen, sıradan 

insanların bu sınırlı mükâfat artışından memnun olacakları ve dolayısıyla eksik “insan hakları” için 

gerçek bir baskı yapmayacaklarıydı. Sloganların atılması - insan hakları ya da özgürlük ya da 

demokrasi - tehlikeli sınıfları uysallaştırma sürecinin bizzat parçasıydı.” 

“Demokrasi ve liberalizm ikiz olmayıp, büyük ölçüde zıt oldukları unutulmamalıdır. Liberalizm 

demokrasiye karşı icat edilmiştir. Liberalizmi doğuran sorun, önce merkezde, daha sonra bütün 

olarak dünya sisteminde tehlikeli sınıfların nasıl zapturapt altında tutulacağıydı. Liberal çözüm, 

kesintisiz sermaye birikimi sürecini ve onu destekleyen devlet sistemini tehdit etmeyecek düzeylerde 

kalmak şartıyla, siyasi iktidara sınırlı bir erişimin ekonomik artı değerin sınırlı paylaşımının bu sınıflara 

bahşedilmesiydi.” 

“…Demokrasi liberallerin değil, radikallerin hedefiydi; ya da en azından gerçekten radikal sistem 

karşıtı olanların hedefiydi.” 



102


Kitaptan parçalı alıntılar yaptım. Sanırım yazarın bu konudaki görüşlerinin anlaşılması için yeterlidir. 

Wallerstein gördüğümüz gibi bugünkü genel algının tam aksini iddia ediyor. Bu üç ideolojiye ezber 

bozan bir bakış açısıyla yeniden bakmak istiyorsanız kitabı baştan sona muhakkak okumalısınız. 

Wallerstein’ın bu düşüncelerini okurken aklıma, Nobel ödüllü Thomas Mann‘ın bir burjuva ailesinin 

yükselişini ve çöküşünü anlattığı “Buddenbrooklar” romanından, bu fikirleri teyit eden bir sahne geldi. 

Yıl 1848… Avrupa’nın birçok kentinde ihtilaller var. Buddenbrooklar’ın yaşadığı kentte de bir 

hareketlilik başlar. Sokaklar işçilerle, sıradan halktan insanlarla dolup taşar. Bu kaynama üzerine, 

birçoğunu şehrin burjuvalarının oluşturduğu meclis olağanüstü toplanır. Halk da bu arada meclisin 

kapısına dayanmıştır. İçeri girmeleri an meselesidir. Meclis üyelerini müthiş bir korku sarmıştır. 

Telaşlanır ve ne yapacaklarını bilemezler. Dışarıdan insanların bağrış çağırışları duyulur, içerde ise 

üyeler gergindir. Bu duruma daha fazla dayanamayan kahramanımız Konsül Johann Buddenbrook 

öfkeyle dışarı, kalabalığın karşısına çıkar ve en önde duran bir depo işçisiyle aşağıdaki diyalog yaşanır: 

…Konsül Buddenbrook küçük ve çukur gözlerini, elinde şapkası ve ağzı ekmek dolu olarak merdiven 

basamaklarının hemen önünde kendinden emin bir şekilde duran yirmi iki yaşlarındaki depo işçisine 

çevirerek, “Corl Smolt, hadi konuş bakalım! İşte tam sırası! Bütün öğle sonu boyunca böğürüp 

durdunuz…” dedi 

Corl Smolt ağzındaki ekmeği çiğneyerek, “Evet, Bay Konsül…” dedi. “Bilmem nasıl söylesem… 

istediğimiz şey… Daha fazla bekleyemeyiz… şey… ihtilal yapmak istiyoruz.” 

“Neler saçmalıyorsun sen, Smolt!” 

“Evet, Bay Konsül, belki de haklısınız, ama başka çaremiz yok… biz yeni bir düzen istiyoruz, hepsi bu, 

başka bir şey istediğimiz yok…” 

“Beni dinle Smolt, sizler de dinleyin beni! İçinizde biraz aklı olan varsa, hemen evine gitsin, bırakın 

ihtilal yapmayı, düzeni bozmaya kalkışmayın…” 

Bay Gosch ıslık çalar gibi bir sesle, “Kutsal düzen!” diye laf attı… 

“Düzeni bozuyorsunuz, diyorum size!” dedi Konsül Buddenbrook kararlı bir ses tonuyla. “Sokak 

lambalarını bile yakmadınız… ne ilgisi var bunun ihtilalle?” 

Corl Smolt ağzındaki ekmeği sonunda yutmuştu, sırtı kalabalığa dönük ve kendinden emin bir şekilde 

duruyordu, Konsülün söylediklerine itirazı vardı… 

“Evet, Bay Konsül, siz de biliyorsunuz! Bütün bunlar herkese eşit seçim hakkı tanınması için…” 

Konsül, “Tanrım, neler söylüyorsun öyle sersem herif! Söylediklerin bütünüyle saçma…” diye bağırdı ve 

öfkesinden Kuzey Almanya lehçesiyle konuştuğunu unuttu. 

Biraz gözü korkmuş olan Corl Smolt, “Evet, Bay Konsül” dedi. “Hepsi bu kadar, söylediğim gibi başka 

şansımız kalmadı, ihtilali mutlaka gerçekleştireceğiz. Bu kesin. İhtilal her yerde var, Berlin’de ve 

Paris’te…” 

“Smolt, ne istiyorsunuz siz? Bunu bana bir söylesenize!” 



103

“Evet, Bay Konsül, söyleyeyim öyleyse: Cumhuriyet istiyoruz, cumhuriyet istiyoruz biz…” 

“Ama sen ne istediğini bilmiyorsun ki… isteğiniz yerine getirildi ya!” 

“Evet, Bay Konsül, ama ben bir tane daha istiyorum.” 


Konsülün çevresini saranlardan biraz daha akıllı olanlar, ağır ağır ve tüm içtenlikleriyle gülmeye 

başladılar…( Buddenbrooklar, s. 172) 

Aktardığım bu sahne elbette bir romandan alınmış hayali bir sahne, bir kurgu. Ancak, romancının 

bilgisi ve sezgisiyle bir devri ve zihniyeti tespit etmesi ve yansıtması bakımından şahane bir sahne. O 

tarihte Avrupa’nın herhangi bir şehrinde bir burjuva ile bir işçi arasında gerçekte buna benzer bir 

konuşma geçmiş midir, bilmiyoruz. Fakat bir dönemin siyasi atmosferi hakkında, iki kesimin/sınıfın de 

düşüncelerini çok net bir biçimde yansıttığını rahatlıkla söyleyebiliriz. Liberal fikirde olanlar, 

felsefesine inanarak bir ilkeye sıkı bağlılık çerçevesinde değil, mecbur kaldıklarında gıdım gıdım 

vermişlerdir özgürlüğü, eşitliği, demokrasiyi… Liberalizm karşısında sosyalizmi demokrasi ve 

ferdiyetçilik testine soktuğunuzda sınıfta kalması olağandır. Fakat bunun sizi hemen liberalizm eşittir 

demokrasi düşüncesine itmesi gerekmiyor. 

Hayek’in Tocqueville’den yaptığı bir alıntıya bakalım bir de. Bir cümlesi şöyledir: “…Demokrasi her 

insanın kıymetini mümkün olan azami hadde kadar yükseltir; sosyalizm her insanı bir vasıta, bir alet, 

bir rakam haline getirir…” Cümlenin kalıbının işaret ettiği anlam size de tanıdık geldi değil mi? 

Demokrasi lehine sosyalizm aleyhine söylenenleri kabul edelim, fakat liberal felsefeye dayanan 

kapitalist bir ekonomik örgütlenme içinde bireyin durumu sosyalizm için söylenenden ne kadar 

farklıdır? Yeni küresel kapitalizmde, insanlar sadece kredi kartlarından, banka hesaplarından, sosyal 

güvenlik numaralarından, maaş bordrolarından vs. ibaret değiller midir? Tükettiği kadar var olabilen 

ve hesapsız harcadığı kadar insanlığı muteber olan bir nesneye indirgenmiş değil midir insan? Nesne 

demişken, bu noktada kültür endüstrisinin ayartıcılığı ve sahteliği üzerine çok keskin eleştirileri olan 

Adorno ve Horkheimer‘a da kulak verelim: 

“…Endüstride insanla yalnızca müşterisi ve çalışanı olarak ilgilenilir… Çalışanlar olarak insanlara 

rasyonel örgütlenme hatırlatılır ve sağduyu yardımıyla bu sisteme uyum gösterebilmeleri için teşvik 

edilirler. Müşteriler olarak da onlara, hem basında hem de beyazperdede, insanlarla ilgili özel olaylar 

aracılığıyla seçme özgülüğü ve sisteme dâhil olmanın çekiciliği gösterilir. Her iki durumda da birer 

nesne olarak kalacaklardır…” (Aydınlanmanın Diyalektiği, s. 196) 

Pasajdaki teşvik edilmenin ne anlama geldiğini özel bir şirket çalışanı iseniz çok daha iyi anlarsınız; 

teşvik ve tehdit ( terfi edememe, işten atılma vs. ) daima iç içedir. Seçme özgürlüğü ise bir 

yanılsamadan ibarettir sadece. Seçeceğimiz şeyler önceden tayin edilmiş ve bize çeşitli yollarla 

belletilmiştir zaten. 

Yeni sorular sormalıyız artık. 20. yüzyılın tozlu topraklı kölelik yolunun yerini, cillop gibi asfalt 

döşenmiş, bariyerleri “yoldan çıkma” ihtimalini hemen hemen sıfıra indirmiş bir başka göz boyayan 

kölelik yolu almış olabilir mi? Sosyalizmin “büyük bir kurnazlıkla” vaat ettiği hürriyeti, iktidarı ele 

geçirdikten sonra tam tersine çevirdiğini inceden inceye tahlil eden Hayek, benzer şeyleri 21. yüzyılda 

liberalizm için de söyler miydi acaba? Totaliterlik karşısında 1944 model, hatta 19. yüzyıl mezarlığında 

medfun liberal değerler manzumesi, vaat ettiklerini günümüz insanına tam olarak sunabilmiş midir? 



104


“Tarihin sonu” ilan edildikten sonra Avrupa’nın göbeğinde yaşanan katliamlara, ABD’nin dayanaktan 

yoksun fütursuzca ve hiç hesap verme endişesi taşımadan gerçekleştirdiği işgallere, gelişmekte olan 

birçok ülkede meydana gelen krizlere ve son küresel finans krizine bakarak ne söylerdi acaba, bunları 

görmeye ömrü vefa etmeyen Hayek? Yoksa yine, “durun hele, bizim savunduğumuz liberal erdemler 

kâmil manada tatbik edilmiyor henüz; bir türlü tam anlaşılamıyor söylediklerimiz, anlayan da 

yanlış anlıyor” diyerek bizden biraz daha mı mühlet isterdi? Neden sınırsız bir kredi tanımalıyız 

liberalizme? 

Bir sosyaliste “bak falan sosyalist ülkedeki baskıyı, zulmü, insanlık trajedilerini görmedin mi, 

görmüyor musun?” dediğinizde, “ama o ülkede ‘gerçek’ sosyalizm uygulanmıyor kii” diye itiraz 

ederek, size sosyalizmin dayandığı soyut fikirlerden bahsedecek, çözümlemelerini sayıp dökmeye 

başlayacaktır uzun uzun. Bir liberale de 90′larda zaferini ilan eden ve hemen hemen alternatifsiz 

kalan liberalizmin/liberal devletlerin, son 20 yılda dünya çapındaki türlü çeşitli ekonomik, siyasi 

sorunlarla ilişkisindeki sorumluluğundan dem vurduğunuzda, o da muhakkak bu sorunların zaten 

liberal değerlere tam tekmil riayet edilmediği için çıktığını birçok örnekle ispatlamaya çalışacaktır. 

Yani suç hiçbir aman için o “muhteşem, fevkalade” doktrinlerimizde değildir. Kesinlikle 

uygulanmasında bir sorun vardır. Kimse toz kondurmaz düşüncelerine. Ancak diğerleri arasında 

liberalizmin neredeyse sınırsız bir kredisi vardır. Neden peki? Çok basit cevabı; “çünkü dünya 

egemenlerinin rejimidir.” 

Hayek tezlerindeki açıkları kapatmak için karşımıza hep totaliter/kolektivist rejimlerin en kötü 

hallerini gözümüze sokuyor. Sanki ölümü gösterip sıtmaya razı olmamızı bekliyor bizden. Örneğin 

rekabete dayalı bir sistemde fakirin şansının çok az olduğunu kabul ediyor, ama “ama” diye ekleyip 

sosyalizmde ise hiçbir şansının olmadığını, kendi şansını yakalama şansına dahi sahip olmadığını 

söylüyor. Ya da özel mülkiyet konusunda, bir milyonerin kişinin üzerindeki hâkimiyetinin, devletin 

hâkimiyetinden çok daha az olduğunu belirtiyor. Şüphesiz bunlar doğru. Ama bugün geldiğimiz 

noktada liberalizm hala hayali öcülerle ne kadar ikna edici olabilir? 

Belki liberalizm de bir doktrin olarak anlatıldığı biçimiyle, savunulanın aksine, sosyalizmden daha az 

ütopik ve daha çok uygulanabilir değildir. Liberalizm, hala ikinci dünya savaşı ve soğuk savaşla 

neticelenen kolektivizm/sosyalizm, ‘ufukta görünen yakın bir tehlikeymiş’ gibi savunulamaz. Artık çok 

farklı türden eleştiri okları ile karşı karşıya. Ne tür yeni eleştiriler olabileceğine dair giriş mahiyetinde 

fikir edinebilmek için DD’ de yayımlanan “Liberalizmin Kara Kitabı” okunabilir. 

Nasıl ki sosyalizmin yazılı vaatlerini fiilen uygulamak için kullandığı yöntemler, bir süre sonra onu, 

umulandan farklı olarak totaliter baskıcı bir rejime dönüştürüyorsa, belki liberalizm de kulağa hoş, 

akla uygun gelen ilkelerini gerçekleştirmek isterken takip ettiği yolun sonunu bambaşka bir köleliğe 

çıkarıyordur. Bir farkla ki, ikincisinde dışarıdan bakıldığında herkes özgür, herkes her konuda fırsat 

eşitliğine sahipmiş gibi görünüyor. Yeni bir totalitarizm biçimi ile karşı kaşıya olabilir miyiz? Bu soruyu 

cevaplama da bize yardımcı olacak DD’ de yayımlanmış “Liberal Totalitarizm” yazılarını şiddetle 

tavsiye ederim. 

Hayek’in bu kitabı yazdığı dünyada totaliter rejimlerin sebep olduğu insanlık trajedileri vardı. 

Liberalizmi savunmak 1940′lar Avrupa’sında anlaşılabilir. Tek kurtuluş yolunun liberalizmin özgürlükçü 

ve bireyselci anlayışında görmesi tabiidir. Yazıldığı tarihte can simidi gibi sarılabilecek önermeleri olan 

kitabın, 1980′lerden, özellikle 90′lar ve 21. yüzyılda tarihin sayfalarında yerini alan tüm insanlık 

trajedileri ile yeniden yüzleştirilmesi ve sınanması gerekmektedir. Liberalizm için” o da olmadı, 

tutmadı, saadet getirmedi, bunu da bir kenara koyalım” diyebilme ihtimalini tartışmalıyız. Belki 

sosyalizm ve faşizmden sonra liberalizm de sırasını savmıştır. 



105


Kitap hakkında söylenecek daha pek çok şey var. Bu kitabı okuyun. Hem liberalizmi birinci elden 

öğrenmiş hem de hakiki bir liberalin gözünden esaslı bir sosyalizm/kolektivizm eleştirisi okumuş 

olursunuz ( sosyalizmden ürkmeniz ve hatta nefret etmeniz garanti ). İster liberal ister anti-liberal 

isterseniz tarafsız olun, bu kitabı okumalısınız. Çünkü eleştirmek için de savunmak için de bu kitapta 

yazılanlar iyi bir başlangıç noktası olabilir sizin için. Ayrıca bugünün liberallerinin saplanıp kaldığı ve 

bir türlü eleştiremedikleri fikirleri öğrenmiş olursunuz. Son 30 yılda sosyalisti de değişti muhafazakârı 

da. Bir tek, değişime en açık olduğunu her fırsatta dillendiren liberaller değişmedi. Belki de değişime 

en kapalı olanlar onlardır. Hayek’in aşağıdaki sözlerinin silkinip kendine gelmelerinde bir yararı 

dokunabilir; 

“Liberalizm prensiplerinde, liberalizmin değişmez bir dogma haline gelmesini icap ettirecek hiçbir 

cihet yoktur; liberalizmin bir defaya mahsus olmak üzere tespit edilmiş sabit kaideleri mevcut 

değildir.” ( s. 41) 

* Bu konular hakkında daha detaylı bilgi için ‘İktisadi Felsefeyle Düşünmek’ ismili kitapta yer alan 

Ragıp Ege’nin ‘Friedrich A. Hayek’in Descartes’ı Okuması’ başlıklı makaleye bakılabilir. 



106


İnsan Öldürenler Sevilmeye Muhtaçtır (Mehmet Yılmaz) 

Murat Karayılan’ın Taraf’ta yayınlanan mektubunda en çok ilgimi çeken 

satırlar şunlardı: 

“Hiçbir bireysel çıkar gütmeden dervişane bir mücadele yaşamıyla halkların 

kardeşliği ve barışı yolunda bir hizmetçiyim.” 

İnsan garip bir yaratıktır. Emrinde binlerce silahlı adam olsa bile konuşmaya, 

yazmaya, anlaşılmaya muhtaçtır. İster resim yapsın isterse savaş fark etmez, 

yaptıklarının bir mânası olsun ister. Bu da yetmez, bu mânâyı “ötekilerin” 

kabul etmesini ister. Murat Karayılan bile anlaşılmaya (=sevilmeye) 

muhtaçmış… Zaten şüphemiz yoktu Karayılan’ın da bir insan olduğundan. 

“Ömrümün en güzel yıllarını harcadım insanları mutlu etmek için. Ne karşılık 

aldım? Hakaret ve sürgün hayatından başka?” 

Bu sözler ise yüzlerce insanın katili ünlü Chicago’lu gangster Al Capone’a ait. 

Silah kullanarak siyaset(?) yapanlar ve rakiplerini öldürerek ticaret(?) 

yapanlar ne kadar benziyorlar birbirlerine. Peki intihar eden insanlar? Kendi 

canlarına kıyacak kadar toplumdan kopmuş(?) bu insanlar neden bir mektup bırakırlar? Kimi zaman 

kendilerini, kimi zaman cemiyeti suçlayan satırlar yazarlar? Ama hiç bir şey yazmasalar bile canlarına 

kıyma teşebbüsü ile bir MESAJ vermezler mi “ötekilere”? Cana kıyma teşebbüsleri genelde yarım 

kalır. Dünya Sağlık Örgütü’nün istatistiklerine bakın. İntihar girişimlerinin çoğunun “başarısız” 

olduğunu görürsünüz. İnsanlar çoğu kez “kaza” ile yanlış yeri keserler, yeterince zehir yutmazlar, 

yeterince yüksek değildir atladıkları yer, kameralar gelene kadar atla(ya)mazlar. Neden? İntihar dahi 

bir mesajdır da ondan. Bir imdat çağrısıdır. Türlü acılar içinde kıvranan insanların “ötekilere” hitab 

eden, yazılmamış mektuplarıdır. 

Bugün tanıtmak istediğim kitap insan nefsini yakından tanımanın kolay bir yolunu gösteriyor. Üstelik 

de iş hayatınızda, ailenizde işinizi kolaylaştıracak pratik bilgilerle dolu. Yazarı Dale Carnegie, kitabın 

ismi ise “Dost Kazanmak ve İnsanlar Üzerinde Tesir Yapmak Sanatı“. Bu tuhaf isimli kitabın baş 

tarafından bir alıntıyla devam edelim: 



107


“7 mayıs 1931′de New York şehrinde korkunç bir insan avına tanık oluyordu. Haftalar süren takipten 

sonra Çift Tabanca Crowley sevgilisinin evinde kıstırılmıştı. 150 polis binayı çevirmiş, çatıyı delmiş 

içeri göz yaşartıcı bomba atıyorlardı. Crowley kendisine siper ettiği koltuktan istifade ederek polise 

kurşun yağdırıyordu. New York’un bu şık mahallesinde, binlerce kişinin gözleri önünde çatışma sürüp 

gitti. Gangsteri yakalayan polis şefi Mulrooney o güne kadar gördüğü en tehlikeli kişilerden bir 

olduğunu söyledi, Crowley sebepsiz yere öldürüyordu. Peki Crowley kendisini nasıl görüyordu? 

Gangser çatışma sürerken bir mektup yazmıştı. Yolun sonunda olduğunun farkındaydı. Şöyle diyordu: 

‘Ceketimin içinde yorgun ve iyi bir yürek var. Kimseyi incitmeyecek bir yürek’ 

Polisle silahlı çatışmaya girmeden az bir zaman önce Long Island’dan geçiyordu Crowley. Bir trafik 

polisi arabasını durdu, ehliyetini kontrol etmek istedi. Çift Tabanca Crowley silahındaki bütün 

mermileri trafik polisinin göğsüne boşalttı. Sonra hızını alamadı. Arabasından indi, polisin silahını aldı, 

cansız bedenine bir el daha ateş etti. ‘kimseyi incitmeyecek bir kalbi‘ olan Çift Tabanca böyle bir 

adamdı işte. Crowley eletrikli sandalyeye mahkûm edildi. *...+ İdam edileceği odaya geldiğinde şunları 

söyledi : 

‘işte kendimi savunmanın cezası!’ 

Crowley kendisini bir suçlu gibi görmüyordu…” 

Murat Karayılan, Kenan Evren, Ogün Samast, onunla hatıra fotoğrafı çektiren polisler kendilerini 

“suçlu” sayıyorlar mı? Sanmıyorum. Hamile 

annelere, basket maçı seyreden kadınlara ateş 

eden PKK militanları kendilerini suçlu sayıyorlar 

mı? PKK için adam toplayan “silahsız” KCK 

elemanları kendilerini “suçlu” sayıyorlar mı? 

Sanmıyorum. Evet… Dale Garnegie’nin “Dost 

Kazanmak ve İnsanlar Üzerinde Tesir Yapmak 

Sanatı“ isimli eserini okumak gerek. 

Resim: Al Capone’un ticarî rakiplerini “yendiği” 

bir gün; Amerikan tarihinde ünlü Sevgililer 

Günü Katliamı 

İnsan nefsi ve suç üzerine tavsiye makaleler: 

İçimde biri mi var? - Lübbü’l Lübb 

Kötü insan nasıl üretilir? 

Psikopatlık ve Karizma 

O Gün Bebek Nasıl Katil Oldu? 

Mevzuyu derinleştirmek için tavsiye iki kitap : 

Ruh üzerine, (Peri Psykhes / de Anima) Aristoteles 

İbn Rüşd’ün Aristoteles’e yazdığı şerh : Telhîsu Kitâbi’n-Nefs (çok iyi bir tercüme) 



108


İçimde biri mi var? - Lübbü’l Lübb (Mehmet Yılmaz) 

Psikanalizin kurucusu Sigmund Freud 13 ağustos 1937′de 

Marie Bonaparte’a yazdığı bir mektupta şöyle diyordu: 

“Hayatın anlamını sorgulamaya başladığınız andan 

itibaren hastasınız demektir” 

Hayatın anlamını sorguluyorum. Ama hasta değilim. 

Sadece İnsan’ım diye düşünüyorum. Bana faydası ya da 

zararı olmayan papatyayı, kuşların sesini “güzel” 

buluyorum. Benden asırlar önce yaşamış “adil” bir krala 

karşı sevgi duyuyorum. Neden böyleyim? İçimde bir ses 

var, benden daha içeride bir “ben”; her şeyin mükemmelini seviyor, arıyor, istiyor. Güzel’i ve Adalet’i 

seven bu iç-Ben kulağıma sürekli “homo-economicus” olMAdığımı fısıldıyor. Bir yeme içme makinesi 

değilim, bunu biliyorum. 

Ama bugün içinde yaşamakta olduğumuz “modern” toplum bizi ekonomi denen makinenin bir çarkı 

gibi görüyor. Ya bir malı/hizmeti tüketiyorsunuz ya da sonradan tüketebilmek için bir şeyler 

üretmekle meşgulsünüz. Bu insan tasavvuru hissiyatıma tekabül etmiyor. Herkesin “soğuk” dediği bir 

cisme dokununca elim yanmış gibi oluyorum. Çoğunluk ne derse desin içimde bölünemez ve ölemez 

bir iç-ben var. Bu iç-Ben Mezarda kurtlara, böceklere yem olMAyacak, çürüyüp kokmayacak çünkü 

eşya değil, atomlardan müteşekkil değil. Bunu bilmek için ne psikanalist olmaya gerek var ne de 

ilâhiyatçı: 



109


“… Eğer bir insanın parmağı veya eli veya ayağı kesilse onda hiç bir eksiklik olmaz. Yine nasılsa o halde 

var olmaya devam eder. Bütün beden yok olsa bile insan yok olmaz. [...] Bir kimsenin kendi cisminde 

ve cesedinde irade sahibi olan cüz’î ruhuna nefs-i nâtıka derler. Ancak vahdet ehli katında nefs, ruh, 

kalb, akıl ve sırr tek şey kabul edilir. İnsanın nefs-i nâtıkası cisim ve cismanî değildir. Bununla beraber 

bedenin dahilinde ve haricinde tedbir ve tasarruf eder. *...+ Bölünmesi ve parçalanması mümkün 

değildir. İnsanın elinden tutan, gözünden bakan, dilinden söyleyen, kulağından işiten odur. Bedende 

her cüzde bizzat ve bütünüyle mevcuttur ve bütün bedeni kuşatmış olmakla beraber ondan 

münezzehtir…” 

Bu metnin kaynağı Lübbü’l Lübb (Özün özü) adlı kitap İsmail Hakkı Bursevî Hazretlerinin iki devasa 

eserden seçip şerh ettiği satırlardan oluşuyor: Fütuhât-ı Mekiyye ve Füsus-ül Hikem. Eserlerin 

“anahtarı” sayılabilecek Vahdet-i Vücud kavramını, haliyle Muhyiddin İbn Arabî Hazretlerini bir nebze 

olsun anlamak isteyen okurlar için iyi bir başlangıç noktası. 

Ortodoks(?) Müslümanlar bazen Tasavvuf’a karşı alerjik tepkiler verebiliyorlar ama mesele şu veya bu 

ekolü savunma meselesi değil. Bu ekol savaşlarını “tasavvuf uzmanlarına” ve alimciklere bıraktım 

çoktan. Sadece “öğretilen din” ile benim “hissettiğim din” arasında bir bağ olmalı diyorum. Tıpkı akıldin 

çatışması gibi İslâm - Tasavvuf arasında bir açıklık / çelişki / çatışma olması ihtimali yok bu 

bağlamda: 

“…Temel yaklaşım olarak, akılla ortaya konulan delillerin yalanlanmaması gerekir. Aynı şekilde akıl 

da dini yalanlamaz. Fakat akıl dinle ilgili bir yalanlama yoluna girmişse, bu ancak dinin ispatı alanında 

söz konusu olabilir. *...+ . Çünkü dini akılla biliriz. Hal böyle olunca akılla dini birbiriyle çelişen 

olgularmış gibi göstermenin hiç bir anlamı yoktur. Yalancı bir müzekkî (şahitlik yapacak kişi hakkında 

mahkemeye bilgi veren) ile şahidin doğru sözlü olduğu nasıl bilinebilir ki! Din bir çok konunun şahidi, 

akılda onun müzekkîsidir. Yani dinin düzenlediği meselelerin hakikatlerini ancak akılla biliyoruz…”( 

İman Kitabı, sayfa 83) 

Peki cesedim, “iç-ben”, homo-economicus… Ortalık bayağı kalabalıklaşıyor bu açıdan bakınca. 

Demokratların, liberallerin “birey” tasavvuru ile Müslümanların bu karmaşık(?) “kulluk” inancı bir 

uyumsuzluk gösteriyor sanki. Burada samimi bir soru sormak gerek: insan’ın çoklu yapısı İslâm’dan 

kaynaklanan bir varsayım ya da inanç mıdır? Yoksa Müslüman olMAyan fikir adamlarının da bir 

şekilde fark ettikleri bir Hakikat midir? “Öteki” medeniyetlere bir bakalım: 

Meselâ Descartes’ın tabiriyle yeme içme, cinsel arzu ve ihtiyaçlarımız bireyi ayakları üzerine diken, 

onu yürütmeye yarayan koltuk değneklerine benziyor. Ama iç-ben’i anlamak istediğimiz andan 

itibaren bu koltuk değnekleri ayağımıza dolanıyor, topallamamıza hatta yere düşmemize sebep 

oluyor. Bireyi bütün, tek, bölünmez bir varlık zannetmemizi ve günlük hayatı bu YANILGI üzere 

kurmuşuz. Rollerimiz var. ZaHiRî vasıflarımız var. Kadın/ doktor/ anne/ genç… Bu “görünen ben” yani 

teZaHüR ile “iç-ben” ayrımını çok net şekilde batı edebiyatında da görmek mümkün: 

“Harry gibi zeki, kültürlü bir insanın kendini Steplerin Kurdu zannetmesine şaşmamalıyız. Karmaşık ve 

zengin hayat hikâyesini bu kadar basit, ham, ilkel bir ifadeye sığdırabileceğini sanmasına… İnsan 

büyük ölçekli düşünemez. Akıllı, iyi eğitim almış olanlar bile dünyayı özellikle de kendilerini aldatıcı, 

basitleştirici gözlüklerle görürler. Çünkü görünen odur ki bütün varlıklar kendi BEN’liklerini 

zihinlerinde TEK olarak temsil etme ihtiyacına doğuştan sahiptir ve buna mecburdur. Bu vehim ne 

kadar sık ve derinden sarsılırsa sarsılsın yeniden oluşur, şekil alır. Bazı hassas yapılı insanlar 

önsezileriyle çoklu benliklerini fark ederler, BEN’in tekliği yanılgısı bir çiçek gibi açılır o zaman, 

çokluğu hissederler. Bu hislerini açığa vurdukları anda çoğunluk onları tecrid eder, bilimi imdada 



110


çağırır, şizofreni teşhisi konur ve insanlık bu zavallıların ağzından çıkan Hakikat çağrısından muhafaza 

edilmiş olur.Her düşünen varlığın kendi başına bilmesi gereken şeyleri söylemek neye yarar? Herkesin 

bilebileceği ama söylemenin adet olmadığı şeyler… Neticede bir insan BEN’in tekliği yanılgısından 

ikili bir yapıya geçtiğinde bile neredeyse bir deha sayılır… En azından nadir ve ilginç bir insan. *...+ Bu 

çoklu yapıyı tek, basit, sabit, sınırları belli bir varlık olarak görmek bütün insanların yaratılışından 

kaynaklanan bir hatadır. Ama zarurî bir hata, beslenme ve solunum gibi zarurî.” (Bozkır Kurdu) 

Batı felsefesinden, edebiyatından hatta teolojisinden binlerce örnek bulmak mümkün. Kültürel 

mirası, manevî mihenk noktaları, coğrafyası farklı olan insanların hissiyat ve tefekkür ile aynı noktaya 

varmış olmaları çarpıcı değil mi? Aynı noktaya, yani: 

1. Eşya-ben: Eskiyen, değişen, saçları ve tırnakları uzayan, ölen ve çürüyen bir beden, 

2. Biyolojik-ben: Bu bedeni hayatta tutmak için yiyen, içen bir güç, 

3. İnsan-ben: Bunların farkında olan, Freud’un “hastası”, hayatı ve ölümü düşünen, bu 

dünyadan olMAyan bir ben. 

Evet, kitaplarda bulduğumuz, teorik, öğretilen din ile yaşanan din bir elmanın iki yarısı gibi. Çünkü 

başlangıçta hepimiz başkalarını taklid ya da kendi tasavvurumuz neticesinde bir “tanrı” fikri 

üretiyoruz. Bu fikirden yola çıkarak hakikî mânâda ALLAH’a yöneliyoruz. Şeyh-ül Ekber’in Füsus-ül 

Hikem‘de Hz. İsmail fassında ele aldığı “ilâh-ı mutekad” meselesi burada başlıyor. Yani insanlar bir 

yönüyle idrak ettikleri hatta bazen sadece hayal ettikleri bir ilaha kulluk ediyorlar. Hakikaten kulluk 

etmek, ALLAH’a yönelmek, vahye uymak demek. Bu ise Peygamber’in (S.A.V) O’nun hakkındaki 

bilgisini taklid etmekle mümkün. 

Yani pozitif bilimlerin sunduğu bilgilerin kapsama alanı dışında kalan hisler yoluyla akledilen, 

“görülen” bilgiler de var. Bu akıl ile “görme” meselesini netleştirmek için Gazalî Hazretleri’nin 

Mişkatü’l Envar (Nur Metafiziği) adlı eserinden (sf. 75-77) istifade edebiliriz: 

Göz kendini göremez, akıl ise kendinden başkasını da, kendine ait özellikleri de idrak eder. *...+ 

ayrıca kendisinin bilgi sahibi olduğunu idrak ettiği gibi kendinin bilgi sahibi olduğunu bildiğini, 

kendisinin bilgi sahibi olduğunu bilişini bildiğini… sonsuza dek idrak eder. Bu özellik cisimler 

vasıtasıyla idrak eden göz için tasavvur edilemez. 

Göz kendisine uzak ve çok yakın olan nesneleri göremez. Halbuki akıl için uzak ve yakın eşittir. 

Uzaklıkta semaların en yücesine çıkar, bir anda yeryüzünün en derin taraflarına iniverir. *...+ 

aklın cisimler arası yakınlık-uzaklık anlamlarından münezzeh olduğu ortaya çıkar. 

Göz perde arkasındaki nesneleri göremez. *...+ Doğrusu hiç bir Hakikat akıldan gizlenemez. 

Göz nasıl kapaklarını kapatarak kendine bir perde oluşturursa akıl da bazı nitelikleri sebebiyle 

kendine bir perde oluşturur. *...+ 

Göz nesnelerin dış tarafını, en üstte bulunan yönünü görür, Hakikat’inden ziyade kalıplarını ve 

suretini idrak eder. Akıl ise nesnelerin derinliklerine, sırlarına nüfuz eder. *...+ Akıl bunların 

sebebini, gayesini, hikmetini ortaya çıkarır. “…Çünkü akıl ALLAH’ın nurunun bir misalidir. 

Misaller de ayniyet zirvesine tırmanamasalar bile benzememekten tamamen uzak değildirler. 

Bu belki senin “ALLAH Âdem’i kendi sureti üzere yarattı” hadisini anlamanı kolaylaştırır…” 

Göz varlıkların bir kısmını görür, akılla idrak edilenlerin tamamını, hislerle idrak edilenlerin de 

bir kısmını idrakten acizdir. Sesleri, kokuları, tatları *...+ idrak edici kuvvetleri yani işitme, 

görme, koklama *...+ kuvvelerini idrak edemediği gibi ferahlık, sevinç, gam, hüzün, *...+ gibi 



111


nefsanî sıfatları da idrak edemez. *...+ Renkler ve şekiller alemini aşamaz. *...+ göz aklın 

casuslarından biridir. 

Göz sonsuz olanı göremez. Cisimlerin sıfatlarını görebilir. O cisimler ise sonlu olmaktan başka 

türlü tasavvur edilemez. Akıl bilinenleri idrak eder. *...+ Akıl sayıları idrak eder. Bunun bir sonu 

yoktur. 

Göz büyüğü, küçüğü görür.*...+ Akıl ise yıldızların ve güneşin yeryüzünden defalarca büyük 

olduğunu anlar. Göz yıldızları, önünde duran çocuğu hareketsiz görür. Akıl ise çocuğun 

büyüdüğünü, yıldızların her an büyük mesafeler katettiğini idrak eder. 

Bu satırlar “Nefsini bilen rabbini bilir” hadisi ışığında değerlendirilecek olursa daha “derin” bir anlam 

kazanır sanıyorum. İnsan kendini ve Kâinat’ı gözleyerek bu meseleyi daha derinlemesine anlayabilir. 

Hadiseyi derinleştirmek isteyen okurların Toshiku İzutsu tarafından yazılan ve Rahmetli Prof. Dr. 

Ahmed Yüksel Özemre tarafından çevirilen “Ibn Arabî - Füsustaki Anahtar Kavramlar” adlı esere 

başvurabileceklerini söylemekte fayda var. Bu eserin 3cü bölümü söz konusu hadise ayrılmış. Bu 

kitaptan bir alıntıyla bitirelim yazımızı: 

“İbn Arabî, bu bakımdan, insanın kendi nefsi hakkındaki bilgisi aracılığıyla Hakk’ı bilip tanımasının 

yollarını kabaca ikiye ayırmaktadır. Birincisi “Hakk’ı senin sen olduğun gibi bilerek elde edilebilen 

bilgi”; ikincisi ise de Hakk’ı senin sen olduğun gibi değil fakat senin O olduğun gibi bilerek senin 

aracılığınla elde edilebilen bilgi”. Birinci tür bilgi akıl ve muhakeme yolu olup, Allah’ı, senden yâni 

yaratılmışlardan itibâren istidlâl eder, fehmedersin. Daha somut bir biçimde ifâde edilecek olursa bu, 

“sen”in mahlûk olma tabîatına has özelliklerinin bilincine sâhip olmak ve sonra da akıl ve muhakeme 

yoluyla Hakk’ın sûretini bütün eksikliklerden tenzîh edip O’na, bunlara zıt bütün özellikleri yakıştırmak 

yoluyla Hakk hakkında bir bilgiye erişmekten ibârettir. Meselâ, kendinde “hudûs” (yâni sonradan 

olma) görüp Hakk’a bunun zıddı olan “kıdem”i izâfe etmek; kendinde “iftikâr” (yâni fakirlik) görüp 

Hakk’a bunun zıddı olan “gınâ”yı (yâni zenginliği, kendi kendine yeterliği) yakıştırmak; kendinde 

sürekli “tagayyür” (yâni değişiklik) görüp Hakk’a ezelî ve ebedî sâbitli i izâfe etmek…ilh… gibi. İbn 

Arabî, bu türden bilginin felsefecilere ve ilm-i kelâm’cılara (teolog’lara) mahsûs olduğunu ve, her ne 

kadar bu da bir tür “nefsini bilerek Rabb’i bilmek” ise de bunun, Allah hakkında son derece düşük 

düzeyde bir bilgiyi temsil ettiğini söylemektedir. 

İkinci tür bilgi ise, O’nun “sen”in aracılığınla bilinmesidir. Fakat bu hâlde üzerinde önemle durulan 

“sen” değil O’dur. Bu, her ne kadar özel bir şekilde dahi olsa, Hakk’ın, insanın doğrudan doğruya 

Hakk’ın tecellîsinin bir sûreti olan kendi nefsini bilmek ve tanımak sûretiyle bilinip tanınmasından 

ibârettir. Bu, Allah’ın kendini insanın kendi nefsinde izhâr ettiğinin bilincine sâhip olmakla Allah’ın 

bilinip tanınmasını sağlıyan bilgi usûlüdür.” 



112


Yalnız Bir Yazar Olarak Peyami Safa’nın Fikriyatı /1 (Alper Gürkan) 

Türkiye edebiyatında vaziyet-i umumiye hakkında “Bizde bir 

edebiyat tarihine veya antolojiye girmek için edebiyata 

mensub olmak ne şarttır ne de kâfidir.” der Peyami Safa. 

Edebiyatçı olmak şart değildir çünkü ne idüğü belirsiz birkaç 

karalama sayesinde “şair” diye vasfolunabilirsiniz; kâfi de 

değildir, çünkü tuğla gibi kitabınızla hiçbir yere “tutunamadan” 

da ölüp gidebilirisiniz. Bunu tesbit edecek kıstaslara olan 

yaklaşımımızı, dünya edebiyatı içindeki yerimize bakarak 

bulmak mümkündür. 

Peyami Safa’nın işaret ettiği husus kamplaşmalardır 

muhakkak. Şu bir hakikat ki; bir san’at olarak edebiyatın en 

zayıf noktası, ruhundaki toplumsal bağlamların yozlaştırılarak 

siyasi mihverlere malzeme yapılmasıdır. Ki bu sebepten ötürü 

birçok edebi nimet kuşa dönerken çok büyük olabilecek 

eserler ıskalanmıştır. Özellikle bizimki gibi siyasetin köy 

kahvehanelerini bile bölebildiği toplumlarda gerçek bir 

“anlayış” içermeyen sanat anlayışları, kamplaşmalar vesilesiyle 

kuruldu hep: Her grup, vasfına aldırmaksızın kendi siyasi çevresinden olana dikkat çekti, diğerini yok 

edebilecekmiş gibi görmezden geldi. 

Bu durumun temelinde muhtemelen matbaa ile ilişkimiz yatmaktadır. Şöyle ki eserlerin çoğaltılma 

tekniklerinin yaygınlaştığı dönemle imparatorluğun dağılma süreci içine girdiği dönemin birbirine 

yakın olması sanatla ilgili bir yanlışa soktu münevverlerimizi. Çünkü kitaplardan ziyade gazete ve 

mecmualarla okuruna ulaşan şair ve yazarların, kelimenin siyasal anlamıyla- popülistleşmesinin 



113


normalliğiyle “vatan” davasının birleşmesi; “sanat, toplum içindir” temayülünü kuvvetlendirdi. 

Nitekim cumhuriyetten evvel ve sonra Türkiye’de yaşanan bu sürecin Sovyet Rusya’da, Arap 

diyarında, NAZİ Almanyasında, Demirperde ülkelerinde hep beraber yaşanması bir tesadüf olmasa 

gerektir. Sanatın, toplumu terbiye ve tevcih etme aracı olarak görülmesi önce iktidarların sonra da 

muhalefetin bir silahına dönüşmesine yol açtı. 

Fikirleri sebebiyle genelde sol bağnazlığın estetik kurbanları olan Nihal Atsız, Cahit Zarifoğlu, Sezai 

Karakoç gibi müstesna mütefekkir şair yazarların kaderini kısmen paylaşan bir isim de bu 

kamplaşmalara işaret eden Peyami Safa’dır. Ancak onun bu mevzuda bir kat daha derdi vardır: 

Peyami Safa’ya sahiplenen bazı kesimlerin onu anlamayarak fikirlerinin çarpıtılmasına ve bir 

toptancılığa kurban edilmesine yol açmalarıdır bu dert. Çünkü yaşarken de öldükten sonra da esasta 

yalnız kalmış bir entelektüeldir o. “Sanat Edebiyat Tenkit*” adlı eserinde san’at mes’eleleri hakkında 

yazdıkları arasında dolaşıldıkça onun münferit fikir dünyasında ne ölçüde yalnız kaldığını görmek de 

mümkün olmaktadır. Bu yazının maksadıysa Peyami Safa’ya geç kalmış bir şahitlik sunmaktır. 

“Türk şiirinde Arabın aruzunu benimsemekle Fransızın Aleksandrenini ödünç almak arasında 

abeslik farkı yoktur…” 

Peyami Safa’nın aruz vezni hakkındaki düşüncelerine baktığımızda, öldüğü birilerince kabul edilemese 

de divan edebiyat geleneği ve onun biçimsel temeli olan aruz veznine hiç tereddüt etmeden rahmet 

okuduğu görülür: “Dil inkılâbı gibi vezin inkılâbı da edebiyatımızın sathına (yüzeyine)** değil, dibine 

ait zaruretlerden doğmuştur. Aruzu yalnız gayri milli bir vezin oluşu öldürmedi. Hoş, yalnız bu kadarı 

bile kültürümüzün köklerini Arap ve Acem tesirinden, ortaçağ tefekküründen ve medrese retoriğinden 

kurtararak milli bünyesine iade ettiğimiz bir devirde geldiği yere uğurlamamız için kâfi bir sebepti. 

Türk şiirinde Arabın aruzunu benimsemekle Fransızın Aleksandrenini ödünç almak arasında abeslik 

farkı yoktur ve bu bakımdan aruz, şiirimizin en az kendi kendisi olduğu Osmanlı devrinin bir 

yadigârından başka bir şey değildir.” 

Aruzun terk edilerek yerine hece ölçüsünün kullanılmasını ya da serbest nazım kullanımını, “inkılâp” 

kelimesiyle anan Safa; bu değişimin sebebiniyse milliyetçilikten ziyade estetiğe bağlar. Cumhuriyet 

döneminin popüler bir tartışması olan “aruza dönüş” konusunda hiçbir cepheye yüz vermez. Kendi 

kuşağından önceki şairlerin; aruz-hece münakaşasından, milli-gayri milli tezadından, Fuzuli’nin Türk 

olup olmadığından başka hiçbir mesele getirmediklerini düşünmektedir. Öyle ki nihayetinde “içine 

kâmil ve halis manasıyla modern bir şiirin grift bünyesini sığdıramayacak kadar iptidai (ilkel) ve dar 

kalıplardan da mürekkep (bileşik) olduğu için aruza dönmemiz imkânsız” olduğunu söyler. 

Ortaçağ tefekküründen ve medrese retoriğinden geldiğini söylediği aruzla Batı’dan gelebilecek nazım 

ölçülerinin arasında bir kıyas farkı bulunmadığına değinen Peyami Safa, aynı eserde bu ifadesini daha 

da açar ve en iptidai yazım biçimlerinden bile geri olduğunu belirttiği aruzun ortaçağa mahsus bir 

ahenk telakkisinden başka bir şey olmadığını vurgular. 

“Türk romanının ortaya koyacak hiçbir meselesi yok!” 

Bununla birlikte edebiyatımızın Tanzimat’tan sonra geçirdiği değişime bakarken, yukarıda aktarılan 

ifadelerinden uzaklaşmaya başladığı da görülür. Tanzimat dönemine kadar en azından mistik bir 

kültüre bağlı olan Türkiye edebiyatının basit bir romantizme inmesinden rahatsızdır: “Tasavvuf 

kültüründen kopup Batı kültürünü benimsemeye çalışan Türk edebiyatının henüz o mistisizm yerine 

hiçbir tefekkür ikame etmediği“nden, “edebiyatımızın mistik nefesini kaybettikten sonra yalnız kadın 

ve vatan aşkı içinde kaldığı”ndan ve “Türk romanının ortaya hiçbir mesele koyamadığından” yakınır. 



114


Birkaç isimle birlikte kendisinin de bazı eserlerinin bu son yorumda istisna sayılması gereken, özellikle 

Fatih-Harbiye’deki düşünsel ve Dokuzuncu Hariciye Koğuşu’ndaki psikolojik tahlilleriyle edebiyatımız 

için büyük bir sıçrama sayılabilecek Safa kısırlıktan müteessirdir. Türkiye romanında hassasiyet ve 

hayal zenginliğiyle kıyaslandığında halis fikir kıtlığının görüldüğünü, bunun sebebininse felsefe ve ilme 

açık olunmaması olduğunu yazar. Gerçekte onun “meselesi yok” dediği romanımızda kendine bir 

mesele edinmiş gibi duranlar ama tek yaptıkları dışarıdan mesele ithal etmek olan bir yazınsal gruptur 

özelde: Yani köy romanı safsatacılarıdır bahsettiği… 

Burjuva devleti temsilen kaymakam ve feodalizmi temsilen de köy ağalarını hedef seçen ve böylece 

yaklaştıkları izlenimi verseler de sosyal gerçeklikle alakaları olmadığını ibraz etmiş olan köy romanları, 

roman san’atıyla da alakasızdır Safa’ya göre. Edebiyat-ı Cedide’nin burjuva sınıf romanlarına bir tepki 

içeren bu romanları ve temsilcilerini bugünler de dahi büyük edebiyatçı diye pazarlamaya devam 

edenlerin gayesi, onun için siyasi propagandadan ibarettir. Nitekim sadece sol cenahı değil tüm 

ideolojik edebiyatı eleştirirken “Politika yüksek sesle konuştuğu zaman edebiyat susar.” der bu 

yüzden Safa. 

Başka bir bölümde milli edebiyat üstüne yazarken, “Türk inkılâbının sınıf değil millet realitesini kabul 

eden ideolojisini, bir milleti diline, tarihine, toprağına bağlayan münasebetlerin en geniş idrakine 

doğru hedefini şaşmayan bir yürüyüş.” olarak tanımlayan Safa; harf inkılâbını “Milli kültürle yeni 

nesiller arasında köprüsüz bir uçurum açmakla” itham etmektedir. Yine “Niçin muharrir yetişmiyor?” 

sorusuna cevap ararken Türk nesrinin kısırlaşmasının sebeplerini mütalaa eder ve bu arada saydığı 

dört kategorinin üçünü inkılâplara bağlar -dördüncüsüyse edebiyat eğitimidir. Hatta bir yerde der ki; 

“yeni alfabenin bozukluğu ve kifayetsizliği yüzünden, Türkçe, bünyesine has birçok zenginliklerden 

mahrum kaldı ve eskisinden beter bir imla anarşisine uğradı.” 

“Hiçbir memleketin modern şiiri, bizdekiler gibi bayağı ve iğrenç değildir!” 

“Yüz defa, bin defa okumak istemediğimiz manzume, şiir değildir.” Diyen Peyami Safa nev’i şahsına 

münhasır birisi olarak modern san’atı tartıştığı yazılarında kolay zoka yutmayan bir münekkide 

dönüşür. Modern sanat ve günümüzde - genelde bazı kadın yazarların ve bazı sol-bohem esanslı 

erkeklerin tercih ettiği “şiirimsi” anlatım, ucu açık ifade kalıpları, kelime oyunlarıyla beliren yüzeysellik 

hakkında okuyucuyu uyarır: “Modern sanatların dandy’leri, snobları ve salon münevverlerini hayran 

eden formel tarafından bakarsanız, bunun geçici bir tarzdan, hayret arayan edadan, bir modadan 

başka bir şey olmadığını görürsünüz.” 

Şiir bile değilken modern şiir yaftasıyla tezgâhlara serilen ürünleri bayağı ve iğrenç bulan Safa’nın, 

modernliğe olan mesafesiyle ilgili şunu da belirtmek gerekir ki yer yer ahlakı sanatın önüne de 

alabilmektedir yazılarında: “Çok müstehcen olduğu için başta İngiltere, birçok memleketler bu 

romanın neşrine müsaade etmemişler. Fakat İstanbul’da bir günlük gazete bu kepazeliği yayınlamış, 

kimse farkında olmamış.” der Nabokov’un olay yaratan romanı Lolita için. Ama yeniliğe de açık olmayı 

salık verir: “Bazılarımızın eski şiirlerden anlayıp da yenilerinden zevk almamaları, orta malı olmuş 

sembollerin, seslerin, edaların ve bütün şiir mekanizmasının değişmiş olmasından, henüz onların 

idrakine varamamasındandır.” 

Peyami Safa’nın, İsa’ya da Musa’ya da yaranmak gayretinde olmayıp samimi bir edayla dile getirdiği 

fikirleri belki onu yalnız kıldı. Ama nefis bir anlatımla süslediği derinlikli eserleriyle bu kıymetli 

mütefekkir, kimsenin zorlamasına muhtaç olmadan edebiyatımızda ve düşünce dünyamızda kalıcılı 

olmayı da başardı. Ona göre bunun tek yolu vardır, bu yolu da gençlere şöyle tavsiye eder: 



115


”Sabit noktalara saplanmayarak bütün tezleri ve antitezleri kucaklayan geniş bir tecessüs ve kültür… 

Ey genç! Başka yolun yok.” 

* Peyami Safa, Sanat Edebiyat Tenkit; Ötüken Neşriyat, 3. Baskı, İstanbul, 1978 

** Parantez içine alınan kelimeler bana aittir. 



116


Binbaşı Ersever’in itirafları / Soner Yalçın (İbrahim Becer) 

“…Bu aramaların vatandaşa eziyetten başka hiçbir işe yaramadığını göstermek istedim. Üç tane 

kimlik ve üç tane ayrı plaka hazırladık. Kimlikleri o sırada 

PKK’nın MKYK üyeleri olan Abbas Duran Kalkan, Cemil Bayık 

ve Selahaddin Çelik adına düzenledik. İki asker dikmişler yola, 

“dur, nereye gidiyorsun” dediler. Kimliğimi gösterdim, 

“Şenoba’ya gidiyorum” dedim. Deftere “Selahattin Çelik” diye 

yazıp, arabanın plaka numarasını aldılar. Birkaç saat sonra 

geri döndüm, aynı askerler. Bu sefer “Cemil Bayık” kimliğini 

gösterdim, araba aynı ama plaka aynı. Onu da yazdılar. Ertesi 

gün gittim, “dün bir ihbar geldi Cemil Bayık ve Selahaddin 

Çelik buradan geçiş yapmış” dedim “olmaz öyle şey” dediler. 

“Defterlerinize bakın” deyince adamların adlarını gördüler, ne 

yapacaklarını şaşırdılar…” 

Yazanlar bilir; yazının başlığı genelde sonunda atılır. Çünkü 

“kervan yolda düzülür” sözünü doğrular niteliktedir yazmakla 

iştigal etmek birazda. Satırlar ilerledikçe belleğinizin arkalarında 

bir yerlerde hapsolmuş anekdotlar, özlü sözler teker teker 

çıkmaya ve atacağınız başlık için size mihmandarlık etmeye başlarlar. 

Bu yazının başlığını “korkak demokratlar taifesi” diye düşünmüştüm. Amacım da askeri vesayet, 

darbe literatürüne giren cümle fiiliyat söz konusu olduğunda kaleminden kan damlayanların, sıra PKK 

ve onun şiddet sarmalına gelende lâl kesilmesine bir eleştiriydi. Dayanak noktam da “PKK’yı 

eleştiremiyorsunuz çünkü başınıza bir hal gelmesinden korkuyorsunuz. Oysa ki askeri eleştirirken böyle 

bir korkunuz yoktu” şeklinde özetlenebilecek basit bir önermeydi. 



117


Yine de tedbiri elden bırakmamak adına merkez medyadan bizim mahallenin ağzı laf yapan 

delikanlıların, geçen günlerde neler yazıp çizdiğine şöyle bir baktım da onları da bana “saza niye 

gelmedin, söze niye gelmedin, var gündüz kârın eyle, gece niye gelmedin” derken buldum. “Her 

duyduğunu söylemesi kişiye günah olarak yeter” hadisi doğrultusunda, her zannı yazmak da bize 

ayıp olarak yetermiş de biz bilmiyormuşuz yani. Ya işimizden vakit bulamamışız ya da gözden 

kaçırmışız demek ki. Netice de Devlet ciddiyetine sahip olması beklenen bir kuruma verilen tepkinin 

dozuyla, bir katiller sürüsüne verilecek tepki elbette ki aynı olamazdı. 

Zulüm nereden ve kimden gelirse gelsin her daim safları sık ve düzgün tutan insanlarla bir arada 

olmak güzel neticede. İşin gelip de “benim katilim iyidir” önermesine dayandığı günleri ve o günlerin 

getirdiklerini yaşı yetenler bilir bu Ülkede. Kimine göre bir ayağı çukurda kimine göreyse çoktan son 

nefesini vermiş olan kontra gerillayı ne zaman merak etsem Soner Yalçın’ın “Binbaşı Ersever’in 

itirafları” adlı kitabına bir göz atarım. 

Güney Doğu’da olup bitenleri merak edenlere kendi uyguladığım metodu tavsiye ederim; olayları 

anlamaya çalışmadan önce karakterleri iyi tahlil edin. Belki bir çırpıda hatırlayamayacağınız ve 

başrolde olması beklenen kelli felli adamlar olmayabilir ama net çıkmasa da sisler arasında o 

adamlardan rol çalan çok daha ketum adamların mücadelesidir bir anlamda 27 yıllık maceramız. 

Efendi-2 adlı kitabına kadar iyi bir Soner Yalçın okuru olmam hasebiyle çabuk tanıştım “Binbaşı 

Ersever’in itirafları” adlı kitapla. Tüm kitaplarını hatmetmiş bir okur olarak kabul etmek gerekir ki 

Soner Yalçın gözünü hırs bürümediği, adil olabildiği müddetçe çok iyi bir Yazar. Kitabın belkemiğini 

değişik tarihlerde Cem Ersever’le yaptığı röportajlar oluşturmakta. Kendisinin Aydınlık Dergisinde 

çalıştığı ve ömrünü bir türlü ispatlanamayan Kontra gerçeğine vakfettiği düşünülürse o yıllar için 

gerçekten de büyük bir iş yaptığını teslim etmek gerekir. 

Yazar, “Teşkilatın İki Silahşoru” isimli kitabında Yakup Cemil’den bir “kahraman” yaratma hevesinin 

aksine burada sadece dinleyici rolünde. Bu da son derece doğal çünkü sizlerin de bildiği gibi 

sorgulamada altın bir kural vardır: “Sorgucu, sorgulananın yarısı kadar bilgiye sahip değilse sonucun 

başarısız olması kaçınılmazdır”. Doksanlı Yılların başında Şırnak ve yöresinde olup bitenleri 

faillerinden iyi kimsenin bilemeyeceği esas alındığında, anlatanın karşısında sessiz sedasız oturmak ve 

not alabilmek en akıllıcası olsa gerek. 

Yazarı buna zorlayan sebeplerden biri muhatabının konu hakkında daha fazla bilgi sahibi olmasıysa bir 

diğeri de karşısındakinin kendinden emin bir diyalektiğe sahip olmasıdır. Mesela şu paragraf sıkı bir 

Türk Milliyetçisi olduğu bilinen Cem Ersever’e ait: 

”…Ben Türk Milletinden peygamber çıkmadığına seviniyorum. Çünkü Tanrı, Peygamberlerini 

nizamından çıkmış, kokuşmuş insan topluluklarına göndermiştir ve tüm peygamberler Arap’tır. Tüm 

peygamberler Ortadoğu’da Sami ırkından çıkmıştır. İslam Kültürü ve Arap Kültürü apayrı şeylerdir…” 

Bu satırları okuduğum zaman “dakika bir, gol bir” dediğimi hatırlıyorum. Çünkü doğru veya yanlış fikir 

çatısını kurmuş bir insan her zaman tehlikelidir; çünkü kimse onu o saatten sonra yolundan 

döndüremez. Gönül ister ki fikri alt yapıyı uzun uğraşlardan sonra kurduktan sonra bu çatıyı kuralım 

ama her zaman öyle olmuyor. Muhtemelen dindar bir insan olmayan Cem Ersever’in kendine olan 

aşırı güveninden kaynaklanan ortaya tez atma ve doğruluğunu veya yanlışlığını tartışmak bile 

istememesi sadece bu konuyla sınırlı değil. Cem Ersever bugün kurulma aşamasında olan Profesyonel 

Ordunun gerekliliğinin ilk işaretlerini de o günlerde aşağıdaki paragrafla veriyor. 



118


“Size bir anımı anlatayım. Tarih vermiyorum, o zamanlar Şırnak’ta alay vardı. Dediğim yerde aramalar 

olurdu. Şırnak’a giren çıkan vatandaşın yolu kesilir, arabadan indirilir, kimlik kontrolü yapılırdı. Bu 

aramaların vatandaşa eziyetten başka hiçbir işe yaramadığını göstermek istedim. Üç tane kimlik ve üç 

tane ayrı plaka hazırladık. Kimlikleri o sırada PKK’nın MKYK üyeleri olan Abbas Duran Kalkan, Cemil 

Bayık ve Selahaddin Çelik adına düzenledik. İki asker dikmişler yola, “dur, nereye gidiyorsun” dediler. 

Kimliğimi gösterdim, “Şenoba’ya gidiyorum” dedim. Deftere “Selahattin Çelik” diye yazıp, arabanın 

plaka numarasını aldılar. Birkaç saat sonra geri döndüm, aynı askerler. Bu sefer “Cemil Bayık” 

kimliğini gösterdim, araba aynı ama plaka aynı. Onu da yazdılar. Ertesi gün gittim, “dün bir ihbar 

geldi Cemil Bayık ve Selahaddin Çelik buradan geçiş yapmış” dedim “olmaz öyle şey” dediler. 

“Defterlerinize bakın” deyince adamların adlarını gördüler, ne yapacaklarını şaşırdılar. Dönemin 

Sıkıyönetim Komutanı Korgeneral Aşir Özözer’e kadar intikal etmiş olay. Beni çağırdı “ne yapacağız” 

dedi. Durumu anlattım “siz ne aradığınızı, ne yaptığınızı bilmiyorsunuz” dedim…” 

Kitapta bu şekilde samimi açıklamalar çokça yapılıyor Cem Ersever tarafından. Mesela “Anadolu Halk 

Cephesi” diye bir oluşumdan bahsediyor Ersever: 

”Artık şuna kesin inanıyorum; eskiden askeri ihtilallerle bir şeylere çözüm aranırdı. Ama artık halk 

ihtilali olur. Bugüne kadar kime el uzattıysa karşılığını alamayan halk kendisi gelir bu sefer” 

Her öngörünün tutma garantisinin olmadığının en büyük göstergesi de yukarıdaki paragraf olsa gerek. 

Şehit çocuklarından, kardeşlerinden, akrabalarından bir organizasyon kurma peşinde olan Ersever 

kitabın ilerleyen bölümlerinde PKK ile savaşın nasıl olacağını daha detaylı anlatıyor: 

”PKK ile sadece onların metotlarıyla mücadele edilir. Gerilla gibi dağda yaşayacaksın, gerektiğinde 

sınır ötesine geçeceksin ve PKK yok olana kadar böyle savaşacaksın. Devlet bana izin versin, böyle bir 

teşkilat kurayım ama nerede bizde böyle Devlet…” 

Amacından sapmadığı müddetçe bir gerilla mücadelesinde “olmazsa olmaz” öneme haiz olan Kontra- 

Gerillanın iş tanımını bu şekilde yapan Ersever yaşadığı müddetçe bunun örneklerini de çokça veriyor. 

O yıllarda basit bir işleyiş söz konusu anladığım kadarıyla; hapisteki militanlardan itirafçı yapılıyor, 

daha sonra bu itirafçıların yer göstermeleri neticesinde operasyonlara girişiliyor ve hedef ortadan 

kaldırılıyor. Ben, Cem Ersever’in ekibinden olduğunu bildiğim Abdülkadir Aygan ve İbrahim Babat gibi 

isimlerin de yazdıklarını ve hakkında yazılanları ayrıntılı okuduğum için sistemin üç aşağı beş yukarı bu 

şekilde işlediğini sanıyorum. Gerekli olan istihbaratın itirafçılardan, teknik ve lojistik desteğin de 

Devlet tarafından sağlandığı bir örgütlenme ve bu örgütün başındaki adamın hikayesidir bu kitap. 

Kitapta Devletten bağımsız bir örgütlenme modelinden de bahsediyor Ersever: “…Güneydoğu üç 

gruba ayrılmıştır: Birinci Grup; Diyarbakır, Bitlis, Bingöl, Elazığ, Tunceli hattı. İkinci Grup; Şırnak, Cizre, 

Uludere, Şenoba hattı. Üçüncü Grup; Nusaybin, Mardin, Kızıltepe hattıdır…” Mesela burada Hakkari ve 

yöresinin neden paylaşılmadığı izaha muhtaçtır. Yine de bizim bir blok olarak bildiğimiz OHAL 

Bölgesinin, aslında çoklu bir yapıya sahip olduğu bilgisi yine de önemli. Daha da önemli olan bir başka 

bilgiyse, Ersever’in itiraf ettiği birinci grup olan Tunceli- Elazığ hattının sorumlusu olan isim: ‘Sakallı’ 

veya bilinen ismiyle ‘Yeşil’… 

Her konuda konuşmaktan çekinmeyen Ersever’i iki isim hakkında biraz çekingen gördüğümü 

söyleyebilirim. Birincisi, kendisinden korktuğu söylenen Yeşil kod adlı Mahmut Yıldırım, İkincisiyse 

aynı zamanda Hilal Belediye Başkanının da katili olan Şırnak’ın köklü ailesi Babat’lar. 



119


Hakkını vermek gerekir ki Soner Yalçın iki cinayeti ve müsebbiplerini de soruyor Ersever’e: Musa 

Anter ve Vedat Aydın cinayetlerini. Parmakların üzerine çevrildiğini bilmesine rağmen ikisine de cevap 

vermeyen Ersever topu taca atıyor ama kadere bakın ki ömrü o topu taçtan almaya yetmiyor ve bir 

müddet sonra bir köprünün altında ölü olarak bulunuyor. Kimin öldürdüğü halâ tartışılmakla beraber 

iki detay çok önemli: Ersever ve yardımcısı Mustafa Deniz’in öldürülme şekilleri Elazığ’da öldürülen 

Avukat Metin Can ve Doktor Hasan Kaya’nın öldürülüş şekillerinin aynısı. O bölgenin sorumlusunun 

da Yeşil olduğunu Ersever zaten söylemişti. İkinci detaysa, kişisel güvenliğine paronayak düzeyinde 

düşkün olan böyle bir insana, kendisinin güvenmediği kimsenin öldürebilecek kadar yaklaşamayacağı 

gerçeği. Anlaşılan o ki, Ersever için taş uzaktan gelmemişti. 

Kitap ilginç ve okunmaya değer bir kitap kısaca. Cezaevinde part- time ikamet eden ve sık sık 

operasyonlara giden, sorgulamalara katılan eski militanlardan tutun da, Lojmanlara yerleştirilip 

bordroyla memur yapılan Jitem Elemanlarının maceralarına kadar bir sürü küçük hikâyeler 

anlatılmakta. Kitabın sonunda da o yılların Devlet Büyüklerinin konuyla ilgili söylediklerini 

bulacaksınız. 

“Devlet cinayet işlemez, cinayet örgütleri kurmaz” diyen Turgut Özal’a mı inanırsınız, yoksa “Türkiye 

bir NATO üyesi olduğu için böyle bir kuruma sahip olması doğaldır. ABD’nin de böyle bir kurumu 

desteklemiş olmasını yadırgamamak gerekir” diyen dönemin CİA Başkanı William Colby’e mi 

inanırsınız, ya da “ben yaptım, oldu” diyen Ersever’e mi inanırsınız onu bilemem. 

Tek bildiğim, okumadan anlayamayacağımız… 



120


Tarihin Ak Sayfaları: Cengiz Aytmatov’un Babası Ve Kırgız Halkının Dramı (Erden Özkant) 

“Kızım, orayı bir tek sen biliyorsun. Elbet ileride bir gün bu sistem 

değişecektir. İşte o zaman masum olarak öldürülen o şehitlerin 

ailelerine ve topluma bu gerçekleri anlat. Bu benim boynumda bir 

borç olarak kalmasını istemem. Sana vasiyet ediyorum” 

Büyük bir çaresizliği anlatan bu cümleler, Sovyetler Birliği 

döneminde İçişleri Bakanlığı’nın istihbarat birimi olan GPU’de bekçi 

olarak çalışan bir babaya, Abıkan’a ait. 1973 yılında ölüm 

döşeğinde yatarken yanında bekleyen kızı Bübüra’ya Stalin 

baskısında öldürülenlerden bahsediyor çünkü kimseye 

söylemeden, yerlerini kimselere gösteremeden ölüp gideceğinden 

korkuyor. 

Çağrıldığı zaman 2 veya 3 günde bir yazlığa giderek oradaki işleri 

halleden eve döndüğü zaman ise kimseyle konuşmayarak 

yaşadıklarını içine atan Abıkan, 15- 20 gün geçtikten sonra ailesini geri Çontaş’a götürmeye karar 

verir. Gitmeden önce ise eşi ve çocuklarına tembihte bulunur: Gittiğimizde orada bazı değişiklikler 

olmuş olabilir. Fakat siz hiçbir şey olmamış gibi davranın. Kimseye bir şey sormayın… 



121


Çontaş’a yaklaşırlarken, Abıkan’ın kızı Bübüra, kerpiç fabrikasının yerinde yüksek bir tepeciğin 

meydana geldiğini fark eder. Çocukluğuna aldanarak, onca hatırlatmalara rağmen “Baba, hani fabrika 

nerede?” diye sorar babasına. Babası ise kızına “Kızım artık fabrika filan yok. Ben sana hiç bir şey 

bilmiyormuş gibi davran ve hiç kimseden hiç bir şey sorma demedim mi? Biliyorum sen her şeyi 

bilmek isteyen, meraklı kızsın. Ama oradakilere en ufak bir şey çaktırırsanız, başta ben olmak üzere 

hepimiz öldürülürüz. Bunu mu istiyorsunuz?” diye çıkışır. 

Bir gün gece, Abıkan’ın, o tepeye giderek kerpiç fabrikasının ocağının yanında gizli gizli Kuran 

okuduğunu, ağladığını ve huyunun değişerek sinirli bir hal aldığını fark eder ailesi. Bu arada baharın 

gelmesi ve havaların ısınmasıyla birlikte tepecikten tahammül edilemeyecek kadar ağır kokular 

gelmeye başlar. Burada bir şeylerin yaşandığını, bir muammanın olduğunu hisseden Bübüra, babasına 

hep sorular sormaya devam edip durur. Babası ise kızını azarlayarak açıklamada bulunmaz. Bu 

vasiyetin ardından vefat eden Abıkan’ın kızını azarlayarak açıklama yapmadığı konu, 1991 yılında 

Kırgızistan’ın başkenti Bişkek yakınlarındaki Çontaş civarında bulunan toplu mezardır. 

Stalin‘in zulmü… 

Bulunan bu mezarlığa, Rus lideri Stalin baskısı zamanında tutuklanarak topluca kurşuna dizilenlerin 

defnedildiği anlaşılır. Mezarlığın olduğu yerde, “Selvi Boylum Al Yazmalım”, “Beyaz Gemi” ve “Gün 

Uzar Yüzyıl Olur” gibi eserlerin sahibi dünyaca ünlü Kırgız yazar Cengiz Aytmatov’un babası Törökul 

Aytmatov dâhil öldürülen dört kişiye atfedilen suçlar içeren iddianame bulunur. Yıllar sonra bulunan 

bu iddianameyi içeren belge, yarım asır toprak altında kalmasına rağmen çürümeden 1930′lu yıllarda 

yapılan zulmün yüzünü günümüzde göstermeye yardım eder. Aynı zamanda 1938 yılının Kasım ayında 

gerçekleştirilen olayı da tastikler. 1938 yılı Kasım ayının başında Moskova’dan, Sovyet yüksek 

mahkemesinin askeri hâkimleri Alekseev, Zaytsev ve başkan olarak Batner, rejim muhaliflerini 

yargılamak üzere Bişkek’e gelirler. 5- 8 Kasım 1938 tarihlerinde mahkemenin üyeleri, 40 mahkûma 

ölüm cezası kararı verirler ve bu kararın geciktirilmeden uygulanması gerektiğini ifade ederler. Zaten 

tam o günlerde tutuklama ve idamlarla ilgili olarak Dvoyka ve Troyka hapishanelerinde de çok yoğun 

çalışmalar yapılmaktadır. Bu çalışmaları yapan hâkimler, 1930′lu yılların ikinci yarısında Üst Düzey 

Sovyet Partisi’nin onayıyla İçişleri Halk Komitesine bağlı çalışıyorlardı. Hapishanelerde ne ile 

suçlandıkları bile belli olmayan 97 mahkûm bulunuyordu. Bu 97 mahkûmla beraber tutuklanan 40 

kişinin, yani toplam 137 mahkûmun, ortadan kaldırılmasına karar verilir. İçişleri Halk Komitesinin 

verdiği karar listesinde 5 Kasım’dan 8 Kasım’a kadar kurşuna dizilen 137 kişinin kaydı bulunmaktadır. 

Kazı sırasında ise 138 kafatası bulunur. Ancak bu 138. kafatasının kime ait olduğu ile ilgili bugüne 

kadar net bir bilgiye ulaşılamamıştır. SSCB Merkez Yürütme Komitesinin 01.12. 34 tarihli N- 58 

maddesine göre alınan infaz kararının en kısa zamanda yerine getirilmesi gerekiyordu. 

Ölüm cezası verilen tüm tutuklular, hapishanenin bahçesine çıkartılarak ardı ardına infaz edilir. Ölüler 

yük arabalarına yüklenip, üzerlerine kalın tente kapatılarak, sabaha kadar şu anki Toktogul ve 

Logvinenko sokaklarından geçirilerek Çontaş’a doğru taşınırlar. Yük arabalarının geçtiği köylere 

barikatlar kurularak (şu anki Taş- Döbö) orada yaşayanların dışarı çıkmaları da önlenir. Buna rağmen 

insanlar, bir yolunu bularak üst üste dizilmiş olan tezeklerin arasındaki deliklerden dahi olsa geçen 

arabaları görürler. Halk arasında “Kırgızlar’ın kaymaklarını yani dâhileri toplayarak öldürdüler ve 

gömmeye gidiyorlar” gibi söylentiler çıkmaya başlar. 

Bübüra, babasının vasiyetini yerine getirir 

Beklenen gün 18 yıl sonra 31 Ağustos 1991′de gerçekleşir. Bugünlerde 20. yılını halkıyla beraber 

coşkuyla, 7′den 77′ye herkesin katılımıyla kutlayan Kırgızistan’ın bağımsızlığının kazanıldığı ve 



122


Bübüra’nın babasının hayal ettiği gün nihayet gelmiştir. İşte tam sırası diye Bübüra, Rus İstihbarat 

Servisi KGB’ye giderek, Stalin döneminde öldürülen insanların yattığı yeri göstermeye hazır olduğunu 

söyler. Fakat oradaki idareciler, bu habere pek itibar etmezler. Çünkü bunu ispatlamak için ellerinde 

yeterli bir delil yoktur. KGB’nin Olağanüstü Hal Bakanlığı Komisyonunu desteklediği her halinden 

bellidir. Bübüra, diğer devlet idarecilerine ve şehitlerin ailelerine mektup yazarak yıllardır sakladığı bu 

sırrı paylaşır. Stalin döneminde öldürülenlerin şehre yakın bir yere gömüldüğü hakkında söylentiler 

vardır. Tam olarak yerini kimse bilmese de Bübüra’ya da inanmazlar. 

Bütün bu ilgisizliğe rağmen Bübüra mücadelesine devam eder. Bir yandan babasının vasiyetini yerine 

getirmek, diğer yandan da kendi insanlık borcunu ödemek için bu işi sonuna kadar götürür. Bübüra, 

KGB’de çalışan Bolot Abdurahmanov adındaki bir delikanlıyla görüşür. Mezarlığı araştırmak Bolot’un 

görevi değildir hatta ilgi alanına da girmez. Ama o, Bübüra’nın söylediklerine inanmış ve Çontaş’ın 

sırrını açmaya karar vermiştir. Bübüra ve Bolot, KGB’nin görevlileriyle buluşarak, Çontaş’a giderler ve 

kazı işlemini başlatırlar. Yıllar sonra Bolot, kazı işleminin başladığı o günle ilgili hatıralarında ayrıntılı 

açıklamalarda bulunur: 

” Çontaş’daki kazı yapılan yerde Çeklilerin kurduğu kerpiç fabrikası vardı. Bu fabrikada kerpici 

pişirmek için 3,5×3,5×3,5 metre büyüklüğünde kurduğu ocakların diplerine 10- 15′er kişilik vali 

sekreterleri, halk komiserleri, işçiler ve sıradan çiftçiler şeklinde cesetler atılmış ve üzerleri toprakla 

örtülmüş sonra tekrar cesetler atılmış. Bu kazıda arkeolojik açıdan farklı bir şey çıkmıştı ortaya. 53 

sene toprağın altında kalmasına rağmen, ceza raporunun özeti çürümeden bu günlere ulaşmış. 

Abdıray Abdrahmanov, Cusup Abdrahmanov, Törökul Aytmatov ve Yusup Bulatov’ların ceza raporu 

bulunmuştu. Bunun dışında Sultanbekov kendi ismini ipek iple gömleğinin yakasına ve pantolonun 

kemerine dikmiş ve bu dikili yazı da olduğu gibi duruyordu. Bu çok şaşırtıcı bir durumdu! Açıkçası 

böyle bir durumla karşılaşacağımızı beklemiyorduk… (B.Abdurahmanov, «Temmuzdaki iki hafta» 

kitabından, «Törökul Aytmat oğlu», Bişkek - 1993) 

Ölüm cezasına çarptırılanların listesi 

Törökul Aytmatov’un birkaç sayfalık ceza raporunun özeti olduğu gibi durur. Belgeler, iki metre 

toprak altında bulunduğu için iyice yıpranmış durumdadır. Bu ceza raporunun sağlam kalmış olması, 

KGB arşivinden diğer şehitlerin de isimlerinin bulunmasına kolaylık sağlar. Çontaş’ta bulunan listede 

5- 8 Kasım 1938 yılında ölüm cezasına çarptırılan mahkûmların ad ve soyadları ortaya çıkar. O listede 

isimleri geçenler şunlardır: 

Abdıkadır Abdrahmanov, Cusup Abdırahmanov, İmanalı Aydarbekov, Törökul Aytmatov, Osmonkul 

Aliyev, Abdıray Abdırahmanov, Abdıraman Bulatov, Yusup Bulatov, Asanbay Camansariyev, Hasan 

Ciyenbayev, Omor Cumayev, Dali Zulfibayev, Bayalı İsakeev, İyosif Kuzmin, Pavel Lvov, Murat Salihov, 

Eşbay Sultanbekov, Kasım Tınıstanov, Sıdık Çonbaşev, Kocokan Şorukov, Erkinbek Esenamanov. 

Listede adı geçen isimler, 1938′li yıllardaki Kırgızistan’ın aydınları ve Sovyetlere de gönülden inanmış 

Çarlık döneminden sonra Kırgızistan’ın bir devlet olarak kalkınması için fedakârlık yapan insanlardır. 

Tarihin Ak Sayfaları 

Yukarıdaki bilgilerin ayrıntıları ve 1930′lu yıllardaki Stalin sürgününde kurşuna dizilerek öldürülen 

Kırgız halkının siyaset ve iş dünyasındaki önemli ismi, devlet adamı Törökul Aytmatov’un hayatı, 

Törökul’un kızı Roza Aytmatova’nın kaleme aldığı, ülkemizde de Salkımsöğüt Yayınları tarafından bu 

yıl yayınlanan 176 sayfalık “Tarihin Ak Sayfaları” adlı kitapta yer alıyor. Bu acılı hayata ortak olan ve 



123


aynı acıları paylaşan ailesi ve akrabalarının başından geçen zor günler, kurşuna dizilen Törökul 

Aytmatov’un hayat serüveni, hanımının yaşadığı acılar ve onun cesareti ile çocuklarının, akrabalarının 

çektiği sıkıntılar bu eserde bulunuyor. 

Yazar, “Yirminci asrın 30′lu ve 50′li yılları arasında kurşuna dizilen suçsuzlara armağan ediyorum” 

dediği kitabın önsözündeki şu cümlelerle tarihin karanlık sayfalarından tozlu bir yaprak önümüze 

sermekte: 

Ben o mezarlığın bulunduğu günü hatırlıyorum, heyecandan yerimde duramıyordum. Aynı zamanda 

babamı acımasızca suçsuz yere öldürdüklerini haykıra haykıra söyleyerek içimdeki saklı kini çıkarmak 

istedim. Ama kime ne diyeceksin, kiminle neyi paylaşacaksın…? Haykırmak değil öylesine oturup 

anlatmaya bile kalp dayanamaz… İşte bütün ruh gücümü toplayarak kalemime sarıldım. Bari dille 

anlatmaya kalp dayanamazsa kalem anlatsın da gelecek nesiller bu gerçeği bilsin ve bu olaydan ibret 

alsın. Okuyucu bu kitabı eline aldığı zaman haklı olarak: ‘Bir ailenin yaşamış olduğu olaydan kime ne? 

Hatta o ünlü, tanınmış biri olsa bile?’diye sorabilir. Ben de buna cevap olarak:”Bu acılar sadece tek bir 

ailenin yaşamış olduğu acı, keder değildir aksine binlerce ailenin yaşamış olduğu hüsrandır.” derim. 

Repressi yani baskı döneminin eğri aynası binlerce ama binlerce ailenin kaderini ve geleceğini kararttı. 

1930‘lu yıllarda Sovyetler Birliği, parti üyelerini ve işçilerini tutuklayarak sürgün etmiştir. Bu baskı 

1920′li yıllardan başlayarak 1937- 1938′li yıllarda tam zirveye ulaşmıştır. Bu yıllarda sürgünler toplu 

halde yapılmıştır. Suçsuz insanlar bulunduğu görevine, ünvanına rağmen, kadın erkek demeksizin, 

ırkına, dini inancına ve sosyal statüsüne v.s. bakılmaksızın çeşitli cezalara çarptırılmıştır. Böylece kendi 

ülkesine samimice, fedakârca, hiç bir art niyet beslemeden çalışan insanlar yine kendi devleti 

tarafından en olunmayacak derecede haksızlıklara maruz bırakılmışlardır… Sadece Kırgızistan’da 

tutuklananların sayısı genel olarak 100.000′e yakındır (Ruh Kençi gazetesinin 2008 Kasım ayındaki 

sayısında ise Stalin baskısı devrinde tutuklananların 100.000′den fazla olduğu belirtilmiştir). Bu 

rakamlar ispatlanmış resmi araştırmalardır: Yüz bin kişinin kaderi, bu bir istatistikî gerçektir. Acıdır 

ama gerçektir. Tek kişinin kaderine gelince fert olarak bu, büyük bir trajedik durumdur. Gerçekten de 

yüz bin kişi sözünü ağza almak kolay ama düşününce insanın beyni zonkluyor. Oradaki her bir kişiyi 

ele alacak olursak onlar Kırgızistan’ın önemli bireyleri olarak gecesini gündüzünü ülkesi için veren 

kahramanlardı. Onların ailesi, akrabaları, arkadaşları, yakınları, telafisi mümkün olmayan acılar 

yaşadı ve bu acılar hala da devam etmekte. Kolay mı babasız yaşamak? Başkaları baba derken 

hüzünlenmemek… Ya onların hayat hakkı… Olay sadece onları tutuklamakla sona ermedi ve bu sefer 

de onların aileleri takip altına alındılar. Çocuklarına halk düşmanlarının çocukları denilerek uzun yıllar 

boyunca her konuda yükselmelerine engel olmaya çalıştılar. Bu engeller çocukların geleceklerini 

etkiliyordu. Onların önemli karar mercilerine gelmeleri hep engellendi. Önlerine hep zorluklar çıkarıldı. 

Bu yapılan zulmü devlet yıllar boyu sakladı. Gerçeği insanlara söylemekten hep korktular. Ortaya 

çıkmaması için ya sustular ya da tarihe gidecek doğru yolu saptırmaya çalıştılar. Hala 1930′lu yıllara 

ait bilgiler ortaya çıkarılamamış ve eksiktir. Elinizdeki bu kitap hakikati ama sadece ve sadece hakikati 

kapsamaktadır. Ben bu eserin, tarihin tamamlanamamış eksik kalan bölümünün bir kısmının 

tamamlanmasına katkı sağlayacağına inanıyorum. 



124


Adına yola çıktığımız halkın başına bela olduk! (İbrahim Becer) 

Her yıl on binlerce yerli, yabancı turistin ziyaret ettiği, antik Yunan eserlerinin sergilendiği Efes 

Müzesinin tam karşısındaki Ahmet Ferahlı Parkı’nın bahçesinde çayımı 

içerken, bir yandan da Brezilya’nın yetiştirdiği efsanevi sağ açık 

Garinça’nın ilginç yaşam öyküsünü okuyorum. 

La Liga ‘ya gönderdiğimiz temsilcilerimizden Arda Turan’ın ve Mehmet 

Topal’ın karşılaşmasında Arda Turan’ın takımının yenildiğini yazıyordu 

internet siteleri. Demek ki millet olarak genetik hanemize altın harflerle 

yazıp, hiç durmadan kıraat ettiğimiz övgüde ve yergide aşırıya kaçma, 

hastalığımızın gün gelip durdurulacağı La Liga gibi duvarlar olmasa, bu 

“çok iyiyiz be abi!” hastalığı yakamızı bırakmayacak. Neyse ki her alanda 

dünya standartlarıyla karşılaşıyoruz da boyumuzun ölçüsünü alma şansına 

erişebiliyoruz. Yine de tüm standartlarla karşılaşsa da, hepsinden yeteneği 

sayesinde sıyrılmayı bilenler de yok değil futbol dünyasında; Garinça’dan 

bahsediyorum. 

Tüm zamanların en iyi top süren futbolcusu olarak gösterilen Garinça’nın aslında bir sürü defosu var. 

Garinça bildiğiniz topal. Sol bacağı içeri, sağ bacağı da dışarı doğru çarpık olmasının yanı sıra sağ 

bacağı da sol bacağına göre altı santim kısa. Tek defosu bu olsa neyse de Garinça üstüne üstlük şaşı 

da aynı zamanda. ‘Rekabet’, ‘hırs’ gibi kelimelerin çokça terennüm edildiği Futbol Dünyasına da çok 

uzak Garinça; bu kelimeleri lügatine hiç almadığı gibi yaşadıkları ve yaşattıklarıyla da birebir 

örneklendirmekte. 1962 Dünya Kupasında Brezilya’nın İngiltere’yi yendiği maçta iki gol birden atar 

ama sevinmez. Çünkü maçın ikinci ayağı olduğunu zannetmektedir. Yani Brezilya’nın turu geçtiğinden 

bile haberi yoktur. Döneme şahitlik eden futbolcu arkadaşlarının anlattığına bakılırsa, Garinça gerek 

kulüp düzeyinde gerekse Milli Takım düzeyinde oynayacağı rakibini çoğu kez bilmezmiş. Topu ayağına 



125


aldığında tek bildiği, karşı kaleye kadar topu götürmek olduğu için hiçbir sisteme dahil edilemediği de 

bir başka defosudur Garinça’nın. Döneminin bir başka yıldızı Pele’yle bu yüzden aralarının hep açık 

olduğu söylenir. Maç öncesi taktik toplantılarına bu yüzden alınmayan Garinça, idmanlara da gelmeye 

gerek görmez ama üstün yetenekleri sayesinde gerçek bir seyir zevki sunarmış seyircilere. 

Okuma yazması olmadığı için futbol hayatı boyunca hiçbir kontratını okuyamadığı gibi zar zor 

imzasını atabilmiş bu kontratlara Garinça. Ne para pul, ne fiziksel engeller, ne yaşadığı serkeş hayat 

Garinça’nın bugün hala hatırlanmasına engel değilse bunun tek açıklaması olsa gerek: Yetenek! 

Kürt Meselesinin halli yolunda BDP’nin ‘olmazsa olmaz’ babında burnumuza dayadığı 

Abdullah Öcalan’dan bir Garinça çıkarabilir miyiz diye düşünüyorum ama olmuyor. Zamanında 

kendisiyle mesai arkadaşlığı yapmış olan Şemdin Sakık’ın “APO” adlı kitabını okuduğunuzda da bir 

Lider için defo sayılabilecek her türlü özelliğin kendinde toplandığını görüyorsunuz. 2 Ocak 2004′de 

önsözünü yazdığı bu kitapta Sakık aslında giriş bölümünde sonucu şu cümleyle anlatıyor: “…adına 

yola çıktığımız halkın başına bela olduk!” 

Garinça pratiğinin aksine Sakık kitabında, Liderlik vasıflarının şekillenmesinde yetenekten 

ziyade çevreye önem verir. Demostenes, büyük bir tüccarın oğludur, Descartes bir kent soylusunun, 

Gogol bir aristokratın şeklinde liste uzayıp gidiyor. “Urfa merkezli büyük bir uygarlığa tarihin tanıklık 

etmediği” iddiasında bulunan Sakık, “yetenek” konusunda kapıyı açmadan kapasa dahi biz kitaptaki 

yolumuza devam edelim. 

İspata muhtaç bir iddiada bulunuyor Sakık kitabının ilerleyen sayfalarında. Bir iktidar hırsıyla 

yanıp tutuşan Öcalan’ın ilk çaldığı kapının Ülkü Ocakları, Sonrasında Siyasal İslam’ın kalesi MTTB ve en 

son olarak da Türk Solu olduğunu söylüyor. Üçünde de tutunamamasının en önemli sebebinin 

entelektüel seviyesinin yetersizliğine bağlandığı bu iddiaya bir de not düşüyor Sakık: “eğer bir 

tanesinden yüz bulsaydı Kürtçülük gibi bir meselesi olmayacaktı”. Kenya’da 1999 yılında ele 

geçirildiğinde “Benim de annem Türk’tür. Devletimize olursa bir hizmetimiz yapmaya hazırım…” 

şeklinde kurduğu cümle Sakık’ın iddia ettiği “omurgasızlık” tabirini destekler mahiyette olsa da biz 

yolumuza devam edelim. 

Kitabın ilerleyen sayfalarında kurulan bir cümle var müellifi tarafından: “Şeytanı olmayan 

tanrı ne işe yarar ki”? Sakık bu cümleyi Öcalan’ın örgüt içinde başlattığı amansız tasfiye sürecini 

anlatmak için kuruyor. Kendisine rakip olarak gördüğü kim varsa bir şekilde tasfiye ettiğini etraflıca 

anlattıktan sonra PKK Hareketi içindeki sembol bir ismin nasıl ortadan kaldırıldığını da isim vererek 

anlatıyor. Adına akademi bile kurulan kod adıyla Agit, bilinen adıyla Mahsum Korkmaz’dır bu isim. 28 

Mart 1986 tarihinde Şemdin Sakık’ın da içinde bulunduğu grup atılan bir pusuya düşüyor. Pusu 

başarısızdır, bir kişi hafif yaralanır ama ortalık aydınlanınca anlaşılır ki turpun büyüğü heybede 

saklıdır. Örgütçülüğüyle, savaş tecrübesiyle, dağ pratiğiyle militanların gözünde genç yaşında bir 

kahraman olan Mahsum Korkmaz, ekip içinden bir kişinin (Feyzi Aslan) silahından çıkan kurşunla 

alnından vurulmuştur. Mahsum Korkmaz o sırada PKK’nın iki numaralı adamıdır. Sakık işin peşini 

bırakmaz ve bir araştırma komisyonu kurulmasını ister ama Öcalan buna karşı çıkar. Sakık’ın 

şehadetine göre birkaç yıl zarfında bu ekipten kendisi ve zanlı haricinde kimse sağ kalmazken Feyzi 

Aslan’da apar topar Rusya’ya gönderilir ve bir daha da haber alınamaz. 

“Bir komploda ilk kesilenler en gevşek uçlardır” sözünün sınanması bir anlamda… 

Dedik ya, ispata muhtaç iddialarla devam etse de kitap ilginç. Hoş, kitabın basım tarihiyle 

Soner Yalçın’ın “Efendi” isimli kitabının basım tarihi birbirine çok yakın olması hasebiyle bir parça 



126


komplo teorisinin kimseye zararı olmaz. En azından Sakık çok daha cesur; Soner Yalçın gibi tümleci, 

yüklemi soy kütüğüne kadar anlatıp özneyi göstermeden tası tarağı toplayıp kaçmıyor. 

“Sujet+verbe+complemant” şeklinde özetlenebilecek Fransız ekolüne daha yakın Sakık. 

Sefih hayat düşkünlüğü, bir gerilla savaşına önderlik ettiği halde ‘sıfır’ dağ tecrübesi, aykırı 

seslere olan tahammülsüzlüğü, zora düştüğü anda çark etmesi, sorumluluk almaktan kaçınması, 

komploya karşı olan aşırı düşkünlüğü, obez derecesinde oburluğu, tek adam olma hayali, Şahin 

Baliç’ten tutun da Dr. Baran’a kadar uzanan bir silsilede bir kalemde tasfiye ettiği arkadaşlarının 

hüzünlü sonları şeklinde uzayıp giden bir defolu listeye sahip Abdullah Öcalan. 

Şaşılığı ve topallığına rağmen bugün hala konuşulan Garinça’dan en büyük farkıysa alanındaki 

yeteneksizliği olsa gerek. Buna rağmen en büyük şansı da kendinden kat be kat daha yeteneksizlere 

komuta etmesinden geçiyor. Kendisi acımasız ama komuta ettiği insanlar bir düğün salonunu basmak 

marifetiyle, korumayı taahhüt ettikleri halkını canlı kalkan yapıp asker öldürmeyi düşünebiliyorlar. 

Hem de bunu bir halı sahada kocasını öldürdükleri masum bir kadına da kurşun sıkmalarının hemen 

akabinde yapabiliyorlar. Evveliyatlarında Öğrenci yurtlarına Molotof atmak, atılan molotofla gencecik 

bir kızı diri diri yakmak olan bu caniler sürüsünün ciddi bir Devlet tarafından muhatap alınma şansı 

sıfırdır. 

Bu saatten sonra o coğrafyada bir adam aranıyor; bu katiller sürüsünün yaptıklarını yüzlerine vuracak 

kadar gözleri gören bir adam. Şaşı olsa dahi, masum bir kadına kurşun sıkan bir insana ‘katil’ 

diyebilmek için Garinça kadar gözleri görecek bir adam! 

Bir adam aranıyor; topal da olsa, ağır aksak yürüse de kendisine korka korka uzatılan, mahcup, acılı eli 

tutmak için tüm engellemelere rağmen, düşe kalka koşacak yetenekli bir adam! 

“Örgütün siyasi kanadı var, neden oraya müracaat edilmiyor?” diyen dostlara da selam olsun. Biz 

kimseye vekil olamazsın demedik ki… 



127


Bir Teslimiyet Yolculuğu ve Trenin Tam Saatiydi / Heinrich Böll (Alper Gürkan) 

Gözyaşı denilen sayısız dereden meydana gelmiş hayatın tüm 

birikimlerini kurutup yok eden bir savaş… 

İnsanların kimliksiz suretler halinde var olma mücadeleleri dışında bir 

anlam veremedikleri dirimsellik… 

“Büyük Almanya uğruna” yığılmış cesetlerin arasına katılacağından 

emin olarak yola çıkan genç bir adam, bir asker… 

* * * 

Hayatını biraz okuyunca piyade er olarak katıldığı cephede nişanlısından 

ayrı kalan ve bir dönem esir düşen Heinrich Böll, belki de savaşın 

kederiyle yazmıştır Trenin Tam Saatiydi kitabını diye düşünmeden 

edemiyor insan. Çünkü savaş sonrasında yayımlanan Trenin Tam 

Saatiydi, hiç bitmeyeceği sanılan İkinci Dünya Savaşı’nın son günlerinde 

bir haftalık bir tren yolculuğu sonunda katılacağı cephede yok olacağını 

bile bile giden Andreas’ın hikâyesidir. Olabildiğine kötümser bir ruh 

haliyle dolu Andreas’ın teslimiyeti ve bu teslimiyetinin geçmişten gelen 

sürekliliği üstünedir. Ya da diyebiliriz ki tepelerinde güneşi son kez 

gördüğüne inandığı bir randevuevinin bahçesindeki ağaçlara dökülen 

yağmuru seyrederken, daha önce hiç ağlamamış olduğunu fark eden bir askerin ölüme yollanırken 

aslında hiç yaşamamış olduğunu fark edişinin hikâyesi… 

Yarım bırakılmış ya da eksik yaşanmış bir hayat değil, hiç yaşanmamış bir hayattır onunki: Ömrünün 

en büyük düşü olan piyanist olma arzusu, önce bitirmek zorunda olduğu lisenin sonra da araya giren 

görevlerin yüzünden gerçekleşmemiştir asla. Sonrasında da başlayan savaşla beraber dört buçuk yılı 

yok olup gitmiştir düşlerinden uzakta. Başkalarının kurduğu gibi bir hayal kurmaya girişmiş ve piyanist 

olmak istemişken gereklilikler, zorunluluklar, mecburî istikametlere sapılarak tükenen yıllar boyunca 

ellerini bir piyanonun yumuşak tuşlarına dokundurmaktan mahrum kalmıştır. İnsanlığın kara yazgısı, 

istemediği şeyleri yapmak, isteklerini yapamamak, başkalarının rüyalarında yaşamak, başkalarının 

sularında yüzmek ve boğulmak, onun da kaderi olmuştur… 



128


Böll, Andreas’ın yolculuğu boyunca anlattıklarıyla onun bu kaderin mükerrer bir sureti olduğunu da 

gösterir: Yıllar sonra teyzesi olduğunu öğrendiği annesinin ona yetmeyen merhametine rağmen başka 

bir savaştan kalan yarası yüzünden ölen babasının kaderidir ona kalan miras. Akranı ve çağdaşı 

niceleri gibi gidecek, varacak ve ölecektir. 

Nasıl bir sona tevcih edildiğinden emin olan genç adamın, hatırladıkça ölüme teslim oluşunu daha da 

kuvvetlendiren mahvolmuş hayatı; ne babasının bu mirasıyla mahduttur ne de savaşın çiğnediği diğer 

insanların varlığını sürdürme çabasıyla. O kendini babası kadar uzun yaşayıp, bir aile kuracak kadar 

şanslı görmemektedir. Diğer taraftan içlerindeki tutsakların fabrikalara gitmek için hazırlandıkları 

yoksul evler, ümitsizlikle yoğrulmuş bakışlara batmış askerler, kendinin de yakında yüzleşeceği ölüme 

hazırlanan yaşlı kadınlar ve bilmeyen, bilmediklerini de bilmeyen çocuklarla dolu şehirleri geçerken 

insanların varlığını sürdürme iradesine şaşar. Yarım kalmış ailesi, yarım kalmış sevgileri, yarım kalmış 

hayalleriyle dopdolu geçmişi sadece geride kalan bir istasyonun buğulu hatırası değil, aynı zamanda 

gelecekte göreceği istasyonun da tek geçerli sebebidir. Ona göre geçmişi, geleceğinin tüm kodlarını 

içeren bir bütündür. Bu da onda ölümün, yokluğun, yok olmanın ve bunun yakın bir zamanda 

olmasının tüm kabullenişi halinde bir kötümserlik olarak ortaya çıkmaktadır… 

Her ölümün erken olduğu gerçeğini kendi ölümü ve kendi gerçekliği üzerinden fark eden Andreas’ın 

yarım bıraktığı her şeyiyse “asık yüzlü karyola”ları ve “kötü niyetli, soğuk gri bir koridoru” olan bir 

randevuevi bütünler. Alman olduğu halde ondan nefret etmeyen Polonyalı fahişe Olina’yla geçirdiği 

tek gece, onun peşi sıra özlemesini istediği aşkı olacaktır. Ardında bir kadının gözyaşlarını bırakanlara 

karşı duyduğu kaba kıskançlıkla sarıldığı bu genç kadında bulduğu her şey, gerçeğin hayali bir sureti ve 

hayalin gerçek bir hatırasına dönüşecektir… 

“Geçen geceler, piyanoda ilk acı tatlı denemeler… Okul, savaş, savaş… Savaş, arzulamış olduğu o 

tanımadığı yüz… Bu göz kamaştıran ıslak ırmak içinde titreşen bir tablo gibi soluk, acılı, yüzüp duran 

biricik gerçek: Olina’nın yüzü…” 

Şehvetten uzak bir sevgiyle bir gece geçirdiği Olina’da bulduğu eski -ya da hiç olmamış- sevgili, onun 

kendisinden üç gün erken doğmuş olmasının şakasıyla anlam kazanan anne ve kardeş özlemi, incecik 

parmaklarından yayılan nağmede duyduğu kendi piyanist olma hayalleri… 

Sonra, tıpkı dilediği gibi ardından gözyaşı döken bir kadın bırakmanın ıstırabıyla savaşa ve yani yok 

olmaya doğru yollanış… 

Trenin Tam Saatiydi, savaşın ağır yüklerini yüklenmiş bir Almanya’nın çocuğu olan yazarın, tarihin 

çıkmazındaki aynı kader ve kederden olma milyonlarca Andreas’a merhametli bir bakışının 

novellasıdır. 

* Trenin Tam Saatiydi, Heinrich Böll; Can Yayınları, 1996, İstanbul 



129


Dünya Nimetleri’nden Yeni Nimetler’e, Andre Gide (Suzan Nur Başarslan) 

“Hiçbir şeyi putlara kurban etme.” (Andre Gide) 

Andre Gide(1869-1951) Dar Kapı ve Kalpazanlar romanlarının tanınmış Fransız yazarıdır. Bu 

incelemede yazarın hayatının iki ayrı döneminde -gençlik-yaşlılık- yazdığı Dünya Nimetleri ve Yeni 

Nimetler adlı eserleri incelenecektir. 

Dünya Nimetleri[1] (Les nourritures terrestres) Gide’in 1897 yılında 28 yaşında yazdığı ve hayat 

görüşünü ortaya koyduğu bir bildiri niteliği taşır. Ancak bu yazın, coşkun bir lirizmle kaleme alınmış 

düzyazısal bir şiir olduğu kadar; içinde mektup, şarkı, şiir, diyalog, gezi yazısı, söyleşi özelliklerini de 

taşıyan karma bir tür olarak karşımıza çıkar. Aynı özellik tematik anlamda da vardır. İçinde Tanrı, 

inanç, coşku, sevinç, bilgelik, varlık, ‘ben’, bekleyiş, ölüm, yaşam, okumak, yaşamak, arzu, geçmiş-angelecek, 

başkalarına benzemek, şehvet, seçmek, özgürlük, kitaplar, yalnızlık, öğretme isteği, sevgi, 

aşk, yol, Tanrı’nın buyrukları, ozan, pişmanlık, yaşlılık… gibi birçok kavramı işleyerek yoğun bir eserdir. 

Bir yol kitabıdır aynı zamanda bu eser, zaman ve mekânla ilerleyen, içsel coşkunluğun tabiatla 

birleştiği… Gezi yazısı özelliğini gezdiği yerlerin spesifik aktarımından alan bu eser, şehirler, bahçeler, 

hanlar, ovalar, vahalar, çöller, sular, güzler, çiftlikler, kahveler, havuzlar, kervanlar, besinler alt 

başlıklarıyla birçok ülkeye, şehre yolculuğu anlatır. Her kent, bir özelliğiyle bellekte yer tutmaktadır. 

Mekân adları, onunla özdeşleşen imge-anı-görüntü, her bir kent için tek tek dile getirilmektedir. 

(s:131) 

Bu yerler: Adullam mağarası, Adriyatik, Amalf, Alkazar, Ambroise, Acadimus bahçeleri, Avranches 

bahçeleri, Alpler,Bethleem Duvarları, Borghese bahçeleri, Biskra, Blidah, Cita Cecchia, Cezayir/Essai, 

Come Gölü, Comes, Chetma,Fiesole tepesi, Farnese bahçeleri, Floransa,Gırnata, Generaliffe setleri, 

Gafsa,Helvetya, Honfleur,İzmir, La Haye parkı, Lido, Lecco,Musul, Malta, Münih, Montpellier 

bahçeleri, Malta,Ninji, Napoli, Nimes/Fontaine kanalları, Nasphur, Normandiya,Oumach,Piza/Campo 



130


Santo, Peyrou,Roma/Monte Pincio, Siraküz, San Marco Manastırı, Strasbourg, Sevilla,Touggurt, 

Tunus, Villa Borghese, Venedik, Vendee bahçeleri, Vaucluse,Zaghovan…’dır. 

Eserdeki ana kahramanlar üç kişiden oluşur: anlatıcı, Menalque ve Nathanael. Ancak eserin girişinde 

eserin başında anlattığı ülkelerin, olayların, kokuların kimisinin de hayali olduğunu söyler. Olmayan 

kişiler ve gidilmeyen yaşanmayan şeylerin ardındaki tek gerçek kendisidir hatta kendisini de bir görü 

olarak ifade ederek gerçekliğini soru işareti olarak bırakır(s:108). İsimlerin önemi yoktur ve aslında 

seslendiği sadece eserin okur’udur. Ve daha eserin başından, bu eser okunduğu anda kitabı atıp 

çıkmasını ister okurundan/Nathanael’den ve ondan ne beklediğini: 

“Neyse, beni okuduğun zaman, bu kitabı at ve çık. Kitabım çıkmak arzusu versin isterdim sana, 

nereden olursa olsun çıkmak -kentinden, ailenden, odandan, düşüncenden. Yanına alma kitabımı… 

Beni unut, derdim. Kitabım kendisinden çok kendi kendinle ilgilenmeyi öğretsin sana- sonra kendi 

kendinden çok, kendi dışında kalanlarla ilgilenme”sidir(s:17). 

Menalque, kahramanın dostluğun ötesinde, aşka çok yakın bir şeyle aynı zamanda kardeş gibi sevdiği 

kişidir. Öğretisi kişiyi sahip olduğu her şeyi bırakmak üzerinedir. Aileyi, kenti, her şeyi. Onunla 

hayatının altüst olduğu depresif bir döneminde karşılaşır ve Menalque, onun iyileşmesi, dirilmesi, 

yeniden doğuşudur. Nathanael ise birikimini aktardığı, seslendiği, öğüt verdiği, gelecekte kendisini 

okuyacak kişi/okurdur. 

Eserde geçen diğer kahramanlar: Abel, Angaire, Alcide, Athman, Bachir, Cleodalise, Eric, Eliphas, 

Guzman, Idoine, Helene, Hylas, Lothaire, Moelibee, Mopsus, Myrtil, Phedre, Permenide, Simiane, 

Tityre,Tibulle, Terence, Theodose, Ulrich, Ydier…’dir. 

Zaman olarak eser, kahramanın gençliğinde başlayan deneyimlerinin yaşlılığına değin uzanan bir 

süreçte anlatıldığı (kesin zaman verilemese de kahramanın 25 yaşından önce başlayan anlatı, 50 

yaşından sonraya dek uzanır ve en az 25 yıllık bir süreci kapsayan) bir anlatıdır. 

İzlenimler şiirsel bir düz yazıyla, teşbih ve istiarelerle aktarılır. Eserde, coşkun bir lirizm sanatlı bir 

üslupla verilir. 

Eser kahramanın gençliğinden başlayarak yaşlılığına uzanan dönemde Tanrı’ya, hayata, maddi ve 

manevi değerlere bakışını coşkun, lirik bir bakış açısıyla dile getirmektedir. Tanrı’ya inanış, O’na 

herhangi bir kurallar/buyruklar/din çerçevesinde inanış değil, hayatın her türlü zevkini yaşayarak, 

günah kabul edilenleri dahi yaparak, aşkla hayata bakarak Tanrı’ya ulaşma şeklinde tezahür eder. 

Tanrı her yerdedir, her yaratıkta vardır ama açık bir şekilde kendisini göstermez(s:19). Önemli olan, 

bakış’tadır, bakılan şeyde değil(s:21). Tanrı aynı zamanda içimizdedir. Beklenmez olandır, O’nu 

beklemek, içimizde oluşunu bilmemek demektir(s:29). 

Ölüm, yaşam karşılaştırmasında yaşamın tek anı ölümden üstün tutulur ve ölüm, yenilenme için diğer 

yaşamların sağlanmasından başka bir şey değildir(s:29). Hayata aşkla bakar kahraman. Arzu dolu bir 

sahip olma isteği vardır ve bunu aşk olarak nitelendirir(s:32). Ancak ölümün yaşamın en ufak ânı 

kadar değeri olmasa bile, şu özelliği vardır: Ân’ı değerli kılma ve onu hayranlık verici parıltıya 

bürüme(s:40). 

Geçmiş ve gelecekten bahsettiği kısımlarda, önemli olanın ân olduğunu ifade eder ve geçmişi 

gelecekte yeniden bulmaya çalışmamayı tavsiye eder. Her anın belirsiz yeniliği yakalanmalı ve 

geleceğin sevinçleri önceden hazırlanmamalıdır(s:35). Her türlü ân’ı veren Tanrı’dır(s:36). 



131


Birey anlayışı, kimseye benzememe ve sana benzeyenin yanında kalmama üzerine kuruludur. Bir 

çevrenin bireye benzemesinin ya da bireyin çevreye benzemesinin kimseye faydası yoktur. Birey için 

kendi ailesi, odası, hatta geçmişi tehlikelidir(s:40) Bu yüzden kendini diğerlerine benzetecek her 

şeyden uzaklaşmalıdır insan. Bu bireysellik kendine öğretilen ve kendisinin de diğerlerine öğretmek 

istediğidir. Bu bakış açısı yüzünden kendi öğrettiklerinin bile terk edilmesi gerekmektedir. 

Kahraman mürşidinden yolu öğrenen bir derviş gibidir ve kendisi de belli bir olgunluktan sonra 

öğretisini öğrencisine ileten mürşid pozisyonuna gelmiştir. Tam da bu noktada, kahraman 

öğrencisine/Nathanael’e eserin sonunda öğrettiklerini, anlattıklarını benimsemesini değil, farklı bir 

yol çizmesini tavsiye eder: 

” Nathanael, şimdi kitabımı at. Sıyrıl ondan. Beni bırak… Seni tıpkı bana benzer görmek istediğimi ne 

zaman söyledim sana?… Nathanael, at kitabımı; onunla yetinme. Senin gerçeğini bir başkasının 

bulabileceğini sanma…” (s:135) 

Eserde birçok sanatçıya, kişiye, esere ve olaya gönderme vardır: Goethe’den Faust, Hafız’dan şiir, 

Fichte’nin Bilim Öğretisi, Virgile, Sâdi’den beyit, Boccacius zamanında Pamphile ve Fiametta’nın 

şarkıları, Elisee ve Sunamite’in öyküsü, Bin Bir Gece Masalları’ndan, Kutsal kitaplardan, mitolojiden: 

Züleyha, Belkıs, Süleyman, Tamar, Amnon, Bethsabe, Sulamite, Fornarine, Zübeyde, Ariane, Thesee, 

Eurydice, Orphee, Lynceus… 

Dünya Nimetleri dil, üslup(şiirsel anlatım, metaforik söylem, bol teşbihler…) ve tematik anlamda da 

öğüt/nasihat kitabı olma özellikleri ile Nietzche’nin Böyle Buyurdu Zerdüş’ü[2] ile paralellikler taşıyan 

bir eserdir. Tematik anlamda Tanrı’ya inanış ile ondan ayrılsa da, buyruklara/kilisenin dayatmalarına 

karşı çıkış, hayatı doya doya yaşama, göçebe yaşam… gibi unsurlarla bu eserle arasında paralellik 

kurulabilir. İkisi de şiirsel nutuk işlevi görür ve arkadan gelen nesle seslenir. Her iki eser de kendi 

öğretilerini belli bir kesime hitap ederek sesleniş kitabı olma özelliği taşırlar. Ama bilinmeli ki, 

gelecekteki üstün-insanı, Gide, kişinin kendisinde aramış, mekânlarını somut/gerçek yerlerden 

seçmiş, kendisine öğretileni bir sonraki nesle aktararak dünyevi peygamberlikten öte mürşidliğe 

soyunmuş, en sonunda ise kendi görüşlerinin benimsenmesini değil farklı bir yol çizilmesini tavsiye 

ederek -bireysellik-her insanın kendi farklılığıyla kendi doğrularına ulaşabileceğini ifade etmiştir. 

Yeni Nimetler[3] (Les nouvelles nourritures), Gide’in 1935 yılında Dünya Nimetleri’nden 38 yıl sonra 

66 yaşında yazdığı eseridir. Açılış gene okura seslenerek yapılır ve yazar önce kime/neden yazdığını 

açıklar: 

” Ben yeryüzü seslerini işitmez olunca, dudaklarım yeryüzünün çiylerini içmez olunca gelecek kişi - 

belki de ilerde beni okuyacak kişi- bu sayfaları senin için yazıyorum; çünkü yaşadığına yeterince 

şaşmıyorsun belki; yaşamına, bu şaşırtıcı mucizeye gereğince hayranlık duymuyorsun belki. Bazı bazı 

bana öyle geliyor ki, benim susuzluğumla içeceksin, seni şu okşadığın öbür yaratığın üzerine eğen de 

sanki benim kendi arzum.”(s:139). Yazma sebebini açıklarken kendisini çağdaşlarından ayıran yazar, 

ilerisi için yazdığını belirtir ve kendi gençliğinde sorduğu soruları soran okura yanıt bulabilmesi için 

yazdığını söylediği kısımda, önemli olanın, soru’nun kendisi olduğunu belirtir. 

Bu kısımda da yazar, Tanrı’dan, yaşamdan, arzudan, aşktan, varoluş nedeninden, mutluluktan, 

sonrasızlıktan, acı ve sevinçten, benlik bilincinden, vermekten, doğa ve buluşlardan, İncil ve İsa’dan, 

zenginlikten, bilgiden, Descartes ve Spinoza felsefelerinden, Meryem’den, akıl ve kesinlikten, ak- 



132

töreden, şehvetten, romantik yazından, dil ve mantıktan, zamandan, ütopyadan, bilgelikten, 

ilerlemeden, ölümden… bahseder. 


Yeni Nimetleri incelerken, Descartes eleştirisi ve Gide’in yaslandığı Spinoza felsefesini açmak 

gerekliliği ortaya çıkar. Çünkü Dünya Nimetleri’nin kimi yerlerinde Nietsche etkilenimi varken, Yeni 

Nimetler’de doğaya bakışıyla ve onu Tanrı olarak nitelemesiyle (natura naturans) panteizmden yani 

Spinoza felsefesi ve ondan etkilenen Goethe’den etkilenim vardır ve bunu da dile getirir. Descartes’in 

Düşünüyorum Öyleyse varım’ıyla Tanrı’nın varlığının ispatlanamayacağını ispat etmeye çalışmakta ve 

Tanrı’ya inanışın kanıtlarda değil, kanıt dışında her şeyde O’nu bularak olacağını ifade etmektedir. Bu 

kısımda Spinoza felsefesinden yararlanarak bu anlayışa Goethe’den ulaştığını ve Tanrı’yı yasalarla 

ispatlamanın gereksizliğine inandığını belirtmektedir(s:166). Spinoza’nın yaptığı gibi, kendi varlığını 

bulduktan sonra Tanrı kavramını aramaz, Tanrı idesini mutlak çıkış noktası olarak ele alır. (Euklides 

geometrisinde kullanılan yöntemi -uzay yerine Tanrı görüşünü koyarak- kendi görüşünü kanıtlamak 

için kullanır Spinoza)[4] Tanrı ile evren/doğa arasında farklılığın kalktığı, evrenin Tanrı’nın kendisi 

olduğu bu anlayış, Tanrı’yı varoluşun koşulu anlamına getirir ve Tanrı’nın eseri, Tanrı’nın kendisi 

olarak kabul edilir. Ancak biraz daha ilerde inançtan bahsederken, “Arkadaş; hiçbir şeye inanma, 

kanıtsız benimseme hiçbir şeyi.” (s:198) derken, kendi ile çelişmektedir. Burada Bacon ile Spinoza 

arasında bir gelgit yaşadığı görülmektedir ki aslında Spinoza da Bacon’dan etkilenerek kendi 

felsefesini (erdemin asıl güç olması) bilgiye dayandırmaktadır. 

Bilgeliğin, mantıkta değil aşkta olduğunu düşünen(s:144) Gide, bilgeliğin yaşlı bir adamdan çok, 

çocukta bulunduğuna inanır(s:190). Bilgelik ve özgürlük’ü aşkla yasaların boyunduruğundan 

kurtulmak olarak açıklayan Gide’in bu görüşü bizi yeniden Spinoza’ya ulaştırır. Tanrı’ya inanış da tıpkı 

bu felsefede olduğu gibi O’nu her şeyde aramak üzerine kuruludur ve Tanrı’yı yasalarla/kanıtlarla 

ispatlamanın gereksizliğine inanır(s:166/167). Bu aşk, aynı zamanda onu Spinoza’dan ayırır çünkü her 

şeyin geçici olduğu ve sürekli olan Tanrı’nın nesnede barınmadığını söyleyerek Tanrı’yı modus(nesne 

ve görünüş)tan ayırır(s:147). Oysa ilk eserde “her şey Tanrı’nın biçimidir” demektedir(s:62). 

Yeni Nimetler’de, Dünya Nimetleri’nden farklı olarak ilk defa Gide’in siyasi görüşünü alenen dile 

getirmekte, paylaşım’ı anlatırken Komünizme yaklaşmayan bir paylaşımı savunmaktadır(s:162). 

Yeni Nimetler’de Tanrı ile olan diyalog (Karşılaşmalar/s:168/170), Tanrı’nın ne olduğu, ne yaptığı ile 

ilgili insanların bakışına Tanrı’nın verdiği cevaplar üzerine kuruludur. Burada Hıristiyanlık inanışındaki 

Tanrı algısı ve bu algılamadaki sorgulamalara verilen cevaplar vardır. Bu kısımdaki algıda insan 

olmasaydı Tanrı olmayacaktı şeklindeki “yaratım olmasaydı yaratıcı olmayacaktı” tezi (bağıntıbağımlılık); 

Spinoza’nın Occasionalistlerden ayrılan felsefesinin yansımasıdır. Occasionalistlere göre 

“Tanrı ‘yaradan’dır ama Spinoza’ya göre Tanrı evreni yaratmamıştır, evrenin kendisidir yani 

nesnelerin özünde bulunur.”[5] Nesneler olmasa Tanrı’nın varlığının da anlamını kaybettiği bir inanış 

biçimidir bu. İnsanın düşüncesiyle var olan bir Tanrı(s.172) düşüncesi ile bu görüş açıklanır. Bu kısım 

aynı zamanda İslam tasavvufundaki algının da zıddına yerleştirir eseri. Çünkü ayna metaforuyla, 

Tanrı’nın varlığıyla görünür hâle gelir yaratılanlar, yaratım/nesne/modus olmasa da Tanrı vardır. 

Spinoza, Goethe ve Gide’se tam tersini savunur. 

Tanrı, İsa, Meryem, din, aşk, haz, dil, mantık, kendini tanımak, zaman, korku, ilerleme, bilgelik… gibi 

kavramların yanında romantik yazın’a da eleştiri getirir Gide. Özellikle melankoli ve acı merkezli bu 

yazına karşı çıkış nedeni acının yüceltilip sevinç’in değersizleştirilmesidir. Buralarda daha çok 

Hıristiyanlık ilâhiyatının acı merkezli dünya hayatı görüşüne, karşı-görüş ortaya koyar. İlerleme fikrine 

Dünya Nimetleri’nde karşı çıkan Gide, Yeni Nimetler’de ilerlemeyi kişinin kendisinin ilerlemesini esas 

alarak ilerlemeyi başka bir bakış açısıyla destekler(s:192). 



133


Ulaşılacak yeni adam, başka vakitlerde beklenen değil, kişinin kendisindedir. Burada Nietzsche’nin 

gelecekteki üstün-insan’ına karşılık sunduğu kişi; kişinin kendi özünden çıkaracağı kişidir, yani kişinin 

kendisidir(s:194). Yine de, böyle dese de, sonlarda Nathanael’e seslenerek yaşama sırasını ona bırakır, 

kendi yerine geçen ardılına umudunu bağlar. 

Ölüm kavramını incelerken kilisenin/dinin kavram algılamasını sorgular ve öbür tarafta 

ödüllendirilmeyi değil, burada yaşamaya başlamayı tavsiye eder. 

Dünya Nimetleri’nde, dilediği her şeyi yapan ve arzularının peşinden giden bir kahraman olarak 

kendisini gösterirken, Yeni Nimetler’de yapmak isteyip de yapamadıklarının pişmanlığını yaşayan bir 

kahramanla karşılaşırız. Gene ilk kitapta dünyevi zevkleri tatmak önemliyken, bu kitapta Tanrı’ya, 

İsa’ya dönüş belirgindir ve tatmin edilemeyen arzuların onlarda huzura ermesi söz konusudur. 

Mutluluk, ilk kitaptaki gibi coşkun ve umarsız değildir. İnsanın sıkıntılarının fark edildiği, daha bilinçli 

bir bakış söz konusudur(s:161-162). Bu kısımlarda -romantik yazın’a karşı olma sebebinde karşımıza 

çıkan- Hıristiyanlığın acı merkezli oluşuna bir kez daha karşı çıkarak, onun yerine mutluluğa dayalı bir 

Hıristiyanlık anlayışını savunur. Kurumsallaşmış kiliseye yönelik eleştirel bakış ikinci eserde daha açık 

ifadelerle göze çarpmaktadır. 

Yeni Nimetler de şiirler, düzyazısal şiir, anılar, diyalog(Tanrı’yla ve kişiler arasında), söyleşi, öykü gibi 

farklı türleri içinde barındırır ve teşbihler, istiarelerle dil sanatlı şekilde karşımıza çıkar. 

Mekân olarak Seine Sokağı, Fiscbacher Kitabevi, Floransa, Valais Köyü ve Bourbonnais olarak çok 

daha sınırlı bir mekân tercihine gitmiştir. 

Kişiler: Nathanael, Marc ve anlatıcıdır. 

Yeni Nimetler’deki göndermeler: Antik Yunan’daki tanrılar (Phoibos, Promethee, Herkül, Achille), Pan, 

Adem, İsa, Meryem, Lut, Mallarme, Plutarque, İncil, Descartes, Spinoza, Goethe, Francis Jammes, 

Bach, Mozart, Beethoven, Musset, Dante, Montaigne, Rousseau, Pasteur, Lavoisier, Puşkin, Virgile… 

olarak karşımıza çıkar. 

Dünya Nimetleri ve Yeni Nimetler, Gide’in hayatının iki farklı döneminin manifestosudur. İlk 

eserindeki arayış, ikinci eserde yerini, soruların cevap bulduğu ve düşünüşün olgunlaştığı bir zemine 

ve özellikle teslimiyete bırakmıştır. Bu teslimiyet akıl ve mantıktan soyunarak Tanrı sevgisi ile 

kendisine çizdiği din anlayışının çevresinde şekillenen kavramlardan oluşmaktadır. Üslup olarak 

Nietzsche’den, fikir olarak Goethe ve Spinoza’dan etkilenen yazar onlardan farklı olan yönleriyle de 

kendine ait bir hayat felsefesi oluşturmuştur. Tüm bu dünyanın sunumunda Antik Yunan’dan, İncil’e, 

Doğu’dan Batı’ya, Hafız’dan Dante’ye… çok geniş bir backgroundun sentezi vardır. Bu iki eseri farklı 

kılan en önemli unsursa, tüm bu perspektifin sunumundan sonra onu takip edecek olan 

Nathanael’e/okura/insana bunları atmasını ve kendi yolunu çizmesini söyleyerek birey’e yüklediği 

anlamdır. İnsan, oluşur(s:193) derken, bu oluşta kendisinin de aşılması gereken olduğunun 

farkındadır. Harold Bloom’um kendisinden çok sonra sanat için ortaya koyduğu Etkilenme 

Endişesi(Anxiety of Influence)’ni, 1935 yılında doğadaki işleyişe bakarak insana 

uyarlamıştır(s:200/201) Gide. 

İki eser arasında düşünce farklılıklarının olmasını ise, tıpkı yazarın dediği gibi, insanın kendisini 

tanıyarak, ilerleme sürecinde aldığı yol, oluş’um olarak görmek gerekir. Coşkun bir lirizmle yazılmış bu 

öğüt kitabı, tek bir türün alt başlığında işlenemese de, tematik anlamda da birbirinden bağımsız 

birçok konuya el atarak konudan konuya savrulsa da, Gide’in hayattan süzdüklerini öğrenmek, onun 



134


iç dünyasına vâkıf olmak, kültürel alt-yapısındaki temelleri fark etmek için okunması gereken 

eserlerden biri. Yine bu eserin bir başka özelliği ise, sizi Nietzsche’den Cibran’a, Spinoza’dan 

Descartes’e, Goethe’den Antik Yunan’a uzanan zengin bir okuma yapmak zorunda bırakıyor olması. 

Bir yazarın dünyasından başka yazarlara ulaşmak, bir okur için, en önemli okuma referansıdır. Eseri 

bitirdiğinizde, Gide’in referansında bu dünyalara girmeli ve mutlaka ona geri dönmelisiniz; bu, Gide’in 

“şimdi kitabımı at. Sıyrıl ondan. Beni bırak…” diyerek, size yapmanızı önerdiği şeyin tersini yapmak 

anlamına gelse dahi. İyi okumalar. 

[1] Dünya Nimetleri, Andre Gide, Can Yayınları, çev: Tahsin Yücel, İstanbul, 2007. 

[2] İşte Böyle Dedi Zerdüşt, Friedrich Nietzsche, Kabalcı Yayınları, çev:Ahmet Cemal, İstanbul, 2007. 

[3] Yeni Nimetler, Andre Gide, Can Yayınları, çev: Tahsin Yücel, İstanbul, 2007. 

[4] Felsefe Tarihi, Macit Gökberk, Remzi Kitabevi, İstanbul, 1996, s: 292-306. 

[5] Felsefe Tarihi, Macit Gökberk, Remzi Kitabevi, İstanbul, 1996, s: 298. 



135

(3)

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?