Tıpkı, gittiğimiz her yerden çekip sosyal-medya hesaplarından paylaştığımız selfi (özçekim) fotoğrafları aracılığıyla söylemeye çalıştığımız gibi, insan yaşamını, ‘(dünyada) ben de vardım’ diyebilmek için gösterilen çabaların toplamı olarak okuyabiliriz. Zaman ilerledikçe, bir başka deyişle, zihinsel doğum sonrası, etrafımızı daha farklı algılamaya başladığımızda, yan yana duran iki ayrı dünya olduğunu görürüz: Biri dünyanın kuruluşundan bu yana süregelen güç ve iktidar kavgası, diğeri ise saygın bir yaşam mücadelesi.

Güç ve iktidar istencinin temelinde korku kültürü yatmaktadır. Korku kültürü, insanlığın en eski kültürüdür ve tek bir temel değeri vardır: “Güvende olman için güçlü olman gerekir“. Korku kültüründe güçlü olmak güdüsü o kadar içselleştirilmiştir ki, varlık bilinci “gücün kadar varsın“a indirgenmiştir. Bu da gücü elde etmek için her yolun kullanılmasına kadar evrilmiştir. Güç, -elde edilse bile-, her an elden gidebilir kaygısını beraberinde taşıdığından; kaygının giderilmesi için sürekli tetikte olmak, sürekli denetlemek gerekir ki, bu da oldukça yorucu ve yıpratıcı bir süreçtir.

Gücü ele geçirenlerin bir beklentisi (yanılgısı) daha vardır; o da saygınlık. Gücü ele geçirmek, bir dönemlik, itibarlı olma (gücün nimetlerinden yararlanma, taraftarlarınca pohpohlanma v.s.) anlamına gelse bile, gerçek anlamda “saygınlık” kazandıramaz. Çünkü saygınlık, güç ve iktidarı elde etmek için kullanılan yöntemlerle kazanılamaz. 

Saygınlık, yaşam yolculuğunda, güç ve iktidarla değil, aksine güç ve iktidar oyunlarına rağmen kazanılan mücadelenin adıdır.  Decartes‘in ifadeleriyle, “boş bir zafer ve değersiz bir kazanç gibi amaçlardan” uzaktır. “Yalanın ve basit ruhların küçük kurnazlıkları“nın işe yaramadığı bir alandır. Güçle değil ama güç kazanılan bir vasıftır, daha farklı bir dünya algısı ve sağlam bir duruş (karakter) gerektirmektedir.

İşte bu yüzden saygınlık, “onurlu ve övgüye değer” olandır.

Kategoriler:Denemeler, Her Şey

Etiketler:Descartes, Güç, Mücadele, Saygınlık, Zafer, İktidar