Bırakmakta Cesaret İster
Bazen ne kadar zorlarsak zorlayalım ne kadar çabalarsak çabalayalım olmaz / olduramayız. Bir ipi ne kadar sıkı tutarsan tut kopacaksa kopar, senin o ipi sıkıca tutman sonucu değiştirmez. O yüzden bırakın inceldiği yerden kopsun derler. Kopmasına izin vermezsen, incelen yerlere sürekli düğümler atarsan zaten bitecek bir süreci uzatmaktan başka bir şey yapmazsın. Bazen ipi sıkı sıkı tutmaktansa bırakmak daha zor gelebilir. Evet ipi bırakmak tutmaktan zordur çünkü alıştığımız / bize entegre edilen tabularımız var. İster toplum olarak olsun, ister bireysel olarak olsun olmayacak her şeyi belki olur ya da düzelir diye zorlarız. Mesela televizyon çekmezse sağdan soldan gelişigüzel vururuz, keza çalışmayan kumandaya da aynı muameleyi gösteririz olmadı pilleriyle oynarız baktık yine olmuyor pilleri ısırma eylemine geçeriz. Artık tüm çareler tükendiğinde en son çare olarak yenileriz. Ama hep bi zorlarız. Bazen sadece bırakmamız gerekir. Hayatımız belki de bıraktığımız yerden yeniden ve daha güçlü bir şekilde tekrar yeşerecek. Zorlamak, bir şeyleri oldurmaya çalışmak, uğraşmak, didinmek tabi ki güzel şeyler ama dozunda olduğu müddetçe. İşin sonunda ben elimden geleni yaptım diyebilirsin ama bu da bir yere kadar. Sonunda senden geriye dağılmış bir psikoloji ve fiziksel rahatsızlıkla ortada kalıyorsan sen elinden gelenin fazlasını yapmışsın demektir ki bu da kişinin kendi kul hakkına girmesidir. Yani sen ipi inceldiği yerden koparmayı değil sürekli düğümlemeyi tercih etmişsin demektir.
Bir şey söyleyeyim mi bazen bırakmakta cesaret ister.
Neden mi?
O bırakışın ardında kaç yenilgi, kaç yeniden deneyiş, kaç hayal kırıklığı ve ne kadar alın teri olduğunu sadece bırakmayı göze alan bilir. O yüzden olmuyorsa büyük bir cesaret gösterip tam yerinde bırakıp, daha sağlam bir şekilde bıraktığımız yerden devam etmemiz gerekir. Çünkü bu kadar zorlayacak cesareti içimizde bir yerlerde bulabiliyorsak, daha az yıpranmak adına içimizde bir yerlerde yine o cesareti bu sefer bırakmak için bulabiliriz değil mi.?
