Şehbenderzade Filibeli Ahmet Hilmi Âmak ı Hayâl by baki sancak

Tenüman 1001 TEMEL ESER

•

YAZAN Şehbenderz:ide

Filibeli

AHMED HiLMi

BASKIYI HAZlRUYAN Sadık

ALBA YRAK

ll:.MAK-1 HAYAL

Tercüman gazetesinde hazırlanan bu eser Kervan Kitapçılık A. Ş. ofset tesislerinde basılmıştır Resimkopya: Remaver

1001 Temel Eser'i iftihar/a sunuyoruz Tarihimize mana, milli benliğimize güç katan kütüphaneler dolusu birbirinden seçme eserIere sahip bulunuyoruz. Edebiyat, tarih, sosyoloji, felsefe, falklor gibi milli ruhu geliştiren,ona yön veren konularda "Gerçek eserler" .elimizin altındadır. Ne var ki, elimizin altındaki bu eserlerden çoğunlukla istifade edemeyiz. Çünkü devirler değişmelere yol açmış, dil değişmiş, yazı değişmiştir.

Gözden ve gönülden uzak kalmış unutulmaya yüz tutmuş -Ama değerinden hiçbir şey kaybetmemiş, çoğunluğu daha da önem kazanmış- binlerce cilt eser, bir süre daha el atılmazsa, tarihin derinliklerinde kaybolup gideceklerdir. Çünkü onları derleyip toparlayacak ve günümüzün türkçesi ile baskıya hazırlayacak değerdeki kalemler, gün geçtikçe azalmaktadır. Bin yıllık tarihimizin içinden süzülüp gelen ve bizi biz yapan, kültürüroüzde "Köşetaşı" vazifesi gören bu eserleri, tozlu raflardan kUrtarıp, nesillere ulaştırmayı planladık. Sevinçle karşılayıp, ümitle alkışladığımız Temel Eser" serisi, Milli Eğitim Bakanlı ğınca durdurulunca, bugüne kadar yayınlanan 66 esere yüzlerce ek yapmayı düşündük ve "Tercüman ı ooı Temel Eser" dizisini yayınla maya karar verdik. ''ıooo Temel Eser" serisini hazırlayan çok değerli bilginler heyetini, yeni üyelerle genişlettik. Ayrıca 200 ilim adamımız dan yardım vaadi aldık. Tercüman'ın yayın hayatındaki geniş imkanlarını ıooı Temel Eser için daha da güçlendirdik. Artık karşınıza gururla, cesaretle çıkmamız, eserlerimizi gözlere ve gönüllere sergilememiz zamanı gelmiş bulunuyor. Milli değer ve manada her kitap ve her yazar bu serimizde yerini bulacak, hiç bir art düşünce ile değerli değersiz, değersiz de değerli gibi ortaya konmayacaktır. Çünkü esas gaye bin yıllık tarihimizin temelini, mayasını gözler "ı 000

önüne sermek,

onlarılayık oldukları

yere oturt-

maktır.

Bu bakımdan 1001 Temel Eser'den maddi hiç bir kar beklemiyoruz. Karımız sadece gutur, iftihar, hizmet zevki olacaktır. KEMAL ILICAK

Tercüman Gazetesi Sahibi

FlLlBELt AHMET HILMI EFENDI'NİN HAYATI Şehbender Süleyman Bey'in oğlu olup 1865 yılın da Filibe'de doğmuştur. İlk bilgileri Filibe Müftüsünden öğrenmiş ve ailesinin İzmir'e hicreti dolayısiyle bir müddet orada kalmıştır. Daha sonra Galatasaray Lisesine girmiştir. TahsiFni bitirdikten sonra Duyun-i Umumiye (Genel Borçlar) İdaresine girmiştir: 1890. Bu idare tarafından Beyrut'a gönderilmiş ıve siyasi bir me· seleden dolayı Mısır'a kaçmıştır. Mısır'da Terakki-i Osmani Cemiyetine girmiştir. «Çaylak» adlı bir mizalı gazetesi çıkarmış ve 190l'de İstanbul'a gelmiştir. İs tanbul'da yakalanarak Fizan'a sürülmüştür. Orada tasavvufla meşgul olmuş ve ilmi araştırmalar yanında «Arusi» Tarikatine intisap etmiştir. Tasavvufta büyük tartışma ve münakaşalar götüren «vahdet-i vücut» felsefesine inanmıştır.

Meşrutiyet'in ilanı ile 1908'de İstanbul'a gelmiş olan Ahmet Hilmi Efendi «İttihat-ı İslarrp> adlı haftalık bir gazete çıkarınağa başlamıştır. Fakat bu gazete uzun ömürlü olamamış ve akabinde İkdam ve Tasvir-i Efkar adlı gazetelerde yazı yazmağa başlamış tır. 1910 (1326) 'yılı başlarında kendi başına haftalık «Hikmet» Gazetesini çıkarınağa başlamıştır. Aynı yıl içinde «Hikmet Matbaa-yi İslamiyesi» ni kurdu. İsla mi fikirleri coşkun bir şekilde neşretmesi her tarafta alaka çekmesine sebep olmuştur.

10 Yazılannda çeşitli

adlar kullanırdı. Tasavvufa ait Mihriddin Arfısi», mizahi olanların· da «Coşkun Kalender», «Kalender Geda» ve milli, kahramanlık yazılarında da «Özdemir» müstear adlarını

yazılarında «Şeyh

kullanırdı.

Çıkardığı

«Hikmet»

Mecmuası

seksen nüsha kadar

çıkmıştır.

Ahmet Hilmi Efendi Abdülhamid devrinde sürgüne gönderilmesi ve «Genç Osmanlılar» taraftarı olması hasebiyle Tasvir-i Efkar'daki yazılannda devamlı olarak Abdülhamid'in idaresinden «der-i istibdat, devr-i sabık» şeklinde bahsetmiştir. Kendine has bir düşünce tarzı olduğundan İttihat ve Terakki'yi de ten· kide başlamış ve 191l'de günlük olarak çıkarınağa baş ladığı «Hikmet» te İttihatçılara hücuma başlamıştır. Yeni çıkınağa başlayan «Hikmet» bir buçuk ay içinde beş defa kapatılmıştır. Sonunda gazetesi ile beraber matbaası da kapatılarak Bursa'ya sürülmüştür. Sürgün. den dönünce 1 Ağustos «l912'de «Hikmet» i yeniden çı karmağa başlamıştır.

Memleketin gidişini doğru bulmayan Ahmet Hilmi Efendi, Balkan ve Birinci Cihan Harbi'nin çıkacağını haber vermiştir. O sıralarda İttihatçılara karşı İtilaf çılara da muarız olan Şehbenderzade, kimseye yaranamadığından neşriyattaki güç ve kuvvetini kaybetmeğe başladı. Böylece «Hikmet» Gazetesi hattı. Akabinde «Coşkun Kalender» adlı bir mizah gazetesini haftalık olarak çıkarmaya başladı. Darü'l-Fünun · (Üniversite) da felsefe hocahğı da vapmış olan Hilmi Bey, İslam Külttirünün yanında Batı Kültürüne de malikti. Arapça ve farsçanın yanın da iyi Fransızca bilirdi. Batı'da o devirde çıkan neşri-

11 yatı titizlikle takip ederdi. Bu bakımdan Batı taraftan ve materyalist fikirleri yaymaya çalışantarla şiddetli mücadeleleri olmuştur. Çok genç denecek bir yaşta ve hayatının en verimli çağında bakırdan zehirtenerek Ekim 1914'de vefat etmiştir. Türkiye'de Masonluk Farmasonluk tehli· kesini ilk ele alanlanndan biri olduğu için, bu yüzden kendisine düşman olanlar tarafından zehirlendiği rivayeti yaygındır. Yazdığı eserler ve tercemeleri tamam olmayanlarla beraber 40'ın üstündedir. İlerde hazırlanacak ve «Tercüman 1001 Temel Eser• arasında çıkacak olan Huzur-u Akl ü İlın'de Maddiyyun Meslek-i Dalaleti» adlı eserde fikirleri ve eserleri geniş bir şekilde izah olunacaktır. Yalnız bu eserde ana fikri teşkil eden c<Vahdet-i Vücut» hakkında okuyucuyu aydınlatmak gayesiyle biraz bilgi verrneğe çalışacağız.

A’MAK—I HAYÂL VE VAHDET—î VÜCÛT

14 Yalnız şunu kabul etmek H1zımdır, ki tasavvufta bu yolu seçenler din-dışı bir yol seçtiklerini iddia etme· diklerinden, bunları açık açık tekfir etmek öyle kolay bir şey değildir. Yalnız bunları tenkid eden pek çok eser yazılmıştır. Bu ihtilafları Saadeddin-i Taftazani, Aliyyü'l-Kari, İmaını Gazali ve Celaleddin es-Suyuti eserlerinde uzun uzun izah etmişlerdir. Basit bir görüşle bu zevatı küfürle itharn etmek öyle kolay bir şey olmadığını peşinen söylemek lazım.

dır.

Burada şunu da belirtmek lazımdır ki Batı Felse· fesi'nde görülen ve temsilcisi bulunan Yahudi filozof Spinoza'nın Vücudiye (Panteizm) Felsefesi'nden ayrı· dır. Zira İslam tasavvufçularının içinde kabul edilen Vahdet-i Vücut'ta dini bir hava vardır. Bunu müdafaa edenler ayet ve hadisiere dayanmışlardır. Muhyiddin-i Arabi'yi şiddetle tenkid eden İbni Teymiye, İbni Haldun ve İbni Hacer el-AskaHini'nin yanında, kendini bunlara karşı eserleri ile Firfız Abadi, Hamevi, Sühreverdi, Fahreddin-i Razi ve Abdülgani Nablusi müdataa etmişlerdir. İkinci bin yılın yenileyicisi kabul edilen İmaını Rabbani (Bedreddin Ebu'I-Berekat Faruki es-Sirhindi: 971-1034) Hazretleri kendine gelinceye kadar Mu. hiddin-i Arabi hakkında yapılan tenkidleri yeni ve sis. temli bir şekilde ele almıştır. Muhiddin-i Arabi (560-638) ile İmaını Rabhani arasında bulunan görüş farkları ve noktaları izah edip bu mevzu'u kapatalım: 1) Muhiddin'e göre Zat (Allah) ve vücut aynıdır. Rabhani'ye göre vücut Zat'tan ayrıdır.

2) Muhiddin'e göre sıfatlar Zat'ın aynıdır. Rabhani'ye göre sıfatlar Zat'tan ayndırlar. Sıfatlar Zat'ın gölgeleridir. 3) Muhiddin'e göre alem sıfatıarın beliriş ve meyd~ma çıkışından ibarettir. Rabhani'ye göre alem, sıfat hmn beliriş ve meydana çıkışından değil, ancak, sıfat ıarın gölgelerinin belirişinden ibarettir. 4)

Muhiddin'e göre, alem hayaldir, ancak Allah Yani Allah alemdir. Rabhani'ye göre, alem hayal değildir. Çünkü böyle kabul etmek alemin objektif realitesini inkar etmek olur. Sonra, alem eğer hayfllden ibaretse o yok, tasavvurlarımız var, demektir. Halbuki Allah mutlak ve zorunlu, alem ise mümkün ve geçicidir. vardır.

5) Muhiddin'e göre, alem gölgedir, fakat aslın, y<mi ft.llah'ın kendisidir. Rabhaniye göre alem gölgedir ama bu gölge aslın kendisi değil, asıldan başka olan bir şeydir. Ve aslın kendisine balışettiği vücut He dış ta kendi nefsinde mevcuttur. 6) Muhiddin'e göre, insan ve Allah arasındaki münasebet bir yakın olma münasebetidir. Allah insanı kendi kudreti üzere yaratmıştır. Rabhani'ye göre, gerçi Allah bize şah damarımızdan daha yakındır ama bu yakınlığın mahiyetini kavramak aklın dışındandır. Hasılı Vahdet-i Vücfıd'u ve ona bağlı olanları tekfir etmek yerine susmak ve en mutedil bir tarzda meseleleri enine boyuna incelemek daha doğrudur. Zira insanlar madde ötesi olayları ve inançları ancak kalplerinde hissederler, duya.rlar ve yaşarlar. Bu bakımdr,n «tadmayan bilmez.» söziinü kabul etmek en çı kar yoldur.

Filibeli Ahmet Hilmi Efendi ile İsmail Fenni Er(1855-1946)'un Vahdet-i Vücut'u daha çok müdafaa etmeleri İkinci Meşrutiyet Devrinde materyalizm'i yerleştirmeye çalışan Celal Nuri, Baha Tevfik ... gibi kimselerin çalışmalarından ileri gelmektedir. tuğrul

Fatih, 9/Eylül/1973 Sadık

Albayrak

BİBLİYOORAFYA :

Doğrul. Ömer Rıza; TasatnJUf, sh: 104 vd. Ahmet Halit Kitabevi, İ.stanbul 1948. Ertuğrul, İsmail Fenni; Maddiyyun Mezhebi'nin İzmih lali, sh: 285 vd. Orhaniye Matbaası, 1928. Vahdet-i Vücut ve Muhiddin-i Arabi, İstanbul 1928. (Günaıtay) M. Şemseddin, Felsefe-i Ula, sh. 406 vd., Evkaf-ı İslô.miye Matbaası, 1339-1341 (1923-1925). Meydan-Ltirus; Vahdet, maddesi. Pakalın, M. Zeki; Osmanlı Tarih Deyimleri ve Terimleri Sözlüğü, Vahdet-i Vücut, maddesi. Sunar, Dr. Cavit; Vahdet-i Şuhild-Vahdet-i Vücut Meselesi, (doktora tezi) Ankara 1960. Yazır, Mulu;ımmed Hamdi; Hak Dini Kur'an Dili, c. 1, sh: 574 vd. (1. baskı).

BİR KAÇ SÖZ

P:2

A’MAK—I HAYÂL

20 Taşların

tepesindeki kavuklar, külahlar, taçlar, tatetkik edilmeğe değerdi. Çoktan beri terk edilmiş olan bu mezarlık korkulu bir letfıfet veriyordu. İnsan boyu otlar ölü kokusu saçtığı sanılan baldı ranlar, bahardan itibaren kabristanı kaplıyordu. Hiç şüphe yok ki, şimdi şehrin ortasında kalmış olan bu mezarlık, vaktiyle şehrin kenarındaydı... Sonra şehir büyümüş mezarlık ortada kalmıştır. rih

açısından

Ben hergün bu mezarlığın önünden geçiyor, her geçtikçe arasını ziyaret arzusunu gönlümden geçiriyordum. Lakin bizim gibi kıymetli vakitlerinin bir kısmını geçimini sağlamaya, diğer kısmını eğlenceye ayırmış gençlerin mezarhklarla uğraşmaya vakti mi olur. İşte ben de o vakitler, zamanını boş şeylerle geçiren bir gençtim. Söylediğim gibi, bu mezarlığın hergün önünden geçtiğim halde duvarının sağlamlık ve düzgünlüğü. nü alkışlamaya yalnız bir dakika feda ederdim. İlk durumum ile son durumum arasındaki ziddı yeti anlatabilmek için hakkımda bir kaç söz söylemem gerekiyor. Dindar ve çok iyi bir annenin sonsuz ihtimamı ile geçen çocukluğum, bende sökülmez bir din duygusu ve yıkılmaz bir ahlak prensibi bırakmıştı. Sonradan mükemmel bir tahsil gördüm. Son derece zeki olduğumdan bize ait bilgilerde akranlarımdan üstündüm. Ekseri gençlerimiz gibi mektepten çıkar çıkmaz kitapları bir köşeye atacak yerde, bilgimi genişletrne ğe mektepten sonra başladım. Az çok, her şey hakkın da bir fikir sahibi olmuştum. Özellikle akranlarım gibi dini ilimlerden kendimi uzak tutmadan hem zahiri ve

hem de batıni kısımlarında bilgi sahibi oldum. İşte bu bilgi yığınının altında bir gün vicdanımı tahlil ettiğim vakit, hayretle, acaip bir karışımın içinde olduğumu farke_ttim. Ben küfür ile imandan, ikrar ile inkardan, tasdik ile şüpheden meydana gelmiş bir şey olmuştum. Kalbimle inkar ettiğimi aklımla tasdik eder, aklımla reddettiğiınİ kalbimle kabul ederdim. Kısacası şüphe denilen ejderha vücudumu sarmıştı. Bir fikri ne kadar sağlam esaslarla kursam, şüphe ejderhası onu bir sarsışta yıkıyordu. Bir kere tam bir inkarla, hiç olmaz· sa, rahat bir noktada kalabilir mi idim? Ne gezer! İn k·ar başka şey, şüphe yine başka! Şüphe ejderhası her doğru fikrin düşmanı idi. İster ikrar olsun, ister inkar, herhangi bir mesele kabul etmiyordu. İmdi hayat tablolarını fikrin var olduğunu bir yansıması kabul edersek müthiş bir azapta, dayanılmaz bir cehennem içinde kaldığım anlaşılır. Herkes için normal olan şeyler, benim için başka bir şekil alıyordu. Bu durum sebebiyle aşkta da, geçimde de bahtsızdım. Galiba insanlardan kaçan biri olmuştum. Bu dayanılmaz durum içinde yalnız bir parça rakendimden geçmede ve sarboşlukta bulurdum. Devamlı içki içmekle vücudum yokluk ve perişanlık yolunu tutmuştu Bir gün bütün manevi kuvvetlerimi kullanarak kendimi bu sersemlikten kurtardım. Yeni· den şüphe ejderhasını öldürecek deliller bulabilmek ümidiyle tahsil ve tetkike koyuldum. Bir defa daha ha· tıni ilimlerle meşgul ve büyük şöhret sahibi kimselere müracaat etmeğe başladım. Bunların içinde üstün bir fftzilete sahip insanlara tesadüf ettim. Ne çare ki bunların ilmi ve delilleri, bence, ilkel insanların uydurmahatı,

22 sı olan hayal ve efsanelerden başka bir şey değildi. Beni, düştüğüm çıkmaz yoldan kurtarmak için bütün bilgimi çürütecek ve iddia edilen hakikatleri gözle görulebilecek şekilde gös~erecek biri lazımdı. Böylesine tesadüf etmedim. ·

... Şehrinde Garp ilimleri ile uğraşan iki cemiyet Bunlardan İspirit Cemiyeti (1) ruh çağırma ve buna benzer müphem şeylerden itibaren, masa çevirmek gibi eğlencelere kadar olan şeylerle uğraşıyordu. Onların en ileri gelenleri ile görüştüm. Ruhun varlığı na tam olarak inanıyorlardı. Lakin gösterdikleri deliller, bence, hayal gücü oyuncağından ibaretti. Manyetizma (2) ile uğrasan cemiyetle yakınlık kurdum. Lakin bunlardan ne çıkardı? Hiç! İnsan dünya malına malik oldukça bir takım tuhaf kuvvetiere sahip olmasını ister. İşte o kadar. Ama bu kuvvetlerin bir kısmı gizli kalmış, bence, bunun ehemmiyeti yoktu. Ben bunun üstünde şeyler arıyordum. vardı.

Dört sene devam eden bu ikinci calışma havı:ıtım da da hiç bir şey kazanmadığımdan başka, her yeni öğ rendiklerim şüphe ejderhasına yem olduğundan bir kere daha düştüm. Bu defa cehenneme düşmüştüm. Zavallı beynimin içi devamlı bir kavga meydanı idi. Birbirine muhalif fikir dalgaları hiç durmadan birbiri ile çarpışarak, zihnimi gürültü ile dolduruyordu. Zihni faaliyetim şaşılacak bir dereceyi bulmuştu. Rahat ve teseliiyi kendinden geçme ve akılsızlıkta aradım. En şuh ve çapkın arkadaşlarımın en aşırı elebaşısı olçl.um. Bu yeme-içme .gürültüsü beni uyuştı.ıruyor, bir bakı ma mutluluk veriyordu. İçiyordum ... İçiyordum ...

23 Arkadaşlarımı şılh

çapkın

tabirleri ile nitelen-

dirdiğİrnden dolayı, onlar insanların en reziiieri oldu:ı( ları

:l)annedilmesin. Aksine, onlar güzel tahsil görmüş, ve namuslu gençlerdi. Lakin eğlenceye düş kün, sefahat ve zevk perisine bağlıydılar. Bu da ruhi durumlarının icabıydı. Zira arkadaşlarım umursamazlık yoluna düşmüşlerdi. Bunların bir kısmı, ihtisas yaptığı ilim ve vazife ile meşgul olarak felsefe denilen varlık bilmecesi ile uğraşmazdı. Bazıları ise din duygusundan adeta soyulmuş, din ve felsefeye efsane artığı nazarı ile bakıyordu. Garip kanaat! Ben bunlara gıpta ederdim. Cidden garip kanaat! Bir kısmı ise Ramazan kandillerini gördüğü vakit müslüman olduğunu hatır layan müslümanlardandı. Kandiller yandı mı ellerine tesbihlerini alır, dinlemernek ve hiç bir şey anlamamak şartı ile cami'leri dolaşarak Kur'an--ı Kerim ve va'z dinlerlerdi. İkindi vakti kalkmak şartı ile oruç bile tutarlardı. Oruç tuttuğu halde namaz kılınağa lüzum görmeyenleri de vardı. Uzun bir namaz olan Tenwih'e (3) hiç biri yanaşmazdı. Ramazan bitti mi, bunların din duygusu da elveda» der, giderdi. Mevsim elbisesi giyme kabilinden olan bu çeşit dindarlığa ben her sene hayret ederdim. Pek latif bir bahar günü, bir kır alemi yapınağı ar· kadaşlardan bir kaçı ortaya attı. Bir çok konuşmadan sonra şehre bağlı, güzelliği ile meşhur ... Kasabası'na gitrneğe ve orada üç gün eğlenmeğe karar verdik. Bu kasaba, şehrin merkezine trenle bağlı idi. Orada bulun· mayacak ihtiyaçlarımızı tedarik ettikten sonra trene bindik . .. . Şehri'nin ci varları pek ferahlıdır. Hele trenyolu'nun etrafı cidden gönül alıcıdır. Gelişen tabiatın eşi vicdanlı

ve benzeri bulunmayan manzarası, arkadaşlarıma gürültülü bir neş'e vermişken, ben aksine büyük bir üzüntüye kapılmıştım. Sehat ve ebedilik olmadıktan sonra bu eşi ve benzeri bulunmayan güzellik ne işe yarar. Bu kadar güzelliğin şahit ve nazırı insan, hem de insanların belki binde biri iken, insanda ebedilik var mı? Yeryüzü dediğimiz, bu muvakkat evi derin bir üzüntüye kapılmayarak, seyretmek acaba mümkün mü? Nereden geldik? Nereye gidiyoruz? Saf bir inancın pek gü· zel cevap verdiği bu soruya akıl ve fen cevap vermiyordu. Bir defa daha tabiata baktım. Bu seferki bakı şıının önünde eşsiz güzellikler kayboldu. Işık söndü. Her tarafı karanlık istila etti. Sanki hakikat, bütün dehşeti ile gözlerimde parladı. İnsanın gözlerini okşa yan çimenterdeki yeşillikler ancak ışık oyuncağı! Mini mini kuşların cıvıldısı havanın titremesil Alemleri kap· layan bu nfır, her şeye nüfuz eden bir dalgalanma! Hasıh hepsi bir zarurete, kanuni bir emre esir! Sanki karşımda Buda Gotama (4) şekillendi. Hazin tebessümü ile, sararmış çehresile «hiç!», «hiç!», «hiç!» diyordu Pek fazla dalgın kaldığıını fark eden bir arkadaş: Yine neyin var?» dedi. «- Hiç• dedim. Bu «hiç» yalnız şu andaki durumu izah için söylenmemiş. ti. Ağzımdan çıkan bu cchiç» sözü kainatın vasfı idi. Sessizlik ve hüznümden rahatsız olan arkadaşlar itira· za başladılar. Vakıa eğlenceve giden bir adamın cenaze alavında bulunanlara mahsus üzüntülü bir yüz göstermesi çekilir şeylerden de~ildir. Özellikle . sıkıntı, neş'eden ziyade bulaşıcıdır. Arkadaşlardan biri:. «-

«- İlacı

lindeki

kalın

unuttuk.» dedi. Ve şahsıma ait külalı şek kadehi doldurdu. Bu kadeh beş defa do-

lup

boşaldıktan

sonra benden

neş'eli

Seyahatımız büyük bir sevinçle

kimse

olamazdı.

tamamlandı.

İkindi

vakti ... Kasabası'na vas ıl olduk. Bu kasaba gördüğüm yerlerin en güzelidir. Bu mini mini memleketten o kadar hoşlanmışımdır ki gücüm yetse orada otururdum. Kasabanın evleri birbirlerinden hayli uzak ve her biri üç-beş dönüm büyüklüğünde bahçelerin içindedir. Her evin bahçesinde sayısız ırmaklar akar. Hatta bazı sokaklarında bile büyücek ırmaklar vardır. Bahçeli meyvalı ağaçlarla doludur. Bu kasahada pek çok gül yetişir. Mevsiminde bülbülleri pek çoktur. Hasılı ... Kasabası yer-yüzünün cennetlerinden biridir. Kasahaya vardığımızda, evvelce bir kaç kere misafiri olduğumuz bir zat tarafından karşı landık. O geceyi dostumuzun evinde geçirerek ertesi günü, sabahleyin «Subaşı» denilen yere gittik. Sayısız yerlerden kaynayarak tabii bir havuzda biriktikten sonra sayısız kollara aynhp akan suların şırıltısı latif bir ahenk gibi kulakları okşuyordu. En güzel yeri seçtik. Yalnız o yerde bizden evvel gelmiş iki kişi vardı. Bu iki kişi, gördüğümüz vakit herbirimizin ağzından cıkan sözler, bunlann kim olduğunu anlatır. İşte o sözler: İki serseri, iki dilenci, iki sarhoş, iki derviş. Ger· cekten pejmürde kıyafetli olan bu iki adam, ihtimalki bu sıfatıarın hepsini topluyordu. Biz de oturduk. Pejmürdeler bize zerre kadar ehemmiyet vermediler. Aralarında konuşmaktaydılar.

Güya biz hayal kagibi bu iki devletlinin bir bakışına bile hedef olamadık. Hatta arkadaşlardan birinin es-selamü aleyküm» demesi bile havaya gitti. Arkadaşlardan her biri bir şeyle meşgul olmaya başladı. Kimi yemek bilindenmişiz

26 pişirmekle,

kimisi meze hazırlamakla meşguldü. Ben de hasırlının başına geçerek dimağımı uyuşturmağa ka· rar verdim. Tesadüfen pejmürdelerin yanına düşmüştüm. OnBen de dinliyordum. Elli yaşında znnnettiğim birisi söylüyor, daha genç olanı dinliyordu. Bazan da ~Öruyordu. Bunların sohbetlerinden ilk önce deli olduklarına hükmettim. Gerçekten deli idiler. Yalnız delilerin «meczup» denilen cisinden ... Tuhaftır ki bu iki pejmürdenin delice konuştuğu bahisler, beni öteden beri meşgul eden şeylerdi. Yaşlı deli genç deliye diyordu ki: lar

kontJŞ,uyorlardı.

,,_ Bu alemde her ne varsa benim sıfatımdır. Ben olmasam bir şey olmazdı. Ben hep'im yahut hiç'im. Ben hiç'im yahut hep. Zaten hiç ile hep tek gözlü, tek şeydir. Lakin cahil kalabalıklar bir şeyi iki adla anı· yorlar! ... » (5) Konuşmanın geleceği de buna kıyas edilsin. Hayret içinde kaldım. İsterneden söze karıştım:

<<- Acaip! Var'la yok, eşit olur mu? Mesela ben yok olacağım. Bu iki durum arasında fark yok mu?» dedim. Deli başını çevirdi. Kah-

şimdi var'ım. Yarın kahayı kopardı:

«- Vay! Sen

var'sın

ha!» dedi. <<Acaba

var'mısın?»

Bu mühim soruyu kendi kendime pek çok defa Bu soru basit bir görüş karşısında mana· sız ve istihzaya hak kazanmış görülür. Fakat değildir. Eğer var'sam niçin yok olacağım? Yok olmayacaksam, ruhum ebedi mi kalacak? İşte şüphe ejderhasının yesormuştum.

27 tiştiği

denklemin bu son kısmı idi. Ruhum ebedi kalacak mı? Ruh nedir? (6) Kendiliğinden hassas mıdır? Hüviyetini bilir mi? Varsa kalıptan ayrıldığında ne gibi durum alacaktır? İşte cevapsız bir çok soru. Deli ilave etti: « - Ancak ben var'ım. Zira hiç'im, yok'um. Vücudum mutlaktır. Yokluk kayıt altına alınmış olanda vardır. Mutlak vücuttur. Mevcuttur.» Bundan sonra deli sustq. Her ne söyledimse cevap alamadım. Nihayet sorulanından bıktx. Arkadaşına: «- Haydi gidelim. Bu hayvan bizi zevkimizden alıkoydu.» dedi. Kalkıp gittiler. Ne acaip durum. Mükemmel tahsil görmüş olmak davasında bulunan bir insana pejmürde bir deli «hayvan» diyordu! ... Kasabasında üç gün kaldık. Bu üç günü arkadaş ların şikayet ve ısrarına rağmen münakaşa etmeden kendinden geçmiş bir halde geçirdim. Trene bindiğimiz zaman, arkadaşlardan biri benimle bir şeyler konuşu yordu. Ben ise onun sözlerine hiç ehemmiyet vermeyerek, kendi düşüncelerimle dertleşiyordum. Bir aralık arkadaşa iradesiz: «- Acaba ben var m ıyı m?» dedim. Kahkahayı kopardı:

Raci çıldırmak üzere4ir.» dedi. ik.inci günü idi. Kahveye gi rnek üzere mezarlığın önünden geçiyordum. Alışılmışın dışında kapısı açıktı. Bu tesadüften istifade için kalbirnde büyük bir arzu duyarak mezarlığa girdim. Bir kaç yüz senelik büyük ağaçların gölgesinde yürümeye ve terkedil· miş kabirierde biten ve ölü kokusu saçan iri otları çiğ nemeye başladım. «-

Rakı yetiştirin.

Dönüşümüzün

28 Mezarlığın ortasında

yuvarlak bir çizgi üzerine dibir takım ağaçlar dikkatimi çekti. Biraz oturmak için o tarafa gittim. Bu ağaçlar birbirlerine biti· şik yapılmış ve büyyk bir aileye tahsis edilmiş mezarların etrafındaydı. Ağacın birine dayandırılmış, yarısı hasırdan, yarısı tahta pai'Çalarından yapılmış bir kulübe gözüme ilişti. Terkedilmiş olduğunu zannederek ka· pısını açacağım sırada, içinden eski-püskü elbiseler giymiş biri çıktı. Elli yaşlarında olduğu sanılan bu adamın başında yeşil bir takke vardı. Kırk elli kadar ayna parçası ya· pıştırılarak süslenmişti. Bir çok kumaş parçaları ya manarak gök-kuşağının renklerini andıran yırtık cüb. besinde de ayna, teneke gibi şeyler dikilmiş ve yapışt~· rılmıştı. Öyle bir durumda idi ki bu adamı görüp de, daha doğrusu elbisesine bakıp da, gülmernek elden gel· mezdi. Lakin üzerime çevirdiği bakışında o kadar latif bir yumuşaklık ve alçak gönüllülük, çehresinde o kadar hazin bir donukluk vardı ki haline gülmediğim gibi, kendisine doğru bir adım attım. Kıyafeti ile tam bir tezat · teşkil eden bir ciddiyetle, yavaş ve ahenk li bir sesle: - Safa geldiniz, nurum! Buyurunuz!• dedi. Ve kulübesinden çıkardığı bir hasır parçasını yere serdi. Oturdum. Kulübeye yaslanmıştım. Ön tarafımızda on beş kadar kalın taşlı ve güzel sülus yazı (7) ile mezarlar, sağ ve sol tarafımııda sık dikilmiş ağaçlar bulu· nuyordu. Kulübenin sahibi bir defa daha içeri girdi. Mangal hizmeti gören bir çömlek getirdi. Bir daha içeri girdi. Eski bir kahve kutusu, bir cezve, iki fincan, bir ibrik, bir tütün tabakası bir kaç teneke kutu çıkardı. Ku ru otlar ve çöplerle yaktığı ateşe cezveyi sürdü. Tekrar: kilmiş

Safa geldiniz nurum. Nasılsınız? İyisiniz» dedi. « - Elhamdulillah!» dedim. (8) Bu adamın ciddiyeti ile kıyafeti arasındaki zıtlık beni şaşırtmıştı. Tekrar söze başlayarak: «- İsminiz nedir?»· dedi. «- Ahmet Rad.» «- Ahmet Raci mi? (Gülerek). İnsanlığın ismini gasbetmişsin, nurum. İnsanoğlu o kadar aciz, zayıf ve muhtaçtır ki hayatını rica ile devam ettirir. Raci demek insan demektir.» Bu olgun sözler üzerine bir kat daha şaşırdım. Ben de sordum: «- Sizin isminiz nedir?» «- Benim adım çoktur. Her yerde bir isim ve sı fatla anılırım. Üzerimdeki aynalardan dolayı burada (Aynalı Dede) adı ile anılırım. Ama sen istersen (Adem Baba) de.» Biraz düşündükten sonra ortaya çıkan arzuyu men edemiyerek dedim ki: « - Azizim, kemal sahiplerinden olduğunuz meydandadır. Böyle iken kemalinizi bu garip kıyafet altın da gizlerneoizin sebebini anlayamıyorum.» «- Halbuki bu pek basittir. (Kahveyi pişirerek fincanımı daldurduktan sonra) Herkes süse meraklıdır. Herkes bir çok para sarfederek türlü türlü elbiseler yaptırıyor. Ben de bu çeşit elbiseden zevk duyarım.» Bu cevap hem akla yakın, hem değildi. Düşündük ten sonra, fikriınce bunu doğru bulmadım. Kendisine fikrimi söyledim. Cevap verdi: <<- Bu davamı makul bulmuyorsunuz. Bu ise doğ ru değildir. Elli vasında bir adamın on beş bazan yirmi kuruşa alıp boynuna takdığı ve ismine boyunbağı «-

30 dediği

bir yulan, ma'kfıl gördüğünüz halde ktilağıma ayna parçaları neden makul olmasın. Kabul edelim ki her ikisi insanlığın münasebetsizliğine, deliliğine deHHet etsin, bu takdirde bile benim deliliğim daha parlak ve mantığa daha uygundur.» Birdenbire aklıma parlak bir fikir geldi. Mecnun kıyafetine girmiş bir filozof olmak ihtimali bulunan Aynalı Dede ile ciddi meseleler hakkında görüşmek istedim ve dedim ki: <<- Sultanım, sen viranede defn edilmiş bir hazi· nesin. Ben ise felsefeye susamış bir avareyim. Lütfen istifade etmeme izin verir misin, ver elini öpeyim.» « - El öpmek (hayretle) niçin? İstersen konuşalım. Yalnız sözden ne çıkar! Kimbilir şimdiye kadar kaç hayvan yükü kitap okudun. Ne anladın? Hiç, değil mi? İnsanların bilgisi nedir? Bencillik ve zevklerinin ihtiyacı olan san'atlara ait şeylerdir. Lakin hak ve haki. kata dair ne bilirler? Hiç! Akla ait denklem ile hakkı itiraf mümki.jndür. Fakat bilmek, anlamak mümkün mü? Ne konuşalım? Harf dizisi ile felsefenin esası bilinir mi?» Bu anda tuhaf bir hal hissediyordum. Koca bir medeniyetin, yedi bin senelik insanlığın çalışma mahsfılü olan bilgiyi küçük gören bu garip kıyafetli mecnunun sözlerindeki büyüklük, bana pek büyük bir küçüklük vermişti. Çok alçak gönüllü ve çok küçülmüştüm. Ağzı mı açınağa muktedir olamıyarak gözlerimi, merhamet ve yardım dilercesine, kendisine diktim. Gülerek dedi ki: ,,_ Yorucu varsayımları bırakalım da biraz kendimizden geçelim, olmaz mı?» Aynalı Baba ile birer kahve daha içtik ... taktığım

BİRİNCİ GÜN

Bu gaıelde (12) ne mühim bir tesir vardı. Aynah Baba bu parçayı bitirip de neyi üflemeğe başladığı za. man gözlerimden yaş akıyordu. Bunlar hasret ve keder gözyaşlan mı idi? Yoksa aşk ve zevk gözyaşlan mı idi? Bilmem. Yalnız çok üzüntülüydüm. O demdeki ruhi ve vicdani durumumu izah etmek mümkün değil... Baba okuyordu: T•ama' ve hırsa uyup nefs ile makhıir olma, Rabatın zAil olur, nam-ı meşhur olma. Sohbet-i arif-i billaha eriş, dur olma. Saltanat-ı mesned-i dünya ile mağrur olma! (13) Kendimden geçme derecesine gelmiştim. Baba'nın sesini pek yavaş ve adetA uzaktan geliyormuş gibi duy· maktaydım. Ney, hayret edilecek bir JetAfet kazanmıştı.

Zevk-i dünyaya firib olmadılar ehl-i kemal. Bildiler hasılı hep zıll u huve'l-lu'bu ve hayal. Zevke teşbihi cihanın hele rü'yaya misal. Damen-i aşkı tutup buldu kamu kurb-u visal. (14) Duygutarım pek zayıflamıştı. Sesi sanki çok uzaktan geliyordu. Yavaş yavaş duygularımdan, daha doğ rusu dış görünüşümden sıyn1ma~ başladım. Bir şey görmüyor, işitmiyordum. Bir müddet uykuya yakın bir halde kaldım. Bu durum çok sürmedi. Zihni faaliyetim haşladı. Zahiren bir sev hissetmezken kendimi acayip bir alemde görrneğe başladım. Haval derinliklerine dalmıştım. Gözlerim kapalı oldu~u halde görüvordum ... GörUyordum ki memleketimize benzemeyen bir sahra-

da bulunuyordum. Sahra, görmediğim bir takım otfarla örtülüydü. Sazlıklarımızı andıran uzun otlar arasın da türlü türlü hayvanlar geziniyordu. Bunların bazısı yırtıcı cana~arlardı. Fakat ben onlardan korkmuyor, çekinmeden yoluma devam ediyordum. Ara sıra bana söz söyleyen bir de arkadaşım vardı. Yalnız cismini göremiyordum. Bir şey sormak icap ederse soruyor ve cevabını alıyordum. Saatlerce yürürlük. Sonunda yoruldum. Esirim olan arkadaşıma nerede bulunduğumuzu, nereye gittiğimizi sordum: <<- Hindistan'dayız.

Yokluk Tepesi'ne gidiyoruz.>>

dedi. itaat edt:rek yoluma devam ettim. Bir müddet sonbir dağ çıktı. Yüksek, çok yüksek bir dağ dı. Bir müddet daha yürüdükten sonra dağa kavuştuk. Gümüş gibi parlak bir dereceğin kenarında bir kulübe göründü. Arkadaşım oraya doğru gitmemi söyledi. Kulübeye gittim. İçinde genç bir adam vardı: ra

karşımıza

«-

dum.

Ne istersin.» dedi. Ben ne cevap verdi:

istediğimi

bilmiyor-

Arkadaşım

<<- Yokluk Tepesi'ni ziyarete getirdim. Lütfen rehberi olun.» dedi. Genç adam, memnun bir nazarla bana baktı. Elimden tuttu ve: <<- Gel!>~ dedi. Bir ağacın gölgesinde oturduk. Bana dedi ki: <<- Yokluk Tepesi'ne insan cinsinin binde, yüzbinde biri çıkamaz. Zira ona çıkmak için kendine hakim r:>lmahdır. Bir. kalp te emel olursa yollarda kalır. Oraya canlı cenazeler çıkabilir. Sen kendinde öyle bir kuvvet duyuyor musun?»

F:3

Aksine aciz ve bir

sabırsız

arıum bulunduğunu

bir adam söyledim.

olduğumu, yalnız

«- Yazık!» dedi. İnsanların çoğu böyledir. Hele bir teşebbüs edelim, belki muvaffak oluruz.» Beni yine elimden tutarak tekrar kulübeye götürdü. «Bugün burada misafirsin. Yarın seherde tepeye çıkarız. Şim di vaktimizi boşa geçirmernek için biraz konuşalım.» dedi. İsmimi sordu: «- Raci! » dedim. Kendisine büyük bir 'hürmet duymağa başladığını bu zata ben de, sıkıla sıkıla, ismini sordum: «-

Buda Gavsama

Şakyamuni!» cevabını·

verdi.

İnsanoğlunun

en büyüklerinden biri olduğunu tayüce eserlerin araştırmasından anlamıs olduğum «Buda»nın huzurundayım. Hürmetle ayağa kalkarak elini öpmek istedim. Engel oldu: rihten ve

bazı

«- Benim içinse, ben hiçim. Bence hürmetle hakaret eşittir, Senin içinse kalbi sevgin kafi ve yeterlidir.» dedi.

Ertesi gün seherde yola çıktık. Buda elimden tutuyordu. Yokluk Tepesi'nin etekleri yeryüzünde, daha doğrusu yeryüzünü basit bir nazarla seyrederken görülemeyen bir letafete sahipti. Çıktığımız yolun her iki tarafı lşi ve benzeri bulunmayan yesermiş çeşitli çiçeklerle doluydu. İnsanı kendinden geçiren latif bir koku etrafa yayılmakta, gül fidanlarını dostluk evi edinmiş bülbüllerin nağme ve terennümleri insanın kr:lbini titretmekteydi. Üzerinde yürüdüğümüz yol, çok

ince ve altın gibi parlak, pamuk gibi yumuşak bir kum ile örtülüydü. Bunun her iki tarafından akan latif ve minimini ırmakların şınltısı, sevgilisinin buluşma sı rasında aşıkına söylediği kesik, heyecan dolu, titrek ve neş'e arttıran sözler gibi kulak ve kalbi okşuyordu. Yükseldikçe Jetafet artmaktaydı. Nihayet bir köşke, daha doğrusu minimini bir saraya vasıl olduk. Bir taraftan yükseklik, diğer taraftan hava, beni son derece acıktırmıştı. Köşkün kapısından içeri girer girmez en nefis yemeklerden etrafa yayılan kokular, koklayana Jetafet bahşediyordu. Büyük bir odaya girdik. Ortasında bir masa kurulmuş, üzerinde altın tabaklarla insan sanatının icat ettiği ne kadar çeşitli yemek varsa hepsi konulmuştu. Bana kalsa, hemen masaya yanaşıp açlık gidermek lazımdı. Fakat Buda elimden tutuyor ve kulağıma: « - Yokluk Tepesine çıkıyoruz. Bu yemeklerden yersen buradan dönmen, benden ayrılman icap eder.» diyordu. Şiddetli açhğa rağmen bu emre uydum. O enfes yemekierin karşısında bir saat oturduk. Buda susuyordu. Ben ise bir takım garip gücenmelerin tesiri altın da güçsüz kaldım. Bu zatın hayat sahibi ve yiyip içrneğe muhtaç bir insanı melek gibi aç tutmak fikrinde bulunmasına içimden itiraz ediyordum. Nihayet birdenbire: « - Haydi gidelim. Kafi derece İstirahat ettik.» dedi.

Saraydan çıkacağımız bir genç karşıma

andıran

sırada çıktı.

cennet hizmetçisini Elinde altın tepsi için-

de üç tane billur kase ve bunların birinde su, diğerin de şarap, üçüncüsünde şerbet vardı. Genç: «- Efendim, çıkılacak yer, daha çok uzaktır. Yemek yemediniz. Hiç olmazsa bir şey içiniz.» dedi. Nazikane ve aeıeta yalvarırcasına ileri sürülen bu teklife hemen uyarak şarap kasesini elime aldım. Genç sevinç ve memnuniyetle yüzüme bakıyor, sihrin parlayan güzelliğini andıran latif bir gülümseme nurlu yanaklarına göz kamaştir,ıcı bir dalgalanma veriyordu. Kaseyi dudaklarıma değdireceğim bir sırada Buda elime vurdu. Kase yere düştü. Bir şey söylemiyerek elimden tuttu. Çıkıp yolumuza devam ettik. Görünmez bir ses geliyordu. Bu ses o kadar güzeldi ki yanında Davut'un sesi yalancı bir sabah gibi idi. Okuyordu ... Yürü ey seyyah-ı avare, yürü, durma yürü. Koymasın ralı-ı visalden seni ezvak-ı misal. Bu bedayi', bu letaif, heme rü'ya vü hayal. Yürü ey zair-i biçare yürü, durma yürü. Yürü ki nüzhet-i vuslatta teali göresin. Yürü, aslında fena bul, budur etvar-ı kemal. Yürü, alayişi terk et içesin ke's-i visal. Yürü ki saha-i hiçide tecelli göresin. (15) Bu sesin tatlılığından gözlerimde üzüntü ve zevk yaşları görünür bir şekilde akarken yolumuza devam ettik. Geceyi çİmenler üzerinde geçirdik. Rüyasız, hayalsiz derin bir uykuya dalmıştım. Ertesi günü sabah erkenden yolumuza devam etİ!İik. Öğlen vakti karşı mızda bir saray göründü. Bu saray ancak hayal safhasında görülebilen binalardan biri, yani hayal kurmanın en son örneğiydi. Her ne yapılsa bundan daha güzel, daha mükemmel ve süslü bir bina tasavvur ve hayali mümkün de-

37 ğildi. Oraya yöneldik. Aramızda beş on adım kaldığı zaman kapısı kendi kendine açıldı. Buda dedi:

« - Bu saray, insanların ayaklarının kaydığı yerdir. Bu saray, imtihan. yoludur. Mertlik ve sebatın sağlam ipine yapışanlar bi.ı yolu geçerler. İlerisi Yok· luk Tepesi'dir. Yalnız cana can katan buradaki gösterişe kapılanlar, keder ve üzüntü dolu Cehennem vadisine düşerler. Burası arzu ve emel Cenneti, ilerisi başlangıcı olmayan bir yokluk sahasıdır. Burası boş gösterişi ile dolu bir saray, her ziyaretçisini işkence ler le yok eden bir misafirhanedir; ilerisi zevk ve hürriyet boşluğu, birlik ve mutlak alemdir. Burada kalanın yeri inilti ve ah çekme köşesidir. Öteye giden makamdan uzak, dert ve sıkıntıdan kurtulmuştur. Burada kalan arzu ve isteğe, hırs ve emele esirdir. İleri gidenin tahtı sonsuz bir boşluk ve evreni dolduran sahadır. Cesur ol! Aldanma! Sebat et! Ben burada se· ni bekliyorum. (Sarayın kapısını işaret ederek) Hay. di gir!» dedi.

Hava latif bir şekilde serin ve temiz kokularla dolu idi. Her tarafta zümrüt gibi çimenler, parıltılı çiç~kler, yolları çakıl taşı büyüklüğünde çeşitli renkte mücevherlerle döşenmiş bahçeyi geçerek sarayın kapısına rılaştım. Yirmi otuz kadar güzelliktc mümtaz, hayal aleminde bile benzeri pek az olan cariyeler (16) tarafından karşılandım. İkisi protokol vazifesini görüyordu. Bin türlü hürmet ve saygı ile bir odaya götürüldüm. Sarayın üstün zinetinden, kızların eşsiz güzelliğinden, hele kollarıma ııirenlerin benzeri bulunmayan cazibe ve güzelliklerin<;l.en şaşırmış, aptallaşmıştım.

Bir taraftan üzücü ve kederli sözler söylemekte, taraftan kuşların cıvıldısı yahut bir perinin şevk veren nağmelerini andıran sesleri ile hoş-beş etmekte olaıp. kızlardan biri ateş harareti ile kavrulan dudak· ları ile bir kase uzattı. Düşünme gücüm olmadığı halde içtim. Buz gibi soğuk ve bildiğim meşrubatın hepsinden enfes ve lezzetliydi. Sanki yeni bir hayat buldum. Derhal bobçalar getirildi. İçlerinde süslü ve za· rif ipek havlular çıkarıldı. Hizmetçilerim mini · mini elleriyle elbisemi çıkarmaya başladılar. Odaya bitişik bir salona, oradan da bir hamama sokuldum. Hepsj çıplak bir çok huri (17) karşıladı beni. Bunların vücutları o kadar mükemmel ve şehvetli idi ki bu çıplak güzellik heykelleri arasına melekler girse nefis ve şehvet sahibi olurlardı. Tamamen çeşit· li renkli taşlardan yapılmış olan hamamın göbektaşı· na serilmiş bir yatağa yatırıldım. Hurilerin mini mini elleri altında vücudum titrerken kadın teliaklar şek linde ortaya çıkmış olan bu eşi ve benzeri bulunmayan heykellerin zarif temasları altında fazlaca yorulmuş olan vücudum büsbütün uyuşarak tatlı bir uykuya daldım. Uyandığım zaman hamamın sıcak bir köşe <>ine getirilerek iyice yıkandım. Arkasından soğuk su ile de yıkanarak yorgunluğum geçmis ve vücudum dirilmişti. Hayat ve kıvvet pınarı kesilmiş olduğu halde hamamdan çıkarıldım. Mükemmel bir odaya ko· nuldum. Abnus ağacı (18) ndan yapılmış bir masaya gümüş bir tepsi konuldu. Sofra kuruldu. Dünya yemeklerinin hi·ç biri ile kıyas kabul etmeyecek kadar lezzetli yemekler getirildi. Melek yüzlülerden biri billur bir sürahi getirdi. Bir kadeh şarap sundu. Bir grup kız ellerinde müzik aletleri olduğu halde tatlı şarkılar diğer

39 okuyorlardı.

Bu eğlenceli meclis bir saat kadar devam etti. Sevincim son haddini bulmuş, nefsim kudurmuş ve şehvetin a~gınhğı ile adeta bir canavar kesilmişti. O sırada içeriye bir kız girdi. E-llerini göğ. sünde kavuşturarak karşımda durdu:

«- Efc.ndim, özleyen peri sevgi ve kavıtşmadır. Günlerdir göz yaşları ile yolunuzu beklemekteydi. Buyurunuz.» dedi.

Koluma girdi. Sarayın ikinci katına çıkardı. Bir odaya sokarak kapısını kapattı. Arzulu göz yaşlarıma yüzünü gösteren güzellik pensını görnir-görmez:, hayretimi göstermekten kendimi alamadım. Dünyada gördüğüm en güzel bir kadının güzellik perisine oranı, on paralık eşsiz bir mumun, nur saçan güneşe oranı gibiydi. Gözlerim kamaştı. Karardı. Dizlerimin bağı çözüldü. Gözlerinden çıkan şehvet ışığı o kadar çekici, dudaklarındaki gülümseme o derece arzu uyandırıcıydı ki heyecanıının şiddetinden ayağa kalkınağa gücüm yetmi· yerek sürüne sürüne yatağın yanına kadar gittim. Merhamet dilercesine, aşağılaşarak, dilenerek nemli gözlerimi o eşsiz güzele çevirdim. Buluşma perisi erguvani (19) tüllerle süslü bir yatakta yatıyordu. Gümüş gibi vücudu yalnız ince bir ipek gömlekle ,gözlerden muha· faza edilmiş, daha doğrusu ayın etrafındaki parlak daire ile örtülmüş bir nur parçasıydı. Bu ince ve hafif perde, eşsiz bir güzellik gösteren o vücudu örtmüyor, o melek yüzlüyü arzu ile seyre· dilrnekten gizlemiyordu. Gözlerindeki şehvet nuru çoğaldı. Dudakları arzu ve gücenmeyi ima eden can alıcı

bir titreme ile titremeye başladı. Al yanağı hırs ve ile bir kat daha kızardı. Kollarını açtı. Siyah saçları derin bir aşkla titreyen gümüş gerdanını sardı. Ancak birbirine zıt olan şeylerin bir araya gelmesi ile meydana getirebileceği bir güzellik abidesi ortaya çıktı. Kollarını açtı: «- Gel, gel!ı> dedi. Ben minnet ifade eden bir sesle kucağına atıldım. O nurlu vücudu kollarımla sardım. Parlak yanaklarını ve titreyen dudaklarını öptüm. Bu birleşme bir an sürdü. Bir an ... Gök gürlemesi gibi bir ses yeri göğü inletti. Korkunç bir zelzele sanki dünyayı alt-üst etti. Yere düşen bir yıldırım sarayı titretti. O büyük bina bir avuç toprak yığını gibi eridi. Yıkıldı gitti. Kor· kumdan gözlerimi kapadım. Sevgilime sarıldım. Gözlerimi açtığım zaman kendimi çirkin bir cadının kucağında buldum. O kadar iğrenç o kadar pis idi ki hayret ve nefretle dolu acı ses çıkararak boynuma sardığı kollarını açarak, kendimi kurtarınağa çalıştım. Baykuş sesini andıran kahkahaları sahverdikçe ay şek· lini alan çenesi, kartalın gagasına benzeyen burnuna bitişiyor, bu iki ·çengel birbirinden avrıldıkça pislik çukuruna benzeyen ağzı açılıyor, sararmış uzun dişle· ri görülüyordu. Ben kendimi kurtarınağa çalıştıkça ca dı olanca kuvvetini koliarına verip bırakmamağa çalı. şıyor- ve şöyle diyordu: şehvet ateşi

Nankör!.. Az önce ayaklarıma kapandığını ve zevkini unuttun. Bir müddet sonra ben yine o şekli alacağım.» «-

tattığın eşsiz birleşme

Nihayet binbir zorlukla

cadının

elinden

yakarnı

kur-

tardım. Sarayın yerinde bir çöplük ortaya çıkmıştı. Ön-

ceden her biri birer huriye benzeyen yardımcıların herbiri şimdi birer cadıya dönüşmüştü. Beni kovalamağa başladılar. Ellerine düşmek korkusu ile koşuyor, adeta uçuyordum. Nihayet yorgunluktan takatsız düş tüm. Cadılar beni takip etmekten vaz geçmişlerdi. Dü· şünmeğe başladım. Etrafıma bakındım. O zümrüt gibi çimenlerin yerinde dikenler, bülbüller yerinde karga· lar, baykuşlar, altın kumların yerinde siyah ve sivri taşlar görüyordum. Hatırıma

geldi. Beni

kapının yanında

bekleyecekne Buda görünmüştü. Ağır ağır dağı inmeğe başladım. Açık bir sahaya vardım. Karşımda heybetli bir meclis belirdi. Meydanın kuzeyinde altından bir taht kurulmuş, başında altın bir taç, elinde kıymetli taşlarla süslenmiş bir asa, üzerinde kıymetli elbiseler olduğu halde, üstünde Buda oturu· yordu. Etrafı süslü ve parlak elbiseler giyinmiş, baş· ları ululuk taçları ile süslü insanlarla çevrilmişti. İki kişi koliarımdan tutup huzuruna götürdüler. Buda büyük bir ağırbaşlılıkla ayağa kalktı. Kolunu bana uzattı. Şahadet parrİıağı ile işaret ederek: ti. Halbuki ne

kapı kalmış,

Ey sözünde durmayan insan, ey adam, ey ka· insan, yazık sana! Sözünde durmadm. İstenen noktaya varamadın. Vahdet sarayına girmedin. Mutlak birleşrneğe ermedin. Zira Yokluk Tepesi'ne çık· madın. Ey gafil adam, in bu yerlerden git! İn! Karşı sında diz çöktüğün, varlığını ve ruhunu teslim ettiğin çirkin yüzlü cadıya, dünyaya git! Sen insanların sevinci değilsin. Sen bu alemin eri değilsin. İn git! Arzu ejderhası ciğerlerini yesin. Git, git ki ihtiras akrepleri Nemrut gibi (20) beynini kemirsin. Git, git ki pis dün«-

meşrebli

yadan bir köpek eksilmiş olmasın. (Üzütülü olarak) Git git ki mert insanların gül bahçesi dolmasın. (Kıza rak) Git ey namertl İn! .. İn ... İn!» Buda eliyle taş!ara emredici bir işaret yaptı. Bulunduğu~ yerde taş, toprak, ot, her ne varsa bir şimşek sür'ati ile yokuş aşağı su gibi akınağa başladı. Nihayet bir uçuruma geldik. Ve karanlık bir uçuruma doğru düştüm. Bir ızdırap ve üzüntü iniltisi, ümitsiz feryat ciğerlerimi paralayarak, boğazımı yırtarak ve titreyen dudaklanmı hırpalayarak çıktı. Gözlerimi açtım. Aynalı Baba'nın güleç ve yumuşak yüzü, mahzun gözleri gözlerime ilişti. Elindeki maşra payı verdi. İçtim. Henüz pişirdiği sade kahveyi sundu: « - Evladım, Yokluk Tepesi'ne yükselrnek kolay değil. Kolay değil...,. dedi. Kendimde olmayarak ayaklarına kapandım. Erte· si günü yanına gelmek üzere izin istedim. «- Ben bu memlekette bulundukça aramızdaki macerayı kimseye açmayacağına söz ver.» dedi. Verdim, izin verdi.

İkinci Gün

44 Yad-ı

mazi bahş eder Hayf ü alam ü ·keder Olma meşg(ıl-i kader Kimse kalmaz hep gider. Dem bu demdir, dem bu dem! Dem bu demdir, dem bu dem! Sen gibi bir saile Hayf değil mi gaile? Olma meşgul hal ile, Derd-i istikbal ile Dem bu demdir, dem bu dem! Dem bu demdir, dem bu dem! Bu hayatta yok vefa, Her günü derd ü cefa, Ey müştak-ı safa, ömriinü etme heba, Dem bu demdir ..dem bu dem! Dem bu demdir, dem bu dem! Kim bilir edhem imiş? Bilmeyen sersem imiş, Gayesi bir dem imiş, Ma'dası hem imiş, Dem bu demdir, dem bu dem! Dem bu demdir dem bu dem! (22) Biraz sonra neyin sesi hafif ve latif bir iniltİ haliYeni bir yer görrneğe başla· dım. Belh (23) şehrinde bir evde bulunuyordum. Yeni yatağımdan kalkmıştım. Odama bir kadın girdi. Bu

aldığı sırada dalmışım.

benim karımmış. Bana Farsça ile Sanskrit (24) arası bir dil ile hitabediyordu. Garibi şu ki ben de bu dili tamamen biliyordum. İki şahıstan meydana gelmiş bir insandım. Hem bendim, hem binlerce sene evvel yaşayan bir lran'Iı. Kadın dedi ki: «-

Geç kahyorsunuz. Artık elbisenizi gıyınız bayram şenliğini seyrebilesiniz.»

zamanında

Önce karnıını güzelce doyurduktan sonra elbiselerimi giydim. Elbisem, sırtıma geçirdiğim şaldan uzun bir gömlek ile belime sardığım bir kuşaktan ibaretti. Başımda sivri bir küHlh sokağa çıktım. Bir insan kala· balığı telaş. içinde yürümekteydi. Ben de onlara uydum. Sokakları dolaşa dolaşa bir salıraya çıktık. Binlerce yüz, binlerce ins<ln toplanmış, salıranın tam orta ye· rinde büyük bir ·çadır kurulmuştu. Neye geldiğimi, ne olacağını bilmediğimden yanımda bulunan adamlardan birisine sormağa mecbur oldum. Bana: Bugünden itibaren kırk gün bayram şenlikleri tellallar çağıracak ve herkesi imtihana davet edecek. Herkes birer birer Zerdüşt'ün huzuruna gidecek. Her kim doğru olan sözü söyleyebilirse hakikat temaşasına izinli sayılacak. Alnına saadet çizgisi çekilir. Her kim söyleyemezse bundan mahrum kalır. Alnına bahtsızlık çizgisi çizilir. Yalnız güzel bir iş ve harekette bulunursa o çizgi kaybolur. Çoluk çocuğu, akraba ve dostları sevinçlerinden düğün yaparlar.» dedi. «-

yapılacak. Şimdi

Ben hiç bir şey bilmediğim için tabiatıyle imtihan vermeyecektim. Almma bahtsızlık çizgisi yazılacaktı.

46 Geldiğime pişman

oldum. Evime dönmeye karar verdim. adama fikriınİ açtım: «- Sakın, gideyim deme! Zira gelmiyenlerin, gelip imtihan vermiyenlerin alnına bahtsızlık yazısı yazı lır» dedi. Bu mecburiyet karşısında en kolayı olarak imtiha- . na girmeyi kararlaştırdım. Tellallar çağırmağa, herkes birer birer ve bir nizarn içinde çadıra yaklaşınağa başladı. Benim yerim çadıra çok uzak olmadığından bir saat içinde kapısına vardım. Bir kapıcı herkesi birer birer çadıra sokuyordu. Sıra bana geldi, içeri girdim. Zerdüşt yüksek bir tahtta oturmuş, başında altmdan yapılmış bir taç, üzerinde çok kıymetli bir kaftan vardı. Etrafında kırk kadar ihtiyar hürmet üzere elleri göğüslerinde, ayakta duruyorlardı. Meclisin ululuğundan şaşırdım, kaldım. Cehalet zilleti ile mahçup ve ayıplanmış bırakılınamam için içimden duaya başla dım. Zerdüşt sordu: «-Nereden geldin?» Kalbime ilham edilen şu cevabı verdim: «- Sebep ve hi).cmeti sorulmaz Allah'tan! » «- Niçin gönderildin?» « - Allah nur ile zülumatı ayırmak, nur ile adil, zulumat ile ezici olmak istedi. Nuruna (Ben), .zuluma tma (Gaynm-Benden başkalan) dedim.» « - Nuru nedir, zulumatı ne?» « - Nuru Hürmüz (25), zulumatı Ehrimen'dir.» <<- Hangisi galiptir?» «- Şimdi her ikisi eşittir. Ne Hürmüz Ehrimen'e, ne Ehrimen Hürmüz'e üstünlük sağlayamaz.» « - Bu keşmekeşlik nedir, sonu ne olacak?» Evvelce

konuştuğum

47 «- En sonunda Hürmüz Ehrimen'e galip gelecek. Alem hep nur olacak.>> «- Sonra ne olacak?» «-Allah (İzid) hep (Ben), hep (Ben) diyecek, (Gayrım) demeyecek.» «- Sen kimin, kiminsin?» «- Ben nurani'yim, Hürmüz'ünüm.» Zerdüşt ellerini kaldırdı: «- Allah (İzid) seni nur etsin>> dedi. Alnımda, iki kaşımın ortasına kadar inen yemyeşil bir çizgi belirdi. Zerdüşt'ün yanındaki ihtiyar ulular: «- Allah mübarek etsin, Allah mübarek etsin» dediler. Hiızurdan çıktım. Alnımdaki yemyeşil

çizgiyi göyarmakta, bana

ren halk sonsuz bir hürmetle safları yol vermekteydiler. Çadırın kapısında, yanıma arkadaş verilen rehberin yardımı ile meydanın bir tarafında ha· zır bekleyen atlara bindik. Doğu tarafında görülen zümrütlü tepelere dt>ğru gittik. Bir kaç saatlık yolculuktan sonra bir çeşit kervansaraya ulaştık. O günün kalan zamanını orada geçirdi.k. Ertesi günü sabahleyin uyandırıldık. Rehberim beni bir odaya götüdü ve dedi ki: «- Çok şiddetli bir savaşa gireceksin. Kılıç, kalkan, gürz gibi harp aletlermi kullanmakta maharetin var mıdır? Hele bir tecrübe edelim.»

Rehberirole beraber girdiğimiz oda türlü türlü silahlarla doluydu. Rehberim bana bir zırh giydirdi. E!ime bir gürz almaını işaret etti. Ben kendimde büyük bi-r kuvvet ve maharet h1ssediyordum. Gürz oyunların-

da ve arkasından kılıç kullanınada rehberimin takdirini kazandım. Mecvut silahların en mükemmellerinden birer takım aldıktan sonra kanatlı atianınıza bindik. Akşama kadar uçtuktan sonra korkunç bir dağın eteklerine ulaştık. Dağ o kadar yüksek idi ki tepesi görülmüyordu. Sanki tepesi gökleri yarmış, bilinmeyen yüksekliklerde kaybolmuştu. Rehberime bu dağı sordum: «-

Tepe

Dağ!» cevabını aldım.

O geceyi dağın eteğinde geçirdik. Güneşin doğuşu ile beraber :ıtlarımıza bindik. Bu sefer dağın tepesine doğru uçuyorduk. Atlarımızın ilk sür'ati her türlü düşüncenin üstündeydi. Nihayet dağın tepesine vardık. Buradan gözlerimize ·çarpan manzara, insan gozunun görmediği, hiç bir hayalin eremediği bir şekildeydi. Dünya kadar geniş bir meydan görülüyordu. Bu meydanın sol tarafına gelen yarısı en karanlık gecelere parlak dedirtecek kadar simsiyahtı. Sağa gelen yarısı ise mJ.ra sönüklük verecek kadar parlaktı. Akıl ve sırları ınız şaşılacak şeylerden olarak gözlerimiz, görme kuvvetini yakan bu mJ.ra mukavemet edebildiği gibi o ce. hennemi andıran karanlığın her tarafını da aydınlık ınış gibi görebHiyordu. Sanki malışer meydanını andı· nm bu yerde sayılaınıyacak kadar insan toplanmıştı. Bunların bir kısmı meydanın sağ tarafında, yani bir kısmı nur denizinde, bir kısmı zulmet deryasında bu. lunmaktaydı. Ve her ikisinin arası boştu. Bu boşluğun sonunda iki büyü)< taht. kurulmuştu. Bunlardan nur cihetinde bulunanın üzerinde Hürmüz oturmakta ve o güzel yüzünden çıkan eşsiz şimşek parıltısı, o nurlar içinde bile görülebilecek kadar panltılar saçmaktaydı.

49 Karanlıklar içinde kurulmuş olan tahtın üzerinde, en korkunç malıluklardan daha çirkin, en çirkin devlerden daha pis yüzlü Ehrimen oturmaktaydı. Lakin bütün bu hayret verici manzaraları acayip haşmetiyle örten, Ehrimen ile Hürmüz'ün tahtları arasında ve her ikisinin başları hizasında, semada asılı duran bir tahttı. Biz meydana çıktığımız zaman doğruca Hürmüz':.in tarafına iltihak ettik. Biraz sonra meydanda havsalayı yıkan bir gürültü ortaya çıktı. Her ağızdan:

«- Bakınız, bakınız!.. İzid'in

sözleri

emri

yere

indi»

çıkıyordu.

Semavi tahtın üstünde, insan hayalinin bütün aş· ile özlediği güzellikleri tecessüm ettirmiş bir peri ayak üstü duruyor ve elinde bir küre tutuyordu. Bu kürenin doğusu aydın, batısı karanlıktı. Aydınlık ile karanlık arasında (nur ile zulmet arasında) öyle bir denge vardı ki ne nurdan zulme, ne zulmetten nura bir geçiş oluyordu. kı

Sağ

taraftaki

sayısız

halk:

« - İzid, İzid! karanlıkları kaldır»

diye bağırdılar.

Ehrimen taraftarları ise: « - Deycur! (26) hakikatını göster>> yordu.

diye

bağırı·

Bir harika eseri olarak uzak ve yakın her kulağa kadar gelebilen tatlı bir ses nur yüzlü peri cevap verdi: « - Bu meydan, adalet ve imtihan meydanıdır.>> Bunun üzrine herkes derin bir sessizliğe ve her iki taraf alçak gönüllülük ve sessizlikle niyaza başladı. F:

Her tarafa hakim olan sessizlik

arasında

Hürmüz aya-

ğa kalktı. Şu konuşmayı yaptı:

« - Ey insanoğlu! İzid sizi kendi gibi nur olmanız için yarattı. Sizi bütün yaratıklara tercih etti... Size her türlü nimetleri ihsan etti. Lakin sizi nurken zulmetle karıştırdı. Ruhken cesetle birleştirdi. Böylece nefret ettiği .karanlığı, kabul ettiği nur ile kaldırasınız. En insanoğlu! Nur benim. Bana gelin. Benim olun. Ben olun. Nurun iktizası olan güzelliklerle ahlaklanı nız. Korkunuz. Hemcinsinizi nefsinize tercih ,gdiniz Kin, kıskançlık, nifak, hiddet, düşmanlık, hırs ve ha· set gibi çirkin ~ılmet sıfatiarını nefsinizden atınız. Her durumda İzid'e şükr ediniz. Her ne verdiyse kanaat ediniz. Hasılı bu imtihan yerinden nur olarak gidiniz ki nur alemi ebediyyen karargahıniZ olsun.»

Hürmüz oturdu. Ehrimen

ayağa kalktı. Şu konuş

mayı yaptı:

Ey insanoğlu! Gözünüzü açın ız... Tabiatınızın iyice düşününüz. Şairane, fakat yalan dolu, sözlere uyup da ömrünüzü boşuna geçirmeyiniz. Gülünüz, eğleniniz, zevk atınız. Yiyiniz, içiniz. Dünyada yalnız iki istek, iki gaye vardır. Arta kalanı yalandır. Bunun birisi kibir, diğeri şehvettir. Bu iki arzuya insanı sevk eden benli'ktir. 1 Bu iki isteğe kavuşmağa çalıışınız. Nefsinizi her şeye tercih ediniz. Basit bir zevkiniz için binlerce insan yok olsa bile hiç bir değer vermeyiniz. Tabia!ınızın icabı budur. Tabiatın icabı da. budur: KüÇük bir kuş, böcekleri, daha büyük kuşlar küçük kuşları yiyor. Büyük kuşları da bazan gıdasızhk, ba· zan da soğuk mahvediyor. Bir böcek tohumlan yiyor. «-

icabını

O böcek de başka bir hayvanın gıdası oluyor. O hayvanı da bir diğeri yutuyor. Bir koyun otları yiyor, siz de koyunu yiyorsunuz. Bu alem birbirini yemek, mahvetmek için kurulmuştur. Her şey birbirinin değişmez düşmanıdır. Birpirinin ihtiraslı dişlerinden ve yem olmaktan kurtulanları da bir gün gelir ecel denilen büyüleyici korkunç mahlfık yutuyor ... İşte hakikat budur. Konulmuş prensipiere uymayınız. Benliğinizden başka varlık, zevkinizden başka gaye tanımayınız ... » Hürmüz bunun üzerine yavaşça ayağa kalktı: «- Ey insanlar! Ehrimen denilen alçak mahlfıku, koğulmuş devi dinlemeyiniz. Sözleri yalandır. Hakiki kulluk kibir denilen yalancı fikre nisbeten büyük bir zevktir. Nice manevi zevkler vardır ki şehvet onların yanında nefret edilecek bir şey olarak kalır. Ehrimen'in dediği benlik hayvana mahsus bir içgüdüsüdür. İn sanın benliği ahiakın dengesi ile tanzim edilmelidir. İnsan, tabiat bahçesinde yetişmiş latif bir çiçek ise de akıl denilen ruh okşayıcı koku ile diğerlerinden ayrılan bir çiçektir. Hayvanlar alemini idare eden kanunların ekserisi insana göre değiştirilmiş, bir kısmı ise adeta saptırılmıştır. Dinlemeyiniz ... » dedi. Bu defa Ehrimen hiddetle söze başladı: «-- Hürmüz yalan söy~üyor. Sizi bir takım uydumlmuş kanunların, hayali kaidelerin zebunu, acizlikte ve itaatte en adi hayvanlardan daha aşağı yapmak istiyor. Sizi üç beş günlük zevkinizden de alıkoymayı arzu ediyor. Dinlemeyiniz. İzid'in dalkavuğu olan Hürmüz'ü dinlemeyiniz» dedi. Bundan sonra her ikisi birbirini yalaniaya yalanIaya nihayet birbirine hücum edecek kadar ileri gitti-

ler. Yalnız onlardan yüksek olan tahtta oturan elindeki küreyi uzattı: ·«- Henüz vakit gelmedi. Boşuna uğraşmayınız. Mücadele size tabi' olanlar arasında olacaktır» dedi. Bunun üzerine Hürmüz: «- Beni seven meydana çıksın» dedi. Aynı sözü Ehrimen de söyledi. Ben de rehberirole beraber sağ taraftaki kavgacılara iltihak ettim. O ge· ceyi orada geçirdik. Mükemmel bir ikram ve saygı gördük. Ertesi günü, sabah vakti dümbelekler, davullar çaldı. Ehrimen taraftarı bir er meydana çıktı. Er diledi. Bizim taraftan da biri onu karşıladı. Bu şekilde o gürt her iki taraftan yirmi. kadar kavgacı ortaya çıkıp birbiri ile harp etti. Bazan Ehrimen tarafı, bazan }?izim taraf galip geliyordu. Her gün kavga devıım ediyordu. Böylece her iki taraftan bir çok insan kırıldı gitti. Yedinci günü bizim tarafımızdan çıkan bir pehlivan akşama kadar karşısına çıkanları yendi. Ehrimen tarafından gelenlerden elli kişi öldürdü. Artık bizimkile· rin sevincine div,ecek yoktu. - Ehrimen'in çıkardığı pehlivanların birer birer yerde serili yatması görüldükçe bizim tarafta müjde davulu çalınıyor. «Allah mübarek etsin» sesleri göklere çıkıyordu. O gece bizim tarafın casusları ertesi günü Ehrimen'in mağhip edilmemiş pehlivanlarından birinin meydana çıkacağını haber verdiler. Herkes telaş içindeydi. Rehberirole ca· suslardan birinin çadırını:> gittik. Casusta uzun uzadı ya sohbet ettik' Ertesi günü Ehrimen'in «Nifak» adın daki cadısı meydana çıkacağı anlaşıldı. İşin garibi oradaki bu «Nifak» cadısı kıyamete kadar yaşamağa mah· kummuş. Bunu öldürmek kabil değilmiş. İşte herkeste görülen telaşın sebebi buymuş. Ben de son derece me-

rak ettim. Sabaha kadar uykumda acayip kavgalar gördüm. Ertesi sab<1h kös ve dümbeleklerin sesi ile «Nifak» cadısı meydana ı;ıktı. Heybetli bir pehlivandı. Baştan aşağı çelik zırhlara bürünmüş büyük bir ata binmişti. Kavga meydanında atı oynatarak: Kavgacı nerde? Ben o pehlivanım ki keskin nice çelik zırhlı kafaları yarmıştır. Ben o yiği· tim ki delici ok'um nice sağlam göğüsleri delmiştir. Var mı bana çıkacak? Canından bezmiş, dünyasına küsmüş kim varsa gelsin!..>> diye nAra attı.

«-

kılıcım

«Nifakı>ın eline düşenin helak olacağını bildiği halde Hürmüz'e sadık bir pehlivan ortaya çıktı. Bir anda yere serildi. Birbirini takip eden otuz kişi ortaya çıktı. Otuzu da öldürüldü. Üç gün sıra ile <<Nifak» ortaya çıktı. Her üç günde otuzar, kırkar kişi öldürerek muzafferiyetini sağladı. Dördüncü gecesi bizim tarafta mühim hazırlıklar görülüyordu. Herkesin yüzünü kaplayan üzüntü kalkmış, yerine ümit ışığı doğmuştu.

Rehberime sordum. Bana: <<- Yarın Hürmüz'ün en özel kullarından ve en fazla sevdiklerinden <<Muhabbet» pehlivan meydana çı kacaktır. Bu lanetlenmiş <<Nifak»a ondan başka kimsenin galebe edemiyeceği anlaşıldı. Bu gece Hürmüz'ün vekillerinden <<Salah» gelip va'z ve nasihat edecektir» dedi. Gece yarıcı <<Salah» denilen yaşlı zat geldi. Hak .ve hakikat uğruna herkesi canını feda etmeğe teşvik etti. En sonunda düzgün bir dua okudu. Ertesi sabah «Nifak» cadısı ortaya çıktı. Acı acı gülerek:

54 «-

dan

'Bugün

canından bezmiş

niçiı" boş kalıyor?

kimse yok mu? MeyÇağıncılar nerededir?» diye

bağırdı.

HüzmiJz.'e bağlı olanların tekbirleri ve gürültüleri ile «MuhabiFt>> meydana çıktı. Nifak» cadısı «Muhabbet» pehHvan1 gördüğü gibi gözleri hiddetinden kan çanağına dönd\i: «- Üç günı.Iür seni bekliyordum. Hele gelebildin. Ölüme hazır ol!, dedi. «Muhabbet» pehlivan düzenli ve ahenkli bir nara attı:

«- Beni bilen bilsin .. Bilmeyen öğrensin ki ben «Muhabbet» pehlivanım. Arslan gibi pençem yürekleri paralar. Kahramanca pazulanın kafaları koparır. Ey «Nifak» Bilirsin ki ben ne zaman meydana çıksam seni tepelerim. Yeter artık ettiklerin. Ölümüne hazır ol!» dedi. Nifak: <<- Evet, önce beni yendin. Yalnız bu sefer seni mahvedeceğime eminim» dedi. Muhabbet ise: «- Sakın bunu umma Muhabbet pehlivan her zaman Nifak cadısına galip gelecektir» diye karşılık verdi. Her ikisi birbirine hUcum ettiler. Kılıçları kalkanIarına çarptıkça ateş çıkıyordu. Akşama kadar uğraş tılar. Birbirlerine üstünlük sağlayamadılar. Ertesi günü • dehşetli bir azim ve niyetle yine birbirlerine hücum ettiler. Yine üstünlük sağlayamadılar. Lakin üçnücü günü, güneş tam tepeye gelmişti ki Muhabbet arsl~na benzer bir darbe ile Nifak'ı yere serdi. Hürmüz'e bağ-

55 lı olanların

sevinç sesleri gök yüzüne çıktı. Ehrirnen'e hiddeti alemi titretti. · Nihayet o gün akşama kadar Muhebbet pehlivan otuz kişi daha tepeledi. Yedi gün kavga meydanında karşısında kimse tutunamadı. Yedinci günü gecesi, .casuslarımızdan, er- · tesi günü Ehrimen tarafından çok meşhur bir pelıliva nın ortaya çıkarılacağını haber aldık. Gerçekten gü· neşin doğuşu ile beraber sol taraftan gürültüler koptu. Bu sefer meydana ·çıkan Ehrimen taraftarı, boynu çok uzun, kendisi ·çok heybetli bir devdi. Sarı bir deveye binmiş ve elinde insan başı büyüklüğünden bir gürz bağlı olanların

vardı. Meydanı dolaştı:

«- Ey Hürmüz'ün dostları bana hanginiz karşı gelecek? Bana «Gazap» pehlivan derler. Şimdiye kadar karşımda sağ kalan pek az kimse olmuştur» dedi. ' O gün karşıma çıkan Muhabbet pehlivan ise devle çarpıştı. Üçüncü günü ikindi vakti bir gürz darbesi ile Muhabbet'i yere yıktı. Henüz ölmemişken bu güzel pehlivana acımadan dişleriyle vücudunu parça parça etti. Kalbini kopararak Ehrimen'in önüne attı: «-En büyük bi

düşmanlarımızdan

ayaklarınızın altında

dehşetli

Muhabbet'in kalsürünsün» dedi.

manzara, bu feci ölüm bizi kalbimiz· halde Ehrimen taraftarlarını sevinç um- · manına boğdu. Eğlence Bayramı (Festival) denilen bu garip bayram başlayalı tam otuz sekiz gün olmuştu. Ga· zab'ı bizim taraftan henüz mağlfıp eden olmamış, Hür. müz'le Ehrimen'in arasındaki meçhul gencin elindeki kürenin sağ tarafını da zulmet kalplamağa başlamıştı. Ehrimen tarafı galip gelmek üzereydi. Hürmüz'ün ve-

den

yaraladığı

ancak Hikmet pelıli vanın öldürebileceğinden balıisle, ertesi günü ortaya çıkması, Hürmüz tarafından emredildiğini söyledi. Bayramdan sadece iki gün kaldığından, Hikmet'in galip gelmesi için o gece dua etmemiz emredildi. Çadırı mıza döndüğüı:nüz zaman relıberim gayet ciddi bir ta-

ziri

Salalı yanımıza

geldi.

Gazab'ı

vırla:

Bu Hikmet pehlivan kimdir bilir misin?» dedi. « - Hayır» dedim. « - Hikmet pehlivan sensin. Bu gece uyku uyu· mak zamanı değildir. Yarın Ehrimen'in ikinci pelıliva nı Gazap ile çarpışacaksın. Gecenin geri kalanını iba· det ve kılıç eğitimi ile geçireceğiz» dedi. Hayretimden dona-kaldım. Bana bu kadar mühim bir vazife verileceğini aklımdan bile geçirmemiştim. Özellikle ismimin Hikmet pehlivan olduğunu bilmiyordum. Ancak böyle kutsal bir dava uğrunda, Gazap ka· dar mühim bir düşmana karşı gönderileceğim ıçın kendimde büyük bir azim, büyük bir kuvvet duymaya başladım. Beni ve kutsal gayeyi mağlfıp etmemesi için s<: b aha kadar samim1 dualarda bulundum. Ara sıra da rehberim bana acıyıp hücum ve darbe şekilleri öğ retiyordu. Sabah namazı vakti zırhımı giydim. Rehbe· rim belime örme zırhtan olan kemerimi taktı. Alnım dan öperek ve ağlayarak dualar etti. Güneşin doğuşu ile beraber atıma binerek hazırlandım. Gazap ortaya çıktı. Karşısına çıktım. İsmimi sordu: « - Hikmet pehlivan» dedim. Bana: « - Behey biçare! Senin gibi mazlum ve kendi ha· linde bir abdal, benim gibi kükremiş bir arslan ile dö<<-

57 ğüşebilir

mi? Hadi, defol, git! Sen zararsız bir bunak· sm. Senin kanını dökmek bana yakışmaz» dedi. Ben de cevaben: «- Senin beni yeneceğini hi·ç sanmıyorum. Acaba zırzopluğuna mı güveniyorsun? Bilmez misin ki ben seni yenerniyecek olsaydım karşma çıkarılır mıydım? Hadi, fazla konuşma, ölümüne hazır ol!» dedim. Gazap kızdı: <<- Vayy! Galiba sana şarap içirmişler. Saçmak yorsun. Hadi öyleyse!» dedi ve üzerime hücum etti. Ben bu heybetli devin öldürücü darbelerinden vücudumu kurtarmak için çok çevik olmak mecburiye· tindeydim. Gayretimden adeta kuş gibi hafiftim. Ve havada uçuyordum. Akşama kadar uğraştık. Gerçi bana bir darbe bile isabet ettiremedi. Yalnız ben de dev'e bir şey yapamadım. Biraz istirahatten sonra o geceyi dua ile geçirdik. Sabaha karşı rehberim bana bazı talimatlar verdi. Sabahla beraber meydana çıktım. Gazap hiddet doluydu. Etrafımda fırıldak gibi dönerek: «- Dün elimden kaçtın. Lakin bugün kaçamıya· caksın» dedi. Üzerime saidıracak bir vaziyet aldı. Rehberimin verdiği taktik icabı: «-Vay, başında ne var?» dedim Elini başına getirdi. Ben de zırhsız olan koltuğu altından, tam kalbine doğru kılıcıını sapladım. Gazap dehşetli bir nara atarak yere düştü. Kan kusmağa baş· ladı. Ehrimen tarafından öfkeli feryatlar göklere çıktı: « - Hikmet Gazab'ı hile ile vurdu» diyorlardı. Meçhul gencin elindeki küre baştan ayağa nur ol· mağa başladı. Bizim tarafın sevinç sesleri dünyayı tut-

kadar bir çok düşmanı temizledim. yüzü örtülü bir pehlivan çıktı. Beyaz bir file binmiş olan bu pehlivan meydana çıkar çıkmaz Ehrimen'in yüzü sevincinden hileli bir ürperme ile doldu. Hürmüz son derece üzüldü. Meçhul gence hitap ederek: « - İzid, İzid! Maksadın nf:ıru mahvetmek mi? Merhamet!.. Merhamet!.. Merhamet!..» dedi. tu. O gün

öğlene

Yalnız öğlende karşıma

İzid:

Ehrimen'in hakkıdır. Ne yapalım. İstediğini verdi. Ehrimen gülüyordu. Hürmüz kederli boyuunu bük tü: « - Emir senindir! ... » dedi. Yenileeeğime işaret olan bu konuşmayı herkes gibi ben de duyuyordum. File binmiş olan pehlivan gu· rurla meydanı dolaştı. Gök gürültüsüne benzeyen birnara attı: «- Ey benim kudretimi inkar eddn gafiller! Bilin ki ben pehlivanlar pehlivanı, kahramanlar kahramanı «Nefs-i Emmare» (27)yim. Şimdiye kadar teker teker yenemediğim hiç kimse yoktur. Beş bin şekil alırım. Bin türlü silaha sahibim. (Bana dönerek) Ey miskin Hikmet! Gel kendi nzanla teslim ol! Seni en iyi şe kilde kullanayım. Sen abdal ve aciz bir mahlf:ıksun. Benim elimdt!' bir sinek kadar değerin yoktur. Fakat her nedense seni severim. Çünkü senin bana da hizmet ettiğin oldu. Hadi, kılıcını teslim et de kurtul!» dedi. Ben cesaretimi toplayarak bundan vaz geçtim. «- Ey Hikmet! Bendeki silahiara bak. Rehberinin sana öğrettiği alçak gönüllülük, ilim, kanaat,. dik«-

çıkarır» cevabını

katsizlik, tevazu', sabır; hile gibi başkal~rı·" için helak sebebi olan darbelerin bana hiç bir tesiri yoktur. Her birine karşılık kin ve hiddet, hile ve düşmanlık, nefret ve şehvet gibi sayısız helak edici darbelerim vardır. Gel kendine kıyma!» dedi. Yine çekindim. «-A biçare! Ne düşünüp duruyorsun! Senin dar· belerinin bana bir tesiri olamaz. Seni bir anda yok et~ek bence çok basittir» dedi. Yine bu teklifiere uymadım. Bunun üzerine kavgaya başladık. Ben bildiğim vuruşlarıo hepsini denedim. Hiç bir tesiri olmadı. «Nefs-i Emmare» bana karşılık verrneğe tenezzül etmiyor, durumuma gülüyordu. Nihayet en müessir olduğunu bildiğim son darbe olan «Azm-i Kavi» (28) adındaki darbeyi vurmayı tasarladım. «Emmare»nin sol tarafına geçtim. Vurmaya müsait bir vaziyet aldırmak için çalışmaya başla dım. «Emmare» işi anladı: «- Ya!.. Beni mutlaka yok etmek istiyorsun, ha! Dur öyleyse» dedi. Ve tam kılıcı böğrüne sokacağım sırada yüzündeki perdeyi kaldırdı. Rayalin üstünde bir güzellik gözlerimi ,kamaştırdı. Kılıç elimden düş tü. «Emmare» kemerimden tutup, beni filin üzerine aldı. Ehrimen'in huzuruna getirdi: «- Ya Ehrimen! Hikmet'i öldürmedim. Esir et· tim. Mutbağımızda ~oğan soyar. Tam kendisine münasip bir hizmettir» dedi. Bu şakaya Ehrimen kahkahalarla güldü. Hürmüz'ün gözlerinden yaş dökülüyordu. İzid'in elindeki küre'den yavaş yavaş nur kalkmakta ve karanlık her· tarafı kaplamaktaydı. Ehrimen tarafı galip gelmişti. Sol taraf:

60 «- Karanlıkları .Karanlıktar!

Aslolan karanlıklar Galip geldik» diye bağırıyordu. Bizim taraf ise: « - Aferin sana, aferin sana! Ey nur'un nuru! Nu· runu kaldırma!», diye yalvarıyordu. Hürmüz nur perisinin önünde secde etti: «- Eşsiz İzidl Medet, medet. Senden medetl Senin başın için, senin hakkın için!» dedi. Hürmüz başını secdeden kaldırmıyordu. Ehrimen ise başını göğe doğru kaldırmıştı. Sol tarafın karanlı· ğı küreyi o şekilde kaplaınıştı ki ancak kenarında bir nokta kada..r farkedilebilecek nuri bir lekecik kalmıştı. İşte o sırada uzaktan bir ses işitilmeye başladı. Bu ses erkekçe qlduğu kadar latif, latif olduğu kadar erkekçe idi. Şarkı söylüyordu. Nihayet karanlıklar içinde, yüzünün nurundan etrafı aydınlanan ve bu şekilde kendisi tamamiyle fark edilen bir süvari göründü. Dört ayaklı, alnı boynuzlu, nefti yeşil renginde kanat· h bir ejdarhaya binmiş olan bu pehlivan; güzellik timsali yahut güzellik kaynağı denecek kadar güzeldi. KıVlrctk ve kestane rengine yakın, daha doğrusu ba· zan siyah, bazan kırmızımsı görülen kıvırcık saçları omuzlarına dökülmüştü. Başında kıymetli taşlarla süslU bir taç, üzerinde yeşil renkli ipek bir elbise vardı. Sarkı söylüyordu. Biz de ürkek ürkek o yüce sesi din· liyorduk: dır.

«Ben o'yum ki satvetimden kainat lerzandır. Ben o'yum ki zur-i bazum hakim·i her candır. Ben o'yum ki her kim olsa ser-furi'ı' eyler bana. Hak-i pay ım secde·gah-ı zümre-i insandır. Ben o'yum ki siret-i merdi'de yoktur benzerim.

Hadimin-i barig.fıh ım zümre-i merdandır. Ben o'yum ki mizan·i adlimde müsavi cümle halk Şehin-şahlarla gedalar bence hep yeksandır. Hasılı şemşir-i izz ü kudretiyim İzid'in Aşkım ben, satvetimden kainat lerzandır. (*) (29) ses, bu latif nameler her iki tarafı COŞ ki Ehrimen tarafı da bizim taraf kadar hoşlanmıştı. İsmi «Aşk» olan bu pehlivan bjze yaklaştıkça nur perisinin elindeki küre parlaklık kazanmakta ve nur karanlığı kaldırmaktaydı. Meydanın ortasına geldiği zaman küre tamamen aydınlık ve alemden karanlıklar kalkmıştı. Meydanda file binmiş süvari «Nefs-i Emmare» ile onun esiri olan ben bulunuyorduk. «Aşk», ejderhasını bize doğru yöneltti. Çok zarif, fakat laubali bir tavırla: <<- Emmare! Bana da karşı duracak mısın?» dedi. «Emmare» eğilerek filden yere indi. «Aşk»ın önünde diz çöktü: «- Sen herkesin · olduğu gibi benim de efendim, veli-nimetimsin. Aczımı ilan ederek işte sana secde ediyorum» dedi. Bu

tatlı

turmuştu. Tuhaftır

( *) (Ben o'yum ki ezici kuvvetimden kainat titremektedir. Ben o'yum ki kol kuvvetim her canlıya hakimdir. Ben o'yum ki, her kim olsa bana boyun eğer. Ayağırnın tozu, insan sınıfının secde yeridir. Ben o'yum k;, insanlığın tavır ve ahlakında benzerim yoktur. Yüce makamımın hizmetçileri yiğitlerdir. Ben o'yum ki, adalet terazirnde bütün halk eşittir. Bence şahlarla fakirler hep birdir. Sözün kısa;sı, İzid'in güç ve kudretinin kılıcıyım. Ben aşk'ım. Ezici kuvvetimden kainat titremektedir.)

«Aşk» beni serbest bıraktı. Gülerek: «- Haydi, koca abdal Hikmet, git. Rahatına bak!» dedi. Meydanda yalnız «Aşk» kaldı. Ejderhasından in· di. Elleri göğsünde olduğu halde gayet yavaş ve ölçülü adımlar atarak nur perisine doğru yürürneğe başladı. Üç adım kaldığı vakit: «- Ey Güzellik Nuru, yalnız senin kulunum» dedi ve_ secde etti. «-Ya Hürmjiz! Ya Nur! Selam olsun sana! ki karanlığın kıymeti seninle bilindi» dedi. Sonra Ehrimen'e: «-Ya Ehrimen! Ya DeycO.r! Selam olsun sana! ki nur'un kıymeti seninle bilindb dedi. Sonra meydanın ortasına çekildi. Elini semaya kaldırdı. Her iki taraf mensup olduğu efendinin elini öpmekteydi. Hürmüz'le Ehrimen tahtlanndan inmiş· ler, yanyana gelmişler ve kardeş gibi tokalaşmışlardı. Nur Perisi gülerek bu duruma bakıyordu. Hürmüz'. ün elini öptüm. Yüzüne baktım. Bir de ne görsem ... Hayretimin şiddetinden bir çığlık kopardım. Gözleri· mi açtığım v~kit Aynah Dede'nin tebessüm eden yü· zünü gördüm ...

Üçnücii Gün

Gerçekten tantanalı, gösterişli bir düğün başladı. Birinci gün bütün Brahmanlar (31) ve memurların ki·barları, ikinci gün asker ve tüccarlar, üçüncü gün fakirler davet edildi. Bu üç günde ben misafirlere hizmet ettim. Üçüncü gün seksen yaşında bir fakir benim kalfam oldu. Dördüncü günü erken babam bizi yola çıkardı. Rehberim, bir eşeğe binmişti. Bense arkasında yaya yürüyordum. Rehberim: « - Oğlum, ilim ve hikmetin kıymetini öğrenmen için yaya gideceksin. Herhangi bir şey pahalı alınmaz· sa kıymeti anlaşılmaz.» dedi.

İlk günler çok sıkıntı çekiyordum. yavaş

Yalnız

yavaş

yola alıştım. Kırk günlük bir seyahatten sonra bir kulübenin önünde durup biraz İstirahat ettik. Rehberim beni elimden tutarak kulübeye soktu. Kulübede yalnız su ile dolu bir çanak vardı. Rehberim beni doğ ğuya döndürerek önüme çanağı koydu: <<- Ey Brahma! Ey asli varlık! Ey büyük nur! Vücudunun basamakiarını, ruhunun safhalarını göster!» diye dua etti. Bir takım anlayamadığım sözler mırıldandı. Kulü· beden çıkıp kapısını kapadı. Her taraf karanlık oldu. Yalnız önümdeki çanak içinde duran suyun donuk parlaklığını görebiliyordum. Rehberimin ikazına uyarak sadece suya bakıyordum. Bir müddet sonra nereden geldiğini tahmin etmekten aciz kaldığım görünmeyen bir şey işitıneye başladım. Bu ses mi idi, inilti mi. ilham mı, vehm mi, ibham mı idi? Hangi dille söylediğini bilemem. Nasıl bir terkip, nasıl harflerle, bilemem. Aklım ve vicdanımla bunu izah edemem. Yalnız bu. harfsız terkibi, bu titremeyen sesi şöyle anlıyordum:

«Ey zayf-ı .bezm-i Vücıld Anla nedir sırr-ı şufın. Yok dem-i vahdette hudut. Her ne desen namı onun, o nokta-i nihan, Gahi esir, gahi cihan, Mevt ü hayat camı onun.

Cümlı:de

Gahi güneş, gahi kamer. Gahi matar, gahi sehap, Kendi ateş, kendi şehap, Kendi gece, kendi seher. Gahi hacer, gahi nebat, Gahi nemi, gahi eset. Kendisi ruh, kendi ceset. Kendi hayat, kendi memat. Devr ile adem olıcak,. Kendini kendinde bulur, Mutlak iken nokta olur, Adem imiş mazhar-ı Hak. (32) Çanaktaki su yavaş yavaş parlaklığını kaybetti. Kaortadan kalktı. Bir şey göremez oldum. Gözlerim çanağa dikilmiş, karanlıktan birşey göremediğim halde, acayip bir manzara seyretmeye başladım. Hangi organı m görüyorrlu? Bunu da tayin etmekten acizdim. Vücudumu tetkik ettikçe, kendimi yokladıkça karanlıktan başka bir şey anlayamıyordum. Yalnız görüyordum. Ne? Buna isim bulmak imkansız. Sonu gelmez bir görüşle sonsuz bir saha görüyordum. Bir anranlıklar ~a

P:5

da sanki, milyonlarca asır uzakta oldukları tasavvur olunan noktaları tahlil ederek dolaştığım halde, bir .ıoktadan çıkamamış oluyordum. Duyguyu ve idraki parçalayan bu azamet, vicdanı mahveden bu üstünlük parlamaya başladı. Azarnet ve üstünlük de sonsuzlukta yok oldu. Benimdir veya değildir diyemediğim bu gezinti duygusunda kendimi kaybettim. Bir an hiç oldum ... Bir müddet sonra sonsuz salıayı fark etmeğe baş Her nitelemenin üstünde garip duygu ile daha çok duygulanmıştım. Beni içine alan bu sonsuz salıayı sanki kendimde toplamıştım. Bu acayip durum ne kadar devam etti bilmiyorum. Sanki kendimde yoğunluk hissetrneğe başladım. Ortada görünmez bir şey meydana çıktı. Aslında görünürde bir şey yok. Ne hur, ne karanlık, ne bir şey. Hiç! Yalnız ben hissediyordum ki bir şey var. Bu şey bir anda sihrin patlamasını andırır bir nur oldu. Bir sönük nur ki titrernesi kalbirn gibi titriyordu. Bu latif varlığın patlamasının müezzine benzeyen sesi yerine geçen harfsiz manası ile tsrafil'in (33) ezanını okuyordu: ladım.

«Allahu ekber, Allahu ekber! Ev ı:ırr-ı vücfıd-ı bi-vücud! Ma'rufsun amma bilinmezsin. Zahirsin amma görünmezsin . ... ... ... » (34) Bu anda saatler, seneler, asırlar bir andı. Bir anda milyonlarca asır geçti. Yine bir an yorulmuş gibi oldum. Sanki gözümü kapattım. Bir an bir şey görme-

dim. Gözümü açtığım vakit, sanki milyonlarca mesafeyi kaplamış, fakat avucuma sığacak kadar küçük bir alem görüyordum.. Bu seyran arasında o alemin kısım lanndan biri dikkatimi çekti. Bu bölge tamamen su ile kaplanmış bir küre idi. Suya bakarken akıl -ermez bir cazibe beni o tarafa yöneltti. Ilık bir halde olan suyun içine girer girmez kendimi milyonlarca acayip hayvanların arasında görmüş oldum. Bu hayvanların ne organları ne de özel bir şekilleri vardı. Milyonlarca odalı bir topluluk demek olan bu haymevcudiyetine bağlanmaktan kendimi kurtarınağa çalışıyordum. Bir türlü muvaffak olamıyordum. Milyonlarca sene devam eden kalma hevesi neticesin· de bana oturma hizmetini yerine getiren odalarda, hayvancıklarda acayip değişiklikler meydana geliyordu. Beni asıl rahatsız eden şey bu hayvanları kendimde toplamak ve onlardan ayrı olmak itibariyle değil, onlarda kendimi hapiste saymak itibariyle idi. Zira akıl ve idrak şöyle dursun, her türlü duygudan uzak gibiydim. Kendi idaremde olan bu hayvancıklar, bin bir türlü şekiller alınağa başladılar. Artık benim için bir gün hükmüne girmiş olan binlerce asrın geçmesinde her şekil başka bir değişiklik gösteriyordu. Lakin su içinde hapsedilmiş olduğumdan, gözlerimin garip gövanların

rüşünden sıkılıyor, kulağırnın

sağırlığından

bıkıyor

dum. Ne kadar vakit geçti, ne oldu bilmem. Bu sefer kendimi yalnız denizde değil, karada da bir çok hayvancıkların vücudunda gördiim. Temiz havanın ciğerlerime girmesini duydukça, or· taya çıkan keyf ve zevkten vecde gelerek milyonlarca cesette koşuyor, oynuyordum. Müphem, fakat gerçek

bir sevgi hissi bütün cesetlerimi kaplam.ıştı. Her ne kadar gördüğüm şeyleri, hususi bir muhakeme ile anlayıp, kavrayamıyorsam da, bunların mevcudiyetini hissediyor, bana zararı olmayanlarını seviyordum. Her an milyonlarca cesedim hareketsiz kalıyor, şekil değiş tiriyor, madeniere dönüşüyordu. Fakat yerlerine milyonlarcası ortaya çıkıyordu. Lakin bu zamanlarda meydana gelen yaratıkların eskisi gibi birer kapalı sebebi olmayıp cesetlerin birbiri ile bit manada birleşmeme sinden, bir sevgi anında iki cesedin acayip bir zevkte yok olmasından ileri geliyordu. Her ne kadaı:-.. henüz yalnız ne erkek ne yalnız dişi bir cesedim yoksa da her cesedim hem dişi hem erkek sıfatını haiz olmakla her biri bazan baba, bazan ana, bazan da hem ana, hem baba durumundaydı. Bana ait günlerin birbirini takip ve dev~.m etmesi neticesinde himayemde olan cesetler o kadar çoğalmış, o kadar çeşitli olmuştu ki bunlardan buısı diğerlerine dış görünüş itibariyle asla benzerneyen bir şekle girmişlerdi. Bazısı gözle görülmez derecede küçük ve ilkel durumda, bazısı havada uçar, bazı sı yerlerde sürünür, bazısı da büyiik bir hevbette ve bir kısmı latif ve akıllıvdı. Bu cesetlerin bir kısmı diğerini yemeğe arzulu, bir kısmı kuvvetli, bir kısmı ise güçsüzdü. Alem birer çürümüş cesetler h::ı.lini almış, cesetler arasında rekabet ve istifade etme bir kaide halini almıştı. Ne kadar zaman geçti. neler oldu"> Bir gün bir cesette hapsedildiğiınİ duyar gibi elim bir duygu ile inierken güya bütün kainatın her zerresine muvakkat bir vergi olan sırlar birer birer o cesette toplanıyordu. Yersiz ve renksiz bir mana üfürüğü ce-

sedimi kaplıyordu. Doğuya dönmüş yüzümü patlamaya başlayan ufuğa doğru çevirmiştim. Her zerre sanki beni selamlıyor, her taraftan bumuma anber kokusu geliyordu. Bütün varlığım bir dostluk manasının tesi· ri altında titriyo;du. Kendimi biliyor, etrafıını hem görüyor, hem de gördüğümü fark ediyor, her şeyi biliyornıuş gibi davranıyordum. Beni kendinden geçme şeklin de bir durum kapladı. Mana dili ile «Elhamdulillah» dedim. Gaibten bir ses bütün kainata ilan ediyordu: Doğdu şimdi şems-i idrak aleme, İstiva-gahtır dimağ-ı ademi, Nılr-i Hak'tır şeb-çerağ-ı ademi, Ey melaik! Baş eğin hep acteme. (35) Bu heybetli emirden bütün alemler ve içinde bulunan yaratıklar titredi. Her varlık insanın önünde eğil di. Her zere kendi lisanı ile bana şöyle diyordu: Merhaba ... Merhaba, ey pertev-i sırr-ı vücud! Merhaba, ey zübde-i cümle şuıln! Merhaba, ey menba'-i fehm ü fünıln! Merhaba, ey mazhar-ı ikram-i vücıld! Kılinattan sen idin maksıld, sen! Ey zeka! Bizler senin mir'atınız. Noksa sensin, biz senin ayatınız. Secdegah sen, kıble-i ma'bud sen! (36) Gözlerimi açtım ... Aynalı Baba'nın kederli bakışla üzerime çevrilmişti... Çocukların gördükleri rüyayı uyanır uyanmaz söylemesine nazire yaparcasına: «- Hepsi secde etti.» dedim. «- Evet.>> dedi Aynalı. «Yalnız nefsindeki gurur sıfatı. yani şeytan müstesna!» rı

DÖRDÜNCÜ GÜN

«-

Kalktın mı oğlum?»

dedi. giren adamı karanlıktan göremiyordum. Yani bizim bildiğimiz bir görüşle göremiyordum. Yalnız acayip bir duygu, değişik bir görüş bende meydana geldi. Anladım ki gelen adam babammış. Babam öleli uzun zaman olduğundan bu adamın bana «oğlum» demesine şaşıyordum. Tekrar: «- Oğlum kalktın mı?» dedi. «- Evet.» dedim. «Yalnız sen benim babam mı· sm?» Adam hayret ifade eden bir sesle: «- Oğlum sen çıldırıyor musun?» dedi. Ben: «- Hayır, yalnız önceki babam öleli ... » «Vah, vah!.. Oğlumu cinler çarpmış. Zavallı saçmaİçeri

lıyor.»

Akabinde hemen kendime geldim. Delilere her yerde pek hoş olmayan muamele yapıldığından korkumdan hatarnı düzeltmek fikri ile: ,,_ Şaka yaptım baba, şaka. Yalnız bir lamba yahut bir mum emretseniz, burası cehennem gibi karanlık ... » dedim. Zavallı adam ağlarcasına: «- Yazık! Oğlum mutlaka çıldırıyor ... Ebedi gü. neş doğmuş, alem nur ile dolmuşken karanlık diyor ... Aman oğlum, üzerime fenalık gelrneğe başladı.» dedi. Oda tam manasiyle karanlıkken babam aydınlık olduğunu iddia ediyordu ... Bu sefer babam olduğunu iddia eden adamın deli olduğuna, ben kanaat getirrneğe başladım. Adamı kızdırmayarak İskandil etmek fikri ile:

73 <<-

Babacığım,

doğru. Yalnız

gerçekten belki pencereler

güneş

doğmuş.

Burası

kapalı

ışığı

odaya

girmiyor.» «-Aman Allahımi Mutlaka bizim oğlan çıldırıyor. hiç ·güneşin ışığına bir şey engel olabilir mi? Sen deli misin, ne sin?» Oğlum,

Adamın

üzerine her nasılsa bir tirnarhakuvvetle tahmin etmeğe başla dım. Biraz sonra odaya annem olduğunu iddia eden bir kadın, b~r çok amcalarım, dayılanın ve diğer akrabalarım girdi. Babam bunlara yana yakıla çıldırmak üzere olduğumu söyledi. Bunlar başıma üşüşerek bir takım tuhaf ve delice sorularla beni rahatsız ediyorlardı. Her ne desem deliliğime hükmetmelerine sebep olacağım bildiğim için susmayı tercih ettim. Babalığım yanımda oturmuş kederinden ağlıyordu. Bense ne yapacağımı, ne diyeceğimi şaşırmış kalmıştım. Bir aralık cebimde bir kibrit kutusu bulunduğu hatırıma geldi. hemen çıkarıp bir tanesini yaktım. Gördüğüm manzara o kadar tuhaftı ki ardı arkası kesilmeyen uzun kahkahalar salıvererek şiddetinden iki tarafıma yuvarlanı yordum. Babam olduğunu iddia eden adamın, analığı mm, amcalarımın, dayılanının gözleri yerinde bildiği miz göze karşılık birer arpacık sağanı yahut buna ben~er bir şey konulmuştu. Yani bu çaresizlerin hepsi beş duyunun en üstün ve en Iüzumlusu olan görmekten, gözden mahrumdular. Ben kahkahayı salı-verir salı vermez odadaki halkın aldığı manzara o kadar değişik ve anormaldi ki kahkahaları kesrnek şöyle dursun, b~n ce gülrnek rahatsızlığı icap ettirecek bir zorlama şekli-

neye

cevabı

girmiş olduğumu

ve diğerleri dörder ayaklı olbütün kuvvetleri ile zıplıyorlardı. Bir müddet böylece zıpladıktan sonra önce babalığım yanıma geldi. Elimi tuttu, öptü:

aldı. Babalık, analık

muşlar,

Ey beyaz İfritin sarı Şeytanı! Saltanat sana mübarek olsun! Bin senedir bütün alem seni beklemekteydi. Nihayet büyük bir mucize olarak sanki benim nesiimden dünyaya geldin. Bin senedir beklediğimiz sesi çıkardın. Şimdi bütün kızıl şeytaniara haber vereyim. Gelip elini öpsünler. Her yere haber göndersinler.» dedi. «-

Bulduğum zeytinyağı ile bir kandil yaptıktan sonra biraz yemek yemeğe niyet ettim. İşte o sırada memleketin padişahı, vezirleri, alim1eri evimize doldu. Hepsi bana <<Beyaz İfritin Sarı Şeytanı Hazretleri» acayip ünvanını vererek, son derece hürmet etmekteydi. Sokaklarda meydanları dolaşarak Sarı Şeytan'ın ortaya ·çıkışını müjdeliyordu. Bana mahsus olarak memleketin en büyük ve süslü sarayını tahsis ettiler. Yüzlerce hizmetçi emrime verildi. Ben yavaş yavaş bu acayip halkı tetkike koyuldum. Bunlar tam manası ile kör değildi. Işık denilen varlığın tezzetinin bize olan tesir şekliyle görmemeleri ve devamlı bir karanlık içinde bulunmalariyle beraber kendilerine mahsus acayip bir görüş şekilleri vardı.

Şehirleri

oldukça süslü bir sekilde inşa edilmiş da hayret edilecek ilerlemeler göstermişlerdi. Hele edebiyat, ilahiyat ve felsefeye son derece ehemmiyet verilmekte olup, sayısız üniversitelerde meşhur alimleri, öğretmenleri bulunuyordu. Bir

olup, san'at

kollarında

gün din üniversitesinin mezuniyet imtihanlarına gittim. Artık öğretmenler ve öğrenciler sevinçden ne yapacağını şaşırmıştı. Üniversite müdürü; ilim, kemal ve hakikatın ancak. Sarı Şeytan'da bulunabileceğini ve yakında bütün mevcut bilgilerin tetkikini rica edeceklerini açıkladıktan sonra izin alarats imtihana başladılar. Birinci sırada bulunan <<Bibi>ı adında zekası ile meşhur bir talebeye sorular soruldu. Alemin yaratılışı hakkın da şöyle bir ifadede bulundu: _. «- Bundan seneler önce «Tataıı adlı alimin sözüne göre on beş bin sene önce Beyaz İfrit altın sernada, mor şeytanlarla beraber oturrnaktaydı. .. » Sözün burasında dinleyiciler içinden bir itiraz ve tenkid sesi duyuldu. Birisi: «- Üç bin senedir bu yanlış fikirde devarn edip duruyorsunuz. Beyaz İfrit'in yanındaki şeytanlar mor değil açık mavi idi.>> dedi. Üniversite başkanı: «- Efendi, şimdi öğrencinin imtihan sırasıdır, iti• raz olamaz. 'Başka bir zaman Sarı Şeytan Hazretlerinin karşısında alimlerimizle imtihan olabilirsiniz.» dedi. Meğer umumun fikrine aykırı bir takım yeni fikirler neşrine kalkıştığı halde hükumetin zorlayıcı kuvveti ile susturulmuş «Tantan» adlı meşhur alim üniversi. teve gelerek benim orada bulunuşumdan istifade ile itiraz etmişti. Öğrenci yine konuşmaya devarn etti: «- Mor Şeytanlar, beyaz İfrit'e son derece itaat ediyorlarsa da çok aptal şeyler olduğundan Beyaz İfrit az çok zeki ve akıllı bir mahluk ortaya koymaya niyet etti. Gökyüzünün süprüntüleri ile sekiz köşeli bir mevdan yaptı. Fezaya tükürdü. Bir deniz meydana geldi.

76 Meydanı

denizin üstüne koydu. İşte bu bizim alemimizdir. Yalnız deniz suyu dondu. Alem buzlarla doldu. Onun üzerine bir kazan yapıp alemin üstüne astı. Bu kazanı tükürüğü ile doldurup nefesi ile kaynattı. Alem ısındı. Ondan sonra Mor Şeytanlardan bir ikisini yontarak küçülttü. Sonra delip içini şişirdi. Bunlarf ortaya salı-verdi. İşte bunlar bizim atalarımızdır.» Bunun üzerine itiraz eden alimin yine sesi işitildi: <<- Kazan, kazan! Bir kazan patırdısıdır gidiyor. 'Yalnız kazanın kaç kulpu vardır, kaç kolundan nereye asılıdır? Ne ile asılıdır? Bunu bileniniz, bu sıı:ra ereniniz yok. Hey cahiller.» Nihayet her iki taraf gürültü etmeğe başladı. Padişahın tensibi ile talebenin imtihanı tehir edildi. Ve haftaya kadar bütün meşhur alimierin huzurunda fikirlerini arz etmeleri kararlaştırıldı. Ben hangisini doğ ru bulursam, gerçek ilim, onun bilgisi olacaktı. Meclis dağıldı ...

*** Bir hafta sonra şehrin en büyük meydanında büyük bir meclis kurulmuştu. Ben büyük çanaklar içine zeytinyağı daldurarak kandiller meydana getirmiş, meydanın her tarafına koydurmuştum. Alimler iki cephe olmuştu. Bir kısmı <<Tantan»'ın başkanlığı altında, itirazcilar ve din reformcuları idi. Diğeri ise «Tonton>> adlı alimin takımı idi. Nihayet <<Tantan» ve «Tonton» karşıma geldiler. <<Tonton» dedi ki: «- Ey Tantanı Binlerce senelik araştırma ve meş guliyet neticesi olarak elde edilen ilmi neticelere fuzu11 itiraz caiz değildir. Şimdi şarlatan lık sırası geçti. Ha-

bakalım Sarı Şeytan

Hazretleri huzurunda bize olan ortaya koy.» ... «Tantan» cevap verdi: «- Ey Tonton! Ben size her hususta itirazcı deği· lim. Yalnız siz terakki düşmanısınız. Araştırmalarda bulunmuyorsunuz. Öğrendiklerinizi genişletmiyorsunuz. Mesela, Beyaz İfrit'in yanındaki şeytaniara mor diyorsunuz.» «- Öyle denilmiştir.» « - Evet ama, hatadır. Zira binlerce sene Beyaz İf. rit'in huzurunda oturan şeytanların rengi asla mor olsa bile onun nurunun tesiri ile açılarak maviye dönüş mesi gerekmez mi? Ey Tonton! İnsaf et!» «- Olabilir, yalnız bu hususta delil yoktur.» « - Nasıl yok? Ateşin karşısına katı bir cisim bı raksam nihayet yumuşuyor. Hatta bazı cisimler eriyor. Demekki mor şeytanlar da şimdiye kadar mavi olmuş itirazlarını

lardır.»

Dedim ya, olabilir.» «- Alemin üzerine asılan kazan sayesinde bize hararet geldiğine inanıyorsunuz.» «- Bize gök kazanından hararet geldiği gece ve gündüz hararetinin alçalması ve mevsimlerle sabittir.» « - Yüksek gök kazanının kaç kulpu vardır?» Bu mühim soruya Tonton cevap veremedi. Tantan dedi ki: «- Susmak ha! İşte sizin bilemediğiniz bu mühim sırrı ben keşf~ttim. O büyük gök kazanının tam yedi yüz altmış sekiz buçuk adet kulpu vardır.» Artık sabrım tükenmişti. Kendimi tutamadım. Güneşe «Gök Kazam» adım verip nefesle kaynatmak gibi saçmalıklarda ve buna yedi yüz altmış sekiz buçuk adet «-

78 kulp

takınağı

bir

sır

ve bir ilim saymaya dayanamaLakin bizim kahkaba o halkın binlerce senedir beklediği semavi ses hükmünde olduğundan gülüşüm Tantan'ın haklı ve ilminin gerçek olduğuna bir işaret kabul edildi. Kahkahayı işittik leri gi:bi kendilerine mahsus olan ibadet şekline başla dılar. Başta Tantan ve Tonton olmak üzere hepsi dört ayaklı olup hoplıımağa başladılar ... Kahkahalarla uyandım. Aynalı'nın güleç yüzünü gördüm: «- Erdemiiierin kıyasına, alimierin fikirlerinin güzelliğine ne buyurursunuz? İşte eşyanın hakikatına nispetle insanların ilmi Tantan'ın keşfinin aynası olu· yor. Sonuna kadar da böyle olacaktır. Zira insanların gözü hakikatleri görmekte arpacık soğanı kıyınet ve nispetindedir.» dedi. dım. Kahkahayı salı-verdim.

BEŞİNCİ GÜN

80 «- Ben meşhur Anka Kuşu'yum. Korkma, sana bir zarar gelmez. Ben kendi cinsimin padişahıyım. Ar· karnda zahire yüklü elli tane anka ~uşu daha var. Hiç bir şeye ihtiyacın olmaz.» dedi. Üzüntü ile: «- Peki, beni nereye götürüyorsun? Niçin kaptın?» dedim. «- Hatırını kıramıyacağım biri tarafından emro· lundum. Sana yaratılmış olan alemleri seyrett:receğim.» dedi. Artık çaresiz kaderimize razı olmak lazım geldi. Zaten Anka'nın sofa gibi olan ve pamuk gibi tiiylerle dÖşenmiş sırtı gayet rahat olduğu gibi düşmek korkusu da yoktu. Biraz obur olduğumdan sağdaki yemek dolaplanna el attım .. Gayet nefis İngiliz bisküvitlerinden biraz aldım, yedim. Biraz da su içtim. Sonra sigararnı yaktım. Canım kahve istedi. Meğer Anka Kuşu'nda in· sanın hatırından geçenleri anlama özelliği de varmış: « - Dolaplarda kahve, çay, her şey vardır. İspirto luk da var. Kahveyi pişir.» dedi. Hayretle kahvemi içtim. Akıl almaz bir sür'atle yükseliyorduk. Anka: <<- Son dolapta büyük bir şişe var. On(lan bir kadeh i·ç. Yanındaki kiiçük şişeden gözlerine sürme çek. Zira hava tabakasını yakınde terk edeceğiz.» dedi. Emirlerini yerine getirdim. Havanın mavi rengi pek koyu bir laciverde döndükten sonra birden bire tam bir karanlık ortaya çıktı. Benzeri görülmemiş, ka· ranhğının kesafetini kimse tahlil edememiş bir gece içinde kaldım. Lakin gözlerime çektiğim acayip sürme sayesinde gök kubbesini aydınlatan milyonlarca yıldı zı, ankayı ve sırtındaki malzemeleri ve kendimi tama-

men görmekteydim. Şu şekilde ki yıldızların ışığı et· rafta hiç bir aydınlık meydana getirmiyordu. Biraz sonra büyük bir hayretle irice çakıl taşlarından yapıl· mı ş gibi . görünen yeryüzünü görüş sahası içinde malı dut, fakat dikine sonu görünmeyecek kadar uzun bir şöse gördüm. Hava boşluğunda böyle tuhaf bir şöseye tesadüf edeceğimi hayal etmediğimden hayretimi Anka'. ya arz ettim. Anka güldü. Cazibeli pençesini kaldırdı. Büyükçe bir çakıl pençesine düştü. Taşı bana vererek: «- . Sana mana dilinden anlamak kuvvetini verdim. Taşla konuş.» dedi. Ben sigararnı yaktıktan sonra taşı karşıma alarak: «- Ey taş! Sen nesin? Nereden geldin, nereye gidiyorsun?» dedim. Taştan inletici malızun bir ses duymağa başladım: «- Ey insan! Yine yaralarımı deştin. Yine keder kapılarını açtın. Ah! Ben neyim, neyim? Ne idim bilmem. Yalnız bildiğim zaman bu k~Hnatta sayılmayacak kadar mevcut olan meskenlerden bir meskenin parçasıydım. Küçüklüğürole beraber vücudumu teşkil eden parçaların yirmi-otuzu o meskende (evde)• ilim ve kemal ile şöhret bulmuş alimlerin, cihangirlikle anılmış padişahların vücudu onu meydana getiren kısımlarda bulunuyordu. Ben benzerlerim gibi o meskende gam ve kederden uzak oturuyordum. Gün geldi ki dehşetli bir gürültü meskeni sarstı. Şidedtli bir rüzgar meskene esti. O büyük bina milyarlarca parçalara ayrılarak her biri meçhul bir semte uçtu gitti. Ben de milyonlarca arkadaşımla acayip bir çizgiyi, meşhul bir yolu takibe mecbur oldum. Milyonlarca sene bir ışık ve hararet kaynağının etrafında dolaşarak, bazan parlak, ba-

F:6

zan sönerek vakit geçirc!im. Gün oldu ki o ışık kaynağından bilmem ne gibi bir sebeple uzaklaşmaya başla dık. Sanki tarafsız bir yere, iki kainat arasına geldik. Heyhat! Yürüten elin kamçısı yine «Yürü!» dedi. Bu sefer diğer bir ışık kaynağının, başka bir güneşin esi· ri, ziyasının aksi olduk. Nice milyon sene sonra bir takım arkadaşlarımla bu sefer de başka bir derdin müptelasıyız. Yeni güneşimizin etrafında dönerken bir günümüz bir dumana raslatılıyor. Bu dumanın içine dü· şen arkadaşlarım bir inilti, bir «ah!» kopararak yan· maktadırlar. Biz de her an böyle yakıcı bir durumu beklemekteyiz. Yalnız ne yazık ki yandıktan sonra yok olup rahat edecek miyiz? Yoksa yine başka bir mahiyet, başka bir suretle sonu gelmez sahada dolaşıp duracak mıyız?>> dedi. Taşı

fezal'a

attım.

Anka

Kuşu düşünceleri

anlaya-

rak: «- Evet, bu taş eskimiş, parçalanmış bir alemin arta kalan parçalarındandır. Bir kaç kuyruklu yıldızın birleşen cisimlerinde hizmet etti. Şimdi de güneşin et· rafında hususi bir iş görüyor. Yeryüzünün havasına dahil olursa benzeri gibi hir akan yıldız olacaktır.>> dedi. Derin düşüncelere dalmış, yorulmuştum. Biraz uyudum. Uyandığım zaman rutubetli bir havanın ciğer· !erime nüfuz ettiğini hessediyordum. Yüksek bir tepe üzerinde oturuyorduk. Etrafımızdaki manzara hayret vericiydi. Sonsuz bir okyanus alemi kaplamıştı. Birer ikişer metre mesafeli adacıklar ve adalar bu ~enizin içinde kuşbakışı ile çiçek saksıları gibi latif bir nıanza· ra arz ediyordu. Adaları kaplayan güzel otlar ve aca· yip şekilli çiçek Ye ağaçlar arasında sonıaki nıcrnıcr·

den yapılmış muntazaın ve muhkem evler bulunuyordu. Anka Kuşu aklımdan geçenleri anladı: ,,_ Merih gezegenindeyiz.» dedi. Hayretten kendimi alamadım: «- Bizim dünyamıza ne kadar benziyor.» dedim. «- Evet.» dedi Anka Kuşu. «Fazlaca benzer, yalnız biraz daha ıpükemmeldir. Zira daha eskicedir.» Yine sordum: « - Yalnız burada bizim kıtalarımız gibi büyük kı talar yok mudur? Gezegeni yalnızca büyük bir okyanus kaplamıştır. Binlerce küçük büyük adadan başka bir şey görmüyorum.» «- Bu gördüğün Merih okyanusu değildir. Şimdi taşma ve yağmur mevsimi olduğundan ada sandığın parçalar suyun istila edemediği yüksek yerlerdir. Bu sular çekildiği zaman karalarta asıl denizler ayrılır. Yalnız nehirlerin sularının taşması ve yağmur mevsimi muntazam ve daimi olduğundan yükseldiği yerden başka yerde malıluk bulunmaz. Bu sebeple Merih gezegeninde zararlı, vahşi ve lüzumsuz hayvan kalmamış tır. Burada ortaya çıkan idrak sahibi hir malıluk yani bu gezegenin insanı karaların bu şekilde ada şekline döndürülmesi sayesinde zararlı ve vahşi hayvanlarla uzun bir mücadeleye girişti. Neticesinde galip geldi. Yalnız faydalı bir kaç hayvan bırakıldı. Bunlar da ıs Uıh sayesinde çoğaldı ve cinsleri arttı. Böylece çok mükemmel bir hale geldiler. Bu gezegende büyük şehir ler, hükumet ve saire gibi yeryüzüne mahsus şeyler yoktur.» «Buradaki insaların idraki gayet kuvvetli olduğun dan size lazım olan bir çok şt>vin onlara hiç lüzumu

yoktur. Dürbünü eline al. Buradaki insanları biraz seyret. Zira hareket edeceğiz.>> dedi. · ' Dürbünü mermer evierden birine çevirdim. Hay· retle yeryüzündeki insanlara benzer yaratıklar gördüm. Şu farkla ki bunlar bizden daha fazla azalara sahiptiler. Hayretimi Anka'ya söyledim: « - Bunda hayret edilecek ne var?İnsanın şekli en güzel bir yaratılıştır. Görmüyor musun ki alemin parçalarının teşkilatı, cins ve değişikliğin dışında, hemen nynı şekle dönmüş oluyor. İnsan idrakinin k-eşfettiği geometrik şekillerle eşsiz tabiat sanatının tam bir mü· nasebeti vardır. İşte bu münasebettir ki insanın ale· min özü olduğuna ve gerçek yaratıcı ile maddi Vf manevi ba~ırıa en biiyük delil teşkil eder.» (39) Bundan sorira yine sonsuz alanda gezintiye başla dık. Yüzlerce, binlerce küçük gezegene, bir çok kuyruklu yıldıza, şemavi şoseleri teşkil eden sayısız yıkıl· mış alemierin artıkiarına tesadüf ettik. Bir gün Hima. !aya Dağlarına tepe adı koyuverecek kadar büyük ve vüksek dağlı, acayip nebatlı, sıcak bir gezegene vardık. Anka: · <<- Burası Jüpiter Gezegenidir.• dedi. Jüpiterdeki hayvanların kabalığı ve şekil bakımın· dan tuhaflığı ikinci arazideki fosiiierimize benzemek· te fakat daha büyük bir ölçüdeydi. Burada durmadık. Nihayet bir yere vardık ki burası güneş bölgesinin sonu idi. Zira güneşin çekiciliği ve iticiliği bizim idraki· mize sığmayacak bir umumi dengede helak edicidir. Bundan sonra tek ve çift güneşli bir çok güneş sistem· leri, binlerce meskCın alem seyrettik. Hayat sekille-ri ve teşkilatları birbirine benzer ve asli kaynak bir tek şey· di. Usandım ve Anka'ya durumumu arz ettim:

85 «- Seyahate çıkalı bir seneye yakındır. Acaba bu alemierin son noktasına vardık mı?>> dedim. Güldü: «- Hey çocuk! Alimlerinizin keşfettiği binlerce alemden henüz bir tanesinin milyanda bir kısmını bi!e seyre,tmedik.>> dedi. « Heyhat! Sür'atle milyonlarca sene dolaşıp seyretsek ancak kainatın bir mahallesini gezebilmiş sayılırız.>> diye ilave etti. « - Ya Rab! Ya Rab! Bu nedir? Büyük ve geniş harika idrak nedir?>> dedim. <<- Buna arzın her yerini kaplayan büyük Kaf Dağı (40) derler. Sonsuzdur.>> dedi. Sustum kaldım. Nihayet bir gün Anka Kuşu dedi ki: «- Üçüncü dolaptaki şişeden biraz iç ve bütün cesaret ve kahramanlığını topla. Korkma. Zira hiç bir insanın göremediği bir manzarayı göreceksin. Şu karşı mızda gittikçe büyüyen güneşi görüyor musun? Bu güneş, sizin güneşinizden binlerce defa büyüktür. Onu yakından seyredeceksin.>> dedi.

Ve sür'atle dolaşmağa başladı. Dolaptan şişeyi çı Sudan biraz içtim. Korku ve titreyişle gittikçe büyümekte olan güneşe doğru baka-kaldım. Güneş ilk önce büyük bir tarla gibi görünüyordu. Sonunda ufku kapladı. Karşımda her türlü düşünce ve hayalin üstünde bir ateş deryası vardı. Biz henüz güneşin uzaktan görünen· yüzünden bir hayli uzak ve nur gibi havanın içinde bulunduğumuzdan satbındaki ateş dalgaları dağlar gibi görünmekteydi. Yalnız günesin sathına yak·laştıkça yakıcı dalgalarm büyüklüğü insandaki goruş takatİnin ve vicdanındaki kudretin üstüne çıkınağa başladı. Anka dedi ki: kardım.

*6 «- İç kaynamanın

ortaya koyduğu müthiş gürültünUn derecesini tasavvur ve tahayyül etmeğe gucun yetmez. Sizin dünyanızdaki gök gürültülerini milyon defa büyütürsek bunlar hakfında bir fikir sahibi olmuş olursun.» Anka Kuşu'na geri dönmek istediğimi söylernekarar verdim. Zira her biri yüzlerce kilometre yüksekliğinde dalgaların birbirini takip etmesi insan takatinin üstünde bir cehennem yeri teşkil ediyordu. O sırada sanki o ateş kaynağı; o semavi cehennem titredi. Sathında hareket halinde bulunan ateş madde· lerinin daLgaları biribirile çarpışarak bir an için dikine, tepesi görülmez ateş dağları meydana getirdi. Güneşin yüzü çatladı, yarıldı. Ortaya ·çıkan yeryüzü büyüklüğündeki büyük bir yırtıktan binlerce kilometre yüksekliğinde ateş dalgaları çıktı. Bu dehşetli manza· ra karşısında gücüm yetmemiş dehşet ve korkudan bir nara atıp bayılmışım. Gözümü açtığım zaman kendimi kavuklu zatın kabri üzerinden yuvarlanmış, yerde yatıyor gördüm. Aynalı kahve pişiriyordu. Yanına gittim. Ciddi bir yüzle:

ğe

«- Maya bir olduktan sonra pire de bir fil de. Onun için arifler Anka Kuşu gibi sonsuz sahada boşuna uçmazlar. Boş bir şey bu ney. Vicdanları parçalayan bu azamet, bu sonsuz derya, Allah'ın küçük bir noktasının bir parçasını bile dolduramaz. Hele şu kahveni bir iç.» dedi. Aynalının muhterem ellerini insanlarda çok az bulunan ciddi ve samimi bir hürmetle öptüm.

Ey Vahdet! Bahr-i bi-payan! Sensin mevce'---"'zen! Kesret-i emvaç içinde rü-nüma sensin yine Bin isim, yüz bin çeşit vermişsen de kendine, Her ne ·dense, asman, eflak, ervah-ı beden, Yalnız

sensin,

serı!

Dikkat ve im'anla baksa çeşm-i insan aleme, Asümane, kubbe-i Minaya, mihr-i envere, Alem-i bahlya, arşa, bir de bu esfel yere, Dürbin-i ma'rifetle baksa veeh-i ademe. Yalnız

sensin, sen!

Sünbül ü reyhanda da,

şevke

gıylanda

da, :bülbülün, Gonca-i şevk-ba'hşi, huy-i rfıh-nüvazı bir gülün, Zerre-i camidde de en ufak hayvanda da, D~lhiraş-ı

fev,yad-ı arslanın, nevas:ı

Yalnız

sensin, sen!

Cümle havasımda, kalbde, akl ü vicdanımda, Sevk-i aşkla mest ü bihuş olduğum demlerde, Derd-nak, yardan mehcur kaldığım demlerde, Hasret ii firkatle suzan bi-karar canımda, Yalnız Agüş-i vuslatımda

Cavidani bir

sensin, sen! mehlika lerzan iken, ane,

hayatı sığdırırken

88 Bihôş

nigeran olurken kar gibi gerdane, Havl-i. ulviyette ruhum valih ve hayran iken, Yalnız

sensin, sen! (40)a (*)

(Ey Vahdet! Dalga vuran sonsuz deniz sensin. Dal· çoklu(Ju içinde görünen yine sensin. Bin isim, yüz bin çeşit vermişsen de kendine, he'(r ne dense, gök--:1fiizü, felekler, bedenin ruhu yalnız sensin, sen! İnsan gözü, bilyük bir dikkatle aleme, gök-yilzüne, gök-kubbesine, gil. neşe, yilce aleme, ana, bir de bu alçak yere baksa; bilgi dilrbilnil ile insan yilzilne baksa, y~nız sensin, sen! Silnbill ve fesleğende t~-e deve dikeni ve hayaletlerde de arslanın gönill parçalayan feryadında, billbilliln sesinde, sevinç veren konca, ruhu okşayan bir gillün kokusunda, cansız zerrede de, en ufak hayvanda da yalnız sensin, sen! Biltün hassala. nnda, kalpte, akıl ve vicdanımda, aşk şevki ile sarhoş ve şaşkın olduğum (ve) yardan dertli u:wk kalacağım anlar~. hasret ve aynlılcla yakıcı kararsız canımZa yalnız !lensin sen! Birleşme kucağımda ay yilzlü güzel titremektey. ken sonsuz bir hayatı an'a sığdırırken, kar gibi semô.ya Icendinden geçmiş bakarken yücelik korkusunda ruhum ~ersem ve hayranken yalnız sensin, sen!) (*)

gaZarın

ALTINCI GÜN

kura ile yedi delikanlı ve yedi bakire dedi.

kızı

seçip ona

vereceğiz.»

Lala'mın

bu hikayesi beni şaşırttı, Daha fazla bilve dedim ki:

alınağa başladım

«- Lalacığım, bu Kaf Dağı acaba neresi Anka kim oluyor?» Lalam cevap verdi:

imiş?

«- Şehzadem, Kaf Dağı hakkında riv~yetler çoktur. Yalnız hakikatını bilen ve Kaf Dağını gören hiç kimseye tesadüf etmedik.. Bazılarına göre Kaf Dağı dünyamızın etrdını kaplamış zümrütlü bir dağdır. Diğerlerine göre dünyanın tam ortasında, sonaya yükselen tek ve büyük bir dağdır. Yalnız bu dağı kimin gördüğü bilinmiyor. Oraya nereden gidilir? Dünyanın hangi bölgesindedir, bilinmiyor. Bazıları Kaf Dağını hemen inkar eder. Böyle bir dağ dünyamızda yoktur, derler. Anka da böyledir. Güya Kaf Dağında oturan bir kuşmuş. Öyle bir kuş ki konuşur, milyonlarca seneden beri yaşarmış. Ölmez. Alim, hakim ve gizli olan şeyle re vakıftır. Yalnız bunu da ne gören, ne bilen var.» dedi.

O gün ejderha geldi. Alışıla-geldiği gibi yedi sorusunu sordu. Cevap veren olmadığı i-çin kurbanlarıP.ı aldı, gitti. Şehir matem içinde kaldı. Ben bu durumdan son derece müteessir oldum. Çok zaman geceleri uyuyamaz, sabahlara kadar Kaf Dağını, Anka'yı düşünür düm. Nihayet kat'i bir karar verdim. Babamın huzuruna çıktım. Memleketimizi ejderhadan kurtarmak için Kaf Dağı'nı aramaya çıkacağımı, Anka'yı bulup sorunun cevabını öğreneceğimi söyledim. Babam gayet adil ve akıllı bir hükümdar olduğundan benim bu uğurda

yok olacağıını bildiği halde engel olmadı. Bir vazifeyi üzerine almak ve vazife uğrunda canını feda etmek padişahlara ve oğullarına yakışır bir durumdur. Babam: « - Hadi oğlum, sen hazırlığını yap. Ben de icap eden şeyleri düşüneyim.» dedi. Niyet ve azmim halk tarafından öğrenilince minnet duygularından ve sevinçlerinden sarayıının eşiğini öpmeğe, geceleri başarılı olmama dua etmeğe başladılar. Babam da ne kadar alim, bilgili kimse varsa hepsini topladı. Onlara fikrimi ve niyetimi bildirerek ne tarafa gitmem gerektiğini sordu. Bir çok görüşler ortaya atıldı. Uzun müzakerelerden ·sonra yaşlı ve ciddi bir hekim dedi ki:

«- Padişahım! Bu şekilde bir seyahat insan kalabalığı ile olmaz. Bir iki kişi kemerine kayacağı kıymet icabında sadaka ile kendini senelerce geçindirebilir. Yalnız bir sürü kalabalığın yabancı mem· leketlerde yiyip içmesi ve hatta serbestçe seyahat et· mesi mümkün olamaz. Bu durumda şehzademiz bu uzun seyahate bir arkadaşla çıkmahdır. Ne tarafa gideceri belli değildir. Bu hususta biz de isabet edici bir karar vermekten aciziz. Bunun da bir çaresi var. Himalaya Dağlarının ötesinde bir inziva yeri var. Onun içinde adil olmayan, fakat ilim sahibi, derin bilgisi olan ve btlmediğimiz pek çok şeyleri bilen bir hekim otur· maktadır. O bizim bilmediğimiz pek çok şeyi bilir. Sehzade ilk önce onun yanına gits.in. Ona hizmet edip sevgisini kazan sm, ondan sonra bu meçhul yeri ona sorsiın. Olur ki muvaffak olur da yüz gösterir.» dedi.

li mücevherlerle,

Bu görüş herkes tarafından kabul edildi. Birgün babam, vezirler, vekiller, alimler ve bütün halk uğur ladıktan ve yıkıcı bir ayrıhkt~n sonra yiiz binlerce

92 halkın gözyaşlarını

göre göre, vedalarını işite işite Hinyola çıktım. Arkadaşım lalamın oğlu Bahadır'dı. Kemerimde pahada ağır pek çok mücevherat bulunmakla ebraber yükümüz hafif ve fakir kılıktı seyahat ediyorduk. Seyahatın sıkıntısına alı şa alışa Himalayanın kartarla kaplı tepelerini aştık. Uzun dolaşmalardan sonra inzivada yaşayan adamın hikmetliyerini bulduk. Huzuruna girdim. Arzumu kendisine açtım ve durumumu kendisine izah etim. Ak sakalma elini getirip düşünmeye başladı. Sonunda dedi ki: distanın

kuzeyine

doğru

«- Oğlum!

Biz pek çok şey bilirsek de Kaf Dağı' nerede bulunduğunu öğrenemedik. Yalnız bundan yedi ay mesafede Milset (42) şehri harabeleri vardır. Orada bir kuyu vardır ki ağzı çok kıymetli bir taş kapakla kapalıdır. Bu kapak bazan bilinmeyen bir sebeple açılır. Şimdi gider o kuyunun başında beklersin. Şa yet nasibin var da kapak açıhrsa, kuvudan içeriye bir iple inersin. Orada "bir deliğe tesadüf edeceksin. Onu takip ederek yürü.· İlerisinde bir mevdan göreceksin. Meydanın ortasında bir saray var. Saraya girersin. Göreceğin şeylere hiç iltifat etme. Ne dur. rahat et ve ne de kork. Üst katta bir mermer dolap içinde bir çekmece bulacaksın. Onu al ve kuyuya dön. Şayet kapağı açık bulursan ipe sarılarak dışarı çıkar, sandığın içindeki levhayı okursun.» dedi. nın

İp ve saire gibi lüzumlu malzemeleri temin ettikten sonra hekimin elini öptüm, duasını aldım ve yola koyulduk. Sora sora nihayet Milset harabelerini bulduk. Böylece istediğimiz kuyunun başında karar kıl dık. Bahadır'a icap eden talimatı verdim. Nihayet ge-

93 lişimizin kırkıncı günü kapak açılmağa başladı. Zaman kaybetmeden Babadır'la vedalaşıp kendimi iple kuyuya sarkıtım. Ayaklarım yere değdiği gibi ipi belimden çözerek deliği aradım buldum. Bir dakika tereddüt ettikten sonra içine girerek yürürneğe başladım. Az sonra oradan bir meydana çıktım. İnsanın içini ferahlatan ve gönlünü çeken bir bahçenin ortasında altından yapılmış bir saray gördüm. Hemen kapısından içeri girerek ve yüzlerce odalarda ne var ne yok diye merak edip araştırmadan üst kata çıktım. Odayı gördüm. Dolaptan sandığı çıkardım. Son süratle kuyuya döndüm. Kapak henüz kapanınağa başlamıştı. Babadır avazı çıktığı kadar bağırmakta, çağırmakta, ağlayarak kapağın kapanmakta olduğunu haykırmaktaydı. hemen ipi belime bağlayarak Bahadır'a seslendim. İpi çekrneğe başladı. Sonunda dışarı çıktım. Bahadır'ı kucakladık tan sonra sandığı bin bir zorlukla açınağa muvaffak olduk. İçinde çelikten bir levha vardı. Levhanın üze· rinde şu iki gazel yazılmıştı:

SIRRIMDAN BANA HiTAP: Matla'-ı şems-i hüviyyet, menşe-i ekvan benim. Menba'-ı ma'na-i kesret, mahzen-i ebdan benim Ben o'yum ki kendi emrimden yarattım alemi, Hep şuunumdur bu mevcut, derh-i b1-pavan benim. Ben o'yum ki la-mekan.ım, la-zemanım, la-kuyut. Her zamandan her mekandan münceli imkan benim Arş benim, kürsi benim, asınan-ı seb'a benim Medde vü cevher ü unsur u camid ü hayvan benim. Nur-i mahzım, sırr-ı mutlak, nokta-i ıtH\k-ı n(ın,

Hem ruhum, hem melaik, ademim, insan benim. Ben o zat-ı mudakım ki vasf u fi'limle ayan, Ey . . . Halik-i zi-şan benim, Ralıman benim (43) (*)

BENDEN SIRRIMA CEVAP:

Ben o'yum ki ben dedikçe maksadımdır kudretin, Ben o'yum ki benliğimden zahir olmuş vahdetin, Farzedersem benliğim senden cildadır ey vücud! Vehm-i mahzım, hiç vücudu var mı ma'dumiyetin? Bir fakirim ki neyim varsa senindir, bense hiç. Fakr-ı fahri eldedir ferman-ı vahdaniyetin. Arş ü kürsi, arz ü eflak, hep senin emrinle var. Suhılf-i ekvan dest-i takdirinle mektup ayetin. Sen o zat-ı bi-nişansın, la-mekansın, bi-zaman Her ne varsa fi'l ü evsafın, kemal-i kudretin.

(*) (Yaratıkların kaynağı, hakikat güneşinin doğduğu yer benim. BedenZerin mahzeni, çokluk manasının kaynağı benim. Ben o'yum ki.. alemi kendi emrimden yarattım. Bu varlık hep benim yaratığımdır. Sonsuz zaman benim. Ben o'yum ki kayıtsız, zamansız ve meka11ıSlzım. Her zamandan ve her mekandon meydana gelen imkan benirr:. Yedi kat .gök, kürsü ve arş benim. Madde, cevher, unsur, cans·ız ve hayvan benim. Nun'a ıtlak edilen nokta. Mutlak sır, sırf nur benim. Hem ruh'um. hem melek. Adem, insan benim. Ben o mu~lak zatım ki fi'il ve vasjımla belliyim. Ey! ... Şan sahibi yaratıcı benim. Ra.hman benim.)

Sen o mevcutsun ki senden bir diğer yok müncell, Her vücuda oldu kayyum, sırr-ı mevcudiyetin. (44) (**)

Bu iki gazeldeki manayı anlamadığım bir tarafa, Kat Dağı'na dair tek bir harf yoktu. Bu durumda bü· yük bir üziintünün içine düştüm. Ne yapacağımı bilmiyordum. Nihayet Babadır'la bir çok müzakere ve sohbetten sonra doğuya doğru seyahata devam etmeğe ve her gititğimiz yerde Kaf Dağı'nı sormaya karar verdik. İki sene kadar muhtelif milletler arasında dolaşarak yüzlerce beldeyi seyrettik. Kaf Dağı hakkında sağlam bilgiye sahip olamadık. Bir gün büyük ve imar edilmiş bir şehire uğramıştık. Bir evde misafir olduk. Bir kaç gün sonra dellallar şehrin sokaklarını dolaşıp şöyle ba· ğın yor lardı: « - Ey ahali! Her kim Milset harabelerindeki ku· yuda mahfuz bulunan levhayı getirir de alimierin reisine verirse karşılığında üzerinde büyük bir sır yazıl mış, ondan daha mühim bir levha verilecektir.»

(**) (Ben o'yum ki ııben» dedikçe kudretini kasdediyorum. Ben o'yum ki senin birliğin benliğimde ortaya çıkmış tır. Ey Vücut! Birliğimin senden ayrı olduğunu kabul edersem, yalnız başına bir vehm içindeyim. Yokluğun hiç vücildu olur mu? Neyi varsa senin olan bir fakirim. Bense hiç! Vahdaniyyetin gönüllü yoksulluğu eldedir. Arş ve kürsü, arz ve felek, hep senin emrinle var. Varlık say[aların, JYetin takdir elinle yazılmışt2r. Sen, o ;;:amansız, mekiinsız ve niJansız zatsın! Her ne varsa, senin, fi'il ve vasfının, üs. tün kudretinindir. Sen o mevcutsun ki senden '/Jaşka besbelli olan yoktur. Varlığının sırrı, her varlığa kaim olmuş tur.)

Bu durum dikkatimi çekti. Levha yanımızdaydı. Bir faydasını görmemiş, anlamamıştık. Alimterin reisi· ni gördüm ve levhanın yanımda olduğunu söyledim. Sevincinden boynuma sarıldı. Levhayı aldı. Bana diğer levhayı verdi. Levhaya baktım. Bunda da bir şiir vardı: Alemde meşhut olan bu devran, Tekamül içindir, kemale doğru. Her nokta cevval, her zerre raksan, Uçup giderler visale doğru. Ekvan, insan koşup giderler, Tutulmaz, kapılmaz hayale doğru. İnsan isen gel, matlubu anla, Yorulma, gitme eelale doğru. Ufk-i ezelde doğan bir güneş, Gider mi acep zevale doğru? İfate itme kıymetli vakti, Çevir yüzünü cemale doğru. (45) Bu şiir hayret ve merakımı mucip oldu. Alimierin reisine seyahatımın sebebini anlattım. O da hayret etti. Dedi ki: « - Tuhaf şey. Ben de bu levhayı Nezara harabelerinde bir kuyudan çıkarmıştım. Yaln'ız manasını anlayamad_ığımdan arzuma nail olamadım. Senelerce seyahat ettim. Nihayet Serendip Adasında (46) Adem Tepesinde dünyudan el-eteğini çekmiş bir adama rasladım. Bana Milset harabelerindeki levhayı ele geçirirsen isteğin yerine gelir, dedi. Senelerce bu harabeyi aradım, bulamadım. Sonunda üzüntü içinde memleke· time döndüm. Her sene bir kaç defa dellallar çıkarma.

97 yı itiyat haline getirdim. Nihayet senin vasıtanla levha elime geçti. Ne yazık ki bundaki şiirle de müşkülümü halledemiyorum. Ya sen?» dedi. « - Ben de halledemiyorum.» Beraberce Serendip'e giderek Adem Tepesindeki adamı bulmağa ve levhaları gösterrneğe karar verdik. Uzun bir seyahattan sonra Adem Tepesi'ne varıp adamı bulduk. Levhalarımızı teslim ettik. Çözemediğimiz me· selelerimizi kendisine arz ettik. Hayret ve düşünce içinde dedi ki: « - Tevfik olmazsa, tarif bir şeye yaramıyor. (Bana dönerek) Ey dilenci!.. Birinci levhadaki şiir Kaf Da· ğı ile Anka Kuşu'nu bildiriyor. (Kulağıma eğilerek ge· ~ekli bilgiyi verdi) İkinci levhadaki şiir ise ejderhanın sorusuna cevaptır. Bize göre sonsuz olan bu mükevve. nat (47), bu kervanlar, bu manzumeler, bu güneşler, bu alemler, sonsuz bir sahada ve Allahın arşı içinde me· kanı ve nişanı olmayan eşsiz sırra, aşk nuruna doğru uçup gidiyorlar. Bu seyran, bu devran ezeli ve ebedidir.» dedi. Arkadaşıının müşkülünü halletti. Ellerini öpüp se· vinçli ve neşeli memleketimize dönmeye başladık. Yarı yolda reisle vedalaştık. Bahadırla ben üç ay sonra şeh· rimize vasıl olduk. Meğer seyahate çıkalı yedi yıl ol· muş. Gelişimiz ejderhanın gelişinden bir gün evveline tesadüf etti. Babam yaşlanmıştı. Halk büyük bir hüzün ve ızdırap içinde ertesi günü bekliyordu. Ben ve Bahadır yedi yıl içinde çok değişmiş, tanımp.az bir hale gelmiştik. Balıadın babama gönderip: « - Yarın ejderhaya cevap verecek bir derviş geldi. Sabahleyin bütün halk şehrin baricine çıksın. Ve eğlence hazırlansın.» haberini yolladım. Babam sevincinden ne yapacağını F:

98 şaşırmıştı.

Alimleri ve vezirleri toplayarak müzakerede bulunmuş ve ertesi günü de şehrin dişına çıkılınağa karcr verilmi::;ti. Fecrin doğuşu ile beraber halk kalabalıklar halinde şehrin dışına çıkıyordu. Ben de Baha· dırı alarak gittim. Paflişahıı huzuruna çıktım. Bana son derece hürmet ve ikramda bulundular. Babam işin ehemmiyetinden dolayı korku ve ümit arasında ne yapacağını şaşırmış bir haldeydi. Derken korkunç ejderha karşıdan göründü. Hnlkın toplanmasına hayret etti: « - Vay, benimle savaşa cesaret mi ediyorsunuz? Şimdi çıkaracağım ateşle sizi ve memleketinizi yakarım.» diye bağırdı. Özel olarak gönderilen bir elçi. maksactın sm·aş ol· mayıp sorusuna cevap verecek bir adamın ortaya çıktı· ğını anlattı. Ejderha: « - O adamı bana yollayınız.>> dedi. Ben kalktım ejderhanın karşısında durdum: « - Ey insan! Eğer sorularıma cevap veremezsen seni yuttuktan sonra yedişer yerine, yetmişer erkek ve kadını kurban isterim.» dedi. P~dişahıma bu şart bildirildi. Biraz tereddüt ettikten sonra verdiğim teminat üzerine razı oldu. Nihayet ejderha mahut soı·uyu sordu: « - Bu kervan nereye gidiyor?» dedi. Herkesin ruhu sanki bedeninden çıkmış, iki dudağımdan çıkacak söze doğru uçmaya başlamıştı: «-.Ey akılsız Canavar! Tekamüle muhtaç bu alem· ler, f'e!tegin mahkümu bu kervan eşsiz hayatin sırrına, çekici güzellik nuruna doğru koşup gidiyorlar.» Ejderha bu sözleri işittiği gibi havsalayı parçalayan bir nara attı. Ve silkindi. On beş on altı yaşların· da melek yüzlü bir kız şekline döndü. Herkesin hayret

ve taaccubu son haddini rek dedi ki:

bulmuştu.

Kız yanıma

gele-

« - Ben kudret elinin (Allahın) yarattığı mahlüka· en güzeliyim. Ve her zaman on altı yaşındayım. Yalnız yürütmenin cilvesi beni önce gördüğünüz ejderhanın şekline soktu. Kurtuluşumu ancak soracağım sorulara verilecek doğru cevaplara bağladı. Şimdi siz bu soruların cevabını verdiniz. Beni o çirkin şekilden ve nice insanları benim zaranından kurtardınız. Artık ben sizin cariyenizim.» tın

Herkesin sevinci izah edilerniyecek dereceyi bul· Askerler halka susmayı emretiler. Padişah şu şekilde söze başladı:

muştu.

-..=:..-

Sevgili halkım! Bu fazilet ve kemal sahibi delisizi büyük bir afetten kurtardı. Size daha büyük hizmetler edebileceğine kimse şüphe edemez. BensL· fazlaca ihtiyarladım. Şimdiye kadar saltanat yükünü taşımarnın sebebi zavallı oğlumun kayhalması üzerine ycrime bırakacak ~imse bulamadığımdan dolayı ıdi. Şimdi bu şerefli genci bize Allah gönderdi. Onun yüzünden sizi kurtardı. Ben de kendisini yerime tayin ediyorum. Allah taht ve tacını ona mübarek etsin.>· dedi. -

kanlı

dım

Beni yanına çağırdı. ve ellerine sarılarak: «- Babacığım!

Kucakladı.

Artık

Oğlunu tanıyamı.vor

dayanama-

musun?» de-

dim. Babam bir sevinç çığlığı ilc bayıldı. Herkes benim, kcndilerini kurtarma k için sevahat e çıkan şehzade ol-

100 duğumu anladı. Artık

sevinç ve neşe son haddini bul· Herkes biribirini kucaklayıp tebrik ediyordu. Çirkin canavarın şeklinden kurtulmuş olan peri kı zı ile evlendim. Ve benimle beraber evvelce ejderhaya kura ile ayrılan yedi genç ve yedi bakirenin de düğü· nü yapıldı. Babam yalnızlık köşesine çekildi. Ben de Bahadırı vezir tayin ederek devleti idareye başladım. Bir cum'a günü ata binerek gezmeğe çıkmıştım. Her nasılsa atın ayağı sürçerek yere düştüm ... Gözümii aç-

muştu.

tım.

YEDİNCİ GÜN

102

<<- Kedi yavrusu için ha!? (Elimde olmayan bir alay hissi ve karaktui içinde) Bu muhterem yavrunun ismi konulduğu gün de merasim yapılacak mı?» «- İsmi konulmuştur. Hacı Molla her ne kadar ismini . . . . . . (gülerek) İnsanların yüz binlerce senedir kelime icadı ile meşgul oluşuna rağmen hala icap et· tiği kadar kelime bulunmayışı tuhaf değil mi?>> « - (Alıklaşarak) Ne gibi efendim?» <<- Ananın ismi Pamuk. Oğluna da Pamuk ismını vermek pek yeksenak olacak. Halbuki Hacı Molla yavrunun ismini de beyazlık ifade eden bir isim koymak istiyordu. Tam dört saat sohbet ettik. <<Kar» koymak istedik, biraz soğuk düştü. «Beyaz» kelimesi tekrar edil· rneğe pek uygun düşmüyordu. <<Sefit»'i Hacı Molla asla kabul etmedi. Çocukluğunda coğrafya okurken Bahr-i Sefit (Akdmiz) münasebetiyle bir dayak ye· miş, bu bakımdan bu kelimeden nefret ediyor. ·«Ak» ismini teklif ettim. Hacı Molla kızdı. Yavruyu <<Ak! Ak! 1\k!» diye çağınrken herkes beni ördek gibi ötüyor sanır.» dedi. Pamuğun amcası olan <<Pembe» dedim. Hacı Molla: Beyaz kediye kırmızı denilmez, diyerek bunu reddetti. Nihayet yavrunun ismini «Zar:-rsız» koyduk.» <<- (Tebessümle) Ve merasim yapıldı. Bir kedi yavrusu ... " « - Azizim, insanlar mantıki dedikleri her şeyi ayırt etmek için, her dedi~lerini mantıka uydurmak için icat etmişlerdir. Şimdi sana desem ki falan yerin kralının bir oğlu dünyaya gelmiş. O millet eğlence yapıyor. Bu sözlere hiç hayret etmez ve belki de bunu pek normal bulursun. Fakat bir düşün. Düşün ki; Birinci olarak, çocuğun yaşayıp yaşamıyacağı meçlıfı ı.

103 İkinci

olarak, iyi adam olup olmayacağı da meçhul, Üçüncü olarak, insan olduğu için iyiden ziyade kö· tüye meyledeceği ihtimal dahilinde, Dördüncü olarak, kral oğlu olduğu ıçın kibirli, müstebit, bencil ve ... biraz cahil olması da umulur. tmdi şu evsafı haiz olan bir çocuk için eğlence yapılışma ses çıkarmazken «Zararsız» ın dünyaya gelişi, iki kişi· nin de mi sevincine değmez?» İstihzaları bile birer hikmetli ders ihtiva eden bu garip adama, kendimi men edemediğim hayret nazarIarı ile bakmaktayken Aynalı neyi üflemeğe başladı: Ey dil! Cihanda sen şfıle-zensin. Meçhulü her an tayin edensin. Ayine-i eşya, manzur sensin. Vahdetle her şey, ma'ruf-u vicdan, Vicdanla alem, eşya-i insan Ayine-i eşya, manzfır sensin. Batın tecelli e) ler, şufında, Zahir tayin eyler, butfında, Ayine-i eşya, manzfır sensin. Elvah-ı kevnin tevhidi sensin. Ayat-ı hakkın tevhidi sensin. Ayinc-i eşya, manzfır sensin. (48) Dalmıştım ...

Uykudan

dellaHarın

sesi ile

uyandım.

Dellallar: «-

akşama

diye

Cabilsa (49) şehrine kervan gidiyor. Yolcular kadar kervana iltihak etsin. Yoksa kalırlar.»

bağırıyorlardı.

Ben Taberi Tarihi (50) nde böyle acayip bir olduğunu okumuştum. Yalnız

coğrafya

şehrin

kitaplarında

104

böyle bir şehirden bahsedilmiyordu. Zira bu şehrin ha· yali bir şehir olduğuna hükmetmiştim. Şimdi ise bu şehre bir kervan gidiyordu. Zihnim bu acayip duru· mun haili ile meşgulken bundan daha acayip bir şey hayretimi çekti. Oturduğum odanın tavanı, duvarları gümüştendi. Acayip bir sese çıkarak ayağa kalktım. Karşımda bulunan aynada kendimi gördüm. Bu sefer çıkardığım ses yalnız bir hayret çığlığı değil, hayretle hiddet, üzüntü ile sıkıntıdan meydana gelmiş can sıkı· cı bir vaveyla idi. Nasıl bağırmazdım. Alnıının ortasın da bir tek gözüm vardı. İki kolum yerine göğsümden çıkmış bir kolum olduğu gibi ayağım da tekti. Vakıa bu tek ayakla yürümeğe, daha doğrusu zıplamağa gü· cüm yetiyorsa da eski yürüyüşümü hatıriayarak bu yeni usul ile yürümeği fazlası ile çirkin buluyordum. Tek gözüm, tek kolum da beni rahatsız ediyordu. Ya Rab! Bu ne hal, bu nasıl is?» diye düşünür Seke seke içeri bir kadın girdi. Ve: «- Kervan gidiyor. Her şeyiniz hazır. Havdi artık veda edelim.» dedi. Gümüşten yapılmış evden çıktım. Bütü şehir gü· müştendi. İki ayaklı bir eşeğe binerek şehrin dışında ki kervana yetiştim. Bütün insanlar benim gibiydi. Ya· nıma tesadüf eden bir arkadaşa Gibilsa şehrine kaç günde varabileceğimizi sordum: «- Yedi senede.» cevabını verdi. İki ayaklı eşeğin üzerinde yedi sene yol yürümek doğrusu ya yutulur şeylerden değildi. Arkadaşıma vint• sordum: ,,_ Buranın adı nedir?» « - Cabilka Sl'hri.» (51) «-

ken

kapı açıldı.

105

Vay, vay! Taberi Tarihinde okuduğum ve coğrafya ismi olmayan ~ki şehirden biri. Asıl acayip olanı da benim bu şehrin halkından oluşumdur. Diğer şehire gidişim de acayip! Arkadaşıma tekrar dedim ki: « - .Cabilsa Şehrine neye gidiyoruz?» « - Gitmek için hakimierin hekimine dilekçe vermedik mi?>> « - Verdik mi dersiniz?» « - Öyle ya!>> « - Niye dilekçe verdiğim bir türlü aklıma gelmiyor.>> «- Burası tuhaf! Dilekçe verınemizin sebebi iki gözlü, iki kollu, iki ayaklı olmamız içindir.>> Bunu duyduğum gibi neşemden az daha nara· atacaktım. Artık her sıkıntıya katlanmaya karar verdim ... Uzun sözün kısası tam yedi senede C:abilsa şehrinc ulaştık. Bu şehir altından yapılmıştı. Bütün halkı bizi karşılamağa geldiler: <<- Maşallah, maşallah! Tek göziii kalınağa razı olmayanlar, tek ayakla gezemeyenler, tek kolla. kalmak istemeyenler!» diyorlardı. Artık bizim gelişimizle beraber Cabilsa şehrinde bir merasimdir başladı. Kırk gün kırk gece devam et· ti. Sonunda ak sakallı bir ihtiyarın kumandasında <<Cennet-i İrfan» a gittik. Burası o:oııu. .oturma aleminin sonu olan Cabilsa şehrinin bir mil ötesinde bulunuyordu. <<Cennet-i İrfan>> ı tarif etmek imkansızdır. Yalnız her hayalin üstünde olan bir müşahedeyi söylemek mecburiyetindeyim. Bu cennetin batı kısmında bir deniz vardı. Bu deniz bahçenin kenanndan itibaren başc hyordu. Lakin vüzii bahçenin vüzü ilc eşit olmayıp kitaplarında

106

sonsuz yüksekliklerde ucu-bucağı görünmüyordu. Öyle ki denizden bahçeye bir damla su bile akmıyor, ve sanki bahçenin havası ile derya arasında şeffaf bir Çin seddi vardı. Hareketsiz, sessiz ve ucu - bucağı belli olmayan --bu deryanın manzarası insanın tüylerini ürpertiyordu. İrfan Cenneti'nde sayısız zevk ve eğlence günleri geçirdikten sonra bir gün «Tecelli Şelalesi» (52) ni seyretmeğe gittik. Şimdi burada söyleyeceğim şeyi ne akıl kabul eder ve ne de hayal. Ucu-bucağı belli olmayan bu denizin ortasından bir hışım şelalesi cen· netin yüzüne doğru akıp gidiyordu. Azarnet Denizinin bu şelalesine «Tecelli» ismi verilmişti. Bu şelaleden akan su bir fınd_ık kabuğunun içine giriyor, oradan kayboluyÖrdu. Akıl ve muhakemeyi bir anda kaldıran bu hariku· lade m~nzarad~n ben ve arkadaşlarım şaşırıp kaldık. Aklım biraz başıma geldiği vakit bağırarak: «-Ya Rab! Bu ne hal? ... Bu ucu-bucağı belli olmayan deniz bir fındık kabuğuna sığıyor ve onu dol· durmuyor. Bu ne Ya Rabbi?» dedim Rehberimiz benim be sözlerimi işitti ve dedi ki: « - İşte görüyorsun ki bu azarnet deryası, Büyüklük Girdalıında bir hiçlik ineisi imiş gibi kaybolup gidiyor ... Büyüklük Girdabı'na bu sonsuz denizin suyu ezelden beri akıyor ... » Bu sır sahibinin tesiri altında hepimiz hayran ve kendinden geçmiş bir halde kaldığımız zaman rehberimiz dedi ki: - <<Şimdiye kadar insanın gücünü yokeden gürül· tüsünii işitınediğiniz <<Tecelli Şelalesi»nin bir an için şiddetli gürültüsiinü duyacaksınız. Korkmayın, korkınavın! ... »

107

Bir müddet sonra büyük bir sesin ilk defa duyul· ile hepimiz ölür gibi kendinden geçmiş bir halde yere serilerek bir an sonra kendimize geldik. Lakin bu sefer gözlerimiz, ellerimiz, ayaklarımız çiftti. Artık sevincimizden birbirimizi kucakladığımız kardeşlik havası içinde uyandım. Aynalı neyi üflüyor ve okuyordu: ması

Hep ikilik birlik için, Bak iki göz bir görüyor! Bir ise dirlik için, Bak iki göz bir görüyor! Ruh-u ceset, arş ü felek, İns ü peri cin ü melek, Birlik için hep bu emek, Bak iki göz bir görüyor! Şerrioden eyle hazer, Vaktini boş etme güzer, -'leme bir eyle nazar, Bak iki göz bir görüyor! Sen de seni sen de seni, Bil ki budur «'Allemeni», (53) Birieye gör can ü teni, Bak iki göz bir görüyor!

'â&#x20AC;¢

SEKİZİNCİ GÜN

110

dan geliyor gibi iniltiye benzeyen bir sesle bana hitap etti; sanki bir cenaze konuşuyordu; dedi ki: . « - Ey ilim talep eden Çinli! Çözemediğin ınescle nedir? Ne arıyorsun?» « - Ebedi ınuammayı!» Talebeler hayretle birbirinin yuzunc baktılar. Anlaşılan hepsinin istediği buymuş. Brahman tekrar söze başladı:

Hangisini?» Hangisini mi?» «- Öyle ya, hangisini?» « - Ruhun hakikatını.» Brahman sustu. Cenaze yüzü gibi renksiz, hareket siz çehresi bütün bütün cansız \'<.' nıamlsız bir şekil ~ dı. Biraz sonra bana dedi ki: «- Ruhu diriler bileınt·z. Ölmt.•yc ra1.ı mısın?». «- Evet!» « - Yanıma gel!» Brahman'ın yanına gittim. Kulağıma şu sözler· sövledi: «- Elinden geldiği kadar ndsini hapsederek «evim, evim, evim» diye devamlı zikirde hulunacaksın. Haydi seni halvethancne (.57) götürsünler.» Brahman'm emri üzerine beni halvcte getirdiler. Burası ancak bir adam sığacak kadar dar ve karantık bir yerdi. Orada akşama kadar «evim. evim» diye zikirde bulundum. Gönlümde izahı kabil olmayan bir sı· kıntı vardı. Nihayet karnım da pek acıktı. Halvethanenin kapısı kapalı idi. Dışarı çıkmak cıneli ile bir ka'ç defa kapıya vurmuşsam da aldıran olmadı. Nihayet geç vakit bir hizmetçi geldi .Beni bes dakika dışarda bıraktı. Bir avuç kavrulmuş misır ve bir fincan su ver· di. Ve: «-

«--

111 « - Bunlar hayvaniyeti çoğaltacak şeylerse de herüiz riyazata <llı!:'kın olnıadı!!ından bir kaç gün sana vt:· rilecektir.>> Yedi sene bu garip hapishanede kaldım. Bir avu~ Mısır buğdayı, bir müddet sonra iki günde bir ve d4'1 ha sonraları üç günde bir verilmeğe başlandı. Beş se· ne sonra haftada yalnız bir avuç mısır ile iktifa etmekte, on beş yirmi günde bir su içmekteydim. Yedinci se· nenin sonunda halvetimden çıkarılarak Brahmanın huzuruna götürüldüm. Yüzlerce Brahman ve binlerce takbe toplanmıştı. Ben tarif ve tnsviri imkansız bir duruma gelmiş tim. İlk önce havanın tazyiki bana yetmiyormuş ve yürürken uçuyormuştım gibi garip durum hissediyor· dum. Son derece dikkat göstermeyince eşyayı hayal meyal görüyordum. Renklerin farklılığı sanki nazarım da yoktu.

Diğer

bir acayiplik duha hissediyordum. Eşyaya dikkatli bakışlar biraz devam ederse eşya yavaş yavaş yok olmaktaydı. Kendimi bir cisim, bir unsur gibi hissediyordum. Yalnız kuvvetten ibaretınİşim sanıyordum. Her kime baksam vicdanını tırmalayan fi· kirleri sanki görüyor, okuyordum. Brahman'ın huzunına dahil olduğum zaman elini öpmek üzere yanına gittim ve elini öptüııı. Uıkin bu kadar sade bir hareke· tin ortaya koyduğu gürültü hayret edilecek derecede idi. Binlerce halk «evim, evim, Brahma, Brahma>> diye bağırıyordu. Etrafıma baktığını vakit bu alkışlar ve yaygaı·alann sebebini anladım. Brahmanla ben tavan ile yer arasında havada duruyordum. Brahman elimden tutu. Semacia yürüyerek duvara kadar geldik. Duvar bize cnı;rel olmadı. Yarılclı ını cla geçtik yoksa duvar -;aldığım

112

mı yoğunluğunu kaybetti? Bilemiyorum. Odaya girdiğimiz vakit Brahman bana sordu: « - Şimdi

ebedi

muammayı

hallettik

sanırım.

Rp-

öğrendin.»

« - Hayır! <<-

Ruhun ne olduğunu hala bilemiyorum.>> Büyük Brahma! Kendinin ruh olduğunu hala

anlamadın mı?»

Ben! Ben mi ruhum?» Büyük Bnıhma! Havalarda uçar, duvarlardan geçerken h2H\ mı şüphe ediyorsun?» « - Şüphe mi? Şüphem yok. Eminim ki ben ruh değilim. Bir cesedim. Ve yarın bu ceset dağılacak. Ve ... benim benliğim hiç olacak Yani ben kalmayacağım.» Brahman bir nara attı. Bir kaç defa: « - Büyük Brahma!» dedi. Ve düşüp öldü. Ben telaş ile Brahmanın cesedinin üzerine kapandım. Vücudu buz gibi soğuk, kalbi hareketsizdi. Buna rağmen gözlerini açtı... İşitilemiyecek kadar ince bir sesle: « - Ruhu anlaçlın mı?» dedi. Gözlerini kapadı. Ben henüz «hayır» cevabını bitir· miştim ki insamn gönlünü parçalayan bir kahkaha koptu. Başımı kaldırdım. Brahman, yani cenazesi önümde yatan Brahmanın bir ikinci benzeri tavan ile yer arasında duruyordu. Bana: «- Ruhu anladın mı?» diye sordu. Cevap verrneğe vakit kalmadan kapı açıldı. Birisi içeri girerek: « - Sizi çağırıyorlar.» dedi. Adamı takip ettim. İlk bulunduğum odaya girdiğim vakit büyük bir hayretle Brahmanı makamınd::ı. «-

«-

]

113

-oturuyor g9rdüm. Beni yanına çağırdı. Aramızda yine bir konuşma başladı. Dedi ki: «- Ruhu hala anlamadın mı?» «- Hayır, hayır! Eğer lütfedip anlatırsamz ... •• « - Anlatmak ... anlatmak mı? .. Göstermedik mi?» « - Evet! Yalnız bir şey anlamadım ... Bir şeyi an· latmak için görmek Jdfi değil.» «-Ya!» « - Ölmek lazım.» «- Ah! ah!.. Ölmek, ölmek, işte bu mümkün değil.»

Niçin?» « - Çünkü ölmek ıçın önce olmak gerekir. Benim ilmimin gayesi bu makamdır. Sen bu karlarına kanaat etmedim. Şimdi yapacak bir iş kaldı. Ebedi hayatını feda etmeye gücün var mı ?•• <<- Ebedi hayatımı feda edersem, ruhu bilmekten n kazanacağım?•• <<- Hiç! Mademki hiç olacaksın tabii bir kazancın olamaz.» <<- Ebedi hayatta bize ne vaadedilmiştir?» <<- Brahma dostlarına ebedi bir zevk müjdeliyor.» <<- Lakin bu ebediyette bendeki şu ruhu öğrenmek düşüncesi bende baki kalacak mı ?•• «- Şüphe yok! Bütün varlığınla baki kalacaksın.•• <<- Öyleyse bu dehşet veren ebediyeti feda ediyo· rum. Ya Rabbi bana bir an rahatlık ve huzur vermeyen bu !"ndişe ile ebediyyen yaşamak istemem. iste· mem. İstemem.» <<- Öyleyse gel!» «-

F:8

114

Brahman

buıi cliımlen

1utup bir odaya götürdü birinden bir tomar çıkardı. Bunda yedi kişinin ismi yazılmıştı. Bana dedi ki: <<- Yedi bin senedir manevi ilimleri öğrenmek uğ runda ebcdi hayatını feda eden ancak yedi kişi gelmiş. Sen sekizinci oluyorsun. İsmini buraya yaz.» İsmimi bu kağıda yazdım. Brahman tekrar dedi ki: « - Nur Dağı'na git. Orada müşkülün. hallolur.» Bu mabedi terkle Nur Dağı'na yollandım. Bazan yerlerde yürüyerek, bazan havalarda uçarak dağa ulaş tım. Dağın takip etıneğe -başladığını vadisinde henüz yokluk alemine ayak basmış bir bebek yolun ortasın da yatıyordu. Bu zavnllı yavruyu oraya kimin -bıraktı· ğını düşünerek ve anne veya akrabasını görmek ümiC'iyle etrafı araştırarak çocuğa doğru gittim. Yanına yaklaştığını zaman çocuk bana: <<- Ey bilgi arayıcısı, Ey kalbi endişe ile dolu olan, safa geldin!» dedi. Ben yeni doğmuş bir çocuğun konuşmasına hay· retle beraber cevap olarak dedim ki: <<- Bu yaşta, yani henüz yaşın yokken konuşuyor sun, haa! Ne garip ço,:ukmuşsun.» <<- Yalnız konuşmakta kalmam, çokca da geveze· yim. Hatta sormadığın halde ismimi de sana söyleyeceğim. Bana «Marifet>ı derler. (58)» « - Bense ebecli ınuaınıııayı halletmek ümidini hes· liyordum.» <<- Bunun için de ebedi hayatını feda etmiştin. Sebep ise ruhun endişesinden kurtulıııaktı.» <<- Evet, bu endişe ... » « - Zavallı deli! Bu endişe, bütün kainatın, bütiin nıcvcudatın ebedl endişesiclir. Bıı endişeden hiç hir

Muhafazaların

115

fert, hiç bir zerre kurtulamaz. Zira kurtulmak için lazım gelen şartları yerine getiremez.» «- Bu şart neymiş? Ben bu bilgi için hayatımı feda etmiştim. Sanırım ki bundan ağır bir şart ola· m az.» «- Öyle mi sanıyorsun? Bana kalırsa ruhu bilmek için bu şart yeterli olsaydı ruhu bilen pek çok kimse bulunurdu. Lakin özel şart ını. .. » « - Bu özel şart nedir?» «- Yoklukla varlığın bir tek şey olduğunu ispat etmek!..» Mümkün olmayan bu özel şartı duymakla beraber içimden bir ah çektim. Ve gözlerimi açtım. Aynalının mütebessim ve sevim~ yüzünü gördüm. Ve: « - Yoklukla varlığın bir tek şey olduğunu kim ispat edebilir? Böyle bir söz bile deliliktir. Bunu kim ispat edebilir?» « - Kim mi?» dedi Aynalı Baba. «Bilmekle bilme· meyi bir tutan delilerı »

DOKUZUNCU GÜN

118

Muhyi sana ola himmet, isen can ne minnet,

Aşık

Kisvemizdedir

dallımız.

(60)

Dalmışım. Görüyordum ki büyük bir sarayın için· de çok küçük bir pencerenin önündeyim. Bu pencereden binlerce kişi alacak büyük bir odayı görüyordum. Odanın etrafı benim pencerem gibi küçük küçük pen· cerelerle doluydu. Her birinde bir insan oturmuş, odayı seyrediyor. Odanın içinde zümrütten ve yakuttan ya· pılmış kürsüler üzerinde başları taçlı, çoğunun yüzleri peç_eli heybet!i ve vakfır kimseler oturmaktaydı. Kürsülerden bir losını daha yüksek bir yerde ve mücevherden olup, bunların ortasında ve hepsinden yüksek bir kürsü boştu. Bu kürsülerde de oturan zatlardan biri ayağa kalktı. Ve: «-· Beşeriyet gelmiş, bizden bir soru soracakmış. Reyiniz olursa gelsin.» dedi. Hazır bulunanlar muvafakatierini bildirdiler. İlk söz söyleyen zatın emri üzerine odaya beşeriyeti dol· durdular. «Bcşeriyet» adını alan bu adam, sefil ve sakat bir zavallı idi. Giydiği eski-püskü elbiseler ve sarı yüzü mecliste acayip bir tezat husfıle getiriyordu. Reis vekili kendisine hitap etti: «- Ey Beşeriyet! Otur, rahat et ve sorunu sor!» Beşeriyet oturmadı ve dedi ki: « - Oturmak, rahat etmek mi? Yazık, acaba yüz· binlerce senedir oturacak, rahat edecek vakit mi buldum? Bir taraftan geçim derdi, diğer taraftan kendi vüı.;udumdaki bin ti.irli.i hastalıklar rahat ctmeğc vakit mi

119 bırakıyor? Bu kadar sefilken yine intihara razı olamı yorum. Ben çok alçak bir kimseyim, çok!» Beşeriyet hıçkırıklarla ağlıyordu. Son derece mü· teessir olan meclisi hazin bir sessizlik kaplamıştı. Bütün azalar zavallı Beşeriyetİn üzüntü ve ümitsizliğini hissediyormuş gibi görünüyorlardı. Başkan vekili: <<- Mesele çok büyük. Bunun halli gelmesine bağlıdır.» dedi. Beşeriyct bunun üzerine dedi ki:

başkanımızın

Hiç olmazsa bu kadar sefalete neye katlandığı· neden intihar etmediğimi anlasam.» Hazır bulunanlardan biri ayağa kalktı: «- Müsaade edilirse şu zavallıyı teselli edeyim.» dedi . <<-

mı,

.Meclisin muvafakatı ilc şu sözleri söyledi: . Ya Rab! Hayatta nedir bu lezzet? Hayata rapteden bu garip kuvvet! Hayat ki bi-beka, pfır-derd ü keder, Yine emel O, nedir bu hikmet? Bir an bırakmaz insanı rahat, Bin türlü alam, derd-i mai'şet. Çocukluğunda ağlar beşikte,

Feryatla geçer o vakt-i ismet! bin türlü amftl, Şeyhuhetinde bin türlü mihnet. Vakt-i ece!tle mazi bir an, Bir an için mi bunca sefalet? Hatifi bir ses verdi cevabı, Dedi: «Hayatia bu zevk ü kıymet, Akiller için seyr-i bedayi, Cahiller i.çin vcmekle şehvet!» (61)

Civanlığında

120 Beşeriyet

bir «ah» etti. Ve: Bana söyleyiniz, merhamet edi· niz. Mademki hayattan nefret ediyorum da zevk alamı yorum,.saadetin kıymeti nedir? Bunu söyleyiniz.» dedi. İşte bu sırada başkan geldi. Meseleyi anladı. Ve hazır olanlara: «- Buyurunuz. Şu dertlinin sorusunu hallediniz.» dedi. Hazır bulunanlardan bazıları şu şekilde cevap ve.Pf diler: Cenab-ı Halil: «- Saadet; çalışmak, kazanmak >Je kazaneını hem-cinsi ile paylaşmaktadır.» {62) Cenab-ı Ketim: «-Saadet; nefsini Firavunun ihtiraslarından kurtarmaktadır.» (63) Cenab-ı Adem « - Saadet; Şeytana uymamak ve Havvaya uymamaktadır.» (64) Konfiçyüs: «- Bir tencere pirinç pilavına bütün tezzetleri sığdırmaktadır.» (65) Eflatun: «- Her zaman yücelikleri düşünmekte dir.» (66) Aristo: «- Mantık! İşte saadet!» (67) • Zerdüşt: «- Saadet; karanlıkta kalmamaktır.» Brahma: «- Saadet mi? Herkesin kanaatİ ne ise onun aks,idir.» Cenab-ı Mesih: «-Saadet; maziyi unutmak; hali hoş görme~, geleceği düşünmemekle mümkündür.» (68) Lokman: «- İnsanlar bu kelimeyi bütün üzüntü· lerini bir ~özle ifade etmek için icat etmişler.» (69) Hızır: «- Saadet; ihtirasların giremediği gönüllerde bazan şimşek gibi çakan bir hayalettir.» (70) Bu sözler üzerine Buda hiddetle ayağa kalktı: « - Doğru, doğru!

121

<<- Ey Beşeriyet! Saadet; yokluğun güzellik isimlerindendir. Nirvana! Ey Beşeriyet! Nirvana!» (71) Beşeriyet yorgun bir halde yere düştü. Ve: «- Oh! Hangisi, hangisi?» diye mırıldandı. O vakit Başkan ayağa kalktı: (72) <<- Ey Beşeriyet! Saadet; hayatı olduğu gibi kabul, ağır işlerine rıza, ve bunların ıslahına çalışmaktadır.>> dedi. Beşeriyet ayağa kalktı. Ve: « - Ya Falır-i Alem! Beşeriyet dertlerini anlayan Hacını bulan yalnız sensin.>> dedi. Gözlerimi açtığım vakit boşuna Aynalı'yı aradım. Yanımda bir kağıt par·çası buldum. Üzerinde şu sözler yazılmıştı:

<<Elveda! Gün gelir ki yine görüşürüz.>> Akşama kadar mezarlıkta hazin hazin

ağladım ...

İKİNCt KİTAP

124

ne buldun ki onun ebedisini ariyorsun? Sana soruyo· rum, bu hayatta ne var? Oh! Filozof Ten (Taine)'i (73) ne kadar haklı buluyorum. Diyor ki: «İnsanlar yaratılış ve terbiye bakı mından delidirler. Kazara öyle olsa da akıllı bulunduk· ları z~manlar çok azdır.» Ne kadar doğru. Hakikatte insanlarda zerre kadar akıl ve hikmet olsaydı, deijl cbedi bir hayat aramak, hatta bu miskin ve muvakkat varlığa bile katlanamayarak «eyvah zevkini» «hayat külahını» yokluk sultanına takdim ederlerdil Bunula beraber bir kaza ve tesadüften ibaret olan hayatta, hafif delileri eğleyecek kadar zevk bulunduğu inkar edilemez. İnsanların hayvanlık ve cehalet devirlerinde icat ettikleri kelimelere ruh vere vere, bunları hayal renkleri ile süsleye süsleye bir hisler silsilesi meydana getirmişlerdir ki bunlar, binlerce asırdır, tekamül ede ede, miras yoluyla bize kadar gelmişlerdir. Biz de asılları «vücut bakımından hiç» ve «bilgi bakımından hayal» den ibaret olan bu silsi\e ile hiç bir meziyyeti, hiç bir mahiyeti olmayan eşya topluluğuna bin türlü PÖnül aldatıcı rt>nkler veriyor, kendimizi tatlı tatlı al· datarak hayatta bir m::,na görüyoruz. İşte bütün çirkin· liği ile gerçek hayat! A zavallı! Ya sen ne arıyorsun? Bu kesfıfet, bu ınaddiyat, bu görünür hayaller bir ruhu ezmeğe, bir vicdanı biribirine zıt fikirler kaynağı yapmağa, bir idraki boğmağa kafi dt;:ğilmiş gibi bir de manevi haya· Jetler arkasında mı koşmak istiyorsun? Zavallı kardeşim, zavallı üstadımı Bilmem ki bu mektubumu okuy<:cak, kalhimden kopan üzüntü ve merhamet iniHisini aniayacak durumda mısın? Bana dediler ki ... Lakin buna inanmak istemiyorum. İsteme·

125

dim de. Sana bu mektubu yazmaktan kendimi menedeme~im. Bana cevap ver. Eski günler, tatlı hatıralar aşkına bana cevap ver ...

-2Raci'den Sami'ye mektup Sevgili Sami, Mt:ktubunu aldım. Hatırın için beş on dakika ha· yal derinliklerimi terk ederek karanlık bir çukura benzeyen bu aleme çıktım. A çocuk! Mademki al.emin bir timarhane, insanların bir sürü deli olduğuna inanıyor sun, o halde benim de ddilirime ni·çin itiraz ediyorsun? Galiba umumi deliliğe benzemeyen bir çe~it deliliğe müptela olduğum için! Evet aziziıp., ben bu hayallerin arkasına gizlenmiş olan hayaletleri arıyorum. Ne yazık ki bulamıyorum. Bulamıyorum da değil. Nasıl anlatayım bilmem ... İlmi hakikatiere hiç bir şey denilemez. Yalnız hakikatm varlığı diğer bir hakikatın varlığına engel olamaz. ·Bazı vicdanlar vardır ki başlangıç ile son arasın da bir çizgi, ayırıcı bir çizgi vazifesi görmek isteyen haki~atlerin önüpde kalıp duramıyor. Ben niyet ettim ki bu hayatı, dünyaya niçin geldiğimizi, ne olacağımızı, bizi göndereni anlamadan, terk etmiyeyim. Ah ne olurdu bu sorulara ben ispat edici veya inkar edici birer cevap verebilsenı? Benim vicdanımı tahriş eden soruların basit cevapları yok ve olamaz. ~on hakikatı inkar etmek için insanın hayvani bir zekaya, hissiz bir kalbe sahip ması veyahut da ilmi keşiflerden habersiz bulunması

ol-

126

icap eder. Bunu bilmeden ve görmeden tasdik etmek de böyledir. Derdime ilim aleminde deva aradım, bulamadım. Sonra bir garip r:leme düştüm. ihtimal ki şim diye kadar bu alemde bulduklarım, nice endişe verici vicdanları ikna' ederdi. Yalnız ben? Tclcskopların göremediği uznk alemleri benim mnna gözlerim görüyor. Henüz müttefikterimizin mahiyetini tayin edemediği ışık veren yıldızlarla ben temasta bulunuyorum. Sizin araştırmalarınızdan gizlenen sönük gqk cisimleri, he· nim görmek için nura muhtaç olmayan gözlerime hedef oluyor. Ben öyle bir ruh oldum ki benim için uzak, yakın, kesif ve latif bir şey kalmadı. Maddiyat emrimin mahkumu, maneviyat irademin zcbunudur. Böyle iken ben yine acım! Ruhum kendisini doyuracak ka· naat gıdasını henüz bulamadı. Arıyorum, arıyorum .. Ne mi diyeceksin? Hiç! Sevgili ve aziz Sami, bu timr,rhaneye bir deliyi neden çok görüyorsun? Anlıyorum ki bana acıyorsun. Teşekkür ederim. Fakat bazı afyon çekenlerin, bu hastalı ğın başında, zayıflık \'e takatsizliğe pek benzeyen sarhoşluklarını nasıl severler, bundan nasıl zevk alırlarsa ben de öyleyim. Benim endişeli Yicdanımın arayıp sormaları, en büyük zevkimdir. Geçen gün mensup olduğum dertliterin rasathanesi hükmünde bulunan bir mezarlıkta geziniyordum. Mezarlıkta bir deli gördüm. Eline geçirdiği bir terazi ile oynuyordu. Ne yaptığını sordum. Bana

şu cevabı

verdi:

« - Ahmaklıkla zekayı tartıvonırn.»

Bundan maksactın nedir?» Mal var mı anlamak!» « - Ec! Nasıl huldun bakayım?»

<<-

127 «- Ahmakhğım o kadar ağır ki! .. ~artırım zama· Karun'u (74) benim!» Bu ne demektir? Sana anlatmak zordur. Yalnız be· nim durumum işte budur. Alemde bir şeye ihtiyacım olsaydı sana müracaat ederdim. Fakat yok. Artık senden bir ricam var. O da beni unutmak. Yani meşgul etmemek. nın

*** Sami bu mektubun gelişinden bir ay sonra Manisa'ya gitmişti. Gayesi üstadı ve muhterem dostu Raci ilc görüşmek ve kendisini o çirkin hayattan kurtarmaktı. Raciyi' Ayn-i Ali Sultan (75) mezarlığında buldu. Raci umulanın aksine sıhhatini muhafaza ediyordu. Elbisesi en ilgisiz veyahut kurnaz dilencilerin elbisesini andırıyordu. Sami mezarlığa girdiği vakit Rad· yi ebegümeciler arasında ve bir kabre yaslanmış olarak gördü. Kendinden evvel mezarlığa giren bir kadın Raci'ye doğru gidiyordu. Her ikisi aynı zamanda Raci'nin yanına vardılar. Raci, hayret edilecek bir umursamazhkla her iki ziyaretçiyi kabul etti. Sami boş yere bu heykeli puseleriyle canlandırmağa çalışıyor ve boş yere o sönük gözlerde bir sevgi ışığı arıyordu. Nihayet: « - Sami niçin geldin? Bir mezartaşı seyretmeğe mi?» dedi. Sami gerçekten şaşırmıştı. Bir zaman en zarif ve en güzel konuşan gençlerin hareketlerini taklide çalış tıkları Raci'nin bu Raci olduğuna inanamadığını gösteren üzüntü dolu bir hayretle üstadını gözden geçiriyor· du. Raci: « - Kadın! Sen ne~·e geldin?» dedi.

128 Kadıncağız taşkın yüreklerin bir şey istirham edecekleri vakit yaptıkları gibi seli andıran göz yaşlarını boşaltarak cevap verdi:

An Şeyhim! Meczup Efendi!.. Evliya Bey!., ZaNefisem! Zavallı kız! Ya Rabbi! On beş yaşında çıldırdı. Haberim bile yoktu. Ah! Nereden bilirdim. Meğer zavallı kızıının başına sevda gelmiş, yavrucuğum sevmiş, fakat ümitsiz, sessiz, sadasız sevmiş. Lütfuilah Bey'in oğlun'u seviyormuş. Zavallı delikanlı attan düş tü. Başı bir taşa çarparak parçalandı. Kız bu haberi duyduğu gibi çıldırdı. Üzüntüsünden kendi kendini yerlere atmağa, etlerini dişlemeğe başladı. Konu-komşu bin bela ile zaptedebildik. Yalnız kızın feryadından durulmuyordu. Tirnarhaneye koymağa mecbur olduk. Şimdi Nefisem timarhanede. Neyim var, neyim yok sattım. Türbelere adak götürdüm, okuttum, muskalar aldım fayda vermedi. Sonunda seni salık verdiler. Git eteğini tut, bırakma. O adam tekin değil. Elbette kızı nt iyi eder, dediler. Ah evliya babacığım! Allah aşkına kızımı iyi et!. .. » «-

vallı

Biçare kadınl:ağız hüngür hüngür ağlıyordu. Raci'nin yüzünde hiç bir teessür alameti görülmüyordu. Sami ise son derece hayret" etmişti. Saf validenin yakıcı durumu onun kalbini delmişti. Halbuki bu iniltİler Raciye bir kaval sesi kadar bile tesir göstermemişti. Sami hissizliğin bu derecesine karşı, nefretle karışık bir hayret duymağa başladı ve kendini tutamıyarak, Raci'ye kaba denecek bir dille: « - Eğer akli muvazenenden mahrum ve böylece mazur olduğunu bilmesem, bu hissizliğinden dolayı seni alçaklıkla itham ederdim.» dedi.

129

R.ad ayağ,a cevap verdi:

kalktı.

. Delilere

yakışan

bir hararetle

t<Ben, ben mi akli muvazeneden mahrum imişim? Behey divane! Sen abdallar, alıklar gibi bu hayat fa· ciasının karşısında ezilip kalırken, ben. aşkın ne oldu· ğunu, ikilik yokken bir zatın kendi kendini nasıl sevebildiğini düşünüyordum. Düşünüyordum ki ben, sen, hava, taş, demir, hep bir şeyken neden demir ağlamı· yor, taş çıldırmıyor da insan ... (acayip bir kahkaba ko· pararak) işte insan sizin gibi delilerle ülfet ederse, ne düşüneceğini bilemez olur. Demir ağlamaz. dedim. Kim demiş? Demirle şu kadının ne farkı var? .. Şu halde ağ layan kim? Ağlamayan kim? (Sami'nin kolunu tutup bükerek) Bak, şu kolunu ben büktüm. Yalnız senden başka olmasa kolunu kim bükerdi? Halbuki bükülüyor. Niçin? Bu niçin'e cevap yok!» «Neden aşk var? Neden sefiilet var? Neden zevk var? Neden kalır var? Niçin, niçin? Cevap yok, değil mi? On beş yaşında bir kız, vi rm i yaşında bir genç. Pek ala genç bu 'kızı alsın, mes~t olsunlar. Lakin hayır. Oğlan attan düşer, kız çıldırır. Niçin? Yine cevap yok. Şimdi bu acı1ze neye yaşıyor? Benim de hayatımda ne zevk var? Hiç! Böyleyken genç ölür, kız çıldırır. Ben ve acı1ze yaşar. Asıl garibi neresinde? Bunun neye böyle olduğunu bilen yok, yok, yok!» Bana acımıyorsun. Onun pekiy ama benim ruhum, benim kaina· tım ... çıldırdı. Lakin insan gözü zevkin de mihnetin de en aşağısını görür. Oh! Beni nereden buldunuz? Ben ki şu alemdeki zıtlık farkını yok etmek üzereydim. Be· ni neye çevirdiniz? Beni neden yine «niçin»li bir ale«Bu

acı1zeye acıyorsun.

kızı çıldırmış,

130

me indirdiniz? Oh! Niçinsiz bir varlık! Şu halde senin· le çıldırmış kızın, benimle şu taş parçasının ne farkı var? Niçinsiz vücut! .. »

*** delilerin şeklini Bir kaç gün zarfında hiddeti geçmiş olduğundan orta ve hafif deli· lerle beraber bir avluya bırakıldı. Bu avlunun ortasın da bir havuz bulunmaktaydı. Deliler bu havuzda ulu orta yıkanmakta ve r,vluda çoğu kere çıplak dolaşmak· taydılar. Bu durumun cereyan ettiği tarihte Manisa Timarlıanesi cidden müthiş bir setalethane idi. Hasta· ları yatırdıkları yataklar hiç bir yerde eşi görülemeye· cek kadar pis ve verilen yemekler adi idi. Bununla be· raber avlu önünde de demir parmaklığa gelen seyirci· ler tarafından hastalara tesadüfen öte--beri verilirdi. Bu suretle iyi ve kötüyü ayırt atmekten aciz olan deliler içinde yenıniyecek şeyleri de yiyenler olurdu. Has· tahanede havuzdan başka hiç bir ilmi tedavi usulü yok· tu. Hala delilere posteki savdırılıyor. öfkelileri Allah rızası için suya atılıyordu. İşte Raciyi kader böyle bir timHhaneye sevketmişti. Bu tirnarhaneye girmek çok kolaydı. Tirnarhane hademelerine göre timarhaneve her P"etirilen delivdi. Yalnız akıllılar icin bu adamlarca hic bir ölçü olmadığından timarbaneden çık'mak çok zor bir şeydi. Hele buraya girenleri arayan ol· mazsa. Raci'deki

sınır

durumu tehlikeli

gösterdiğinden tırnarhaneye gönderilmişti.

Rr,ci bu memlekette yabancı idi. Üzerindeki nöbet Raci gibi bir adamın nazarında bir me· zarhktan sonra en safalı ve en rahat yer ancak bir ti-

geçmişti. Yalnız

m marhane olabilirdi. Delilerin acayip mütalaaları Raciyi düşünmekten menediyordu. Bununla beraber bir zaman timarbanede kalınağı çok bularak oradan çıkmak için hiç bir teşebbüste bulunmadı. Raci tirnarhaneye gireli on beş gün olmuştu. Bir gün hafif deliler, yeni gelmiş bir deliyi karşılayarak meşgd oluyorlardı. Bu yeni deli, eskilerin pek hoşuna gitmişti. Yeni deli ağırbaşlı adımlarla, güler bir yüzle avluda yürümekte iken yirmi otuz deli hep bir ağız dan: «- Aynalı, Aynalı ... Aynah!» diye bağırıyorlardı. Bu sözler Raci'nin dikkatini çekti. Başını kaldırdı. Sevinç ve hayret dolu bir ses salıverdi. Tirnarhaneye gelen yeni deli Raci'nin kaybettiği ve bulmak ümidiyle Anadolu'nun yarısını dolaştığı halde bir yerde izine teşadüf edemediği «Aynah Baba» idi. Raci takat getirHemiyecek bir cezbenin zebfınu olduğu halde Aynah'· nın ellerine sarıldı. . . . Şehri mezarlığında başlayan scyr~m bu sefer Manisa Timarhanesinde devam etti. Bu seyranları hikaye eden Rati'nin hatıratarından ikinci defterini okuyucuların gözleri önüne koyacağız. Yalnız ondan evvel Raci'nin timarhanedeki araştırmalarını ihtiva eden bazı notların faydalarından okuyucuları mahrum etmek istemedik. Delilerin deliliğini tetkik, ihtimal ki nkıllı~ık davasında olanların yaptığı işler içinde en makul kısmındandır. Sözü Raci'ye bırakıyoruz. MAKAM HlRSI DELİSİ Tirnarhane ler

arkadaşlarımın

8ltında çıldırmış olanlarında

i·~inde ·değişik

tetkik

sf'bf'ı~

edilmeğe değer

132

bir çok adamlar vardı. Bu delilerin bazısında görülen delilik şeklf, deliliğin bir saadet mi yoksa bir felaket mi olduğu hakkında beni çok düşündUrdü. Alemde her şey nisbi oluyor. Bu takdirde delilik de bazan saadet bazan da felaket sayılmaya şayan bir durum ... Zarar· sız deliler içinde bir jandarma eri vardı ki kendisini alay kumandanı olmuş sanıyordu. Heııgün bir köşeye oturur ve çok derin düşüncelere dalardı. Saatlerce düşündükten sonra yüzü memnuniyet ve tebes~im ifadeleri ile dolu olarak kalkardı. Bir gün kendisine ne düşündüğünü sordum. Cevap olarak dedi ki: <<- Bin kadar eşkiya çetesi var. Kara Efe, Ak Efe, Yeşil Efe, Mor Efe, hepsi dağa çıktı. Ben bütün Türk ülkesinin alay beyi olduğumdan sadrazamdan bu hay· dutları tutmak için emir aldım. Bin kadar kol çıkar· dım. Kendim de aklımı bir tabağa koyarak bin parça et· tim. Her parçasını bir kol çavuşunun heybesine koy· d um... Çavuşlar akılları ermediği vr,kit heybeden benim aklımı çıkarırlar, ne yapacaklarını danışır sorar. lar. İşte bu sayede ne Kara Efe kaldı ne Mor Efe. Hep· sini yakaladım ... derken işi padişaha bildirmişler. Bana kırk cariye, bir deve yükü altın, beş yüz tane nişan ihsan etmiş. Şimdi derdim buydu. Evvelce de aldığım nişanlarla bu son nişanlar yirmi oda dolduruyor. Bunları nasıl taşıyayım? Nihayet meseleyi hallettim. Bir tren kiraladım. Her nereye gidersem beraber götüre· ceğim. Vagonlarına nişanlarımı astıracağım. Ve gayet büyük bir yazı ile: '<Bu nişanlar alay beyi Cırlak Efe'nin nişanlarıdır.» diye yazdıracağım. Başka çare yok. İnsan nişanlarını beraber gezdirmezse neye yarar.»

133

Bu zavah, mesut deliler kısmına dahildi. Lakin bu sistemde binlerce deli mevcut olduğunu düşündüm de sakın alem büyük bir tırnarhane olmasın dedim. ÇİFfE HAFIZLAR

Bu iki delinin birisi gerçekten hafızmış. Diğeri ise Bunlara çifte hafız denmesinin sebebi arabacının diğerini her zaman taklit etmesinden doğuyordu. Demir parmaklık önüne deli seyretmeğe gelen akıllı lar! Bütün müslümanlara has bir şefkat ve ihsan alış kanhğı ile delilere öte-beri, hususiyle tütün, şeker ve saire getirip veriyorlardı. Bununla beraber delilerin obur ve pis boğaz olanları parmaklık önünde seyirci gördükleri gibi yanları na giderler. Her biri ihtisası dairesinde saçmalar savıı rarak tütün ve başka şeyler isterlerdi. Hafız, cenazekrde, hastaların başı ucunda, evlenme merasimlerinde aşir okuyup cer etmeğe (76) alışık olduğundan bir seyirci görür görmez parmaklığın önüne gidip diz çöker ve okuruağa başlardı. Arabacı, hafızın kazancından istifade etmek düşüncesiyle onun yanın da diz ·;öker ve hafızın ağzından çıkan kelimeleri mümkün mertebe taklit etmeğe çalışırdı. Zavallı hafız, ara sıra seyircilere: « - Bu hafız değildir. Onu dinlemeyiniz.,, diyorduysa da arabacı gözlerini kırparak: « - Sözlerine kulak asmayınız. Zuvallı delidir.» derdi. Bir gün bu yalancı hafız ile görüşürken, neye hafızlık tasladığını sordum. Bana dedi ki: <<- Hafızı dinleyenlerin yüzde doksanı, okunan şe vin doğrusu benim okuduğum mu, yoksa hafızın okuarabacı.

134 c\uğu mu olduğunu fark etmekten acizdir. Bir adam bunlara tccvitle her ne okursa Kur'an sanırlar. Yalnız ve yalnız başlarını sallarlar. Bizim hafız da okuduğu nu anlayanlardan değil~ Şu halde seyircilerin çoğu benim j:lafız olduğuma yemin bile ederler.» (77) Deliliği Akıllılığından

Daha Makul bir Deli

Halkımız içinde bir sınıf var ki yalnız «bildiğini bilmez.», bundan başka her şeyi bilmek davasındadır. Hekim değildir. Lakin hekimleri küçük görür. Önüne gelene ilaç tavsiye eder. Evlenınesini asla l>ilmemiş, içi ve dışı çirkin bir kadın almıştır. Böyle iken her gence evlenme usulleri öğretir. Bir çok para sarfı ile yaptır dığı ev, alııra benzer. Bunula beraber Mimar Sinan'ı bile beğenmez... Bu kalabalıktan bir tanesi üzüm bağ Iarına sahipti. Geçim ve idare hakkında muntazam bir fikri olmadığından evvelce mühim bir miktara ulaşan servetinin bir kısmını kaybetmiş. Bu zaviat zavallının zihni üzerine mühim tesirler yapmışsa da uyanmasını sağlayamamış. Bağlara arız olan «filokseraııyı (78) hayvanların meydana getirdiğini duymuş. Fakat ziraat müff'ttişinin tedbirlerini pek cahilane bulduğundan kendisi bir takım ilaçlar yaprTıağa kalkışmış. Düşünmüş ki civa, kehleleri (bitleri) kr:çırıyor, telli surür uyuzu, rastık taşı bir takım yaraları iyi ediyor. Bunlara bir takım kaçıncı maddeler ilave ederek bir macun meydana getirmiş. Kütüklere sürmüş. Netice? Doktor Kuru Sıkı' nın dişleri tedavi hakkındaki usulünün neticesi. Bu acayip filozof (çünkü Doktor Kuru Sıkı gerçekten filozoftu) diş ağrısına çare olmak üzere çene kemiklerinin ihracını tavsive ederdi.

A'MAKâ&#x20AC;&#x201D;I HAYALE ZEYL

136

maddi ve manevi her türlü ihtiyacı tatmin ve anlata· bile<:ek mükemmel bir dile sahip olmalarıydı. Yuvamızda mükemmel mektepler, zahire anbarları, yatakhane, hapishane, teneffüs ve yemek salonları, toplantı yerleri, hülasa pek mütekamil bir toplantı yeri için iktiza eden bir binanın, bir şehrin bütün debdebe ve alayişi mevcuttu. Daha garibi şurası ki karıncanın içtimai durumu beşere nispetle daha çok terakki etmiş· ti. İlk önce karıncalardaki geçim düzeni ve çalışma tarzı, beşerdekilere nispetle daha mütekamildi. İktisat ve ekonomi hususunda ise beşeriyete nazaran tavslf edilmesi kabil olmayan bir tekamül farkı vardı. Yalnız ka· rıncaların insanlığa en üstün oldukları taraf terbiy.;meselesidir. Karıncalar bu işte insanları çok geride bı rakmışlardır. Adaleti eşitçe dağıtmak1tı da aynı mütalaa tereddüt göstermeden yürütülebilir. Bu sebeplere dayanarak karınca yuvalarında mektep yapılan daire· ler yuvanın en mutena ve en büyük kısmını işgal ettiği halde, hapishaneler sihhate uygun olmakla beraber pek küçük. Çünkü burada hapis cezasına uğrayanlar hemen hemen yok gibi. .. Bir karıncada en birinci haslet vazife hissidir. Ve bu his her hisse galiptir. Nefsani ihtiras ve ihtiyaçlar uğrunda vazifesini feda değil tembellik eden karınca hemen hiç bulunmaz. Ben karınca beylerinden birinin oğlu ımışim. Eği· tim ve öğretimim için arnele sınıfından yedi yaşlı adam, yedi meşhur alim babam tarafından -müşavere suretiyle- seçilmişmiş. Bu yedi alim yalnız yuvamız halkı arasında değil, belki etraftaki yuvaların halkı arasında da ilim ve fazilet yönünden en üstünleri idiler. Artık teslim edilen hayatın son kademelerine vasıl olan bu ihtiyarlar, beni karınca nesiine faydalı bir eleman ol-

137

mak, en son olarak hayırlı bir talebe yetiştirmek erneliyle çalışmaktaydılar. İyi bir eğitim usulü ile bana kı sa bir zaman içinde karınca cinsine balışedilen ilmin hemen hepsini öğretmiş bulunuyorlardı. Şimdi sık sık seyahatler yapıyor. okuduğum ve bildiklerimin tatbikatı ile uğraşıyorduk ... Uykudan uyandığım hizmetçilerim tarafından hissedildiğinde semiz bir kara-fatma budu ile yarım buğ daydan ibaret sabah kahvaltısı getirdiler. Henüz yemeği bitirmiştim ki hocalanından biri yanıma geldi. Ve şu şekilde söze başladı: « - Ey Şehzadem! Senenin hemen yarısında şehri mizin kuzeyinde bulunan sert ve çorak arazide ne kadar tuhaf tabiat olayları zuhur etmekte olduğunu bilirsiniz. İki numaralı lise talebesine bu sene yaptırdığımız ilmi gezintilere dair aldığımız son raporlarda şimdiye kadar alimleri ihtilaflara düşüren hava durumunun yine başlamış, hergün muntazaman meydana gelmekte olduj?'u bildiriliyor. Malumunuz olmak lazım gelir ki günün bir kısmında güneş hayat nuru balışeden kaynağını kuvvetle neşre başladığ1 zamanlarda parlak gök yüzünün bir çok tarafları birden bire bir takım kalın ve sıra sıra bulutlarla örtülüyor. Bu bulut parçaları muhtelif zamanlarda yine yok oluyor. Acaba bu hava boşluğu durumunun sebebi nedir? Bildiğiniz gibidir ki bu gibi tabiat olayları mantıkla, akli denklerole biline· mez ve bulunamaz. Her durumda tecrübe ve tetkike muhtaçtır. Uzun müddetten beri bir çok mesele hakkında sayısız tecrübeler ve ileri görüşler yapıldığını bilirsiniz. Nice bilinmez tabiat olayları hallolundu. Böyle bir durumda bugün onlara ylızde seksen, doksan hakikat nazarı ilc bakılması mümkündür. Yalnız bu aca-

138

yip hava boşluğund ait durumu hala doğru bir şekilde çözen olmadı. Öğretmenlerinizden bir zat bu meselede derinlemesine tetkiklerini açıklayan konferansını verecektir. Uygun görürseniz buyurunuz bize gidelim. Konferans arazi üzerinde verilecektir. Ve burada bütün orta ve yüksek mekteplerin talebeleri- bulunacaktır.» Büyük bir kalabalıkla acayip yapılışta olan araziye doğru seyahate başladık. İşin garip ve tuhafı şu ki ben hem insan duygu ve bilgisi ve hem de karınca anlayışı ile süslenmiştim. Nihayet acayip araziye girmiştik. Bu yerlere karınca gözleri ile baktığımda hakikaten düşü nülecek ve konferanslar verilecek kadar a~ayip ve garip teşkilata sahip olduğunu anlıyordum. Halbuki insan gözüyle baktığım zaman iki tarafı munt~zam ma· ğazalar, süslü düz bir şekilde Napali taşiart ile döşen miş geniş bir caddede bulunduğumuzu görüyordum. Bu iki his arasında büyük farkı en büyük hayrederic muhakemeye koyolduğum zaman tabiatçı alimlerden biri bu garip arazi hakkında konferans vermeğe başla dı:

,,_ Efendiler!» diyordu. «En fazla dikkati çeken büyük hücrelerin şekliyle aralarındaki kanalların intizamıdır. Hücreler takriben düz, çatlaklar ise hemen hepsi mükemmel denilecek intizamda düzgün çizgilerle doludur. Bu intizamın sebebini ulemamız bir türlü keşfedemiyor. Halbuki böyle sun'i şeylere benzer şey· ler tabiatta yoktur ve olamaz.>> lıu

Konferansın en tatlı bir yerine gelinmişti ki birdenbire yüzbinleri geçen dinleyiciler arasında bir çığ lıktır koptu. Sema açık olduğu halde, yağmur düşme 'li ile kıyası kattil olmavan müthiş biı· sevlap ve sıcaJı: bir tUfan bu anda binlerce karıncayı sürüklüyor ve bo-

139

guyordu. Bu semavi tufandan hasıl olan deli cereyanlı nehir veya nehirler binlerce karıncayı perişan edip götürüyordu. Herkes bir tarafa kaçıyordu. Ben bir dakika korku ve dehşete mağlup olduktan sonra bu garip tufanın sebebini anlamak hevesine düştüm. Yukarıdan hala fasılalı sağnaklarla seller akmaktaydı. Bu müthiş hadiseye insan nazarı ile baktığım zaman hayretten ve gülrnekten kendimi alamadım. Garip arazi adı verilen caddede bir kaldırım kenarında yerimizi almıştım·. Bulunduğumuz yerde bir kira arabası durmuş, arahacı mutlulukla uyumakta ve hayvanlar ise başlarına asılan torbalardan yem yemekteydi. Hayvanların her ikisi ittifak etmişler gibi pislemeğe koyulmuşlardı. İşte zavallı karıncaları yokeden sıcak tufan bu hayvanların pisli.ğinden başka bir şey değildi. Yuvalarda bütün ahali üzüntü ve ızdırap içinde ölümümle meşguldüler. Zira ben de orada vefat eden· ler arasındaydım. Ulema ise acayip arazide vukua gelen tufanın sebeplerini araştırınakla meşgul oluyorlardı.

Nihayet en büyük tabiat alimlerinden biri kütüp· hanesinde bulunan meşhur bir eserde bu sebebi keŞ fetti. Bu eserde deniliyordu ki: «Garip arazide öyle kuvvetli bir mıknatıshk ve elektriklik vardır ki ara sıra birdenbire şiddetlenerek havayı bulandırıyor. En küçük bir arıza ile o bulutlardan tufan üstü seller boşanıyor.» Ben bu beyanatı işittiğim zaman gözümün önüne yemini yiyen yorgun beygirterin pislemesi geldi de uzun bir kahkaha salıverdim. Ve arkasından uyandım. Aynalı hem gülüyor ve hem de görülmemiş oyun oynuyordu. Ve hem de mırıldanıyordu:

bir

140 Güneş yanar, alem döner, Birgün gelir hepsi söner, Ey sahib-i ilm ü hüner, Bilir misin sebebi kim?

Ne gelen var, ne giden var, Ne solan var, ne biten var, Ne gülü var, ne diken var, Bilir misin sebebi kim? Her zerre ferd yoktur eşi, Aceb bunlar kimin işi, Ey kendini bilmez kişi, Bilir misin sebebi kim? Haktır desen mfması ne? Sebep midir? Bir kelime: Soruyorum sana yine, Bilir misin sebebi kim?

A’MAK—I HAYALE ZEYL

142 kullandığım ve kolumda gezdirdiğim şahinim kadar gururlu ve yukarıdan bakan bir tavırla bu zavallı ümit bekleyicilerini görrnemezliğe geliyor, atımı oynatarak geçiyordum. Yalnız kalbirnde acayip bir ateş hissetmekteydim. Bu ateşin mahiyetini tayin edemediğim halde beni son derece büyük bir yakıcıhkla yakması acayipti. Birgün geldi ki artık uzun bir hüzün ve düşünceden kendimi alamaz olmuştum. Elime sazımı alıp okuyor, ağlıyordum. Yavaş yavaş inlemem alışkanlık haline geldiği gibi benzim de fazlaca sararmış ve her şeyden alakam kesilmişti. Bu durum tabiatiyle ebeveynimin gözünden kaçmıyordu. Garip bir hastalığa tutulduğum bütün şehir halkına destan olmuştu. Herkes üzüntülü ve adeta matemler içindeydi. Şehrin en meş hur doktorları türlü türlü ilaçlar, macunlar yapıyor, remilciler, üfürükçüler okuyor, yalnız benim hastalı ğım günden güne şiddet kazanıyordu. Nihayet uzakça bir köyde oturan kehanet ve ilmi ile meşhur bir münzeviyi bulup getirdiler. Bu hekim asır-görmüş doktorların yaptığı ilaçları muayene etti. Başını salladı. Usturlab (81) aletine baktı. Yıldızlarla konuştu. Cin devşirdi. Uzun mi.iddet hayretle dalgınlı ğa düştü. Sonunda: ç - - Ey Efendi! Oğlunuz seviyor. Aşk hastasıdır.» cevabında bulundu. Zavallı babam sordu: «- Muhterem Efendi, kimi seviyor?» «- Hiç kimseyi! İşte aşkın en helak edici şekli budur.» « - Ey Hekim! Bize yol göster Ne yapalım? Ne çare bulalım? Eğer ilaç canım ız ise onu esirgemeyiz. Feda edelim. Yeter ki ciğer-paremiz kurtulsun.»

143

Efendi, oğlunuzun bağrını yakan aşk, mutlak Bu aşka bir hedef bulmalı, ondan sonra aşk ateşini vuslat ab-ı hayatı ile söndürmenin yolunu düşün meli. Böyle olmazsa hel·ak olması mukarrerdir ... » Artık ebeveynimin sevincinin sonu yoktu. Onların fikrine göre iş basit bir izdivaç meselesi demekti. Şehirdeki en seçkin ve en güzel kızlar birer birer bana gösteriliyordu. Hatta şehrimizde şiddetli cari olan eşitlik meselesi bile aranılmayarak en fukara, en pespayeler arasında ki güzeller gösterilm1şti. Ah! Fakat bunların hi-ç birini sevmemiştim. Sonunda yatağa düştüm. Günden güne sararıyor, soluyordum. Zavallı anam ve babam delirecek hale gelmiştiler. Ben artık şarkı söyleyecek, tanburumu ele alacak ve çalacak bir halde değildim. Bu sebeple belki üzüntümün hafiflemesine sebep olur diye babam en güzel şarkı söyleyen kadın ve erkek şarkıcılardan meydan~ gelmiş bir topluluğu tayin etmiş, vaktiyle hoşlandığım en mutena ve hazin parçaları çalınakla vazifelendir-

aşktır.

mişti.

Bir gün hüzünlü bir fasıl yeni bir dellal gür sesi ile:

bitmişti

ki sokakta

dolaşan

bir sandık satıyorum. Kıymeti bin altın içinde ne olduğunu bilmiyorum. Kimse de bilmiyor. Bu sandığı alan da pişman almayan da ... » Dellalın bu feryadını ebeveynim de duymuş olduğundan belki içinde beni eğlendirecek bir şey çıkar diye derhal satın almışlar. -

«Kapr:lı

dır. Yalnız

Ben insanın hiç bir vakit azade kalamadığı araştır ma ve merak hissiyle sandığın içinde ne olduğunu anlamak istiyordum. Ayhırdır i!k defa bir arzu gösterdi-

144 gım

için ebeveynim son derece sevindi ve sandığı yaı nma koydular. Sayısız anahtarlar getirildi. İki gün uğraştım. Uyan olmuyordu. Sandık sanatkarca yapılmış olduğundan kırmak istemiyordum. Nihayet ikinci günü güçlükle sandığı açnbildim. Sandığın içinde yalnız bir resim ve bir kağıt vardı. Önce kağıdı okudum; kağıtta: «Bu sandıktaki resim Maksut Şehri padişahı Sultan Xeramet'in kızı Aşk Aynası Banu'nun resmidir. Bu kızın nur yüzii yanında Zilihalar uirer değersiz yıl dızdır. Onun tatlı konuşmasına sevimli papağan hayıan, onun akıl ve zekasının üstünlüğü önünde alimler titrek ve şaşkındır. Banu henüz onbeş yaşında olup Maksut Şehri gençleri ve Cablisa bölgesi sakinleri onun düşkün aşıkları dır. Ey bu resmi görecek olan zavallı!.. Sen onun sahibine aşık olmakla başını belaya uğratacaksın. Yalnız iyi bil ki Aşk Aynası cihanın afetidir. On iki yaşından beri binlerce babadır ve hayatının baharındaki gençleri hr,yatındım mahrum etmiştir. Binlerce genç intihar etti. Binlerce genç verem olup göçüp gitti. Sen de ey zavallı şehit, o şehitler sınıfına iltihak edeceksin. Sen de Aşk Aynası'nın buluşma ümitsizliğine dayanarnıya rak göçüp gideceksin ... » yazılı idi. Ben bu müthiş cümleleri okuduktan sonra düşün meye bile Iüzum görmeyerek resmi elime alıp baktım. Öyle ya, ölüm denilen iki defa olmaz ki... Ben zaten uzun süren acıklı bir can çekişme ile ölmek üzere değil miyim? Resme baktığımda boğuk bir feryat ve ·çığlık çıkarıp bayılmışım. Kendime geldiğim sıralarda ebeveynimi başımın ucunda büyük bir üzüntü ile ağlar ken gördüm. Çünkü uzun si.iren baygınlığımdan öldi.i-

145 Ben ise sonu gelmez bir ağlamaya tutulmuştum. Gözyaşıarım aktıkça bana bir ih1ç gibi tesir ediyor, üzerimdeki hüzün ve kasvet kabusu eksiliyordu. . O gece ilk defa olarak yemek arzu ettim. Yemekten sonra ümitlerle nurianmış tatlı ve çoktan beri mahrum olduğum güzel bir uykuya daldım. Artık aşkıma bir hedef bulmuş, bütün kudret ve yakıcı aşkımla Aşk Aynası Banu'yu sevmiştim. Kısa bir müddet içinde kendimi topladım. Sanki hiç hasta olmamış gibiydim. Sevgilimin resmi elimden, hayali kalbimin üzerinden düşmü,yordu. Geceleri bütün düşüncelerimin unsuru canan, rüyalarımın aşk taşıyan sermayesi yine canandı. Nihayet mühim bir karar verdim. Anam ve babamın odasına gidip ellerini öptüm. Ve dedim ki: <<- Ey benim hayatıının sebebi sevgili ebeveynim! Gidip cananıını bulmak istiyorum. Onunla buluşmalı yım. Bu olmazsa mutlaka ölürüm. Ben mutlak Maksut Şehri'ne, Cablisa bölgesine gideceğim. Bu azmim değiş mez ve kat'idir.>> Zavallı annem ve babam bu sözlerim üzerine hayretler içinde kaldılar. Lakin kısa bir konuşmadan sonra beni azınimden çevirmenin imkansızlığını anladılar. Derhal bu mühim meseleyi müzakere etmek üzere şeh rin tecrübeli fazilet sahibi ve akıllılarını davetle toplandılar. Ebeveynim benim azim ve kararımla hükmümü tamamı-tamamına tasvir ederek görüşlerini sor du lar. İçlerinden muhterem bir zat söz alarak dedi ki: <<- Bu hususta bir fikir ortaya atmak için Cablisa bölgesini, Maksut Şehrini bilmek ve nerede olduğunu

ğümü sanmışlardı.

F: 10

146

anlamak icap eder. Ben böyle bir yer ve şehir olduğu· nu şimdi duyduğum gibi burada bulunan yüce zatlar da ihtimalki benim gibi yeni duyuyorlar.» Bu meclisi teşkil eden ulu zatlar, hep birlikte doğ. rulayarak böyle bir bölge ve şehri işitmediklerini söy. !ediler. Nihayet daha önce aşkımı teşhis eden ve her nazarında en üstün kabul edilen kahine müracaat olun· masına karar verildi. Kahin yeniden geri getirilerek karar kendisine anlatıldığında biraz düşünmüş ve: «- Maksut Şehri Cablisa bölgesinde ve en batıda (Fasta)'dır. Ondan daha batıda hiç bir şehir ve ilaç yoktur. Nasılki bizim şehrimiz olan Emel doğunun en ucundadır, oraya sür'atle gidilirse bir senede varılabi· lir.» Ebeveynim tekrar

şehrin

ileri gelenlerini

topladı.

İhtiyar kahinin beyanatı münakaşaya kondu ve müza-

kere edildi. Sonunda azmimin izale edilmesi kabil olmadığına kanaat getirilerek oraya gitmeme ortak görüş meydana geldi. En sadık hizmetçilerimizden on beş kişi bana refakat edecekti. Babamın yakıcı istirhamlarına daya· m·,mıyarak ayrılmayan kahin de bana refakete razı olmuştu. Yirmi gün kadar Sultan Kerametle kansına münasip sayılacak hediyelerin seçilmesiyle uğraştık. Muhterem kahine de bir taht-ı revan (82) hazırlattık. ~ Tihr:yet müneccimler (83) gün ve saatın uygun old_uğu· nu gördükleri bir gün sabah vakti ebeveynimle pek hazin bir veda'dan sonra yola çıktık. Akrabatarım ve şe· hir halkı sıhhat ve selamet duaları ile bizi şehir dışına kadar uğurladılar. Ermişlerden olan bir zat en iyi şe-· kilde muvaffak olmamız adına güzel bir dua okudu, Yola koyulnıuştuk.

147

Nihayet bir sene kadar izahı baş ağrısına sebep olacak mihnet ve meşakkatlere maruz kalarak Cablisa bölgesine, Maksut Şehrine vasıl olmak nasip oldu. Şehirde büyük bir kervansaraya misafir olduk. Şeh rin istihbarat vasıtaları pek mükemmel olduğundan ta uzak doğudan geldiğimiz çabuk etrafa yayılarak büyük bir halk topluluğu ziyaretimize koşmuştu.

Ziyaretimizin sebebini anlayanlarsa büyük bir hararetle başlarını sallıyor, üzüntülerini belirtiyorlardı. On gün kadar kısa bir müddet İstirahat ettikten sonra kahinle beraber sultanın sarayına gittik. Huzuruna ka· bul edildiğimize dair emirleri çıktı. Rediyelerimizi alı şıla geldiği üzere takdim ettikten sonra bu uzun sey~ hr;ta katlanmamızın sebeplerini sordular. Sebep maksadımız arz olununca çehreleri karıştı. Derhal ve~ killer meclisinin toplanmasını emrettiler. Vezirlere de maksadımızı izah ettik. Hepsinin yüzlerinde acıma ve üzüntü işaretleri görülüyordu. Sultan dedi ki: «- Oğlum, kızım Aşk Aynası Banu'nun hayatı bana bir şartla verilmiştir. Evlenmesi hususunda ben as· la kendisine karışamam. Yalnız şu -kadar söyleyeyim ki şimdiye kadar binlerce genç bu kızın uğrunda yok olup gitti. Her talip olana bir şeyler soruyor. Cevap veremeyenin sonu helılk olmaktır. Ancak cevap verenle evlenecektir. Halbuki bu ana kadar on binlerce gencin ara· sında sorularına cevap veren olmadı. Rica ederim senin gibi bir gencin helılk olmasını arzu etmem. Gel bu uğursuz aşktan vaz geç.» Sultanın akabinde vezirler ve vekiler söz alarak bu işten vazgeçmeınİ temenni ettiler.

148

Ben ise ısrar ediyordum. Nihayet bir an evvel inr tihana sokulmamı kati bir dille söyleyerek, emelime nail olmak veya bu uğurda yok olmağı kendirnce ni· met bilmek durumlarını çok düşündüğümü izah ettim. Vezirler ufak bir müzakereden sonra ertesi gün saraya gelmemi söylediler. Ertesi sabaha kadar uyuyamayarak bekledim. Sabah oldu. Kahinle saraya gittim. Bizi son derece süslü bir salona soktular. Ortadaki büyük perde salonu ikiye ayırmaktaydı. Ben perdenin ortası bizasındaki koltuğa oturdum. İhtiyar kahin yanım da yerini almıştı. D1ğer koltuk ve kürsüler vezirler, vekiller ve memleketin büyükleri tarafından işgal olunduğu gibi büyük bir topluluk da salonun etrafını doldurmaktaydı.

İpek elbiselerin hışırtısı insana sarhoşluk veren güzel kokular, Aşk Aynası'nın ve etrafındakilerin salona girdiğini haber veriyordu. Bir müddet geçtikten sonra perde kaldırıldı. Yüksek bir koltuk üstünde oturmuş olan Banü'nuP yüzü peçeli idi. Etrafında yüzlerce melek yü?.lü cariyeler toplanmış, elleri göğüste, büyük hürmetle ayakta duruyorlardı. Kız uzun müddet beni dikkatle süzdü. Sanki söz söylemeye cesaret edemiyordu. Nihayet hiç bir musiki veya sesle ölçülemiyecek kulak okşayıcı ve latif bir sesle şöyle konuşmaya başladı: « - Ey genç! Gel bu sevdadan vazgeç. Sorularıma cevap veren olmadı. Cevap verecek gücü tılanlar ise benimle buluşmaktan dolayı gönülleri toktur. Beni arzu edenler ise bu cevabı asla veremezler.» « - Ey Banu! Ben vatanımdan ayrılırken ya canan, ya memat (ölüm) diye yemin etmiştim. Ey Aşk Aynasıl Ben sensiz yaşayamam.»

149

«....:.... Ey genç, yazık! Eğer mümkün olsa ben san~ ve şartsız varırdım. Ne yazık ki J;>u mümkün değildir. Zira buluşma karşılığı her ikimiz de yok oluruz» «- Ey Banfı! Beni üzme merhamet et! Sorularını sor.» dedim. Aşk Aynası bir ah ~ekerek. «-Çok iyi dinle genç! Önce elif mi noktadan yoksa nokta mı eliften çıktı? İkinci olarak ne zaman oldu? Üçüncü olarak elif ile noktanın birliğini göstererek ispat edebilir misin? «- Bu soruların arkasından yüzündeki perdeyi kaldırdı. Ben o eşsiz yüzü görünce, görme zevkinin yakıcı lığına dayanamıyarak «Allahu Ekber» feryadı ile düşüp kayıtsız

bayıldım.

Gözümü açtığım zaman Aynah Baba gülümsemeli seviniyordu: «- Elif üstün (e), elif esre (i), elif ötre (ü). İşte bir alay soru daha! Elif nasıl olur da hareket kabul eder. Elif'e hamze demekle iş halledilir mi? Ya Rab! Bu eHf ba meselesi de aniı:i!a zor şey. Kıraat öğretme ni çok. Fakat içlerinde elif ba bileni yok.» diyordu. (84) Biraz daha sohbet ettikten sonra ertesi günü buluşmak söz ve kararı ile vedalaştık. Aynah'dan ayrıl bir

tavırla

mıştım.

LEYLASIZ DELiLER

göre bugün yine ikindiye doğ Aynah cezvesini ispirtoluğa koydu. buradan konuşuyor ve kahvelerimizi içiyor-

Dünkü ru

konuşmamıza

buluşmuştuk.

Şuradan

duk.

150

Bugünkü hayalim dün kesildiği yerden başlamıştı. bayılmıştım. Banu da akabinde bir «ah!» çekerek bayılmış olduğundan onu saraya, beni eve getirmişler. Kendime geldiğim zaman arkadaşım kahin yüzüme üzüntü ile bakıyordu. Ben karar vermiştim. Eğer sorUlara cevap veremezsem intihar edecektim. Kahinle soruları tekrar ettim. Bunların cevapları· nı nasıl vereceğimizi sordum. Dedi ki:

Ben

«- Oğlum! Bu soruların cevaplarını ancak Delilik Vadisi'nde oturanlar bilirler.» « - Eel Güzel. bu memleket ne taraftadır?» <<- Her tarafta.» «- Anlamadım?ıo «- Oğlum, Delilik Vadisi adı ile anılan mutlak bir yer yoktur. Dünyanın her tarafında Delilik Va'disi bu. 1unur.» Peki, bu vadileri nasıl buluruz?» Bundan kolay bir şey yok. Hazırlanınız, yarın yola çıkarız ve ararız.» Ertesi günü yola çıkmıştık. Üç ay bir çok şehir ve kasabayı boşuboşuna dolaştık. Delilik Vadisine benzer bir yer bulamadık. Artık üzü1meye başlamıştım. Bir gün yine dışardan büyüklüğü belli olan bir şeh. re vardık. Yalnız vakit çok geç olduğundan, kale kapı· ları da kapalı bulunduğundan, surlara bitişik mezarlı· ğın yanında çadırımızı kurduk. Yolculuğun verdiği yorgunlukla erkence uyumuş ve pek erkence uyanmıştım. Şafak sökmeğe başlamıştı. Kahinle kahvelerimizi içer· ken mezarlıktan bir kahkaha işitiliyordu. Sonunda di· yordu ki: «-

«-

151 Mekansız olan iki yer var ki meskendir, Biri vadi-i hayret, birisi şehr-i cunun! Kahin gülerek: «- Evladım, işte Delilik Şehrini bulduk. Kalk haydi sakinleri ile tanışahm ve görüş~lim.» dedi. Kalktık ve mezarlığa girdik. Yedi kişi bir mezar üzerine halka şeklinde 'oturmuşlardı. Bunlardan birisi bizim de işittiğimiz kahkaba ve şiirden uyanmış gibi görünerek: «- Hey ne var? Ezan mı okunuyor.» dedi. Kahin bunun bir mütehayyir (şaşırmış, hayrette kalan, şaşkın, şaşmış) olduğunu söyledi. Diğer birisi ise birinciye karşılık olarak: «Giremez beldemize dağdağa-i reyb ü güman, (85) Ne biliş var, ne akıl var, ne fünun.» Bunu işiten diğer bir tanesinin: «- İmam «Kafirun» suresini mi okuyor?» demesi üzerine diğer birisi: «____.: Sanırım bülbül ötüyor.» Başka birisi: «- Hayır çorba tenceresi kaynıyor.» Bir diğeri: <<- Ne buyurdunuz? Kahve cczvcsi mi taşmış?»

Diğeri:

«- Dalga sesi olmalı.» Sonuncusu: «- Helvacı bağınyar galiba. Biraz alsak.» Ah cür:üe halette yine kendini zevk ederek. <<Külli.ı hizbin» remzini hatemine çekmiş «ferihun» (86).

Birisi

bağırıyordu:

152 « - Ne odur, ne budur, ne de şudur.» Hepsi sustular. Biz kahinle beraber birinin huzuruna vardık. Edepli bir şekilde elini öpmek istedik. Güldü ve: <<- Hacer-i esved'i var öp ger öpmekse muradın, Hiçi pus etmek için halet-i bi-şan gerek. Can der-ağuş olunur mu mütenahi sözler ile Leb__:_i dil öpmek için ah can gerek.» (87) Diğer birisitıc yaklaştık. Ben. « - Ey ilim sahibi hakim maruzatımızı. .. » der demez uzun bir kahkaba kopardı: «-Ve körün ünvanını arif koyarak, Görenin ismine divane denildi. Nice efsaneleri saydırmış ilim, İlın ü irfanına efsane denildi.» (88) Bin üçüneüye müracaat ettik. Ziyaretimizin sebebini arz ile yardımlarını temenni ettik. Boyuna istirham ediyordum. O da diğerleri gibi görünüyordu. Sözü keserek vereceği cevabı bekledim. O zaman: «- Yağmur mu yağıyor? Aa! İsteyen var, isteme· yen var. İsteyen ve istemeyen var, ne isteyen ne de istemeyen de var. Acaba var ne demek?» Biz bunlarla konuşamıyacağımızı anladık. Bir köşeye çekildik. Kahin: «- Sabır, dur bakalım.» diyordu. Bir tanesi bize doğru yaklaşınca: «- Hah, işte görüşebileceğiz.» diye yanaştım. Ve gelen zata: «- Bey Efendim, hoş Sflfa geldiniz.» dedim. « - Aa! Safa gelemedim.» dedi. « - Efendim. isminiz?» « - Her dakika değişir.»

153

O halde kimsiniz efendim?» Ben ne bileyim. Eğer bilsem burada aşçılık y~ par mıydım?» dedi. Ben büsbütün bıkmıştım. Yalnız kahin sabır tavsiye ediyor ve: « - Bunlara bizim emel ve maksadımız bildirilmiş tir. Dur bakalım. Bir kaç gün burada kalır, riyazete gireriz. Bakalım zaman ne gösterir.» dedikten sonra ge· rekeni yaptık. Ben aslında iştahdan kesilmiş olduğum için yirmi dört saatte bir kaç zeytinle iktifa ediyordum. Bu şekil· de otuz dokuz gün geçti. Tam kırkıncı günü delilerden biri diğerini çağırdı. Bu bir rriüteheyyirdi. Hepsi yarım bir ay şeklinde halka oldular. Mecnun ortaya oturmuş, ınüteheyyir ise tam karşısına tesadüf ediyordu. Hepsi bir müddet kendinden geçip iç alemlerine daldılar. Sonra mecnun ve müteheyyir arasında karşılıklı ko<<-

«-

nuşma başladı.

Mecnun: « - Ey Şaşkın! Okudun,

yazdın

manasını

da an-

ladın. Manayı nasıl anladın?» Şaşkın:

Elif ba ile.» Mam1 ne demektir?» «- Bir'in iki, ikinin bir olmasıdır.» « - Bunun ismi nedir?» « - Kelime-i tevhid.» <<- Bir nasıl tevhit olunur? Taksim edilmesi mümkün ve mürekkep midir ki?» «- Hayır! «Bir»» sade, arızasız ve engelsiz olduğu gibi tr:ksim edilmesi de imkansızdır.» «-

«-

154 «- Öyle):Se bir nasıl iki olur? Ve tevhitte neden iki hat (taraf) var?» «- İki çizginin birisi ikrar, diğeri inkardır. İnka rm varlığı ikrann gölgesidir. Bu sebepten dolayı iki çiı;ginin hakikati birdir. Eğer bir çizgi olsa o vakit ikilik olabilirdi.» « - Ya! Buna ne derler?» «- Üç ismi var: Hilkat San'atı, cilve-i zuhur, mel'abe-yi vahdet.» (89) «- Bu ne zaman olmuştur?» «- Zaman, inkar ile ilgili bir taraftır .. Vücutta zamıw olmaz ki! «An» olur.» (90) <<- Pekala, <<an» dediğin nedir?» «- Sırf inkardır. Sırf yokluk, ikrarda zamansızhk, nyrıhkta mutlak zamandır.» <<- Elif ba ne demek?» <<- Alemierin hadisel eri. .. » (91) <<- Hangi harf asıldır?» <<__:_ E lif!» «- Neyin aslı? Vücudun mu, hadiselerin mi?» <<- Vücudun olamaz. Hadiselerin.» <<- Elif'in aslı ne?» <<-Nokta!» <<- Vi~cut kabul ettiğin, elif mi, nokta mı?» <<- Nokta! Vücut susmuş (sakin) elif ile konuşur.» <<- Ya! Demek vücut iki türlü?» <<- Hayır! Elif ve nokta birdirler.» « - Öyleyse elif nasıl hasıl oldu?» <<- Bu bir mes'eledir. (92) Söze sığmaz ki!>> « - Mesel göster!..» <<- Misli ve naziri olamaz.>> (93) <<- Öyleyse misal göster!»

155 «- Misali, zaman ve mekan kaydından azade olanlar anlar.» «- Misalin sermayesi nedir?» «- Arı!» «- Arı ne

yapar?>> Sevdirrnek için!>> (94) « - Ya başka ne yapar?>> « - Balmumu yapar. Bildirmek için;» Mecnün sınırsız bir sevinçle: « - Allah mübarek etsin, Ey ariflerin tacı! Hayret Vadisi de senin, Delilik Vadisi de senin. Son bir sorum var. Misalini göster!» Ben hayretten hayrete düşüyordum. Çünkü Aşk Aynası Banu'nun sorulan tamamen bu soru ve cevaplarla halledilmişti. Yalnız kalbirnde ne Banu ne de bir şe kil kalmıştı. Aşk Aynası artık benim gönlüm olmuştu. (95). Evvelce içim, dışım olduğu halde şimdi dışım içim olmuştu. Ben şimdi tam manasiyle seviyorum. Ben be· nimle vuslatta idim. Ben bu ruh haleti içindeyken Şaşkın cebinden bir parça balmumu çıkardı. Hazır olanlara göstererek: <<- Ey Cemaat! İşte nokta.>> dedi. Sonra nefesi ile ısıta ısıta uzattı ve: <<- İşte elif.>> dedi. O vakit Mecnıln ayağa kalktı ve: cc- Elif'in başka ismi varsa söyle!>> dedi. «- Balı.

Şaşkın:

Evet

vardır. Yalnız kulağına

söyleyeyim.» dediBir şeyler fısıldadı. Birbirlerini kucakladılar. Sonra bana dönerek: cc- Ey Genç! İşte şimdi Leylasız mecnıln oldun. Çünkü mecnün Leyla oldu. Aradan Leyla da çıkarsa o «-

Yaklaştı.

156

zaman difin kulağıma söylenen diğer ismini öğrenebi . lirsin.>> dedi. Ben büyük bir haz içinde gözi.imi.i açtım. Koca Aynalı da o yakıcı davudi sesiyle. <<Ona mecnun mu denilir ki onun Leylası, Yeni bir cilve-i şevket ile Mevla olmuş.» diye 'okuyordu.

KIYMETLİ TAŞLARLA SÜSLENMİŞ ZİNCİR, ALEMİN NASİBİ..

158

nin sizin gibi büyük bir üstada rasiarnası eşi bulunmaz bir saadettir.» « - Oğlum burası dünya değil. Bu bakımdan ya· lan söylemeye ihtiyaç yoktur. Bana büyük üstad deyip durma. Dünyada çabalayıp gece gündüz kafa natıattı ğım bitmemiş gibi asırlardan beri şu berzah aleminde aynı muammayı düşünüyorum. Biliyorum ki hadiselerin esası vahdettir ve çünkü sayıların esası tektir. Diğer bir görüşle kainat da ahenk demektir. Yalnız çöze· rrce.diğim kısımlar var. Yazmak ve düşünmek istiyorum. Ne çare ki garip boşlukta ne yazı yazacak tahta, ne de kalem var. Üzerinde biraz kağıtla bir kalem var mı?» Üstadın bu izahatı bana acayip geldi. Hatta berzah aleminde bile düşünce ve vesveseden kurtulamayan üstaddan ayrıldım. Bir müddet sonra diğer bir gölgeye tesadüf ettim. Ona selam verdim. Selamı almazdan önce: « - Çirağım Eflatun'u (98) ve onun çirağı Aristoyu (99) gördün mü?» diye sordu .. Bu soruya hayret etmekle berab~r bu iki dahi filozofu neden ve niçin sorduğunu sordum. Dedim ki: <<- Bunlardan ne istersiniz?» Dedi ki: <<- Burada alay edip kendilerini tuzağa düşürecek Sofistler (100) yok. Canım çok sıkılıyor. Bizim Eflatunla Aristoyu bulsam, birbirine takıştırarak onların çene kavgası ile eğlenecektim.» · Bu zatın (101) olduğu

konuşma tarzından eşsiz

filozof Sokrat Bu da uçtu gitti. Ben yalnızlık snhasında sıkıldığımdan, savuşacağım zamzn gayet sevimli bakışlı bir gölge yolumu kesti. Çok güzel bir telciffuzla şiire benzeyen bazı sözler söylemeye başladı: anlaşıldı.

159

«- Evet.» diyordu. «Dünyada görüp bildiklerimiz hep ulvi alem -ve yukarıila ruhlanmızın gördüğü haki· katın sönük birer hayali ve hatıraları idi.» Ben: «-Kimsiniz Efendim?» «- Eflatun'um! » «- Bendeniz burada hiç bir hakikat görmüyorum. Aksine her ne biliyor ve görüyorsam dünyada görüp bildiklerimin hatırasından ibaret.» «- Çünkü burası yüksek alem değil. Berzah alemidir. Gerçi burada dünyada olduğumuz gibi kayıtlı değilsek de yine saf ruh olmadığımız meydandadır. Dünyada cismimiz vardı. Burada da şu kadar ki katı cisim değil latif cisim. Bu bakımdan bu berzah aleininde gö· rüp bildiklerimiz hatırasının hatırasıdır... » «- Yalnız bu berzah alemi denilen, şu boşlukta ne. ye saplanıp kalıyor? Neden o yüce alem diye tavsif et· tiğiniz yerlere gitmiyoruz?» «- İki bin senedir ben de düşünüp düşünüp kafa patlattığım muamma budur. Neden bu berzahta oturmak zorunda kalmışız. Şayet burasını keşfedebilirsen, riı;;a ederim, gel beni de haberdar et. Talebelerim bekliyor, ben onlara ders verrneğe gidiyorum. Hoşça kal. A Ila ha ısmarladık.» dedi. «- Ey filozof Allah aşkma biraz durunuz. Bu berzah aleminde de ders vermek, ders almak gibi şartlar var mı?» «- Bu gibi eğlenceler olmasa burada insan sıkın tısından çatlar. Hem neden saklayayım. Talebem Aris· to'nun buna karşı ileri ·sürdüğü bir sürü ·itiraz ve tenkidlere cevap vermekten memnunluk duyarım.»

160

Eflatun'da gitti. Ben belalardan, kayıtlardan, ihtiraslardan ve tepkilerden berzah aleminde bile kurtulamadığıma hayretler içinde iken gözümü açtım. Koca Aynalı: «- Ne kuş var, ne kuşlar. Bir zevkle o da var, o da var. Buna rağmen evlad, safran kabarmıştır. sana bir kahve pişireyim.» diyordu. Kahveyi içtim. Akabinde yine kendimi uçar bir şekil. de gördüm. Etrafımda bir sürü gölge uçmakta, ben de gayesiz, hedefsiz bunların arasında uçmaktaydım. Bir müddet şuraya buraya uçtuktan sonra diğer uçanlarla birleştik. Bunlar bir sürü yazarlardı. Ahlak yazarı, şair, he~im, her boydan, her cinsten vardı. Sohbet ediyorlardı. Sohbetlerine tabiatİ) ~ ben de katıldım. Uçtu· ğumuz bu sonsuz feza hakkını:.a fikirlerimiz birbirine yakın olmakla beraber hiç birimiz esaslı bir şey söyli· yemiyor ve mesele halledemiyor~·ık. Bir taraftan uçmamıza devam ediyor, bir taraftan da sohbeti kesmiyor, ilerletiyorduk. En çok konuşan ahlak yazarı denilen zattı. Etrafından bazan kabul bazan itiraz sesleri işi tiliyordu. Bu sırada söze şimdiye kadar susan uzun çehre ve uzun sakallı Çata isimli olduğunu sonradan anladığım meşhur ediplerden biri karıştı. Herkes yeni bir hevesle edibi dinlemeye koyuldu. Bu zat diyordu ki: «- Azizim ahlakçı! İşte burada yanılıyor, hepimize iftira ediyorsunuz. Sizi temin ederim ki kü<;.i.ik bir değişiklikle eserleriniz halk tarafından kabul olunacak ve yüzlerce defa basıtmaya layık görülecektir.>> «Hatta yeni nesle teşvik kamçısı olmak üzere tiyatrolar tarafından kabul edilip sı.ılıneyc bile konula-

- 161 caktır.

Evet, bu eserler ölümsüz sırrına mazhar olacaktır ___ , Herkes edibin bu mevzuunu hayretle dinliyordu. Bu edebiyatçı coşmuş, büyük bir hararetle: « - Evet, azizlerim, evet. Hep düşününüz. Bugünkü durum cidden düşünülmeğe değer bir ilimdir. Yazı yazacak hemen hiç bir mevzu' kalmamıştır. Çünkü .zihniyetler değişti. Her hususta tuhaf ve acayip değişiklik ler başgösterdi. Eskiden tuhaf ve yeni sayılan şeyler bugün yeni nesil nazarında ne tuhaf ve ne de yeni sayılıyor. Devir her şeyde, bir çok yenilikler mi diyeyim yoksa delilikler mi sayayım, hadiseler icat etmiştir. Bugün en ciddi eserler yeni nesil nazarında komediye veya alaya dayandmhp bağlanıyor. Binaenaleyh hayatı bir makine, ruhu bir hayal, vicdanı adi bir irsiyetten görmek ve yaşamak manasını fedakarlık ve vazife gibi keimelerle niteleyen alimler ilc eğlenmek demek değil midir? Bu bakımdan Ey muhterem Öğretmen, ey Ahlakçı! Siz bir gün güzide eserlerinizle en meşhur komedi yazarı sayılacaksınız.>> Bu nutuk devam ederken biz de bir yere yaklamış, uçmaktan vaz geçmiştik. Zavallı ahlakçının arkasında mühim bir bilgi yükü, bir çuval basılmamış eser müsveddesi olduğunu o zaman görmüştüm. Bu zat uçmanın şiddetinden mi yoksa nutkun tesirinden mi nedir bilinmez bir sebeple «pat>> diye yere düştü. Hepimiz etrafına üşüştük. Uçan arkadaşlarımızdan ismi Doktor Pataban olduğu anlaşılan mütchassis bir doktor Ahlakçı yı muayene etti: « - Sübhanallah! Mide bomboş. Hazmedecek bir şey yok. Bu baygınlık midenin kendi kendini hazınet mesinden ileri gelen bir şey.>> dedi. F:ll

162 Edebiyatçı

ve yazarlar arasında bu konuşmanın devam etmesi diğer tarafta gurup halinde toplanan diğer bir topluluğa karışınama sebep olmuştu. Bunlardan iki kişi şöylece konuşuyorlardı: tatsızca

« - Havayı

teneffüs etmekte eşitlik yok. Her şey bu alcınde hala hava üzerine vergi konulmamış olmasına ne dersin? Bundan daha acayip bir şey olur mu?» ,,_ Azizim, ciddcn hoş söylüyorsun. Böyle bir vergi teklif etmeli. En az bir kaç yüzmilyon frank değil, lira gelir hasıl olur.» den vergi

alınan

Ucu gelmeyecek gibi olan bu karşılıklı konuşmaya da kulak misafiri olmaktan uzaklaştım. Temizce giyinmiş bir zat ayakta duruyordu. Meğer bu da yazar ve edebiyatçı imiş. Şur<}dan buradan biraz konuştuk. Bana, faydalı eserler yazılmasına akrabam gibi vakit har· camayıp faydasız ömrümü geçirdiğiınİ beyanla azarlamalarda bulundu. Bu sene hiç olmazsa bir eser yazıp yazmadığıını sordu. Karalamağa çalıŞtığımı, yalnız tozdan dumandan ferman okunacak sıra olmadığı cevabında bulundum. Bu zat alaycı bir tebessüm fırlattık tan sonra: «-- Bak, ben bu sene mükemmel bir eser yazdım. İsmini söylesem ne çıkar. Çünkü bir şey anlaşılmaz. Şu kadarını

unutma ki ilim

kendiliğinden kıymetli

bir

şe;y

değildir. İş bilen adamların işlerini kolaylaştırmak iti-

bariyle ancak bir cheınıniyet ve kıymet kazanabilir. Bu hakikatiere vakıf olmayan alimler züğürtlerin takdirine mazhar belki olur ama kendisi ebediyyen züğürtlük· ten kurtulamaz. Parasız bol alkışiarın ve takdirin züğürt tesellisinden başka bir kmneti var mıdır ki ... »

163

Önümde geniş bir meydan görünüyor. Halk küme küme toplanmış bulunuyordu. Bu bcrzah aleminde çok meraklı olmuştum. <<Haydi bakalım şurada ne var>> dedim. Uçtum, yürüdüm. Nihayet bir meydanlığa ulaş tım. Orada toplanan halk sınıf itibariyle bir çok guruplar teşkil etmişti. Meydamn ortasında yüksek bir yer yapılmış, ortasına da büyük bir macuncu fırıldağı asıl mıştı. Acaba bu nedir, diye tecessüslc bakarken biraz sonra müthiş bir kanbur geldi. Fırıldağın bir ucuna oturdu. Bunun hem önünde hem de arkasında kanlıur ları vardı. Ömrümde hi·ç böyle çift kanbur görmemiş tim. Garibi neresi bunun. Ön kanburu şeffaf olduğun dan içi görünüyor, adeta bir tüccar mağazası ıdi. İçin de saydamıyacak kadar muhtelif maddeler vardı. Bakışım acayiplcşmiş, kanburun ıçını sanki Mcscid-i Aksa (102) avlusundan büyük, sayısız gözlü bir mağaza gibi görmekteydim. Hayretimin sonu yoktu. O sırada elinden tutarak bir adam getirdiler. Baktım ki bu bir kördü. Fırıldağın yanına oturttular. Bu esnada daha önce görüştüğüm Ahlakçı, Edebiyatçı topluluğu ve Doktor Pa~ da gelmiştiler. Yanımda birisi fısıldıyordu: Bu kanbur «felek>>, bu kör de «talih>> elir. Hepimiz tırıldağın etrafına dizildik. Etrafta halka meydana getirmiştik. Kör fırıldağı çeviriyor, fırıldak ta oturup dönen kanburun, ön kanburundan çıkarıp attığı muhtelif maddeleri etraftakiler kapışıyordu. Tuhafı şu ki herkesin nasibi olan şey başına düşüyordu. Sıra yazarlara, edebiyatçılara geldiği zaman bunlar da bir halka teşkil ettiler. Ben memurlar ile yazarlar arasında bir yerdeydim. Memurların çokluğu beni cimriliğe düşürdü. Yazarlar sınıfına sokuldum. Tuhaf bir tesadüf, bir çok basılmamış eserleri sırtında ahlak öğ«-

164

retmeni benim sol tarafıma düşmüştü. Mi.ithiş kanbur herkese bir şey ?tıyordu. Sıra bize gelince başıma isa· bet eden ağır bir şey beni yuvarladı. Esasen pek cılız olan ahlak öğretmeni Çat da benimle beraber yuvarlanmıştı. Sersemlikten kurtulunca ilk işim nasibime düşen, beni yerle..\"e yuvartayan şeyin ne olduğunu aramak oldu. Aman Ya Rabbi, bu bir ki.ife çi.iri.ik domates idi. Damatesierin bir kısmı başıma, yüzüme ve gözüme bulaşmıştı. Talihime düşen bu acayip salçalanmadan etrafıma bakarken, arkadasların nasiplerini seyreder· ken, hayret nazarianma benimkinden daha tuhaf bir manzara ilişti. Ahlak öğretmeni Çat'ı yuvartayan ·benim düşmemin tesiri olmayıp; başına isabet eden bir sepet yumurta olduğu görülüyordu. Öğretmenimiz aslında pek zayıf olduğundan başına isabet ~den yumurtanın hemen hepsi kırılmış, her tarafını kaygan bir cila kaplamış ve tavada kızartılmak üzere hazırlanmış yumurtalı dil balığı şeklini almıştı. Son derece müte· vekkil olan Çat Hazretleri büyük bir ciddiyetic yüzündeki, başındaki yumurta tabakasını parmaklayarak tı kınmaya çalışıyordu. Çürük domateste bulaşmış oldu· ğumu unuta·rak kahkahayı bastım. Ahlak öğretmeni bü· yük bir ciddiyetle söyleniyordu: « - Bine yakın yumurta. Bari kırılmasalardı. Bir sene onlarla geçinir, şu sırtımda senelerdir taşıdı ğım basılmamış eserlerimin hiç olmazsa Uç-beşini bastırabilirdim.»

Bu sırada daha önce temiz elbiseli ve eserının isminden bir şey anlaşılmaz diyen ve bir takım felsefi şeylerden bahseden zat elinde bir kese altın olduğu halde geldi. Ahlak yazarının yumurta artıklarını

165 parmakladığını, benim de kahkahalarla güldüğümu görünce dedi ki: «- Yahu adamlar! Siz ne budala şcylersiniz. Dünyada her şeyden istifade etmenin yolu varken siz aksini yapıyorsunuz. Eminim ki elimdeki bir kese altı nı size versem bunun da harcanmasını bilemeyeceksiniz. Haydi birbirinizin yüzünü yalayınız. Domatesli yumurta yemiş olursunuz. Haydi durmayınız, vakit geçirmeyiniz.» Bu sözlerin bitmesini müteakip ahlak yazarı hemen kucağıma atıldı. Kollarını boğazıma doladı. Zayıfhktan, gıdasızhktan Güney Amerika'nın karınca yiyen hayvanının hortumu şeklini alan yarım karış incc ve sert diliyle yüzümü yalamaya başladı. Kedı dili kadar tırtılh olan bu dil yüzüme dokundukça o kr,dar gıdıkbndım ki değil karşılığında yumurtalarını yalamak, deli gibi gülrnekten katılıyor, bir taraftan da aç ahlakçının demir kadar sağlam ince kenetlenmiş kollarından kendimi kurtarmaya çahşıyordum. Gırt· lak gırtlağa yuvarlandık. Bir aralık kendimi kurtarabilmiştim.

Gözümi.i açtım. Koca Aynalı elinde bir tabakla mezarlığın kapısı tarafından geliyor, gülerek söylenivordu: « - Alem bir deniz. Sen bir gemi, Aklın yelkeni, Fikrin dümeni. Kurtar kendini, ha! Göreyim seni ... » Tabağı önüme koydu. Oturdu. Zenbilinden biraz ekmek çıkardı, verdi. Tahakta domates salatası iize-

166

rinde hazırlanıp konulmuş yumurta vardı. Berzah aleminde gördüklerim hatırım~ geldi. Aynalı tekrar güldii: « - Bir farkla öyledir. Yalnız farkı atınca öyle midir? Hele çok düşünme. En sonunda başına atılan ,domateslerden ezilmeyen birka;ç tanesi ile ahlakçı yazarın başına isabet eden yumurtalardan kırılma yan birkaç tanesinden yapılmış salatadır. Kaşıkla! Nasibinde ne varsa kaşığında o çıkar. Buyrunuz yiyelim. Devran yine o devrandır oğlum!» dedi. Aynatı•nın

Ebedi Uzleti

Ruhumda acayip bir tatsızlık ve bulanıklık hissediyordum. İşleriınİ bitirmezden evvel Aynah Baba'ya uğradım. Beni görünce miitebessim, fakat değişen bir sima ile: «·· Ee evlat, ben artık buradan göçüyorum. Zahi· ren ayrılmamız lazım geldi. Allah yardırnem ve rehberin olsun! Sen yarın sabah bir zahmet et, uğra. Sana bir dağarcıkla içlerindekilerini bir hatıra olarak bıra kıyorum. Beni gönülden çıkarma ki her an seninle beraberim» deyince meseleye intikal ettim ve elimde olmayarak ağlamaya başladım. Aynalı

beni bağrına bastı! Gelip gitme bu aleme aittir. Dış görünüşüne ni·çin bakmalı. <<Ü her gün bir iş· tedir.» (103) Biz Allah'ın emrinin dışında olamayız ki!» Geç vakte kadar yanında kaldım. Yalnız saatler de ne kadar çabuk geçmişti. Görünmeyen bir şimşek miydi bilmem. Son derece hazin bir şekilde ayrıldık. Bütün gece göztime uvku girmedi. Seher vaktinde me«-

ağlayarak

yapalım evladım.

167 zarlığa

gittim. Latif bir seher rüzgarı esiyor, en sıkın gönülleri bile ilahi bir sesle dolduruyordu. Ben son derece korkmuş ve üzülmüştüm. Sırf nur olan o Koca Aynalı bir ağaç dibinde, o her zaman sevdiği asırlık çitlenbiğin altında, kolları göğüste çapraz kavuşturulmuş, sanki güzel bir rüya görüyormuş gibi mütebessim ve rahat bir şekilde uzanmıştı. Yaklaş tım. Hasret ve sevgi gözyaşları ile mübarek ellerini ıs lattım. Ağladım, ağladım. Ne kadar zaman geçtiğini fark etmiyordum. Gönül son insani vazifesini yapmak için bir türlü ayrılmaya ve hazırlıklar yapmaya razı alamıyordu. Kendinden geçmiş bir halde kalktım. Sevdiklerimden meydana gelmiş küçük bir cemaatlt: döndük ve sevdiği ağaçın altına defn ettik. Akşama kadar fena bir iç sıkıntısı ruhumu kemirdiği halde maksatsız ve gayesiz serseri bir şekilde dolaştım. tılı

Gecem bir çok düşünceler ve geçmişe ait olaylarla geçti. Ertesi sabah Baba'nın bıraktığı hatırayı hatırladım. Kederlerimizin dolu olduğu kulübeye girdim. Meşin heybe küçük bir şeydi. Açtığım zaman bana kalan eşya; bir büyük, iki küçük cezve, dört-beş fincan, yüz gram kadar şeker ve kahve, bir tane el yazması Kur'an-ı Kerim ve küçük bir cep defterinden ibaretti. Kulübeyi tamir ettirdim. Artık dünyevi meş guliyetlerden uzak kaldığım zamanları burada geçiriyordum. Defterdeki yazıya bakılırsa merhum Baba'nın yaçok hoş ve inci gibi olduğu, kendisi gibi yazısının da gözü okşadığı görülüyordu. Bir çok arifçe şiirler ve hikmetli makaleler konulmuş olan defterin birkaç fıkrası, herkesin duymasında mahzur olmayan ve akzısı

168

sine istifade edilebilecek

şeyler

olduğundan,

aşağıya

alıyorum.

Saadet Her insan, her akıl ve vicdan sahibi, hatta en debir hayvan bile bu varlık .ve kalabalıklar aleminde ihtiyaçları duyduğu andan itibaren saadeti araştır maya başlar. Bu öyle değişmez bir ·kaidedir ki tabiat kanunları içinde her kanun uzaklaşmış olsa bile bu kaide her halde bu geri çekilme kanunundan uzaktır. Hayvanlar akli kanaatİyle belki de çoğunlukla nisbi bir saadet bulur. Zira istekleri, zevki, düşüncesi sınır lıdır. Yalnız insan -·kamil insan müstesna olmak şar tıyla- araştırdığı, istediği ve arzuladığı saadetin mahiyetini pek de bilmediği halde yine de bilmediği bu meseleye had ve hudı.it tasavvur etmez ve tayin eylemez. Nice mesut kimseler vardır ki bu hırs ve ibtila sebebiyle mesut olamadığı kanaatinde bulunur. Kendi kendine fanl hayatını cehennemi bir hale getirir. Zaten en basit \'C ilkel bir insanın, bir insan yavrusunun bile bitmez tüketımez bir emeli vardır. İnsan! İş te şu devrede her şeyi oldukça anlaşılmışken anlaşıla mayan bir muamma! Nedense insan yaratılış icabı acayiptir. Bir çok şeylere sahip olur, oldukça da hırsı artar? Ac.ıba saadet nedir? İşte bunu bilP.n yoktur. En doğru ifadesi ile alemin gürültüsünden habersiz mecnunlar mesut sayılabilir. Dikkat ediniz. Bir şehri tiyatroya, halkını aktöre benzetrnek çok mümkünüdür. (K) şehrindeydim. Zamanın zorlaması icabı herkesle temas ediyordum. Pek

ğersiz

169 insanı tetkik süzgecinden geçirdim. Bunlar mave manasız bir çok noksanlıklarla malul ve müsab olduklanndan mesut değildiler. Bu koca memlekette en fazla dikkatimi üç şahsiyet çekmişti. Biri oturduğum mahallenin imam ı. Diğeri de ... Tekkesi Şeyhi olan zat idi. Her ikisi cidden tuhaf şey lerdi. İmam efendi old1:1kça ders görmüş, Ezher'e (104) kadar gitmiş, buna rağmen vakti hali yerinde, ·çeneli, eşraf bozması itibarlı, fazlaca nüfuzlu ve aynı zamanda çok atak ve ileri derecede mutaassıp bir şahıstı. Şeyh efendiye gelince, babadan miras kalan tekkcnin (105) muntazam geliri ile müreffeh bir durumda, İsrailiyattan (106) başka evliya., enbiya hikayelerine vakıf, bir çok safsata ve hurafeyi bilen, bütün sema' ve ayin (107) usullerini bilir, mütemadiyen rüya görür, cin devşirir, şeytan toplar ve bağlar bir adamdı. Imam Efendi herkese itiraz eder. Ahir zaman geldiğinde, iman ve itikadın zayıflığından ve kıyametin kopmasına az bir zaman kaldığından dem vurur. Herkeste bir ayıp ve kusur görür. Kimsenin kıldığı namazı, aldığı abctesti beğenmez, kendinden başka şeri ata (108) bağlı Allah'tan korkan adam göremez. Halbuki İmam şimdiki durumu ile çok mesut olabilirken yukarıdaki durumları dolayısıyla kendini mahrum etmekle beraber bu mahrumiyetini bir de faizle gizli olarak köylülere para vererek tefecilik yapmak, yolunca domuzu bile kuyruğu ile yutmak ve her ·zaman kaza ve kadere aşırı bir teslimiyetten bahsederken gök gürkınesini kulaklarını avuçları ile tıkayarak duymamaya ve vaktinin büyük kısmını gizli ve meşru' olmayan cğ:lencelerle geçirmek \'C lüzunısuz tatsızlıklara

çok

nalı

170

maruz kalarak kötü ahlakı ile kendi saadetini bütün bütün iki kat eylemekle bilinirdi. Şeyhc gelince, cin devşirmek bir tarafa, cin korkusundan geceleri tuvalete bile karısı beraber olmadıkça gidemiyordu. Evinde kızının d.urumunu bazan görür, bazan görmez. Basit, aptal, tam manasıyla miskin bir adam olduğundan, bu da kendini bilenlere göre biraz tedbirle tam istidata sahip olabilirken şu halleri ile her seferinde ızdırap içindedir. Asıl mevzuumuzu teşkil eden üçüncü şahsiyettir. Bu üçüncü şahıs araştırmalarıının neticesine göre hayatından razı ve aynı zamanda bir ölçüye göre mesut bir aile teşkil etmektedir. Şehirde dolaşmam sırasın da bulunduğum yere beş on adım mesafede Hamdum isimli bir marangoz dikkatimi çekmişti. Bu adam otuzia kırk yaşları arasında görünüyor, vücudu sağ lam, sıhhati yerinde olduğu da yüzünden ve halinden anlaşılıyordu. Her zaman neşeli olan bu zatla gelip geçtikçe selamlaşırdım. Bir gün meczfıblara mahsus oir imtiyazla selamdan sonra dükkanın bir köşesinde ki iskemieye çöktüm. Beni memnuniyet ve hürmetle kurşıladı. Derhal en küçük çırağını kahve ısınarlama va gönderdi. Ha,nıdun Ağa bir tahtayı rendelemekle beraber sohbetimiz devanı ediyordu. Diyordu ki: « - Baba! Bir marangoz boş durmak ve çene çalnıakla vaktini geçirmemelidir. Kusura bakma. Rususiyle .gördüğün bu üç kalfa ve çıkak oğuUarımdır. Beni i)ten uzak, bozboğazlık eder görürlerse kötü bir örnek olur. Bir taraftan çalışır, bir taraftan da seninle görüşebilirim. Çalıştığıın için kusura bakma!» Diğ<'r tezgahlar önünde biri yirmi, diğeri onbeş~ onaltı Yaşbrında ~iirbüz, çalışıp k8zanınaya örnek iki

171

genç, pehlivan pazularım andıran kollarını sıvamış lar, işleri ile meşguldüler. Dükkanın daha içinde bana kahve ısmarlamaya giden sekiz on yaşlarında tom· bul bir çocuk da talaş ve yongaları ayırıp çuvallara koymaya çalışıyordu. Ben bir taraftan kahvemi içiyor, bir taraftan da: « - Hamdun Ağa! MaşaLLah, Allah bağışlasın. Bunlar senin oğulların, öyle mi?» dedim.

Hamdun Ağa iftihar edici bir tavırla: Evet. Üçü de oğullarımdır. Büyüğü ilk çocuğumdur. Şimdi yirmi yaşına girmek üzere. Memleketin en mahir, en çalışkan marangoz ustalarından oldu. Hatta kendi kendine benim bilmediğim zeytin iş lerini, kabartma ve oymacılık gibi şeyleri öğrendi. Yakında bu sanatı benimseyen inşaatcı Yahudilere üstün gelecektir. Halen kendisine bir meddiye (109) gündelik veriyorum.» « - Ya! Gündeliği kimden alıyor?» «- Kimden alacak ya! Benden. Far~et ki oğlum yok. Dükkanımda bir usta çalıştıracağım. Maharetli bir usta günde bir Meddiye almayacak mı? Ben dışa rıdan adam alacağıma ·kendi oğullarımı çalıştırmak «-

tayım.»

Ben hayretle: ,__ Bir baba Ham d un:

oğluna

yevmiye verir mi?»

,,_ Elbette! Bir çocuk babasının yanında gündelik alınazsa ne iş öğrenir, ne de iş ·çıkarır. Baştan savma çalışır. Zira babası, kendi babası olduğu ıçın değil, belki el emeği için kendisini besliyor hislerini

172 alır da ahlaksız olur. Bir de para kazanmayı \'C kıyme tini öğrenmek gibi faydalı durumları öğrenir. İşte bu sebebe mebni ben de oğullarıma yevmiye veriyorum. Ortanca oğlum on kuruş alıyor. Yalnız üç gün sonra Cumartesi hafta başıdır. Artık maharetli bir kalfa ol· duğundan haftalığını on beş kuruşa çıkaracağım. Küçük oğlan, hala benim rahmetli ustamdan ilk aldığım yevmiye kadar yani yirmi para alıyor. Çok çalışkan ve müteşebbistir. Hatta büyük kardeşlerine üstünlük sağlayacak gibi görünüyor. Hakkı bir kuruşsa da iki defadır acelesinden ve dikkatsizliğinden ~!ini kesiyor, onun için arttırmıyorum. Eğer bir daha kesmezse kuruşu hakedecek. Ben dikkatsizleri sevmem.» <<- Demek e·v masrafını da müşterek yapıyorsu nuz, öyle mi?» Ham d un Ağa: « - Aa! Öyle şey mi olur? Farzet ki oğlum yok. O zaman masrafına kalfa ve çıraklarım mı iştirak edecek? Yahut bir çok kimsenin olduğu gibi, evlatla· rım kendilerini idare edecek para kazanmaktan acizdirler. Şu halde masrafa nasıl iştirak ederler?>> Oğul larım kazandıklarını biriktiriyorlar. Büyük oğlumun ücretini verdikten başka kendisine kalacak bir hayli sermayesi vardır. Biraz daha artarsa benim sermayeye yetişecek. Kendisine münasip bir dükkan açaca· ğım. Yahut işime ortak edeceğim. Ve evlendireceğim, torunlarımla da ev şenlensin. Sonra muradı ilc ikinci ve üçüncü.» « - Demek ağam, sen hayli zenginsin. Öyle mi?» Hamdun çocuklarına hitab ederek: . « - Rollarınızı kaldırınız» . dedi. Çocuklar koilarını kaldırdılar. O zaman:

173 « - Bana bak Aynalı Dedc. Bu sekiz kolu az zenginlik mi zannedersin? (Çocuklara tekrar hitabla.) Haydi oğullarım, işinize devam ediniz, (Bana da) Ben çoktan oğlumun bedelini bizzat hazırlamıştım. Ortancanınkini de tamamlamak üzereyim. Bilir misin Dede ben yirmi yaşında evlendim. O zaman günlüğüm yedi kuruştu. Bir sene sonra büyük oğlum dünyaya geldi. Ustam rahmetli Hacı Mürteza, günlüğümü on beş kuruşa çıkardı. Bana yol gösterdi. O günden itibaren güİılüğümden altmış para (bir buçuk kuruş) oğlumun bedeli için, üç kuruş hastalık halinde çalışamayaca· ğım zamanın masrafı, i·çin on para bayramlarda fakir· !erin çocuklarına elbise yapmak için, on para sadaka vermek için, üç kuruş da sermaye biriktirmek, iki kuruş ev kirası, elbise ve saire için ayırmaya başladım. Beş kuruş bize bol bol yetiyordu.» Ben: «- Ben bu tertibli hayata şaşıyorum. Demekki senin ustan Hacı Mürteza iyi bir adamdı.» « - (Marangozun gözlerinden yaş gelerek) Allah rahmet etsin. Neyim varsa onun sayesindedir» dedi. Marangoza: «- Allah saadetini arttırsın. Allah karına ve çocuklarıpa sıhhat ve uzun ömürler ihsan eylesin» de· d im.

Bu duam marangozu pek memnnun etti. Önce küçük çocuk olduğu halde oğulları elimi öptüler. Mutlu ailenin halinden o kadar memnun oldum ki, çoktan beri acı ve tatlı bir sebep bulup göz yaşı dökerneyen gözlerim sulandı. Marangoza: «- Şimdi bana nasıl ömür geçirdiğİnizi de aniatın ?» dedim.

174 « - Sabahleyin gayet erken kalkarız. Yaz ve kı~ yüzürnUzi.i soğuk su ile yıkar, küçük biiyük hepimiz birer kahve içeriz. Ailece biraz konuştuktan sonra erkence kanm ta.rafından ateşe konulan tencereyi odamıza alarak bir çorba içeriz. Kalkar dükkfma geliriz. İçimizden biri _eve lazım malzemeyi alır, eve götli· rür. O günkü işlerini kendilerine veririm. Çalışmaya başlarlar. Öğlene yakın karnımız acıkınca küçük eve gider, yemeğimizi getirir. Güzelce karnımızı doyururuz. Gazete okumak için komşu kahveye bir kahve ıs marlar, bir gazete alırım. Büyük oğlum göz gezdirir, bana mühim taraflarını söyler.>> « - Vayy! Evlatların okumak biliyor ha!» «- Hem okurlar, hem yazarlar.» « - Demelç onları mektebe gönderdin öyle mi?>> « - Hayır. Mahalle mektebinde çocuk senelerce devam ediyor. Hem ahlaksız oluyor, hem de bir şey öğrenmiyorlar. Ben fakir bir hoca buldum. Kalfa, bulunduğu mektebe gitmezden evvel her sabah bir kahve ve iki metelik karşılığında dükkanıma gelir çocuklara yarım saat ders verir. Bir senede oğullarım Kur'an-ı Kerim'i ve gazeteyi okuyabildi. Bize lazım geldiği kadar da yazmayı öğrendiler. Ondan sonra her sene ho· canın uygun gördüğü kitablan aldım. Öğle tatillerinde, bazan da geceleri bu kitabiarı okurlar. Gelelim nasıl yaşadığımıza. Öğle vakti bir bu:;uk saat tatildir. Gazete dinlemek mecbuı:ı değildir. İsteyen bir saat uyuyabilir. Akşam alaturka on buçukta (ikindidcn ya· nma saat sonra) dükkanı kapanz. Bak dedc ben kahve taraftarıvım. Hepimiz )!Ünde beşer fiP•:an kahve içeriz. Akşam üzerieri şehrin uygun yerlerittde küçük bir gezinti yaparız. Gt•ccleri evimize kı~ giir.lcri esnaf

175 komşulardan komşu

erkek

\'C kadınlar

gelirler. Ha! Bizim kaçok severler. Zira hiç dedikodu etmez. Her Cuma karım ve çocuklarımla bahçemize gideriz. Bir kır alemi yaparız. İşte günümüz de böyle geçer. Allah'a harnci olsun bizim eve hastalık girmez. Ömrüm boyunca ben iki, bacı da üç defa hasta olduk. Çünkü ınuntazam yer ve yatar kalkarız. Abur cubur yemeyiz, hülasa bin kere Allah'a hamd Vt: şükürler olsun.•> rıyı

kadınlar

Bir Kahve Alemi senesinde Filistin'in . . . şehrinde bulunuyorbir günün akşamı biraz hava almak üzere havası ile halkın ilgisini kazanan ... mevkiine doğru, zeytinlikler arasından yol almaya başladım ... mevkiinde bir çok mükemmel gazinaların hemen her.si benim gibi sıcaktan bunalanİarla doluydu. dum.

Sıcak

İnsanlar her nedense zararsız delileri çok sevdiklerinden kahvelerde oturtın insanlardan bazıları beni kahve, mırgile içmeye davet ediyorlardı. Fakat ben, herkes tarafından arzulandıkça, nazlanmayı arttıran kahpelerde görülen hir cilve ile isteyenlere alaka duymuyor, kendi ke:-:fime gezinivordum.

En büyük ve- şık kahvelerden birinin önünden geçerken bir garson koşarak geldi. Her nedense kahve garsonluğu Rum milletine has bir sanattır. Suriye ve Filistin'de her sanat ve iş yeriiierin elinde iken kahve ve gazinalarda garsonlar, meyhaneciler her yer gibi Rumiardand ı. İ şte koşup gelen garson da Rum olduğu kendilPr!nC' mahsus acayip şive ile ko-

176 nuşmasından anlaşıhyordu. karışımı

«-

Garson tuhaf bir Arapça Türkçe ile. Aynah Baba, seni beyler istiyor. Buyurunuz»

dedi. Ben: « - Hangi beyler?» deyince: « - Ben bilir miyim kimlerdir. İşte şu ağaçların altında oturanlar» qedi. Yaya olarak geze geze haylice yorulmuştum. Beyleri eğlendirmek, daha doğrusu biraz dintenrnek ve gönlümü oyala nak üzere icabet ettim. Ben şehir hal· kı arasında aynalarım ve yabancılığım ile bilindiğim gibi, ben de ileri gelen ve memurlannın hemen hepsini . tanıyordum. Köşedeki beylerin Tahrirat Mümeyii"Z.i (110), Demiryolu Komiseri, Lise Müdürü, Nafia Baş mühendisi ile üç lise öğretmenini tanımıştım. Hepsi · beni görünce alayh bir şekilde ayağa kalkarak: «:- Vay hemşehrimiz Aynah Sultan! Vay Aynah B~ba! Hacı Aynah buyurun!» sesleri ile karşıladılar. Ben de rolüme uygun olarak cevaplar vererek kanapeye oturdum. Garson geldi. Mümeyyiz Bey: « - Hazreti Aynalı ne i·çeceksin?» diye sordu. Bir nargile istedim. Bunun üzerine nargileyi getiren garson başka ne içeceğiınİ sordu. «-- Be~•ler ne içerse ondan getir» dedim. Garson: « - Beyler vermut içiyor. Siz de ondan demek» deyince ben: « - Evet, on bir palamut» dedim. Beyler ve etraftaki masalarda Türkçe bilenler kahkahayı kopardılar. Türkçe bilmeyenler de kahka·

177 hanın

lar

sebebini sonıp mahiyetini anlayınca

kahkaha·

çoğaldı.

Beni bilenler bilmeyenlere uzak Esas ınanası ilc <<tuhaf deli» cümlesi ile özetlenebilirdi. anlatıyordu.',

masalara kadar zararsız bir

\'C

Bilhassa hazır olanlar arasındakı acı ve tatlı su .[rengi kadınların en fazla dikkatini çeken özellikle· rim olan aynalarla tesadüfen iiçünii bir onluğa aldı ğım horoz şekerleriydi. Vermu_du içtim. Karşıdaki masada serbesliğinden veya Amerikalı olduğu anlaşılan şuh ve pek sevimli bir kız bana dondurina ısmarladı. Ben de hemen sarığırndaki şekerlerden birisini garson vasıta sıyla kendisine gönderdim. Bu durumum her nedense herke'iin hoşuna gitmiş olacak ki, neşe çoğaldı. Kahvenin yüzden ziyade müşterisi tarafından alkışlan dım. Madamlar b<ina pasta, çörek ve saire şeyleri göndermekte adeta yarışa başladılar. i lk parti ikram edenlere ben de karşılığında sarığırnda kalan şeker leri verdim. Yalnız çörek ve saire gibi ikram sonunda ayağa kalktım. Uzun bir şekilde horoz gibi öttüm. Ve ilave olarak da:

İngiliz

<<- Madamlar, beyler, efendiler! Buraya geleceği mi, bu kadar ikram göreceğimi önceden bilsevdim, bir küfe horoz şekeri ile gelirdim. Maalesef şimdi horozlarım bitti. Binaenaleyh ikramda bulunup da karşılığında bir şey alamayanlara ve bundan sonra ikram edeceklere nazik bir mukabele olmak üzere horoz gibi öttüm. İşte bir defa daha ötüyorum. Hisseniz budur>> dedim. Bu sözlerim etrafa derhal tercüme edildi.

F: 12

178

Kahkahalar gök yüzünü tuttu. Her tarafa yayı· lan, umumi bir neşe ve sevinç hüküm sürüyordu. Herkes Deli Aynalı'nın bugünkü deliliğine gülüyordu. Bense her bakımdan benden aşağı olan gafil halkın dar görüsüne, ahmaklığına gülrnekten bayılıyordum. O aralık kahveye ama bir kadın girdi. Minimini bir kız tarafından yürütülen bu zavallının yürüyüşü, ömründe dilenınemiş ve yakın zamanlarda bu sefalete düşmüş olduğu. eski, fakat ağır kumaştan imal edi)· miş elbiseleri ile hal ve tavrından anlaşılıyordu. ihtimal ki bir zamanlar neşe ile geldiği ve dondurma yediği bu yere bu sefer dilenci şeklinde gelmesi, kendisine fazlaca tesir etmiş olacak ki, dizleri tutmuyor, adeta yere mıhlanmış kalmış, donuk bir halde bulunuyordu, Bir

adım

daha atmak cesaretini gösteremeyen bu sefil manzarası bende acayip bir iz bırakmıştı. Deli rolümü unutarak, daha doğrusu baş ka bir rol takınarak ayağa kalktım .. Sarıktan çıkardı· ğım külahı keşkül şekline koyarak önce Türkçe, Arapça, Fransızca ve Almanca: znvallı kadının

<<- Hanımlar,

beyler! Bu sefil

kadına

sadaka ve·

rin>> dedim. Herkes hayretle kuruşluk, çeyreklik ve sair para· lardan attılar. Masaları dolaşıyor, tamamİyle durumu ortaya koyuyordum. Konuşmamın tesirinin semeresi zavallı kadına, göz açıp kapayacak kadar az bir zamanda bir kaç yüz kuruş topladım. Ve eline verdim. Bundan sonra orada oturan beyler önceki alaylı bırakarak bana hürmetle muameleye başladılar.

tavrı

179

Halbuki bu benim işime gelmezdi. Israrlarına rağmen kahveyi terk ile serbestçe ve kendi alemimde dolaş· maya karar verdim. Yalnız o kadar ısrar ettiler ki be· raber yemeğe kalmaya razı oldum. E, hadi hatıra defterinde bir de böyle bir alem bulunsun, dedim. Yemek yerken yanıma tesadüf eden okul müdürü kulağıma eğilerek diyor ki: <<- Azizim, bu pejmürde ve maskara kıyafet al· tında tam tahsil görmüş, olgun bir inşan, büyük ve cömert bir yürek olduğunu görmemek ıçın insanıp. gerçekten kör olması lazımdır. Zavallı kadının o kor· kunç vaziyetini görüp de ayağa kalktığınız zaman maskara kıyafetinize rağmen yüzünüzdeki safvet, ulviyet ve hatta hakimiyet hepimizi itaatkar, büyülen· miş ve müteessir etmişti. Bir kaç dakika zarfında bir kaç yüz kuruş sadaka toplamak için mutlaka sadaka verenlerin ruhuna nüfuz etmek iktiza eder. Bunu siz yaptınız. Tekrar ediyorum. Azizim, siz insanlığa hizmetten feragatle bu yaşayış ve acayip kıyafeti niçin seçtiniz?» Genç müridierin (lll) söz ve hallerinde haddinden fazla saflık ve hizme! aşkı vardı. Cevap olarak: <<- Azizim, bu soruyu bana başka biri sorsaydı delice bir cevapla geçiştirirdim. Yalnız sizde gördüğüm saflık ve gönül temizliğinden dolayı hakikatı söyleyeyim. Ben insanlardan o kadar çok ihanet gördüm ki, onlara fenalık etmemek şartıyla bu şekilde rahat ömür geçirmeyi daha uygun buldum. Sözlerimi düşününüz, çıkaracağınız netice size ait bir kazançtır» dedim. Hepsi ile vcdalaşarak ayrıldım. civarında oturduğunı evin sakin odasına gelmiştim.

180

Gençlik İksiri ( 112)

Suriye'nin . . . şehrinde. . . . mahallesi halkından, ... isimli asil bir zat vardı. Bu adam gayet cömert ve fazlaca müsrif olduğundan bin senelik aile servetini birer birer eritmiş, buna rağmen pek çok kimseye göre refah sayılabilecek orta bir serveti kalmıştı. Ya· şı altmış beşe yaklaşan, zevk ve eğlence ile vücudu, kuvvetli bünyesine rağmen, yıpranmış ·olan zat uzun hayatında evlenınediği halde altmış yaşından sonra evlenıneye kalkmıştı. Acaba niçin? Acaba hayatının son günlerinde aile saadetini tatmak, vefatından son· ra hayırla yadetmesi umulan çocuk yetiştirmek için mi? Bunu hi·ç ummamalı. Çünkü altınışından sonra her ikisi prensipierimize göre hayali nazariyyelerden sayılma ktadır.

Altı

ay önce bütün memlekette bir facia duyulve bölgenin zenginlerinden acayip bir şahıs esaslı bir terbiye almadığından ailesine karşı borçlu olduğu vazifeyi, idraksizliği sonucu oğlu o muhitte eşi görülmemiş bir çapkın, bir afacan olduğu gibi kızı da daha on üç yaşında iken önüne gelenle sevişıneye pek erken başlamıştır. Nihayet bütün aşık· larına tercih ve öncelik tanıdığı . . . isimli eşsiz bir güzelliğe sahip fakir bir gence bütün varlığını teslim edip birleşmişti. muştu.

Zamanın

Kızın babası sonunda olayı haber almış, şeriat ve akıl yönünd~n telafi edilme çaresi mümkünken son derece kibirli ve paraya düşkün bir cimri olduğundan kızını bu fakir delikanlıya vermekten vazgeçmesi halk arasında yüz türlü dedikodular ve rezalet-

181

sebep olmuş. Bir gün fakir deli· Bir hafta sonra boş arsalar dan birinde bulunan kuyunun içinde cesedi bulundu. Kimi kasten öldürolerek kuyuya atıldığını, kimi üzüntü ve aşkın sürüklernesi ile intihar ettiğini rivayet etti. Zabıta gelişi güzel işe el koymuştu. Bununla beraber bütün Suriye ve Arabistan'da olduğu gibi iş, zengin ta· rafa taallük edince kapandı gitti.

ler ortaya

çıkmasına

kanlı ansızın kaybolmuş.

Aradan dört beş ay geçince bu yosma kızı ... Bey'e nikahlamaya karar vermişler. Bunda, sözde her iki tarafın türlü İstifadesi olacaktı. Kızın babası . . . Bey gi· bi asil, herkesin alenen dil uzatmaktan çekindiği bir zata kızını vererek geçmiş olan olayı unutturmak ve şimdilik mühimce bir yekün tutan Bey'in emlakını el· de etmek istiyordu. Çünkü kızın babası bu yaşlardaki ihtiyarlara on üç, on beş yaşlarındaki kızların öldürücü bir zehir gibi tesirli olduğunu bilenlerdendi. ... Bey ise ömrünün sonunda eski debdebesini geri getirmek ve cimriliğin derecesini dışardan anlayamadı· ğı müstakbel kayınpederinin servetinden istifade etmek gayesindeydi. düşünce sonunda bu Bey'de izdivaç meselesinde bütün kar kayınpedere ait olduğunu anlamamak mümkün değil di. Her zarar zavallı . . . Bey'in boynuna bir borç olu· yordu ki bu yosma kızın yüksek başını süsleyeceği uzun ve sayısız zamanlarda zarariarın özünü ve kayınağını teşkil edecekti.

Bununla beraber

meşru'

sayılamayan

Ben o günlerde bir d uğu m .. .'de, berber tım. Beni görünce:

<<fatihaıı

makamında

Ağa'nın dükkanına

traş

ol-

uğramış·

182 « - Merhaba! Hoş geldin Aynalı Baba!,, samımı sesi ile karşıladı. Daveti üzerine sandalyeye oturduk. tan sonra ... Ağa ile .konuşamaya başladık. Berber Ağa meslektaşları ve civar halkın işleriyl<! uğraşan çok geveze bir adamdı. Dedi ki:. <<- Haberin var mı Ayna h Baba? . . . Bey'in nişaı:ı. . . . Hanım kendini görmeyi arzu etmiş. Bey bugün ikindiden sonra buraya gelecek. Niçin gelecek,· san.·. ne diyeceksin, değil mi? Bugün uzun işim var. Bey'in saç, sakal ve bıyığını boyayacağım. Yüzüne ibrişim tutacağım (113). Sonra şa_ph, latronlu su ile yüzünü yılkayacağım. Buruşukları tamir edeceğim. Aynalı Baba, latronlu ve şaph su tertibim çok kuvveti:. dir. Nasıl, senin de buruşuklarını tamir için ·biraz yü· züne süreyim mi? Allah korusun yüzün asker trampetine döner. Öyle gerilir ki, ne buruşuk kalır ne bir şey. Hele içindeki latron ayrıca manevi bir cila vecir. Ha, istemiyorsun. Başını sallama, bir tarafını kestin~ ceksin. Ben ... Bey'in tuvaletini t~mamladıktan sonr~-t, elde baston tin tin kızın penceresinin altından gece. cek. Ha, bak senden sır çıkmaz. Yanımızdaki attar (114) da Bey'e şeytan bokundan kuvvet hapları hazırlıyor. Anlarsın ya! Herifte barut mafiş! Şeytan boku çok kuvvetliymiş. İhtiyarlığımda lazım olursa ben de kullanacağırn. Tertibini aldım. Ha! Aynalı Baba, sen ömründe hiç şeytan boklu hap yuttun mu? Kokusu biraz fena ca imiş. Ne ise Baba, sen bu işe ne dersin? Bizim Bey yetınişe yakın. Böyle on beş yaşmda bir afeti al· mak ne demek. Bana kalsa insan yetmişini bulduk tan sonra şeytan boku değil, kaz boku yutsa beş par:" etmez. Bey evlendikten sonra çok çabuk nalları dike· ceği şüphesiz. Mezarcı . . . Ağa, mezarı iki üç metre

lısı

183

derin kazmalıdır. Hatta umduğumuz gibi Bey birkaç hafta içinde ölmez de beş on ay dayanırsa mezarı kırk metre kazmalıdır.» « - Ağa, hepsi güzel. Yalnız bu kadar derin mezara ne lüzum var?» dedim. « - Aaa! Ne luzum var, nasıl lazım değil? Bey'in cesedinin bir kısmı dışarda mı kalacak? Boynuzları dışarda mı bırakılacak? Ha, haa! Eğer bir sene yaşar sa el- Ezher minareleri kadar boynuz uzatacağına emin ol. Sen kızı bilsen ne yaman şeydir.» Artık traş bitmişti. Geveze berberle vedataşarak yerime döndüm. Başında söylemiştim. . .. Bey çok iyi bir adamdı. Zira zararı yalnız nefsine ait olmak üzere birkaç yüz bin liralık dehşetli israfının mühim bir kısmını fakirIerin rahata kavuşmasına sarf etmiş, takdir edilmesi gereken bir adamdı. Bu adamcağız bana bile çok ilti. fatkar davranır, asilzadelere has bir büyüklükle her zaman gönlümü alırdı. Bu evlenmenin sonunda orta· ya çıkması muhakkak olan rezaletıere dayanamayarak feci ve elim bir şekilde dünyaya veda edeceği bence muhakkaktı. Böylece kendisine bir hizmet yapmaya karar verdim. Biraz düşünürek çarşıya çıktım. Ufak bir teneke içinde, kurşuni renkte vernikli boya yaptırdım. Bey'in evine yakın olan meydanlığın sonundaki yerim e bıraktım. Şehrin kenarında .. . suyu bo s. tanlarında gezmeyi çok sevdiğimden, buralarda dolaş tığımda başıboş bırakılmış, canından bezmiş, yorgun gözlerini süzen ihtiyar bir eşek görmüştüm. Onu arı vurdum. Bir hayli dolaştıktan sonra sul1;1ca bir hende. ğin kenarında rastladım. Hemen hazırladığını ipi boynuna ~eçirerek çekme\'C haşladım. Hayli zamandır

184

derin düşüncelere dalarak son derece felsefed kesilen ve hayatın fani ve boş bir şey olduğunu düşünmeye alışmış olan bu eşekoğlu, boynuna yine mülkiyet dizginlerinin geçtiğini anlayınca biraz aksileşerek hürriyet iddiasına ve hukukunu muhafazaya kalkışmıştır. Gençliği hatırına gelerek ön ayaklarını gerip inatçı bir tavırla yürümernek istemişse de zavallı eşek za· yıflığa adeta örnek olduğundan, karşı koymanın faydası olmadığını görünce işi filozoluğa boğarak herkese karşı bu gibi mecburiyetlerde teslim olmanın zamri olduğunu gösterircesine yavaş adımlarını ağır baş· !ılıkla atarak beni takip etmeye başlamıştı. Eşekle geri geldiğimi gören haylaz çocuklar bana gürültülü ve saltanatlı bir yardım alayı teşkil etmiş ve: «-

Aynah Baba, odun satacak» diye

bağırmaktay

dılar.

Yerime

yaklaştığım

zaman beni takip eden çocukeliiyi geçtiğinden başka en adi bir manza rayı bile opera seyreder gibi hayretlerle tem<:şaya a.Jı şık bir ahmak da peşime takılmıştı. ların sayısı

önünden geçerken çocukların olacak ki pencereden bakı yordu. Meydanın ortasına geldiğimde eşeği küçük bir taşa baglayarak kulübeme doğru yürümeye başladım. Yerimden su ve sabun alarak geri döndüm. Önce eşe. ği güzelce yıkamaya başladım . . . . Bey'in

konağı

samatası merakını çekmiş

... Bey ·hala pencereden bakıyordu. Yıkama faslı bitince eşeği kuruladım. Sonra cebimdeki büyük şap parçası ile ti.iylerini oğmaya başladım. Sonunda biraz da güneşe karşı tutarak kulak diplerinde ve ayakların-

185

ortaya çıkan kılları temizledim. gittikçe artan seyircilerin tuhaf bakışları ve hayreti önünde kurşuni boyayı sürmeye başladım. Yarım saat sonra vernikli boyayı yiyen eşek Venedik ayanası gibi parlıyordu . da,

bakımsızlıktan

Sayısı

... Bey'in baş ağası geldi. Beni davet etti. Ben za· ten bunu bekliyordum. . . . Bey Efendi son derece neşeli idi. Beni görünce: . « - Aynah Baba! Ne yapıyorsun? Hakikatte senin işlerinde düzenlilik aranınazsa da bu ne iştir? Bu eşek kimindir? Ve hangi sebebe dayanarak boyattın ?» sorularını sordu. Ben de cevap olarak: «- .. . Bey Efendi, bu zavallı hayvan, yirmi dört yaşını bulmuş gibidir. Aşağı yukarı insanların altmış, yetmişliği demektir. Nasılsa elime geçti. Benim bir de beş yaşında genç bir dişi eşeğim var. Döl yetiştirc ceğim. İzahı lüzumsuzdur ki dünya değişti. Zamanın her şeyinde bir buşkalık olduğu gibi dişi eşekler bik cilveli. Şu zavallı eşeğin tüyleri dökülmüş, kemikleri meydana çıkmış, arta kalan tüylerinde bir parlaklık kalmamıştır. Tecrübelerimin neticesine göre buna hiç bir genç dişi eşeğin rağbet göstermeyeceğini çok iyi bilirim. Bugün vernikli boya ile boyadım. Bir buçuk senelik sıpa gibi parlaklaştı. Yarın attar ... Ağa'nın şeytan boklu macunundan alarak yemine karıştıraca ğ:ım. Tabii at gibi kişnemeye, harekete başlayacak. Boyamadan önce şaplı ve latronlu su ile yıkadım. Bir defa daha şaplı su . ile yıkar ve biraz da i·çirirsem her tarafı davul gibi görülecek, tembelliğini kaybedecek ve dişi eşeğin şehvetini çekecektir.»

186

... Bey yüzüme hayretle «- Aynalı

Sultan,

bakıyordu.

Dedi ki.

ınazursun, şu yaptığın akıllı işi

değil...»

Ben cevap verdim: <<- Efendim, neden öyle olsun. Bir çok ihtiyar insan bile benim şu eşeğime yaptığım muameleyi, kendi nefislerine yapıyorlar. Eşek idrak sahibi olmadığından boyadan birdenbire aldanır, kendini eşine sunar. Halbuki idrak sahibi olan insanların dişisi bu gibi şeylere aldanmayacağından bu çeşit işi yapanlar dişileri değil, kendilerini aldatıyorlar. Şu halde insan. lar benden daha akıllı değil. Gençlik iksirine gelince insanın hayatı devrelere taksim edilmiştir. Gençlik zamanında iksir çok işe yarar, fakat olgunluk çağına gelmiş bir ihtiyara verilen gençlik iksiri şahsın tabii ömrünü tehlikeye sokar. Bu açık bir hakikatken bir çok ihtiyarlar gençlik iksiri kullanıyorlar. Şu halde be· nim eşeğİrnin gençlik iksiri kullanmasında bir anormallik olmasa gerek. Buna rağmen ben bu işi yapmış bulundum. Mesela genç eşek, bu ihtiyar eşeği uzak. tan görüp süsüne belki aldanacak ve onunla birleşe cektir. Yalnız birbirlerine yaklaştıkları zaman foyanın meydana çıkacağı tabiidir. Sonra ne olacak? Dişi eşek bu zavalhyı bırakıp kaçacak, kendine uygun !!enç ve dinç bir erkek eş arayacak değil mi? Halbuki bu za· valh eşeğim, eşek olmakla beraber örnrünün son günlerini hayvaniara ait belaların en acısı olan kıskançlık ve üzüntü ile geçirecektir.»

Ben sözlerime devam ettikçe Bey'in yüzü renkten renge giriyordu. Son dereec düşüneeli ve dalgın bir halde zili çalarak uşağı istedi:

187 «içeceğiz»

Çabuk bize iki kahve dedi.

yapınız. Aynalı

Baba ilc

Kahveler geldi. Bir taraftan kahveleri içiyorken bir taraftan da Bey konsoldan kağıt ve kalem alarak bir şeyler yazmaya çalışıyordu. Bitince elimi tutarak: « - Aynah Baba, ilacın gerçekten kaba ve acı oldu. Yalnız tamamiyle tesir etti. Beni büyük bir üzüntüye düşmekten ve ömrümün sonunda fena bir iş yapmaktan kurtarınakla deli değil, veli olduğunu is· bat ettin. Al şu kağıdı da oku» dedi. Kağıdı üzüntü dolu olarak aldım... Bey sihhi sebepler ileri sürerek kararlaştırılan evlilikten vazgeç. meye mecbur olduğunu gelinin babasına bildiriyordu. Kalktım veda etmeden önce . . . Bey, her gün istediğim saatte yanına uğramamı samimi bir şekilde, bir çok yeminler vererek, rica etti.

... Bey'e sık sık gidiyordum. Altı ay kadar bera· ber pek hoş ve faydalı sohbetler yaptık. Gerçekten sözleri ve hareketleri ile olgun bir zat olduğunu anladım. Bir müddet sonra hastalandı. Kısa devam eden hayatında son sözleri: «- Azizim Aynalı, beni rezaletten kurtardığın için dünya ve ahiretimi sana borçluyum. Eğer sen olma. san servet ve geride bırakacağım maliarım her an hatıramla alay edecek, zararlı bir mahlukun eğlence ale· ti olacak, ben de kabrimde az_aptan · kurtulamayacaktım. Senin misalin ve sohbetin eseridir ki, alemde in. s::nların hususi sıkıntılarından başka bir de ummi sı· kıntıları ve bunun insanlık alemi olduğunu anlamak· la bahtiyarım. Kimsem olmadığı için fazlaca olan

188

S O N

AÃ&#x2021;IKLAMALAR

190

Rabbimin emrindedir. Size ilimden az bir tir.» (lsra Suresi, ayet: 85)

şey

verilmiş

(7) Sülüs y@ısı: islami ya~ı şekillerindendir. Harf· lerin altıda dört parçası düz, iki parçası devirlidir. Yazının sülüs ( üçte bir) adını alması, bu üçte iki ve üçte bir nisbetinin daima korunmasındandır. Kalınlığı meşk kalemidir. Daha incelerine «ince sülüs11, kalınıarına da «celill veya ccsülüs celisi» denir (8) Allah'a şükür, Allah'a hamd olsun, demektir.

(9)

Taksim: bir

şında yalnız

Şark müziğinde faslın başında

ve ortabir ge.

çalgıcı taratından akıldan yapılan

:zinti. andıran

(10)

Davudi: Hz. Davut'un sesini

(11)

Kelimeler; Fena: yok olma, yokluk,

kalın

ses.

geçip git-

me. Heba: Boş, nafile, yok yere. Sad-hezar: Yüz bin. '~ Sürur: Sevinç. Baki: Ebedi. Felek-i .devr-i zaman: Alem, dünya, dönen dünya. (12)

Gazel: Klasik olan nazım

kullanılmış

mel

şark şiirinin şeklidir.

Divan

en milhim ve çok edebiyatımı:zın te-

nazım şeklidir.

f13J

( 14)

Makhur: Kahr olmuş, azaba uğramış. Ari/•billdh: Marijeti Allah'a vasıl olan, mertebesine ulaşmış kimse, veli. DUr: Uzak. Mesnet-i dünya: Dünya makamı, rütbesi.

velilik

Firib: Aldatan, aldatıcı, Ehl-i kemal: Kemal ehli, olgun kimseler, Zıll: Gölge, Huve'l-lu'bu: Oyun ve eğlencedir. Damen-i aşk: Aşk eteği. Kurb-u visal: Ulaşmaya yakınlık, sevgiliye ka. vuşma.

191

(15)

Seyyah-ı avare: Başıboş gezgin. Rah: Yol Ezvak-ı misal: Dünya zevkleri. Bedayi' : E şi ve benzeri olmayan güzel şeyler. Letaif: Letatetler. Vü: Ve Zair-i biçare: Çaresiz ziyaretçi. Nüzhet: Neşe, eğlence; sevinç, terahlık. Teali: Yükselme. Etvar: Tavır ve hareketler.

Alayiş: Gösteriş.

Ke's: Kadeh, bardak. (16) kız;

kız.

Cariye: Para ile satın alınan hizmetçi, halayık Harpte esir düşmüş veya odalık olarak alınmış

kla. ( 17) ( 18)

Hüri: Cennet kızı, sevgili. Abmts ağacı: Abanoz denilen sert ve siyah

bir

ağaç.

(19) Erguvani: Erguvan renginde olan, kırmızımtrak renkte olan (20) Nemrut: Babil'in kurucusu denilen hükümdar (M.Ö. 2640) olup Hz. İbrahim'i ateşe attırmıştır. (Babil Kulesi'nin bunun zamanında yapıldığı söylenir.) Zerdüşt: M.Ö. 6. asırda İran'da yaşamış bir zatKendi prensipleri dahilinde bir din kurmuş ve adına Zerdüştlük (Mecusilik) denir. Kurduğu inanç prensiblerine göre en üstün yaratıcı olarak Ahura Mazda'yı kabul etmiştir. Kendi kitabına Zend Avesta denir. Ayrıca nur ve zulmet, iyilik ve kötülük diye iki ilah kabul eder. iyiliği (Hürmüz), kötülüğü (Ehrimen) temsil eder. Esas prensibieri şöyledir: ccEzelden beri dünyaya hükmetmek için gece gündüz mııharebe eden iyi prensip (Hürmüz) ile kötü prensip ( Ehrimen) arasındaki gerginlik dünyanın sonuna kadar devam edecektir. Dünyanın sonu, Ahura Maz. da'nın saltanatı artık tesis edeceği gün olacaktır.11 (Annemarie Schimmel, Dinler Tarihine Giriş. sh: 67. Ank. 1955)

(21)

tır.

192

(22)

Şuun: Hadise ve olaylar. Bi: ... sız Dem: An, zaman. Ydd: Anma, hatırlama. Aliim: Elemler, üzüntüler. Sail: Dilenci. Gaile: Dert, sıkıntı, feldket. Müştak: Arzulayan, can atan.

(23)

Belh: Türkistan

Afganistanı'nda

bir

şehir.

As-

ya'nın eski şehirlerindendir. İddiaya göre Zerdüşt buralı· dır. Bu şehirden meşhur İsUi.m ti.limleri yetişmi:;tir. İsliim

medeniyetinin büyük izlerini taşır. (24) Sanskrit: Arı dillerinin aslı olan ve mukaddes sayılan dil. Sanskritçe. (25)

Hürmüz: Zerdüştlüğün iyilik Ehrimen: Kötülük tanrısıdır.

Hindlilerce

tanrısıdır.

(26) Deycur: Çok karanlık, zulumat. Burada Ehri •. men'i kastediyor. (27) Nefs-i Emmare: İnsanı kötülüğe sürükleyen nefis. (28) Azm-i kavi: Kuvvetli azim ve irade. (Burada remiz olarak kullanılmıştır.) ( 29) Satvet: Birinin üzerine şiddetle sıçrama; ezıcı kuvvet. Lerzan: Titrek, titreyen. Zür-i bdzu: Kol kuvveti. Serfuru: Baş eğme, söz dinleme, itaat. Hak-i pay: Ayak tozu. Secdegah: Secde yeri. Siret-i merdi: İnsanlık tavır ve ahlakı. Mizan-i adl: Adalet terazisi, ölçülü. Geda: Fakir. Yeksan: Bir, eşit, yerle bir. İzid: Zerdüştlerin tanrısı. (30) Hazreti Şazelf: Ali bin Ebu'l-Hasan eş-Şazeli'dir. 1196/1197 (hicri 593) yılında Afrika'da Septe civarındaki Garame Nahiyesi köylerinden birinde doğmuştur. Kurduğu ve tuttuğu tarikatın yoluna adına izafeten <<Şazeli Ta. rikatiıı denir. (31) Brahmanlar: Hindistan'da doğan ve gelişen bir dine mensup olanlar. Hindistan'ın Aryalar tarafından isti-

193 Uısından sonra ortaya çıkmııştır. Çok tanrılı bir dindir. Üç tanrı en üstünüdür: Brahma, Vişnu ve Şiva. Bunların üçü Trimurti adını alır. Bralıma alemin yaratıcısı, Vişnu koruyucusu ve Şiva da yıkıcısıdır. Bralımanlığın inançlarını toplayan Veda adlı kaynaklardır. Tanrıları dört ve sekiz kollu, bir kaç başlı yarı hayvan şeklinde heykellerle gösterilir. İneğe kutsal gözü ile bakarlar. (32) Zayf: M~safir, konuk. Bezm: MecHs, dernek. Matar: Yağmur. Sehap: Bulut. Hacer: Taş. Neml: Karınca. E set: Arslan., Adem: Yokluk. (33) İsratil: Dört büyük melekten biri olup kıyame tin kapacağını öttüreceği boru ile bildirecektir. öttüreceği boruya da «Sur.i İsrafil» denir. (34) Sırr-ı vücut-i bi-vücut: Varlık olmayan varlı{j•.n sırrı, demektir. (35) İstivagah: Eşit ve müsavi olma yeri. Şeb-r;erağ: Gece parlayan yakut. Melaik: Melekler. (36) Pertev: Işık, parlaklık. Zübte: Öz, esas. Menba: Kaynak, çıkış yeri. Mir'at: Ayna. Ayat: işaretler, alametler. (37) Durada zikr edilen Hazreti Seyit'ten maksat kim;,n olduğunu bulamadık. Kendi üstadlarından birine at! edilse de tarikat erbabı böyle dualarda bulunurlar. (38) Bakara Suresi'nin. 255. ayetinin sonudur. Meali şöyledir: ccTecelligahı hükmü olan kürsisi bütün semavat ve arzı geniş geniş tutmuştur. Bu semavat ve arzı o vahdet kürsüsünden kendi tasarrufunda tutup hıfzetmek Allah'a ağır gelmez. O Allalı pek yüksek, pek yücedir., f 39 J Burada vah.det-i vücud prensibini kastediyor Halbuki vahdet-i vücut meselesi çok tartışılmış bir konu olup, dini meseleleri en iyi şekilde kelam il,ni iıud•ıtları içinde halletmeye çalışmak en doğru yoldur. Çünkü mana alemine ait hususlar ancak ehli olan kimseler taratından bWnir. Tam olarak izah edilmeyip yaşanır. Bu manevi hayatın zevkini ancak yaşayanlar bilir. (40) Kat Dağı: Masallarda tsmi geçen, Anka kuşunun yaşadığı rivayet edilen bir dağdır. Şark mi/olojisinde sık sık geçer. İfadeye göre arzın etrafını kuşatan bir dağdır. (40) a Ba:hr.ii bi-payan: Sonsuz deniz. Mevce..zen:

F : 13

194

Dalga vuran. Kesret-i emvac: Dalgaların çokluğu. Ru-nüma: Meydana çıkan. Asman: Gökyüzü, sema. Eflak: Felekler. Ervah-ı beden: Bedenin ruhu. İm'an: Çok dikkatli olma. Çeşm-i insan: İnsanın gözü. Kubbe..i mina: Gök kubbesi. Mihr-i enver: Güneş. Alem-i bald: Yüce alem, yukarı alem. Esfel: En eşağı, Dürbin-i marifet: Bilgi dürbünü. Vech: Yüz. Reyhan: Fesleğen çiçeği. Şevke: Deve dikeni. Gıylan: Hayaletler, hortlaklar. Dil-hıraş-ı feryad-ı arslan: Arslan'ın gönül parçalayan feryadı. Neva: Ses, sada. Gonca-i şevk-bahş: Sevinç veren konca. Bity-i ruh~nüvaz: Ruh okşayan koku. Zerre-i camid: Cansız zerre, madde. Havas: Mest: Hassalar. Sevk-i aşk: Aşkın sevki, sürüklenmesi. Sarhoş. Bi-huş: Şaşkın, sersem. Dert-nak: Dertli, tasalı. Mehcur: Uzak, ayrı. Suzan: Yakan, yakıcı. Bi-karar: Kararsız. Ağuş: Kucak. Meh-lika: Ay yüzlü, güzel. Cavidani: Ebedi, sonsuz. Nigeran: Bakan, bakıcı. Havl-i ulviyet: Yücelik korkusu. Valih: Hayrette kalmış, sersem. (41) TaM Suresi'nin 5. ayetinin metnidir. Meali şöy ledir: <<0 R·ahman arş üzerine istiva etti.» A'raf Suresi'nin 54. ayetinde buradaki «istiva» kelimesi geçtiği gibi Yunus: 3, Ra'd: 2, Furkan: 59, Secde: ~. Hadid: 4 ayetlerinde de zikr edilmektedir. A'raf Suresi'nin 54. ayeti olan «Sonra da Arş üzerinde istifa eyledi» mealini Muhammed Hamdi Yazır şöyle izah etmektedir: «Alçaklı yüksekli bu muhtelif mahlükatı, birbirine benzemeyen ve henüz muntazam bir tarzda cereyan etme ve tekerrür devrine girmemiş olan mahlükatı ilkellikleriyle vakit vakit yarattıktan sonra hepsini hükum ve tasarrufunun aıtında tutarak eşitçe hepsi. ne sahip ve merci' olarak hepsi üzerinde dilediği gibi muntazam bir şekilde ve birbirini takiben hükümlerini icraya da girişti. Arzdan semalara, semdlardan arşa varıncaya kadar bütün yaratıklar O'nun hüküm ve idaresi altında bir göz atıştan bir göz atışa, halden hale, şekilden şekile, devirden devire değişip gitmekte, O ise yok olmaktan, değişrnekten uzak büyük bir hakimiyet ve tam bir mülki-yetle hepsi üzerinde bir düze hakim, hepsinin üstünde mutlak bir büyüklük ile büyük, herşeyden üstün ve bütün devletlerden, saltanatlardcm üstün, ulviyetin en yüksek

195

mi.sali olan yüce Arş'dan da üstün ve daima üstün ... >> (Hak Dini Kur'an Dili Türkçe Tefsir, c. 3, sh: 2171-2172, ikinci baskı. İst. 1960) Böylece şunu kabul etmek lazımdır ki, Allah'a yer ve mekan tasavvuru imkansızdır. Mekan tasavvurunun ölc· sinde Allah kudret ve tecellisi ile her şeye kaadirdir. (42) Milset: Eski ve tarihi bir şehir olsa gerektir. Yahutta h'lyali bir isimdir. (43) Matla'-ı şems-i hüviyyet: Hakikat güneşinin doğ duğu yer. Menşe'-i ekvan: Yaratıkların kaynağı. Menba'-ı manci-i kesret: Çokluk mancisımn kaynağı. .Md hzen-4 ebdan: BedenZerin mahzeni. Dehr-i bi-payan: Sonsuz dünya. Münceli: Meydanda, ebedi zaman. La-mekan: Mekcinsız. besbelli, olan. Asman-ı seb'a: Yedi kat gök. Camid: Cansız. Nur-i m7.hz: Sırf nur, sadece nur. Sırr-ı mutlak Mutlak sır. Vasf u fi'limle ayan: Fi'il ve vasfımla açık, belliyim. (44) Cüdci: Ayrı, ayrı düşmüş, ayrılmış. Vehm-i mahz: Sırf vehm, sırf yersiz korku. Ma'dumiyet: Yokluk. Fakr-ı jahri: Gönüllü fakirlik, yoksulluk. Kayyilm: (asli sıfatıar dan kı!tam binefsihi sıfatı dolayısıyla) Allah. Ezeli ve ebedi, kaim olan mcincisına da gelir. (45) Meşhut: Gözle görülmüş. görülen. Cevval: Ko· şan, dolaşan, hareket eden. Raksan: Oynayan, raks eden. İfate: Kaybetme, elden çıkarma. (46) Serendip Adası: Hz. Adem'in yeryüzünde ilk düştüğü ada. Şimdiki Seylan Adası. Adern Tepesi de Hz. Adem'e nisbetle adlandırılan bir yerdir. (47) Mükevvenat: Alah'ın yarattığı bütün varlıklar ve cilemler. ( 48) Dil: Gönül. Şule-zen: Alevli, ışıklı. Butun: Nesiller, soylar. (49) Ccibilsa: En uzak Batı'da bulunan, bin kapısı Olan efsanevi bir şehir. Tasavvufta insan gayretin!n son hedefi. (50) Taberi Tarihi: Meşhur İslam tarihçilerinden İb ni Cerir et-Taberi'nin ccTarihu'l-Ümem ve'l-Mül~tk» adlı eseridir. et-Taberi (M.Ö. 310 h.) meşhur İslam tarihçi ve alimlerindendir.

196

(51) Cabilka: En uzak Doğu'da bin kapısı olan ejsanevi bir şehir. Tasavvujta insanın Allah'a yönelmesinin ilk merhalesi. (52) Tecelli ŞeUilesi: (Burada) :Allah'ın yüce kudretini seyretmek ve O'nun görüntüsünü ortaya koyan man. zarayı seyretmek için böyle bir isim konulmuştur. Aslın da böyle bir şey olamaz ve bunlar tamamen hayali olaylardır.

(53) Allemeni: Bana öğretti, demektir. Yusuf Suresi'nin 37. ayeti şöyledir: ccBu bana Rabbimin öğrettiklerin dendir.» (54') Al-i imran Suresi'nin 7. ayetidir. (55) Nan-king şehri olsa gerektir. Nan-king Çin'de Şanghay'ın batısında Yang-çe nehri üzerinde kurulmuş büyük bir şehirdir. (56) Brahmanlar: Daha önce 31. açıklamada izah edil. miştir.

(57) Halvethane: Dinlenme yeri; yalnız başına oturup ibadetle vakit geçirilen yer. (58) Ma'rijet: (Tasavvujta) Allah'ın gerçekliliğini duyular yardımızla, akılla değil, gönülle (kalble) ve bütün varlıkla tanımak ve üçüncü merhale sayılan hal. (59) Niyazi: Niyazi-i Mısri'dir. XVIII. asrın ccVahdet-i Vücudııçu mutasavvıflarından bir Türk olup bu inanışın dan dolayı takibata uğramıştır. (60) Zahid: Züht ve takva sahibi, sofu. Ta'n: Sövme, ayıplama. Beli: Evet, Muhyi: İhya eden, dirilten, can ve. ren (Allah). Dall: Delalet eden, gösteren ,işaret eden. (61) Bi-beka: Ebedi olmayan, sonu olan. Pur derd ü keder: Keder ve dert dolu. Alam: Elemler. Derd-i maişet: Geçfm derdi. Vakt-i ismet: Masumluk ve günahtan uzak olma vakti, zamanı. Şeyhuhet: Yaşlılık. Hatifi: Gizli, ses. Ses işitilip de söyleyeni görünmeyen sesle ilgili. Seyr-i bedayi: Eşsiz. güzellikleri seyretme. (62) Cenab-ı Halil: Hz. İbrahim'i kastediyor. (63) Genab-ı Kelim: Hz. Musa'yı kastediyor. (64) Cenab.ı Adem: Hz. Adem'i kastediyor. (65) Konfiçyüs: (M.Ö. 551-479) Çinli filozof. Kitap yazmadığından fikirleri öğrencilerinin notlarından ve anı-

197 larından öğrenilmiştir. Fikirleri aklilk üzerinedir. Konfiç. yüs'e göre dostluk (yen) ve adillik (yi) en başta gelen en büyük iki jazilettir. Fikirleri Çin İmparatorluğu'nun resmi felsefesi olmuştur. Sonradan din yüceliğine yükselmiştir. Yr.:lnız 1912'den sonra bu felsefenin okutuZması ve öğrenil mesi zorunlu olmaktan çıkarılmıştır. (66) Eflatun: (Pldton) M.Ö. 429-347. Aristo'nun hocası, Sokrat'ın talebesi, meşhur Yunan filozojudur. (67) Aris to: ( Aristoteles: M.Ö. 384-322) Yunan filozotu. Eflatun'un Akademisinde yirmi yıl talebelik yapmış. tır. iskender'e öğretmenlik yapmıştır. ilmi çalışn:altr.rı geniş bir sakayı kaplar. Metafizik, mantık, fizik, tarih, biyoloji ve politika gibi. Aristo'nun tanınmasını Ortaçağ İs lam filozofları İbni Sina, Farabi ve İbni R·üşt sağlamışlar dır. Metafizik ve mantık çalışmaları bu üç filozof tarafın dan günümüze aktarılmıştır. Yalnız bu üç filozofun fikir .. lerine İsıtim açısından İmamı Gazali karşı çıkmıştır. Aristo'nun hemen bütün eserleri Türkçe'ye çevrilmiştir. (68) Cenab-ı Mesih: Hz. İsa'yı kastediyor. (69) Lokman: (Lokman Hekim). Hakkında kat'i bir bilgi sahibi değiliz. Peygamber olduğuna dair rivayetler olduğu gibi Pisagor'un kocası olduğu da söylenir. Kur'an.ı Kerim'de ((Lokmamı adında b·ir silre de vardır. Lokm::n Hekim'e izaje ile pek çok sağlık öğütleri vardır. (70) Hızır: (Hızır AleyhisseUim): içenlere ölmezlik ?Jeren ab-ı hayat'ı (hayat suyunu) içmiş bulunan ve insan sıkıldığı -zaman imdadına yetişmekle meşhur olan 'Peygam. ber. Ölümsüzlüğe erişmiş olduğuna inanılan İlyas Peygamberin adı. (71) Nirvana: Bu.dizm'e göre üstün varlık, Tanrı. (72) Burada ccBaşkanll olarak nitelendirdiği ve az aşağıda insanların kendisine ((Fahr-i Alem)) diye hitab ettiği zatın _bizim peygamberimiz Hz. Muhammed ( A.S.)'ın olduğu anlaşılıyor.

(73) Ten fHippolyte-Adolphe Taine): 1828'de Fran~rı· Vourziers Kasabası'nda doğmuş ve 1893'de Paris'te ölmüştür. Ünlü ve değerli bir tarihçidir. Sonradan kendini tenkid ve telseteye vermiştir. ccTite"Live (Tit-Liv) Hakk:ın da Deneme)) adlı eseri ile Akademi mükafatını kazandı. nın

198

insana «üstün nevinden bir hayvan» gö2üyle bakar ve san'. at ile edebiyatı, bu hayvanın tabii göreiıleri arasında gö. rürdü. (74) Karfln: Beni tsraiZ'de zenginliği ile meşhur olan insan, Kre2Üs. (75) Ayn-i Ali Sultan: Manisa'da bir yer, aynı isimde bir cami de varaır. (76) Cer etmek: (Cere çıkmak) Eskiden medresede okuyan taZebenin üç aylarda memleketin köşe, bucağı. na dağılarak gittikleri ·yerlerde Kur'an okumak, va'z etmek suretiyle gördükleri hizmete mukabil • halktan para, 11iyece~ ve giyecek almaları hakkında kullanılan bir tabirdi. Sonradan medrese talebelerini kötülemek için bu tabir istismar mevzuu olmuştur. (77) Hafızlığı nisbeten alay mevzuu yapan bir ifade kullanılmıştır.

(78) Filoksera: Asma filizi biti. Eklembacaklılar grubunun, böcekler sınıfının, hortumlu böcekler takımından yaprak bitleri familyasının bir türüdür. Bağlara büyük 2amr verir. (79) Aristokrasi: Asiller ve seçkinler sınıfı. (80) Kur'an-ı Kerim'de Mü'minfln Süresi'nin 14. aye. tidir. (81) Usturlap: Eskiden yıldızların ar2'a nazaran yükseklik derecesini bulmakta kullanılan alet. (82) Taht-ı revan: Dört kişi veya iki katır tarafından taşınan nakil vasıtası. Daha çok eskiden soylu ve idareciler binerlerdt. · (83) Müneccim: Yıldızl_arın hareket ve vaziyetlerinden ahkam çıkaran ve yıldız falıno bakan kimse. Müneccim ve Müneccimbaşılık müessesesi Osmanlı İmparator luğu zamanında kullanılmış ve İmparatorluğun son devre. sine kadar devam etmiştir. (84) Vahdet-i vücütçulara göre her şey Allah'tan bir parçadır. Bunu isbat için de bir takım remiz ve işaretler lcullanırlar. Burada görüldüğü gibi her ha,rtın aslı elif'tir. Her bir harfte eli! mevcuttur . Hrıtta hiç bir harf yoktur

199

ki, onda cıelif»in telaffuzu ve yazılışı bulunmasın. Aslında bütün bunlar zorlamalardan ileri gitmeyen Vahdet-i Viicut iddiasını isbat etmeye çalışan eski iddialardır. (BS) Dajjdağa-i reyb ü guman: Zan ve şüphe telaşı. (86) Buradaki «küllü hizbi1J» ve «ferihun» kelimeleri Kur'an-ı Kerim'deki Müminfın Sılresi'nin 53. ayetinin son kısmından alınmıştır. Bu ayetin meali şöyledir: «Her j·ırlca kendi din ve mezhebine güveniyor, hak olduğuna inanıyor.» ( 87) H acer.i Esved: Dinimizce mukaddes kabUl edilen ve K.iibe'de bulunan siyah taş. Kiibe'nin doğu köşe.<Jin· de. bir buçuk metre yükseklikte bulunan bu taş, yumurta biçiminde, hafif sarı ve kırmızı damarlı, otuz santim çapır{ladır. Bu taşın İslô.miyetten önce Araplar tarafından mukaddes kabul edUdiği ve Hz. İbrahim tarafından buraya konduğu söylenir. Bir rivayete göre Kiibe'nin imarı sıra sında temellerinde, dijjer bir rivayete göre de Zemzem kuyusunun içinde bulunup çıkarıldı. Mizadi 605 senesinde yeniden yapılan Kabe'nin dojju köşesine konulacak olan Ha. cer'i Esved'in yerine yerleştirme işinde ihtilô.f çıkınca, Kabe'ye ilk gelen kişinin hakemliğine başvurulması ka· rarlaştırıldı. Akabinde Kabe'ye o zaman pek genç bulunan Hz. Peygamber Efendimiz geldi. Onun bir örtüye sarması ve uelarından ihtilafa karışan kabUelerin temsilcilerinden tutturması ve yerine getirilip yerleştirmesi ,meseleyi halletmiş oldu. Böylece Peygamberimiz taşı bugünkü yerine yerleştirmiş oldu. Mekke'nin fethinde Hz. Peygamber K.ô.be'de bulunan lJütün tapınak alametlerini kırdı, kaldırdı. Sadece Hacer-C Esved'i yerinde bıraktı. Bugüne kadar iki defa Hacer-i Esved kırıldı. Sonradan yapıştırılıp yerine kondu. Halifelik Türklere geçince Kabe ile beraber ona da büyük değer ve. rildi. İki defa gümüş çerçevesi yenilendi. En son olara.T( Abdülmecit zamanında gümüş çerçevesi yenilenmiştir. Halet-i bi-şan: Şan ve şöhretsiz durum, şekil. Der· ağuş: Kucajjında. Leb-i dil: Gönül dudağı. • (88) Divane: Deli. Efsô.ne: Esatir, masal. (89) Cilve-i zuhur: Allah'ın görüntüsünün cilvesi, tecellisi. Mel'abe-yi vahdet: Allah'ın birliğinin olayları ve 'IJarlıkları yaratma şekil ve hareketi.

200

(90) An: Pek az bir zaman, lahza. Burada zaman mefhumunun insana glJre olduğunu ve Allah için zaman mefhumu olamayacağını ifade etmek istemiştir. Yasin Suresi'nin 82. ayetinde Allah şlJyle buyurur: «Allah'ın şanı, bir şeyin olmasını dilediği zaman, ona sadece «Ol» demektir; o olu verir.» (91) Burada harflerin asıllarının nokta olduğunu, yani herşeyin başlangıcı olduğunu, bu bakımdan alemde glJrülen şeylerin sonradan ortaya çıktığını göstermek ve isbat etmek istiyor. Bütün bu zorlamalar vahdet-i vücut felsefesinin isbatıdır. (92) Yani bunun izahı olamaz. İnsan aklı bunu kavrayıp tahlil edemez. Ancak inanılır. (93). Yani AUah'ın eşi ve benzeri olamaz, demektir. Zirtı Kur'an'da Allah'ın eşsiz ve benzersiz olduğu Şura SurBsi'nin 11. ayetinde şlJyle ifade olunmaktadır: «O'nun misli gibi (O'na: benaer) hiç bir şey yoktur. O semi'dir, bütun · slJylenenleri işitir -basird.ir- bütün yapılanları glJrür.» (94) Burada arının bal yapması gibi ilahi tecell7nin ·Zevklerini de bunun lezzetine benzetrnek istemişt-ir. (95) Bu ifade Fuzuli'nin Leyla ve Mecnun'da kullandığı 'i/adeye benzemektedir. Zira, Mecnun yıllar yılı Leyla'yı arar. Fakat bu 'müddet içinde Leyla'ya olan maddi aşkı ilahi aşka dlJner. Ve sonunda Leyla'ya: «Git, Leyla, git. Ben Mevla'yı buldum~ der. (96) Berzah Alemi: Ölülerin ruhlm·ımn kıyamete kadar bulunacakları yer. ,_ , (97) Pisagor: (Fisagor), İyonya Mektebi fizikçi ve matem.atikçilerindendir. Buna (Pisagor Ekolü) de denilir. Bunla.ra glJre rufılar ebedidirler. İnsan lJlünce ruhu hayvana da ·geçebilir' 'iddiasındadırlar. Pisagor'a glJre bulunduğumuz durum, binlerce defa gelip geçmiş, sayısız şekilde de gelip geçecektir. Çürük fikirlerini benimsemeycn halk içinde bulunduğu binayı ateşe vererek taZebeleri ile ya.ktı. (98) Efltitun: Daha lJiıce 66. dip-notta geçmiştir. (99) Aristo: Daha ·lJnce 67. dip..notta geçmiştir. (100) Sofistler: Sakrat'tan lJnce felsefe üe uğraşan kimselerin ekollerindendir. Bunlar, sadeec ecie'i; :Jat ve hi-

201

tabet dersi verirlerdi. · Böylece bütün ilimleri öğrenecekle rini sanırlardı. Diyalektikte (münazara ve mücadelede) o kadar ileri idiler ki kaçamaklı ve iki yüzlü sözlerle doğru yu yalan, yalanı doğru gösterirlerdi. Bu bakımdan bunlann ekolü.Tf,e (Sofizm) denir. Bunlar şüphecilerdir. (Septi. sizm, septikler.) En meşhurlan Protagoras ve Gorciyas'tır. (101) Sokrat: (M.Ö. 468-400 veya 399). Babası hey. keltraş, anası ebe idi. Modern felsefenin kurucusudur. Gayesi ahlakçı bir toplum kurmak ve ahlô.k prensiplerini koyma.ktı. Yalnız sapık yanları vardı. Felsefesini Ksenofan, Eff,ô,tun ve Aristo izah ettiler. Eflô.tun talebesidir. (102) Mescid-i Aksa: Kudüs'te bulunan ((Beyt.i Mu. kaddes» ibadethanesi. Müslümanlarca da kutsal bulumın bu mescid, Peygamberimizin Miraç hadisesinde geçmektedir. (103) Er·iRahman Suresi'nin 29~ aye~inin medlidi[. Buradaki iş (şe'n) iki mand ile tefsir edilmiştir. Birisi gün, nıutlak vakit mandsında olarak her saat, her an demektir. İkincisi. İbni Uyeyne ve Hasan •.: Basri HazretZerinden nakledildiğine göre Allah'a göre zaman iki günden ibaret. tir. Birisi dünya, diğeri ahirettir. Her birine gl5re de Allah'· ın bir şe'ni (işi) vardır. Dünyadaki şe'ni (işi) emir ve yasak, ahiretteki şe'ni (işi) hesap ve cezadır. (Fazla bilgi için Elmalı Tefsiri, c. 7, sh: 4679 vd. bakınız) (104) Ezher: (Cami'u.·l Ezher) Mısır'ın Kahire şehrin de bulunan eski medrese ve yeni üniversite. İslam Alemin. çte meşhurdur. X. asırda kurulan bu medrese ilk zaman. larında büyük bir şöhreti haizken sonradan Osmanlılarin ilimde İstanbul'u öne geçirmeleri ile ikici dereceye düş• müştür. · (105) Tekke: (Tekye). Güvenme ve dayanma manası na gelen bu kelime tarikatıann addb, erkan ve ayinlerini icra ettikleri şe şeyhlerle dervişlerin ikamet ettikleri dergah, zaviye ve hankah demektir. (106) İsrail oğullannın kitablannda bulunan ve ora lardan aktarılıp Müslümanlığa sokulmak istenen huraje tarzındaki delilsiz, mesnetsiz, hakikat dışı hikaye ve menkıbelerdir.

202

(107) Sema ve ayin:Tekkelerde, çokça Mevlevihanelerde tarikat mensublarının cezbe halinde ayakta dönmesi ve zikirde bulunmasıdır. Tekyeler kapaninadan önce tarikatlar her türlü ayin ve sema'larını icra ec;lerlerdi. (108) Şeriat: Doğru yol, Allah'ın E'mri, İsltim dininin dört esasına (Kur'an, sünnet, ismai ümmet ve kıyas'a) dayanan kaidelerin tümü. (109) .ııtecidiye: Sultan Abdülmecid zamanında çıkarı lan ve zamanın yirmi kuruşu değerinde bulunan gümüş para. (110) Kaza ve livalarda yazı işlerine bakan memur. (lll) Gerçek yolu seçmiş tarikat şeyhine bağlı olan ve onun gösterdiği yolda yürüyen kimse. (112) Tesirli ve şifa verir kabul edilen, Ortaçağ kim-. yacılarının bulduğu sanılan ve kuvvetli bir özelliği olan madde. (113) Yüz ve yanakta bulunan kılları çekmeye yarayan bir şekil. (114) Aktar: Güzel koku satan kimse, parfümcü. ·ı

Teretimaa 1001 TEMEL ESER

CII<AN ' l<iTAPLAR

1 YUNUS EMRE DİVANI 2 HUZUR 3

18. YÜZYIL TÜRKÎYESİNDE ÖRF VE ADETLER

4 EŞREFOĞLU DİVANI 5 ORUÇ BEĞ TARİHİ 6

BOZGUN

7 MEVLANA 8 EMİR SULTAN 9 BUHRANLARIMIZ 10

TÜRKLERİN MANEVİ GÜCÜ

BİR ZAMANLAR İSTANBUL

TÜRKİYE MEKTUPLARI

NECATİ BEY DİVANI

BARBAROS (BİRİNCİ CİLT)

BARBAROS (İKİNCİ CİLT)

16 17

SOSYALİST KADERİ

ÜLKELERDE

TEŞRİFAT VE TEŞKİLATIMIZ

FİKİR

SANATIN

TÜRKÎYENİN DÖRT YILI

PİRİ REİS (BİRİNCİ CİLT)

PİRİ REİS (İKİNCİ CİLT)

GECE HİKAYELERİ

FATİH'İN TARİHİ

RAMAZANNAME

GAZİ MUSTAFA KEMAL

ZAĞRA MÜFTÜSÜNÜN HATIRALARI

EVRAK—I PERİŞAN

KARACAOĞLAN

CAN ÇEKİŞEN TÜRKİYE

BUDİN KANUNNAMESİ

İSLAM MEDENİYETİ

AHLAK

TÜRKİYEYİ BÖYLE GÖRDÜM

LEHÇETÜL HAKAYIK

TÜRKLERİN SOY KÜTÜĞÜ

AHMET HARAMİ DESTANI

1 YUNUS EMRE Dİ VANI 2 HUZUR 3 18. YÜZYIL TÜRKİYESİNDE ÖRF VE ADETLER 4 EŞ REFOĞLU Dİ VANI 5 ORUÇ BEĞ TARİHİ 6 BOZGUN 7 8 9 10

MEVLANA EMİ R SULTAN BUHRANLARIMIZ TÜRKLERİN MANEVİ GÜCÜ

11 Bİ R ZAMANLAR İSTANBUL 12 TÜRKİYE MEKTUPLARI 13 NECATİ BEY DİVANI 14 BARBAROS (Bİ RİNCİ CİLT) 15 BARBAROS (İKİNCİ CİLT) 17 18 19 19 20 21 22 23 24 25 26

16 SOSYALİST ÜLKELERDE Fİ Kİ R VE SANATIN KADERİ TEŞRİFAT VE TEŞKİLATIMIZ TÜRKİ YENİN DÖRT YILI PİRİ REİS (BİRİNCİ CİLT) PİRİ REİS (İKİNCİ CİLT) GECE HİKAYELERİ FATİH'İN TARİHİ RAMAZANNAME GAZİ MUSTAFA KEMAL ZAĞRA MÜFTÜSÜNÜN HATIRALARI EVRAK—I PERİ ŞAN KARACAOĞLAN

27 28 29 30

CAN ÇEKİ ŞEN TÜRKİYE BUDİ N KANUNNAMESİ İSLAM MEDENİYETİ AHLAK

31 TÜRKİYE'Yİ BÖYLE GÖRDÜM 32 LEHÇETÜL HAKAYIK 33 TÜRKLERİN SOY KÜTÜĞÜ 34

AHMET HARAMİ DESTANI

FÎYATI: 10 TL.

••

HAYALIN DERİNLİKLERİ

Sehbenderzâde Filibeli AHMED HİLMİ